De tweede dag gebeurde het werk in de keuken. De twee helften werden vakkundig uitgebeend en versneden.
De mooiste stukken werden ingezouten en in de kuip gestoken om in de kelder bewaard te worden. De rest
werd versneden, gemalen en vaak op smaak gebracht voor gehakt, braadworst, witte worst en droge worst.
Bloedworst en hoofdvlakke werd gemaakt, maar ook vaak paté en andere bereidingen. Het vet werd gesmolten
tot smout. Veelal werden kleinere porties vlees (een boefkoteletje), worst en smout, die onmiddellijk geconsumeerd
moesten worden, aan de buren bezorgd, want als die een zwijntje slachten, kon je ook op een zending (sken) rekenen.

De slachter bleef na afloop eten en mocht ook af en toe eens iets meenemen naar huis. Met slachten verdiende
Karel Naudts meer dan met werken in de fabriek, dat was meer dan een bijverdienste!

Bij de eerste mobilisatie in 1939 had Karel Naudts zijn militaire dienstplicht nog niet vervuld, maar toch ging hij uit
vrees voor een Duitse inval in België te voet op de vlucht via Kortrijk en Poperinge naar Frankrijk. Na vier dagen
was hij terug thuis. Hetzelfde gebeurde in mei 1940, toen vluchtte hij met Ghislain Lippens, een boerenzoon uit
de Broeken, te voet naar Frankrijk. Ze werden met de mensenmassa die naar Duinkerke trok, meegesleurd en
raakten ingesloten in het Duitse beleg van Duinkerke. Doordat hij goed Frans sprak, kon hij zich voordoen
als Fransman. Zo slaagden Karel en zijn vriend erin uit Duitse handen te blijven.

Via De Panne en Oostende, bereikten ze Brugge en na een paar dagen stonden ze terug in Eeklo.

Thuis vond Karel niets en niemand. Zijn ouders waren gevlucht bij een broer, René Van Hulle, in Oosteeklo.
Hun huis op Raverschoot was kapotgeschoten, zoals alle huizen op de Eeklose kant van het Schipdonkkanaal
in de vroege meidagen door het Belgisch leger. Hij vond onderdak bij een oom in Raverschoot en
kon weer aan het werk als spinner bij Van Dammes.

(wordt vervolgd)

(bewerkt door Jan Martens)