Joke kookt best; en ze praatte weer tegen me; t liep eerst weer zowat. Maar toen ging ze voor de t.v. zitten. Ze houdt van die lange series. Ze riep: Kom gezellig bij me zitten. Doe het voor mij! Laten we nu eens één keer samen iets meemaken! Heel onredelijk. Waarom zou ik dat nu moeten doen. Ik ben een vrij man. Waarom zou ik mij voor het fijn houden van de sfeer moeten laten dwingen tot iets, wat ik niet wil! Dat heb ik haar duidelijk en logisch verteld. Ze riep onlogische dingen terug. En weer bonje . Met de t.v.-geluiden op de achtergrond en een kop koffie voor me viel me toch nog mee van haar maar weer prakkiseren.
Heb ik God nu verlaten? Misschien de God, zoals die bestond in de gedachtewereld van pa. Hij is zo ondergesneeuwd door tradities, zit zo vast aan de heersende orde gebonden . Maar ik draag de diepere zin van het leven toch uit op een nieuwe manier! En dat is toch een eigentijdse manier van Godsbeleving? Wat heb ik geijverd voor het milieu en voor de terreurslachtoffers in Zuid-Amerika en tegen de atoomcentrales. Maar toen ik een poos geleden tegen mijn zus zei: Ik heb meer voor God gedaan, dan jullie allemaal, reactionaire troep, dat jullie zijn, wat zei ze toen: Eigenwillige godsdienst Echt zon ouderwetse dooddoener. En ze ging verder: Je bent vroom op jouw manier, maar je komt om van de honger en je bent in gevaar. Ik schrok!!! Niet om die stuntelige woorden, maar omdat ze ziet, wat ik zelf dacht. Zogenaamd gekscherend, maar in feite om hulp roepend, haalde ik Joke erbij: Hoor je nu de dingen, die mijn eigen zus beweert. Zeg jij nu eens wat. Maar ze zat daar maar en zweeg. Toen Joke het haar niet belette, ging Margo verder: Je bent echt niet zon brave! Daarmee doelde ze op al die toestanden met vrouwen. Gelukkig hield ze verder daarover haar kiezen op elkaar, want daarmee heeft Joke niets te maken boven al wat ze al weet. Maar ergens wil je wel goed, je bent actief genoeg . Maar dat is over . Toch heb je één ding steeds vergeten: omkeer naar God. Je bent veel te druk met jezelf bezig. Je bent ook niet eerlijk. Je dacht: Ik moet me kunnen uitleven met allerlei gezellige dingen; wat geknoei in allerlei formulieren voor subsidie en zo, me eens lekker bedrinken.
Ik heb de rest niet afgewacht, ben kwaad weggelopen, heb in n café lekker mn gal zitten spuwen op de maatschappij en de bewapening en de multinationals. Toen ik terugkwam, was Margo nog maar net weg. Ze had blijkbaar nog een hele tijd tegen Joke aan zitten praten. Nou is dat een harde; komt uit een christelijk nestje, net als ik; die praat je niet zo gauw daarheen terug. Maar het gesprek had haar toch wel wat gedaan. Ze was stil, zei niet veel; ik werd weer woest. Daarna heb ik toch wel zó gek gedaan. Ik ben weer naar buiten gehold, heb als de eerste de beste vandaal een deuk in een auto getrapt. Toen ben ik naar Lien, een vroegere vriendin gegaan, waar ik wist wel te kunnen slapen. Ik heb me tegen haar erg bruut gedragen, de hele geschiedenis kon je geen avontuurtje meer noemen, het was eigenlijk verkrachting. Maar ook in dit geval zeg ik: De ruwe aanpak van de holbewoner hoort ook tot onze biologische erfenis. Die aard mag je niet altijd wegdrukken. Zo bezien heb ik er geen spijt van. Ik ben daar gewoon een paar dagen gebleven, meldde me ziek op kantoor. Dagdieverij, noemen de fatsoenrakkers dat. Bah, wat een term. Je moet eens helemaal vrij kunnen zijn. Bewuste, zelfstandige naturen hebben dat nodig.
Toch is er iets vreemds. Na dat gesprek met Margo en na die totale afwijzing van mijn kant is alles misgegaan. Toen zijn al die tegenslagen gekomen. Ma zei ooit: Eens zal God tot je spreken. Moet ik nu aannemen, dat God tot mij sprak, uitgerekend door Margo! Als Hij werkelijk bestond en iemand kon kiezen, dan had Hij vast haar niet gekozen! Beste bewijs, dat hij niet bestaat. Margo is de laatste, van wie ik ooit maar iets aan zou nemen. Die griet heeft nou totaal geen goodwill bij me. Vals, onbetrouwbaar, gemeen, zo heb ik haar altijd gekend. Een mooie poes, dat moet gezegd, maar zo een, die je heel onverwachts met haar klauwen een haal geeft. Nu dus bekeerd. Nou word ik al obstinaat, als de een of andere zalf Jezus aanwijst als redder, maar uit haar mond hard en direct is dat helemaal niet te verdragen. Goed beschouwd is zij degene, die mij die avond en die nacht zo uit de band liet springen. Het is allemaal haar schuld. En dat ik in de kroegjool ook geen zin meer heb, is ook haar schuld. Laatst nog: slaat er één op mn schouder: En Jan... is het nog: leve de lol? Ik zwetste: Lateme drinke drinke drinke, totteme zinke zinke zinke, maar ik dacht: Barst vent. Kijk, dat heeft Margo me aangedaan. En Joke heeft ze ook verknoeid.
