Ik ben Everaert Albert, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Awbeir (Eeklo's voor Albert).
Ik ben een man en woon in Eeklo (België) en mijn beroep is ...bloggen.
Ik ben geboren op 11/02/1948 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: mijn blog, foto's, computer, fietsen...
Maandag is Jacky 't Jolyn overleden. Jacky was een bekend en geliefd persoon tot ver buiten Eeklo. Deze foto nam ik in 2017 t.g.v. de opening van de tentoonstelling Roger De Vlaeminck 70. Jacky was jarenlang de derny gangmaker waar Roger
honderden kilometers achter getraind heeft.
Dit bericht schreef ik in het begin van de maand maar nu heb ik eens in mijn foto's zitten zoeken en vond deze.
Zoals hierboven al gezegd zien we Jacky hier als gangmaker voor Roger De Vlaeminck.
En hier zien we de piepjonge Jacky op zijn eerste 'koersfiets'. Toen al gebeten door de wielermicrobe....
Tamboer was een bekende volkszanger die ook regelmatig op de Eeklose markt kwam zingen. Hij werd geboren in Eeklo op 15 december 1892 en overleed in Adegem op 10 mei 1974.
De tweede dag gebeurde het werk in de keuken. De twee helften werden vakkundig uitgebeend en versneden. De mooiste stukken werden ingezouten en in de kuip gestoken om in de kelder bewaard te worden. De rest werd versneden, gemalen en vaak op smaak gebracht voor gehakt, braadworst, witte worst en droge worst. Bloedworst en hoofdvlakke werd gemaakt, maar ook vaak paté en andere bereidingen. Het vet werd gesmolten tot smout. Veelal werden kleinere porties vlees (een boefkoteletje), worst en smout, die onmiddellijk geconsumeerd moesten worden, aan de buren bezorgd, want als die een zwijntje slachten, kon je ook op een zending (sken) rekenen.
De slachter bleef na afloop eten en mocht ook af en toe eens iets meenemen naar huis. Met slachten verdiende Karel Naudts meer dan met werken in de fabriek, dat was meer dan een bijverdienste!
Bij de eerste mobilisatie in 1939 had Karel Naudts zijn militaire dienstplicht nog niet vervuld, maar toch ging hij uit vrees voor een Duitse inval in België te voet op de vlucht via Kortrijk en Poperinge naar Frankrijk. Na vier dagen was hij terug thuis. Hetzelfde gebeurde in mei 1940, toen vluchtte hij met Ghislain Lippens, een boerenzoon uit de Broeken, te voet naar Frankrijk. Ze werden met de mensenmassa die naar Duinkerke trok, meegesleurd en raakten ingesloten in het Duitse beleg van Duinkerke. Doordat hij goed Frans sprak, kon hij zich voordoen als Fransman. Zo slaagden Karel en zijn vriend erin uit Duitse handen te blijven.
Via De Panne en Oostende, bereikten ze Brugge en na een paar dagen stonden ze terug in Eeklo.
Thuis vond Karel niets en niemand. Zijn ouders waren gevlucht bij een broer, René Van Hulle, in Oosteeklo. Hun huis op Raverschoot was kapotgeschoten, zoals alle huizen op de Eeklose kant van het Schipdonkkanaal in de vroege meidagen door het Belgisch leger. Hij vond onderdak bij een oom in Raverschoot en kon weer aan het werk als spinner bij Van Dammes.
Karel Naudts werd de wittekop van Raverschoot genoemd. Bang was hij niet, voor een weddenschap sprong hij eens van Raverschootbrug in het water van het Schipdonkkanaal, wel zes a zeven meter diep, niemand durfde het hem na te doen.
In januari 1935 verliet het gezin Naudts het café en verhuisde het naar nummer 129 van de Raverschootstraat. In dat jaar begon Karel te werken als spinner bij Van Dammes in De Lieve aan ’t Kaaiken en het jaar daarop, op 2 maart 1936, overleed zijn moeder op 39-jarige leeftijd in het kinderbed.
Op 28 juni 1936 werd de nieuwe Raverschootstraat in gebruik genomen. De oudste verbindingsweg tussen Eeklo en Brugge was nog een aardeweg, modderig in de winter en zandig in de zomer. Het Eeklose stadsbestuur liet van de Desiré Goethalsstraat tot Raverschootbrug een betonweg aanleggen en die werd met veel feestelijkheden ingewijd. Karel werkte mee aan een praalwagen die deelnam aan de stoet. De wagen heette Het plekje bij den molen, dat in 1935 beroemd werd door Willy Derby.
Op de wagen werd het lied gezongen door Albert Van De Voorde.
In het midden van de jaren dertig leerde hij varkens slachten bij Edgard De Loof uit de Desiré Goethalsstraat. Hij ging mee naar de boeren als leerjongen om alles klaar te leggen, te helpen bij het kelen, bloedworst maken, stukken versnijden en de boel nadien opruimen. In 1939 leerde hij de knepen van het vak en begon hij voor eigen rekening te slachten. Hij werkte in de spinnerij bij voorkeur ’s morgens en ging na de middag bij de boeren slachten. Veel mensen, ook dikwijls arbeiders, kweekten in die tijd een varkentje. Burgers en stadsmensen kochten bij de boeren een zwijntje en lieten het daar dan slachten. Een goede tijd voor slachters dus.
De boeren zagen de slachter graag komen, ze betaalden hem vijf frank en het zwijn werd vakkundig geslacht en versneden. Bij zijn aankomst stond de Hoorebeke klaar, een glaasje jenever voor men eraan begon, eentje na het branden en een laatste druppel na het werk. Het slachten gebeurde in twee dagen, de eerste dag werd het varken gekeeld en in twee stukken gesneden. De beestjes (sommige wogen meer dan 200 kg !) werden aan de poten vastgebonden, op hun zij getrokken en in de keel gestoken. Aanvankelijk gebeurde dat zonder verdoving, maar later werden de varkens met een hamerslag of met een pistoolschot verdoofd. Het bloed werd opgevangen in een emmer, waarin iemand moest roeren om het stollen en klonteren van het bloed te vermijden. Dan werd het zwijn gebrand met stro tot alle haar van de huidweggebrand was en werd de huid geschraapt tot die effen en proper was. Daarna werd het varken in twee stukken gesneden en gekapt en in de kelder gelegd om te koelen en op te stijven, vaak werden de twee helften op een ladder gehangen. De ingewanden die niet voor consumptie in aanmerking kwamen, werden in de grond gestoken. De hele klus was na twee uren geklaard. ’s Anderendaags kwam de slachter dan terug om de twee helften te versnijden.
De werken aan de Oude Gentweg naderen het einde. Men heeft nieuwe asfalt gegoten en volgens Willy zal de overweg morgen zaterdag 18 december terug open zijn.
MEER VROUW OP STRAAT GAAT VOOR MEER VROUWELIJKE STRAATNAMEN
Van alle straten in Eeklo zijn er maar negen met een vrouwelijke straatnaam. Dat zien stad Eeklo en de adviesraad voor cultuur (ARC) graag anders. Om in de toekomst vrouwenstraatnamen meer aanwezig in het straatbeeld te brengen, lanceren we een oproep aan de inwoners om hun favoriete suggesties van vrouwenstraatnamen in te dienen viahttps://ikdoemee.eeklo.be. Deze oproep loopt tot en meteind januari 2022.
De raad van bestuur van de ARC evalueert alle inzendingen in samenwerking met de stadsarchivaris. Nadien keurt het college van burgemeester en schepenen de finale lijst goed. De ARC en de stadsarchivaris zullen de lijst raadplegen wanneer het college hen de vraag voorlegt een vrouwennaam naar voren te schuiven voor de naamgeving van een nieuwe straat, verkaveling, een nieuw plein, park en zo meer.
De negen bestaande vrouwenstraatnamen krijgen een nieuw straatnaambord waarop een korte vermelding komt te staan wie de vrouwen juist zijn. Zo richten we meer aandacht op de redenen waarom de vrouwen in kwestie een plaats in ons collectief geheugen verdienen.
“Vrouwen moeten eindelijk meer in beeld komen en naar waarde geschat worden. Eerbetoon in de vorm van vrouwelijke straatnamen is een prima start”, zegt schepen van Cultuur Danny Plaetinck. “Bij nieuwe naamgevingen wordt dit een prioriteit. En intussen halen we de bestaande vrouwenstraatnamen uit de anonimiteit.”
In de H.D. Lowiestraat, achteraan Ghevers, zal het laatste stuk bouwgrond dat nog overblijft bebouwd worden. Er komen hier 4 woningen bij en dan is alles hier vol gebouwd.
Nu is men bezig met aarde uit te scheppen om de fundering en de vloerplaat te plaatsen.
Karel werd naar de stadsschool gestuurd. Daar leerde hij een buurjongen, Simon Pauwels (de latere brandweerman), kennen, het werd een levenslange vriendschap. Dagelijks deden ze de afstand te voet van Raverschootbrug naar de stadsschool in de Garenstraat, dat was 10 km heen en terug iedere dag, ook de zaterdag.
Als kind was Karel gebiologeerd door de Eeklose varkensmarkt op donderdag morgen: die krijsende biggen, de varkensmanden, de boeren, de veehandelaars met hun vrachtwagens, het transport, Gust Carreau en anderen.
Iedere donderdagmorgen ging Karel ernaartoe en blauwde hij de school. Dikwijls werd hij er zwaar voor gestraft op school en thuis door zijn moeder (zonder eten naar bed!), maar niets hielp, hij kon het niet laten. De varkensboeren kenden de curieuze jongen op de duur zo goed dat hij op een goede donderdag een viggen (big) cadeau kreeg. Hij was zo fier toen hij er mee thuis kwam en ook zijn moeder was er gelukkig mee, want hij heeft nadien nooit nog straf gekregen.
Vooral met Raverschootkermis was er veel ambiance in de drie cafés op Raverschoot. Over de brug hield Jules Schoonackers het Stadhuis van Raverschoot open, bekend voor zijn mooie bolbanen. In ’t Schippershuis, café en winkel, uitgebaat door bakker August Houwenhuyse en zijn ndrie dochters Clara, Aline en Germaine. Daar werd gedanst op de muziek van een fonograaf en was het altijd vollen bak. In de herberg bij Kamielken stond een orgel te spelen en was er altijd plezier. Tot in de vroege uurtjes speelde accordeonist Henrietjen Aers ten dans en na afloop werd er rondgegaan voor de speelman.
Bij Schoonackers was er prijsbolling en bij Houwenhuyse boogschieting. Karel mocht pijlen rapen en kreeg daar wat speelgeld voor. Toen renners zoals Rik Van Steenbergen, de witte Meersschaut, Fiele De Vlaeminck of André Van Heule in de omtrek koersten, kwamen ze altijd een goeie dag zeggen op Raverschoot.
Vandaag eindigt onze drie weken durende sensibilisatie om geweld tegen vrouwen te stoppen, maar het engagement van de Soroptimisten Meetjesland-Eeklo gaat elke dag verder!
Ze zijn toch nog een 'statie' hoger gegaan in de Zuidmoerstraat op de India Jute site. Tegenwoordig gaat het allemaal wel vlug met die betonnen panelen.
Eerst dacht ik dat het bij een gelijkvloers ging blijven maar men zet er nog een verdiep bij. Zo zal men toch heel wat plaats bij hebben en zal het confortabeler worden.
Karel Naudts werd in Adegem geboren op 28 mei 1921 als tweede zoon van Kamiel Naudts en Martha Van Hulle. Zijn vader had tijdens de eerste wereldoorlog als Belgisch soldaat vier jaar achter de IJzer gelegen en had in november 1918 Eeklo helpen bevrijden. Hij kreeg daarvoor de schitterende medaille van de Vuurkruisen, die Karel uit piëteit voor zijn vader als een familiestuk bewaart.
Kamiel had geen werkzekerheid en hij kon als dagloner na de oorlog maar onregelmatig werken. Hij verhuisde enkele keren in het Meetjesland en besloot in de Noord-Franse steenbakkerijen zijn geluk te beproeven. Kamiel werkte daar als eerste steenzetter.
Uit zijn Franse tijd herinnert Karel zich de genezing van zijn broer Firmin door het water van de fontein van Saint-Josse-sur-Mer. Firmin had een huidziekte die de dokter niet kon genezen. In gezelschap van de pastoor trok het gezin naar het bos van Saint-Josse-sur-Mer. waar de jongen werd ingewreven met het water van de bron, dat bekend stond om zijn geneeskrachtige werking. Na enkele malen waren de huidvlekken verdwenen en was broer Firmin genezen.
Toen ook het werk in de Noord-Franse steenbakkerijen stilviel, keerde Kamiel Naudts in december 1931 met zijn familie naar Eeklo terug.
In Eeklo nam het gezin zijn intrek in de Raverschootstraat 175, het café van Marina Roelands, de weduwe van Leonard Claeys, het derde laatste huis aan de linkerkant voor Raverschootsbrug. Kamiel vond werk bij Standaerts op Balgerhoeke en zijn vrouw baatte de herberg Bij Kamielken uit. Daar rechtover op de rechterkant van de Raverschootstraat stond ’t Schippershuis het café van August Houwenhuyse.
Gisteren betoogden de landbouwers in het ganse land maar in 1974 was er in Eeklo een grote boerenbetoging zoals dat hier gezegd werd. Hier komen de tractoren uit de Boelare en rijden richting Markt.
Hier de laatste auto's van de betoging bij het verlaten van Eeklo.
Het nieuwe appartement op het K. Astridplein ligt bijna 'in het droge' zoals in de volksmond wel eens gezegd wordt. Men is volop aan de dakwerken bezig en zoals het weer de laatste tijd is zal het wel best zijn dat al het regenwater niet meer naar binnen kan.
Op verschillende plaatsen in het land betoogden vandaag de landbouwers. In Eeklo verzamelden zij met hun tractoren op de parking aan het Sportpark om vandaar in colonne allemaal naar Gent te rijden.
Ze waren met velen en alles verliep rustig maar ging toch niet onopgemerkt voorbij.
Nu de hekkens ver weg zijn krijgt men een mooier zicht op de residentie Ridder Karel op de hoek van de Molenstraat en de H. Grafstraat. Men is nu bezig met het groen rond het gebouw aan te leggen.
Woensdag 10 november om 9.30 uur kwam minister Diependaele naar Eeklo om de toekenning van de premie restauratie stadhuis in de bloemetjes te zetten. De restauratiepremie zal een belangrijke boost zijn om de renovatie en restauratie van het stadhuis grondig aan te pakken.
Zowel het exterieur als het interieur van het stadhuis worden gerestaureerd. Aan de buitenkant worden de daken gerestaureerd net als de bekroning van het belfort. Ook de gevels worden nagekeken en hersteld waar nodig. In het stadhuis worden de ruimtes heringericht zodat deze flexibel en multifunctioneel gebruikt kunnen worden. Het stadhuis bewaart haar functie als huis voor de burger, maar bijkomend worden verschillende lokalen ter beschikking gesteld aan verenigingen, waaronder vergaderzalen en tentoonstellingsruimtes. Om warmteverliezen te beperken worden voor de ramen voorzetbeglazing geplaatst. Door het plaatsen van een lift zal het gebouw integraal toegankelijk zijn voor iedereen.
Voor deze restauratiewerken voorziet de Vlaamse overheid een restauratiepremie van 1.110.975,98 euro. Met de toekenning van deze subsidie wenst het stadsbestuur zo snel mogelijk aan het werk te gaan met de renovatie. In eerste instantie zullen de plannen die dateren van 2013, aangepast worden naar de moderne noden en vragen naar duurzaamheid.
De premie van Vlaanderen biedt een bijzondere stimulans om het eeuwenoude stadhuis en het Belfort, dat erkend is als Unesco-erfgoed, een nieuwe invulling te geven. Daarbij wil de stad het gebouw een betere toegankelijkheid en het gebruikscomfort ervan aanzienlijk verhogen.
Het stadhuis van Eeklo staat al meer dan zeven eeuwen op dezelfde plaats. Zoals het monument er nu uitziet is het resultaat van minstens vijf grote verbouwingen. Het oudste overblijvende deel is de 15de-eeuwse kelder. In 1943 werd het stadhuis beschermd als monument. In 1999 werd het samen met 23 belforten in Vlaanderen en 6 in Wallonië ingeschreven op de lijst van het Werelderfgoed van UNESCO.
Samen met de renovatie van de Markt wordt het stadhuis, in de schaduw van de monumentale Neogotische Vincentiuskerk, de visitekaart van onze stad. http://www.eeklo.be/stadhuis
Ik ben Everaert Albert, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Awbeir (Eeklo's voor Albert).
