Ik ben LEDA, en gebruik soms ook wel de schuilnaam LEDALU.
Ik ben een vrouw en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is nu mijn ouders helpen.
Ik ben geboren op 11/07/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zo wat van alles.
Beoordeel dit blog
Zoeken in blog
Mijn Man , Mijn Ouders
Ervaringen
15-01-2012
50 jaar !
14 januari 2012. Slechts een dag later heb ik het tegenovergestelde aan de hand. Niet dat ik nu alles zou vergeten zijn van hetgeen er in het voorbije jaar is gebeurd. Alles behalve ! Maar ik mag naar een feestje ! Het is het eerste feestje in een jaar. Feestjes zijn er zo dikwijls maar nu is het toch eventjes helemaal anders. M'n nichtje wordt 50 winters. Toch een mijlpaal in een mensenleven. Daar wordt ik vandaag verwacht. En eigenlijk is het iets totaal onverwachts. Voor mij is het een raar iets. Het is de eerste maal dat ik naar een feestje ga , alleen. Ik ga , maar met " héél " gemengde gevoelens. Als ik geen taxi zou moeten spelen , dan zou ik gewoon thuis blijven. Maar ook mijn ouders zijn uitgenodigd. Ik heb ze nog niets anders horen zeggen dan : voor ons is dat niets meer - voor ons is dat allemaal veel te laat. Maar toch wensten ze er bij te zijn. Van het begin tot zo goed als het einde. Ze mochten toch niets missen ! Ook al waren ze de oudsten . En ik kon niet anders dan gewoon alles mee te doen. Ik kon niet anders dan gewoon wachten tot ze naar huis zouden gaan. Goed, ik heb lekker gegeten. De muziek ? al bij al viel die nog goed mee. De discjockey van dienst heeft zijn best gedaan. Hij zorgde dat er voor iedereen wat was en dat was dus een meevaller. En het stond juist niet te luid zodat men toch nog iets kon zeggen. En daar bleef het voor mij bij. Ik was aanwezig , ik heb enkele babbels gedaan , ik heb naar de muziek geluisterd , en dat was het. Ik kon me niet echt amuseren. Ik miste iemand. Ik hoop dat het ooit terug zal beteren. Ik hoop dat ik ooit terug zal kunnen genieten.
Een jaar geleden was het koud , mistig , nat ,guur . . . Ik bracht je ten grave. Met mijn ouders , familie en vrienden. Vanaf toen stond ik er alleen voor - en ik sta nog steeds alleen aan je graf. Mijn ouders die zijn er nog , maar ze worden oud . . . Mijn overblijvende schoonfamilie heeft geen tijd . . . Vrienden komen niet over de vloer want . . . Ik heb me door dit eerste jaar heen geslagen , met vallen en terug opstaan. Veel meer vallen dan opstaan. Ik heb me het voorbije jaar heel goed voorgedaan in het bijzijn van anderen tot , tot ik thuis kwam. Thuiskomen in een leeg huis. Thuiskomen zonder dat er iemand een begroeting roept. Thuiskomen zonder een warme omhelzing. Vroeger was dat alles heel gewoon. De normale gang van de wereld , bij ons toch. Nu weet ik : het zijn de kleine dingen die het doen. Het zijn de kleine dingen die alles zo leefbaar maken. Een woord , een gebaar . . . Wat mis ik dat alles. Elke dag , een beetje meer.
Vandaag , één jaar terug heb ik je moeten afgeven. Ik heb die dag opnieuw beleefd en zal hem nooit vergeten. Het is een dag geweest van herrinneringen. Mooie herrinneringen. Maar ik stel me nog steeds de vraag : waarom ? Waarom zo vroeg in ons leven ? Wij moesten nog beginnen te genieten want we hadden er eerst voor gewerkt. Nu zouden wij gaan genieten van het leven ! Wij zouden de wereld gaan verkennen ! Nu zit ik al een jaar alleen thuis. Ik ben de wereld aan het verkennen , op mijn ééntje. Alleen , het wil maar niet lukken. Met niets. Na dit jaar van zoeken weet ik nog steeds niet wat ik wil. Ik krijg mijn leven niet terug op de rails gezet. Ik mag het je alle dagen komen vragen maar de antwoorden komen niet. Ik weet niet meer wat te doen. Ik ben eigenlijk jaloers op anderen die dat wel kunnen. Is het waarheid of is het schijn ? Ik weet dat ik in het slop zit en ik moet er zien uit te geraken. Maar ik weet niet hoe ! Ik probeer nu ook boeken te lezen om een antwoord te vinden. Ik zoek op internet naar antwoorden. Maar ik heb nog niets tegen gekomen dat me kan helpen. Waarom moest je gaan ? Uitgerekend jij ?
Dat onbehaaglijke gevoel dat ik vorig jaar had is er vandaag opnieuw. Ik zal het me nooit vergeven dat ik de onheilspellende tekens niet zag. Geen enkele keer had ik de kamer moeten ontruimen wanneer er een ingreep gebeurde. Nu kwam men mij koudweg zeggen dat de kamer moest vrijgemaakt worden. Er waren bedden tekort ! ! ! En waarom duurde het zolang eer ik nieuws kreeg uit de operatiekamer ? Nu weet ik wel beter. Vanaf het moment dat je verdween in de operatiekamer was er iets. Maar wat ? Als ik vandaag de dag zoiets zou mee maken , ik zou het nu wel weten. Dat zijn van die gevoelens die niet meer weggaan. Dat blijft bij voor de rest van mijn dagen. Een dag die ik nooit zal vergeten. Een dag waarop ik veel heb geleerd. Maar ook een dag die blijvend gegrifd blijft in mijn gedachten. Een dag met vraagtekens die nooit meer opgehelderd worden.
Ik kan het niet uit mijn hoofd zetten. Al de hele tijd spookt het in mijn hoofd. Vandaag één jaar geleden ben ik met jou naar de kliniek gereden. We hadden de afspraak gemaakt om gewoon langs de opname binnen te komen. Er was reeds een kamer gereserveerd zodat we ons geen zorgen moesten maken. Na één week wachten , want je wilde de verpleegsters niet tot last zijn. Toch niet met de nieuwjaarsdagen Ik had me daar bij neergelegd , niet met volle goesting maar het was je wens. Je zou wachten tot na nieuwjaar. En dat was vandaag. Ik zie het voor me alsof het gisteren was. De "kliniektas" stond klaar. We vertrokken thuis. Je keek nog naar de kerstboom , jouw boom. Zoals alle jaren had je ervan genoten. Als ik er nu aan terug denk misschien meer dan vroeger. Je genoot maar zonder iets te zeggen, stilzwijgend . . . Je vroeg nog om hem nog niet af te breken want je wou hem nog zien als je terug thuis zou komen. Het was tenslotte maar een opname van enkele dagen. Waarom , ik weet het niet maar het ging me niet. Een voorgevoel van iets ? maar van wat. Heel de dag bleef ik bij je zoals ik altijd deed wanneer je werd opgenomen. Ik heb het nooit gekund om je daar alleen achter te laten tot ik toch naar huis moest. Toen ik s'avonds thuis kwam , en het was al laat , ben ik er toch aan begonnen. Ik brak jouw kerstboom af. Ik weet nog dat ik beken heb gehuild en ik wist niet waarom. Nu een jaar later weet ik het maar al te goed. Het zal nooit geen Kerstmis meer zijn zoals het ooit was. Ik zeg nu , er zal nooit geen boom meer staan ! En dit was het eerste jaar , van zolang ik me kan herrinneren , dat er geen kerstboom stond. Kerstmis is voorbij gegaan alsof het een gewone dag door de week was. Ik heb geprobeerd om het kerstgevoel te vinden maar dat was er niet. Ik stel me de vraag : zal het ooit terugkomen ?
Nieuwjaar ! Weer zo een avond voor mij alleen. Weer heb ik het zelf zo gewild. Toch gedeeltelijk. Ik heb wel aan mijn ouders gevraagd of ze tot bij mij zouden komen. Helaas, ze bleven thuis. Eigenlijk hetzelfde ritueel als de voorgaande twee jaren. Mijn vader wil gewoon thuis blijven en mijn moeder legt zich daar dan maar bij neer. Eerlijk, ik had ze eigenlijk toch verwacht. Maar ik kan hen toch niet dwingen. Dus weer gans alleen. En ik heb dan maar hetzelfde gedaan als met Kerstavond. Kaarsen, een borrel en een film. Twaalf uur ! ! ! Middernacht ! ! ! Met de borrel in de hand, een warme jas aan en zo het balkonnetje op. Het vuurwerk is langs alle kanten bezig. Ik die zo van vuurwerk hou kan er echt niet van genieten. Ik probeer het wel maar daar blijft het bij. Een half uurtje later is alles voorbij en kleurt de hemel opnieuw donker. De rust keert weer en het geblaf van de honden verstomd ook. Oud jaar , Nieuwjaar , 2012 is bezig. Wat ben ik blij dat deze dagen zo goed als voorbij zijn. Nu morgen nog een heel moeilijke dag en maar hopen dat het vlug 2 januari is.
Kerstmis De hoogdag bij uitstek en zeker Kerstavond. De avond dat iedereen gezellig bij elkaar zit rond de tafel. Ik heb mijn ouders gevraagd om me alleen te laten. Ik wil echt alleen zijn. Alleen met mijn verdriet. Alleen met mijn herrinneringen , mooie herrinneringen Alleen in de zetel maar met een borrel. Ik heb ook overal kaarsen staan , sfeervol dat wel , maar . . . Kaarsen , een film en een borrel , het zou voor heel iets anders moeten dienen. Maar ik wil het nu zo. Ook mijn man zou hiervan genoten hebben. Nu is het voor mij alleen maar het doet me niets. Het brengt alleen heimwee teweeg. Naar mijn man. Een film , maar het is een film van toen mijn man 50 jaar werd. Ik ben de maker van die film dankbaar dat hij zijn tijd daarvoor genomen heeft. Gelukkig heb ik die film. Een heel mooie herrinnering. Ik zag mijn man opnieuw lachen , zingen en dansen. Het was toen een onvergetelijke avond , zowel voor hem als voor mij. Wat ben ik blij dat ik dat mocht meemaken. En blij dat ik die film heb. Het geeft me troost om naar die film te kijken. Ik word er zelfs rustig van en eigenlijk is dat niet te geloven maar toch waar. Wat mis ik mijn man, elke dag een beetje meer. Zijn lach , zijn warmte , zijn liefde , zijn alles.
Nog steeds geen kerstboom en het is nu definitief , er komt er gene dit jaar. Wel de kabouters. Drie kleine kabouters die tegen de kast omhoog kruipen. Net als vroeger, op dezelfde plaats. En ja , ook enkele lichtjes. Het oogt mooi en het brengt een klein beetje leven in de dagelijkse sleur. En ja , ze branden maar de schittering ontbreekt. Of zie ik die schittering niet ? Dat kan natuurlijk ook. Als ik aan vorig jaar terugdenk , hoe mooi mijn man die lichtjes op de kast vond dan is het nu een heel verschil. Ook de schaduwen die er vorig wel waren zijn er nu niet. Ik zie ze toch niet. Vorig jaar was alles anders. Dit jaar is het donker en stil ondanks de lichtjes, ondanks de kerstmuziek. Vorig jaar croste ik nog van het éne uur naar het andere. Nu krijg ik de uren amper gevuld ondanks dat ik nog heel wat heb af te werken. Maar het lukt me nog steeds niet om er mijn gedachten bij te houden. Ze dwalen altijd weg. Mijn gedachten gaan altijd terug naar vorig jaar toen mijn man nog bij me was. Ik probeer elke dag opnieuw te beleven. Ik zoek naar de mooie pluspunten die er toen geweest zijn. En dus heb ik me er bij neergelegd dat alles ooit wel eens in orde zal komen. Wanneer ? Dat zullen we wel zien in de verdere toekomst.
Verdomme , wat heb ik het moeilijk. Al die straten , al die etalages , ze zijn zo mooi versierd. Vroeger kon ik echt genieten van al dat moois. Nu is het gewoon mooi. Er is versiering , er is verlichting , en iedereen doet zijn best. Zo bekijk ik het nu. Totaal anders dan andere jaren. Voorheen kon ik er echt naar toe leven. Nu zie ik het nut er niet van in. De eindejaarsfeesten komen eraan. Ik heb er nog nooit zo tegenop gezien als nu. Ik beleef er geen vreugde aan dit jaar. Ik probeer wel alles in goede banen te leiden voor mijn ouders, zeker voor mijn moeder. De kerstboom heb ik bij mezelf achterwege gelaten. " Onze kerstboom " komt nog niet terug. Ik denk zelfs dat hij de volgende jaren ook niet gaat terugkomen. Maar dat zullen we nog wel zien. Bij mijn moeder heb ik er wel op aangedrongen om een kerstboom te zetten. Het is toch niet omdat ik geen kerstboom zet dat zij dat ook niet moet doen. Met omwegen is het dan toch gelukt. En ik ben blij voor haar. Ik ben blij dat ik het toch een beetje Kerstmis kan laten zijn. Het is zo al moeilijk genoeg en ik hoop dat ze er toch een heel klein beetje van geniet. En ik denk van wel, dat is tenslotte de bedoeling.
Ik kon het dan uiteindelijk toch niet laten. Ik heb voor Sint Niklaas gespeeld bij mijn ouders. Weliswaar een paar dagen te vroeg , maar hij kan ook niet overtal tegelijk zijn ! Dus even hulppiet gespeeld. Deze namiddag vlug eventjes naar hun slaapkamer geglipt. Een mooie speculoosman en een chocoladen Zwarte Piet op ieders hoofdkussen gelegd. Ben eens benieuwd wat ze me morgen te vertellen hebben !
Zondag , 4 december
Ik had nu wel enige reactie verwacht maar niet degene die ik kreeg. Mijn moeder dolgelukkig omdat Sint Niklaas geweest was en mijn vader kon niet begrijpen hoe ik dat gelapt. Hij had er niets van gemerkt terwijl hij toch in de buurt was. Dus , Sint Niklaas zijn hulp kan dan toch snel zijn . . . Al bij al dus een geslaagde verrassing waar ik toch blij om ben. Een kinderhand dat gauw gevuld is ? Neen , hier een ouderhand ! En ik die dacht van daar niet meer aan mee te kunnen doen. Volgend jaar misschien een vervolg hierop , wie weet.
Wat valt het me zwaar ! Het mooie kinderfeest Sint Niklaas. Helaas , ik heb geen kinderen maar toch werd bij ons Sint Niklaas meegevierd. Wat mis ik die dagelijkse snoepjes. Die brave man kwam regelmatig langs met wat snoep , of fruit en dan vooral van die clemantines , of met chocola ! Heerlijke chocola en dan maar smullen . . . Nu blijft de chocola in de winkel, evenals al die andere snoepjes. Voor mezelf kan ik al die moeite niet doen. En trouwens , wat zou ik daar aan hebben , zo helemaal alleen , niets. Kon ik daar nog maar aan meedoen ,het zou de decembermaand helemaal anders doen verlopen. Het doet me pijn om het allemaal te zien en er toch niet aan kunnen meedoen. Ik wist niet dat zo iets stoms (toch voor volwassenen) zo een leegte zou kunnen te voorschijn halen. Wat speculoos , wat chocola , wat zou ik gelukkig als ik het nog kon gaan kopen. Een kinderhand is gauw gevuld zegt men altijd , maar ook een grote mensenhand houdt van zulke attenties. Toen wij onze zaak nog hadden , gaven wij op 6 december altijd een speculoos aan onze klanten. Weet dat ik nu nog regelmatig hoor , dat er toch met weemoed wordt over gesproken. Die geste wordt nu nog steeds gewaardeerd. Daar ben ik toch een klein beetje fier op.
Al zo vroeg op de dag en al een berichtje dat binnen loopt. Onze zoon is geboren , een gezonde knaap van 50 cm en hij weegt 2,6 kg ! Wat ben ik blij voor hen die me dit melden. Eindelijk gelukt en alles goed afgelopen. Langs de andere kant geeft het me een heel wrang gevoel. Wat als uitkomt waar ik voor vrees ? Ik heb het al enkele keren meegemaakt en ben nu geweldig bang. Er komt nieuw leven op de wereld maar langs de andere kant neemt men ook een leven. Als ge dat al een paar keren hebt meegemaakt , dan . . . Ik vertelde het van de week nog aan een heel goede kennis. Zijn antwoord was " niet aan denken " . Maar ik kan dat toch zo maar niet achterwege laten ! Ik moet het een plaats geven maar daar heb ik het heel moeilijk mee. Ik heb mijn man ook moeten afgeven nadat er een nieuw leven gekomen was in de kennissenkring. Nu heeft het voor mij nog een veel hardere betekenis. Met de regelmaat komt nu de vraag : wie gaan ze me nu weer ontnemen. Ik kan alleen maar hopen dat dit gezegde nu eens niet uitkomt. Dat het niet bewaarheid wordt. Maar ik ben bang . . .
000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000Ik weet het , ik laat het afweten. Het gaat me met de dag moeilijker al doe ik nog zo mijn best om alles anders te laten draaien. Waarom wilt het bij mij toch niet een beetje vlotten ? Ik zie dat de verschillen toch zo groot zijn van persoon tot persoon. Ik kan het niet volgen alhoewel ik het wel wil begrijpen. Ik geraak er maar niet uit hoe ik mijn leven verder wil doen. Ik moet het alleen doen sinds mijn man er niet meer is maar ik kan mijn draai maar niet gevonden krijgen. In niets, met niets. Ik ben vanalles en nog wat aan het zoeken om toch maar niet thuis te moeten zitten. Zeker niet s'avonds. Het is toch zo vroeg donker en de avonden duren nu eens zo lang. En als ik toch met iets bezig ben dan lukt het me niet. Ik zou zo graag hebben dat het allemaal een klein beetje beter ging maar wat niet lukt , lukt niet. Misschien als alle papieren rompslomp achter de rug is dat ik me dan ook beter ga beginnen voelen. Vandaag heb ik nog maar eens gevraagd hoe het nu eigenlijk zit met de successierechten. Ja , inderdaad , daar weet ik nog altijd niets van en ik zou toch graag weten waar ik uiteindelijk ga komen te staan. Vandaag is ook het laatste voor de ziekenkas in orde gebracht. Daar zijn dan zo goed als 10 maanden overheen gegaan. Duurt dat bij andere mensen ook zo lang eer alles in orde is ? Of ben ik een uitzondering ? Het blijft allemaal aan mij knagen maar ik hoop één van de dagen toch een lichtpuntje te zien. Een lichtpuntje dat mij een nieuwe richting zal aanwijzen.
De tijd gaat ongelooflijk snel. Nog maar pas hebben we de graven opgesmukt en al die mooie bloemen zijn al aan het verwelken. Gelukkig is het weder toch enkele dagen goed gebleven zodat het kerkhof een heel mooi aanzien had. Ook de bomen deden mee ! Zij lieten hun bladeren vallen als een wondermooi krakend tapijt. Een beetje ouderwetse melancholie zal toch nog wel mogen hé ! Spijtig maar helaas. Die dagen zijn voorbij en dan is het niet meer nodig om opnieuw langs te komen. Het is zo precies : we hebben onze plicht gedaan met een bloempot te plaatsen en nu moet het maar goed zijn. Toch spijtig allemaal. Persoonlijk heb ik ook nog verscheiden bloempotten opnieuw rechtgezet. Omgewaaid , misschien omgelopen , omgevallen ...... Iedereen loopt er gewoon voorbij. Bij sommige graven kon ik het niet meer aanzien en heb ik het zelf gedaan. Dan dacht ik bij mezelf : weeral een kleine goede daad. Dat is iets stoms maar ik kon er ook niet aandoen. Nu het opnieuw al zo vroeg duister is kom ik ook veel minder volk tegen op het kerkhof. De donkerste dagen van het jaar gaan komen. Nog nooit heb ik er zo bij stil gestaan als nu. Ik hoop dat snel voorbij zijn. Eerlijk gezegd , het kan zo snel niet gaan als ik nu zou willen. Maar ja , ik heb gewoon te nemen zoals het komt en daar is niets aan te veranderen.
Allerheiligen weekend. Een weekend om van het éne kerkhof naar het andere te lopen en te rijden. Ze liggen voor mij ongeveer 60 km uit elkaar. Zo heb ik mijn zaterdag en zondag doorgebracht. Bloemen halen voor iedereen die me lief was. Bloemen halen voor iedereen waar ik al afscheid heb moeten van nemen. Nu sta ik ook in voor de graven die anders door mijn ouders worden gedaan. Gelukkig is het langs moeders kant goed geregeld. Daar is het om de vijf jaar dat we voor bloemen moeten zorgen. De kosten worden elk jaar gedeeld. Dat zijn twee kerkhoven minder dit jaar die we met bloemen moeten tooien. Nu niet dat ik er veel problemen mee heb. Sinds ik mijn man heb moeten afgeven kom ik toch minstens vijf keer per week op het kerkhof. Ik hoor het me verleden jaar nog altijd zeggen dat ik geen graven zou gaan kuisen. Hoe alles in één enkel moment kan veranderen. Nu heb ik altijd een doek bij om te poetsen zodat de graven een heel jaar netjes blijven. En zeker het graf van mijn man. Ik veronderstel dat het een normaal gegeven is. Toch voor mij. Als ik sommige graven zie die naast mijn man gelegen zijn , dan is dat heel iets anders. Maar ja , iedereen heeft daar zijn eigen mening over en ik heb daar niet over te oordelen. Ik ben toch blij dat één keer per jaar alle graven netjes zijn gepoetst. En het valt me toch op dat er weinige graven zijn waar geen bloemen komen te staan. Voor mijn man heb ik een bloemenhart laten maken. Voor een bloempot is er zo goed als geen plaats dus moest ik voor iets kleins gaan. Achteraf kan ik er zelf snijbloemen in zetten zodat het hart verder kan gebruikt worden. Dan heb ik iets moois voor de wintermaanden. Tenminste als het weer het toelaat. En zoals altijd wordt het gewoon afwachten.
Het is me toch oh zo moeilijk geworden. Ik dacht dat mijn verdriet stilletjes zou slijten zoals men dat zegt in de volksmond. Helaas, ik moet eerlijk bekennen dat het niet slijt. Het wordt met de dag pijnlijker. Is het omdat de donkere dagen er aan het aankomen zijn ? Is het omdat het huis nu al is afgesloten om een uur of zes in de namiddag en zeker als de zon niet schijnt ? Dat is iets wat me vandaag nog is opgevallen. Ik weet het niet meer. Wat ik wel weet is dat het een lange , eenzame winter zal worden. Als ik dacht dat nieuwe hobby's zouden helpen dan ben ik ook verkeerd. Momenteel gaat het niet hoe ik ook mijn best doe. Ik dacht van er rust in te vinden maar dat was een foute gedachte. Zeker mijn digitale fotografie valt tegen. Ik kan alleen maar hopen dat het uiteindelijk allemaal nog zal in orde komen. Begin me stilaan de vraag te stellen of ik ergens hulp moet gaan zoeken. Zou het andere weduwen ook zo vergaan ? Zouden zij ook hetzelfde ervaren zoals ik ? Ik veronderstel ook dat het bij mij een beetje moeilijker ligt omdat ik geen kinderen heb. Geen kinderen om een handje toe te steken zoals vele opa's en oma's wel kunnen doen. Geen kleinkinderen die leven in de brouwerij brengen. Ik heb er alleen de zorg nog bij van mijn ouders. Niet dat hen helpen mij teveel is , zeker niet. Alleen, ik zou het zo graag eens anders willen. Dat anders willen weet ik niet hoe. Het is zoals met alles. Ik zou graag dit , ik zou graag dat , ik weet niet wat ik wil. Het is zo moeilijk allemaal en elke dag hoop ik op beter. Elke dag hoop ik op betere tijden.
Het hele weekend heeft in het teken gestaan van foto's nemen. Mensen wat is dat moeilijk ! Dat had ik nu echt nooit verwacht. Natuurlijk komt het ook omdat ik me een nieuw toestel heb aangeschaft. Oh ja, dat gaat als een fluitje van een cent, ge gaat dat vlug kennen en nog andere opbeurende teksten meer. Maar nu puntje bij paaltje komt , het is toch niet alles. Maar weer is het iets dat ge alleen doet en dat begint , nee dat is bezig , het doet toch zo'n pijn om altijd alleen te zijn.
Ik had in het weekend natuurlijk ook nog andere verplichtingen. Tenminste als je dat een verplichting kunt noemen. Een Swarovski - opendeur ! Mooi , heel mooi. Ik heb me uiteindelijk een nieuwe fotokader aangeschaft (wel geen echte Swarovski want het zwaanteken ontbreekt) maar wel gemaakt met Swarovski-elementen. Wat zou mijn man daarvan gehouden hebben. Hij vond het zo mooi , al die schitteringen gewoon door een beetje extra licht te geven. Daar kon hij zo van genieten , op zoek gaan naar al die regenboogkleuren . . . Nu gaat het licht in die kast nog altijd niet aan. Stom zul je zeggen , maar ik kan het nog altijd niet. Ik kijk er eens naar en stel me dan de vraag "WAAROM" Waarom er zo voor sparen , want we moeten eerlijk zijn , het zijn mooie stukken maar de dag van vandaag ook kostelijke stukken. Sparen , verzamelen , genieten , .......... Mijn man kon er uren naar liggen kijken en natuurlijk met het licht aan. Helaas dat is nu verleden tijd. Ik moet er nu alleen naar kijken maar het geeft me geen vreugde meer op de huidige ogenblik. Ik ben ondertussen volledig gestopt met het verzamelen van Swarovski-stukken. Ik ben zelfs aan het overwegen om te verkopen , maar niet voor een appel en ei. Wil ik nu nog iets hebben zal ik er met elke euro moeten voor sparen. Juist zoals nu voor die "namaak-kader". Was er al enkele maanden mee bezig om hem bij elkaar te krijgen want er zou een nieuwe kader uitkomen ! Maar die nieuwe kader vond ik helemaal niets. De namaak-kader is veel mooier , nee hij is schitterend en ik ben er blij mee. Ik heb er onze trouwfoto ingezet en het is mooi. Hier ga ik wel van genieten , zeker weten.
Weer is er een dag voorbij , één van de zovelen. Maar ik kan er wel bij zeggen dat mijn oude hobby een bovenhand aan het halen is. Fotograferen ! Vroeger heb ik dat ook heel veel gedaan. Nooit geen lessen of cursussen voor gevolgd maar nu , nu wel. Ik ben blij dat ze me in een cursus fotografie geduwd hebben. Ik ging eigenlijk voor het bewerken van foto's en door een opmerking van de inschrijfster ben ik dan een andere cursus gaan volgen. Mensen wat is dat moeilijk. Als ik dat ooit geleerd krijg dan ga ik nog versteld staan van mezelf. De leraar beweert dat het allemaal nog in orde gaat komen. Ik ben er echt benieuwd naar. Zo hebben we vandaag met de klas een mooie wandeltocht gedaan. We hebben ook nog geluk gehad dat het niet geregend heeft tijdens de wandeling. Een wandeltocht met opdrachten. Ik moet ze nog klasseren en dan verder doorsturen als huistaak. Hopelijk zullen er toch een paar goede tussenzitten. De uitslag hiervan weet ik pas volgende week. Ik zal dus maar heel veel goede hoop hebben. En zeker en vast blijven oefenen. Wel een geluk dat het nu allemaal veel gemakkelijk gaat dan pakweg tien jaar geleden. Toen moest ik nog zuinig zijn op het nemen van foto's. Het ontwikkelen was een niet zo goedkope aangelegenheid. Wanneer ik nu een echt slechte foto trek , dan kan ik deze heel vlug verwijderen. Dat is natuurlijk wel een hele vooruitgang. Vroeger nam ik één foto , nu zijn er dat tien bij manier van spreken. Ik ben blij dat ik deze cursus aan het volgen ben want zo leer ik nieuwe mensen kennen. Gemakkelijk is het wel niet want ik vind dat iedereen toch zo op zijn eigen is of met twee samen. Ik hoop dat de samenhang nog een beetje gaat beteren en dan komt het allemaal wel in orde.
Hoe moeilijk is het toch aan het worden om de dag goed door te krijgen. Ik dacht dat het wel zou beteren maar in de plaats van te beteren wordt het elke dag erger. Zo nu ook . Een reuze weekend hebben we gehad. Het weder was fantastisch en toch , toch heb ik het ó zo moeilijk. Ik ben zo jaloers op al die koppeltjes die hand in hand doorheen de winkelstraten slenterden. Zij zijn nog altijd met twee en ik , ik ben maar alleen. Ik heb niemand meer om hand in hand mee te flaneren. Er zijn er velen die niet weten hoe rijk ze zijn in deze situatie. Nog samen zo vele dingen kunnen doen. Maar dat is een gegeven waarvan men de waarde slechts ontdekt als het te laat is. Zo voel ik het in ieder geval aan. Toen mijn man vorig jaar nog bij me was , gewoon thuis in de zetel naar TV kijkend en wanneer ik dan toch eens vlug eventjes door de winkelstraat ging voor enige ontspanning , toen had ik het reeds moeilijk om altijd alleen te zijn. Je denkt dat je dat een beetje gewoon wordt maar het tegenovergestelde is waar. Het wordt alsmaar erger. Ik stel me de vraag wat er nog op me gaat afkomen. De maand oktober is begonnen en dat wil zeggen dat we binnen de drie maanden kerst en nieuwjaar voorbij zijn. Ik ben echt bang dat ik het niet meer ga aankunnen. Het zou me deugd doen als ik er eens met iemand over kon praten maar ik ben niet van plan om vrienden en kennissen hiermee lastig te vallen. En ik ben ook met vanalles en nog wat bezig om mijn gedachten niet altijd bij mijn man te hebben. En ik moet eerlijk toegeven , veel beginnen en momenteel weinig afmaken. Mijn gedachten zijn er nog steeds niet voor de volle 100 procent bij. Ik hoop elke dag dat het beter zal gaan maar waar ik heel zeker van ben dat is : geduld is een heel schone deugd ! En ik moet elke dag nemen zoals hij komt en er het beste proberen van te maken.
14 januari 2012.
Ik kan het niet uit mijn hoofd zetten.
Kerstmis 
Nog steeds geen kerstboom en het is nu definitief , er komt er gene dit jaar.
Ik kon het dan uiteindelijk toch niet laten.
000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000Ik weet het , ik laat het afweten.
