Ik ben Everaert Albert, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Awbeir (Eeklo's voor Albert).
Ik ben een man en woon in Eeklo (België) en mijn beroep is ...bloggen.
Ik ben geboren op 11/02/1948 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: mijn blog, foto's, computer, fietsen...
(Deze aflevering van Tussen Pot en Pinte speelt zich uitzonderlijk voor één keer letterlijk boven de hoofden van Achiel en Lowie af)
- Miljaardé, wukkenen hoastegoard stoat er nui awtijd moar op mijn pôorte te bonk’n? Jaja, een menuutsen, ‘k zalle doar goan zijn! Dendienen is ôok wew van nen hoaijze gepoept…
- Ha, endeling’n goat die grôote pôorte hier open! ’t Wier tijd, zille!
- Ja jongne, ‘k moek ik een endeken lôop’n, zille, en ‘k zij kik nemêer van de jongste, hé!
- Moar ge keunt gerust honderd joar lieg’n, Sinte-Pietere!
- Ha, gij kent mij? En wie zijde gij, ozzek da meuge vroag’n?
- Ewew, ik zij André Delloart, van ’t Koaiken in Eek-e-lôo!
- Eh moar André, ik hoa a hiere nog zô zêere nie verwacht!
- ‘k Weetet, Sinte-Pietere, moar ik hoa onderweg een bende goeie seingeejvers gezet en azô kostek een beetjen affeseer’n hé!
- Ge zij wewkom, André, we zijme allemoaw blije dadde hier zijt!
- Da doe mij plezier, Sinte-Pietere, moar ge verstoat da kik nie zô blije zij? Ik hoa nog zôo vele te doen doar beneen. ‘k Moeste nog seingeejvers zoek’n vôor de ronde, ‘k woare beejzig mee mijn zondags rommelmoartjen op ’t Koaiken, ‘k moeste nog een beetjen schrijv’n an mijne revue vôor de moandagoavend van de Koaifeest’n, en bij mijn klènkind Fleurken ister nog een kientjen op komste…
- ‘k Weetet André, ge meugt ons da nie koalijk neem’n, moar niemand vertrekter geirne noar hiere. Moar ne kêer dajnze hier zijn, ist keiremesse!
- Keiremesse? Moar doar kennekik wa van zille! ‘k Zatte aw die joar’n in de fêestroad van ’t stad, toe da’k gezien hè damme da beeter kost’n op ’t Koaiken!
- Wemme daddier allemoale gezien, André, bij awder wordt er nogaw leute gemoakt hé?
- Ge meugt gerust zijn, Sinte-Pietere, en ik hè awtijd geirne leute gemoakt. Mee de karnavoaw, op ’t Koaiken, bij de Sportvriend’n,... Moar ôok ozzek nog bakkere woarek, mee mijn broere Hubert!
- Ja da weetek, André, want ozzek mee Voadere en mee Jeejzuus an toafele zittek, vertellek awder awtijd da gij ne kêer een gesnee’n brôod schelleke per schelleke in de boate gestoken hèt bij iemand. Ze komm’n tan nemêer bij, ze zitt’n tan mee troan’n in awder ôog’n…
- Da wistek niet, da’k hier ôok aw supporters hoa! Dat doe mij plezier. Wilfried, den echten deekenen van Eek-e-lôo zaw tsjaloes zijn ost hè dad hôort!
- Ja André, we zijme wij hier allemoale een beetjen zot van a, want ge zij nen schôonen mens geweest. Gij hèt veel mejns’n gelukkig gemoakt.
- Stop moar, Sinte-Pietere, mee een beetjen krijgek hier rôoje koakskes!
- Moar ’t is woar André, gij hèt awtijd gezorgd vôor de mejns’n dient nie gemakkelijk hoan, dien teengensloag’n g’hat hoan. Da vind’n me wij hier schôone in den hemele!
- Allez, hoak da geweet’n, ‘k zoe een Mariabeeldeken of een missiebusken van onzen rommelmoart mee gebrocht hèn vôor awder kado te doen…
- Ho André, da woar nie nôodig… Maria lôopt hier zewve rond, ge zaw ze nog wew teengn komm’n, z’is tsews goe gemoat mee Gilaintjen, died op a zit te wacht’n!
- Ha, moar doar goa’k zêere noartoe zie, want ‘k hè heur vele te vertew’n…
- ’t Is goed André, moar os ge mij toch een kadootjen zoe meebring’n, tan hè ‘k messchien wew een gedacht…
- Zegget moar Sinte-Pietere, ‘k zawder nog ne kêer omme goan noar beneen!
- Ewew, da boeksken dadde geschreejv’n hèt, da zoe’k geirne ne kêer leejz’n…
- Wukken boeksken? Van ’t Verzet? Of van ’t Koaiken?
- Nêeje, André, da van ‘Liefde, seks en gewd’…
(André Dellaert is gestorven op woensdag 20 mei 2015 en wordt op woensdag 27 mei 2015 begraven. Hij heeft zonder twijfel ‘zijnen hemele verdiend’ terwijl hij 87 jaar in Eek-e-lôo en op ’t Koaiken heeft rondgelopen.)
Het heengaan van André Dellaert maakt mij en Eeklo stil. Eén van onze bekendste en zeer geëngageerde stads- en streekgenoot is niet meer.
Ik had het voorrecht om André Dellaert gedurende meer dan 30 jaar te mogen kennen en waarderen.
Vooreerst als bakker, samen met zijn broer Hubert, een familiezaak in de Zuidmoerstraat die ze van hun vader hadden overgeërfd. Hij heeft meer dan 50 jaar brood gebakken er naar huis gevoerd in Eeklo en omstreken.
Als Keizer Carnaval, die samen met zijn Raad van Elf en de Orde van de Greppeschijter, Eeklo jarenlang in uitzinnige feestvreugde (en bier) drenkte.
Als Koning van ’t Kaaiken, waarvan hij sinds 1954 bestuurslid was van de gebuurtedekenij “Steunt Elkander” en een diamanten jubileum vierde op de laatste oktobereditie. Deze wijkkermis is de oudste en meest authentieke van de stad en heeft sinds jaren de grootste rommelmarkt van België.
Als Admiraal die zijn vloot meermaals op goede koers zette: schrijver van boeken over de Eeklose en Meetjeslandse volkscultuur en het Verzet tijdens WO2, toneelstukken die werden opgevoerd op Zotte Maandag van de Kaaifeesten, wielerclub De Sportvrienden waar hij verantwoordelijk was voor de seingevers en de opbouw van de jaarlijkse cyclocross-wedstrijd, de Stedelijke Feestraad, KWB, Maria-vereringen in de diverse wijken van de stad, de zondagsmarkt op ‘t Kaaiken…
Iedereen herinnert zich André Dellaert als volksvriend: eens serieus, daarna vol luim en humor, met een gouden hart van koekebrood.
Voor zoveel engagement werd André Dellaert terecht onderscheiden met de 2 hoogste stedelijke onderscheidingen: Ridder in de Orde van de Eeklooschen Herbakker (door de VVV) en de Medaille van Stadsverdienste die ik in 2009 aan hem mocht uitreiken namens ons Stadsbestuur.
Voordien werd hij door de CVP-jongeren uitgeroepen tot “Eeklonaar van het Jaar” en kreeg hij begin de jaren 2000, ook een standbeeld als (her)bakker uitgebeeld, van de hand van zijn wijkgenoot Stefaan De Visscher, welke nu in het stadhuis staat.
André Dellaert was weduwnaar van Ghilaine, laat drie dochters na: Annemarie, Rosemarie en Marie-Christine, kleinkinderen en achterkleinkinderen.
Namens het Stadsbestuur bied ik de familie mijn oprechte deelneming aan bij het heengaan van hun vader, grootvader en familielid. Het heengaan van André Dellaert laat een grote leemte na bij hen, maar zeker ook in zijn geliefde wijk ’t Kaaiken, in Eeklo en het Meetjesland.
Koen LOETE
Burgemeester van de Stad Eeklo
Op de foto zien we André links op de nieuwjaarsreceptie van 'zijn' Kaaikesmarkt in 2012.
Met hem Janvier Buysse, schepenen Dirk Van De Velde
en Ann Van den Driessche.
De begrafenis gaat door op woensdag 27 mei om 11.00 uur
- Aw zekere Achiel, ge ziet er zô sportief uit mee a korte broek!
- Joak hé, Lowie, wa vinder van?
- Ghè gij nog schôone bêen’n, jongentjen, allêene zijn ze een beetje wit hé. ’t Zijn gelijk de mewkflass’n van de stassano!
- Joamoar, ik wille een beetjen op Piet trekk’n!
- Op Piet? Wukkenen Piet?
- Ewew, Piet De Boats!
- Piet van Taptoe?
- Ja, Lowie, dendienen.
- En woarom, Achiel? Waddister zô speciaw an Piet De Boats?
- Ewew, dienen keirele rij rond mee nen Bentlie, rôokt dikke sigaar’n en droag korte broekskes in de zomere. Ik beginne mee da broeksken, den otto en de sigaar’n vowgen loaters wew!
- Ja allez, keroijze!
- Ik doe dad ôok omdat Taptoe nui aw twieduust kêer’n verscheen’n is. Twieduust! Dat is toch aw de moeite, hé Lowie?
- Daddis woar! Vroegere keekek doar awtijd ne kêer in, moar sinds datter gêenen Kaffeeklap nemêer instoat, interesseeret mij azô nemêer.
- Das zjuust Lowie, da woar’n leutige vertewsekes. Moar nui stoander nog leutige ding’n in zille!
- Ja Achiel, wukkene?
- Ewew, ge keunt er azô de reeklamm’n uithoaw’n woar da Piet zewve omme geweest is. Dedie woar dander schôone wijvekes in awderen biekienie of in awder ondergoed instoan. Garantie dan dat reeklamm’n zijn die Piet zewve gekooz’n heet!
- En die andere tan?
- Ja jongne, ost vôor keukenkast’n, diepvriezers of gèsmasjien’n ist, dan meugt er Evelientjen of iemand anders omme tert’n. Tenwoare…
- Tenwoare wadde?
- Ewew, Lowie, tenwoare datter in die winkele van die gèsmasjien’n een schôon jongsken achter de tôog stoat. Dan droait Piet zijnen Bentlie ôok wew op dad hof!
- Daddis nen keirel hé, den Piet?
- Ge meugt gerust zijn, Lowie, azô moaken ze ze nemêer!
- En weunt hij nog awtijd in zijn kastêew, Achiel?
- Jabbèjoai, in Meirendree, tôope mee da dokteresken.
- En z’hèn die twieduust Taptoe’s toch wen ne kêer gevierd hé? Vroegere gaft hij awtijd feestjes in den Ambrozieja op de Krôone!
- Kweetet nie Lowie, ‘k zij ne kêer binnen geweest op de redakse in de Meu, in dienen viela van Steyoarts.
In oktober van 2001 werden de werken aangevat voor het aanleggen van de rotonde aan Blommekens, Peperstraat, Rabautstraat, Vrombautstraat en Zandvleuge.
90-JARIGE EEKLONAAR BEZOEKT DUITS KAMP WAAR HIJ GEVANGEN ZAT
"Concentratiekamp heeft mij getekend"
Julien Van den Driessche (rechts in rolstoel, met medailles), omringd door familieleden in Flossenbürg. - Repro GRG
Julien Van den Driessche (90) ging samen met zijn familie terug naar Flossenbürg, het concentratiekamp waar hij als 18-jarige verzetsman de dood in de ogen keek. "Die periode in het kamp heeft mij levenslang getekend en achtervolgd in nachtmerries", vertelt de kranige Eeklonaar.
Julien Van den Driessche (rechts) overleefde het concentratiekamp, net als Marcel Dornes (links). - EPA
70 jaar na de bevrijding van Flossenbürg bezocht Julien Van den Driessche (90) samen met familieleden het concentratiekamp waar hij gevangen zat. De Eeklonaar werd in 1943 thuis opgepakt door de Gestapo. Samen met zijn oudere broer Michel en andere leden van het verzet werd Julien -toen 18 jaar - opgesloten in Gent. Na de gevangenissen van Gent en Sint-Gillis, het concentratiekamp Esterwegen en het Zuchthaus in Bayreuth belandde hij in 1945 in het concentratiekamp Flossenbürg. "Ik was er amper zes weken, maar die korte periode heeft mij levenslang getekend en achtervolgd in nachtmerries", vertelt hij.
"In Flossenbürg werd de gevangenen alle menselijke waardigheid ontnomen. Maar we slaagden erin mensen te blijven, ook al wilde men ons in de ellende van honger, dorst, luizen, schurft en ziekten, tot dieren maken. De levensomstandigheden waren beneden alles. Na elke nacht werden de lichamen van gestorven gevangenen naar buiten gesleept. Het toilet was niet meer dan een stok boven een open beerput. Wie - veel gevangenen waren verzwakt - zijn evenwicht verloor viel in de put en verstikte. Onder ons zagen we op den duur de vele lijken."
Broer overleden
"7 april 1945 was voor mij de meest vreselijke dag in Flossenbürg, die dag overleed mijn broer Michel. Als ik daaraan terugdenk krijg ik het nog altijd moeilijk. Michel was uitgehongerd en had wat gruis van bladerthee uit een bidon opgeraapt om het op te eten. Hij werd betrapt en zo zwaar toegetakeld, dat het fataal was. Net voor de werkdag was ik weggeslopen om mijn broer te bezoeken, die op sterven lag. Ik werd ontdekt en het leverde mij 25 stokslagen op. Ik viel bewusteloos van de pijn. Aan die lijfstraf heb ik levenslang een zwakke rug overgehouden. Amper twee weken nadat Michel was gestorven werden we bevrijd. Maar voor het zover was werden we door de Duitsers het kamp uitgejaagd, op dodenmars. We waren met zestienduizend gevangenen. Wie niet kon volgen werd gewoon afgemaakt. Na drie dagen strompelen kwamen Amerikaanse soldaten ons op het spoor. Ze hadden het spoor van de lijken gevolgd. Zesduizend gevangenen hadden de tocht niet overleefd."
Bij zijn thuiskomst in juni 1945 woog Julien nog steeds amper 37 kilogram. Ook al was het de hel op aarde, toch ging Julien recent terug naar Flossenbürg, waar de 70e bevrijding van het kamp is herdacht. "Het is niet de eerste maal dat hij teruggaat", vertelt dochter Ann die haar vader vergezelde samen met andere familieleden. "Voor mijn vader is zo'n bezoek belangrijk om het trauma te verwerken. Nadien heeft hij telkens minder last van nachtmerries. Het is raar, maar als hij daar aankomt dan begint er in zijn hoofd een film af te spelen: hij herinnert zich alles, tot het kleinste detail. Hij gaat gebukt onder schuldgevoel: zijn broer, die toen al een vrouw en kind had is niet teruggekomen, en hij wel. Dat hij ondanks alles zo oud is geworden is te danken aan zijn enorme wilskracht. Een aantal jaar geleden viel hij door een dak. Hij was verlamd maar vandaag kan hij alles opnieuw zelf doen", besluit zijn dochter.
Met de hier vroeger al besproken collectie oorlogsaffiches lag het voor de hand dat Eeklo zijn stem zou laten horen in de herdenkingsgolf die Vlaanderen momenteel overspoelt. Bij het doornemen van de overige archiefstukken werd al snel duidelijk dat hier nog heel wat andere merkwaardige documenten bewaard zijn gebleven, genoeg voor een gedetailleerd beeld van het dagelijkse leven in die vijftig bezettingsmaanden.
Het Stadsarchief werkte dit beeld uit aan de hand van veertig trefwoorden, geïllustreerd met affiches, foto's, dagboekfragmenten en officiële documenten. Het geheel is zo ruim geworden, dat er in Eeklo geen geschikte ruimte voor te vinden is. Toen vanuit de Academie het bericht kwam dat ook zij iets op touw wilden zetten, was de oplossing gauw gevonden: de bezoeker wordt eerst verwacht in de voormalige kapel van de Arme Klaren op de Tieltsesteenweg, en vindt het slotstuk in de Pastoor De Nevestraat. Daar brengt de Academie ook haar eigen invalshoek, die doorheen het hele verhaal gevlochten wordt..
Een dergelijke grootschalige organisatie kan alleen tot stand komen via samenwerking: het Archiefteam uiteraard, maar ook de Technische Dienst van de stad, die de infrastructuur vorm gaf die door Dirk Verstraete en Erik Overmeire werd bedacht. De VVV-Eeklo, de Geschied-Heemkundige Kring van de stad en de Academie leveren de nodige mankracht om de tentoonstelling vijf verlengde weekends open te houden.
Om het vele opzoekingswerk niet verloren te laten gaan stelde stadsarchivaris Freddy Pille ook een lijvige tentoonstellingsgids samen, die de bezoekers tegen kostende prijs kunnen aanschaffen. In het kader van het hele project worden zijn al bekende lezing (dagelijks leven) en van die Paul Van de Woestijne (historiek) nog eenmaal herhaald.
Omdat de twee lokaties in het stadscentrum niet onmiddellijk zichtbaar zijn, bedachten de organisatoren een blikvanger: aan de westgevel van het stadhuis worden de oude berichtenpanelen tijdelijk in ere hersteld, voor een reconstructie van wat de Eeklonaars van toen in acht moesten nemen. . Onder andere hier werden namelijk de zowat elfhonderd Duitse affiches effectief uitgehangen.
De panelen vormen met de twee lokaties ook een W.O.I-parcours.
De hele ploeg hoopt op ruime belangstelling, in eerste instantie uiteraard van de Eeklonaars, van wie de voorouders de hoofdrolspelers zijn. En verder krijgen de scholen hier een uitgelezen kans aangeboden om de leerlingen met de oorlog te confronteren via authentieke stukken en nauwelijks bekende details. Om dit te vergemakkelijken werden voor hen rondleidingen voorzien buiten de gewone openingsuren.
- Joak, Lowie, ‘k zij gisteren mee Irma goan eet’n in Awst, bij Origo!
- Origo? Is dat da zwart negerken da bij de Rôo Duvels speelt? Da manneken da zô zêere keunt gett’n! Moest er hij mee mijn stuut’n vanonder zijn, ‘k zoe veel honger hèn, zille! ‘k Wiste niet dat hij ôok kost kook’n?
- Nêeje Lowie, daddis Origi. Maaik Origi. Wuwdere zijn goan eet’n bij Jonasken en Feetjen van Origo! Daddis da Pop Up restorantjen van op vtm!
- Ah ja, ‘k hè doar aw van geleejz’n. Ons Marie is vrêed zot van da Jonasken. Da’s nen klènzeune van Tjenne Tollenoars hé? Marie vindt dat een proper manneken mee een schôon kopken hoar. Moar ik hèt natuurlijk mêer vôor Feetjen, hé. Azô een snew dingsken, mee azô van da friezelkeshoar, doar worrek zot van ozzek da zie. Feetjen hee gôole doag’n in ’t woatere geleeg’n binst den woaterpolo, maar daddis ter nie an te zien, zille. Da kind meugt awtijd an mijn toafelken komm’n, ‘k zoe kik blijv’n eet’n…
- Joamoar Achiel, hè gij doar ôok nog wad anders gedoan dan noar ’t vrèwvowk gekeek’n?
- Natuurlijk Lowie, è ja, ‘k moeste wew, want Irma woart er bij hé… Wemme doar een menuutjen g’eet’n.
- Ja, en woaret een beetjen in orde? Want ‘k gelôove dat in de programma allemow specioale ding’n zijn vôor t’ eet’n?
- Joamoar, Jonasken en Feetjen zijn wew van Eeklô, moar awder eethuizeken stoat in Awst op de moart. En doar dien’n ze dad eet’n van d’owbeweuners op, dienen paleo damme zegg’n.
- Ik moe doarvôorn nie noar Awst rij’n zille, eet’n van d’owbeweuners vinnek ik in Eeklô ôok!
- Ja Lowie, da zoe’k ne kêer wiw’n zien, woar dadde gij hier zukken eet’n vindt.
- Ewew, bij Den Beir!
- Den Beir? Die frituure in de Meulestroate?
- Ja, doar hèn z’ôok eet’n van d’owbeweuners en Karientjen meug ôok gezien zijn, ôok al hee dedie nie in ’t woater geleeg’n!
- Oe zoen ze nui in een frituure eet’n van d’owbeweuners verkôop’n?
- Ewew, Achiel: ze bakken awder friet’n in ossewit, ge keunt kiez’n uit nen beirepôot, nen kipknots of nen vuurvretere, en os ge schôone in heur ôogskes kijkt, giet Karientjen der nog een schepken mamoetsesse bovenop!
Ik ben Everaert Albert, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Awbeir (Eeklo's voor Albert).
