In oktober 1994 kwam een prachtige strip uit die de ganse geschiedenis van onze stad liet zien.

EEKLO van boerengat tot scholenstad herbakken.

Tekst & tekeningen zijn van Dirk Verstraete en werd uitgegeven door K.V.V.V Eeklo.

Hier een klein stukje van het historisch verhaal van onze centrum stad.

De vroegere uurwerken van Eeklo

Deze uurwerken behoren nu tot onze KVVV-collectie!

Een overzicht: 'Uurwerken met een apart verhaal'

Wijzerplaat watertorenuurwerk:

In het begin van de twintigste eeuw sloeg de bouwwoede toe bij de zusters Van Liefde aan de
Zuidmoerstraat te Eeklo. Terwijl metselaars en timmerlieden koortsachtig werkten aan het ene
complex, lagen de plannen voor een ander project al kant en klaar op de tafel.
In 1901 startte de bouw van de nieuwe lagere school tegenover de Kaaistraat. In 1902 begon men in
de tuin met de bouw van een watertoren voor interne waterdistributie. Door zijn hoogte en door zijn
kuip met horloge werd dit bouwwerk een ware blikvanger voor de hele omgeving.
Wanneer in 1967 het bovengedeelte van de watertoren werd gesloopt verdween de uurwerkklok uit
het stadsbeeld. Eén van de vier wijzerplaten kwam in 1987 door tussenkomst van Antoine De Boever
aan de buitenmuur te hangen van het Heemmuseum in het provinciaal domein Het Leen. 

Slingeruurwerk Polydoor Lippens

Eeklonaar Polydoor Lippens woonde te Brussel in de Kruisvaartenstraat 31. Lippens was verbonden aan het
ministerie van verkeerswezen. Hij was aangenomen als elektricien en werktuigkundige. Toen in 1835 de
eerste trein reed op het vasteland van Brussel naar Mechelen was onze stadsgenoot bij de notabelen die
deze eerste treinreis meemaakten. Van 1850 tot 1886 werkte hij voor de Belgische spoorwegen.
Jarenlang werden de vertrekuren van de treinen in het Noordstation te Brussel geregeld bij hem thuis.
Hij had namelijk een uurwerk gemaakt dat heel minitieus werkte en waarop de spoorwegklok in het
station werd afgestemd.
Deze moederklok van de Eeklose uitvinder en wetenschapper werd later geschonken aan het
Eekloos Heemmuseum door Mevrouw Marie-Louise Vermast, achternicht van Polydoor Lippens. 

De Galletklok

Charles-Joseph Gallet was afkomstig uit Moustier-sur-Sambre en vestigde zich na zijn huwelijk in een
woning aan de Markt in Eeklo. Hij woonde daar vanaf 1885 tot hij in 1914 zijn intrek nam in een huis
in de Brugsestraat. Daarna ging hij zijn geluk beproeven in de Boelare.
Uiteindelijk kwam hij in de Molenstraat terecht.
In 1922 besloot hij, met de hulp van zijn zonen Lucien en Georges een gigantische horlogecarillon te
vervaardigen. Vader en zonen Gallet gebruikten daarvoor afgedankt oorlogsmateriaal. Elke vrije maandag
werd er met koortsachtige ijver gewerkt om een uniek en monumentaal slingeruurwerk te maken.
In 1926 was alles klaar. Georges zorgde voor de geschilderde versieringen. Lucien stierf vroegtijdig in 1930.
In april van dat zelfde crisisjaar exposeerde Gallet zijn pronkstuk in de wereldtentoonstelling van Antwerpen.
Een of ander fantast wou toen 100.000fr betalen om het uurwerk in zijn bezit te krijgen, doch de maker
wou van geen verkoop weten.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd het koperen uurwerk veiligheidshalve verborgen achter het
werkhuis van vader Gallet in de Molenstraat. Charles-Joseph stierf in 1942 en na de oorlog plaatste men
het uurwerk in de winkel van zijn kleinzoon Karel op de hoek van de Kaaistraat en de Stationsstraat, tot
deze uurwerkzaak opgedoekt werd. Daarna was het beroemde uurwerk een hele zwerftocht beschoren,
tot het uiteindelijk in 1990 door VVV-Eeklo met hulp van het stadsbestuur
(een renteloze lening van 5 jaar) kon aangekocht worden. 

(door Jan Martens)

Liesken Toarte


Ons Lotjen van 't Rootjen: Alice De Roo, Liesken Toarte.

Alle sprookjes beginnen met "Er was eens...een fee en ze hield een herberg open in een rijtje huizen op
een groot plein in een kleine stad".

Als je zou vragen aan veel mensen waar is café "Picasso", zouden er veel zijn die hun schouders zouden
ophalen en het niet weten! Maar vraag naar de café bij "Liesken toarte" iedereen zal zeggen:
"Ha ja, bij Liesken moar da's in 't Rotjen hé?

Liesken werd niet zo oud!
Ze stierf in 1996 en werd 72 jaar.
Een dame om nooit te vergeten!!

Liesken fier bij haar café Picasso in het Rootjen op de Markt. Voor haar café was zelfs het vaste plaatsje
van onze volkszanger Tamboer. Onzen troubadour stond hier graag daar hij af en toe zijn keelgat kon
smeren met een echten Eekloosen jenever Van Hoorebeke. Tamboer zei ook altijd van zijn marktplaatsje:
"Zet mij moar bij mijn broers k'zal hier euk wel succes hen".
Lionel bedoelde dat hij te midden de virkens markt stond op donderdag!

(door Jan Martens)

Eeklo smaakt (2)

De grootkeuken van het gesticht H.Vincentius A Paulo in de Koning Albertstraat in Eeklo.
Zuster Lutgarde heft het deksel van het fornuis op. 

Schoolwandkaart met binnenzicht van een slagerij.
Toen slachtte de slager zelf nog zijn varken. Het varken werd op zijn zijde getrokken en de helper
zette zich op het varken terwijl de slager het varken keelde. Nadien moest de helper met de poot
pompen om het bloed eruit te laten stromen. Hoe meer bloed eruit kwam, hoe beter, want dan konden
we meer bloedworst maken. Toen waren er veel arme mensen over de vloer die zich amper een goede
portie vlees konden permitteren. Ze maakten koantjessesse of toatjespap om de buik te vullen.
Ze kwamen om de kaantjes van het smout die men hen meegaf. Ook het sop van de hoofdvlakke,
toch wel het gemeenste en het vetste van het varken, was zeer gegeerd. Ze kwamen daar met
hun kannetje om, om er soep van te koken. Ze gooiden er wat prei, selder en vermicelli in, en konden
weer hun buikje vol eten. Er was hoofdvlakke en af en toe eens paté. Rundvet werd als frietvet gebruikt.
Het werd uit een kom gesneden en in het boterpapier gewikkeld. We hadden soms ook
eens gekookte hesp, en daar zouden ze voor gevochten hebben. 

Een typische groentenwinkel van Eveline Verhé in de Molenstraat in Eeklo. 

De leskeuken van het Onze-Lieve-Vrouw Ten Doorn in Eeklo. 

(Door Jan Martens)

Eeklo Smaakt

Zicht op de binnenplaats van brouwerij en mouterij 'De Koornbloem' van de familie Dhanens
in de Boelare in Eeklo begin 20ste eeuw. De brouwerij Dhanens behoorde na WO 1 tot
de verenigde groep brouwers uit ons Meetjesland die met leider Alfons Loontjens in Eeklo de
brouwerij Krüger oprichtte. In totaal 23 brouwers behoorden tot brouwerij Krüger.
Hun schriftelijke overeenkomst werd feestelijk in hotel 'Den Groenen Boomgaard'
in de Koning Albertstraat in het jaar 1919 officieel gemaakt. 

Het vatenblok van de brouwerij Krüger: de machine op de voorgrond diende voor het aanspannen van
de ijzeren hoepels om de houten vaten. Rechts zien we de machine die de vaten opnieuw pekte.
Achteraan staat de wasmachine van de vaten. In 1952 schakelde Krüger over naar ijzeren vaten.

De grootkeuken van Onze-Lieve-Vrouw-Ten-Doorn in de Zuidmoerstraat in Eeklo.
In de keuken van het klooster werd ook soep gemaakt op de oude traditionele manier. Het soepvlees
van de schenkel of van de kip werd eerst ontvet, daarna werd bouillon getrokken, na afkoeling gezeefd
en het vlees eruit gelicht. Vervolgens werden de groenten gekuist en gestoofd, ook de ajuinen en een
sjalotje, en daar werd de bouillon toegevoegd, gevolgd door de tomaten en de aardappelen. Het geheel
werd door de passe-vite gedraaid, tegenwoordig wordt de mixer gebruikt,
maar de passe-vite zorgt voor meer variatie in de stukjes. 

'Eeklo smaakt' met foto's uit de rijke verzameling van wijlen onze vriend Staf De Roo.

Bron: boekje 5 ERFGOED LEEFT.
Tekst: Marc Van Hulle
Foto's: Staf De Roo

(Bundeling door Jan Martens)

Bij de kapper en kapster

Nu voelen we ons terug fris aan het hoofd met een prachtig gesneden haartooi!

We beseffen echt dat we onze kappers hard nodig hebben.

En deze mooie stiel was in vroegere jaren eveneens heel belangrijk.

Daarom tonen we de eerste kappers materialen die dateren uit begin 20 ste eeuw. En dit materiaal
maakt ook deel uit van onze KVVV verzameling, geschonken door vroegere kapperszaken uit onze stad.

Smullen van Krullen

Voor de vrouwen kwam na WO1 het korte haar in de mode, een overblijfsel van tijdens de oorlog toen
veel Amerikaanse verpleegsters er een korte snit op na hielden om de luizen de pas af te snijden.

Maar wanneer tijdens het interbellum de kapsalons in de grote steden de kop opstaken en zich uitrustten
met tal van elektrische krul-en droogtoestellen kreeg de coiffure voor dames een nieuwe impuls.

Als het regent in Gent dan druppelt het in Eeklo. Halverwege de vorige eeuw konden Eeklose dames dan
ook bij kapster Erna Delmé, dankzij deze geavanceerde apparatuur, figuurlijk "Smullen van Krullen".

Eerst in haar salon in de Collegestraat en later op het Schuttershof. Wanneer Erna jaren later er definitief
de stekker uit trok, gingen deze toestellen deel uit maken van de Eeklose erfgoedcollectie.

Knippen en scheren bij de heren

De Van Den Bossche's waren een gekende kappersfamilie in Eeklo. Theofiel Van Den Bossche
coiffeerde in het "Rootjen" en Ferdinand Van Den Bossche had een bloeiende kapperszaak
op een boogscheut van de Boelare (nu huis VERITAS).

Beide kappers waren niet alleen "coiffeur" (knippen en verzorgen van hoofdhaar) maar ook "barbier"
(scheren, knippen en verzorgen van baarden en snorren) en op de koop toe nog eens "herbergier".

Het scheren van de baard gebeurde volgens een bepaald protocol en met de passende attributen.
Eerst kreeg je een verfrissende lotion opgespoten zodat de poriën open kwamen en de
baardhaartjes tijdens het scheren gemakkelijk meegaven. Toen volgde een warm doekje
en begon het inzepen met de kwast.

Belangrijk was de draaiende beweging want hoe beter het inzepen, hoe beter het scheerresultaat.

Het scheren gebeurde met het typische barbiermes, een mes dat scherp moest gehouden worden op een
leren riem. eerst werd er geschoren met de haartjes mee, een tweede maal tegen de haarlijn in.

De scheerbeurt werd afgewerkt met de aluinsteen. hierdoor gingen de poriën zich terug sluiten.

De Galletklok van de Koninklijke VVV.

Koninklijke VVV Eeklo kocht in 1990 dit slingeruurwerk aan zodat we een prachtig stuk konden
toevoegen aan onze Eeklose erfgoedcollectie..
Voor de vervaardiging van dit pronkstuk werd in hoofdzaak gebruik gemaakt van
kogels en obussen uit de Eerste-Wereldoorlog.

In 1922 staken vader Charles-Joseph Gallet en zijn zoon Lucien de handen uit de mouwen om elke
maandag te werken aan een gigantische klok in het atelier van de vader in de Molenstraat. De vindingrijke
uurwerkmaker had immers een werkruimte achter zijn handelshuis op de plaats waar nadien
ere-notaris Emiel Dauwe woonde. Lucien had in die tijd reeds een eigen zaak in de Stationsstraat nr.11.

Bij het maken van het koperen slingeruurwerk deed zich een klein incident voor. Lucien wou op een keer
twee kogels in X-vorm solderen, doch het slaghoedje van een van de kogels ontplofte, met als gevolg, dat
de arme Lucien met een bloedend gezicht naar huis terugkeerde. Hij was gelukkig niet ernstig gewond.

Dit koperen kunstwerk was volledig afgewerkt op 4 oktober 1926.

Georges Gallet was de kunstzinnige broer van Lucien, hij stond in voor het schilderwerk van veldslagen
en bekende oud-strijders uit de Eerste Wereldoorlog. Deze taferelen en portretten zijn beurtelings door
een uitsparing in de wijzerplaat te zien.

In 1930 stond het pronkstuk uit Eeklo te kijk in de Wereldtentoonstelling in Antwerpen. Er wordt verteld,
dat een of andere fantast het uurwerk wou kopen voor het fenomenaal bedrag van 100.000 fr.

Ik denk dat die vent zijn geld beu was, te meer daar een omrekening van dit bedrag in november 1990
overeenkwam met de fantastische som van 1.647.940 fr.

Familie weetje:

Charles-Joseph Gallet werd geboren in Moustier-sur-Sambre op 25 maart 1860. Zijn ouders waren
Augustin-Joseph en Adèle Fichefet. De Gallets waren oorspronkelijk een familie van foorkramers, zo
kwamen ze in Eeklo terecht. In augustus 1881 behoorde Charles Gallet tot de medestichters van
de Katholieke Fanfare (vanaf 1882 Amicitia genoemd), hij speelde toen bugel. Op 7 augustus 1883
huwde hij met Augustina Lammens, een dochter van de stationsschef in Sleidinge.

Als wij het vakmanschap van Charles-Joseph bekijken, moet het ons niet verwonderen dat hij de
opdracht kreeg om het torenuurwerk van de grote kerk te onderhouden.

Bronvermelding: Heemkundige bijdragen uit het Meetjesland. 6/ pag 60-65 Auteur: Robert Claeys

(door Jan Martens)

Nog een volksfiguur van Eeklo: De hardloper Aimé Termont

Aimé (Amaat) Alois Termont werd in de Prinsenhofstraat 66 in Eeklo geboren als zoon
van een meubelmakersgast.

Op 8 mei 1907 verhuisde het gezin Termont naar Gentbrugge, waar Aimé opgroeide en school liep.
Het is dan ook niet verwonderlijk dat hij heel zijn leven Gents bleef spreken, waardoor veel mensen
dachten dat hij een Gentenaar was.

Reeds als knaap viel het op dat Aimé goed uit de voeten kon en in toen populaire
straatkoersen kon niemand hem de baas.

Hij kaapte daarin veel prijzen weg, toen nog natura prijzen zoals koffie, drank, kledingstukken,
vlees en andere gebruiksvoorwerpen. De jonge atleet was in Gent ook actief als voetballer en bokser.

Na zijn legerdienst werd hij gevraagd al lopende een omhaling te doen ten voordele van TBC-lijders.
Het was het begin van zijn carrière als hardloper. Uren aan een stuk kon hij lopen zonder ooit stil te staan,
zelfs ter plaatse bleef hij trappelen. Met twee collectebussen schuddend in de hand en met de uitroep
alstublieft, alstublieft, alstublieft ging hij een bijdrage vragen voor het goede doel.

In die tijd nam hij ook deel aan langeafstandslopen, zoals Gent-Oostende(-Gent). Hij bleef lopen en zag dat
er brood zat in het hardlopen. Zijn eerste publiek optreden voor eigen rekening was op de kermis in
Ertvelde-Rieme in juni 1927. Vooraleer hij startte, vroeg hij telkens de toelating van de burgemeester of van
de politiecommissaris, die hij in een boekje liet optekenen. Vaak moest hij een deel van de collecte afstaan
voor een goed doel of werd hij gevraagd te lopen voor een charitatieve actie, meestal voor het Rode Kruis,
vandaar dat hij ook wel den bloedleupere genoemd werd. Bijna veertig jaar lang liep Aimé op kermissen,
feesten, wielerwedstrijden, jaarmarkten, carnavals en bedevaarten, vooral in Oost-Vlaanderen, maar ook
in Anderlecht (Vette Os), Genk (St.-Barbara), Waregem (koerse), Wervik, Boom en Niel. Daar reed hij naartoe
met de trein of met de fiets. meer dan honderd kilometer fietsen, zes uren lopen, (en waarschijnlijk kon hij
ook zwemmen), het lijkt wel een triatlon. Hij moest dus niet onderdoen voor de Iron Man! Jong en oud, groot
en klein kende hem als de zeere leupere. De mensen staken wat in zijn bus uit een mengeling van
medelijden en bewondering: wat een dapper man.

Op het einde van de jaren dertig was Aimé actief als worstelaar. Hij kreeg een opleiding bij Karel Sys en was
diens sparing partner in lopen, boksen en worstelen.

Aimé Termont, wolbewerker, handelaar, koopman, woonde van december 1936 tot mei 1937 alweer in Gent.
Op 6 december 1937 kwam hij terug naar Eeklo en verbleef achtereenvolgens
in de Moeie, Cocquytstraat en Zuidmoerstraat.

In 1959 stond Aimé ingeschreven als leurder, mijnwerker. Waarschijnlijk was hij 's zomers actief als
hardloper (=beroep leurder) en werkte hij 's winters in de koolmijnen.

Waar publiek was, op terrassen, in cafés, langs het circuit van een wielerwedstrijd, op kermissen en
jaarmarkten was Aimé al lopend, trappelend, hijgend en zwetend te zien. Vele Gentenaars kenden hem
van de Gentse Feesten. In de negen dagen van de Gentse Feesten in 1962 liep hij naar schatting de
afstand Gent-Parijs. Gekleed in loperspak met de bus in de hand, bezweet van kop tot teen, loopt hij
van herberg tot herberg, zonder ooit maar eenmaal stil te staan. De mensen werpen soms een frank,
een kwartje of zelfs een slechte knop in zijn bus.

Via het Rode Kruis werd hij bloedgever, het bloed van zo'n sportman dat moest wel goed zijn. In 1930
werd hem voor een spoedgeval een halve liter bloed afgetapt om 11.30 uur, om 12 uur reed hij voor een
optreden met de fiets naar Wervik, een rit van vier uren, hij liep drie uren en keerde dan met de fiets
vier uren terug! Voor zijn diensten als hardloper ten voordele van goede werken en zijn prestaties als
bloedgever werd hij op 22 februari 1957 op Radio Luxemburg gehuldigd.

In de jaren vijftig werd hardlopen een serieuze bijverdienste, waar hij bijna kon van leven,
want in enkele uren tijd haalde hij een paar duizend frank op.

Tijdens een optreden dronk of at Aimé zelden, maar daarna des te meer. Legio zijn de verhalen van een
hele pot soep, tweeën een halve kilo gehakt, een emmer mosselen, vijf meter droge worst en een
gezinsportie hutsepot die hij na enkele uren zéére-leupen naar binnen werkte. Een ander sterk nummer
was twaalf pinten bier leeg drinken op twaalf slagen van de klok.

Aimé Termont bleef lopen, niettegenstaande hij ook een dagje ouder werd, tot hij in januari 1968 overleed.

Met hem verdween een van de laatste hardlopers, een eigenaardig beroep dat volgens enkele toenmalige
journalisten dagtekent uit de tijd van Breughel.

Bronvermelding: Heemkundige bijdragen uit het Meetjesland.

Vijf Eeklose volksfiguren, 16/ pag 105-121

Auteur: Paul Van de Woestijne

(door Jan Martens)

Dokter Lowie had veel te maken met het ontstaan van de huidige psychiatrie.

Een foto van het eerste heelkundige gesticht van  dokter Lowie.
Dit prachtige herenhuis lag schuins tegenover de Teirlinckstraat.
Hier deed hij ingrepen vooral dan van breuken.
Hij was het die de eerste 2 zwartzusters naar Eeklo bracht die eerst in een huis in de
Molenstraat (nu N9 vroegere fietsfabriek) zieken verzorgden en een klein klooster was.
Deze zwartzusters kwamen dan in grotere groep naar Eeklo om
het psychiatrisch ziekenhuis uit te bouwen.
Het gesticht van dokter Lowie in de Boelare werd opgedoekt en dokter Lowie deed dan
heelkundige ingrepen in de psychiatrie op het Oostveld.
Later kreeg hij ruzie met deze zwartzusters en vertrok hij met zijn
gezin naar Brugge om daar zijn ding te doen!

(door Jan Martens)

Het prille begin in het passantenhuis op de hoek van de Hospitaalstraat vanaf de 13 de eeuw tot 1788.

Hoek van de Hospitaalstraat, ooit het eerste passantenhuis.

De uitbreiding kon beginnen met de geldelijke steun van Ridder Karel Stroo. Altijd werden de armen
met liefde verzorgd maar ze moesten ook leren werken. Dit was vooral kantklossen en spinnen.
Ze leerden ook lezen en schrijven.

Het eerste hospitaal en weeshuis. Gelijkvloers waren 3 werkplaatsen voor mannen, vrouwen en wezen.
Ook op het gelijkvloers waren twee ziekenkamers, een bureau voor de zusters en een keuken.
Op de eerste verdieping kwam er een gebedsruimte en de slaapvertrekken.
Nu is dit gebouw er niet meer!

Dit gebouw is een restant van het vroegere klooster. Gelukkig staat dit gebouw nog overeind!

(door Jan Martens)

Klik op de link om het filmke met Jan Martens te zien: https://youtu.be/iiALtDGUk6s

In de Raamstraat startte in 1837 een klein hospitaal met aan het bewind zuster Stanislas uit Zele.
Ze kwam naar de Koning Albertstaat om een nieuw liefdadigheidswerkhuis
op te richten met de hulp van Ridder Karel Stroo.

Eeklo in de Groote Oorlog (1914-1918) (slot)

Chronologisch verhaal waar Eeklo werkelijk onder de knoet
zat van den Duits tijdens de eerste wereldoorlog!!

Een beeld van het verwoeste Balgerhoeke bij de beschietingen tussen beide legers.
De Belgen lagen over de vaart, en De Duitsers op grondgebied van Balgerhoeke.
Dus dit gehucht kwam er niet goed uit!! 

Oef, de bevrijders komen Eeklo centrum binnen.
De bezetter is eindelijk gevlucht!!
Eeklo kan herademen joepie!! 

Vergeten we ook niet onze jonge soldaten die hier nog met een glimlach het zogezegde
avontuur tegemoet gaan. Maar de ellendige loopgrachtenoorlog zag er zo leuk niet uit,
integendeel. Vele jonge slachtoffers sneuvelden maar waarom dat blijft de vraag zoals
altijd. Zinloos geweld, puur om de macht van enkelen moeten vele eenvoudige
steengoede mensen sterven. Het blijft eeuwig pijn doen!!!

Hier het prachtig gerenoveerde herenhuis in de Koning-Albertstraat van de heer Luc Vanhauwenhuyse
en zijn dame. Ten tijde van WO1 bevond zich in dit huis het 'Kriegsgericht'. Eeklonaars die iets
mispeuterden tegen de principes van den bezetter moesten hier voor een Duitse rechter en zijn
medewerkers verschijnen. Als men nog een duif in het bezit had en men kon u daar op pakken
dan hingen er zware straffen in de lucht. Als men mensen vond in de omgeving van het station dan
had je het ook zitten. Want dat werd aanzien als spionage. Zo waren er tientallen voorbeelden
van misdaad tegen de Duitse bezetter. 

(door Jan Martens)

Eeklo in de Groote Oorlog (1914-1918) (vervolg)

Chronologisch verhaal waar Eeklo werkelijk onder de knoet
zat van den Duits tijdens de eerste wereldoorlog!!

Hier op dit dak was een Duitse observatiepost. Dat was waar nu juwelen Huysman is. Was toen een van
de hoogste gebouwen. Van hieruit observeerden ze het luchtverkeer. Vooral dan vanaf 1917 toen meer
en meer onze gevechtspiloten kwamen controleren waren de Duitsers op hun hoede.

Dit is een van de bunkers, genaamd 'Hollandsstellung'.
Was een bunkerlijn die liep van Antwerpen tot Knokke. 

Op het eind van de oorlog kwamen de Duitsers in stelling vooral dan in Balgerhoeke.
Want ons leger was aangekomen om den Duits te verschalken en op te jagen.
Hier liggen de Duitsers in stelling in een gracht die nu ongeveer dicht tegen de Sherman tank ligt.

Bij de vlucht van de Duitsers bliezen ze de meeste bruggen op zodat de jagende
Belgen hun niet konden inpakken. Hier een brug aan Nieuwendorpe. 

(door Jan Martens)

Eeklo in de Groote Oorlog (1914-1918) (vervolg)

Chronologisch verhaal waar Eeklo werkelijk onder de knoet
zat van den Duits tijdens de eerste wereldoorlog!!

Bijgevolg werden Edgard en Edmond Van De Woestyne opgepakt. Zij werkten aan de
spoorweg en ze spioneerden. Jammerlijk genoeg werden beide helden gefussilieerd in het
executieoord in Gent. Hun vader schreef een brief naar de Duitse Keizer om dit tegen te houden.
Het had geen zin er was niets aan te doen. Uit respect en dankbaarheid kreeg
de Oude Kaai hun naam: Gebroeders Van De Woestyne plein!!!

Af en toe was er een defilé van de elite troepen onder leiding van Ortskommandant Karl Aegidi.
Aegidi kwam dan veelal met zijn paard naar de Markt. Maar Aegidi was een slecht ruiter. Iedere
keer dat het hoofd van zijn paard een zijwaartse beweging maakte lag hij er ver af. Vele Eeklonaars
stonden dan op afstand een breuk te lachen. Toen de Duitsers in parade zongen dan luidde het vaak:
'Duitsland most grosser zijn! of zo iets.
Wel voorbijgaande Eeklonaars zongen dan altijd: 'Het zal tegen ulder kloten zijn!!

Hier werd in een van onze centrumstraatjes een ludiek afscheid genomen van een opgeëiste melkgeit. 

Zo zag een rantsoenbon eruit. Die kon men afhalen in de Prinsenhofstraat in het huis rechtover het
Canadapleintje. Met die bonnen kon men ondermeer in de Amerikaanse winkel (nu AD Delhaize-naast het
vredegerecht) etenswaren bekomen. Want armoe was er meer dan genoeg.
Alles voor den Duits en enorm weinig voor ons. 

Vanaf 1915 werden onze burgers opgeroepen om stevige bunkers te helpen opbouwen. Want de bezetter
kreeg schrik en verwachtte een enorme aanval vanuit Nederland naar ons. Maar deze aanval is er nooit
gekomen. Vandaar dat er nog vele bunkers in onze buurt staan te velde. 

(door Jan Martens)

Eeklo in de Groote Oorlog (1914-1918) (vervolg)

Chronologisch verhaal waar Eeklo werkelijk onder de knoet
zat van den Duits tijdens de eerste wereldoorlog!!

Met als gevolg dat Eeklo 4 dagen uitgangsverbod kreeg. Maar den Eeklonaar liet deze straf niet aan
zijn hart komen en ze feesten 4 dagen lang als de beesten. Hier zie je de feestelijkheden in de
koertjes van de Teirlinckstraat. De mensen bolden, kaarten en dronken bier en verzamelden veel
lekkers. Moest Aegidi dat geweten hebben hij kreeg een hartaanval!

Duitse telegraafdienst aan het werk in de gebouwen van het Station.

Eeklo in de Groote Oorlog (1914-1918) (vervolg)

Chronologisch verhaal waar Eeklo werkelijk onder de knoet
zat van den Duits tijdens de eerste wereldoorlog!!

Ai, nu is het hek helemaal van de dam? Kommandant Karl Aegidi arriveert in Eeklo.
Hij zal hier het grootste deel van de oorlog de scepter zwaaien en al wat hij eist voor zijn
troepen moet in korte tijd verkregen worden of er komen hoge boetes en gevangenisstraffen!!

Voila in dit prachtige 16 de eeuwse herenhuis vestigen zich de kommandant en zijn
assistent Barthel. Nu is dit het huis van vroegere burgemeester Erik Matthys en zijn dame.
Van hieruit loopt dagelijks Barthel met een eis naar het verderop liggende stadhuis.
Vierentwintig uur heeft Victor Roegiers en zijn team tijd om de vele eisen te vervolmaken.

Ook in de tuin van de kommandantur worden gezellige feestjes gehouden met de nodige wijnen.

Vanzelfsprekend wordt aan het Ledeganckplein de wacht gehouden door 4 oudere Duitse soldaten.
Eeklo was een belegerde stad. Zelfs met een fiets mocht je niet rijden.
Wilde je passeren moest je een identiteitskaart tonen.

(door Jan Martens)

Eeklo in de Groote Oorlog (1914-1918) (vervolg)

Chronologisch verhaal waar Eeklo werkelijk onder de knoet
zat van den Duits tijdens de eerste wereldoorlog!!

Hier zie je drie Ulanen of dragonders. Wel ergens half oktober 1914 stormden zo een 30-tal van deze
ruwe vlegels Eeklo binnen om hun wetten te stellen. Vanaf nu werd het menens en ze dulden geen verzet.
Als we maar alles lieten begaan en zeker geen geweld gebruikten tegen hun soldaten dan ging ons ook
niets overkomen. Alles wat den Duits ging opeisen om hier een goed verblijf te hebben gingen ze later
wel terug betalen. Grove leugen want we hebben nooit iets terug gezien!!

De burgemeester Emiel Dauwe zag het onder de knoet zitten van den bezetter niet zitten en vluchtte
met zijn gezin gedurende de oorlog naar Nederland.
Dienstdoende burgemeester Victor Roegiers werd het schaap. Deze brave man moest minstens 10-tallen
verordeningen ondergaan per dag. Als kommandant Aegidi iets eiste moest Victor met zijn medewerkers
maken dat er binnen de 24 uur werk van gemaakt werd. Was de eis niet ingewilligd dan vloog
Victor enkel dagen in de cel.

De Duitse officieren kwartierden in De Gouden Leeuw op de Markt. Een ereleven dat
kregen ze hier met alles erop en eraan. Zo niet zat het er op geloof me!

Het Duitse front voetvolk komt aan in Eeklo. Allen worden in de huizen ingekwartierd.
Schrijnend was dat in sommige huizen waar een zoon gesneuveld was dat er zonder
pardon enkele soldaten in dit huis willens nillens moesten verzorgd worden. 

De dag nadien vertrok koning Albert met zijn paard vanuit de achterliggende poort
gelegen in de Prinsenhofstraat over de Markt door de Brugsche straat door
Raverschoot naar zijn troepen te Oostende.
Niet voor niets werd de Brugsche straat later de Koning-Albertstraat.

Op het zelfde moment passeerde koningin Elisabeth met haar wagen aan de sas brug te
Balgerhoeke en deelde 35 sigarettenpakjes uit aan de burgerwacht die daar de wacht hielden.

Duizenden Eeklose burgers stonden klaar om te vluchten van de komende ellende.
Ze vluchtten massaal naar het Neutrale Holland (IJzendijke, Aardenburg...)

(door Jan Martens)

Eeklo in de Groote Oorlog (1914-1918) (vervolg)

Chronologisch verhaal waar Eeklo werkelijk onder de knoet
zat van den Duits tijdens de eerste wereldoorlog!!

Op kwade vrijdag 7 oktober 1914 kwam onze koning-soldaat Albert 1 met zijn legerstaf
onderhandelen in het stadhuis met toenmalig burgemeester Emiel Dauwe.
Inderdaad deze dag noemde men kwade vrijdag omdat de koning een zeer
kwaad en droef gezicht had om ons al dit onheil te komen melden.

De koning soldaat verbleef met zijn staf en zijn dame koningin Elisabeth in huis Pussemier in de Boelare.

Hier zie je Lionel Pussemier de bewoner van het huis waar de koning te gast was.
Pussemier werd pas in 1921 burgervader.

(door Jan Martens)