Diaken: Liefde alleen kan mensen op aarde binden. Liefde alleen kan geluk doen duren. Waar liefde is, zal ook vrede zijn. Deze liefde zij altijd met U
Allen: En met Uw geest.
Liede: "Alles wat ademt" Rob De Nijs
Vrede is ver, verder dan ooit zo dicht bij huis rusten de wapens nooit. Wat heeft de angst met ons gedaan? Laat alles wat ademt in vrede bestaan.
Macht speelt met macht een donker spel, bang voor elkaar dreigen ze met de hel. Leer nu of nooit samen te gaan, Laat alles wat adem in vrede bestaan, alles wat ademt in vrede bestaan.
Hoe vreemd ook de taal, je kun hem verstaan, Laat alles wat ademt in vrede bestaan, alles wat ademt in vrede bestaan.
Niet direct een 'godsdienstig' lied. Wel een 'religieus' lied. Het spreekt over het mysterie van het kwaad: geweld, terreur, oorlog,... Ook als man en vrouw moeten wij leren de taal van de vrede verstaan, want wij moeten kiezen tussen 'vergiftiging' of 'vergiffenis'. Hoe vreemd ook de taal, wij kunnen de taal van de vrede leren. Als christen denk in aan het evangelie van vorige zondag: vergeven tot zeventig zeven maal, d.w.z. tot wij de tel kwijtraken. Wij moeten wel twee misverstanden uit de weg ruimen: - Vergeven is niet gelijk aan vergeten. Integendeel, als wij het vergeten kunnen wij niet vergeven. Maar: de vergiffenis is het geneesmiddel van ons geheugen. - Vergeven is ook niet gelijk aan verzoenen: mensen kunnen mensen diep in het hart kwetsen. Soms is niet mogelijk zich met elkaar te ver - 'zoenen', elkaar opnieuw een zoen geven, elkaar in de armen vallen. Wij kunnen wel - meestal na een lange weg - tot vergeving komen. Ik zou graag iets schrijven over de zeven stappen naar vergeving!
De oorspronkelijke titel van het gedicht van Gabriël Smit is 'Mijn vrouw'. De dichter gebruikt duidelijk het thema van de Goede Herder, naar de bekende psalm: De Heer is mijn Herder. Persoonlijk vind ik het een van de mooiste gedichten dat er in slaagt om uit te zeggen wat het sacrament van het huwelijk o.a. ook is: man en vrouw zijn voor elkaar 'de goede herder'. De dichter drukt het zo: "want zonder jou geeft Hij mij niets"! De andere, de man, de vrouw, protesteert. Hij, zij zegt: "Dat kan niet, want dan stel je mij voor Hem, een verantwoordelijkheid die ik niet dragen kan". De partner antwoordt: "Weet je dat zeker. Lees de psalm: wie dorst schenkt Hij in overvloed zijn wijn". Wijn staat hier voor levensvreugde, man en vrouw met elkaar, eventueel met hun kinderen. Dan komt het sublieme: "Maar liefste, wie anders dan jij is mij zijn beker". God geeft ons te drinken, de vreugdewijn, een goden drank, maar man en vrouw zijn voor elkaar de beker waarin God die wijn schenkt. Sacrament zijn voor elkaar in het huwelijk: voor elkaar de beker zijn waarin God zijn godendrank schenkt. Zonder die beker die wij voor elkaar zijn, kunnen wij niet drinken, niet leven!
Anne en Geert trouwden zaterdag 10 september voor de kerk
Anne en Gert trouwden voor de kerk
Ik mocht hun huwelijksviering in gebedsdienst voorgaan. Er was heel volk aanwezig. Opnieuw! Veel collega's verpleegsters van het Wit-Gele Kruis waren in de viering aanwezig. Dat moet echt deugd hebben gedaan voor Gert en vooral voor Anne. Terecht mocht ik opmerken dat hun huwelijksviering in veilige handen was: nooit waren er zoveel 'verzorgers' aanwezig in de huwelijksviering en waarschijnlijk later op het feest.
Hun 'orde van dienst' (hun 'huwelijksboekje!) hadden ze, samen met mij, zeer goed voorbereid. Misschien zullen sommigen opgemerkt hebben dat hun liederen, gebracht door een zeer goede zangeres met gitaarbegeleiding, louter profaan waren. Voor Gert en Anne hadden zij heel veel betekenis en ook een heel diepe betekenis. Bijvoorbeeld bij het lied van Clouseau, 'Altijd heb ik je lief' kan je in het refrein bepaalde woorden vervangen én onmiddellijk licht de diepere betekenis op. Even proberen? De tekst: 'Want mijn lief Altijd heb ik je lief Ik kan niet zonder jou bestaan Altijd heb ik je lief Ik kan niet zonder jou bestaan.'
Vervangen wij enkele woorden en wij krijgen: 'Want mijn God Altijd heb ik je lief Ik (wij) kan (kunnen) niet zonder jou bestaan Altijd heb ik lief Ik kan niet zonder jou bestaan.'
Door samen het sacrament van het huwelijk te voltrekken, door samen een huwelijksVERBOND te sluiten worden zij - Anne en Gert - icoon van de Onuitsprekelijke, van God. In hun leven als man en vrouw maken zij - met vallen en opstaan - de NAAM VAN GOD wáár!
Ook aan Anne en Gert heb ik op het einde een geschenk gegeven: een video. Zie vroeger in mijn bloog omtrent de inhoud. Eén gedicht nl. 'Mijn vrouw. Mijn man', moet ik nog op een andere keer toelichten.
Het is nogal opvallend dat de woorden waarmee wij de dingen benoemen die ons huis vullen, nogal droge woorden zijn: stoel, tafel, lamp, keuken, pot, pan, bed, sprei, kast, deur, raam, vloer, plafond. Woorden met weinig klank waar weinig aan te beleven valt. Als je de klankloze woorden van de dingen uit ons huis vergelijkt met de attributen die er in mijn repetitielokaal aan te pas komen, dan zijn de laatste zoveel welluidender en hebben bijna stuk voor stuk melodie. Wat denk je van: sousafoon, of van tuba, of van trombone, of van klarinet, of van pianola, of van violondcel, of cello? Zelfs het woordje bas (slecht éénlettergrepig) heeft toch die donkerbruine klank van het prachtig getailleerde instrument. Eigenlijk is dat geen compliment voor de plek waar we leven: ons huis. Waar daar zit toch ook een hoop muziek in, maar dat vinden we geenszins uitgedrukt in de woorden die het interieur van het huis beschrijven. Woorden als gang, kapstok, trap, allemaal klankloos; men heeft er in de taal niet veel van gemaakt. Ik geloof dat ik dat thuis, een beetje ga wijzigen, desnoods verhuis is naar een huis met bijvoorbeeld een vestibulle, en een chambre-séparée, en een suite, en een veranda, een souterrain, of een mansarde met een recammier, en met een hemelbed. Hoort u het verschil? Ja, natuurlijk hoort u het!
Liefde is wonder, je kunt haar niet verzinnen, niet oproepen of organiseren, ze is er, ineens. Je weet niet vanwaar ze komt of waarheen ze gaat, en je voelt ook geen enkel verlangen om dit soort vragen te stellen. Er gebeurt iets. En áls het gebeurt,heb je het gevoel dat het gebeuren móest, en dat niets en niemand het had kunnen tegenhouden.
Om half vier kom je haar tegen, en ze blijft een levenlang je toeverlaat. Om vijf voor halfvier, wist je nog van niets.
"Ik ken heel wat mensen die allergisch zijn voor woorden als wonder of mysterie. Misschien zijn we er in het verleden wel veel te plechtig mee omgegaan. Het waren altijd profeten, zieners of denkers,die zich bezighielden met het mystieke deel van het leven. De gewone mens kon zich daar maar beter niet mee bemoeien. Toch schuilt er in het leven van alledag iets mystieks. Ik ben maar een grappenmaker, maar ik kom in mijn werk zo vaak mysterieuze zaken tegen."
"Vandaag, een dagje mensen kijken in Amsterdam (Gent, Geraardsbergen, Aalst, Antwerpen,...). Wat kom je een boel treurige hoofdjes tegen. In twee uur ben ik niet één glimlach tegengekomen. Bedrukte gezichten alom. Toen ik terugliep naar de parkeerplaats, wierp ik nog een laatste blik in een etalage, en in de ietwat vage weerspeiegling van de ruit zag ik een oudere man, met wéér diezelfde sombere gelaatsuitdrukking. Ik keek, en toen ik nóg eens keek, zag ik dat ik het was. Ik spoedde mij naar mijn auto, en zetten mij achter het stuur, draaide het achteruitkijkspiegeltje mijn kant op en zette het hoofd op: 'glimlach'. Zo heb ik het maar een poosje gelaten.
We dragen ons gezicht veel te veel voor onszelf. Als je met zo'n gezicht de straat oploopt, zou je je er eigenlijk een beetje rekenschap van moeten geven, dat andere mensen er tegenaan moeten kijken. Ieder gezicht is een deel van het 'stadsgezicht".
Jij bent mij zo nodig. Ik weet wel dat de Heer mijn herder is en dat Hij mij niets laat ontbreken, maar wanneer jij mij dan niet bent, weet ik niet wat
mijn leven nog kan zijn. Wanneer Hij jou niet geeft, geeft Hij mij niets, want wat mij niet gereikt wordt door jouw hand is dood voordat ik het ooit krijgen zou.
Dat kan niet, zeg je, want dan stel je mij voor Hem, een verantwoordelijkheid die ik niet dragen kan. Weet je dat zeker.
Lees de psalm. Wie dorst schenkt Hij in overvloed zijn wijn. Maar liefste, wie anders dan jij is mij zijn beker.
Het is niet vanzelfsprekend om jonge mensen een gedicht te laten lezen. Tijdens een huwelijksvoorbereiding hoorde ik van een koppel volgende uitspraak: Wij hebben het gedicht herhaaldelijk met aandacht moeten lezen! Wij hebben ons echt moeten inspannen op wat de dichter ver-dicht heeft voor onszelf te kunnen ontvouwen. Is dat ook niet zo voor onze relatie: moeten wij er ons ook niet op concentreren om er de rijkdom van te ontdekken? Moeten wij ons leven-samen-op-weg niet met veel aandacht herhaaldelijk herlezen om wat erin ver-dicht ligt, te mogen ontdekken?
Zon uitspraak maakt je als begeleider heel gelukkig.
In dit gedicht zet de Gabriël Smit ons met onze beide voeten op de grond. Liefde wordt dikwijls heel abstract verstaan, zeer romantisch, zeer hemels, veel honing en maneschijn. Maar liefde is ook alledaags, doordeweeks, in goede en kwade dagen, door dik en dun. Heel dikwijls willen en niet kunnen én het toch niet opgeven met elkaar. Dat allemaal is liefde: heel diep, heel realistisch, heel diep menselijk, heel goddelijk!
Mijn geschenk aan Katrien en Ive bij hun sacramenteel huwelijk
Tijdens de zending na de gebedsviering haalde ik een videocassette te voorschijn. Katrien en Ive waren verbaasd te horen dat ik hun huwelijksviering op video had opgenomen. Ik zag ze rond kijken naar de verborgen kamara. Zij waren nogmeer verbaasd als ik de videocasstte openmaakte en en er een spons uithaalde met een zachte en een harde kant, daarna een diskette, een sleutel, een zakje zout, een mini-baksteen, een gedicht van Gabriël Smit , een paar bloembolletjes, een prachtig kalligrafische geschreven gedicht, eveneens van Gabriël Smit, en prachtig verpakt in een soort charter met lintjes, een theelichtje
Hun zending en opdracht: samen af en toe die video bekijken!
-vi deo = heeft hun huwelijksleven (vie) met God (deo) te maken
-Mini-baksteen: een huwelijkshuis wordt opgebouwd steen na steen. Je moet vooraf een plan hebben en een stevig fundament leggen. Je moet weten en kunnen een huwelijkshuis te bouwen. Je moet ervoor zorgen dat de muren loodrecht staan en de deuren en vensters op de juiste plaats. Én als het huis af is moet je het onderhouder of het wordt een krot.
-Toegepast op het beroep van Ive en Katrien: Zij zijn garagisten. Wel, een auto die niet regelmatig wordt onderhouden zal niet lang lopen, géén lang leven beschoren zijn. Het is ook nodig om regelmatig de schouwing te passeren.
-Theelichtje: naast hun huwelijkskaars heeft dat kaarsje de betekenis voor elkaar licht en warmte te zijn. Ook: dat hun licht en warmte, hun liefde, af moge stralen op hun omgeving. Want het huwelijkssacrament houdt een zending naar de anderen in. Én hun huwelijkskaars werd aangestoken met het licht van de Paaskaars, d.w.z.: zij maken de liefde van God voor de mensen zichtbaar, tastbaar, voelbaar!
-Sleutel: een sleutel van je huis, van je leven, geef je maar aan iemand die je echt vertrouwen kunt. En ver-trouwen doe je maar als je iemands liefde hebt mogen ervaren als authentiek! Die sleutel past echter nog niet helemaal in het slot van het liefdeshuis van de partner. Daar moet nog aan gevijld worden!
-Bloembolletjes: als je in de lente bloemen wil zien in je tuin, dan moet je ze op tijd planten. En zorgen dat er goede, vruchtbare grond beschikbaar is, gelegen onder voldoende zon en bereikbaar voor de vruchtbare regen.
-Diskette: kan veel opslaan: de heerlijke ervaringen bewaren. Een diskette kan ook gewist worden: In het leven moeten wij kiezen tussen vergiffenis of vergiftiging! Ook moet ons programma compatibel zijn!
-Spons: uiteraard moeten wij de spons kunnen vegen. Je moet er wel verstand van hebben en wijs in zijn. Soms moeten wij de ruwe kant gebruiken, maar dan moet je wel zorgen voor juiste bevochtiging of je krijgt krassen, die niet meer te verwijderen zijn.
Katrien en Ive trouwen, omdat zij geloven in elkaar!
Bij het huwelijk van Katrien en Ive
Vrijdag 2 september 2005 om 15u30 in Onze Lieve Vrouwkerk
Uiteraard huwden Katrien en Ive zelf samen voor de kerk. Ikzelf mocht de huwelijksviering voorgaan. Ik had de bedoeling Katrien en Ive bij het onthaal, vooraan in de kerk, proficiat te wensen om hun keuze: om zowel burgerlijk als kerkelijk te willen huwen.
(Jonge) mensen die vandaag kiezen om zich in het burgerlijk huwelijke openbaar en contractueel met elkaar te verbinden in het huwelijk stellen een pioniersdaad. Zij gaan tegen de stroom in! Zij kiezen voor een forellenbestaan: tegen de stroom in zwemmen naar de bron!
Dat zij daarenboven kiezen om bewust (ná het volgen van de huwelijksvoorbereiding!) en vrij voor het kerkelijk en sacramenteel huwelijk te kiezen, dat verdient a fortiori een proficiat ( d.w.z. doe zo voort!). Dat is helemaal ingaan tegen het geldend conformisme om zo maar definitief voor samenwonen te kiezen.
Hun orde van dienst verwoorde heel duidelijk het mysterie van de liefde. Er is iets om de dingen heen dat dieper dan zij zijzelve leeft, las ik ooit! Ik heb geprobeerd dat mysterie van de liefde op te roepen.
Het jonge paar en de bijna volle kerk luisterden blijkbaar met aandacht en geboeid! Echt!
Is het niet een mysterie als een jong paar elkaar belooft (parafrase op het ja-woord!): Liefste Katrien, liefste Ive, wat er ooit in ons leven moge gebeuren, vandaag, volgende week, volgend jaar, over tien jaar, binnen vijftig jaar, , al de dagen van ons leven: zal ik naast je, achter je staan, ik laat je nooit in de steek. Je mag altijd op mij rekenen, op mij vertrouwen (=geloven), onvoorwaardelijk, of je het nu verdient of niet verdient, ik zal er altijd voor jou zijn!.
Is dat niet de vertaling van de naam van Jahweh: Ik zal er zijn voor jou!;
Is het dan niet juist dat zo iets moois niet kapot mag gemaakt worden?
Een bewust sacramenteel gehuwd koppel maakt de naam van God, Jahweh, wáár!
Als zending gaf ik hen een videcassette mee. Daarover schrijf ik morgen!
De muzikale omlijsting was zeer goed en passend: Katlijn Lamberts zorgde voor de muzikale leiding. Nicoline Hummel zorgde voor de solos. Claude De Maertelaeire nam de pianobegeleiding voor zijn rekening.
Na vele jaren een bloeiend bestaan te hebben gekend, begon de parochie weg te kwijnen en na een lange tijd van geleidelijk wegkwijnen en vergaan van verveling, overleed zij.
De pastoor constateerde de dood en schreef een plechtige rouwbrief, waarin hij het overlijden aankondigde van de parochie en waarin hij iedereen uitnodigde om naar de rouw- en afscheidsdienst te komen aanstaande zaterdag om half elf.
De zaterdag brak aan.
En de kerk was overvol, zo vol als hij de laatste twintig jaar niet meer geweest was. Het was niet duidelijk of het geloof ineens zo was toegenomen, zeker was dat niemand er iets van begreep. Zeker was ook dat alle parochianen geweldig nieuwsgierig waren naar wat de pastoor te zeggen zou hebben. Wat een vreemd geval was het. Daar was vriend en vijand het over eens.
Bij de preek aangekomen deed de pastoor, wat hij altijd bij alle overleden had gedaan. Hij prees de kwaliteiten van de overledene, de verdiensten die de parochie lange tijd voor de gemeenschap had gehad. Hij prees de moed van de overledenen pastoor, vond dat de parochie niet geruisloos begraven mocht worden. Vandaar deze rouwdienst.
Hij uitte zijn blijdschap en dankbaarheid dat de mensen in zo grote getale waren gekomen. Tot slot van zijn preek nodigde hij alle parochianen uit om nog eenmaal langs de baar te lopen, een blik in de kist te werpen en zo afscheid te nemen van de aanvankelijk toch zo dierbare parochie.
Iedereen toog naar voren en in twee lange rijen defileerde de parochianen langs de baar, terwijl de pastoor de rij sloot. En ieder zag, terwijl hij in de kist keek, op de bodem een grote spiegel liggen en kijkend naar de overleden zag hij zichzelf.
Zonder gewoonten zou de mens in het leven verloren lopen als een plattelandsbewoner die nooit buiten zijn dorp is geweest en opeens gedropt wordt in de drukte van een miljoenenstad.
Goede gewoonten daarentegen geven de mens een gevoel van vrijheid. Zij maken dat het leven past als een handschoen.
Inmiddels is de mens in zake gewoontelijke bekwaamheden nooit volleerd, want echt geschiktheid is progressief en bijgevolg in staat om zich voortduren te wijzigen.
Progressie is een vitale eigenschap van elke geestelijke volwassenheid. Die progressie vraagt dat men in zijn gewenningen soepel genoeg zou blijven om desnoods van gewoonte te veranderen.
