GEWIJDE GESCHIEDENIS EN ANDERE Het lichaam van Adam heeft God gemaakt van aarde en ene ziel daarin gestort, maar Eva van ene ribbe genomen uit Adam.
Voila! Het staat er. Kernachtiger kan het niet. De oorsprong van het menselijk geslacht in een notedop. Een antwoord uit onze oude trouwe Brugse katechismus, dat ergens tegen het achterste scherm van mijn geheugen is blijven hangen als een huisjesslak tegen een tuinmuur. Ach, dat scheppingsverhaal! Wat hebben we daarmee sindsdien al niet te stellen gehad. De ene zegt het zus. De andere zegt het zo. Resultaat? Op de duur weet geen mens nog wat hij er eigenlijk van denken moet. Toen echter waren er nog geen problemen. Voor ons althans niet. Ik hoor meester Berton de reportage van de schepping nog verslaan. We zaten muisstil op zulke momenten. De armen gekruist op de bank en het hoofd een beetje scheef, dronken we de woorden van de meester in. Woorden die ons meerukten naar een wereld waar alles geurde en blonk van de nieuwigheid en waarin God rustig tussen bomen en struiken wandelde en genoegen schepte in het werk van zijn handen.
Toen gebeurde het. Op een goede dag kreeg de rustige Wandelaar een idee. Hij nam wat aarde, maakte er een grote pop van en blies er zijn krachtige adem over uit. Op die stond werd de mens geboren. Adam. Hij knipperde even met zijn ogen tegen het felle zonlicht en vroeg zich verwonderd af waar hij het verdiend had om in zulk aards paradijs terecht te komen. Een wonderlijk verhaal! Gedreven door 's meesters woorden hebben sommigen van ons het heimelijk ook geprobeerd met die aarde en dat blazen. Het resultaat was echter erbarmelijk. Ofwel deugde de aarde niet, ofwel was onze adem nog wat zwakjes. De schepping van Adam was een geheimzinnige prestatie. Zeker. Geen mens althans die dàt in twijfel trekt. De schepping van Eva was nog heel wat raadselachtiger en dat moest ook wel. Het ging immers om een vrouw. Stel je voor! God die Adam in een diepe slaap wiegt, een stuk bot uit zijn ribbenkast snijdt en daarmee Eva fatsoeneert. We hebben het nooit goed kunnen vatten. Nog minder echter konden we begrijpen waarom Adam toen niet op stel en sprong het hele aards paradijs op stelten heeft gezet met zijn gejammer. Je màg nog zo een gezonde slaap hebben, als ze met een mes tussen je ribben peuteren moet je het toch voelen? Maar twijfelen aan het verhaal van meester Berton? Waarom? We twijfelden toch ook niet aan de krachtpatserij en van Sterke Jan en aan de zevenmijlslaarzen van Klein Duimpje?
Zo volgden we, langs paden van geleidelijkheid, de hele ontwikkeling van het mensdom. Een sprookjesachtig verhaal. Daar had je bijvoorbeeld die historie van Kaïn die zijn broer Abel de hersens insloeg met een ezelskaakbeen. Een grof geval eigenlijk. En dat enkel omdat de rook van Abels vuurtje krinkelend de hoogte inging, terwijl God er blijkbaar genoegen in vond de walm van Kaïns brandoffer weer naar beneden te blazen. De woede van Kaïn heb ik nooit goed kunnen begrijpen. Enkel en alleen maar omwille van een beetje rook! Ik heb ook dikwijls gevochten met onze Raf toentertijde. Om wat? Ik weet het niet eens meer. Maar hem om zo een futiliteit om zeep helpen? Maar ja! Had ik een ezelskaakbeen bij de hand gehad. Wie weet. Een klap kan harder aankomen dan je zelf vermoedt.
En dat verhaal van de Zondvloed dan! De Zondvloed die alles onder water zette van wereldgrens tot wereldgrens. We vonden het schoon van God dat hij Noë verwittigde van de ramp die te gebeuren stond. Dat de anderen allemaal verzuipen zouden? Wie bekreunde zich daarom? Die kregen hun verdiende loon immers toch? Gespannen zaten we te luisteren als de meester vertelde over Noë die zijn ark aan het bouwen was. Maar vooral de episode van de inscheping werkte op onze verbeelding. Twee paarden, twee koeien, twee leeuwen, twee olifanten, twee mussen, twee duiven, ... Meester Berton vergat nooit de duiven. Hij was duivenliefhebber immers. Waarom er van ieder soort telkens twee moesten zijn, snapten we niet goed. Eén beestje slechts zou toch meer plaats gelaten hebben in de ark? De meester vond het blijkbaar ook niet nodig die paarvorming uit de doeken te doen. Misschien wilde hij geen slapende honden wakker maken.
Bij de meesten van ons moet van dat Zondvloedverhaal iets blijven hangen zijn. Het slot was sprookjesachtig mooi immers. God die met wijdgespreide armen een gloeiende regenboog door de grauwe luchten trok, ter bevestiging dat hij de wereld nooit meer met een dergelijke ramp zou kastijden. Soms heb ik later een beetje angstig naar die regenboog uit zitten kijken, als het regende tot het water in plassen op velden en wegen stond. God zou zijn belofte toch niet vergeten zijn?
En de toren van Babel dan! Ook weer zo een adembenemend verhaal. Begrijpelijk dat God moest ingrijpen toen die lui daar een toren wilden bouwen die tot aan de hemelpoorten reikte. Waar moest het met zijn vrijdom heen als ze in hun opzet slaagden? We vonden het een kostelijke grap van God dat hij ervoor zorgde dat de bouwlui elkaar niet meer verstonden. Stel je voor dat de ene boven op de steiger met de handen voor de mond om stenen te roepen stond, terwijl de ander prompt met een bak mortel naar boven klauterde.
Wie die bijbelschrijvers van duizenden jaren geleden ook mogen geweest zijn, het waren rasechte vertellers. Inderdaad. Maar toch hadden ze nog geen lap aan de vertelkunst van onze eigen meester Berton . Als hij zo op zijn eigen manier bezig was, kon hij de anders zo rumoerige bende stonden lang in zijn ban gevangen houden. Daar zaten we dan, in de geborgenheid van die stille klas. Soms was de kachel aan het snorren tot de hitte boven de stoof plaat danste, om de winterse kou buiten te houden. Soms joeg de regen kletterend tegen de ruiten, terwijl windstoten de kruinen van de notebomen op de koer wild heen en weer rukten. Soms zaten babbelzieke mussen te kwetteren in de schaduwplekken van de zonovergoten speelplaats. De seizoenen hadden geen vat op ons, als meester Berton ons de wonderwereld van de bijbel binnenleidde.
Och, het waren kinderlijke vertellingen. Waarom het loochenen? We waren ook nog kind toen en om al het geprakkezeer omtrent waarheid en poëzie in de bijbel bekommerden we ons nog niet. Nog lang niet. Maar die verhalen hebben ons het beeld bijgebracht van een God die zich aktief met de mensen bezighoudt. Is dat uiteindelijk de diepste zin niet van de bijbel? En zijn we dat niet een beetje kwijtgeraakt nu? Jammer. Doodjammer. Ergens iemand te weten die met je begaan is en je leidt, zij het soms met harde hand en op ondoorgrondelijke wijze. Het is een weelde die met geen goud te betalen is.
Ook op de verhalen uit de vaderlandse geschiedenis waren we verslingerd. We voelden ons één met de Oude Belgen, die nog in hutten woonden en niet veel anders deden dan vechten, drinken, dobbelen en af en toe een beetje jagen en vissen. Dat was nog eens leven! En dat die Oude Belgen het uiteindelijk hadden moeten afleggen tegen de Romeinen? Waren wij erbij geweest daar aan de Samber, dan zou het anders afgelopen zijn. Julius Caesar zou dat wel tot zijn schade en schande ondervonden hebben.
Ook Karel de Grote was een man naar ons hart. Vechten tegen de Sarazenen in Spanje. De Saksen gaan uitmoorden in Duitsland. De Avaren bestoken in Hongarije. Je moet het maar kunnen! Geen wonder dat hij zo een beetje voor heilige versleten werd. We konden alleen maar niet begrijpen waarom hij mordikus te allen kante scholen wou oprichten. Dat moet een van zijn kleine kanten geweest zijn.
En die zalige tijd dan van de ridders die in stugge burchten huisden en af en toe een robbertje met elkaar vochten. Dat hun lijfeigenen 's nachts met suikerboonpersen in de burchtgrachten moesten slaan om de puiden te doen zwijgen, vonden we normaal. De meester moest toch kunnen slapen om de volgende dag met frisse moed het gevecht te hervatten? En Jan Breydel dan! Hoe ijselijk kalm kon die zijn hemdsmouwen opsloven en zijn bijl grijpen om daarmee de Fransen en de Leliaerts de kop in te slaan. En de zeshonderd Franchimontezen die ei zo na Karel de Stoute te pakken kregen in zijn kampement bij Luik, maar die het tenslotte nog klaarspeelden om zich van tent te vergissen. En Keizer Karel, die beweerde dat hij de zon in zijn rijk nooit zag ondergaan en die voor de rest van zijn dagen de stilte van een Spaans klooster opzocht, toen hij tot op de draad versleten was van vechten en moorden.
Vaderlandse geschiedenis! We waren nog te jong eigenlijk om zoiets te leren. We geloofden nog vast dat alle groten en beruchten van ons volk helden waren of heiligen. Dat ze vaar noch vrees kenden, onomkoopbaar waren en enkel bedacht op het welzijn van land en volk. Veel later pas hebben we leren inzien dat er achter de officiële vaderlandse geschiedenis een andere schuil gaat. De echte. De geschiedenis van de kleine mens. Van de horige, de boer, de ambachtsman, de handelaar, de kunstenaar. Een geschiedenis van armoe en verdrukking, maar ook van volharding tot het uiterste.
Ach, helden zijn er bitter weinig en heiligen ook. Zowel in de vaderlandse geschiedenis als in de gewijde. Dat weten we nu zo onderhand wel. Maar die verhalen van vroeger leven verder in ons. Onbewust misschien. Op een of andere dag komen ze soms boven. Brokstukken herinneringen. En dan glimlachen we eens. Gelukkig. Omdat we dat toch nog overgehouden hebben van het vele dat naast en in ons neergehaald werd, of op een ontgoocheling is uitgelopen.
Eind augustus worden er traditiegetrouw begoniatapijten gelegd in een aantal steden. De kleurrijke bloementaferelen fleuren het straatbeeld op en kunnen steeds op veel belangstelling rekenen. Ook te Waregem zal er een tapijt van 130 vierkante meter te bewonderen zijn op 31 augstus-1 september
De tapijten worden gelegd door vrijwilligers van het Algemeen Verbond van Belgische Siertelers.
Vlaanderen telt ongeveer 25 begoniabedrijven, doorgaans familiebedrijven. De productie is vooral gericht op export. Jaarlijks worden + 30.000.000 knollen geproduceerd op 120 ha grond. Ruim 90 % van deze productie wordt geëxporteerd, waarvan 10 % naar de USA, 10 % naar het Verenigd Koninkrijk, 11 % naar Frankrijk, 50 % naar Nederland en de rest naar andere landen, vooral het Oostblok via Polen.
Begonias beschikken over veel troeven: de plant bloeit overvloedig en zeer lang (vijf maanden), hij is heel betaalbaar en gemakkelijk te houden. De keuze in het assortiment is bovendien zo ruim dat je eindeloos kan variëren. Meer weten over de Begonia, zie bijlagen
Het is al enige tijd geleden dat er hier nog een Parlando, met nieuws over het Ziekenhuis O.L.V. Van Lourdes, te Waregem te lezen was. In bijlagen vindt u de laatste uitgaven.
Boss paints nam derde zonnepaneleninstallatie in gebruik
Boss paints heeft een derde zonnepaneleninstallatie in gebruik genomen. Het bedrijf gelegen in de Nijverheidstraat te Beveren-Leie produceert daarmee al een kwart van de benodigde elektriciteit. De nieuwe installatie telt 1.143 panelen en is goed voor 240.030 Wp.
In 2005 plaats het bedrijf de eerste 65 panelen op het dak. Meteen de grootste installatie van België. Een tweetal jaar terug kwam er dan nog een deel bij met 51.000 Wp en 5 maal zoveel elektriciteit produceerde.
De overige 75 procent stroom komt uit aangekochte groene stroom. Boss Paints wil zich duidelijk als groen bedrijf profileren, het werkt tevens aan nieuwe verven die heel wat minder solvent. In het najaar lanceert het bedrijf al een nieuwe lijn solventarme lakken.
Er waren nog geen televisies in onze kindertijd. Nog lang niet. Zelfs de radio's waren toen nog een zeldzaamheid. Dingen daarbij waaruit vaak meer geruis en gekraak kwam dan muziek en woord. Mijn vader heeft er een gekocht in het jaar vierendertig. Het was de eerste radio die ooit in de Reke stond. In de Reke, en in een heel stuk van het gebuurte. Toen de reportage van koningin Astrids begrafenis uitgezonden werd in het jaar vijfendertig, zat bij ons in de keuken een heel stel vrouwen snikkend en kroppend te luisteren. De aankoop van die radio maakte mij natuurlijk erg trots. Vliegensvlug ging ik het aan grootvader Vandenbroucke vertellen. Hij was bezig gras te sikkelen voor zijn geiten. Ik zie het nog voor mijn ogen alsof het gisteren pas gebeurde. Het nieuws wond hem allesbehalve op. Hij schudde het hoofd, wreef een paar keer over zijn grijze knevel en zei tenslotte: Een mens is beter met een goede teljoor soep, mijn jongen! Geen televisies dus en veelal geen radio's. Twee dingen die nu, naast het huiswerk, de winterse avonden van een scholier helpen vullen. Toch kan ik me niet herinneren dat ik me ooit maar één sekonde verveeld zou hebben. Bij ons thuis heeft altijd een zeer sterke lees traditie bestaan. Dat was zo in heel wat gezinnen toen ten andere. Boeken hadden we echter niet. Tenzij dan een paar van Edward Vermeulen die moeder ooit eens gekocht had omdat ze zoveel bewondering voor die schrijver had. Ze had altijd al een sterke drang naar kennis en ontwikkeling gehad en soms haalde die het op haar aangeboren zuinigheid. Die boeken waren toen echter nog geen spek voor onze bek. Dat is eerst later gekomen, veel later. Voorlopig waren we voor onze lektuur aangewezen op de Sint-Jansbibliotheek en op de kundige leiding van Zuster Bonaventura.
Ik zal zowat acht jaar geweest zijn, toen ik voor het eerst aarzelend het boekenzaaltje van het Klooster betrad. Het was nog een heel bescheiden hoekje toen. Een naar mijn mening ontelbaar aantal boeken stond netjes gerangschikt op de planken van een drietal kasten. Ze droegen allemaal een eender rood kaftje en op de rug was een blauwomrand etiket geplakt, waarop in sierlijk schrift de titel van het werk vermeld stond. Zuster Bonaventura bekeek me even vorsend door haar lichtbruine brilleglazen. Je bent de oudste van Marie zeker? Ze knikte toen voldaan omdat ze juist geraden had en stopte me een bandje toe waarin vier verhaaltjes van A. Hans samengebonden waren. Eén daarvan was De Overwintering op Nova-Zembla. Dat weet ik nog goed. Die verhaaltjes zijn een openbaring geweest voor mij. Ze grepen me zodanig aan dat ik er uur en tijd bij vergat. Avonden naeen zat ik moeizaam en ingespannen te lezen bij de buizestoof. Mijn voeten op de trommel, met een handdoek ervoor tegen de hitte van de pot. Het boek opengeslagen op mijn knieën. Het hoofd geschoord op beide handen. Uit een totaal andere wereld viel ik telkens in de werkelijkheid terug, als moeder me zei dat het zeven uur was en tijd om op het voutekamertje mijn bed op te zoeken. 's Zondagsnamiddags ging ik vaak lezen bij grootmoeder Vandenbroucke. We zaten dan elk aan een kant van de keukentafel, vlakbij het venster. Grootmoeder las het weekblad De Vlaming en ik mijn Hansboekjes. Als er stappen knerpten op het grint van de straat naast het huis, hief ze even een tip van het gordijntje op en keek wie er voorbijkwam. Soms mompelde ze dan wat binnensmonds waaraan ik geen touw kon vastknopen. Als haar nieuwsgierigheid voldaan was zette ze haar stalen brilletje weer recht en verdiepte ze zich verder in de kroniek der gebroken armen en benen. Ach, die geborgenheid van die zondagnamiddagen bij grootmoeder Vandenbroucke! Je verliest het allemaal. Stukje bij beetje. Als dat gebeurt merk je er niets of bijna niets van. Enkel als je op latere leeftijd die jaren overkijkt, besef je uit welk paradijs je gebannen werd. Is dit misschien de onbewuste ondergrond van onze vaak overdreven bekommernis voor onze eigen kleinkinders? Ze moeten hun herinneringen hebben later. Ze moeten dan weten dat hun leven eenmaal veilig en geborgen geweest is. Ik was verslingerd op die Hansboekjes, maar daarin stond ik heus niet alleen. Ze zijn een hoofdstuk apart geweest in het leven van schier elke scholier toentertijde. Die boekjes openden verre horizonten voor ons. Ze leidden ons ook vaak binnen in perioden uit de geschiedenis die we anders slechts uit een paar lijnen saaie leerstof gekend zouden hebben. Abraham en Annie Hans! Werden ze toen reeds niet neerbuigend bekeken? Toch hebben hun pretentieloze verhaaltjes duizenden kinderen de vreugde van het boek bijgebracht. Van hoeveel toenmalige schrijvers kan dat gezegd worden? En is dat geen verdienste soms?
Naast de Hansboekjes hadden we ook nog Vlaamsche Filmkes. Die waren echter bijlange na niet zo populair bij de schooljeugd. Ten onrechte eigenlijk, want er zaten echte pareltjes tussen. Zoals dat verhaaltje van Palinus, de schele hakkelende koewachter, die het bracht tot priester toen hij eenmaal van zijn kwalen genezen was. Eerlijk gezegd lag de waarde van die Vlaamsche Filmkes hoger dan die van de Hansboekjes. Ze waren immers niet zo aan de lopende band geschreven.
Later kwamen daar nog de Ivanovkes bij. Die handelden echter uitsluitend over detektives, cowboys en schurken. Erg eenzijdig dus. Ze werkten ook altijd met dezelfde helden. Aanvankelijk was dat wel aantrekkelijk, maar algauw ging het vervelen. Naar beste Amerikaanse traditie ging het altijd om een gevecht tussen goeden en slechten. De goeden waren altijd het vlugst met pistool en lasso en zo trokken de slechten onveranderlijk aan het kortste eindje. Je kon die boeken niet krijgen in de bibliotheek. De Zusterkes hadden ze wijselijk geweerd.
Ach, een grote keuze aan kinderlektuur was er niet. En onze Sint-Jansbibliotheek was arm. Doodarm. Ze kon onmogelijk de toch al reeds trage kadans van de nieuwe uitgaven volgen. Goed dat we ook nog de ingebonden Zonneland-nummers hadden. Die bevatten een schat aan korte en lange verhalen. Zoals dat over die kleine Indische prins bijvoorbeeld. Zijn naam ontgaat me nu.
Beduimelde boeken die het sinds jaren deden bij de ietwat oudere schooljeugd, waren Pieter de Pensejager, Karel de Blauwer en Baeckelandt en de Roversbende van het Vrijbos. Het kon echter weken en zelfs maanden duren vooraleer je ze te pakken kreeg. Ook de volwassenen immers waren er erg happig naar. Dan had je nog de Zegsels en Vertellingen van Juul Leroy en natuurlijk De Witte van Ernest Claes en De Kermis van Rosse Lei van Jaak Langens. De Witte en Rosse Lei waren zowat tweelingbroers voor ons. Gedroomde schoolbengels, die zo een beetje ons idool werden. De Witte uit Zichem had echter een paar streepjes voor, omdat hij toch altijd nog iets meer durfde dan de Rosse.
Helemaal apart stond de Leeuw van Vlaanderen. Dat was een boek dat we met een zekere schroom benaderden. Meester Leon had ons gezegd dat het iets geweldigs was en hij had er ons uit voorgelezen ook. Meer dan eens zelfs. Vertellen deed hij nooit. Hij kon het misschien niet eens. Maar voorlezen uit de Leeuw van Vlaanderen? Daarin was hij sterk. Ik zie ons nog zitten in klas en luisteren naar de meester die voorlas hoe Breydel het groepje Franse edelen door het donkere woud van Wijnendale leidde en daar de draak met ze stak. We kenden die Leeuw van Vlaanderen echter ook uit zijdelingse bronnen. De ervaringen die de Witte ermee had bijvoorbeeld en dat stukje in ons leesboek Lustig Volkje dat vertelde van een oude schipper die zich door zijn hulpje uit de Leeuw liet voorlezen en 's nachts vechtend uit zijn kooi tuimelde.
De Leeuw van Vlaanderen heeft ons beïnvloed. Zeker. Niet zo erg als bij De Witte. God nee! We hebben niet met een gepunte bonestaak storm gelopen tegen een korenstuik. We zijn nooit met onze kop in een doornhaag terechtgekomen. Maar toch! Een deel van het flamingantisme dat als grondwater in ons opborrelt, werd er door Vader Conscience ingepompt. Zouden er gene van ons zijn die daardoor hun kop aan een figuurlijke doornhaag opengehaald hebben? Ik heb ondervinding!
Ook Abraham Hans heeft een boek geschreven over de Brugse Metten en de Sporenslag. Het heet Groeninghe geloof ik. Daarin draait alles rond de robuuste figuur van Jan Breydel, de Brugse beenhouwer. Ook dit boek was enorm in trek en je geraakte er slechts moeilijk aan. Zuster Bonaventura moest er scherp op waken dat het regelmatig terug binnenkwam. Dergelijke sukseswerken durfden we immers wel eens van hand tot hand overleveren, zonder het verschuldigde leesgeld te betalen.
Ik geloof dat uit de bibliotheek van het Klooster zowat alles gelezen heb toen wat ik te lezen kon krijgen. Zonder dan nog de boeken te rekenen die ik onder mijn jasje moest buitenblauwen, omdat ze naar de mening van Zuster Bonaventura boven mijn petje gingen. En toch zat ik altijd nog zonder lektuur. Mijn leeshonger was onverzadigbaar. Meer dan eens is het gebeurd dat ik, voor dag en dauw, in mijn bed aan het lezen was. Als vader dat te weten kwam, zwaaide er wat. Hij was van oordeel dat een scholier zijn nachtrust moest hebben. Hij zal wel gelijk gehad hebben. Zoals in zoveel dingen. Maar ik kon dat bedlezen in de vroege ochtenduren toch niet laten.
In die jaren begonnen ook de eerste moderne stripverhalen te verschijnen in Het Nieuwsblad. De avonturen van Mickey Mouse, Mitsie en konsoorten. Dat was ongeveer het enige wat we lazen in de krant. Behalve dan de artikels van Karel Van Wynendale, als de Ronde van Frankrijk aan de gang was. Al de rest kon ons gestolen worden. Maar die stripverhalen? In meer dan één gezin werd 's middags, bij het thuiskomen van school, gevochten om de krant eerst in handen te krijgen.
Terwijl ik dit alles aan het neerschrijven ben, zie ik weer Zuster Bonaventura voor me staan. Dat vinnige nonnetje, dat altijd op de loer lag om te zien of we geen verboden lektuur mee naar buiten smokkelden. Ze is nu sinds jaren bij de Heer. Daar heeft ze zonder twijfel de rust gevonden die wij haar niet gunden. Maar haar bibliotheek is gebleven. Veel groter nu en veel mooier dan toen. De naam is echter veranderd. Sint-Jan, onze parochiepatroon, heeft het inderdaad af moeten leggen tegen Deken De Bo, de enige ietwat beroemde Bevernaar die we rijk zijn.
Soms val ik daar nog eens binnen, de zondagvoormiddag. Zomaar eens binnenvallen, alhoewel ik daar eigenlijk niets meer te zoeken heb. Voor mij is het boeken lezen afgelopen immers. Definitief. Toch adem ik nog graag eens de sfeer in van vroeger. Het doet me altijd plezier als ik het jeugdig gedoe omheen de boekenrekken hoor en zie. In de kwieke kinderkopjes vind ik zonder moeite de leergierige knapen terug die meer dan veertig jaar geleden hun wekelijks rantsoen kwamen afhalen en die al eens ruzie maakten als de één een begeerd boek voor de neus van een ander weggraaide.
Op zaterdag 22 augustus organiseert de petanqueclub OKRA het vijfde KAMPIOENSCHAP VAN BEVEREN-LEIE voor recreatieven. Wie Inwoners van Beveren-Leie en clubleden van OKRA kunnen aan dit kampioenschap deelnemen. Waar Op de terreinen achter de Kernelle Inschrijven Vanaf 13.30 uur, start om 14.00 uur Inschrijving 3 Er zijn talrijke prijzen voorzien!!
Brons voor Bevers Harmonieorkest in hoogste divisie op Wereld Muziek Concours 2009
Brons in hoogste divisie op Wereld Muziek Concours 2009 voor Bevers Harmonieorkest
Het Koninklijk Bevers Harmonieorkest dat voor de eerste maal deelnam in de hoogste divisie van het Wereld Muziek Concours: "Harmonie Concertafdeling / Harmony Band Concert Division" komt er schitterend uit met een derde plaats. Titelverdediger het Koninklijk Harmonieorkest Vooruit uit Harelbeke werd tweede. Meer weten over het WMC te Kerkradeklik hier.
Het Bevers Harmonieorkest trad aan tijdens het tweede weekend van het Wereld Muziek Concours (WMC) in Kerkrade, op zondag 19 juli. De uitvoering van het verplicht werk Vientos (Francisco Tamarit Fayos) en het keuzewerk Third Symphony (James Barnes) werd door de jury beloond met een totaal van 93.57%. Dirigent en muzikanten moesten echter nog twee weekends in spanning afwachten.
Op zondag 2 augustus kwamen de laatste twee orkesten en tevens de topfavorieten in de concertafdeling aan de beurt: Sainte Cécile uit Eijsden (Nederland) en Harmonieorkest Vooruit uit Harelbeke. Sainte Cécile werd WMC-kampioen met 94.5%. Titelverdediger Harmonieorkest Vooruit ging met 94.05% nipt over het Bevers Harmonieorkest en werd tweede.
Dirigent Bert Decavel De laatste zes jaar hebben we een heel mooi palmares opgebouwd op internationaal gerenommeerde wedstrijden, zegt dirigent Bert Decavel, maar een deelname aan het WMC in Kerkrade in de hoogste divisie is altijd één van de objectieven van het orkest geweest. Dat we nu een derde plaats in de wacht slepen is schitterend. Zeker als je ziet hoe nipt het allemaal is aan de top en als je het niveau van de andere orkesten in beschouwing neemt. In de concertafdeling kom je alleen uit tegen de toporkesten op wereldniveau en we hebben nu definitief getoond dat we in dat rijtje thuishoren...en dan nog bij de top 3! Onze eindscore onderstreept dit trouwens: 231.60 op 250 voor Vientos en 236.25 op 250 voor Third Symphony. Hiermee hebben we gerenommeerde orkesten en laureaten uit vorige edities achter ons gelaten. Ik kan enkel muzikanten nog eens danken voor hun inzet en zeggen dat ze heel terecht fier mogen zijn!
Voorzitter Marc Bloquiaux Deze puike prestatie in de allerhoogste divisie is natuurlijk niet enkel het resultaat van de laatste maanden, benadrukte voorzitter Marc Bloquiaux, maar van jaren volgehouden inzet van onze muzikanten en niet in het minst van de gedrevenheid en visie van dirigent Bert. Onze topprestatie in Valencia vorige zomer was al een voorbode voor dit resultaat en brons in concertafdeling op het WMC is de ultieme bevestiging. Bestuur, muzikanten en dirigent kunnen er na wat vakantie met frisse moed terug tegenaan, onder andere met de voorbereidingen voor onze nieuwjaarsconcerten."
CD Live in Contest Wie het Bevers Harmonieorkest dus aan het werk wil horen, kan dit live op de nieuwjaarsconcerten in Beveren-Leie en Deinze.
Voor zij die niet zo lang kunnen wachten, is er de CD Live in Contest, met werken die het orkest op WMC 2005 en Valencia 2008 uitvoerde. Meer info op site van het Harmonieorkest: zie linker marge
Uitslagen: 1.Koninklijke Harmonie Sainte Cécile Eijsden - Eijsden, The Netherlands 94.50 2.Koninklijk Harmonieorkest Vooruit - Harelbeke, Belgium 94.05 3.Koninklijk Bevers Harmonieorkest - Beveren-Leie, Belgium 93.57 4.Sinfonisches Blasorchester Vorarlberg - Feldkirch, Austria 93.33 5.Sociedad Musical La Artistica Manisense - Manises, Spain 93.02 6.Harmonieorkest v/d Koninklijke Harmonie van Peer - Peer, Belgium 91.27 7.Harmonie St. Petrus en Paulus Wolder-Maastricht - Maastricht, The Netherlands 91.00 8.Sinfonisches Blasorchester Bern - Bern, Switzerland 89.96 9.Landesblasorchester Baden-Württemberg - Stuttgart, Germany 88.87 10.Blasorchester Siebnen - Siebnen, Switzerland 88.51 11.Deutsche Bläserphilharmonie - Cloppenburg, Deutschland 88.07 12.Sinfonisches Blasorchester Ried - Ried im Innkreis, Austria 87.60 13.Orchestra di Fiati della Svizzera Italiana (OFSI) - Balerna, Switzerland 86.33 14.Banda Musicale Stanislao Silesu - Samassi, Italy 85.60 15.Musikkforeningen Nidarholm - Trondheim, Norway 85.38
