Jan: het gewone leven gaat nu weer wat meer de aandacht vragen. Ik begin helemaal anders, helemaal vernieuwd, over allerlei dingen te denken (Col. 3:10). Vroeger wist ik zo goed, wat andere mensen in andere landen verkeerd deden. Als ik in mijn stamcafé Pandora binnenkwam, begonnen ze al te roepen: Pas op, Amerika, Jan waarschuwt jullie voor de laatste keer. Nu maak ik mij over die andere mensen in die andere landen nagenoeg niet druk meer. Ik ben druk bezig met het mij indenken van mijn nieuwe taak en roeping Voor: de ophitserij door de Navo; de gebreken van de consumptiemaatschappij heb ik gewoon geen tijd meer over. Ik heb nu helemaal geen hartzeer meer erover, dat ik niet in demonstraties meeloop. Ik maak me ook niet meer op een hoogmoedige manier dik over de holheid van mijn vrienden, probeer iets van mijn volheid door te geven. Verongelijkt over allerlei vermeend maatschappelijk onrecht voel ik mij ook niet meer. Allerlei rare schimmige en schimmelige zekerheden, zoals: ik ben politiek gezien, zo lekker radicaal, zo heerlijk progressief; ik ben vrij van alle taboes, blaas ik weg. Ik zei zo even, dat ik vroeger zo goed wist, wat andere mensen fout deden. Nu weet ik pijnlijk helder, wat ik fout doe. Tot donderdag jongstleden zaten een paar dingen me heel dwars; hoe ruim ik toch in de kortste keren al die verslavingen op: dat gerook, dat gedrink, die driftbuien. Het is al iets minder, want toen Jo laatst iets zei, dat duidelijk tactloos was, kon ik mijn drift beheersen. Ook het roken en het drinken zijn minder. Maar: die zwakke steeën zijn niet weg! Donderdagavond echter kreeg ik ook in die toestanden een beter inzicht. Wat zei dat echtpaar ook weer, dat namens de gemeente op kennismakingsbezoek kwam: Jezus heeft jullie geroepen voor een groot werk, dat nu begint. Jullie mogen nu al gaan helpen om mensen voor te bereiden op de nieuwe toekomst met Jezus. Nu zijn de velden wit om te oogsten. Er is altijd vraag naar werkkrachten. Werkloosheid bestaat niet bij de Heer (Matth. 9:37). Inspirerende woorden. Maar ik zat daar dan toch maar met heel wat ballast. Je wilt van start, maar je sleept een zwaar gewicht mee.
Ik vroeg van alles, biechtte allerlei dingen op. Die man zei: We gaan er voor bidden: nu! De tijd is er nog niet voor het totale los worden. Maar al heel gauw zul je naar voren komen bij de uitnodiging in de samenkomst. En Jezus zal je vrijmaken van al wat je genoemd hebt en ook van wat je niet genoemd hebt: je occulte bindingen! Verrassend, dat hij dat wist.
Ik was verwonderd, dat hij al niet direct iets bevrijdends deed. Hij zag die verbazing, zei: Je bent ongeduldig hè? Maar als een bloem zich begint te ontplooien, ga je toch ook niet voortijdig de schutbladen weghalen! (Pred. 8:5). Zo zou je alles verknoeien.
Toch heeft het gebed van die avond al veel uitgewerkt. Direct vrijdags heb ik al iets positiefs gedaan. De verhoogde alimentatie voor Dick (2.2.8.2) heb ik overgemaakt, zelfs over maanden daarvoor. Ik heb de periodieke overschrijving aangepast. Wat lucht dat op!
Eén ding is dwaas. Ik kan er maar niet toe komen om Margot het goede nieuws te vertellen. Maar dat komt; ik moet zeker eerst nog iets meer van deze dingen meemaken.
Joke: van de week kwam hier een echtpaar op bezoek. Nogal voorname lui. Grote auto. Hij leek een beetje op de vader uit die strip, weet je wel. Nee, natuurlijk niet precies, maar toch wel zo, dat ik dacht: Man, wat zie jij er rechts uit. En die mevrouw; beetje pompeus, bontmantel, wel imitatie, maar dat kan principe zijn geweest. Ik werd gewoon een beetje bang. Had even het idee, dat ze één van die mollige vingers over een deurlijst zou halen. Ik stelde me maar een ogenblik voor, dat er diep weg, vanachter die dure halsketting, een koele stem zou komen: Hier moet nodig worden afgestoft. Maar: wat stel ik mij toch altijd op met al mijn stekels uit. Er was niets aan de hand. Het was, alsof die mensen mij rustig maakten. Er ging iets van hen uit, waardoor mijn argwaan wegebde. Toen het gesprek op gang kwam, was daar dan de stem van achter dat parelsnoer, maar helemaal niet koel, juist warm en vriendelijk: Joke ik mag wel Joke zegen hè? je bent jong, maar de Heer wil je leven nog meer verjongen en vernieuwen. Of eh ben je van binnen al een beetje oud? Zijn er al van die kille regenbuien geweest van: ik geloof er niet meer in en niemand is te vertrouwen. Dan is dat verjongen nog meer sprekend voor je.
De broeder zal ik maar zeggen was met Jan in gesprek, ik gaf koffie met room. Ook presenteerde ik eigengemaakte vruchtencake. Het was tijd voor een onderonsje. Ze zei nergens Nee tegen, smulde heerlijk van mijn baksel, complimenteerde mij ervoor. Terecht, want koken en bakken kan ik; althans nog één houvast in mijn leven. Toen vroeg ik: U bent zo slank; hoeft u nooit iets lekkers af te slaan? Thuis ben ik altijd erg matig, zei ze: daardoor hoef ik de mensen, waar wij op huisbezoek komen, nooit teleur te stellen. Ze bieden dikwijls iets aan, waar ze een beetje trots op zijn. En overigens slank slank..., zeg maar volslank. Maar, vroeg ik verder: kunt u er dan thuis afblijven? Ik niet. Een collega op kantoor zegt altijd, dat je moet willen (2.2.8.5). Gemakkelijk gezegd: ik wil wel, maar ik kan niet.
En toen biechtte ik voor de tweede maal alles op, nu niet aan Margo (2.2.8.7), een generatiegenoot, maar aan zon dame, die helemaal thuishoorde bij de gevestigde orde. Dat opbiechten kon, omdat er tussen ons een brug van vertrouwen was gekomen, die alle verschillen overbrugde. Ik vertelde over mijn kleine oneerlijkheidjes, over mijn te royaal omgaan met geld, over mijn vinnigheden, mijn oppervlakkigheid, waar het lectuur betrof. Ik vertelde van alles over mijn koopziekte en min wantrouwen. Alleen dat ene vertelde ik niet: hoe ik met lam geschrokken was, toen de tafel tijdens die séance werkelijk bewoog!
Ze luisterde, tot ik helemaal uitgesproken was. Dat alleen al deed zo weldadig aan. Pas daarna begon zij: Toen ik je zag, moest ik aan onze poes denken. Je had je oortjes helemaal plat, net als hij dat soms heeft. Mijn man en ik bonden gelijk die macht van argwaan (Matth. 18:1. Je merkte toch, dat je geïrriteerdheid wegsmolt. Je schaamde je ook eerst, omdat wij er zo gevestigd uitzagen. Dat is nu over. De Heer is machtig om bruggen te slaan, waar de duivel ravijnen fabriekt. Weet je: veel heb je opgenoemd, maar ik miste nog iets: je hebt een zekere zelfvoldaanheid, omdat je denkt, dat je toch al zoveel echt goed doet en dat je beter bent dan een heleboel anderen met hun ordeloze meningen. Die nergens op berustende zelfverzekerdheid stopt je oren nog een beetje toe. Die laat je ogen was minder scherp zien dan wel gewenst zou zijn. Dat ophouden van prestige moet er nog uit. De ervaring met God moet door de bodem van je ziel heen tot in je geest. Dat kan niet, als je jezelf heel erg geweldig vindt. We gaan bidden. Het gesprek tussen de mannen is ook klaar. Jezus geeft in de samenkomst, misschien al over een paar weekjes, volledige bevrijding. Die vrijmaking zal Hij ook geven van die occulte verschrikking, waar je niet over praten wilde. Wat zal het fijn zijn, als ook die angst wegvalt.
Daarna werd er gebeden en gingen ze weg. Toen de wagen wegzoefde we hadden ze beleefd burgerlijk nagewuifd proestte ik het uit: Hé Jan, met je nieuwe vriend, maatkostuum in chique dessin, gouden bril jochie, je gaat helemaal het establishment in. Ik vertel het allemaal aan Joost, Tom en Jeroen van de werkgroep (2.3.7.9). Hij gaf direct lik op stuk: En jij dan met je mevroj: Blieft u nog een schijfje cake suster. O, ik denk, dat ik je ga chanteren met Helma, Cobi en Saskia van het vrouwencafé. Hè ja, ga me eens een beetje chanteren, plaagde ik, wel een beetje pikant: Ik ben bijna vergeten, hoe dat is. Minnekozend gingen we naar binnen. Maar later kwamen we toch weer op ons bezoek terug. Fijne lui, was onze conclusie. En hoe kwam het nu, dat ze veel meer van ons wisten dan wij vertelden? Zou dat nu die gave van kennis zijn? (1 Cor. 12:. Later, op bed, dacht ik nog, heerlijk ontspannen: Het komt allemaal goed. Ik raak de hele troep kwijt, alle nare hebbelijkheden.
. Je merkte toch, dat je geïrriteerdheid wegsmolt. Je schaamde je ook eerst, omdat wij er zo gevestigd uitzagen. Dat is nu over. De Heer is machtig om bruggen te slaan, waar de duivel ravijnen fabriekt. Weet je: veel heb je opgenoemd, maar ik miste nog iets: je hebt een zekere zelfvoldaanheid, omdat je denkt, dat je toch al zoveel echt goed doet en dat je beter bent dan een heleboel anderen met hun ordeloze meningen. Die nergens op berustende zelfverzekerdheid stopt je oren nog een beetje toe. Die laat je ogen was minder scherp zien dan wel gewenst zou zijn. Dat ophouden van prestige moet er nog uit. De ervaring met God moet door de bodem van je ziel heen tot in je geest. Dat kan niet, als je jezelf heel erg geweldig vindt. We gaan bidden. Het gesprek tussen de mannen is ook klaar. Jezus geeft in de samenkomst, misschien al over een paar weekjes, volledige bevrijding. Die vrijmaking zal Hij ook geven van die occulte verschrikking, waar je niet over praten wilde. Wat zal het fijn zijn, als ook die angst wegvalt. 
