TOCH MAAR PRIVACY …

De kritiek op de privacywetgeving is overbekend: vele “geheime” data staan gewoon op het Internet, van bijna alle overlijdens zijn
wel bidprentjes te vinden (ook in het Stadsarchief!), en in oude lokale weekbladen als de Eecloonaar staan wekelijks bijna
volledige lijsten, niet toevallig dikwijls in de volgorde van de officiële registers.

Het dient gezegd dat ook over de begrenzing van de beschermde documenten niet voldoende is nagedacht. Zo staan in de overlijdensregisters (ontoegankelijk vanaf 1970) uiteraard personen van wie de geboortedatum na 1920 valt, en die dus strikt
genomen niet gezien mag worden. En een zilveren of gouden huwelijksjubileum in krant of weekblad is onvermijdelijk een
overtreding, want dit soort registers zit achter slot en grendel vanaf 1945 …

Afgezien van het feit dat niemand lijkt te weten hoe en door wie de toepassing van deze wet moet gecontroleerd worden, klagen stamboomzoekers steeds vaker over de weigerachtige houding waarmee ze in de gemeentehuizen worden ontvangen.
Afschaffen die rommel, is dan meestal hun conclusie.

Toch maar even een andere geluid … Op het stadskantoor werkt het archiefteam voor de dienst Burgerzaken aan de digitalisering
van de burgerlijke stand 1960-1980, en vooral uit de geboorteregisters komen andere verhalen te voorschijn: jaarlijks tien of
meer ongehuwde moeders, heel wat “verplichte” huwelijken kort na zo’n geboorte, zo’n half dozijn processen voor ontkenning
van het vaderschap, en opvallend veel moeders van zeventien, zestien jaar, uitzonderlijk zelfs vijftien en veertien jaar.
Begrijpelijk dat de betrokkenen daar niet mee te koop lopen.

Het zal dus duidelijk zijn: niet de data dienen afgeschermd te worden, maar de gevoelige informatie in de officiële registers.
Voor de overlijdens is daar eigenlijk geen probleem (de tijd dat daarin de doodsoorzaak werd vermeld is lang voorbij ,
maar bij de huwelijken staan ook de (v)echtscheidingen. En vanzelfsprekend hoeven zeer recente gegevens
niet onmiddellijk openbaar te zijn.

Het probleem is dus eens te meer dat wetten achter een Brussels bureau worden gemaakt, zonder enig zicht op
de realiteit en de dagelijkse praktijk …

Door Freddy Pille, Eeklose Stadsarchivaris