Dit is eventjes tussendoor een rommelig 'reisverslagje', bedoeld voor wie wel eens wil weten hoe sommige minder conventionele voertuigen aanvoelen.
Het is alweer een vijftiental jaar geleden dat we op een winderige en koude winteravond de haven van Dover binnenreden na een daguitstap in Engeland. Ik was er eigenlijk ingelopen door het zien van een advertentie voor een promotietrip van de rederij 'Hooverspeed' en had direct een ticket besteld.
Omdat het (varen/vliegen/glijden?) met een Hoovercraft altijd al op mijn verlanglijstje had gestaan. De prijs was belachelijk laag: voor een personenauto plus 4 inzittenden minder dan voor een enkele oversteek met de Hoovercraft voor één passagier in normale omstandigheden! En voor die nieuwe ervaring deed ik het. De dagtrip zelf kon me gestolen worden!
Maar die morgen vroeg, aangekomen aan de hooverport te Gravelines, tussen Duinkerken en Calais, leerde ik al gauw waar het addertje onder het gras zat, en dat 'Hooverspeed' niet bepaald hoovercraft betekende! De rederij Hooverspeed had namelijk twee soorten vaartuigen: catamarans en hoovercrafts! En we werden netjes naar de aanlegplaats geleid waar de catamaran lag te wachten! Shit!
Enfin, 's avonds dus, terugkerend van de uitstap, de haven van Dover binnengereden en ons ticket vertoond aan de inrit van Hooverspeed. Ruim op tijd voor de catamaran van 18 uur. Toch besloot ik mijn kans te wagen en vroeg aan de bediende of er ook mogelijkheid was met de hoovercraft te reizen. Hij bekeek het ticket, wat twijfelend, en wist me tenslotte met enige tegenzin te vertellen dat dit wel kon, maar dat de hoovercraft pas om 18.30 uur vertrok. Kon me niet schelen en ik hapte gretig toe. Ik moest dan wél naar een andere parking afslaan, die aansloot aan een strand, en hij legde me uit hoe ik moest rijden en waar ik precies moest parkeren, omdat die parking op dit moment nog leeg was.
We lieten de auto er achter en liepen naar de ruime wachtzaal die vol wachtenden zat voor de catamaran. Die vertrokken na een kwartier allemaal, en we zaten tijdelijk alleen. Mijn gezelschap vond mijn beslissing toen maar dom: een half uur langer wachten verdorie!
Een half uur later wandelden we terug naar de auto en stelden vast dat de hoovercraft - parking achter ons ondertussen bijna vol was gekomen. We zaten nog niet helemaal in de auto toen het monsterachtige gevaarte met donderend geraas van de vier propellers van 3 meter diameter, uit de golven het strand kwam opgegleden op zijn luchtkussen. Nét het geraas van een eskader bommenwerpers uit de tweede wereldoorlog! Imposant was het in elk geval wél om dat monster zomaar over het strand te zien glijden!
Het ding bleef midden op het strand staan, zakte toen als het ware door de knieën en de voorste oprit klapte naar beneden en loosde een eindeloze stroom auto's en voetpassagiers. Toen kwam een personeelslid op ons af en omdat ik de eerste in de rij stond lichtte hij me toe:
- Round the back please! En deed teken dat ik kon doorrijden. Wat onzeker reed ik het strand op met de hele sliert achter mij. Wat bedoelde die vent nou met 'round the back'? Als ik zelf mis reed, zou de hele file achter me dat ook doen! Maar toen kreeg ik het door. Aan de achtersteven was ook een laadbrug en ik moest dus om de hoovercraft heen sturen en achteraan binnenrijden. So far so well!
Eenmaal binnen stelde ik vast dat er maar één 'verdieping' was. Het midden daarvan werd in beslag genomen door vier rijen auto's, en een aantal deuren links en rechts gaven toegang tot de passagiersruimtes aan de zijkanten, waar we dan maar naartoe liepen en ons nestelden in de comfortabele vliegtuigzetels, de komende dingen afwachtend.
De motoren werden gestart, wat meteen het gehele vehikel deed rammelen en trillen. Neem daarbij nog het gerinkel van de vele flessen sterke drank in een aantal rekken (taksvrij te koop aan boord), en je zult wel begrijpen dat spreken tegen elkaar meer op roepen begon te lijken! Toen blies de rubberen 'rok' zich op, stegen we meteen al een tweetal meter hoger, gleden zachtjes het strand af en begonnen aan de kanaaloversteek. Afgezien van het geratel en gerinkel, en ondanks de nogal woelige zee werd het een supercomfortabele oversteek. Een gevoel alsof je in een bus over een ietwat hobbelige kasseiweg reed. De snelheid werd opgevoerd en halverwege het kanaal vlogen we de catamaran die een half uur vroeger was vertrokken al voorbij!
-Zie je nou wel? Riep ik naar mijn gezelschap. We zullen ruim voor die anderen in Frankrijk zijn.
De oversteek, toch wel veertig kilometer, duurde precies een half uur. Als ik de mededeling van de 'piloot' via de luidsprekers en boven het geratel juist heb verstaan, voeren (of vlogen) we op kruissnelheid tegen '80 knots', wat min of meer overeenkomt met 130 km/u!
Pittig, maar typisch Brits detail:
Bekijk nog eens de foto hierboven, en zie de stuurhut. Die is pal boven het autodek van zowat 5m hoogte gelegen. Hoe geraak je daarin? De 'normale' Westerling zou dat probleem oplossen met ergens een trap die naar die stuurhut leidt. Zo niét de Brit! Die bedacht een typisch Britse 'odd but it works' - oplossing, want toen ik de valreep opreed, zag ik op het autodek een lange ladder staan, die via een open luik in zoldering naar de stuurhut leidde! Blijkbaar was het 'aflossing' geweest. Toen ik later terug bij de auto kwam, hing diezelfde ladder netjes in houders tegen de wand en was het luik dicht.
De piloten moesten dus vanaf het autodek een hoge ladder opklimmen naar hun 'zolderstuurhutje'!!! Typisch Brits: het allernieuwste vervoermiddel, maar afgewerkt op zijn middeleeuws! De (Britse) humor droop eraf! Maar goed... een vaste trap zou immers de plaats van een auto hebben ingenomen! Wat zijn die Britten toch goed in economisch denken!
En dan nog een woordje over die catamaran 's morgens. Geen klachten, maar weinig aantrekkelijk en niet echt voor herhaling vatbaar! Je stalt je auto op het benedendek en gaat dan een trap op. Je komt in een grote ruimte die op een bioskoopzaal lijkt: allemaal rijen comfortabele zetels over de hele breedte van het schip.
Gelukkig konden we zitplaatsen bemachtigen aan het gangpad tegenaan een der buitenkanten, want ik was niet van plan om gedurende de hele overtocht te blijven zitten! Ik wou wel even de benen strekken, wat rondneuzen en eventueel buiten een sigaretje gaan roken. 'Buiten', dat was dan weer een piepklein achterdek en de enige plaats waar gerookt mocht worden.
Zodra we vertrokken en op volle zee waren, stond ik op voor een 'wandelingetje': even de 'zaal' rond en achteraan even een frisse neus halen op het achterdekje. Maar al spoedig stelde ik vast dat een wandelingetje niet zo makkelijk was als het leek! Op een normaal schip heb je te maken met een zachte deining en heb je tijd je aan te passen aan het voorspelbaar wiegen van het dek. Op een snelvarende catamaran gaat dat eventjes anders: zachte deiningen maken plaats voor een snel en onvoorspelbaar heen en weer schudden en je moét je wel ergens aan vasthouden. Niet dat je zeeziek zou worden. Verre van! Maar lopen is echt niet comfortabel te noemen!
Maar goed, ondertussen had ik ook al gezien dat de voorkant van die 'bioscoopzaal' er écht wel uit zag als in een bioscoop: die bestond uit een soort podium dat via trappen aan weerszijden bereikbaar was en (gelukkig) voorzien was van een reling. Maar waar je dan het scherm zou verwachten, was er een glazen wand: een doorkijkwand naar de stuurhut. Leuk zeg! Moest ik natuurlijk gaan bekijken! En inderdaad, vanop deze wandelpasserelle had je een uitzicht op de gehele breedte van de stuurhut. Instrumenten, monitoren, het 'roer', bestaande uit een piepklein metalen wieltje... en het boordpersoneel dat er druk in de weer was. Op een der monitoren zag ik de Engelse kust snel naderen, alsook de andere scheepvaart rondom ons.
Nou, al met al was ik 's avonds toch tevreden over mijn dag. Twee totaal verschillende eerste kennismakingen met twee totaal verschillende soorten voertuigen. Op één dag twee gaten in mijn vervoerscultuur dichtgemaakt. De hoovercraft had me toch wel écht 'in vervoering' weten te brengen. De catamaran? Weetnie. Als het echt moet, dan ja.
Maar al die romantiek is nu voorbij! Cultuurbarbaren hebben nu een mollenpijp onder het kanaal door gegraven. Nu stap je op een trein op punt A en stap je uit op punt B. Van wat er te zien valt tussen die twee punten weet je niks. Zie je niks. Voel je niks. Terwijl voor mij altijd al de reis meer heeft betekend dan de bestemming.
Slechte karakters bestaan niet meer! Mensen die bij de minste tegenslag de moed opgeven al evenmin. Regelrechte luilakken zéker al niet! Er zijn alleen nog 'prettig gestoorden', en daar liggen de psychiatrieën vol van.
Ooit ging je enkel, en met veel tegenzin, naar de kliniek voor een hoognodige operatie. Tegenwoordig worden de hospitaalbedden steeds meer bezet gehouden door werkonwilligen, luiaards, 'uitkeringzoekers' en ander prettig gestoord tuig.
Ik weet niet of Oostende soms een uitzondering is, maar de psychiatrieën liggen hier constant boordevol. En leuk dat ze het er hebben: kerstfeestjes, verjaardagparty's, volop animatie voor die 'arme zieken'... het kan niet op. Oppeppertjes bij de vleet dus. En dat is nou nét wat ze zoeken.
Ik ontken niet dat er wel mensen zullen tussenzitten met zware psychische problemen, maar diegenen die ik, hier tenminste, persoonlijk heb gekend hadden maar één probleem: ze wilden niet werken. Solliciteerden wel, maar zodra ze een job kregen lieten ze zich binnen de week weer in de psychiatrie opnemen en genieten van een heerlijke vakantie in een gratis hotel.
Gratis? Jawel hoor! Maar wél betaald door de belastingbetaler die wél werkt!
En dat kunnen ze maanden volhouden! Terwijl een écht ziek mens de kliniek zo gauw als mogelijk moet verlaten wegens plaatsgebrek, en ook wegens de oplopende kosten voor de ziekenfondsen!
Maar die prettig gestoorden? Die zien de ziekenhuizen gewoon als een tweede woning, en een heerlijke wereld waarin niet moet gewerkt worden en alles je aan bed wordt gebracht. Met geen stokken krijg je ze eruit!
Ach, waar is de tijd dat niemand het waagde om zich psychiatrisch te laten behandelen! Want dan kreeg je meteen het stempel 'ZOT' op je voorhoofd! Toen was er nog schaamte onder de mensen. Zélfs als ze het psychisch moeilijk hadden zouden ze zich voor de drommel niet naar een 'gekkenhuis' begeven.
Want in die tijd waren klinieken nog voor zieken bestemd. Voor psychische problemen kon je alleen in een heus gekkenhuis terecht.
Toen ging een aantal hospitalen een 'psychiatrie' instellen voor randgevallen. Klonk toch veel beschaafder dan een gekkenhuis...
En voilà, de behoefte was geschapen, de weg naar 'niet hoeven te werken' was geëffend, en reken maar dat daar gretig werd op ingegaan. Ondertussen hebben dus alle klinieken een psychiatrische afdeling, en reken maar dat die volk trekken!
Liefdeverdriet... gezinsproblemen... slechte karakters die met niemand, en allerminst met zichzelf overweg konden... mensen die de wereld niet aankonden of aanwilden... het werd er allemaal ingegooid en liefdevol verzorgd.
Ik hoorde er zo eentje eens zeggen dat ze dringend naar de haar voorgeschreven cursus moest, en we het bezoek maar op een ander tijdstip moesten plannen.
- Cursus? Waarover dan wel? Vroeg ik geïnteresseerd, benieuwd wat ze daar wel allemaal konden leren.
- Dagplanning!
Oei! Dertig jaar oud en je dag nog moeten leren plannen? Dat begreep ik nu eens écht niet zie! Ze was een huisvrouw en alles wat ze had te plannen was 's morgens opstaan, haar kind te eten geven en naar school brengen, het huis opruimen en voor de maaltijden zorgen. Manlief werkte de hele dag. Aan zo'n dag valt toch niets te plannen? Het werk komt vanzelf op je af! Of niét?
Nou. Opstaan? Soms... als het haar zinde.
Haar kind? De kasten lagen vol snoep en daar moest het meisje van tien maar alles van nemen wat ze wou, en daarna zichzelf naar school brengen. Niet verwonderlijk dat het een dikkerdje werd!
Huis opruimen? Ik heb dat huis nooit opgeruimd gezien! Je kon je naam schrijven in het stof!
Maaltijden bereiden? Héél sporadisch. Voor de rest meeneemchinees en pizza! De tafel werd niet eens gedekt! Alles werd op hopen uitgestald op de salontafel en daar zaten ze dan rond als een stel biggetjes rond de eetbak!
Dagplanning dus! Hm! Moet, voor haar, een enorm vermoeiende cursus geweest zijn!
Wel, toen ze na haar psychiatrische vakantie terug thuis kwam, werden haar dagen nog nét zo gepland als voorheen! Wat bij mij onmiddellijk het donkerbruine vermoeden deed rijzen dat het niet aan de planning zélf lag, maar aan de (vermoeiende) uitvoering ervan! Met andere woorden: aan grenzeloze luiheid! Hadden de psychiaters dat nou écht niet door? Of speelden ze gewoon het spelletje mee omdat ze er nu eenmaal voor betaald werden?
Wat heb je nou aan de kennis van 'dagplanning' als je te lui bent je plannen uit te voeren? Zouden ze in die psychiatrie niet veel beter af zijn met 'dagvulling' door dat soort patiënten zware handenarbeid te laten verrichten in plaats van alleen maar planning? Dàn pas zouden ze zien waar het schoentje écht wringt en wie hun pappenheimers zijn! En reken maar: de psychiatrie zou plots niet meer zo aantrekkelijk lijken!
Ongelooflijk waar het zuurverdiende geld van de brave belastingbetaler toch overal naartoe stroomt!
Ik ben geen wijn- noch bierkenner (*), maar denk toch dat ik goede smaakpapillen heb. Maar helaas... om wijnkenner te zijn heb je niet alleen smaak, maar ook heel veel geld(-verspilling) nodig! Want echt goede wijnen zijn niet goedkoop!
(*)Waarmee ik bedoel: 'kenners' zijn mensen die blijkbaar dezelfde smaak hebben als de rest van de wereld...
Met bier gaat het eventjes anders: je proeft een biertje en het bevalt je of niet. Als het je bevalt koop je er meer van, en je bent altijd zeker nét diezelfde (jouw) smaak terug te vinden.
Met wijn is het risico veel groter: echt goede wijn is meestal duur. Zó duur dat ik de kwaliteit nauwelijks durf te vergelijken. En dus maar lukraak een fles meeneem die min of meer in het door mij vastgestelde budget past. Meestal met niet zo positieve gevolgen!
En toch weet ik een goede wijn wel erg te appreciëren! Het probleem is enkel: vindt ze! En vindt ze in een betaalbare prijsklasse. Wie aan de prijs geen enkele waarde hecht heeft het natuurlijk makkelijker: koop gewoon de duurste en het zal wel goed zijn.
Zo kreeg ik verleden week van een vriend-wijnkenner een fles Shiraz Australische wijn "Grand barossa" van 2009. Héérlijk! Een der beste wijnen die ik ooit dronk! Zacht, een ietsje zoet, donkerrood, nét zoals ik het wil. Echt wel iets dat ik zou willen adopteren als mijn favoriete drankje. Maar!
Eerste vraag: wat kost dat? Weetnie! Volgens de milde schenker: "niet zo duur". Nou ja... wat is "niet zo duur" hé?
Tweede vraag: zal 2010, 2011 en verder diezelfde smaak hebben? Weetnie.
Derde vraag: waar te koop? Weetnie!
Conclusie: het kan goed zijn of slecht, maar zéker veel duurder dan een vergelijkbare prijs/kwaliteit in bier!
Ik weet alleen dat die Shiraz smaakt als een engeltje dat op mijn tong piest, en ik zou goesting krijgen om wijnkenner te worden. Maar dan rijst onmiddellijk de volgende vraag: hoe dikwijls moet je mis kopen om te weten waar gegarandeerd een goede fles zit? Weet ik ook niet, maar heb een flauw vermoeden: héél dikwijls. En als zuinige persoon zoals ik mezelf beschouw, hou ik heel erg veel van een goede prijs-kwaliteitverhouding. Maar in wijn weet je nooit en moet je wel risico's nemen. Want wat een ander goed vindt hoef IK niet bepaald goed te vinden!
En meteen dan vind ik het beroep van Sommelier nog niet zo gek! Zo'n vent moet toch weten wat lekker en betaalbaar is? Jawel, maar euh... niet ieders smaak is gelijk! Ik weet heel goed wat ik van wijn verlang! En dat hoeft écht niet dezelfde smaak te zijn als die van iemand anders. Zélfs niet van een sommelier. En dus hou ik het maar bij bier: een eerlijk product waarvan je op voorhand weet hoe het zal smaken. Kost trouwens ook veel minder, wat dan weer enig zoekwerk betaalbaar maakt. Het enige dat je aan zo'n zoektocht overhoudt is een flink stuk in je kraag. Maar eenmaal je persoonlijke smaak gevonden, vind je het product altijd weer terug met nét diezelfde smaak.
Voilà! Méér heb ik daar niet aan toe te voegen, tenzij misschien een nuance: ik ben geen gewone!
Waar de hele wereld van Duvel houdt, vind ik dat gewoon de smaak van een ordinaire pint hebben, maar dan een pint waar je rapper dronken van wordt.
Waar duizenden trappistenliefhebbers zweren bij Leffe, vind ik nou net het minder bekende Grimbergen beter en niet zo 'klef' als Leffe.
Waar iedereen naar Martini grijpt als aperitief, lust ik veel liever Campari. Puur dan wel! Terwijl dat drankje vooral als Cocktail met sinaasappelsap wordt gedronken. Campari-orange weetjewel? Mensen verklaren me gek als ik het puur drink. Nou ja... misschien bén ik dat ook wel een beetje!
En dan die Gordon Scotch! Weeral zoiets mysterieus dat ik zelf niet begrijp: thuis smaakt die me totaal niet! Onbegrijpelijk! Maar op een terrasje in de zon? Dàn is het pas puur genieten en wil ik niets anders.
Ja, ik blijf erbij en zal mijn mening nooit bijschaven: we hebben niet één enkel, maar een dubbel probleem:
1. De volledig uit de hand gelopen migratie! Veroorzaakt door de lakse Wetstraat.
2. De wanopvoeding van eigen jeugd! Veroorzaakt door de lakse kind-oudertjes.
Welk van de twee het ergste is weet ik niet, maar beide problemen samen zijn de oorzaak van onze terugval van beschaafde staat naar wildwesttoestanden en soms complete chaos.
Neem nou die klop-en-schoppatij in Eindhoven: acht tegen één!!! Wàt een prestatie om fier op te zijn zeg! Er zaten zeven blanken en een allochtoon tussen de daders! Er zaten zelfs rijkeluiszoontjes bij, die nu enorme spijt hebben en niet begrijpen wat ze bezielde! Oh neen? Zal ik even zeggen wat ze bezielde? Hun lakse opvoeding, die niet de minste vorm van verantwoordelijkheidsgevoel of fairplay heeft gegenereerd! Een opvoeding die wezens heeft gemaakt die de naam mens niet waardig zijn en niet eens onder ons zouden mogen vertoeven. Arm of rijk, dergelijk tuig hoort thuis in de zoo als nieuwe soort op aarde: mensdieren!
Kom nou... iemand compleet molesteren en je dan verbergen achter een dooddoenertje: "Ik wist niet wat me bezielde!". Makkelijk hé? Zo kun je elk geweld, elke overval, of elke moord goedpraten! En wedden dat de openbare opinie er nog zal inlopen ook?
Die acht mensdieren zouden, als we in een beschaafde rechtstaat willen blijven geloven, nooit meer vrij op deze aardbol mogen rondlopen! Of zouden op zijn minst publiekelijk aan een schandpaal moeten worden gehangen voor enkele uren! Wie zo weinig controle heeft over zijn dierlijke instincten is immers een gevaar voor de samenleving!
Rechtstaat? Beschaafde samenleving? Laat me niet lachen!
Ik ben, als gepensioneerd hoofdinspecteur van politie, beschaamd in onze rechtstaat! Zó erg, dat ik bijna zou gaan geloven dat alles beter is dan het 'recht' dat de dag van vandaag wordt gepleegd! Zélfs de Sharia biedt dan nog een hogere bescherming voor de modale burger!
Want dat Eindhoven-tuig zal binnen enkele jaren met een gerust hart een bewijs van goed gedrag en zeden kunnen gaan afhalen bij de politie als ze dat nodig hebben om te solliciteren. En net als normale mensen, met boord en das achter een bureau of loket plaatsnemen. Of maar meteen op een directeurszetel. Want potentiële werkgevers mogen niet weten welk tuig ze eventueel binnenhalen!
Wet op de privacy, weetjewel?
Het strafregister is beroepsgeheim, weetjewel?
Beschaafd, gematigd leiderschap, weetjewel?
Dit alles tot grote schade en schande van de bevolking!
In mijn stukje over de Gaule gisteren heb ik nog één ding vergeten te vermelden: de man was waarschijnlijk het laatste echte staatshoofd dat de wereld ooit nog zal kennen! Laten we zijn herinnering in ere houden! Want géén van de tegenwoordige 'wanna be' staatshoofden is het waard ook maar in zijn schaduw te lopen!
Blijkbaar had Generaal Charles De Gaulle destijds een glazen bol! Kijk maar naar wat ik nu weer tussen het zwerfmeel vond en op zijn minst als heel gedenkwaardig beschouw:
-o-o-o-
Op 5 maart 1959 sprak generaal Charles de Gaulle merkwaardige woorden. Ze zijn opgetekend door de Franse politicus, oud-minister en auteur Alain Peyrefitte:
"Het is heel goed, dat er gele, zwarte en bruine Fransen zijn. Zij tonen aan, dat Frankrijk openstaat voor alle rassen en dat dit land een universele roeping heeft. Maar wel op voorwaarde, dat zij een kleine minderheid blijven. Zoniet, zal Frankrijk niet Frankrijk blijven. Wij zijn tenslotte voor alles een Europees volk van het blanke ras, met Griekse en Latijnse culturele achtergrond, en we behoren tot de christelijke godsdienst. We moeten mekaar geen verhaaltjes op de mouw spelden. Bent u de moslims al gaan bekijken met hun tulbanden en djellabas ? U ziet toch onmiddellijk dat dat geen Fransen zijn. Zij die de integratie prediken, hebben het brein van een colibri, ook al zijn ze heel geleerd. Probeert u olie en azijn samen te voegen door met de fles te schudden. Na enige ogenblikken scheiden ze zich terug. Arabieren zijn Arabieren en Fransen zijn Fransen. Gelooft u dat de Franse gemeenschap 10 miljoen moslims kan opslorpen, die er morgen 20 miljoen en overmorgen 40 miljoen zullen zijn ? Als we de integratie mochten nastreven en als alle Arabieren en Berbers van Algerië beschouwd zouden worden als Fransen, hoe zouden we kunnen verhinderen dat zij afzakken naar onze steden, waar een hogere levensstandaard bestaat ? Mijn dorp zou niet langer Colombey-les-Deux-Eglises heten, maar Colombey-les-Deux-Mosquées".
-o-o-o-
1959 dus! Toen Vlaanderen nog een brave en rustige landstreek was. Frankrijk was inderdaad de voorloper in het migratieproces. En een briljant staatshoofd als De Gaule zag al heel gauw waar dit naartoe zou leiden op langere termijn. Zijn woorden zijn profetisch gebleken. Nu is het al zover. En de Vlaming ziet het nog steeds niet, want hij blijft nog steeds op 'gematigde' en dus 'laat maar lopen' partijen stemmen.
En de Wetsstraat dan? Och God, als het dààr moet van komen zijn we nog lang niet aan de nieuwe patatjes!
Neen, zo lang de Vlamingen niet massaal op de achterpoten gaan staan en hun tanden laten zien moeten we helemaal geen kentering verwachten. Moeten we maar blijven betalen voor asiel- bloed- goud- en andere zoekers. Moeten we maar gaan uitzien naar een nieuw soort mode. Eentje dan dat harnassen ontwerpt om nog veilig op straat te kunnen tussen al het tuig dat er rondzwerft.
En bij Hunkemüller moeten ze dan maar kuisheidsgordels gaan uitstallen voor maagden die zich bedreigd voelen. Maar op de Wetstraat rekenen heeft al lang geen zin meer. Daar hebben ze het te druk met nieuwe uitkeringkjes te verzinnen voor richeltuig.
Ik zat zo wat na te denken, en ging plots over het woord 'nadenken' zélf denken! Na- denken! Als je dat woord even analyseert zou je tot de conclusie moeten komen dat we denken na doen. Als het andersom was zou het immers 'voordenken' noemen!
En toch is het woord nadenken helemaal niet slecht gekozen, want dat is ook wat ik de meeste mensen zie doen: eerst handelen, daarna denken. En dat gebeurt dan ook in zowat alle handelingen in de maatschappij:
- Eerst tomeloos roddelen. Daarna denken over wat je nu weer hebt kapotgemaakt.
- Eerst blindelings stemmen. Daarna, en als het te laat is, nadenken hoe je je nog maar eens hebt laten beetnemen!
- Eerst grenzeloos vreten. Dan pas nadenken dat je weer enkele kilo's zal aankomen.
Bij veel technisch gerichte handelingen zie ik hetzelfde gebeuren. Neem nou de behuizing van je eigen pc. Je wilt iets aan de pc veranderen of toevoegen, maar daarvoor moet de kast open. Hoe dat moet gebeuren staat in de handleiding. Meestal gaat het vanzelf, maar moet je weten hoé, want elk merk heeft weer zijn eigen trucjes.
De 'nadenker' zal de behuizing te lijf gaan met schroevendraaiers, koevoeten of breekijzers, tot onherstelbare schade optreedt of tot de verkeerde vijs werd uitgedraaid die nou net niét mocht worden uitgedraaid.
De 'voordenker' zal, als hij de handleiding niet heeft, er eventjes bij gaan zitten en het zaakje bekijken. Zoeken waar vijsjes zitten, en welk vijsje eventueel het deksel zou kunnen vasthouden. Dat vijsje er uitdraaien. Was dat voldoende? Komt het deksel nu los? Neen! Nu moet dus de trukendoos van de bouwer worden achterhaald: deksel een beetje naar links draaien? Naar rechts? Naar achter? Allemaal heel voorzichtig en zonder schade aan te richten. Tot de 'truk' gevonden is.
Zo hoorde ik ooit eens een hels lawaai bij de buren, en ging kijken wat er gebeurde. Twee bonken van mannen waren bezig aan de deur van de oven te schudden, trekken, wringen en sleuren. Waarom? Wel, die oven had in de deur twee glasplaten. Twee afzonderlijke glazen met een tweetal centimeter tussenruimte. En net in die tussenruimte waren de glazen vuil geworden en moesten gereinigd worden. Tot overmaat van domheid van de fabrikant moest de deur er af om die glazen er uit te kunnen nemen. En ze hadden de handleiding natuurlijk niet meer... en dus maar met het grof geweld erop!
Om dreigende grote schade te voorkomen vroeg ik hen eventjes te rusten en me het zaakje te laten bekijken. Wel, door eerst te denken en alle mogelijkheden te bekijken kwam ik er achter hoé die deur er af kon. Je moest alleen één bepaald plaatsje in de scharniering vinden, licht trekken, en dan kwam de deur er braafjes uit.
Maar ja, die twee stoere bonken bleken dus NAdenkers te zijn in plaats van VOORdenkers.
Niet zo ver van me vandaan woont er nog zo eentje. Heeft bovendien nog de pretentie te vertellen dat hij ALLES kan. Jawel hoor! Enig probleem: wààr hij ook de poten naar uitsteekt, schade is gegarandeerd! En ondanks de vele schade die hij al aanrichtte leert hij totaal niet van zijn fouten.
Tja, het is droevig gesteld met de mensheid als het merendeel ervan NAdenkers zijn!
Nou ja, afgezien van hier en daar wat schade blijven de gevolgen van de daden van dergelijke mensen nog binnen de perken.
Erger is het gesteld als je moet vaststellen dat de Wetstraatlui, àls ze al enige hersencapaciteit tentoonspreiden, ook NAdenkers zijn! Want daarvan zijn de gevolgen niet te overzien!
En ik maak meteen maar mijn belofte van eergisteren waar: de vertaling van 'Que bonito' van Maria Dolores Pradera. Te vinden op dezelfde LP 'Pozo de arena' van eergisteren, en op dezelfde site. Dit is trouwens de enige site waarop ik het vond. Onbegrijpelijk dat zo'n mooi nummer blijkbaar zo weinig belangstelling kent! Hier dan nog maar eens de site waar je het kunt beluisteren:
Que bonito, que bonito Es quererse asi en privado Sin que nadie lo sospeche Que estamos enamorados
Que bonito, que bonito Es saber que tu me quieres, Y ahi me llevas, ay me llevas, En el rumor de tus besos
No lo digas, No, no lo cuentes, Por si lo cuentas, se acaba!
El mundo vive angustiado, Respira pura amargura Solo el que esta enamorado Vive en la gracia de dios
(+ Herhaling tweede vers.)
Hoe mooi, hoe mooi Is het elkaar te beminnen in 't geheim Zonder dat iemand ons ervan verdenkt Dat we verliefd zijn
Hoe mooi, hoe mooi Is het te weten dat je van me houdt En daar til je me omhoog. Je tilt me omhoog, In het geweld van je kussen.
Zeg het niet! Nee, vertel het niet! Want als je het vertelt, dan stopt het!
De wereld leeft beklemd Ademt zuivere bitterheid Enkel hij die verliefd is Leeft in de gratie van god.
Mooi toch? Ik kan me voorstellen dat diegenen onder jullie, die eergisteren naar 'ojos negros' hebben geluisterd, en uit nieuwsgierigheid misschien ook naar 'Que bonito' , van dit laatste nummer maar weinig hebben kunnen genieten. Je moet namelijk de woorden verstaan om te begrijpen hoe ontroerend het nummer is! Vooral wie zelf een dergelijke situatie heeft meegemaakt kan tenvolle de rake gevoeligheid van dit lied onderkennen.
Ach, dat Spaans hé? Persoonlijk vind ik het Nederlands nu wel niet zo slecht, maar vind toch dat je in Latijnse talen veel meer kunt zeggen, en veel dieper kunt ingaan op gevoelens! Het lijkt wel alsof de klank van de woorden in die talen perfect aansluit bij wat ze verwoorden. Zéker als het om gevoelens gaat.
Sta ik alleen met die gedachte? Ik weet het niet!
Heb ik soms Spanjaarden tussen mijn verre voorouders? Spaanse sporen in mijn DNA? Ik zou het niet weten, maar weet wél dat ik de Spaanse taal zo gretig assimileer als een kind!
En wat ik ook weet is dat, als ik in een Spaans taalgebied zou geboren zijn, ik waarschijnlijk geen moment zou zwijgen! Alleen al om het plezier zo'n mooie woorden te kunnen uitbrengen en je gevoelens zo correct te kunnen uiten.
Op dit gebied stelt het Nederlands me wel iets teleur! Jammer!
TAALWEETJES:
Spaans heeft ook zo van die moeilijke trekjes in de vervoegingen. Aanvankelijk struikel je daar wel over, maar al gauw stel je vast dat het in de spreektaal bijzonder aardig klinkt. Een mooi voorbeeldje daarvan vind je al direct in dit nummertje:
- No lo cuentes (vertel het niet) - Por si lo cuentas! (want als je het vertelt)
Hélaba! Het betreft hier wél telkens de tegenwoordige tijd van de tweede persoon enkelvoud van hetzelfde werkwoord 'contar'. Waarom dan cuentes en cuentas?
Wel, dat komt door die 'si' (als je het vertelt). Als een werkwoord gepaard gaat met 'si'(als), 'que'(die), of 'cuando' (wanneer) verandert de vervoeging helemaal! Niet leuk voor leerlingen: weeral een kolommetje méér in de toch al zo moeilijke vervoegingen en weeral iets waar je in het begin constant moet op letten! Wél heel rijk en klankvol in de spreektaal. Al die verschillende klanken en vervoegingen brengen wél extra kleur in de taal.
Tja, de makkelijkste talen (Engels bvb) zijn helaas ook de armste. Rijke talen steken meestal een stuk ingewikkelder in elkaar. Dichten moet dan ook een heerlijke bezigheid zijn in het Spaans.
Mijn wereld is weer wit geworden, maar Chico trekt het zich niet aan, lekker ingeduffeld als hij is! Welke grote hekel hij ook heeft aan regen, sneeuw daarentegen vindt hij de max!
Hoe moeizaam hij er met zijn korte pootjes ook doorkomt, het kan hem allemaal niet schelen, en je krijgt hem gewoon niet meer mee naar huis. Want een eigen koppig willetje heeft hij wel!
Tot... hij na enige tijd plots gaat beseffen dat zijn pootjes toch wel héél erg koud gaan krijgen, en hij er eentje gaat optrekken terwijl hij me meelijwekkend in de ogen kijkt! En ja... dan zit er weinig anders op dan hem op te pakken en naar huis te... dragen!
Ik weet het... het zijn gewoon 'hondenstreken', maar ach, die oogjes van dat kleine mormel kun je nou toch écht niet weerstaan!
Vooral ook de manier waarop hij dan een beverig pootje opheft maakt dat je er gewoon inloopt.
Ik kan het ook niet laten hé? Mijn oude taal-liefde: Spaans! Die enorme verscheidenheid in muzikale expressie bijvoorbeeld. Daarom laat ik hier nog maar eens een van mijn favoriete nummers horen en zien: "Yo vendo unos ojos negros' (ik verkoop enkele zwarte ogen), gezongen door Maria Dolores Pradera.
Je kunt het vinden op Youtube, maar vooral ook beluisteren op volgende site:
Op deze laatste site maakt het deel uit van de LP 'Pozo de arena' (zandput/zandbak). Loop gewoon met de muis over alle nummers van die LP, blijf staan op 'Yo vendo unos ojos negros', en klik op het oranje pijltje links van het nummer. Dan kun je het volledig beluisteren. Ze hebben daar hun eigen muziekspeler die automatisch opent onderaan je scherm.
Ook 'Que Bonito' staat op die LP en die vind ik écht super! Maar daarvoor moet je de woorden begrijpen. Misschien vertaal ik ze wel eens in een volgend stukje.
Hier volgt alvast de tekst en mijn vertaling van die zwarte ogen:
1. Yo vendo unos ojos negros quien me los quiere comprar, los vendo por traicionero porque me han pagado mal. (2X)
2. Mas te quisiera, mas te amo yo y toda la noche la paso suspirando por tu amor. (2X)
3. Ojos negros traicioneros Porque me mirais asi Tan alegres para otros Y tan tristes para mi (2X)
4. Mas te quisiera, mas te amo yo y toda la noche la paso suspirando por tu amor. (2X)
5. Cada vez que tengo penas me voy a la orilla del mar a preguntarle a las olas si han visto a mi amor pasar. (2X)
6. Mas te quisiera, mas te amo yo y toda la noche la paso suspirando por tu amor. mas te quisiera, mas te amo yo y toda la noche la paso suspirando por tu amor
Ik verkoop enkele zwarte ogen Wie wil ze van me kopen? Ik verkoop ze wegens verraad Omdat ze me slecht hebben betaald.
Hoe meer ik je zou willen, hoe meer ik je bemin! En ik breng de hele nacht door Zuchtend voor je liefde.
Verraderlijke zwarte ogen Waarom bekijken ze me aldus? Zo vriendelijk voor anderen, En zo droevig voor mij?
Hoe meer ik je wil, hoe meer ik je bemin! En ik breng de hele nacht door Hunkerend naar je liefde.
Telkens ik verdriet heb Ga ik naar de oever van de zee Om aan de golven te vragen Of ze mijn liefde hebben zien voorbijgaan.
Idem aan 4.
Een prachtige stem! Een prachtige uitspraak! Een prachtig stukje muziek! Een uitgekiende begeleiding.
Nat King Cole zong het ook ooit, maar helaas, de man deed zijn best, maar zijn Spaanse uitspraak was eerder clownesk te noemen.
TAALWEETJES:
Maria Dolores zingt met een perfect Castillaans (is gelijk aan ons ABN) accent! De moeite waard even goed te luisteren naar een paar kleine nuances in de Spaanse uitspraak:
- De 'v' in het Spaans (zie 'cada vez) wordt 'bijna' als een b uitgesproken, maar als je goed oplet is het zo iets tussen de v en de b. De ene keer meer v, de andere keer meer b.
- de 'c' wordt 'op de tong' uitgesproken, bijna als de Engelse th (zie 'traicionero').
- de dubbele 'l' (ll) wordt als dj uitgeproken. (zie 'orillas del mar')
- de 'y', zoals in 'yo' (ik) wordt eveneens als dj uitgeproken.
Wie soms zou denken dat sommige Spanjaarden een spraakgebrek hebben: neen hoor! Zo hoort het nu eenmaal.
360.000.000.000 euro's schuld blijkt vadertje staat ondertussen al te hebben vergaard!
360 met negen nullen er achter. Om van te duizelen!
360 Miljard.
Miljaar! Welke idioten hebben dit weten klaar te spelen in een land dat ooit zo bloeide? Die waar we maar blijven voor kiezen?
Die schuld zou op een slordige dertigduizend per Belg komen! Heeft iemand daar ooit onze toestemming voor gevraagd? Elke Belg, van baby tot bejaarde, loopt met dertigduizend euro schuld op de rug en betaalt daar ook hoge interesten op!
Waarom? Waarvoor? Wat deden WIJ met dat geleende geld? Hebben WIJ schuld aan die schuldenberg? Natuurlijk hebben we er schuld aan. We moesten maar niet zulk stom kiesgedrag vertoond hebben. We moesten maar niet hebben blijven stemmen voor idioten die de hele wereld naar hier halen om te bepamperen. We moesten in het kieshok maar eens goed duidelijk maken dat we die lijsten vol kwakzalvers niet langer pikken!
Hoe we dat kunnen? Makkelijk toch? Door voor een partij te kiezen die dank zij het kleutergedrag van de anderen, onder een cordon sanitaire gebukt gaat.
En dat waren we juist ook aan het doen. Maar toen vond dat onzalige NVA het tijd om zijn graantje te komen meepikken en het was om zeep! Maar de Vlaming zag het niet! De Vlaming keerde zich massaal af van het VB om voor NVA te gaan stemmen!
En de Waal lachte in zijn vuistje! Het belang van het gehate Vlaanderen was nog maar eens gebroken wegens verdeeldheid.
De Allochtoon voelde zich ook een stuk beter in zijn vel: een gematigde partij zou wel weer met zijn voeten laten spelen en verder over de brug komen met cadeautjes voor hen. Stukken beter dan het VB waar ze zo'n schrik voor hadden.
Al met al denk ik dat Vlamingen er maar eens moeten over nadenken om ergens anders asiel te gaan zoeken. Zijn we meteen van die schuld af!
Maar meteen na de vermelding van die schuld in het nieuws gingen ze het kwalijk ruikende zaakje wat verbloemen: ons bruto nationaal product zit goed, en dekt die schuldenberg wel!
Ons bruto wàt? Welk nationaal product? De ene werkgever na de andere gaat over de kop of vlucht het land uit! Zo ver hebben vooral de sossen het gebracht. Nu zijn ze wel verplicht om de schulden steeds hoger te laten oplopen om hun beschermelingetjes te blijven plezieren! Het hele land moet dan maar zwaar meebetalen opdat enkele idioten ten koste van wat ook op de kiezerslijsten zouden kunnen blijven prijken.
Enkele beelden zeggen meer dan duizend woorden? Jawel... en die beelden komen weeral uit zo'n zwerfmeel! Maar de boodschap is duidelijk! De keuze? Die is aan ons! En die zijn we heel erg goed aan het verbrodden!
VRIJHEID? OF...
ONDERDRUKKING EN DOCTRINE?
IRAN 1967.
IRAN HEDEN
EGYPTE 1954. UNIV CAIRO.
EGYPTE 2004 UNIV CAIRO
AFGHANISTAN 1967
AFGHANISTAN 2011
Ver van je bed allemaal? Kijk dan maar even hieronder!
NL (Amsterdam Dappermarkt) 1980
AMSTERDAM Dappermarkt 2011
Nog te ver van je bed? Kijk dan maar eens rond in je eigen buurt!!!
Nog altijd overtuigd dat het niet zo'n vaart zal lopen?
Nog altijd niet overtuigd dat de duistere middeleeuwen niet achter, maar vóór ons liggen?
Nog niet overtuigd dat we achteruit evolueren? En sneller dan je denkt?
En... ook nog niet overtuigd dat juist vrouwen, die altijd weer de eersten zijn om naar (wereld-)vreemde religies over te stappen, net de grootste slachtoffers zijn van dergelijke regimes?
Dan kan ik maar met één gezegde besluiten: 'WIE ZOEKT DIE VINDT!".
Misschien moet ik hier ook nog maar even de woorden van de Spaanse schrijver Sébastien Vilar Rodrigez aan toevoegen, die na het bekijken van de foto's nog een stuk profetischer klinken:
-o-o-o-o-o-
Heel Europa is gestorven in Auschwitz Door Sébastien Vilar Rodrigez
Ik wandelde in Barcelona over straat, en ontdekte plots een verschrikkelijke waarheid - Europa is gestorven in Auschwitz...
We hebben er zes miljoen Joden gedood en ze vervangen door 20 miljoen moslims. In Auschwitz hebben we een cultuur verbrand, het denken, de creativiteit, het talent. We hebben het uitverkoren volk vernietigd, dat werkelijk gekozen was want ze hebben formidabele mensen voortgebracht die de wereld hebben veranderd. De bijdrage van dit volk is voelbaar in alle domeinen van het leven : wetenschap, kunst, internationale handel, en vooral als het geweten van de wereld. Dat zijn de mensen die wij hebben verbrand.
Onder het voorwendsel van de verdraagzaamheid en omdat we aan onszelf wilden bewijzen dat we genezen zijn van de kwaal van het racisme, hebben we de deuren wijd opengezet voor 20 miljoen moslims die ons domheid en onwetendheid hebben gebracht, religieus extremisme en onverdraagzaamheid, criminaliteit en armoede als gevolg van het ontbreken van de wil om te werken en van de trots om zelf hun gezinnen te onderhouden.
Ze hebben onze treinen opgeblazen en hebben onze fraaie Spaanse steden veranderd in een onderontwikkeld gebied, tenondergaand in rotzooi en misdadigheid.
In de appartementen die ze gratis van de regering krijgen, maken ze plannen om hun naïeve gastheren te vermoorden en te vernietigen. En zo hebben wij in onze ellende cultuur ingeruild voor fanatieke haat; creatieve kunde voor kennis van de vernietiging, intelligentie voor de terugkeer naar het bijgeloof. Wij hebben het streven naar vrede van de Europese Joden en hun streven naar een betere toekomst voor hun kinderen, hun vastberadenheid om zich vast te klampen aan het leven (want het leven is heilig) ingeruild voor een streven naar de dood, voor diegenen die verteerd worden door doodsverlangen voor zichzelf en voor anderen, voor hun eigen kinderen en de onze.
Wat een verschrikkelijke vergissing heeft het ellendige Europa begaan...
Dat het zo gewraakte meeroken, als reden om roken op café te verbieden, dikke zever is werd vandaag nog maar eens bewezen!
Mijn echtgenote moet op 1 februari een zware heelkundige ingreep ondergaan, en moest vandaag haar longen laten onderzoeken. Ze rookt... zowat 50 à 60 sigaretten per dag! Oei! Ze verwachtte dan ook niet veel van die test!
Pluspunt: ze haalt niet in. Is dus een zogenaamde 'keelrookster'. En toch verslaafd? Vind ik ook vreemd, maar nou, het is nu eenmaal zo.
Reactie van de dokter die de longtest bestudeerde:
- U rookt dus niet, mevrouw?
- Toch wel! Vijftig sigaretten per dag!
- Onmogelijk! Tenzij u niet inhaalt?
- Neen. Dat doe ik niet!
- Ha... dàt zal dan de reden zijn, want uw longen zijn 100% in orde!
En nu gij: van kindsbeen af is ze in rokerige omgevingen opgegroeid. Door haar eigen hoog rookgedrag is de ruimte waarin ze vertoeft altijd in rook gehuld. Zou ze eigenlijk moeten 'meeroken' met zichzelf! Maar niét dus!!!
Waar zitten dan al die klagers die over meeroken janken? Waarom doen ze dat dan? Omdat ze het zagen op TV? Omdat ze geïndoctrineed werden door de 'medische' wetenschap?
Elk denkt daar maar het zijne van. Maar één ding is zeker: het rookverbod in de kroeg is er niét gekomen uit bezorgdheid voor de gezondheid van niet-rokers. Wél om de eeuwige jankerds in te willigen! Op de wijze van de Wetstraat dus! En op de wijze van een aantal pseudo-wetenschappers die denken de wijsheid in pacht te hebben. Niemand dan mijn vrouw heeft ooit zoveel 'meegerookt' met zichzelf en met anderen! En toch heeft ze op zesenzestigjarige leeftijd longen die voor 100% in orde zijn!
Meerokers? Die bestaan helemaal niet! Onverdraagzame meejankerds daarentegen wél! Het meeroken zit niet in hun longen! Wél tussen hun oren!
Een mierenkolonie is toch wel een perfect voorbeeld van een 'maatschappij' die perfect samenwerkt.
Geen mier die aan eigenbelang denkt. De kolonie telt, en die moet ten koste van wat ook overleven!
Bij de bijen gaat het er ongeveer net zo aan toe. Liever de 'vijand' doden met een steek die ook je eigen ondergang betekent, dan de kolonie te laten vernietigen.
Kunnen we daar geen voorbeeld aan nemen? Eigenlijk niet! Wij zijn helemaal anders geprogrammeerd. We hebben elk een eigen persoonlijkheid en zouden niet kunnen leven als een willoos onderdeel van iets groters. Met andere woorden: gelukkig hebben we mensenhersenen en geen mieren- of bijenhersenen! Een eigen mening, persoonlijkheid en vrije levenswandel vinden we nog altijd heel erg belangrijk. Noodzakelijk zelfs om ons goed in ons vel te voelen.
Het denkpatroon van insectenkolonies en mensenmaatschappijen staat dus wel lijnrecht tegenover elkaar. Maar ook hier zou, zoals overal, de gulden middenweg toch wel ideaal zijn voor ons.
Lààt ons maar individueel denken! Maar laat ons daarnaast toch alstublieft niet het algemeen belang uit het oog verliezen. En dat is nou nét wat meer en meer gebeurt. Ooit wordt ons dat fataal!
In mijn loopbaan heb ik honderden voorbeelden gezien van egocentrisch denken. Ik heb mensen gekend die van Antwerpen naar Knokke kwamen wonen. In een nieuwbouw, maar pal naast een bakker die er al jaren was. Ze zagen na korte tijd kans een proces tegen hem in te spannen wegens reukhinder. Kregen nog gelijk ook op de rechtbank. De bakker moest een peperdure installatie laten plaatsen om de heerlijke geur van vers gebakken brood weg te werken. Dat kon hij zich financieel niet veroorloven en doekte dan maar zijn bakkerij op!
En die leuke Antwerpenaars? Wel, die konden nu hun verse pistoleekes een paar honderd meter verder gaan halen bij een andere bakker, waar gelukkig nog géén nieuw aangespoelden naast woonden.
Hoe die zaak, die niets met verkeer had te maken, net op mijn bureau was terechtgekomen? Wel, die mensen hadden hun klacht aanvankelijk tot de burgemeester gericht. En zoals gewoonlijk, brieven waarvan de secretarie wist dat geen der administratieve diensten er iets zou van bakken, kwamen nogal dikwijls bij mij terecht, hopend en wetend dat ik wel een gepast advies zou weten op te stellen. Deed ik dus ook: zo negatief als maar kon!
En dan stapten ze maar naar de rechtbank! Uiteindelijk misdeelden ze zichzelf, want ze waren... hoe is het mogelijk? Zélf klant bij die bakker!!! Haalden er elke morgen hun heerlijk verse pistoleekes! Die wilden ze dus maar al te graag eten, maar niét ruiken! Wel, dat komt ervan hé? Alle voordelen willen van de bakker naast je deur, maar het kleine 'nadeel?' ervan niet willen accepteren!
Wat gebeurt er meestal als je het onderste uit de kan wilt? Juist! Je krijgt welverdiend het deksel op de neus.
Ik ben er zéker van: ooit komt iemand naast een spoorweg wonen en gaat dan eisen dat dit spoor verdwijnt vanwege de lawaaihinder! Bij luchthavens is het trouwens al zover!
Voor luchthavens is de oplossing nochtans simpel: laat ze allemaal afschaffen, maar ga dan ook niet janken dat je niet meer op reis kunt! Dat je veel langer moet wachten op het pakketje dat je in China bestelde. Dat je geen vers exotisch fruit meer vindt!
Maar neen! Dat is allemaal teveel gevraagd! Luchthavens moéten er blijven... we moéten immers op reis om te kunnen overleven! Zó bepamperd zijn we wel al! Maar die vliegtuigen moeten dan maar opstijgen boven de woningen van anderen! Anderen die niét zo pietluttig doen! Wat deden de mensen vroeger? Mensen die in de koolmijnenstreek woonden bevoorbeeld! Al dat vuile kolenstof in de lucht? Geen nood! Het brengt brood op de plank! Maar die tijd is voorbij. Nu brengt de dop brood op de plank en dat is al lang voldoende om totaal geen hinder meer te aanvaarden!
Ander voorbeeld, meer specifiek uit mijn eigen verkeersbranche: pendelwegen! Een typisch voorbeeld daarvan is de weg Knokke - Brugge. Ooit een verbindingsweg waarvan pendelaars graag gebruik maakten voor snel woon - werkverkeer. Er woonden wat oudere mensjes langs: hier en daar een huisje. Die mensjes klaagden niet. Ze woonden er sedert mensenheugenis en lang voordat de weg drukker werd door het autoverkeer. Ze leerden gewoon leven met de toegenomen drukte en zagen geen vuiltje aan de lucht. Verdraagzaamheid stond nog hoog in het vaandel bij die generatie.
Maar die generatie stierf uit. De huisjes werden omgevormd tot fermettes en er kwamen nieuwe, jonge gezinnetjes wonen. Mannekens met baardekens om volwassen te lijken; vrouwkens die er alles aan deden om hun man op te jutten tot janken... kindekens die overbeschermd moesten worden. En de narigheid begon. Snelheidsbeperking volgde op snelheidsbeperking: aanvankelijk 90, dan 70, dan op sommige plaatsen 50... In één woord: het was naar de knoppen!
De vlotte pendelweg was herschapen in een zenuwslopend slakkenspoor.
- Dat is wat er in alle lagen van de maatschappij gebeurt als de jankerds het voor het zeggen hebben! - Dat is wat er gebeurt als eigenbelang primeert op algemeen belang. - Dat is wat er gebeurt als we niet een héél klein beetje een voorbeeld gaan nemen aan een mieren- of bijenkolonie. - Dat is wat er gebeurt als politici blijven luisteren naar jankerds. - Dat is wat er gebeurt als egoïsme en eigenbelang de scepter gaan zwaaien!
Mogen we dan niet meer individueel denken? Natuurlijk mogen, en moéten we dat zelfs! Maar dan alstublieft niet met een logica die jouw eigen miezerig persoontje als het centrum van de hele wereld ziet!
Rijks Middelbare School Knokke, schooljaar 1953. Later werd het om Joost mag weten welke redenen omgedoopt in 'Koninklijk Atheneum'.
Ik kwam van de lagere school, die tot het achtste studiejaar liep toen. Maar mijn leraar van het zesde had mijn vader ervan overtuigd dat ik daar verder niets meer te leren had, en ik beter zou overstappen naar het middelbaar onderwijs.
Mij liet het allemaal stoïcijns koud. Ik leerde wel vlot, had geen hekel aan de school, maar hunkerde toch naar een meer vrije omgeving, die ik dacht te zullen vinden in een werkomgeving. Eigenlijk wou ik zo snel mogelijk van die schoolplicht af!
Maar goed, ik kwam dus in die RMS terecht. Onmiddellijk ervaarde ik een heel andere mentaliteit! We werden niet langer als onmondige kinderen, maar als volwaardige jongelingen beschouwd. De klaslokalen waren ook een pak moderner dan deze van mijn oude schooltje. En ik besefte het nog niet... maar we werden geïndoctrineerd! Maar dan wél op de goede manier!
We werden heel anders behandeld. Als zelfstandige individuen. We leerden om ook de anderen altijd respectvol te behandelen. Het duwen, trekken en vechten zoals op de lagere school was er niet meer bij. Op de 'speelkoer' stonden we in groepjes te praten. Net als grote mensen. We leerden fier te zijn op onze school. We leerden die fierheid naar buiten toe uit te stralen. De man in de straat moest zién dat we van de RMS kwamen!
En we liepen in de doctrine! Gelukkig voor ons was het een humanitaire doctrine en werden we plots van kind tot mens gepromoveerd! En we gingen ons ook op straat plots heel anders, en deftiger gedragen. Er was ons immers een gevoel van eigenwaarde aangepraat. Ik vond me een heel andere persoonlijkheid geworden.
Het kon allemaal niet beter, en tot op heden ben ik dankbaar voor die jaren. Enkele jaren later was ik stom genoeg om niets vermoedend voor een Katholieke technische school te kiezen en werd met een ruk terug naar de middeleeuwen gegooid!
En dan probeer ik me even in te leven in het leven van de kinderen die destijds deel uitmaakten van de Hitlerjugend! Wij veranderden op die leeftijd, gelukkig in de goede zin, door een goede school. Maar goed of slecht, het bewijst me toch dat het niet moeilijk is kinderen van die leeftijd te indoctrineren! En dat gebeurt de dag van vandaag nog altijd in veel culturen!
Ik zag, op TV maar met live beelden van destijds, hoe die Hitlerjugend enthousiast en fier de Hitlergroet bracht. Ontroerend, als je het in dit tijdsbeeld plaatst, toen niemand nog aan oorlog dacht. En meteen werd ik weggerukt naar mijn verleden in de RMS. De gelijkenissen waren treffend! De doctrine was idem dito. Het verschil lag alleen in het doel van die doctrine. In mijn school was het doel volwaardige leden van de samenleving te vormen. De kopstukken van de Hitlerjugend echter hadden andere, meer duistere bedoelingen.
Grasduinend in een ander blog leerde ik dat tegenwoordig veel (of alle?) scholen een Islamleraar hebben. Zéker toch die zogenaamde 'concentratiescholen'. Die leraren zijn er geplaatst door toedoen van onze onvolprezen Wetstraat, in het kader van (slik) 'integratiepolitiek'!
Hoé in 's hemelsnaam kun je nu, als beleidsman, zo stom zijn te denken dat je mensen maar best integreert in een nieuwe cultuur door hen te laten opleiden door leraren uit hun oude cultuur? Hebben die kerels in de Wetstraat dan écht alle vijzen in hun hoofd los? Luister je, Paula Dhondt?
Kinderen rond de leeftijd van twaalf zijn heel ontvankelijk voor elke vorm van doctrine.
Religies zijn eigenlijk de uitvinders van het systeem.
Hitler kopieerde het met zijn Hitlerjugend.
De RMS deed het met humanere methodes.
In sommige derdewereldlanden worden kinderen geïndoctrineerd tot regelrechte vechtmachines.
In concentratiescholen nemen Islamleraren hier nu het vaandel over.
En in al die gevallen blijkt het voortreffelijk te werken! Wat betekent dat je met een twaalfjarige alle kanten uit kunt. Je kunt er een moordenaar van maken, een (goed-)gelovige, een parasiet, een hangjongere, een terrorist of een waardig mens naar gelang de richting die je ze opstuurt.
Maar NOOIT zul je op de manier van de Wetstraat een vreemde en wrede cultuur kunnen integreren in een beschaafde maatschappij! Dat is de koe bij de staart pakken in plaats van bij de horens!
Alvorens iemand mij verwijten naar het hoofd slingert over dat denigrerend woord 'gepeupel', wil ik maar meteen zeggen dat ik mezelf ook onder die noemer reken. Net zoals alle andere mensen die in dit land wel de meerderheid vormen maar toch niks te zeggen hebben, en zich te waardig achten om te gaan janken!
Goed. Nu dit mogelijke misverstand is opgelost kunnen we overgaan tot de dagorde.
Waar ik eigenlijk heen wil is bewijzen dat democratie, hoe mooi het allemaal ook lijkt, niet echt werkt. Zéker niet op lange termijn! En het werkt niet omdat ondanks alle beschaving het gepeupel gewoon gepeupel bleef doorheen de eeuwen! Hoegenaamd niets is veranderd in de menselijke geest sedert de oertijden! We hebben dan wel een hogere technologie, maar die wordt uitgevonden door enkelingen. We hebben beter onderwijs, maar dat brengt wel geleerdheid, maar geen wijsheid! We hebben een (hm) 'betere' wetgeving en betere levensomstandigheden. Maar wat is er wezenlijk veranderd onder ons schedeldak? Niets! Hoegenaamd en goed geweten niets! We blijven maar meehuilen met de wolven in het bos. We blijven eigenbelang maar ver boven algemeen belang stellen. We blijven maar... nou ja... de oermensen die we ooit waren! En dat is dan nog een understatement, want in werkelijkheid gaan we steeds sneller achteruit in de evolutie! De kuddegeest, geleid door een erg twijfelachtige openbare opinie, neemt jaar na jaar toe! Hoe beter de mens het heeft, hoe meer hij gelooft in de kudde in plaats van zich vragen te stellen hoe dit alles kan blijven duren!
Aanleiding tot dit stukje was een documentaire die ik zag op History Channel: "The Third Reich - The Rise". Iedereen zou die documentaire moeten zien en er eventjes goed bij stilstaan hoe één onaanzienlijk mannetje het kon waarmaken het gepeupel van een gans land (schijnbaar) aan zijn kant te krijgen.
Want Hitler heeft NOOIT een stemmenmeerderheid behaald! De meeste Duitsers moésten dat onnozel manneke helemaal niet! Maar hij heeft handig ingespeeld op de kuddegeest van het gepeupel, en zodra hij ondanks alles voldoende stemmen kreeg om kanselier te worden, schromelijk misbruik gemaakt van zijn macht. Misbruik door gewetenloze moorden. Alles wat niet vóór hem was, was tegen hem en moest uit de weg geruimd worden. Zijn eerste vertrouwelingen waren dan ook een legertje van schorremorrie. Regelrecht tuig van de richel. Ze zaaiden dood en verderf, eerst in de in de politieke kringen, en later op de straat.
En toen het gepeupel het doorkreeg was het te laat! Hij had zichzelf al binnen de kortste keren tot Fuhrer uitgeroepen en vrij stemrecht was er niet meer bij! Angst kwam in de plaats! En er was plots nog slechts één partij!
De 'beschaafde' wereld van nu vindt onderandere de holocaust gruwelijk, en haat de toenmalige Duitse bevolking. Maar als je er even goed bij stilstaat: die bevolking had geen keuze! Je had een minderheid die vóór Hitler was, je had een hoop twijfelaars die in het verarmde Duitsland van toen vonden dat het tóch niet slechter meer kon, en je had een meerderheid van fatsoenlijke Duitsers die ofwel zwegen, ofwel in folterkamers belandden!
De beulen in de concentratiekampen? Typisch Duits? Helemaal niet! Dat soort van tuig vind je onder elk volk. Het komt alleen maar niet boven omdat het geen kans krijgt.
Hitler's volgende geniale stap was het oprichten van de Hitlerjugend. Die was VERPLICHT vanaf de leeftijd van 10 jaar. Toen onze huidige Paus werd aangesteld was er tijdelijk enige kritiek omdat hij bij de Hitlerjugend was geweest. Maar dat kon destijds ook niet anders! Het was immers verplicht. En daar werden die onschuldige kinderzieltjes geïndoctrineerd: ze waren in de eerste plaats gehoorzaamheid verschuldigd aan de fuhrer en aan zijn ziekelijke principes. Ouders kwamen pas op de tweede plaats! Wàt een gezinsdrama's zullen daaruit zijn voortgekomen! Verstandige ouders zagen hun kinderen plots de ouderlijke macht helemaal ontglippen en konden er niets tegen ondernemen. Diegenen die het toch probeerden wachtte een gruwelijk lot!
Ook toen Joden open en bloot op straat werden vernederd en zelfs doodgeslagen bleef het gepeupel zwijgen. Uit goedkeuring? Zéker niet! Uit angst? Misschien. Maar de hoofdreden was dat gepeupel altijd al gepeupel was en altijd gepeupel zal blijven! Een zeer beangstigende gedachte trouwens!
Recent, in India, bij die groepsverkrachting, gebeurde iets gelijkaardigs: meer dan een half uur lang lag een verkracht, bloedend en stervend meisje op een drukke straat alvorens iemand er zich mee bemoeide!!! Toen dat eindelijk wél gebeurde was het te laat.
Omdat het nu eenmaal India was? Neen hoor! Het kan net zo goed hiér gebeuren. Gepeupel moeit zich niet graag. Gepeupel houdt er niet van eventueel als getuige te moeten verschijnen op de rechtbank. Gepeupel kijkt altijd weer zwijgend toe. Gepeupel kiest altijd weer de weg van de minste weerstand. En net dààrom is het gepeupel een grote meerderheid, die zich eigenlijk als een onaanzienlijke en minderwaardige minderheid opstelt. Dat gepeupel heeft nog altijd de mentaliteit die we ook in de middeleeuwen zagen:
- Keek zwijgend toe bij gruwelijke openbare martelingen zoals radbraken en andere wansmakelijke perversiteiten. - Keek zwijgend toe bij openbare verhangingen. - Keek zwijgend toe hoe heksen werden verbrand. - Vond dit alles, geïndoctrineerd door een handvol enkelingen, zelfs heel goed en verdiend!
En toch... had dit gepeupel diezelfde meerderheid die ze ook nu nog heeft.
Wat is er dan verdorie mis met de mensheid als enkelingen en minderheden er telkens maar weer in slagen de lakens helemaal naar zich toe te trekken? Zowel vroeger als nu? Zowel in Duitsland, India, Amerika of waar ook ter wereld? Wie of wat is daar schuldig aan? De democratie? Eigenlijk niét, want in de middeleeuwen was er geen democratie! De kuddegeest? Misschien wel, voor een stuk. Maar de hoofdreden, denk ik, ligt bij het individuele egoïsme.
In de middeleeuwen werd niet geprotesteerd om niet zélf slachtoffer te worden. In het Duitsland van Hitler idem. In de modernere wereld (zie India) heet het dan weer 'elk voor zich'.
En hier? Nu? In Vlaanderen? Hoe heet het hier? Vooral kuddegeest en egoïsme! Twee kwaliteiten die ooit tot zelfvernietiging zullen leiden.
- Val vadertje staat niet lastig zolang je een uitkeringkje van hem krijgt! - Zwijg als je ziet hoe vadertje staat jouw mooie centjes kwistig over vreemden verdeelt! - Huil mee met de wolven in het bos als je in de prooi wilt delen! - Draai je kap naar de kant van waar de wind voorlopig komt. Zo doe je geen verkoudheid op! - Zwijg stil als je land wordt verkwanseld aan vreemde culturen. Liever dàt dan te moeten strijden voor je vaderland! - Let op als je vaderlandsliefde verkondigt! Want dat heet nu racisme en is strafbaar!
Staan we dan zó ver af van de opkomst van het Hitler-Duitsland met zijn verachtelijke censuur? We hebben nog éventjes de boot van de Sharia wet kunnen afwenden. Voor hoe lang?
En ja... er zijn wel buitenbeentjes hoor! Buitenbeentjes die wél hun stem durven verheffen. Maar die trekken, geïndoctrineerd door de openbare opinie, meestal aan het verkeerde touw! Die gaan luid janken om het land nog wat méér te verraden! Zo lang ze zélf maar geen poot moeten uitsteken en na hun vermoeiende gejank weer rustig in hun sociale hangmat kunnen gaan liggen uitrusten!
Of politici dat beseffen? Natúúrlijk beseffen ze dat! Wat dacht je wel? Dat betekent juist hun sterkte! Het gepeupel bespelen zoals het wenst bespeeld te worden. Dat het op die manier naar een bodemloze afgrond wordt geleidt beseft het toch niet!
Maar dat maakt de politici niet uit zolang ze niet zélf in die afgrond geraken, en dat zullen ze ook niet! Zie wereldoorlog twee, waarin het gehele Wetstraatzootje als gediplomeerde angsthazen naar Engeland vluchtte 'met de staart tussen de benen'! Dat Hitler zijn bommen ook tot in Londen zou weten te brengen wisten ze toen nog niet! Maar zodra ze dit doorkregen zullen ze wél hun maatregelen hebben getroffen om ongeschonden uit de strijd te komen! Wees maar gerust!
Ik denk niet dat ze ooit, net als het Londense gepeupel, in de metro's hebben moeten schuilen. Daar zullen ze wel andere en betere oplossingen voor hebben gevonden. Want het hachje van een excellentie is toch wel veel meer waard dan dat van duizenden 'gewone' mensen hé?
Maar ach ja... alle gekheid op een stokje, ik heb er al lang leren mee leven dat het gepeupel gewoon gepeupel blijft, en maar blijft stemmen voor halfbakken en halfgare charmeurs. Ze moeten het maar weten. Misschien verdienen ze ook niet méér!
Democratie blijkt dus op lange termijn niet te werken en zijn eigen ondergang te graven.
Dictatuur werkt al evenmin, want alle macht aan één persoon toevertrouwen is toch wel heel riskant!
Wat dan wél zou werken? Ik zou het echt niet weten! Iets geheel nieuws misschien? Iets dat op logica is gebaseerd? En misschien door een computer geleid in plaats van door mensen? Wie zal het zeggen?
Feit is dat het iets zou moeten zijn dat in de eerste plaats aan het algemeen belang van het volk denkt. Iets dus dat nog moet worden uitgevonden. Hier ligt dus nog een heel braakliggend terrein open voor eventuele 'uitvinders'! Het Vlaams Belang komt misschien in de buurt, maar heeft af te rekenen met de negatieve ervaringen van het Hitler-Duitsland. Ervaringen die niemand bereid is zich te laten herhalen. Waarschijnlijk is dat wel de hoofdoorzaak van het feit dat VB maar moeilijk doorbreekt! De erfenis van Hitler staat hiervoor heel erg in de weg. En dat vinden de overige partijen heel erg in hun kraam passen! Daar hebben ze een punt mee om hun onnozel en ondemocratisch cordon sanitaire op een 'humanitaire' manier te verantwoorden!
Met andere woorden: de vloek van Hitler rust nog steeds op elk van ons!
Ik ben er in de loop van mijn leven zo langzaam maar zeker achtergekomen wie ik ben... Langzaam maar zeker ook de persoon weten te identificeren die ik eigenlijk ben maar zelf niet altijd begreep! Vanbinnen warm en sociaal, naar de buitenwereld toe koel en schijnbaar onaangedaan.
Die tweeslachtigheid heeft me altijd al hevig verontrust. Was ik dan zo harteloos? Neen toch? Zo voelde het tenminste toch niet aan! Waarom kon ik dan niet, net als anderen, mijn emoties de vrije loop laten? Tranen met tuiten huilen op een begrafenis bevoorbeeld? Of meehuilen met het verdriet van anderen? Hoé nauw ze me ook aan het hart lagen?
Neen! Dat kon ik allemaal niet! En doen alsof is al helemaal niet mijn stijl. Welnu, als ze dan vonden dat ik hard en harteloos was, dan moest dat maar. Liever dat dan dat ik komedie zou gaan spelen.
En toen kwam ik geleidelijk aan achter de echte oorzaak van mijn schijnbare onaangedaanheid: emotionele kracht! Het mooiste geschenk dat moeder natuur me kon geven! Dàt moet het zijn. Mensen die emotioneel zwak staan huilen gauw, kunnen moeilijk tegenslagen verwerken, maar komen juist daardoor bij de buitenwereld over als warme mensen met een goed hart.
Is dat spijtig, of is dat een zegen? In elk geval behoor ik dus niét tot die laatste categorie. Zowat alle tegenslagen in mijn leven heb ik snel kunnen verwerken onder het motto: alles waar je niet aan doodgaat maakt je sterker.
En bij mij was dat zéker het geval. Altijd heel snel geleerd van negatieve ervaringen. Mijn eerste 'ondraaglijke' emotionele ervaring moet me al direct aan het denken hebben gezet, en het was net of er een noodstop verscheen in mijn hersenen. Een soort van zelfbescherming dus. Een soort zelfbescherming dat ik gretig verder ging cultiveren. En het leek nog te werken ook!
Emotie? Medeleven? Verdriet? Allemaal goed en wel, maar het drong nog maar door tot waar ik het wilde laten doordringen! Omdat ik ondertussen ook had leren beseffen dat je, als je iemand wilt helpen, je dat helemaal niet kunt als je zélf mee in hun emotionele put gaat springen! Zo kun je ook een emotioneel wrak niet helpen als je jezelf ook eerst een emotioneel wrak laat worden! Kun je trouwens iemand die verdrinkt, redden als je jezelf eerst ook laat verdrinken?
En zo heb ik, waarschijnlijk al in mijn prille jeugd, en onbewust, honderd en een mechanismen uitgevonden om die negatieve emoties onder controle te houden. En ondertussen is dat een automatisme geworden waar ik niet eens meer onderuit kan. Maar ik acht me toch gelukkig dat ik geen huilebalk ben! In elk leven moet een zekere hoeveelheid regen vallen! En elk voor zich heeft de taak die regenbuien teboven te komen. En eigenlijk kan niemand je daar echt mee helpen. Op bepaalde momenten voel je je misschien verplicht om, uit humanitaire redenen, anderen, en dan vooral naastbestaanden, te proberen te troosten. Maar tegenslagen en verdriet zijn echt wel individuele zaken die ook individueel moeten verwerkt worden. En in de meeste gevallen gaat daar vooral veel tijd mee gepaard. De tijd heelt alle wonden zegt men, en dat is nog waar ook!
Persoonlijk, als ik een zware tegenslag te verwerken heb, is het allerlaatste wat ik nodig heb iemand die meehuilt met mij. Dan nog liever iemand die schijnbaar onaangedaan zegt: " kop op, man, je bent niet de enige met je probleem, en grienen helpt daar niks aan! Wees een man en pak je problemen aan!"
Maar ik kan heel goed begrijpen dat niet iedereen zo is! En dat vind ik nou net zo jammer! Het soort troost dat ik te bieden heb, helpt dan ook lang niet voor iedereen, al denk ik zelf dat het veel meer waard is dan mee te jammeren! Maar, (foei alweer) de openbare opinie wilt dat je meehuilt. Zoniet ben je harteloos! Openbare opinie? De boom in ermee! Ik ben een individu, en geen 'openbaar' wezen! Gedeelde vreugde kan dan misschien wel dubbele vreugde zijn, maar gedeeld verdriet is ook dubbel verdriet! Maar helaas lijkt niemand daarbij stil te staan!
Al met al vind ik die emotionele kracht eigenlijk wel het mooiste geschenk dat ik ooit kreeg, al ben ik er soms ook beschaamd over!
Oh jawel hoor! Ik heb ook mijn emotionele tegenslagen te verwerken gehad! Heel veel zelfs. Meer dan een normaal mens zich kan indenken. En dat kwam heel hard aan. Raakte me tot in het diepste van mijn ziel. En dan voelde, en voel ik me soms nog, op sommige momenten afglijden. Afglijden in een put waarvan ik weet dat hij bodemloos is. Maar lang duurt dat niet! Dan raap ik mezelf weer samen, trek mijn emotioneel 'valscherm' aan, stel alle hulpmechanismen in mijn hersenpan in werking... en klim... wat zeg ik? Vliég uit de put! En dan zié ik er niet alleen weer onaangedaan uit, ik bén dan weer onaangedaan!
Wat echter niét betekent dat ik de problemen die me neerwaarts haalden, vergeet! Verre van! Maar ik kijk er weer met klaar gemoed tegenaan. Waar ik kan helpen doé ik dat dan; waar dat niet kan ga ik er ook niet zitten over grienen en mezelf kapotmaken!
Misschien kunnen bepaalde mensen lering trekken uit dit stukje. Want 'Into each life some rain must fall'. Maar we hebben van nature uit allemaal een regenscherm meegekregen! De vraag is alleen hoe je dit regenscherm verder hebt gecultiveerd na je geboorte.
Heb je het dichtgeplooid gelaten? Dan wacht jou helaas nog heel veel nattigheid!
Heb je geleerd hoe je het optimaal kunt gebruiken? Gefeliciteerd!
Wacht je af tot iemand anders je leert hoe je het kunt gebruiken? Dan wacht je vergeefs! Dat is nu eenmaal één van de dingen die je zelf moet leren ondervinden. Daar kan niemand je mee helpen. Voor zover ik weet kan zelfs geen enkele psycholoog je dat plekje in je hersenen aanwijzen waar je een knopje kunt omdraaien. Helaas! Als er een psycholoog bestond die dat wél kan, zou zijn wachtplaats constant vol zitten! En pillen bestaan daar al evenmin voor!
Tja... het behoort waarschijnlijk tot de opdrachten die het leven van elk van ons persoonlijk verlangt. Hersenen kréég je al... hoe je ermee omspringt is aan jou. Misschien kan de sluier een heel klein beetje worden opgelicht door te stellen hoeveel belangrijker het is om je af en toe eens in jezelf te keren en naar de persoon te zoeken die je in werkelijkheid bent, dan je tijd te verknoeien met zinloze babbeltjes, net bedoeld om jezelf te ontlopen!
2013 zet voor ons niet zo prettig aan: nakende riskante operatie van mijn echtgenote en dan nog wat gezinsprobleempjes in de familie.
Niets dat me er onder kan krijgen, want emotioneel stond ik altijd al heel sterk. Gelukkig maar!
Maar een en ander knaagt wél aan de inspiratie, en bijgevolg zult u van heden af en tot nader order slechts af en toe een berichtje of stukje vinden op mijn blog.
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
