|
het was een elfje
met satijnen vleugels
doorzichtig en zo kwetsbaar
adembenemend mooi
dat plots kwam aangevlogen
en fluisterde
ik heb je lief
het leven begon zowaar te blozen
vier woorden was alles wat ze nodig had
de mens voelde hoe de vleugels
bescherming brachten in de duisternis
een vrouw keek vol hartstocht naar haar man
hij sloot haar in zijn armen
streelde zacht het haar
het kind stopte even met zijn spel
keek naar omhoog
er was iets zo moeilijk uit te leggen
het proefde naar geborgenheid
de wereld leek opeens zo veel mooier
een glimlach danste met de vreugde
de dieren gingen stoeiend paren
en bloemen sprankelden als een fontein
nu kleur en geur de buitenlucht bekoorden
het elfje voelde zich in haar nopjes
en strooide met haar gulle hand
ik heb je lief
over de regenbogen de hele wereld rond
© Merel
|
