Eindelijk.......hier ben ik nog eens.....
Mijn 'afwezigheid' had grondige redenen die ik nu zal rechtzetten :
Sinds begin deze week was men zoetie ziekjes, en dat verergde dag na dag tot écht serieus ziek zijn en bedje nog maar alleen uitkomen om naar toilet te gaan of om die vreselijk slechte antibiotica tabletten in te nemen met een beetje in zijn mond zeer slecht smakend eten.....écht kl*** !!!
Ikzelf stond machteloos toe te kijken naar iets wat ik in 35 jaar nog nooit had meegemaakt : 'mijn zoetie ziek in bed' ; zélfs het laatste anderhalf jaar, waarin hij geconfronteerd is geworden met de ziekte met de grote K heb ik hem zelfs niet zo ziek gezien.
Toen dokter maandagmiddag had gezegd dat het een zware bronchitis was waren we eigenlijk niet zo écht gerustgesteld omdat de pijn in z'n boven-borststreek aanhield - vooral bij de hoestbuien.
Maja......de antibiotica zou genezing moeten brengen,dus.....wachten in ongeduld en aftellen naar dag vier, zijnde donderdag, dag dat volgens m'n zoetie pas de werkende antibiotica voelbaar zou zijn én dag dat dokter uit alle veiligheid eens een kijkje zou komen nemen door t'feit dat het verlende Pinksterweekend voor de deur staat en uit voorzorg dat we er toch zeker konden van zijn dat het nog steeds een bronchitis is.
En zo gebeurde het ook : donderdagmorgend......zoetie voelde zich veel beter - niet kiplekker helemaal niet en kon ook niet want de chemo problemen waren er ook nog, maar toch véél beter dan de drie voorgaande dagen, zelfs de pijn in zen boven-borststreek leek te minderen. Dus.....zoetie volle moed papje eten s'morgens en de douche in waarvan hij genoot na die drie bedlegerige dagen. Ik in volle enthousiasme de werkende kids verwittigd dat papa écht wel aan de beterhand is !
En toen kwam de dokter.....onderzocht hem..... en constateerde dat de hoestbuien niets verbeterd waren en dat de longen nog steeds even erg piepten en kraakten als maandag, dus.....probleem !
Gelukkig hebben we een zeer goeie huisarts en ze speelde op veilig, iets wat we altijd respecteren, hoe erg het ook mag zijn en dus besloot ze ons toch maar naar de spoeddienst te sturen om een foto(tje) te maken van zoetie's longen, dit om diagnose : 'longontsteking' uit te sluiten (bij t'woord alleen al stond m'n hart stil!)
Dus.....wij zo vlug mogelijk naar de spoeddienst van ons vertrouwde ziekenhuis.
Geduld is de boodschap als je op zo'n spoeddienst moet wachten maar.....helemaal niet zo gezond voor m'n chemo-verzwakte man, maja.....geen andere optie.
Uiteindelijk werden we naar box 3 verwezen en begonnen de onderzoeken : koortsmeting - bloeddruk - hartslag - bloedafname - afname zuurstofrijk bloed (zéér pijnlijk) enfin.......nen gansen boterham die ons de rest v d dag wel zou bezig houden.
De spanning in m'n lijf kan ik hier niet met woorden beschrijven ! De angsten wél : VRESELIJK!!!
12.30 opname spoed
onderzoeken én nemen van foto v d longen ; uitslag : géén longontsteking ! oef !
Maar toch voor alle zekerheid diagnose : scan v het bovenlichaam MAAR doordat de nierfunctie in chemo periode minimaal is én die scan met contrastvloeistof dient te gebeuren, wat niet zo gezond is voor de nieren, moesten de nieren dus eerst gespoeld worden dus.......een uur-durende baxter werd aangesloten.
Ondertussen ook probleem met het trekken van zuurstofrijk bloed ! Zeer pijnlijk en maar liefst vier dokters zijn het komen proberen te trekken met na 4 prikken en bijna een uur verder en nu een blauwe arm, uiteindelijk een beetje bloed waarvan nog de vraag of het wel zuurstofrijk zou zijn ! man man man !!! en dan mag je je geduld niet verliezen.
Enfin......ondertussen was het dus al avond en gingen ze over tot het nemen van de scan.
Zowel voor foto longen als scan moest zoetie telkens getransporteerd worden naar betreffende afdeling.
Scan genomen - terug naar spoed box 3 - wachten op uitslag
Klok tikt verder
Tot hiertoe (t'was toen bijna half 6) beiden niets meer gegeten of gedronken - dus ganse dag nuchter !Bijna 6 uur kwam dan t'verdict : volgens scan waren er bloedklontertjes te zien in de kleine aders (gelukkig in de kleine want als dit in de hoofdaders zit is er gevaar voor t'hart) Dus.........NIET naar huis ! Niet verantwoord !
Zoetie boos ! Wou wél naar huis ! maja......niets a te doen en na volledige uitleg v verpleegster heb ik met hem gepraat en gezegd dat ik bang zou hebben moest hij nu op dat moment wel mee naar huis gemogen zijn want stel je maar eens voor dat er iets zou gebeuren - mag er niet aan denken.
Enfin.......blijven was een bevel, niets aan te doen dus er restte ons alleen nog te wachten tot er op de betreffende dienst een bed zou vrij komen.
Toen ze hoorden dat we ondertussen wel serieuze honger en dorst hadden werden we direct in de watten gelegd met een lekkere broodmaaltijd en zoetie had ook honger zo te zien want hij heeft toch de door mij gesmeerde boterhammen opgegeten - wonder boven wonder en ondanks dat hij er niet zo goed gezind over was dat hij, naar zeggen v d dokters, waarschijnlijk voor een ganse week in t'ziekenhuis zou moeten blijven.
Tegen 7uur werden we dan eindelijk naar de desbetreffende kamer begeleid.
Ik had ondertussen onze dochter verwittigd en lijst door gegeven v gerief dat ze voor papa moest brengen.
Gelukkig vielen de mede-patienten in deze kamer zeer goed mee ; mijn zoetie is een heel sociaal iemand en praat graag met mensen, maar dat moet natuurlijk wederzijds zijn en in dit geval was dit op t'eerste zich al geen probleem.
Maar toch waren er traantjes bij het afscheid nemen ; dit is nu eenmaal verschrikkelijk om zo iemand te moeten achterlaten, wetende dat hij daar alleen maar in het oog moet worden gehouden en dat ze er voor de rest niets aan kunnen doen. Maja......het moest nu eenmaal maar t'voelde aan alsof je je kind de allereerste schooldag aan de peuterjuf afgeeft - vreselijk !
Gelukkig had ik m'n kids bij me en die hebben me nog tot laat in de avond gezelschap gehouden en me de nodige moed ingesproken om nadien alleen de nacht in te gaan - raar !
s'Anderendaags, vanmorgend dus, mocht alleen onze zoon op bezoek daar ik dit uitdrukkelijk was gaan vragen aan de hoofdverpleegster omdat hij met de late shift staat en anders z'n papa niet kon zien vandaag.
Daar hadden ze gelukkig alle begrip voor en gewapend met bananen, platte kaas en yoghurtjes in ijszak verpakt is hij tegen tien uur richting papa vertrokken. Ik was dan ook gerust dat er toch iemand bij hem was want ik kan het me best voorstellen hoe verschrikkelijk je je moet voelen om daar zo in een ziekenhuis bed te moeten liggen, wetende dat je thuis evengoed kan rusten.
Na de middag tegen dat het bezoekuur begon ben ik dan tot daar gereden, in de veronderstelling om daar zéker tot t'einde v het bezoekuur te moeten blijven en dat is dus van 2 tot 8.
Ook de komende dagen - Pinksterweekend en volgende week had ik me al goed voorgenomen hoe ik m'n huishouden zou doen verwerkt in ziekenhuisbezoeken - maar in planning ben ik nogal goed, dus dat zou me wel lukken.
Maar wat was men euforie groot toen de hoofdverpleegster v dienst me bij aankomst op een lege kamer, want zoetie was op controle bij cardioloog, meldde dat er een klein kansje in zat dat zoetie vanavond al naar huis zou mogen, op voorwaarde dat zowel oncoloog, als cardioloog, als longspecialist het eens zouden zijn. Dus spanning tot nog ongeveer 5 uur vanavond en toen kwam t'verlossende bericht : zoetie mocht naar huis !!!!!!!
GODZIJDANK !!!! iedereen blij !!
Nu bleek er wél na laatste scan-bekijken door specialisten, dat er wél een kleine longontsteking aanwezig is, maar die gaat genezen door nu zwaardere antibiotica en veel rusten - en daar ga ik op toekijken !!!
De kleine bloedklonter aanwezig in die ader in de longen moet vanzelf verdwijnen door het toedienen van die spuiten bloedverdunner ; diagnose is veranderd van 1/dag naar 2/dag én wat we ook voor ogen moeten houden, maar dat vindt momenteel zoetie niet zo erg, dat is dat het zou kunnen dat chemo v volgende week - nét z'n laatste ! - niet zal kunnen doorgaan en een weekje gaat uitgesteld worden.
Maar dat zijn momenteel maar speculaties - misschien werkt antibiotica zo goed dat alles toch goed herstelt maar.....geloof me .....een kleine langere rustpauze zou deugd doen !
Vanavond was het hier ten huize dus een beetje feest : papa thuis !!!! - zoon en vriendin 1 jaar samen ! én die vriendin heeft bericht gekregen dat ze full-time contract krijgt ingaande op 1 september ! Dus een beetje reden om te feesten en dat is er gebeurd door traktatie v een ijsje van de ijskar die hier s'avonds in de straat passeert - tractatie door vriendin v onze zoon - kei lief v haar hé !!! (ik heb voor de aardbeitjes gezorgd - toch beetje gezond houden hé :-) )
En nu rest me er nog al m'n duimende blog-lezertjes te bedanken en iedereen een fijn gezellig 'warm' Pinksterweekend toe te wensen !!!!
Slaapwel v een gelukkig Niesje :-)
|
