... Is een vraag die ik me drie maand lang vergeten ben te stellen! Teveel andere gevoelens en beslommeringen stonden dat in de weg. En vooral dan het gevoel van niet meer dezelfde persoon te zijn als voorheen! Maar nu die 'andere ik' toch af en toe het veld gaat ruimen, maak ik van die momenten gebruik om mezelf weer te gaan herontdekken.
Want als die andere 'ik' gaat domineren, weet ik het niet meer! Mijn eigen ik ligt dan te sluimeren onder een pikzwart deken!
- Dan ben ik jaloers op mensen met pakken vrienden. - Dan ben ik jaloers op mensen die onmiddellijk in gesprek weten te komen op een terrasje of aan de toog. - Dan ben ik jaloers op mensen die de hele dag kunnen babbelen. - Vind dat die mensen nooit zo intens eenzaam kunnen zijn als ik!
Maar... dat is helemaal niet 'ik' toch? Toch niet de 'ik' die ik altijd geweest ben?
Want nu ik af en toe een beetje in staat ben alles op een rijtje te zetten, stel ik me de vraag of ik dit alles wel nodig heb of het me enkel maar verbeeld! Of het soms die andere ik is die dat allemaal wilt!
- Heb ik pakken vrienden nodig? Neen! Want die zijn er toch maar zolang alles goed gaat. Ik heb alleen een paar goede vrienden nodig, en die heb ik! Het soort vrienden die je in de nood kent!
- Vond ik het vroeger nodig om op een terrasje een oppervlakkig gesprek aan te gaan? Meestal niet! Waarom dan nu wel? Hoe komt het dan dat ik plots dat oppervlakkig gebabbel ga missen?
- De hele dag babbelen? Zou me hopeloos gaan vervelen! Af en toe een goede vriend of vriendin op bezoek voor een of twee uur is meer dan ik nodig heb. Méér zou me op de duur zelfs ongemakkelijk doen voelen!
Maar met minder zou ik het ook niet kunnen stellen. Natuurlijk zal ik wel altijd een vertrouwenspersoon missen waarmee je alles kunt delen. Het soort persoontje waarmee je een hechte relatie hebt en alles aan kwijt kunt. Maar hoeveel mensen hebben dat eigenlijk? Zelfs onder gehuwden is dat een zeldzaamheid aan het worden, en dan ben ik nog beter af alleen dan in een 'koele', uitsluitend sexuele relatie! En die mensen met 'hopen vrienden', die zelden thuis zijn maar altijd weer in gezelschap of op café vertoeven... zijn die dan gelukkig? Of vluchten ze juist de ongezelligheid van hun relatie en hun thuis?
Een 'thuis' hebben! Het mooiste woord op aarde! Iets waarop je altijd weer kunt terugvallen! En of daar nu een vertrouwenspersoon op je wacht of niet, het blijft toch wel je 'thuis' hoor! Tenzij... de partner die daar op je wacht niét de vertrouwenspersoon is die je dacht dat ze was. Dàn, inderdaad, ben je beter af alleen! En dus heb ik eigenlijk toch nog wel veel om gelukkig te kunnen zijn. Waarom verdorie willen mijn hersenen dat niet beseffen? Waarom moet ik ze zo dwingen om dat te geloven?
Oppervlakkige vriendschappen heb ik dus niet nodig. En in plaats van cafévrienden heb ik dan nog liever echt goede mailvrienden, zélfs als ik ze nog nooit persoonlijk heb ontmoet en helemaal niet weet hoe ze er uitzien. Ook zonder dit alles kan een hechte vriendschap worden opgebouwd ondervond ik. Het is immers niet de persoon die telt. Het is de ziel!
Besluit: eigenlijk heb ik alles wat ik nodig heb. Maar het vergt wel enige tijd om me daar terdege van bewust te worden.
Jawel, beetje per beetje probeer ik dan toch weer de einzelganger te worden die ik altijd al was. Al voel ik wel dat er nog een lange weg is af te leggen. Maar ik leerde wél een levensles: ook een einzelganger heeft toch dagelijks wel wat menselijk contact nodig! Al is het dan maar een oppervlakkige babbel.
Zonder dat ik het wil ben ik toch weer aan het analyseren gegaan! Ik kan er nu eenmaal niet aan doen dat ik een denker ben! Ik kan er niet onderuit. En dit keer dwaalden mijn gedachten af naar 'gelukkig zijn', en waarom ik dat nu een stuk minder ben dan pakweg zes maand geleden.
Aanleiding tot deze gedachten... was de lekkere wortelsoep die ik aan het maken ben. Ze ruikt heerlijk, zal ook heerlijk smaken, maar ik kan ze met niemand delen! Ik kan er niemand mee plezieren, tenzij mezelf. En dat is een hemelsbreed verschil!
Zo lang we met zijn tweetjes waren heb ik me altijd ingespannen om haar gelukkig te maken. En onbewust maakte ik mezelf daar gelukkig mee! Wilde ze zelf koken, dan deed ze dat maar, en ze deed het drommels goed! Maar had ze eens geen goesting, of was ze (vroeger dan) een spannend boek aan het lezen, dan deed ik dat met veel plezier zelf.
De laatste jaren, toen ze niet meer lezen kon wegens brandende ogen, en ze ook de dood van haar dochter te verwerken had, nam ze het koken volledig over. Mocht ik de keuken zelfs niet in als ze aan het kokkerellen was. Het moest een verrassing blijven, en dat was het telkens ook weer!
Nu begrijp ik haar beter: ze stak ook in een chronische depressie en onbewust maakte ze zichzelf gelukkig door mij gelukkig te maken en lekker te laten genieten van haar kookkunst!
Mooi is dat toch? Twee mensen die vooral de ander gelukkig willen zien en daar dan ook alles voor doen!
En nu mogen ze me zeggen wat ze willen wat liefde is, maar liefde is vooral, denk ik: jezelf wegcijferen en alles voor de partner doen. Altruïsme? Neen! Het is eerder egoïsme, al besef je dat niet. Je voelt je goed in je vel telkens je iets voor de ander doet, en staat daar verder niet bij stil! Je beséft niet eens dat het dàt is wat je gelukkig maakt en zo'n goed gevoel geeft. En als wat je doet in goede aarde valt, probeer je gewoon steeds meer te doen.
Wel, ik denk dat dit nu vooral mijn probleem is: er is niemand meer om gelukkig te maken! Lekker eten maken voor mezelf is nu vooral een manier om de tijd door te komen, en ook wel om mijn gebrek aan eetlust te compenseren door lekker te koken. Maar er ontbreekt een dimensie!
De enige die ik nog gelukkig kan maken is mijn hond, maar ook dit is niet hetzelfde! Ik denk dat de menselijke natuur gemaakt is om andere mensen gelukkig te kunnen maken. Al beseffen de meesten dat niet. Ze beseffen dan al evenmin hoe het komt dat ze zich niet goed in hun vel voelen door enkel aan eigenbelang te denken!
Besluit:
Liefde is... alles doen om de ander gelukkig te maken. Dan pas ben je ook gelukkig.
Mijn geluk nu, kan enkel nog bestaan uit het feit dat ik mezelf niets te verwijten heb ten opzichte van haar en er altijd alles aan deed om haar gelukkig te zien, tot haar laatste ademtocht. En dat lijkt me wel voldoende om het er verder mee te stellen.
Ik heb mijn overleden echtgenote opnieuw op mijn welkomstscherm geplaatst! Want dat verdient ze. Drie maanden heb ik gevochten tegen de herinneringen, en alleen maar vastgesteld dat vechten niet kan in dergelijke omstandigheden. Integendeel, je moet herinneringen koesteren. Pas dan ga je je weer goed in je vel voelen en vrede met jezelf en je nieuwe toestand hebben.
Wat ik in die eerste drie maand deed (herinneringen zoveel mogelijk wegwerken) heeft misschien toch wel enig nut gehad om het aan te kunnen. Herinneringen deden me teveel pijn!
En toen kwam, een paar dagen geleden, een dieptepunt. Een punt waarop ik ging beseffen dat het zo niet verder kon en ik een ommezwaai moest maken als ik nog een leefbaar leven wilde. En dat deed ik dan ook maar: haar foto terug in huis, haar herinnering terug in mijn hart, en haar foto terug op mijn blog.
Het werkt! En zeg me nou niet dat er geen leven is na de dood! Want wat ik ook deed, het werd me allemaal ingegeven door haar! Een vrouw die altijd zichzelf wegcijferde maar er altijd voor anderen was. En zo heeft ze me geïnspireerd om haar, voor mijn eigen bestwil, te vergeten. Helemaal naar analogie met haar karakter. En toen dat op de duur negatief bleek te werken heeft ze me gesuggereerd om dat vluchten nu maar stil te leggen en de realiteit onder ogen te zien.
Tot hiertoe kon ieder die geïnteresseerd was, in de categorie 'kroniek van een overlijden' mijn verwerkingsproces volgen. Ik zou eventjes aan ieder die het horen wilde tonen hoe een echte man met verlies omgaat!
We zijn drie maand verder en mijn conclusie is: het werkt zo niet! Integendeel, het is vechten tegen iets dat zich niet laat bevechten en gewoon stilletjes zijn gang moet gaan.
Berusten! Tijd maken voor de rouw en het missen van iemand! Het verdriet vredig over je heen te laten komen! De natuur zijn gang laten gaan! En er vooral je hersenen voor openstellen in plaats van ertegen te vechten! Trouwens: vocht ik wel? Of vluchtte ik, de realiteit verstoppend?
Ik kreeg deze raad, in enigszins andere bewoordingen, van iemand die het ervaren heeft. Negentien gelukkige jaren veeg je niet zomaar van tafel. Strijden om opnieuw, en dan alleen, even gelukkig te zijn als voorheen kun je eigenlijk niet en dat was net wat ik aan het doen was. Het is een bij voorbaat verloren strijd die al je energie aanvreet!
In aanvang geloofde ik die raad niet echt. Dacht dat je op die manier het verlies enkel maar erger maakt. Maar dat lijkt niet zo te zijn. Ik voelde me, ondanks mijn soms optimistische schrijfsels, steeds dieper in een put glijden en alle energie vloeide uit me weg.
Ik dacht mezelf eens te bewijzen welk sterk karakter ik wel had! Wel, na drie maand verbeten vechten blijft van dat sterke karakter nog maar weinig over!
Toen ik vanmorgen wakker werd realiseerde me plots dat ik een heel andere persoonlijkheid aan het worden was. De mens die ik altijd gekend had in mezelf leek verdwenen en vervangen door iets dat ik niet herkende. Iets dat me ook helemaal niet zinde.
Eenmaal uit bed verbeterde mijn stemming, maar iets in me zei dat ik helemaal verkeerd bezig was. Dat ik er beter zou aan doen de strijd op te geven en te berusten. En toen kwam net een mail van diezelfde persoon.
Dit keer geloofde ik het wél en nam me voor anders te gaan denken en niet langer met de kop tegen de muur te lopen. Ik ben niet eens benieuwd of het zal werken. Want benieuwd zijn is weer een vorm van experimenteren, analyseren en... vechten! En dat wil ik nu eenmaal niet meer. Van heden af laat ik op rouwgebied Gods water over Gods akkers vloeien. Gedaan met mezelf te gaan analyseren. Gedaan met zoeken naar oplossingen, die er toch niet zijn. Berusten nu maar! De realiteit en de toekomst gewoon onder ogen zien en aanvaarden zoals het op je afkomt. Zonder veel nadenken. Ik weet niet welke persoon hier uiteindelijk zal uit voortkomen, maar denk dat het vooral een persoon zal zijn die weer vrede met zichzelf heeft. En dat had ik eigenlijk niet meer door een strijd tegen mezelf te gaan voeren.
In het begin van mijn rouwperiode was ik overtuigd van mijn sterke karakter en vertelde dat ook aan ieder die het horen wilde. Als ik daarop terugkijk en dit vergelijk met de persoon die ik nu, na drie maand strijd, geworden ben, moet ik toegeven dat ik mijn energie hopeloos heb verspild. Sterk karakter? Achter elke sterke man staat een sterke vrouw! Moest ik nu ook nog maar eens ondervinden!
Ja, ik was mis! En dat beken ik ook tot mijn schade en schande. Gedaan met een grote bek opzetten! Als iemand me nog vraagt hoe ik het nu maak zet ik niet langer dat masker van onaandoenlijkheid op, maar beken gewoon dat het zijn tijd zal nodig hebben. Als ik een droevig moment doormaak zal ik daar niet meer tegen vechten, maar het ondergaan!
Eigenlijk zou ik ook wat meer naar mezelf moeten luisteren! Ik heb namelijk altijd al gezegd dat alles zijn prijs heeft in het leven. Wel, die negentien gelukkige jaren blijken dat ook te hebben, en ik ben bereid de prijs ervoor te betalen! Ze waren het waard.
Sorry dus als ik jullie op een verkeerd spoor heb gezet, maar het was wél mijn bedoeling om anderen in een dergelijke situatie te kunnen helpen met mijn 'sterk' karakter! Maar wat jullie er ook over lazen, het was geen verloren tijd! Want het leerde tenminste hoe je het niét moet doen!
De les die ik hier persoonlijk uit trek is: het voornaamste is in vrede met jezelf te kunnen leven. Dàt is wat je moet nastreven. En is daar een zware en langdurige rouwperiode voor nodig... wel, dan onderga je dat maar zonder tegenstribbelen en aldus veel nutteloze energie te verspillen.
We zullen nooit toegeven aan terreur of terrorisme in welke vorm dan ook”, aldus Cameron donderdag. „Dit was niet gewoon een aanval op Groot-Brittannië en de Britse manier van leven; het was ook verraad aan de islam en de moslimgemeenschappen die ons land zo veel geven. Er is niets in de islam dat deze werkelijk verschrikkelijke daad rechtvaardigt”, aldus de premier. Cameron ging niet in op het gerucht dat de twee verdachten bekenden zijn van de politie, zoals onder meer de BBC stelt. Na de moord zijn in Londen 1200 extra agenten ingezet, zo maakte een politiechef donderdag bekend. Bij kazernes in de Londense wijk Woolwich, waar de militair op straat werd afgeslacht, worden steeds meer bloemen voor het slachtoffer gelegd. BRON: De Telegraaf.
-o-o-o-
Toen ik deze uitspraak hoorde op het nieuws, dacht ik even verkeerd te hebben verstaan. Maar neen hoor! Dat was wel degelijk wat Cameron zegde! En tekenend is voor de naïviteit van de Westerse regeringen! Tekenend ook voor de nieuwe trend om 'arme landsvreemden' aan het hart te koesteren en eigen volk te laten verkommeren!
Moslims plegen een moord op een Westerse militair in Londen, en dat is dus verraad... aan de Moslims? Slik! Hebben de regeringsleiders dan elke vorm van realiteit of logica verloren? Tikt dan geen enkele andere overheid die vent op de vingers? Als iemand dit leest en misschien een betere verklaring heeft voor die woorden zou ik dat graag even horen! Ik zou zo graag hebben dat ik me vergis en dat er een andere uitleg voor die land- cultuur- en waardenverradende woorden is!
De bedoeling is natuurlijk dat je niet een hele gemeenschap de schuld mag geven van wat een extremist doet, en in dié optiek begrijp ik de uitspraak wel. Maar is het dan soms toeval dat de grootste extremisten en terroristen altijd weer Moslims zijn? En heeft dat écht niets met hun religie te maken? Dat kunnen ze mij nu eens niet wijsmaken zie!
Zo kun je elke terreurdaad in de wereld goedpraten. Had Cameron er niet beter aan gedaan om zich even met het slachtoffer (hiernaast) en zijn familie te bemoeien in plaats van medelijden te tonen voor die goede brave Moslimgemeenschap, en te geloven dat die religie er 'helemaal niet toe aanzet om te gaan moorden'?
Zelfs de Holocaust kun je dan goedpraten: nazi's die de Joden uitmoordden pleegden dus verraad aan het nazisme? De logica ontsnapt me nu wel even hoor!
Maar wat me nog het meest van al verwondert is dat er geen wereldwijd protest tegen die uitspraak komt! Dat Cameron door niemand wordt teruggefloten! En dàt, is dan weer te wijten aan de gedweeë laksheid van zowel de regeringsleiders als het gepeupel. Diezelfde laksheid die we zagen in de middeleeuwen, toen nog maar eens een heks werd verbrand. Het gepeupel keek toe en prees de kerk! Wat Cameron nu verklaarde is nog net niet hetzelfde, maar het begint er heel sterk naartoe te neigen! En zo worden we stukje bij beetje teruggegooid naar de duistere middeleeuwen. Waardoor? Door het geloof in een geloof dat niet te geloven is?
Heb ik te lang geleefd om de wereld nog te begrijpen?
Zijn we dan teruggekeerd naar de middeleeuwen, waarin de kerk ook alle moorden en folteringen in haar naam goedpraatte als 'ingegeven door God'? Het ziet er goed naar uit!
De dader met bebloede handen en hakmes hiernaast lijkt tenminste heel fier op zijn walgelijke daad en vraagt om absoluut te blijven filmen! Zijn 'heldendaad' moet immers vereeuwigd worden. Een hallucinant beeld dat aan de middeleeuwen herinnert! En dat dan doodverven als 'verraad aan de brave Moslimgemeenschap'? Hoe kan een religie die dergelijke extremisten weet voort te brengen 'braaf' zijn? Hoe kunnen de aanhangers ervan nog claimen een vredelievend geloof aan te hangen? Hoe kunnen de Westerse leiders een religie die, dan misschien wel in extreme gevallen, tot dergelijke gruwelijkheden leidt nog langer tolereren op hun grondgebied? Waar zijn onze waarden? Waar is onze beschaving?
Zoals ik al zei in de titel: een interessant weetje! Welke landen zijn het meest racistisch? België staat daar in gemiddeld blauw, ofwel 5 à 9,9%. Braaf hé? In bepaalde delen van Noord Afrika stijgt het percentage dan weer. In het gehele Amerikaanse continent zie je maar weinig dat naar racisme neigt!
Wijzelf in België zijn dus maar voor 5 à 10% racistisch. En daar kan ik inkomen. Natuurlijk zal de enquête gevraagd hebben: 'ben je racistisch?' Neen hoor! Niet zovelen onder ons zijn dat echt!
Maar als de vraag moest gesteld worden: "Verdraag je in je omgeving parasieten die meeprofiteren van jouw inspanningen en die van je voorouders?", dan denk ik dat de hele kaart bloedrood zou moeten worden ingekleurd. En antiparasiet zijn heeft helemaal niks te maken met racisme!
Maar voor de regeringen volstaat het al dat blijkbaar niet zoveel mensen racistisch zijn. Dan zijn ze weer gerustgesteld en kunnen in hetzelfde straatje verdergaan. Het parasiteren wordt gecamoufleerd door het racisme, terwijl het in werkelijkheid heel afzonderlijke begrippen zijn.
Neem nou Australië! Helemaal niet racistisch zegt de kaart. En dat zal ook wel kloppen. Maar probeer er eens in te komen als profiteur, asielzoeker, parasiet of wat dan ook? Onafgezien van je ras? Dat lukt je gewoon niet! Je krijgt onmiddellijk een kaartje retour! Is dit een vorm van racisme? Helemaal niet! Het is de hoogste vorm van antiparasitisme, en dat is maar goed ook voor de natie!
Maar omdat de modale mens racisme en antiparasitisme verwart, krijgen we een heel brave kaart te zien! Dat diezelfde mensen die niet racistisch zijn, wél tegen parasieten zijn is nog niet doorgedrongen in de regerende hersenen!
Maar ik blijf erbij:
Mensen! Maak toch even een onderscheid tussen dat gedoodverfde woord racisme (uitgevonden en ingeburgerd door Moslims), en het antiparasitisme!!! Jullie hoeven inderdaad niet te stemmen voor racisten! Maar stem dan tenminste voor mensen die het parasiteren willen bestrijden!!! Want dàt is het wat onze moeizaam opgebouwde economie helemaal keldert. Hebben jullie voorouders daar niet genoeg bloed voor vergoten?
Maar niemand in de huidige regeringen lijkt dat door te hebben. Gewoon omdat het allemaal onder één gemeenschappelijke noemer schuilgaat: 'Racisme'!
In dit opzicht is bovenstaand kaartje dan misschien wel erg geruststellend voor de regeringen, maar eigenlijk heel misleidend. Bevolkingen morren niet om rassen! Ze morren om parasieten... al beseffen ze dat dikwijls zelf niet.
Dat bepaalde rassen ware meesters zijn in het parasiteren zal wel geen toeval zijn, maar dat betekent niet dat we beide begrippen maar moeten vermengen!
Waar denkt Microsoft toch mee bezig te zijn? Nu weer werden de mensen die bij hotmail waren aangesloten, zonder boe of ba naar het nieuwe Outlook.com overgegooid. Want hotmail bestaat plots niet meer! En trek maar je plan met het geheel nieuwe uitzicht van je totaal overhoop gegooide mailprogramma!
Gelukkig zit ik bij telenet en daar is (voorlopig) nog geen vuiltje aan de lucht. Maar die Outlook.com? Wel, als ik het zo bekijk op internet is weeral eens voldaan aan de wensen van het jonge volkje. En met jong volkje bedoel ik dan kinderen en prille tieners. Het is weer allemaal icoon dat de klok slaat. Contacten noemen nu 'personen', met, natuurlijk, een groot icoon van een persoontje waarop je moet klikken om bij je contacten te komen. Daaronder dan in kleine lettertjes: 'personen' voor de imbeciel die liever leest dan naar een icoontje te zoeken. Maar zelfs die kleine lettertjes zullen mettertijd wel verdwijnen. Analfabeten moeten toch ook aan hun trekken komen hé? En binnen afzienbare tijd is iedereen dat!
En zo verkleutert de wereld stukje bij beetje. En dat hebben we allemaal aan één man te danken: Bill Gates, de baas van Microsoft.
De reacties vanuit meer professionele middens zijn dan ook niet van de poes! Je zou voor minder! Stel je een ambtenaar of bediende voor die op een morgen plots tegen een heel ander scherm aankijkt! Een weer wat meer verkleuterd scherm! Maar die vent moet verder werken! Zijn correspondentie afhandelen! Hij kan niet in een kinderzitje gaan zitten en het allemaal eens lekker gaan bekijken! Arme ambtenaar! Zo zie je maar weer: werken is niet meer 'in'. Spelen is nu in! Het moet allemaal veel simpeler. Zó simpel dat een verstandig mens het niet meer verstaat!
Het lijkt me wel alsof Bill Gates langzaam maar zeker de computer tot aan de wieg wil brengen en totaal geen rekening meer houdt met de volwassen wereld. Straks gaan babys naar elkaar mailen en heeft de volwassene er het kijken naar. Voor 'personen' of contacten zal dan wel even een fopspeen-icoontje worden uitgevonden!
Voor de zoveelste keer herhaal ik dat ik helemaal geen racist ben! Of je nu blank, geel of bruin geboren wordt, het is niet jouw schuld en je bent inderdaad gewoon een mens en je evolueert volgens de indoctrine van je omgeving. Daar is niets mis mee, zo lang je andere rassen niet gaat overrompelen met de wapens, of met de schooiende hand!
Schooiende hand... daar hebben we het dus! Al ben ik dan geen racist, ik verdraag geen parasiteren op de rug van andere rassen of volkeren. En of de parasiet nu een Griek, Chinees, Oostblokker of Moslim is, ik scheer ze allemaal over één kam. Parasiteren is wel het laagste wat je kunt doen!
Parasiteren is tegenwoordig een beschaafdere vorm van bedelen. Oei! Verkeerd bijvoeglijk naamwoord gebruikt.
Correctie: parasitisme is tegenwoordig een hoogst onbeschofte manier van bedelen. Want als je bedelt, dan vrààg je. Sméék je desnoods. Als je parasiteert, dan EIS je! En reken maar dat die kereltjes steeds hogere eisen stellen! Hoe meer onze lakse regeringen toegeven, hoe sterker ze zich voelen en hoe meer ze gaan eisen... en met hoe meer ze op de honing afkomen. Maar ja, dat kun je de Wetstraat en andere soortgelijke straten niet aan het verstand brengen. Om iets 'aan het verstand' te brengen moet er immers eerst verstand aanwezig zijn! En dan nog liefst gezond verstand.
Zo. Ik had het al over rassen, over parasieten, en dan komt daar, last but not least bij:
Religies!!!
Ook tegen religies heb ik niets. Helaas hebben veel mensen houvast nodig om gelukkig te leven, en een religie biedt dat houvast. De religie die het meest overtuigend overkomt wint het dan natuurlijk op die mensen. En sommige religies zitten inderdaad piekfijn in elkaar. Chapeau voor de bedenkers!
Want om een succesvolle religie uit de grond te stampen moet je aan een paar dingen denken:
1. De religie moet overtuigend, maar niet bewijsbaar zijn. Laat staan discussieerbaar voor buitenstaanders.
2. Je moet mikken op onstabiele of minder stabiele mensen, en hen die stabiliteit schenken.
3. Je leer moet zodanig in elkaar steken dat discussie van andersdenkenden met je volgelingen onmogelijk is. Daarvoor moet je op elke vraag of kritiek een passend, maar weeral onbewijsbaar antwoord hebben! Dat ontmoedigt de 'aanvaller'. Hij weerhoudt zich in het vervolg van discussie, net zoals je je onthoudt van enige discussie met een kind dat nog vast in sinterklaas gelooft.
Zolang de religie in kwestie niet de wereldheerschappij nastreeft en elk middel goed is om dat te bereiken, is er geen vuiltje aan de lucht. Zélfs niet als het de bedenkers enkel om het geld is te doen. Voor dat geld schenken ze immers stabiliteit aan instabiele zielen, en laten zich daarvoor betalen. De 'gelovige' vaart er dus ondanks alles niet slecht bij.
Maar als een religie het zó bont maakt om niet te rusten alvorens de hele wereld veroverd is, zou er een belletje moeten gaan rinkelen in het hoofd. Wel, ik hoor dat belletje a lang rinkelen! Helaas lijkt het niet tot in de Wetstraat te rinkelen.
"De nieuwe Duitse eurokritische partij Alternative für Deutschland (AfD) is geen voorstander van de herinvoering van de D-mark, maar vindt juist dat zwakke eurolanden uit de muntunie moeten stappen. Dat heeft partijvoorzitter Bernd Lucke gezegd in de krant ..."
-o-o-o-o-
Voilà! Kan het nog logischer? Of is het soms logisch dat 'luiere' landen meeprofiteren van de ijver van naarstige landen? Als dat zo is kunnen we beter met zijn allen in een of andere sociale hangmat gaan liggen en ons laten betalen door de volkeren die nog vooruitstrevend genoeg zijn om te willen werken!
Wie er, wat mij betreft, al onmiddellijk mag uitgegooid worden zijn Griekenland, Kroatië, Spanje en Italië. Niet dat ik iets tegen die landen heb hoor! Wel integendeel. Maar ze zijn nu eenmaal nooit zo naarstig geweest als wij. En al heb ik grote sympathie voor hun levenswijze, logisch gezien kunnen ze maar de vruchten plukken van wat ze zelf zaaien.
Maar natuurlijk, toen ome Europa daar plots leek klaar te staan met een zak centjes en andere snoepjes voor het geval ze het niet haalden, konden ze gretig meeprofiteren, op grotere voet gaan leven en onverantwoord met de financiële middelen omgaan. Zowel de leiders als de bevolking. Ook voor dié landen was het cadeautjestijdperk ingetreden. Maar doordat ze zelf geen enkele inbreng in die hogere levensstandaard hadden, kon het zo niet blijven duren. Meer verdienen zonder meer te presteren is nu eenmaal een vlieger die niet opgaat.
Hoe dat nog om te keren? In één moeiteloze stap van arm naar rijk verplaatst worden is makkelijk hoor! Maar terugkeren naar die vroegere toestand? Dat zal een paar andere mouwen zijn voor die mensen denk ik.
En zo zie je maar hoe onze idiote leiders door ondoordachte stappen te hebben ondernomen ooit hele volkeren in de miserie zullen helpen! Want dat die landen er uitvliegen zal er sowieso ooit moeten van komen! De bevolking van die landen was relatief arm maar gelukkig. Nu hebben ze van welvaart geproefd, dankzij het genereuze Europa... en dank zij het zweet van de bevolking van andere landen.
Hoe moet dat nu teruggedraaid worden? Hoe breng je een politicus aan het verstand welke catastrofe hij in zijn kinderlijke onwetendheid heeft veroorzaakt? Ik weet het ook niet hoor! Wat ik wél zeker weet is dat er vooral in Duitsland wordt gemord. Terecht! Hopelijk houdt die logische strekking stand en volgen schoorvoetend ook andere landen.
Of ik dan Duitsgezind ben? Neen hoor! Of tóch wel misschien als je eventjes vergeet wat Hitler de wereld heeft aangedaan. Nou ja... de vent is al lang dood en het tegenwoordige Duitsland is niet meer vergelijkbaar met het Nazi-Duitsland.
Oef! Ik was er zes jaar niet meer geweest, twijfelde hevig, nu alles overal zo verwatert, maar de paling in Het Vissershuis is er nog net zo lekker als vroeger: héérlijk, en gebakken naar je wensen. Dit keer, zoals je hieronder ziet: 'goed' gebakken voor mij! Nét zoals ik ze graag heb.
We hebben dan ook heel lekker gegeten, en toen we rond 15 uur terug in Oostende kwamen brak een heerlijk warme zon door de wolken. Met Eddy heb ik dan nog een paar uren doorgebracht op het terras van de Bristol. Profiterend van de zon, want voor de volgende dagen is alweer regen voorspeld! Het zou dan ook zonde geweest zijn om thuis te blijven zitten! Doriane kon jammer genoeg niet mee omdat ze nog andere bezigheden had.
En zo liep een mooie dag stilaan naar zijn einde. Als de weerberichten kloppen hoop ik voldoende energie te hebben gekregen van de zon om de straks volgende wolken- en regenweek te doorstaan!
Goed gezelschap, goede keuken, en als toemaatje nog een paar uur zon? Méér dan je in dit rotjaar mag verwachten!
Wie zich afvraagt waar mijn schrijfsels blijven, kan ik maar beter meteen antwoorden: in die grijze wolkenmassa's die ons maar boven het hoofd blijven hangen en ons depressief maken. Een dergelijke lente moet je nou nét meemaken terwijl je een gestorven echtgenote moet verwerken!
Nergens kun je heen! Enkel snel met de hond naar buiten, en weer naar binnen! Van lieverlee ben ik vanmorgen, na enkele jaren, terug naar de bib geweest om enkele boeken. Inspiratie om te schrijven heb ik toch niet; ik kan dan maar wat genieten van die van anderen.
Het was toch even schrikken in de bib! De vertrouwde in- en uitbalie was verdwenen. In plaats daarvan allemaal automaten! Moest me een en ander laten uitleggen, en dat was nodig ook, want nu gaat alles met je elektronische identiteitskaart, die eerst even geregistreerd moet worden.
Voor de rest: makkelijker dan vroeger. Geen files wachtenden meer aan de balie. Identiteitskaart even in de gleuf, je boeken zelf scannen, en wegwezen. Terugbrengen: boeken in een soort brievenbus schuiven, ze worden geregistreerd, en op een scherm kun je volgen of alles correct verloopt.
Mooi en efficiënt. Maar: weeral minder personeel nodig! Tja, waar zou die hoge werkloosheid toch ook vandaan komen hé?
Klagen over het weer? Doe ik niet echt, maar er blij mee zijn doe ik nog minder!
Vandaag zaterdag, nog geen zondag - frietjesdag dus... maar toch ga ik er eten! Jawel, maar dan wél met lekkere gebakken paling!!! Mijn lievelingsschotel.
En die ga ik eten op de enige plaats waar ik vind dat ze nog echt goed en lekker vers zijn: in 'Het Vissershuis' in Pervijze, aan de Ijzer. Samen met een vriend en zijn zus. Volgens het weerbericht zou de zon wel eens van de partij kunnen zijn tegen de middag en dan kan het helemààl niet meer stuk.
Mijn schrijfsels? Ach ja... het slabakt een beetje. Dat weet ik ook wel. Maar dat verandert wel ooit. Inspiratie kun je nu eenmaal niet afdwingen.
Als gevolg van het jarenlang geklungel van onze Westerse regeringen, gegenereerd door het nonchalante en onverantwoord kiesgedrag van de bevolking, zitten we in een diepe economische crisis.
Dezelfde klungelaars die ons in die crisis hebben gebracht zoeken nu naar alle middelen om daar weer uit te kunnen komen. Onbeschaamd worden de meest absurde middelen op tafel gegooid. Onbeschaamd, maar toch bedekt, wordt weer de gewone man geviseerd. Dié moet het, hoedanook, maar bijleggen! De dikke vissen zullen, zoals gewoonlijk, de dans wel weten te ontspringen!
Je job is niet meer veilig... je bank is niet meer veilig... zelfs op je spaargeld als appeltje voor de dorst wordt al op alle manieren geaasd door de overheden! Waar gaan we naartoe? Zelfs het bankgeheim, ooit een der steunpilaren van onze 'vrije' wereld, wordt door die klungelaars meer en meer afgebroken! Net als de persvrijheid trouwens. En de kiezer lijkt het nog altijd niet door te hebben dat de mooie wereld die hij ooit kende stukje bij beetje wordt afgebrokkeld door die heren!
Waar we naar toe gaan?
Wel, we gaan naar waar we onszelf hebben gezonden! Leiders kiezen is een lolletje geworden waarin de charmantste het altijd weer wint van de intelligentste.
Ik herinner me nog de lagere school, toen de meester ons uitlegde hoe we moesten sparen op een spaarboekje bij de toenmalige A.S.L.K. Ook 'het blauwe fabriekje' genoemd vanwege hun logo van een fabriek. Het klonk toch allemaal zo logisch toen hij ook enige uitleg gaf over het Bruto Nationaal Product dat door steeds maar te stijgen, onze welvaart garandeerde.
Maar zó gauw slikte ik het niet als twaalfjarige. Ik dacht verder! Hoé in 's hemelsnaam kan iets steeds maar blijven stijgen? Waar is het plafond? En wat als dat bereikt is? Toén al dacht ik dat dit alles ooit zou moeten terugvallen. Of helemaal in duigen vallen.
Jaren later zag ik de lonen steeds stijgen, zonder dat we ons eigenlijk veel meer konden veroorloven met ons geld. Want alles wat je kocht ging evenredig duurder worden met de lonen! Maar de burger liep er in en de trend was gezet naar charmerende leiders.
Zo lang de leiders er van uitgingen dat het B.N.P., en daarmee de welvaart, wel zouden blijven stijgen tijdens hun ambtsperiode, konden ze inderdaad onverantwoord met cadeautjes gaan gooien. En zelfs schulden maken om dat nog steeds te kunnen doen als de schatkist al helemaal was uitgedeeld! Als ze maar sympathiek genoeg wisten over te komen om herverkozen te worden.
Ik zag het allemaal met lede ogen aan. Dat kon niet eeuwig blijven duren! Onze welvaartstaat was op groei gebouwd, maar groeien kun je niet blijven doen! Hoog tijd dat de regering wat ging afremmen Niet langer op groei, maar op stabilisering rekende en voor een appeltje voor de dorst ging zorgen! Want die dorst, die zou er wel komen op die manier! Maar de regeringen speelden het spelletje lustig door! Wat kon hén de welvaart van de bevolking schelen? Als ze zélf maar wel genoeg vaarden door herkozen te worden!
Toen ik dan, vooral de laatste decennia, al die regelrechte verkwistingen zag, in de vorm van steun aan iedereen die niet werkte (of dit nu al dan niet gewild was), en daar later zelfs nog kwistige steun aan vreemden zag aan toevoegen, wist ik genoeg! Dit kon niet blijven duren. En toch duurde het langer dan ik ooit voor mogelijk had gehouden! Jawel! Het dúúrde langer, maar door vals te spelen: door een steeds hoger wordende schuldenberg te veroorzaken! Maar nu is het zover, en moet de kleine burger het gelag betalen voor de fouten van de groten!
Naar het nieuws durf ik al bijna niet meer te kijken, want dag na dag is het weer slechter nieuws! Nou ja, we moesten hoognodig dat 'grote' Europa worden hé? En daarmee ook nog een aantal parasietstaten flink gaan sponsoren, met de hoogst naïeve gedachte dat die ooit wel eens zouden terugbetalen! De gevolgen lagen voor de hand: Europa is druk bezig een derdewereldland te worden. Geen wonder dat vooral nijverige staten als Duitsland en Engeland de Europese unie steeds meer in vraag gaan stellen!
Dat heb je ervan als je voor charmeurs stemt! Ik wacht nog altijd op de politicus die eens een voorstel uit de mouw weet te schudden dat ons er écht bovenop helpt! Zou die al geboren zijn?
... schreef ik hier dat troost niet werkt! Ik besefte toen echt nog niet hoe raak ik was met die uitspraak, want ik had nog nooit een echte rouwperiode gekend! Wist helemaal niet hoe erg dit kan aanvoelen en moest hoofdzakelijk uit mijn logisch denken putten. Maar nu ondervond ik het aan de lijve! Ik kreeg veel woorden van troost toen mijn echtgenote stierf. En hoe goedbedoeld ook, de meesten werkten totaal omgekeerd. Bij elk 'medelijdend' woord van troost voel je jezelf steeds meer als de meelijwekkende grote sukkelaar en glijd je steeds dieper in de put. En dat is nou nét wat mensen als ik wel helemaal kunnen missen!
Maar al gauw leerde ik de bomen onderscheiden tussen het bos: ik kreeg veel mails en kaartjes met rouwbetuigingen. En je merkt al gauw wat 'pro forma' werd gestuurd om eventjes je deelneming te betuigen, en wat écht als 'zware' rouwbetuiging was bedoeld, compleet met gedichtjes die weer anderen schreven en allerlei toeters en bellen erop en eraan. Wel, ik klampte me vooral aan die eerste categorie vast: mensen die wel meeleefden, maar geen medelijden wilden betuigen.
Neen. Die minderheid toonde geen medelijden, sprak geen klassieke woorden van troost, maar wàs er wel voor me. En ja hoor! Dàt was net wat ik nodig had. Dàt was wat me uit de diepste diepten haalde. Ik weet het wel, alhoewel ik optimistisch ben omdat ik dag na dag aanvoel dat het stilaan steeds beter wordt met me, ben ik nog lang niet helemaal uit die put. Maar ik ben al een heel eind weg van de bodem! Dat dus niemand het nog waagt me te troosten met dergelijk klassiek geleuter en me aldus onbedoeld terug naar die bodem weet te sturen!
Zelfs dàt moest ik korte tijd geleden ervaren toen ik onbewust wat op internet ging zoeken naar mensen in gelijkaardige situaties in de hoop op positieve reacties. Kréég ook reacties, maar van het klassieke soort met zowel 'troost', medelijden, en... geklaag! En eventjes zag ik wéér de bodem van de put! Toen ik me dat plots ging realiseren stopte ik er maar mee.
Enfin, gelukkig mag ik toch ook al bogen op een beperkt aantal nieuwe 'live' vriendschappen die helemaal niet leuteren! Die misschien wel meeleven maar dat niet uitbundig gaan demonstreren. Die er gewoon gekomen zijn op het juiste moment. Nét toen ik ze nodig had! Mensen die me heel gewoontjes zeggen dat alles nog heel vers is en dat het normaal is dat ik me nog niet helemaal goed in mijn vel voel. Dat alles tijd nodig heeft.
Dàt helpt! Want daar zit een verwijzing naar de toekomst in: tijd nodig... oké... ben ik helemaal mee akkoord, want tijd is tenminste niet tijdloos. Maar met wie me daarentegen met heel veel medelijden zegt dat de pijn nooit overgaat verbreek ik zo snel mogelijk het contact. Want jawel, zo zijn er wel! Ze zeggen het dan wel niet zo cru, ze bedoelen het wel goed, maar het zit wél vervat in hun 'medelijdende' bewoordingen! En dat is niét aan mij besteed! Hoé goedbedoeld ook! Want dat zijn mensen bij wie trauma's inderdaad nooit overgaan. Maar ze beseffen niet dat het hun eigen denkwijze is die dat veroorzaakt. Arme lui! Ik heb met ze te doen, maar laten ze alstublieft mijn deur voorbijgaan! Tenzij ze ook wel even bereid zijn naar mij te luisteren. Dàt is wat ik destijds bedoelde met 'troost werkt niet'! En toch liep ik er nu eventjes zelf in! Gelukkig had ik het al gauw door.
Ook de fijne reacties op mijn blog geven me een warm gevoel! Ze bewijzen dat je begrijpende vrienden kunt hebben al heb je ze soms nog nooit ontmoet!
En toch stel ik vast dat ik relatief weinig reacties krijg in vergelijking met sommige andere blogs, die desondanks minder bezoekers lijken te trekken dan dat van mij (ik sta meestal tussen de 150 en 200 in de top 200 van de Sennet blogs).
Hoe dat komt? Ik zou het niet weten. Maar het sluit wél aan met mijn persoonlijkheid: liever één welgemeende reactie die 'to the point' is, dan tientallen 'woorden in de wind' of zinloze fotootjes.
Zo wil ik het wel, en zo kreeg ik het ook. Zonder erom te vragen. Wie durft nog te zeggen dat ik niet onder een gelukkig gesternte ben geboren?
Het leven bestaat vooral uit het nu, uit herinneringen aan het verleden, en uit dromen voor de toekomst. En weer begin ik iets nieuws te ondervinden!
Als er namelijk een heel erg ingrijpend keerpunt komt in je leven zoals partnerverlies, heb je in eerste instantie de neiging achterom te kijken en je halsstarrig vast te houden aan de herinneringen uit dat 'ander' verleden! Maar omdat dit verleden letterlijk voltooid verleden tijd is, heb je eigenlijk niéts meer om je aan vast te houden en blijf je zowat tussen hemel en aarde zweven zonder enig houvast. En dat kan een heel naar gevoel geven.
Je kunt het vergelijken met een schip dat een ommezwaai van 180° neemt, maar waarop de roerganger halsstarrig in de vroegere richting blijft uitkijken. Een vroegere richting die eigenlijk naar niets meer kan leiden, vermits het schip omgekeerd is. Op die manier wordt het schip natuurlijk stuurloos.
Met mensen lijkt dat nét zo te gebeuren! Velen blijven herinneringen koesteren die weliswaar een mooi verleden tonen, maar die, vermits de noodzakelijke acteurs er niet meer zijn, geen toekomstperspectieven meer bieden. Niet verwonderlijk dat het net dié mensen zijn die verlies nooit kunnen verwerken.
Wat kun je daar tegen doen als je nog een menswaardige toekomst wilt? Toch wel veel ondervond ik. Belangrijk is ook dat je NIEUWE herinneringen opbouwt en koestert. Het hoeven geen spectaculaire dingen te zijn hoor! Tenzij je juist van spectaculaire dingen houdt. Maar een etentje met goede vrienden bijvoorbeeld en waarbij je vaststelt dat je je echt wel eventjes heel goed in je vel voelt. Of een leuke babbel met een vriend of vriendin. Kleine dingetjes die als eilandjes opdoemen in een grote, lege oceaan.
Wel, dàt zijn de zaken die je moet onthouden en die stukje bij beetje deel gaan uitmaken van je nieuwe herinneringen in je nieuwe leven. En hoe meer van die eilandjes zich in je leven voordoen, hoe beter je je in je vel gaat voelen. Het zijn niét die enkele zalige momenten die je meemaakte en heel kortstondig zijn. Het is de herinnering eraan die blijft nawerken en zich bij de andere nieuwe herinneringen voegt. Tenminste... zolang ze niet worden weggespoeld door herinneringen uit je vorig leven!
De menselijke geest is eigenlijk gebouwd op herinneringen, ervaringen en leerprocessen. Dat alles bijeen maakt tenslotte wie we zijn. Het maakt ook dat een pasgeboren baby eigenlijk nog niets is! Het moet er allemaal worden ingebracht in de loop van zijn leven. Wel, eventjes moet je nét doen als die baby: doen alsof je geen verleden hebt, en gretig al het nieuwe in je opnemen. Zo alleen kun je een nieuw en gelukkig leven gaan heropbouwen. Opnieuw starten van nul. Zonder overbodige ballast!
Na partnerverlies moet je, hoé dan ook, door met je leven. Ook leren beseffen dat het leven ook zonder partner nog altijd de moeite waard kan zijn.
Beseffen dat je eigenlijk een misdaad tegen het leven begaat als je niet alles op alles zet om dat leven zo belevenswaardig mogelijk te maken.
En vooral beseffen dat het hoogst ondankbaar tegenover het leven zou zijn als je dat niét doet!
En om terug gelukkig te worden helpen vooral nieuwe herinneringen mee. Zoek ze op, koester ze, en geniet er nog lang van na. Ze vormen je nieuwe leven en maken een brug naar je nieuwe toekomst!
Ik weet best wel dat dit stukje weer heel controversieel is en niet bij iedereen in goede aarde zal vallen. Niet iedereen is ook bij machte om aldus te handelen denk ik. Maar wie dit wél is zal ervaren dat het echt wel werkt op die manier.
Er is heel wat kritiek tegen het voorstel van minister van Financiën Koen Geens. Net zoals de Nationale Bank wil hij het fiscaal voordeel van spaarboekjes afschaffen. Geens wil zo de spaarrekeningen ontmoedigen, zodat dat geld terugvloeit naar de economie. Maar zowel Open-VLD als sp.a zijn tegen het voorstel
-o-o-o-
... Belasting dus op de rente die je krijgt op het geld op je spaarboekje. Welke rente? Die 0,...%, die nog dagdagelijks vermindert? Misschien zal er ooit wel een dag komen dat die rente juist ónder 0 zal zakken en de klant zélf rente zal moeten betalen aan de bank om er zijn geld te 'mogen' plaatsen! Zal Minister Geens dan ook bijleggen?
De enige logica in het voorstel zit in het ontmoedigen van sparen, zodat het geld terugvloeit naar de economie en niet werkloos wordt geparkeerd. Maar zou dat ook wel gebeuren?
Koentje toch! Heb je nog niet door over welk geld het gaat en hoe het komt dat plots zoveel geld op spaarboekjes staat? Het is voornamelijk 'zwart' geld, dat vroeger op Zwitserse bankrekeningen stond of op een andere manier werd verdonkeremaand. Met behulp van de regering is dat geld nu 'witgewassen' en prijkt op Belgische spaarboekjes. Geen slechte zaak voor de banken, maar Koen wilt dat ook de staat een graantje kan meepikken, én ondertussen dat geld zoveel mogelijk in omloop brengen om de economie aan te zwengelen.
Het eerste, het laten meepikken van een graantje door de staat, zou nog niet zo'n slecht idee zijn als de rente ook de moeite was. En vooral, als er een plafond werd ingesteld zodat de kleine spaarder niet wordt getroffen. Maar het lijkt me dat net dié wordt geviseerd. Individueel zijn het dan misschien wel minieme spaargelden, maar die groep vormt natuurlijk wel een grote meerderheid, wat het idee dan weer de moeite waard maakt.
De grote 'oppotters' echter zullen toch wel weer manieren vinden om hun geld van de bank te halen en naar veiliger oorden over te brengen! En dat geeft dan weer kansen aan witteboordencriminelen om fictieve en ondoorzichtige constructies op te zetten om naïevelingen op te lichten met beloftes van hoge rente, veiligheid en geheimhouding. Zó geheim dat zelfs de eigenaar niet meer kan bewijzen dat zijn geld foetsjie is...
Het tweede 'voordeel', dat kleine spaarders met een appeltje voor de dorst nu plots grote verkwisters zouden worden en daarmee de economie gaan aanzwengelen hoeft eigenlijk geen verder betoog. Van natte dromen gesproken...
En trouwens, waar zou het toe leiden als mensen plots weer verkwisters gaan worden? Niet langer moeite doen om een appeltje voor de dorst te behouden? Wéér in grote schulden geraken die nooit meer kunnen worden afgelost? Betalen we met zijn allen niet al genoeg voor lieden die door deze handelswijze in de collectieve schuldbemiddeling zijn terechtgekomen?
Waar het echter ook om draait, maar niet wordt gezegd, is dat op die manier de staat, via deze belasting, van elke burger tot op de cent zou weten wat hij bezit. Griezelig! Big Brotherachtig. Een aanfluiting van het bankgeheim!
Nu, vanwege de tegenstand van de andere partijen maakt het voorstel voorlopig weinig kans. Het bewijst alleen maar welke etterige hersenbrouwsels de verlichte geesten, die we door ons stemgedrag minister maakten, weten uit te braken. Als dat het enige is dat je hersenmassa kan opbrengen dan ben je toch wel een beklagenswaardig persoontje.
Ik ben voorzichtig geworden in mijn bewoordingen over rouwprocessen! Als het namelijk je dichtste partner betreft verloopt dat helemaal niet zoals je het wilt. Toch geef ik hier enkele tips die bij mij het beste werken, en misschien ook anderen kunnen helpen:
- Herinneringen.
De meeste mensen blijken zich vast te klampen aan herinneringen. Denken aan mooie tijden, halen foto's boven, doen alsof de overledene er nog is, en gaan naar plekken waar ze samen heengingen en pret hadden. Ze vinden dan dat dit hun verdriet verzacht.
Het zou kunnen bij sommigen! Maar bij mij werkt het zo niet. Integendeel, het verergert het verdriet. De eerste dagen deed ik het ook, maar stelde al gauw vast dat het zo niet zou lukken. Herinneringen begon ik dan ook zoveel mogelijk te verbergen. Zowel in mijn geest als in mijn omgeving. En dat werkt, bij mij althans, beter!
Voor je omgeving kan dit overkomen als een gebrek aan respect, maar dat is het niet! Jij moet namelijk doorgaan met je leven en dat moet je doen op de manier die in jouw geval het beste werkt. De overledene is gelukkig. Want of er nu al dan niet leven is na de dood weten we niet. Maar één ding weten we wél: er is in elk geval geen pijn meer na de dood!
- Goede en slechte dagen.
In elke relatie zijn er mooie dagen waarin je elkaar volkomen begrijpt en gelukkig bent. Maar in vrijwel elke relatie is er ook wel eens een woordenwisseling of regelrechte ruzie. Overlevenden hebben de neiging om die ruzies met de mantel der liefde te bedekken en te vergeten. Ze klampen zich vast aan de goede dagen die ze samen beleefden. Wel, onder heel veel voorbehoud vind ik dat mis! In mijn geval is dit nou nét de juiste brandstof om mijn rouwproces te doen oplaaien. Juist aan de minder goede dagen denken, helpt je veel beter door moeilijke momenten!
Of de dode dat zou afkeuren? Neen hoor! Zélfs als er leven is na de dood zou hij of zij blij zijn dat je je best doet om terug op je pootjes te vallen. En dat je dat doet op de manier die bij jou het beste werkt.
Misschien ben ik een buitenbeentje op dat gebied. Maar ik moet, of ik dat nu wil of niet, toch door een strijd. Een strijd tegen rouw en depressie. En dat doe ik nu eenmaal met de beste wapens die ik maar kan vinden. Dat ben ik aan het leven verplicht vind ik, en ik weet heel zeker dat mijn vrouw dat voor honderd procent zou goedkeuren.
- Gezelschap zoeken.
Wie zich in de put der eenzaamheid voelt zinken, heeft de neiging gezelschap op te zoeken. Heel dikwijls met als gevolg dat je in dit gezelschap nog eenzamer bent dan alleen! Je ziet dan namelijk hoe anderen liefdevol met elkaar omgaan, elkaar begrijpen, of gewoon regelrecht ruzie maken. En of dit nu positief of negatief lijkt, het zijn allemaal dingen des levens die jou zijn ontnomen.
Aan gezelschap zoeken is niets verkeerd. Als het maar het juiste gezelschap is. Een vriend, een vriendin, of een correspondent waar je goed mee overweg kunt. Dàt helpt wel. Maar je zomaar ergens in een of andere club gaan inschrijven enkel en alleen maar voor het sociaal contact? Om deel te nemen aan het openbaar leven? Je laten verleiden om deel te nemen aan een of ander feestje? Neen! Dit werkt meestal net omgekeerd, en ik heb ondertussen geleerd dit te vermijden als de pest.
Zo herinner ik me hoe mijn alleenstaande schoonmoeder zaliger zich destijds nog vóór het feestmaal liet naar huis brengen op ons trouwfeest. Toen begreep ik dat helemaal niet. Nu wél!!! Dit voorvalletje bewijst ook dat ik niet de enige ben die het op die manier ervaart. Maar misschien ervaar ik het bewuster, waardoor ik me tijdig kan aanpassen en weet wat goed en niet goed is voor me.
- Datums!!!
Dié vind ik nog het ergste! Ik heb echt wel dramatische momenten vastgesteld bij anderen, als een bepaalde datum nadert: een sterfdag... de verjaardag van een afgestorvene... en niet te vergeten dagen als Kerstmis...
Daarom juist heb ik al lang de gewoonte aangenomen om dergelijke dagen gewoon te laten voorbijgaan zonder er bij stil te staan. Ik leef vandaag. Wat voorbij is is voorbij, en of dat nu precies 365 dagen of duizend dagen geleden is... het is weg! Het is er niet meer! Vandaag is een heel andere dag dan die dag zoveel jaren geleden! Ik begreep mensen die naar dergelijke datums gaan toeleven dan ook helemaal niet. Natuurlijk! Toen stond ik nog niet in hun schoenen en kon het niet écht weten. Maar mezelf kennende denk ik niet dat ik ooit in deze val zal trappen. Zelfs verjaardagen zeggen me emotioneel eigenlijk niets. Alleen even pro forma een kaartje sturen, dat soms wel. Maar voor de rest is het gewoon 'een dag'. Ik wil mijn leven niet laten leiden door een stuk papier met een kalender op.
- Muziek.
Je hebt mensen die hun rouwproces volstouwen met droevige muziek, smartlappen, echte tranentrekkers, en dan vinden dat dit ze goed doet! Ja, misschien doet het wel goed in dié zin dat die muziek je gevoelens vertolkt... MAAR VERDORIE OOK VERSTERKT HOOR!
Of ze draaien constant nummers die de overledene graag hoorde, of waar ze ooit samen op dansten...
Het roept allemaal herinneringen op en zet aan tot nog grotere weemoed. En dus ban ik ook dàt uit mijn leven.
Het kan zijn dat sommige mensen zich daar écht wel beter gaan door voelen, maar ik moet het sterk betwijfelen! Misschien dénken ze dat alleen maar, terwijl het ze in werkelijkheid nog dieper in de put drukt.
- Besluit.
Ofwel ben ik een buitenbeentje, ofwel zet mijn logisch denkpatroon me aan om te doen wat ik doe. Hoedanook, ik wil niemand mijn tips opdringen. Het is mogelijk dat het voor anderen helemaal anders werkt. Ik wil alleen dat al die mensen die reageren op de manier die bij mij niét werkt, eens goed gaan nadenken of hun gewoontes écht wel naar verwerking leiden, of als dat alleen maar zo lijkt terwijl ze de verwerking net bemoeilijken.
Helaas heb ik de titelpagina van mijn blog moeten veranderen! Het deed me teveel pijn er haar foto telkens weer op te vinden! Dit is geen gemis aan respect, maar ik moet mezelf dwingen om te vergeten, en dat lukt alleen maar als ik er niet telkens weer aan word herinnerd.
Nu prijken daar enkel nog Chico, ik, en Pierewietje op. Mijn nieuwe, sterk gereduceerde 'gezinnetje' dus!
Er zouden fouten gebeurd zijn in Wetteren, na de brand en de onsnapte gevaarlijke stoffen in de ontspoorde goederentrein.
Ach ja... fouten zijn menselijk. Wie maakt er géén? Wie is zó volmaakt dat hij er geen maakt? En of er echt wel grove fouten zijn gebeurd durf ik te betwijfelen! Een dergelijke 'diagnose' is snel en makkelijk gesteld door de bevolking, en gretig overgenomen door de pers! Wie kon nou in enkele minuten of seconden inschatten wat de gevolgen zouden kunnen zijn van een bepaald ontsnappend gas? Burgers denken zo gauw dat de autoriteiten in alle omstandigheden alles in handen hebben. Maar niets is minder waar. Ook hier spelen haast, paniek en stress een handje mee.
Ik heb dus persoonlijk geen enkele kritiek op de aanpak in Wetteren. Maar waar ik me wél bezorgd over maak is het feit dat iedereen lijkt te denken dat hulpdiensten altijd en in alle omstandigheden zullen paraat staan om ook effectief hulp te bieden!
Maar ook dàt is een fictie! Allemaal goed en wel als het een enkel ongeluk(je) betreft. Maar stel je eens een wereldomvattende ramp voor? Wie zal hulp bieden? Waar zullen al die brave hulpverleners blijven? Ja... hier en daar zullen ze wel een enkeling kunnen helpen. Maar als de overmacht zo groot wordt dat er honderden gewonden zijn voor één hulpverlener... wat dan?
Ik vrees dat de tegenwoordige mens, verwend als hij is, daar helemaal niet bij stilstaat! Ik wél. En ik weet drommels goed dat het in een echt ernstig geval elk voor zich zal zijn! Dat het geen zin zal hebben om naar noodnummers of wat dan ook te bellen, maar dat je in de eerste plaats zult moeten zien hoe je jezelf kunt beredderen!
... dat alleen zijn voor jou helemaal geen probleem kan zijn.
Mis hoor! Hartstikke mis!
Ik ging door een hel. Verloor energie. Verloor kilo's. Voelde me slecht in mijn vel. Had oncontroleerbare ups en downs. Rookte meer. Greep meer naar de fles! Voor het eerst in mijn leven had ik helemaal geen controle meer over wat mijn hersenen deden of eisten. Er waren mooie dagen, maar zonder enige aanleiding kon dat omslaan in regelrechte depressieve buien! Onlogische buien! Buien zonder aantoonbare reden of oorzaak! En hoé ik mezelf ook dwong, ik had er geen zeggenschap over.
En dat alléén al gaf me een rot gevoel! Stel je voor! Voor het eerst in je leven je hersenen niet in de richting kunnen sturen waarin je wilt dat ze denken! Dat had ik nooit kunnen denken van mezelf. Maar blijkbaar zit een ernstig rouwproces toch anders in elkaar en werken trucjes niet! Zéker niet als het je naaste partner en vertrouwelinge betreft.
Maar gelukkig waren er ook lichtpunten, die soms wel het verschil uitmaakten tussen hemel en hel.
Vooral vriendschappen. Die helpen beter dan welke antidepressiva ook. Zeker als je de gepaste vriendschappen weet te vinden, of als die vriendschappen vanzelf op je afkomen. En onbewust ga je toch ook wel wat op zoek naar die uiterst zeldzame exemplaren, omdat die je stukken beter kunnen laten voelen. Of het nu per mail of live is.
Ondanks alles moet ik nu toch wel ondervinden en toegeven dat ik een veel socialere mens ben dan ik van mezelf had gedacht, en dat een mens toch wel sociaal contact nodig heeft. Zéker in minder goede of droevige omstandigheden. Ze hoeven mijn deur helemaal niet plat te lopen! Ik ben op bepaalde momenten nog altijd graag alleen. Maar een hele dag helemaal niemand over de vloer doet mijn hersenen toch weer in de knoop slaan en maakt me soms toch weer somber. Gek. Onlogisch. Maar zo lijkt een rouwproces nu eenmaal te werken! En dan heb je echt wel vrienden nodig om je erdoor te slaan!
Zo had ik heel onlangs een drie uur durende babbel bij mij thuis met een echt wel toffe dame zonder complexen. Zij noch ik zoeken naar een liefdesrelatie, maar we stelden vast dat we goed konden opschieten met elkaar, werden dikke vrienden, en meer hoeft daar ook niet achter te worden gezocht. Je gevoelens en wedervaren van je af kunnen schrijven in een blog is één ding. Maar dat rechtstreeks kwijt kunnen bij een goede vriend of liever nog vriendin werkt honderd keer beter. Moest ik tot mijn schade en schande ondervinden!
Hé? Ik? Drie uur aan één stuk babbelen? Kandit? Wel, ja is nu gebleken! Op voorwaarde dat ik de juiste gesprekspartner vind. Wel, die drie uurtjes, die zó voorbijvlogen, maakten het verschil. Deden me weer goed in mijn vel voelen, en hopelijk blijft dat goed gevoel nu zo lang mogelijk duren. Het deed me ook weer geloven in echte vriendschap tussen man en vrouw, zonder dat de een meer verwacht van de ander. Ja! Het blijkt te bestaan. Maar het zal ook wel heel zeldzaam zijn.
En weet je wat het gekke is aan een dergelijke situatie? Vrouwen zijn lang niet die bezitterige wezens die je doen en laten streng controleren... niét zo lang het bij vriendschap blijft. Het zijn dan gewoon hemelse wezens waarmee heel leuk te praten valt als je op dezelfde golflengte staat. Pas als seks en zo op het toneel verschijnen blijken ze volkomen te veranderen. Ik kan mis zijn, en ik aanvaard zéker kritiek op deze bewering. Maar dat is toch de ondervinding die ik persoonlijk heb van het leven.
Ook ondervond ik iets nieuws: je kijkt dagenlang uit naar zo'n afspraak met een goede gesprekspartner. En dan vliegen de uren voorbij in een géén tijd. Maar achteraf hou je er nog heel lang een goed gevoel aan over. Nawerking dus! Hopelijk werkt dat lang genoeg door tot je weer eens een goede babbel hebt met de een of de ander. Zo kunnen drie uurtjes je eigenlijk drie dagen, drie weken, drie maanden? Joost zal het weten... goed laten voelen. Niét direct die uurtjes spelen een rol. Het is vooral de nawerking ervan die (hopelijk) heel lang blijft duren.
En blijkbaar speelt mijn gelukkig gesternte hier ook wel een grote rol in. Het is namelijk niet de eerste keer dat me zoiets overkomt. Toen mijn eerste echtgenote me verliet zat ik in een min of meer gelijkaardige situatie, en toen daagden ook plots enkele vrienden en vriendinnen op aan mijn sombere horizon. En ontstonden nieuwe vriendschappen. Dat lijkt nu ook te gebeuren, al gaat het me allemaal een beetje te traag. Maar ja, zoiets kun je niet forceren. Soms vind je iets alleen maar als je niet zoekt en het gewoon op je laat afkomen!
Mijn echtgenote had de laatste jaren, door haar pijn, niet zo graag meer bezoek en trok daarom ook bijna niemand meer het huis in. Nu moet ik alles weer opbouwen, maar mijn aparte ingesteldheid, én mijn wantrouwen ten opzichte van het 'zwakke' geslacht, noodzaken me om daar heel selectief in te zijn! Maar waar mijn eigen selectiviteit alles afremt en heel mondjesmaat doet verlopen, schiet mijn gelukkig gesternte me toch wel te hulp door telkens weer de juiste mensen op het juiste moment op mijn levenspad te plaatsen. Bedankt... engelbewaarder of hoé ik het ook moet noemen!
Ook dát is weer een proces dat me stof tot nadenken geeft. Want het is weer zoiets waar ik helemaal geen controle over heb en zelfs niet mag proberen om er een handje aan toe te steken. Want dan lukt het gegarandeerd niet.
Nu iets anders: de verkoudheid of bronchitis die ik twee maand geleden 'overleefde' zonder dokter!
Die genas tamelijk snel, maar er bleef toch iets van hangen. Dat voelde ik. Bleef 's morgens en 's avonds toch nog fluimen ophoesten en me energieloos voelen. Weliswaar zonder er echt last van te hebben, maar ik maakte me zorgen. Grote kans op hervallen misschien? Of de ziekte een chronisch karakter zien krijgen? Dat kan ik me, ook al vanwege Chico, niet veroorloven, want ik moét op gezette tijden buiten met het beestje.
En uiteindelijk besloot ik dan om toch maar voor alle zekerheid de huisarts te raadplegen. Deed ik gisterenmorgen. Vandaar geen column gisteren.
De diagnose was geruststellend: ben kerngezond, maar die 'naweeën' kunnen soms erg lang naslepen wist de dokter me te vertellen. Antibiotica noch andere geneesmiddelen zijn dus helemaal niet nodig. Zouden trouwens ook niet helpen. Weeral een zorg van mijn hart! Buitenkomen bij de dokter zonder enig voorschrift voor medicijn! Whaauw! Bestaan er dan nog échte dokters? En zo voel ik me nog maar eens een stuk beter. Voor mij. Voor Chico. Want Chihuahuas kunnen twintig jaar leven. Hij is nu twee jaar oud, en ik wil er nog achttien jaar kunnen zijn voor hem. Het beestje verdient dat!
En even had ik een binnenpretje: als mijn echtgenote naar de dokter ging, verwachtte ze minstens ook een voorschrift voor weer een ander medicijn. En dat deed onze toenmalige dokter ook! Mijn nieuwe dokter lijkt daar veel gewetensvoller in: wat niet strikt noodzakelijk is, is ook niet nodig. Punt! We begrepen elkaar onmiddellijk.
Besluit: jawel hoor! Elke stap voorwaarts doet me weer wat beter voelen. Het is nog lang niet echt het goed gevoel van voorheen, maar dat komt wel. De zwaarste noten zijn (hopelijk) gekraakt. Rest me vooral nog om mijn gestegen rook- en drinkgedrag terug onder controle te krijgen. Maar ik vrees dat dit enkel zal kunnen nadat alles, vooral ook via de notaris, definitief is afgesloten. Duurt véél te lang door bepaalde omstandigheden met erfgenamen van mijn echtgenote.
Er lijkt toch ontzettend veel tijd nodig te zijn om alle wonden te helen! Zéker ook als er zich bovendien administratieve problemen gaan voordoen! Maar mondjesmaat valt alles in zijn plooi en voel ik me toch telkens weer een stukje beter. Wat mij betreft kan de tijd nu niet snel genoeg meer gaan. Maar o wee! Hij gaat net nú toch zo traag! Kon ik nou maar een jaar verder zijn!
Het verlies van mijn echtgenote heb ik gelukkig al helemaal kunnen verwerken. Nu enkel nog afrekenen met een zeker heel naar eenzaamheidsgevoel. Daar vind ik wel middeltjes en vriendschappen voor, maar toch... helemààl verdwijnt het toch niet!
Wééral een klaagcolumn? Denken misschien enkele van mijn lezers. Neen hoor! Ik wil alleen maar op gezette tijden eerlijk en strikt mijn eigen rouwproces bijhouden en proberen te analyseren! Gewoon omdat ik het zelf interessant vind om ook even mezelf gade te slaan in moeilijke situaties. Voor de rest sla ik me er wel door! Medelijden is wel het laatste wat ik wil opwekken!
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
