Als men in de Zuidmoerstraat voorbij de werken komt is het duidelijk dat hier goed gewerkt wordt. De facade staat er ook al en men doet nu verder met het tweede verdiep.

Vorige week deed ik deze ontdekking. In de Lippenslaan waar men alles wat uit de grond gehaald wordt tijdens de werken wordt gedeponeerd zag ik deze collector liggen. Vroeger moet men dit ter plaatse allemaal zelf gemaakt hebben.

Roger De Corte

Waarschotenaar Roger De Corte startte zijn wielerloopbaan in 1940 bij de nieuwelingen. Ondanks de moeilijke oorlogsomstandigheden trok de jonge renner bijzonder goed zijn streng. Zo goed zelfs dat hij na drie maanden al de overstap waagde naar de liefhebbers.

Men beschouwde hem onmiddellijk als een grote concurrent voor Rik Van Steenbergen.

In 1943 werd Roger beroepsrenner en won meteen zijn eerste vijf wedstrijden. Van een profdebuut gesproken !!! Maar net als bij zovele van zijn generatiegenoten gooide de oorlog serieus roet in het eten. Het was dan ook wachten tot in 1946 vooraleer Roger met winst in de Drie Zustersteden zijn eerste grote, spraakmakende overwinning beet had.

Roger De Corte beschikte met zijn snelle eindsprint over een geducht wapen. Dit liet hem toe om in 1949 de Scheldeprijs te winnen vóór Ollivier en Sterckx, in die tijd twee van de sterkste finishers uit het peloton. Ook ritoverwinningen in de Ronden van België en Duitsland behaalde Roger dankzij zijn snelle spurt.

Na mooie overwinningen in de Ronde van Limburg en opnieuw de Scheldeprijs vertrok de Waarschootse kampioen in 1952 als één van de grote favorieten in het wereldkampioenschap in Luxemburg. Maar een onsportief gebaar van de Franse renner Deledda ontnam Roger alle kansen in de sprint. Zodat de titel verrassend naar de onbekende Duitser Heinz Müller ging.

Het feit dat Roger in de sprint zijn kansen niet had willen opofferen voor zijn landgenoot Rik Van Steenbergen werd hem door diens supporters niet in dank afgenomen.

Naast een sterk wegrenner was De Corte ook een zeer sterk pistier. Door Gerard De Baets, een goede vriend van vader Raymond De Corte, kreeg Roger de kans om het in Amerika te proberen op het houten ovaal. Zowel sportief als financieel bleek die trip over de grote plas een echte meevaller. Het was het begin van een mooie loopbaan op de piste, waar ook zijn snelle sprint hem goed van pas kwam.  

Ook na zijn loopbaan bleef Roger De Corte zijn Waarschoot altijd trouw. Hij baatte er op de Leest een zeer druk beklant sportcafé uit en schopte het in de plaatselijke politiek tot schepen.

Op het eind van zijn boeiend leven sukkelde Roger, zeer tegen zijn zin, met zijn gezondheid. Die grote, stoere, sterke bonk werd plots met zijn begrenzingen geconfronteerd en daar had hij het zeer moeilijk mee. Na een slepende strijd verloor Roger in januari 2010 zijn laatste wedstrijd. Hij bereikte de eindstreep op 86-jarige leeftijd.

Deze morgen om 10.00 uur was men al een heel eind opgeschoten met de aanleg van de boordstenen aan de kant van de pare huisnummers op Blommekens. Als men zo kan verder werken zal men tegen het einde van de dag de spoorweg bereikt hebben met deze werken.

Er kwamen nogal wat reacties op het artikel van vorige week over De Gouden Leeuw. Zoals beloofd bekijken we nu eens de binnenkant. Hier zijn we in de zaal en zien we het podium waar dus vele toneelstukken, optredens en andere feestelijkheden zijn doorgegaan. Achter het gordijn zit het grote witte doek waar de films werden op afgespeeld.

Hier verlaten mensen de zaal. Er was ook een 'balkon' en het waren houten stoelen en niemand klaagde daar over. Als het ook op het balkon houten stoelen waren twijfel ik. De vloer was hellend zodat men alles goed zou kunnen zien.

In het café zag het er zo uit. Een 'bruine' café die, ondanks dat het een grote café was, een vrij gezellige bedoening was. De zijkanten waren uitbekleed met zetels en ik heb mij laten wijs maken dat er klanten waren die hun eigen plaats hadden en dagelijks op bezoek kwamen.

Het was ook wel het lage plafond die het gezellig maakte. De laatste uitbater was Guido die samen met zijn vrouw Mia hier ook nog mooie jaren beleefden. Als men over hen sprak zei iedereen 'Guido en Mia van de liew'.

En toen was het gedaan. Na een jarenlange leegstand werd, ik dacht in 1999, met de afbraak begonnen. Wat eens vol leven zat verdween voor ons ogen in een hoop steengruis.

De Gouden Leeuw ligt plat. De Eeklose Markt zal nooit hetzelfde niet meer zijn.....

Op de werf van AZ Alma wordt de uitgegraven aarde naar een grote hoop gevoerd waarna andere vrachtwagens de aarde wegvoeren.

Aan de kant van de Blakstraat is men bezig met het plaatsen van een omheining. Het zou mij niet verwonderen dat men de werf volledig zal afsluiten. Ook voor het lawaai van de omwonenden.

In de Peperstraat gaat men verder met bouwen. Het is hier echter allemaal met panelen en nu worden er binnenmuren geplaatst.

De Gouden Leeuw, dit blijft voor veel Eeklonaars onbegrijpelijk dat men dit gebouw heeft afgebroken. Het gaat hem niet over het gebouw alleen maar veel mensen hebben hier veel mooie herinneringen aan. In de cinemazaal zijn er natuurlijk veel mooie films gedraaid maar er zijn hier menige prachtige toneelstukken opgevoerd waar zelfs heden ten dage nog wordt over gesproken. Ook van het café kan men verhalen horen die tot de verbeelding spreken. In de loop van volgende week tonen we hier hoe het er van binnen uitzag.

Na de teloorgang van de Gouden Leeuw en na jarenlange leegstand werd het gebouw afgebroken en kwam rond 1999 (dacht ik) dit nieuwe gebouw in de plaats. Aan de optiek zaak, hier aan de rechtse kant, werd dan ook een renovatie doorgevoerd. Aan de linkse kant is de oude winkel van Van den Berghe ook al een hele tijd gesloten en is er nu een firma gekomen van ramen en deuren. Niet voor lang echter want dit en de twee panden ernaast worden binnenkort afgebroken.

Ook de voetpaden zijn uitgebroken in de Boelare. Er komt een moeilijke periode voor de winkels en handelaars in de eerste helft van de Boelare. Maar eerst zal men hier het kruispunt met de A.Van Ackerstraat afwerken.

We blijven bij de jeugd die hun nieuw centrum nu toch wel stilaan in de laatste afwerkingfase zien komen. Aan de buitenkant zullen er niet zoveel veranderingen meer moeten aangebracht worden. De binnenkant echter heeft de laatste weken wel een serieuze sprong voorwaarts gemaakt.

Voor veel nutsvoorzieningen zijn de meeste buizen en kabels gelegd. De nodige kasten, branders en andere kranen en meters zijn geplaatst.

In het 'chauffagekot' is al veel aangesloten en zal binnenkort de verwarming kunnen draaien.

In de voorste kleindere ruimte is er ook al veel werk verzet. De trap en de afscherming boven zijn geplaatst en de kabels zitten klaar om de lichten te plaatsen.

Op de bovenste verdieping is het haast niet meer te herkennen. Links ziet men de verschillende burelen waarin de stukadoors gisteren volop bezig waren. Zoals hier al vroeger vermeld is het de bedoeling om alle organisaties die iets met de jeugd te maken hebben in Eeklo hier samen te brengen.

Dit communiefeestje in 1943 gaf schijnbaar weinig reden tot vreugde. Die gelatenheid in de ogen van deze mensen en nergens een glimlach te bespeuren. Ook de onderste foto op een samenkomst van Winterhulp, een organisatie van vrijwilligers die vooral kinderen hielpen tijdens de oorlog, geeft hetzelfde beeld. Bij niemand is er vreugde te bespeuren. De kinderen kijken zelfs iets angstig. De gedachte besluipt mij dat we het leven tijdens een oorlog grof onderschatten.

De grondwerken aan het AZ Alma zijn in volle gang. Tussen deze twee foto's zit ongeveer een week verschil. De bovenste is van vorige week woensdag. De onderste van gisteren. Zoals men kan zien zijn al de bomen die hier stonden gerooid.

Vandaag verplaatsen we ons naar de Kerkstraat waar in 1990 dit huis op de hoek met nu De Melkerij, vroeger was dat alleen een oprit naar de Eeklose melkerij Stassano.

Nu is er dit huis (links) dat in de plaatst kwam. Aan het huis daarnaast is men vol op bezig aan een volledige renovatie.

De oprit had dit uitzicht toen het huis al was afgebroken. De auto's werden toen ook al achtergelaten waar men ze kwijt kon me dunkt.

In 2012 ziet het er zo uit. Op de achtergrond de oude melkerij waar nu het CM is ondergebracht. Rechts van de oprit ziet men de huizen (in rode steen)welke er nu toch ook al enkele jaren staan. Wat gaat het allemaal vlug.

Wie volgende zomer een fietsrit maakt in Eeklo en door de Bus zal rijden wacht een kleine verrassing. Men is daar begonnen met de werken die feitelijk vorig jaar gepland waren. Aan de ene kant zijn er al een heel stuk bomen weg. Als er nog meer zullen gerooid worden denk ik niet. Dit stuk, tot aan de Huysmanhoeve, zal breder worden gemaakt en komt er een nieuw baanvak. Dat is hoogst nodig want de Bus ligt er erbarmelijk, en voor fietsers zelfs gevaarlijk, bij.

                             (foto Noël Everaert)

Wie me een klein beetje kent zal wel weten dat dit niet om te 'stoefen' is maar het is nu eenmaal zo.  Het Eeklose Jong CD&V heeft mij verkozen tot "Eeklonaar van het Jaar 2011". Dit omdat ik met mijn blog ons Eeklo op een positieve manier in beeld breng. Als dat niet mooi is! Ook het feit dat het jongeren zijn die mij verkozen hebben doet veel plezier. Er zijn dus nog jongeren die waarderen wat een senior voor onze stad doet. Heel onverwacht maar daarom doet het ook zo veel deugd. Dat ik dit nog mag meemaken, bedankt iedereen.

Na een belovende start van het nieuwe seizoen gaat het terug niet goed met de Eeklose voetbalclub. Er is nogal wat onenigheid tussen de spelers en dat is nog zacht uitgedrukt. Langs de andere kant zijn er geruchten dat men bezig is een nieuwe ploeg te stichten in Eeklo. De plannen zouden al ver gevorderd zijn en de statuten zijn neergelegd bij de griffie. Maar het woord "EEKLO" zou niet in de clubnaam worden opgenomen en de kleuren zijn volgens de geruchten rood-zwart. Meer details zijn er nog niet.

Waar is de tijd dat de Eeklose club nog in 2e nationale speelde. De foto is uit die periode en is van de wedstrijd voor de Beker van België in het stadion Olympia van Club Brugge.

Het was een moeilijk dossier, dan was er geen regering maar nu is alles goedgekeurd en is men maandag gestart met de grondwerken waar het nieuwe AZ Alma moet komen. U mag hier regelmatig updates van de werken verwachten.

                                           DE KERKHOFDOSSIERS

Toen in 2004 het Vlaamse decreet op het onderhoud van de kerkhoven gepubliceerd werd, moeten de Eeklose beleidsmensen even in de haren hebben gekrabd. Niet alleen was (en is) een groot gedeelte van de oude grafmonumenten dringend aan herstelling toe, maar waar moesten de voorgeschreven dossiers van de twintig of vijftig belangrijkste graven vandaan komen?  

De verrassing en de opluchting moeten groot zijn geweest toen in het Stadsarchief een ladekast met bijna vierhonderd goed bijgehouden dossiers bleek te staan. Zij was het werk van de genealogen Willy Hamerlynck en Willy Buyck. Die hadden in 2001 de aankoop van een digitale camera voor het archief zien gebeuren,  hun vrees voor de moderne elektronica overwonnen en het toestel gebruikt om het oude (inmiddels geklasseerde) gedeelte graf voor graf te fotograferen, vanuit alle hoeken en tot in de details.

De ruim vijftienhonderd opnamen werden door de Geschied- Heemkundige Kring (Freddy Pille en John Meirezonne) bijgewerkt, op cd’s gezet en afgedrukt. Zij werden gevoegd bij de overvloedige informatie waarover de twee Willy’s als genealogen beschikten, en dat alles werd aangevuld met de opmetingsresultaten en de gegevens over de steenkapper en de gebruikte materialen.

Een belangrijke aanvulling vormden de honderden foto’s die Erik Overmeire in de vroege jaren tachtig in opdracht van de stad maakte. Hij beperkte zich weliswaar tot de merkwaardigste graven, maar zijn werk geeft ons nu de kans de evolutie van de monumenten over een periode van ruim vijfentwintig jaar na te gaan.

Hoe belangrijk het initiatief van de twee Willy’s is, moge blijken uit de talloze fouten en hiaten die zij in de stedelijke boekhouding vaststelden. Op papier bestaande graven bleken al jaren spoorloos verdwenen, terwijl op theoretisch open plekken wel degelijk iemand begraven lag. En dat de namen op de zerken soms grondig verschilden van de geregistreerde, zal ook wel niemand verwonderen. Tot overmaat van ramp is ook de nummering in de registers soms eenzijdig aangepast …

Het stadsbestuur weet het pionierswerk  van het kerkhofduo duidelijk te waarderen: het schafte drie kasten met speciale hangmapvoorzieningen aan, die een plaats kregen in het genealogisch bureau van het Stadsarchief.

De vele opzoekingen voor het project werden ook gebundeld in de omvangrijke publicatie ‘Honderd Eeklose families’, verschenen in het helaas stopgezette tijdschrift ‘De Eik’.

Dit huis ziet men in de Raamstraat. Jammer dat het in zo een smal straatje staat want mocht dit ergens in een brede straat staan zou de mooie voorgevel veel beter tot zijn recht komen. Let op de boog die verder doorloopt op de venster en de mooie schildering in zijn geheel. Dit is zo een van de typische gevels waar dagelijks veel volk voorbij komt maar geen mens die dit ziet.

Vroeger, ik dacht tot halverwege de jaren '70, was er café Vogelzang. Op de venster staat er Café in de Kleine Mande, de mande hangt boven de deur. Hier kwam vroeger veel volk over de 'zulle' want 'den dop' was er naast. Op de achtergrond ziet men de oude stadsschool, waar nu de belastingen zijn. Aan de auto is er een agent bezig met de bestuurder een 'contreverse' aan te smeren zo te zien.

Ver moeten we hier niet gaan om winterfoto's te nemen. Dus trokken we deze morgen ons 'kowtsoe' bottekes aan en gingen op stap. Veel tekst ga ik er niet bijzetten, geniet van de natuur.

Deze voormiddag was het stil in de Boelare. Maar ik wou toch enkele foto's nemen van de werken met sneeuw. Als het een beetje meezit zal het de laatste keer zijn.

Bij het vernietigen van Balgerhoeke brug tijdens de oorlog is ook deze auto er in gebleven. Men kan zich dat niet voorstellen dat dit nu zou kunnen gebeuren.