Wat een mooi woord: vrijheid. Vrij zijn te gaan en te staan waar je wilt, te zeggen wat je wilt
En ondanks alle gekibbel en problemen leven we toch in dàt deel van de wereld waar dit alles mogelijk is.
Daarvoor hebben onze voorouders gestreden en gewrocht.
Helaas is het ook een woord waar de mens, zodra hij het heeft, toch zo graag misbruik van maakt. De stelling Een matig mens is zijn vrijheid waard mag dan al kloppen, het probleem is dat je nog maar weinig matige mensen vindt. En evenredig met het toenemen van vrijheid vermindert het aantal matige mensen.
De enige conclusie die ik hieruit kan trekken is dat vrijheid niet echt besteed is aan het mensdom. Het wordt symbool van grenzeloze luiheid, en tóch alles willen wat mensen die wél werken zich kunnen permitteren.
En nog helazer: in een samenleving als de onze werkt dat nog ook! Tja de helaasheid der dingen!
En meest helaas: zelfs een hond zou moeten ruiken dat die mentaliteit onhoudbaar is. De weinige mensen die wél vinden dat ze moeten werken betalen zich blauw aan belasting om het niet-werkende gedeelte te sponsoren. Vroeg of laat geven ze er dan ook de brui aan en wordt het een vicieuze cirkel.
De grootste schuldigen zijn natuurlijk de vakbonden, hoewel ik hun bestaansrecht niet in twijfel trek. Als ze er niét waren geweest leefden we nog steeds in feodale stelsels. Maar er zijn grenzen. En dat zouden die vakbonden ook moeten begrijpen. Maar integendeel, ze willen het onderste uit de kan.
En wat krijg je op de neus als je het onderste uit de kan wilt? En dat hadden we eigenlijk al lang op de neus moeten krijgen, maar (gelukkig?) werd daar een middel op gevonden: de staatskas vullen met schuld! Nét wat de tegenwoordige mamaatjes doen met het gezinsbudget om hun kindjes zoet te houden
En wat gebeurt er dan met verloop van tijd? Ik zag het honderden keren: het kindje groeit op, eist steeds meer, wordt nimmer of nooit volwassen en mamaatje ligt er mee aan haar been voor de rest van haar leven! Elke cent die ze zou kunnen sparen gaat naar juist!
En dat lieve individuutje zélf? Blijft maar problemen zoeken en natuurlijk: wat je zoekt dat vind je. Problemen al zéker. En mama blijft betalen. Vandaag voor een bloedneus, morgen voor een stukgereden auto en overmorgen voor advocaten om hem uit de gevangenis te houden.
Zo verloopt het tegenwoordig in de samenleving! Matige mensen? Een illusie! Tenzij ze ooit honger krijgen en niemand voor ze klaarstaat met de papfles of met een pak geld.
En die dag komt zéker! Want ouders blijven niet leven. Ooit komt de dag dat die onvolwassenen opgegroeid zijn en op eigen benen moeten staan. Vroeger gebeurde dat rond de 20 jaar. Nu wordt die leeftijd steeds hoger: 30 40 en in steeds meer gevallen pas als de laatste ouder sterft. Maar dan is het al veel te laat. Van een baby kun je nog een mens maken. Van een volgroeid, beklagenswaardig figuur? Ik zou niet weten hoé.
Maar toch doen mamas maar voort met verwennen en inspringen waar nodig. En toch doet vadertje staat maar verder met schuld maken om zijn kindjes en vooral adoptiekindjes in de watten te leggen.
Wat mij betreft: zonder voor een bepaalde partij te willen kiezen, ja, zelfs de partij op zich totaal te negeren, heb ik nog altijd respect voor de regering Dehaene, en voor de persoon van Dehaene op zich. Die durfde tenminste nog zeggen waar het op aan kwam en onsympathieke maatregelen nemen. Maatregelen die pijn deden in onze geldbeugel, maar de stabiliteit van de staatskas moesten waarborgen en dat ook deden.
Maar helaas, toen kwam de blauwe bende met dat dioxinegeval op de proppen en neen! Ik geef die blauwe partij niet de schuld. Wél de individuele mensen die er deel van uitmaakten en enkel aan eigenbelang dachten.
Daarom ook zal ik me nooit aan een bepaalde partij kunnen hechten. Wàt het gedachtegoed van een partij ook is het zijn de mensen die een bepaalde partij als springplank gebruiken die de lakens uitdelen. Dààr wringt het schoentje!
Zélfs het communisme, op zich, heeft veel lovenswaardig gedachtegoed. Het naziregime aanvankelijk misschien ook. Maar wie schaart zich achter succesvolle regimes? Juist tuig van de richel, dat anders geen kans maakt in de samenleving.
Want wélk gedachtegoed ook in een partij werd gepompt door goedmenende zielen het zijn altijd ménsen die het door de jaren heen moeten waarmaken. Mensen die uiteindelijk grote macht krijgen. En wie de macht heeft misbruikt hem. Zéker weten!
De begrafenis van Marie Rose Morel is alweer verleden tijd. De hatelijke reactie daarop van de Waalse nieuwsdienst ook. En de Vlaming die lijkt alweer in slaap gesust.
Bart Dewever eiste excuses voor die reactie maar zoals steeds bij de Walen: Non!
Geen probleem blijkbaar. Niemand lijkt er wakker van te liggen. Ook voor de Nieuwsdienst is de kous af. Zou dat in Wallonië ook zo makkelijk aflopen?
En dat was het dan weer niets gebeurd, het leven gaat verder. Wél betogen voor een snellere regeringsvorming, mét of zonder non. Blijkbaar doen we het nog liever verder met non dan dat de leeuw zijn klauwen toont of tenminste geen genoegen meer neemt met non.
Begrafenis voorbij nieuws voorbij Waalse kritiek voorbij wat staat er nu op het menu? Een olieramp? Schip vergaan? Zonne-activiteit?
Massaal protest tegen de Waalse TV en haar venijnig gedrag naar aanleiding van die begrafenis, zoals ik dat had verwacht? Vergeet het. Ach, jongens de leeuw is al lang zijn klauwen kwijt. Afgevijld door politiek, vakbonden en dop. Monddood gemaakt door de vele nons en andere Waalse sanitaire grapjes.
Nou ja, ze doen maar. Verdienen we nog wel die gele vlag met zwarte leeuw? Zouden we er niet liever een hemelsblauwe van maken met een spinnend roze katje? Een katje dat alles slikt en zich spinnend alles laat welgevallen? Laks migranten- en asielbeleid mensen aan het roer die het fiere schip dat ooit België heette recht naar de klippen sturen? Laat maar doen hoor, zo lang we aan de dop kunnen blijven!
Is dàt de Vlaming anno 2011? Ik begin voorwaar beschaamd te zijn dat ik er een ben: een verwaarloosbaar nevenverschijnsel in het Waals georiënteerde België!
Niet verwonderlijk dat de Waalse haan altijd al de scepter zwaaide in dat land, en dat ook in de toekomst wel zal blijven doen. Als we niet eens meer uit ons bed komen als met modder gegooid wordt naar een Vlaamse begrafenis, dan moeten we daar ook maar de gevolgen van dragen.
Vannacht droomde ik dat ik een Waalse minister was, en informateur.
Mijn eerste werk was naar de koning stappen en vragen of hij mijn taak wilde omzetten naar transformateur.
De koning had daar wel oren naar. Hij had al zowat alles over de vloer gehad: informateurs, formateurs, bemiddelaars, verduidelijkers Het had allemaal geen aarde aan de dijk gebracht maar transformateurs, dat was weer eens wat anders.
Ik had namelijk een ideetje om tot nieuwe samenwerking te komen tussen de rivaliserende gemeenschappen. Maar daarvoor moest ik de Vlamingen kunnen transformateren tot Vlamlims.
Moslims bleken namelijk de Waalse knuffelpraktijken (gesponsord door de Vlamingen) wel te kunnen appreciëren. Vlamlims zouden dat ook wel doen dacht ik zo.
En ik liet op grote schaal moskeeën bouwen die het saaie Vlaamse landschap opfleurden. Drukkerijen die à volonté Korans loslieten op de van nature uit goedgelovige Vlaamse bevolking. In de kleuterklasjes sprookjes van duizend en één nacht laten vertellen die veel beloofden maar weinig inhoud hadden.
En vooral: àls dat uitstervend ras nog mocht bestaan: Vlaamse leeuwen transformeren naar spinnende katjes. Hoe? Daar zouden de OCMWs wel voor zorgen. Waren ze trouwens al een hele tijd mee bezig: vangnetten spannen en werklust vernietigen.
Kapelletjes en kruisbeelden omtoveren tot minimoskeetjes en gezellige bidplaatsjes waar je met de kont naar de hemel en het gezicht naar de hel de Islam kon belijden (met de nadruk op lijden).
En ja dat lukte. Het duurde wél geen maanden, maar jaren! Maar de dag kwam dat ik naar de koning kon stappen met het heuglijke nieuws:
- Sire, er zijn geen Vlamingen meer! Het zijn Vlamlims geworden.
Zijn antwoord was een teleurstelling voor me:
- O ja? En wie zal nu voor ons werken?
- (Slik) euh de Vlamlims zeker Sire?
- Dan hoop ik maar dat ze meer Vlam dan Lim zijn! Wat mij betreft vertrouw ik die transformatie niet erg! Heb je er aan gedacht om met het inplanten van het Islamerfgoed, niet ook de werklust en ondernemingszin te hebben vernietigd? Want met de Vlaming Is Lam zullen we het niet ver brengen!
Tja daar zat logica in. Hoe kon ik nu zo stom geweest zijn? Maar ja, ik kon dan ook alleen maar beschikken over Waalse hersenen! Maar daar ging me toch een licht op. Een typisch Waals licht (ànderen het echte werk laten doen).
- Sire, staat u me nog een laatste transformatieperiode toe?
- Om wat te doen dan wel?
- Om een Vlaamse donor te vinden om mijn hersenen te vervangen.
En toen werd ik wakker. In een land dat het wereldrecord regering vormen gebroken had.
En ondanks alles voelde ik me gelukkig: voor de eerste keer in de geschiedenis leek het Waalse passieve non, dat in het verleden zowat elke regeringsvorming naar haar hand had weten te zetten, niet langer te werken.
Tja, een tweegemeenschapsland dat gestuurd wordt door enkel maar de passiviteit van één gemeenschap die dan nog een minderheid vormt, kàn nu eenmaal geen stand houden.
Een trekker kan dan wel een aanhangwagen meeslepen, maar als die aanhangwagen vóór de trekker uit wil rijden moet daar vroeg of laat wel narigheid van komen.
Wat mij betreft mag de regeringsvorming nog jaren aanslepen. Alle negatieve economische gevolgen zijn nog verre te verkiezen boven het slaafs blijven gehoorzamen aan alle Waalse nons.
Wat ben ik weeral in een filosofische bui vandaag! Maar eerst een sprookje:
De Platters.
Er leefde eens, heel ver weg in platland, een vrolijk plattertjesvolk dat haar hele leven niets anders had gekend dan twee dimensies. Ze waren helemaal tweedimensionaal gebouwd. Hadden een lengte en een breedte, en meer kon er voor die plattertjes ook niet bestaan. Zo was platland altijd al geweest en zo zou het ook altijd blijven.
En dus waren ook hun hersentjes tweedimensionaal ontworpen. Elke dimensie méér was niet waar te nemen en zou hen alleen maar in opperste verwarring kunnen brengen.
Ook in hun scholen werd in twee dimensies onderwezen. Kón ook niet anders, want er wàs niets anders. En toch één uitzondering was er wél in de leerstof: de héél mystieke godsdienstlessen! Zo onmogelijk en wereldvreemd als wàt, maar juist daardoor fascineerde het de Plattertjes wel. Het was onbegrijpelijk, ja, onmogelijk bijna.
Hun bijbel vertelde precies hetzelfde scheppingsverhaal als het onze: Adam en Eva in het aards en driedimensionaal (!) paradijs. En ook zij hadden het niet zo nauw genomen met de brave regeltjes over deugd en ondeugd. Wel integendeel! Ze hadden ferm deugd gemaakt van de ondeugd.
En een heel jaloerse God (wat wil je als hij zelf geen vrouw had) had hen dan, Neen! Niét uit het paradijs verdreven. Hij had hen een veel ergere straf opgelegd: hij trapte ze plat! En sedertdien leefden de plattertjes in een tweedimensionale wereld.
Jawel hoor: in ónze wereld, samen met ons. Maar we kunnen ze niet zien omdat wij driedimensionaal kijken. Ze hebben geen hoogte en dus ook geen volume. Bijgevolg kijken en lopen wij er dwars doorheen. En zij zien ons dan weer niet om precies dezelfde reden. En dus denken zij alleen te zijn in hun platland.
Maar op zekere dag gebeurde er iets héél onverwacht! Een bolvormige ballon zweefde van onder naar boven dwars door de bodem van platland heen.
De plattertjes begrepen het niet! Eerst zagen ze, met hun tweedimensionale oogjes, ee
n punt verschijnen midden in platland. Die punt veranderde in een cirkel (rood hiernaast) die steeds groter werd, tot hij bijna heel platland omschreef.
En toen verkleinde de cirkel weer, werd een puntje, en verdween.
Nog heel lang werd in alle kranten van Platland over dit fenomeen geschreven. Niemand begreep wat er echt was gebeurd. Want de derde dimensie, de hoogte van die bol, was iets dat hun tweedimensionale hersenen niet konden bevatten.
-o-o-o-o-o-o-
Waarom dit verhaaltje?
Om aan te tonen dat wat ons petje te boven gaat, niet noodzakelijk onzin hoeft te zijn. Als iets niet waarneembaar is met de zintuigen waarover we beschikken, betekent dat nog niet dat het niet bestaat! De plattertjes waren tweedimensionale wezens. Omdat ze een derde dimensie niet konden bevatten kon je ze dus met geen mogelijkheid wijsmaken dat er nog een derde is en hoe die er uit ziet.
Wij zijn driedimensionale wezens. Ons kun je ook niet aan het verstand brengen dat er een vierde vijfde honderdste dimensie is? Wie zegt dat drie de limiet is? Hoeveel dimensies zijn er nog méér, die onze hersenen niet kunnen bevatten? Tijdloosheid bevoorbeeld?
Waar het eigenlijk op neer komt is dat er véél meer tussen hemel en aarde kan zijn dan enkel datgene wat onze zintuigen en onze hersenen kunnen bevatten.
In de eerste plaats wens ik mijn innige deelneming te betuigen aan al wie Marie Rose in het hart droeg. En als hen dat al een troost mag zijn: ze is niet zinloos gestorven! Wel integendeel.
Sommige dingen gebeuren zomaar. Schijnbaar zonder doel, of met een doel dat pas veel later begrepen wordt. Een jonge, veelbelovende vrouw sterft zomaar aan kanker. Ondanks de onwaarschijnlijke moed waarmee ze tegen de ziekte vocht.
Bij leven heeft ze het gevecht verloren. Als afgestorvene lijkt ze het gevecht voor haar idealen te winnen, met name door de ronduit smerige reactie van de Waalse nieuwsdienst.
Haar leven is een zoektocht geweest om haar idealen te kunnen verwezenlijken. Heen en weer geslingerd tussen Vlaamse politieke partijen... zoekend naar wat ze blijkbaar niet echt vond. En nu ze gestorven is, lijkt het doel dat ze als stervelinge niet leek te kunnen bereiken, heel snel duidelijk te worden en dichterbij te komen.
Vooral haar begrafenis heeft de laatste maskers doen vallen bij de Franstalige nieuwsdienst! Géén innige deelneming. Géén respect, laat staan rouwbetuigingen aan de familie. Géén begrip voor het verdriet van de vele politieke figuren in de kathedraal.
Neen, in plaats daarvan een venijnige wijsvinger naar haar Vlaams Belang verleden. De venijnige opmerking dat gans Vlaanderen zich wel achter het Vlaams Belang leek te scharen aan de kathedraal van Antwerpen! En vooral: halsstarrige onwil om excuses aan te bieden voor die haatdragende uitspraken.
Bang geworden, Waalse broertjes en zusjes? Bang dat jullie sanitair trucje het niet lang meer zal uithouden? Indien zo, dan was dit nou net de juiste zet die jullie konden doen: jullie ware gezicht tonen. Daarmee gooiden jullie de eigen ruiten stuk en het laatste beetje respect dat Vlamingen nog hadden voor de Walen.
Nu. Dat komt ons niet slecht uit, en mij zou het niet verwonderen als die macabere vertoning hetzelfde effect zou hebben op de Vlamingen als De stomme van Portici destijds op de Belgen en er toe leidde dat België zich afscheurde van Nederland!
De RTBF lijkt toch wel heel erg met vuur te spelen dit keer. Maar of de stellingname van de Franstalige nieuwsdienst ook echt de mening is van de modale Waal betwijfel ik. Onze nieuwsdienst geeft ook lang niet altijd ónze mening weer.
Hoedanook, de lont is aangestoken. Nu is het wachten tot de leeuw gaat klauwen. Of is de Vlaming het nog altijd niet beu dat hij niet lijkt mee te tellen in dat multiculturele landje dat België heet en waar iedereen welkom is, uitgenomen de Vlamingen?
Neen, dit is geen grandioze spelfout! Het gaat niet over de relativiteitstheorie van Einstein, hoewel het er misschien wel ergens verband mee houdt. Maar ingewikkelde wiskundige formules zijn nooit mijn ding geweest. Ik ga liever voort op wat ik aanvoel.
En wat ik aanvoel, en altijd al een beetje aangevoeld heb, is dat àlles op aarde relatief is. Ook, en in de eerste plaats, de tijd!
En hoe ouder ik word, hoe sterker dat gevoel en hoe meer ik me ga afvragen of tijd wel bestaat!
In relatie met ons eigen leven bevoorbeeld: als je vijf jaar bent, lijk je al een heel mensenleven geleefd te hebben. Elk jaar méér lijkt wel een eeuw! Eenmaal de 20 voorbij gaat het sneller, en versnelt steeds meer.
Met andere woorden: ons besef van tijd van 50 jaar geleden klopt niet meer. Het gaat allemaal veel sneller lopen. Dagen, maanden en jaren vliegen voorbij als een sneltrein.
Bestààt tijd eigenlijk wel, of is het alleen maar een illusie? Een illusie om ons, vastgekluisterd in ons beperkte menselijke lichaam, te beschermen? Beschermen tegen al dat onmogelijk te bevatten gewoel om ons heen?
Want, stél dat tijd niet bestaat dat alles wat zich ooit in onze omgeving heeft afgespeeld en nog zal afspelen zich nu zou voordoen. Onze menselijke hersenen zouden het niet kunnen bevatten; zijn er niet voor gemaakt, en we zouden gek worden. Stel je voor: beeld in beeld in beeld alles tegelijk! Alles op dezelfde plaats! Verleden, heden, toekomst! Je weet niet in welk (tijds-)vakje je hoort, want er zijn geen vakjes.
Zou het niet kunnen dat de natuur ons genadig geweest is en ons alles maar in stukjes en beetjes laat zien, in een soort film die we tijd noemen?
Om een aanschouwelijk voorbeeld te geven van mijn visie op de feiten:
Stel je voor dat je in het midden van een museumzaal staat. De muren hangen vol schilderijen, maar ze allemaal tegelijk bekijken lukt natuurlijk niet. En dus focus je maar op ééntje ervan, alsof je met oogkleppen op loopt. Je bekijkt alle details en geniet of gruwt ervan. Dan draai je je een beetje om en bekijkt de volgende. Het eerste doek zié je nu niet meer maar moet dit persé betekenen dat het er niet meer is?
Tijd zie ik min of meer op gelijke wijze: we zien er een flard van. De nu- fractie. Nét genoeg om het te kunnen verwerken. Maar bestaat het verleden daarom écht al niet meer? Is de toekomst er écht nog niet?
Ik vrees van wél! Alle figuren, van doodbraaf tot gruwelijk gemeen, zijn er nog. Joden worden nog altijd verbrand door de nazis maar we zijn het plaatje voorbij en zien het niet meer, tenzij als een herinnering of gelezen in een geschiedenisboek. Christus wordt nog steeds gekruisigd op die vorige muur van de museumzaal of in die andere fractie van het tijdsbeeld dat nog altijd nu aan het zijn is.
Alles wat wijzelf ooit deden of uitspookten is er ook nog altijd!
Een angstwekkende gedachte maar toch de moeite om even bij stil te staan!
Hallucinant? Heel zeker Want, wanneer? bestaat dan niet meer. Laatste oordeel? Evenmin. Want laatst bestaat niet als er geen tijd is. Dat oordeel IS dus. Nú. Niét binnen afzienbare tijd. Alles wat er was is er nog alles wat zal zijn is er al oordeel inbegrepen.
Alleen onze beperkte menselijke hersenen zijn niet in staat het te bevatten. We bekijken, gelukkig, met onze oogklepjes schilderij per schilderij en laten alles druppelsgewijs binnen in onze hersenen. Alleen maar op dié manier kunnen we ons een idee vormen van het geheel zonder compleet knettergek te worden.
De schilderijen die we al zagen blijven in onze herinnering én bestaan nog. Even levendig als toen we er naar keken. Het schilderij dat we nú bekijken is enkel maar ànders omdat het nú onze aandacht heeft. Van de schilderijen die nog moeten bekeken worden weten we niets totdat onze oogkapjes die richting uitgedraaid zijn.
De gelijkenis met tijd is toch frappant? Het enige verschil is, dat we in de museumzaal vrij kunnen rondkijken: heen en terug. Maar het fenomeen tijd kunnen we juist niét beïnvloeden. We moeten wachten tot de tijd er is.
Waarom voorzien paardenmenners hun dieren van oogkleppen? Omdat een paard, en zéker buiten zijn vertrouwde omgeving, angstig en schichtig wordt door alles wat in zijn omgeving gebeurt. De oogkleppen verhinderen hem echter te zien wat links en rechts van hem gebeurt. Hij denkt dan dat daar niéts is, en dat houdt hem een pak rustiger. Door zijn kop, mét de kleppen, te draaien laat ook hij alles druppelsgewijs binnen in zijn hersenen.
Zou het kunnen dat wij om net diezelfde reden het scenario tijd-ruimte in porties toegedeeld krijgen in plaats van alles ineens? Werd dààrom de illusie tijd ingebouwd in ons wezen?
Ben ik hier een exacte waarheid aan het verkondigen? Natuurlijk niet! Twijfel ik aan die theorie? Natuurlijk! Kan het ook allemaal heel anders in elkaar steken? Dat zal wel!
Maar wat mij betreft: ik vind het de moeite even bij die mogelijkheid stil te staan en er de nodige gevolgtrekkingen uit te trekken. Want het zou me niet eens verwonderen als het inderdaad zo zou zijn.
Het opent ook heuglijke perspectieven: want ook alle prettige dingen die je ooit deed zijn er dan nog. Niets is dan voor niets geweest. Niets is verloren geweest. Alles bestaat nog, maar we zijn alleen maar niet meer in staat het nog te zien.
Nu hebben mijn lezers de keuze tussen twee dingen: ze verklaren me gek, of ze sluiten éventjes de ogen, proberen te bevatten wat ik duidelijk maakte, en begrijpen het helemaal niét of niet helemaal de keuze is aan hen.
Maar weet dat ik het ook niet helemaal begrijp. Alleen maar zo aanvoel. Téveel dingen uit mijn verleden blijven heel duidelijk en demonstratief aan mijn huid kleven. Zouden ze dat kunnen als ze er niet meer waren? Als ze verloren waren gegaan in de tijd?
Misschien moest ik dit column maar Dagboek van een gek hebben genoemd. Het klinkt inderdaad gek en vergezocht maar het is iets dat me niet loslaat. Temeer ook omdat ik toch af en toe ook zon heel sterk déja vu gevoel heb gekend: je komt terecht in een totaal vreemde situatie, en plots lijkt het alsof je dit al eens meegemaakt hebt.
Ergens in het verleden misschien een glimp van een beeld uit de toekomst opgevangen? Een onbedoeld uitschuivertje van de natuur? Een hersenkronkeltje dat eventjes uit de band sprong en zag wat het niet hoorde te zien? In een droom misschien?
Ja jongens en dat op een zondag! Moet er nog zand zijn?
Ze stond alleen in de kille grauwe mist een sigaretje te roken. Nét buiten de automatische glazen deuren. Daarmee wist ik ook meteen dat binnen die deuren niet mocht gerookt worden.
Een grauw, wazig figuurtje dat als uit het niets opdoemde uit de alles verhullende mist.
Maar ook een leuk, slank figuurtje. Zo tussen de 20 en 25 jaar oud, lange gitzwarte, maar onverzorgde haren. Een grauw silhouet, bijna samensmeltend met de halvelings transparante, mistige achtergrond.
En toch had ze een gezichtje dat een grote natuurlijke schoonheid verried, maar verborgen ging achter een verlepte uitstraling. Blik op oneindig mondhoeken misprijzend naar beneden wat rood (of was het grauw?) omrande ogen enkel maar aandacht voor haar sigaret waaraan ze nerveus lange trekken deed en diep inhaleerde. Leek ook niet echt uitgeslapen.
Heel haar figuur straalde eveneens een onmiskenbaar fier Wie doet me wat? uit. Uitdagend en afstotend tegelijk. Een meisje dat nog een mooie toekomst had kunnen hebben, maar die al grondig aan het verknallen was vond ik.
Mensen liepen langs haar heen binnen en buiten door de glazen deuren van het modern ogend gebouw. Luidruchtige mensen. Mannen met tatoeages, druk gesticulerend. Dan nog enkele verlepte slonzige vrouwen. Negers en Marokkanen. Voorwaar ook een Indiër met ontzagwekkende tulband. Drukke bedoening. De zaak leek wel goed te draaien, en nog wel op een internationaal cliënteel te mogen rekenen.
Die plots uit de mist opdoemende drukte zou je niet hebben verwacht in die kalme buurt. Welke fatsoenlijke zaak zou zich hiér nu juist hebben willen vestigen?
Een jongeman met een blikje bier in de hand kwam de hoek omlopen. Hief het blikje naar de mond waarboven enkele pluisjes een wanhopige poging voor het aankweken van een snorretje moesten voorstellen. Deed een laatste teug aan het blikje en gooide het dan achteloos op de grond alvorens door de glazen deuren te stappen. Een eenzame afvalbak stond ongebruikt een paar meter verder Het meisje keek even met nietszeggende ogen naar het blikje dat, door de wind gedreven, aan haar voeten voorbij rolde, en zette dan weer de blik op oneindig.
Van de andere kant van de straat kwam nog een meisje aanlopen en begon een gesprek met haar. Ik weet niet of je het een gesprek kon noemen. Het leek er aanvankelijk op, maar al gauw gingen de stemmen een paar octaven hoger klinken en leek het of ze elkaar in de haren zouden vliegen. De paar woorden die ik opving waren niet bepaald van het hoogste niveau.
Leek me toch allemaal maar gemeen tuig. Tuig van de richel. Mensen waar je liefst met een grote boog omheen stapt. En toch straalde de architectuur van het gebouw met de glazen deuren een zekere voorname klasse uit. Niet echt een gebouw waar je dergelijke mensen verwacht te zien in- en uit lopen.
Nét toen ik het gebouw zou voorbijgaan liep er ook nog een heftig ruziënd ouder paar (echtpaar?) de glazen deuren uit en overstemde de ondertussen al uit de hand lopende kakofonie tussen de twee meisjes.
Eventjes later liep ook de bierblikjongen terug buiten, vloekend en achter zich aankijkend, middenvinger in de hoogte!
Toen zag ik tussen twee mistflarden door wat dit voornaam ogende gebouw moest voorstellen: het was het O.C.M.W. kantoor!
De mist leek plots een stuk killer geworden en ik huiverde. Verdreef een hallucinante gedachte die bij me opkwam:
- Stel dat je, als normaal mens, door een plotselinge pech eventjes bij die dienst terecht moet! Zou je durven binnenstappen? Zou je je gezicht durven tonen als je buitenkomt? En, mócht die dag ooit komen, zou je dan niet blij zijn met die mist en wensen dat ze nog veel dichter werd?
Zou dàt de bedoeling geweest zijn van de mensen die aan de doopfont van deze dienst stonden? Ruziënde, betweterige, gedrogeerde en getatoeëerde nietsnutten sponsoren?
Of hadden die mensen een heel ander idee over de samenstelling van de toekomstige maatschappij? Hadden ze gedacht dat de beschaving alleen maar hogerop kon? Dat er geen weg terug was?
Heb ik goed gehoord? Heb ik goed gekeken? Miste ik iets? Gisteravond in Man bijt hond interviewden ze een Indiër in een asielcentrum - ex kazerne.
De man was er fier op dat hij muziekproducer was, al vele CDs had uitgegeven in zijn geboorteland, en nu kwam kijken of hij dat hiér ook kon waarmaken. Meteen ook gaf hij fier een demonstratie met de kostbare installatie die hij had meegenomen en die velen onder ons niet zouden kunnen bekostigen. En zéker al niet als we diéns gratis opvang nog moeten ophoesten ook!
Nu heb ik niets tegen Indiërs, nog minder tegen muziekproducers. Maar gaat dat zomaar in België? Moeten we, als modale belastingsbetalers, dààrvoor al die kosten dekken om een vervallen kazerne tot een comfortabele en gratis opvang voor de hele wereld om te toveren? Verwarming- en elektriciteitskosten betalen? Terwijl we onze eigen daklozen in de kou laten staan?
Als je dan echt muziekproducer bent, is dàt het wondermiddel om de wereld te veroveren? Met gratis opvang op onze kosten? Zou ons dat ook lukken als we ónze kundigheden in het buitenland willen gaan promoten?
Of zou dat uitspattinkje ons een bomvol duiten kosten met waarschijnlijk dakloosheid tot gevolg?
Er was eens Il était une fois Erase una vez Once upon a time
Over heel de wereld gaan kinderogen stralen van verwachting en worden de oortjes gespitst als ze die woordjes horen. Nu gaat het komen zie!
En het wordt muisstil in de klas. De spanning is te snijden! Het pure genieten ligt zó binnen handbereik. Ze hangen aan de lippen van de lieve juf die het sprookjesboek op haar lessenaar heeft liggen.
En ja hoor! Ook ik geloof nog in sprookjes. Zéker weten.
Nou, van iemand die binnenkort 70 wordt verwacht je niet meteen dat hij in sprookjes gelooft. Tenzij hij seniel aan het worden is, en dat ben ik dus gelukkig (nog) niet.
Maar jawel. Ik geloof in sprookjes, en vind dat we dat allemaal zouden moeten doen. Natuurlijk geloof ik niét in de verhaaltjes op zich, maar in de moraal die achter veel van die sprookjes steekt. Tenminste, toch in de echte klassiekers. Geschreven door ware kinderpsychologen avant la lettre. Geschreven met liefde. Geschreven met begrip voor de wereld van het kind. Maar vooral geschreven als eerste simpele levenslesjes vol kunstzinnige moraal.
Ik herinner me nog heel goed het kleuterklasje waar juffrouw Willems ons sprookjes voorlas. We luisterden met open mondjes. Het verhaaltje werd later vergeten, maar de moraal bleef hangen. Ook de eerste boekjes die ik las zodra ik iet of wat kon lezen, waren sprookjesboeken.
Nou ja, ik was dan wel een jongen, maar had oudere zussen. Dat verklaart ook weer veel
De verhaaltjes op zich boeiden me toén misschien nog wel, maar vervaagden in de loop der jaren. De moraal echter, had zich ondertussen al diep in mijn wezen genesteld en die ben ik nooit meer kwijtgeraakt. En ik moet zeggen: in veel gevallen klopte die moraal voor de volle 100%. En ik heb lang genoeg geleefd om het ook allemaal te hebben zien waarmaken.
Néém nu de krekel en de mier van Jean de la Fontaine (17° eeuw!!!). Twee vieze insecten en een ogenschijnlijk kinderlijk verhaaltje. Maar wat de schrijver er ons wou mee zeggen heeft veel meer waarde en kan je soms meer levenswijsheid opleveren dan enkele jaren hogere studies. Bijna vier eeuwen zijn er over gegaan, maar nog altijd klopt de moraal.
Helaas, de meeste mensen vergeten niet alleen die sprookjes zodra ze volwassen beginnen te worden, maar doen meteen ook afstand van de moraal die er aan verbonden is. Het kind met het badwater weggooien noemen we zoiets.
En ik vrees en hoop dat die vrees nooit waar wordt dat we stilaan het einde van die sprookjes aan het beleven zijn. Zullen ze nog verteld worden binnen 20 jaar? Ik hoor nú al stemmen opgaan tegen het 'wijsmaken van leugens aan kleutertjes. Hoor ook al stemmen opgaan tegen moraliseren
Persoonlijk vind ik sprookjes veel minder leugenachtig dan wat zowat alle religies ons proberen te doen geloven, en niet alleen aan kleutertjes.
Er is zelfs nog een groot verschil: van sprookjes snàp je al spoedig dat het wel leuk, maar verzonnen is. Terwijl een religie je met alle geweld wil wijsmaken dat ze je de waarheid vertelt.
Als kind heb ik sprookjes gehoord, maar ook met welgemeende aandacht naar de godsdienstlessen van meneer pastoor geluisterd.
De eerste hebben me voor een stuk gemaakt tot wie ik ben.
De tweede ook, maar dan in dié zin dat ik al spoedig een grondige afkeer kreeg van leugens en hypocrisie.
En ach, waarom zouden we niet meer geloven in die heerlijk ouderwetse, maar onfeilbare sprookjesmoraal?
In die heerlijke sprookjesachtergronden waarvan we als kind zo konden genieten?
Wat is er gebeurd met ons, toen we evolueerden van kind naar volwassene?
Wat bleef er over van onze jeugdige idealen zodra de strijd om het leven, de poen en de liefde zich ging aankondigen?
Is het dan zo moeilijk de twee te combineren en te blijven koesteren?
Ach ja... je moet in je levensonderhoud voorzien, werken, zaken doen, nadenken, pompen of verzuipen... in je beroepswereld en -tijd. Maar daarna? Hoef je echt die kille zaken- of werksfeer mee te nemen naar huis?
Je thuis zou eigenlijk je sprookje moeten zijn. Maar daarvoor is het nodig dat ofwel je hele gezin weet mee te draaien in die sfeer, ofwel dat je alleen bent en van je leven maakt wat je er zelf wilt van maken.
Sommige mensen willen niets meer met de maatschappij te maken hebben en kiezen voor een leven als clochard Willen geen woonplaats meer, worden afgeschreven, betalen geen belasting meer noch wat dan ook, maar hoeven ook niet op overheidssteun te rekenen. Kortom: ze bestaan niet meer voor de maatschappij. Als dat hun vrije keuze is, dan zij het zo. Het zijn levende, denkende wezens die recht hebben op een leven naar hun keuze. Ze verdienen nog onze bewondering ook, want al willen ze dan niet in het gareel lopen, ze profiteren er tenminste toch niet van ook.
Tweede categorie.
Anderen hebben nooit nagedacht bij wat ze deden huisjes gebouwd op het ijs het dom gespeeld te lui geweest te luxueus geleefd nooit ook maar énige moeite gedaan om te sparen. En dan plots staat de deurwaarder voor de deur, begint de afgang, en voor ze weten wat er gebeurt zijn ze ook dakloos. Dat is wel niét hun vrije keuze, maar ze hadden beter moeten weten.
Derde categorie.
Weer andere mensen kunnen, door één keer brute pech, plots dakloos worden. Dat kan door een faillissement, een echtscheiding en ontelbaar veel andere zaken. Kunnen plots geen huishuur meer betalen, kunnen er dus ook geen vast adres meer op nahouden, worden eveneens afgeschreven en kunnen, wat de overheid betreft, hun plan trekken. Door gebrek aan adres kunnen ze ook niet meer terecht bij een potentiële werkgever. Zelfs al zouden ze de vuilste karweitjes willen opknappen, ze mogen gewoon niet! De werkgever kan ze niet inschrijven als er geen adres is. De steeds groeiende huurprijzen zijn er ook voor een stuk verantwoordelijk voor dat die groep snel uitbreidt.
Dié mensen hebben er niet om gevraagd. En toch lopen ze dezelfde straf op als de twee vorige categorieën. En dat in een land dat zich een beschaafde welvaartstaat noemt. Een land dat vindt dat het vreemden asiel en onderdak moet verlenen. Een land dat miljoenen investeert in hulp aan derdewereldlanden om dààr de hongersnood te stillen. Een land dat zijn eigen jeugd platverwent en er bewust beroepsluiaards van maakt en dan vreemde werkkrachten moet importeren om die op hun beurt door een knuffelbeleid vroeg of laat de sociale vangnetten in te jagen.
Een land dat kosten noch moeite spaart om oude legerkazernes bewoonbaar te maken om onverantwoordelijke asieltoeristen en hun hele gezin onderdak te bieden in plaats van ze aan te klagen voor kinderverwaarlozing.
Maar dus ook een land dat ondertussen geen poot uitsteekt om de pechvogels van eigen bodem een minimale hulp te bieden. Al was het maar met enkel en alleen een adres, zodat ze tenminste werk kunnen zoeken en zich nuttig maken.
En nochtans, zò moeilijk en duur kan dat toch niet zijn? Gewoon in elke gemeente een soort postbuscentrum om aan elke Belg die financieel niet de mogelijkheid heeft een woning te huren tenminste toch een fictief adres en brievenbus toe te wijzen als domicilie en waar hij zijn post kan komen afhalen. Gratis of betalend naar gelang er al dan niet nog van een inkomen sprake is.
Zijn daar problemen mee? Jawel! Want zo erkent de overheid dat er daklozen en hongerlijders zijn onder eigen volk, terwijl ze zich liever bezighoudt met het beknuffelen van vreemden en het stillen van de honger in de rest van de wereld.
Maar zo weet ze ook over hoéveel Belgen het gaat, en misschien wil ze dit steeds hoger wordend cijfer liever negeren! Doen alsof ze er niet zijn.
Misschien ook zou ze zich wel verplicht voelen die mensen toch een minimale tegemoetkoming uit te keren. Is dat soms een probleem, omdat het over Belgen gaat die eventjes pech hadden?
Is datzelfde geld dan beter besteed aan vreemden? Of aan profiterende beroepsluiaards? Aan subsidies om vreemde culturen en religies hier te laten infiltreren? Déze categorieën zullen de staat toch nooit een cent opbrengen. Een dakloze Belg met een adres en geldig identiteitsbewijs heeft tenminste de mogelijkheid zijn leven terug op de sporen te krijgen. Dat heeft hij nu totaal niet! Kan enkel van de regen in de drop komen en is tot een werkloos leven gedoemd.
Van de vele schandaligheden die we de laatste decennia moesten slikken vind ik het totaal negeren van dakloosheid ronduit de meest hypocritische en helaas, ook de meest doodgezwegen schande. Alsof we niet mogen weten dat ze bestaat.
Ze zou ook nooit hebben bestaan als de sociale vangnetten wat minder uitnodigend waren geweest. Dan had er volledige tewerkstelling kunnen blijven en hadden er geen allochtone profiteurs moeten aangetrokken worden.
De start van die sociale overbescherming mag dan al aan de rode robbers worden toegeschreven, de blauwe bloezen, de gele geilaards en de paarse parasieten hebben er flink aan meegewerkt naargelang ze aan de macht kwamen en die macht wilden blijven behouden met onverantwoord en ondoordacht knuffelbeleid. De trend was gezet... en werd nageäapt vanwege het 'aanvankelijk' succes. Géén politicus zag in dat dit een vicieuze cirkel zou worden die uiteindelijk maar tot één resultaat kon leiden: totaal faillissement, zodat ook vadertje staat ooit dakloos wordt.
Het wordt dus hoogtijd dat politici eens gaan nadenken en de échte noden van het eigen volk aanpakken!
Gek toch, hoe dicht nostalgie en spitstechnologie soms bij elkaar liggen?
Wie vroeger zegde nostalgie dacht aan koffergrammofoons, kaarsjes, petroleumlampen en zo , maar nu betrap ik er juist mezelf op dat ik nostalgisch zit te mijmeren over mijn eerste pc!!!
Echt een voorhistorisch, maar leuk toestelletje. Het moet 1985 geweest zijn of zo. Nog geen sprake van Windows, laat staan internet!
Het was een Schneider Joyce, door Schneider gemaakt onder licentie van Amstrad. En of ik daar plezier aan heb beleefd! Betaalde er 20.000Bf of 500 euro aan. Compleet.
Hiernaast zie je er nog nét een stukje van achter de rug van mijn zoon Peter. De enige foto (ondertussen alweer van 1992) die ik er nog van heb. De computer zat verwerkt in de behuizing van de beeldbuis. In de doos zat ook nog een toetsenbordje en een naaldprinter (deels verborgen achter Peters hoofd). Als dié aan het printen ging hoorde je het tot twee huizen ver!
Muis? Bestond nog niet. Je deed alles met de pijltjestoetsen.
Harde schijf? Hé zeg, niét op een huiscomputertje hé? Dat bestond enkel op peperdure professionele computers. Het alternatief was een floppydiskette. Niet eens meer compatibel met het formaat dat momenteel nog een beetje gangbaar is, maar ongeveer gelijkaardig.
Er waren twee diskettes bijgeleverd: eentje met het besturingssysteem dat je eerst moest inladen (voorloper van DOS), en op de andere stond voorwaar zowel een nogal volwaardige tekstverwerker (locoscript genoemd), en de programmeertaal basic.
En dat alles op 256 Kilobytes per diskette!!!
Vooral de naam Joyce stond me erg aan en deed me denken aan een klassieke naam voor een Engelse secretaresse. En ja hoor! Dat wàs ze ook wel. Mijn oude schrijfmachine kon direct naar de vuilbak verhuizen. Gebruikscomfort had zijn intrede in mijn leven gemaakt. Wég met typex en andere toestanden om typefouten te verbeteren.
Het scherm: zwart met groene letters. Héérlijk nostalgisch! Heerlijk simplistisch maar zoals het op je scherm stond kwam het ook wel op papier te staan als je het afprintte. En dat was, voor déze tijd toch, al een grote vooruitgang.
En ja, je werk sloeg je op op weer zon diskette: programmadiskette er uit en lege diskette er in. Dan kon je saven.
En dan die programmeertaal basic. Jongens, wat heb ik me dààr mee geamuseerd. Kon je letterlijk alles mee doen.
Computertijdschriften en -boeken handelden in die tijd hoofdzakelijk over basic, en publiceerden programmas in die taal. Die typte je dan netjes over, runde ze, en voorwaar: ze deden wat ze beloofden. Een lijst sorteren bevoorbeeld. Als die lijst een honderdtal onderwerpen bevatte kon je gerust een kopje koffie gaan drinken voordat Joyce klaar was met dit klusje, maar het resultaat was wonderbaar voor dié tijd.
Of je experimenteerde wat met zelfgeschreven programmas
Ik amuseerde me rot met dat ding!
Windows? Nooit van gehoord! (Ruitenpoetsmiddel?). Internet? Is dat een merk van haarlak?
Maar kort nadat bovenstaande foto werd gemaakt raakte alles in een stroomversnelling. De eerste Windows verscheen op het toneel, internet deed zijn intrede, en mijn arme trouwe Joyce eindigde in het containerpark.
Voor jongere generaties is 25 jaar geleden dan misschien wel een eeuwigheid, en mogen die inderdaad al van nostalgie spreken. Maar voor mij lijkt het gisteren wel, en is het niét iets dat ik normaal nostalgie zou durven noemen.
Maar toch Joyce zal altijd heel nostalgisch in mijn herinnering blijven als mijn eerste stappen in de pc wereld. Als een waar avontuur.
Om te eindigen nog een anekdote over die tijd: de pc begon ook schoorvoetend zijn intrede te doen op mijn werk, en mijn baas vond dat ik maar een informaticacursus moest gaan volgen. Deed ik, in de hoop iets bij te leren. Maar o wee, de lesgever bleek er ouderwetsere gedachten op na te houden dan ik. Het ging vooral over gegevens-opslag en rekenwerk. Maar toen ik hem vroeg hoe het dan met tekstverwerking zat, viel hij uit de lucht en gaapte me aan alsof ik van een andere planeet kwam.
- Tekstverwerking? Secretariaatswerk bedoel je? Daar is een computer niet voor gemaakt en zal dat ook nooit kunnen. De bedoeling van een computer is enkel het opslaan van massa-informatie!
En daar stond ik dan. Durfde hem niet te zeggen dat ik al een jaar aan tekstverwerking deed. Thuis op mijn eigen persoonlijke computer!
Korte tijd nadien stond er ook een pc in mijn bureel op het werk. De allereerste in mijn afdeling. Met de allereerste versie van Microsoft Word. Het scherm was zwart met goudgele letters. Een muis was er nog niet bij. Alles gebeurde met het toetsenbord: toetscombinaties... pijltjestoetsen... En zowaar... een 'gigantische' harde schijf van wel 10 Mb!
Maar goed, vermits ik enkel tekst had op te slaan kon daar wel de correspondentie van een paar jaar op! En voor de rest kon ik nog altijd terecht op de monsterachtige diskettes van 5 duim in zwart geplastificeerde zachte behuizing!
Weer wat later brak Microsoft volledig door met Windows en was het enkel nog Bill Gates die de scepter zwaaide in computerland.
Alles werd stukken beter, comfortabeler, maar ach... dat oude Schneidertje deed het met de middelen dat het had toch ook heel goed!
En wat Microsoft betreft, één woord van negatieve kritiek: het verandert véél te snel! XP... Vista... Seven... Ik heb medelijden met de tegenwoordige ambtenaren die, nét als ze een nieuw systeem goed in de vingers hebben, weer naar iets nieuws moeten overschakelen.
Iets nieuws dat een paar héél minieme verbeteringen inhoudt, maar waarvan vooral het uitzicht en de bediening weer totaal is veranderd. Voor de goede zaak? Neen! Voor de poen!
Sommige goede dingen blijven, gelukkig, bestaan. Een van die dingen is de vistrap in Oostende. Gelegen aan, natuurlijk de Visserskaai.
Van s morgens vroeg zijn de vissersvrouwen er al hun verse waar aan het aanprijzen, en inderdaad, verser kan niet. Zó van het schip in de vele stalletjes.
Of het ook nog goedkoop is? Niet echt. In de doorsnee viswinkel, buiten de toeristische centra, vind je soms wel ongeveer dezelfde prijzen, maar zelden dezelfde versheid. En als de vissersvrouwtjes je al een beetje beginnen te kennen worden er wel al eens wat visjes bovenop gegooid voor hetzelfde bedrag.
Helemaal anders dan de gevestigde viswinkels in de toeristische zone. Daar wordt veel meer aandacht besteed aan de verleidelijke presentatie dan aan het product op zich, en worden de prijzen natuurlijk ook aangepast aan het toeristisch gedrag.
Wat ook opvalt aan de vistrap, is het feit dat je er nooit vis zult ruiken. Die ruik je pas als je een doorsnee viswinkel voorbijloopt. Maar aan de vistrap? Zuivere zeelucht. Anders niets.
Verse vis heeft namelijk nagenoeg geen geur. Die geur komt er pas bij als het beestje al wat langer het tijdelijke met het eeuwige heeft verwisseld.
En toch ligt die vistrap ook midden in een drukke toeristische zone, maar toeristen vind je er minder. Die komen namelijk van het station naar de Zeedijk gewandeld, en zijn, net vóór ze de vistrap voorbijlopen, al een hele serie veel verleidelijkere kraampjes voorbijgelopen.
Kraampjes waar je heerlijk ogende plastic visschoteltjes kunt kopen, en die worden dan ook massaal verkocht. Zo op het oog een volledige maaltijd. Ziet er grandioos uit. Het water komt je in de mond. Bomvol gevuld met een bovenlaagje van surimi (?!?) in de vorm van kreeftjes, krabbepootjes en andere zeevruchtjes en nét daaronder, maar onzichtbaar, zon 2 à 3 cm dikke laag gesnipperde ui
Gelukkig staan er veel afvalbakken in de omgeving, want wie gaat nu een half pond rauwe uiensnippers gaan opeten? Volledige maaltijd?!?
Maar goed, die toeristen zijn dus al volop hun vermeende verse visschotel aan het eten als ze achteloos de vistrap voorbijlopen zonder er op te letten.
En trouwens, hun bestemming is meestal toch het strand, en daar ga je toch niet liggen zonnebaden met een paar kilo verse vis naast je hé? Tenzij je met gestoomde vis wilt thuiskomen.
En zo komt het dat de vistrap (die trouwens helemààl geen trap meer is) haar authenticiteit heeft kunnen behouden tot grote vreugde van de inboorlingen en spijts alle toeristische strekkingen.
Nou ja, de moderne mens, en zéker de mens in toeristisch uniform, wil nu eenmaal bedrogen worden. En dus: waarom niet toegeven aan die wil en er nog grof geld aan verdienen ook?
Eerlijkheidshalve moet ik hier nog aan toevoegen dat die kraampjes toch wel één artikel verkopen dat wél heerlijk vers is: wulken. Alhier wulloks genoemd (soort zeeslakken). Die staan dan heerlijk dampend in een kookpot te sudderen en worden zó uit de pot per portie verkocht. Voor de rest mogen ze wat mij betreft hun rommel houden.
Zondag. Vanmiddag aten we de aloud geroemde nationale Bel
gische schotel: Biefstuk friet met sla en tomaatjes.
Heerlijk vers gesneden frietjes een lekkere filet pur, doorbakken, want rauw vlees lusten we niet. Dat laten we aan de snelle kok die in 2 minuten een volledig maal op je bord gooit, en je nog weet te suggereren dat het lekker is ook!
En dan de sla zoals mijn vrouw ze maakt: gemengd met gesnipperde ui en mayonaise.
Om op restaurant nog iets zo smakelijks geserveerd te krijgen moet je de klok toch wel veertig jaar terugdraaien. Toen de Belgische keuken nog geroemd werd over de ganse wereld. Toen koks nog koks waren en wisten waar ze mee bezig waren. Toen we zonder schaamte nog met buitenlanders op restaurant konden.
Ja nú zou ik dat niet meer durven! Want onze keuken en eetgewoontes zijn totaal verwaterd. Tenminste toch, op professioneel vlak. Lekker moest plaats maken voor alleen maar mooi. Een rijk versierd bord: patatje of (diepvries-) frietje hiér, worteltje dààr, halfrauw biefstukje rijk versierd met camouflerende kruidenblaadjes want de mens anno 2011 eet niet meer met de mond; proeft niet meer met de tong. Neen! Nu eet hij met zijn ogen.
En koks evolueerden van keukenprinsen tot visuele artiesten. Je bord moet een schilderij zijn. Wat er op ligt en hoe het gemaakt werd speelt nog weinig rol. Evenmin de vele vuile vingers die alles netjes op het bord schikten! Pollepels, messen en vorken horen enkel op de eettafel. In de keuken tellen enkel nog de vingers.
Ze schikken, mengen, mixen, worden afgelikt, om dan aan het volgende bord te beginnen Alles heel hygiënisch hoor! Wie is er nu immers vies van de vingers en het speeksel van een kok? Als het bord maar mooi oogt!
En jawel hoor het kon niet anders. Ook onze smaak is totaal verwaterd. Wat wil je dan ook, als de moderne maatschappij je heeft leren eten met de ogen? De leuze is: het oog wil ook wat. Wel, wat mij betreft: vooral mijn tong wil wat. Mijn ogen hebben een andere functie en bevatten geen smaakpapillen.
Neen hoor jongens, als jullie de artiest willen uithangen, word dan liever kunstschilder, beeldhouwer, etser of wat dan ook maar alstublieft geen kok! Want mijn tong wil ook wat! Mijn ogen gebruik ik voor andere dingen.
Jawel ik mis de vroegere heerlijk gezellige restaurantbezoekjes. Leuk kader, goede bediening, roken was evenmin een probleem, en vooral: lekker eten! Alles vers. Diepvries bestond nog niet.
Toén kon je op restaurant gaan om beter te eten dan thuis.
Nu is het thuis veel beter. En blijf je dan ook maar liefst ver weg van die kunstzinnig opgevatte schotels vol smakeloze vuiligheid die min of meer lekker werd gemaakt met kruiderij.
En nog met buitenlanders op restaurant gaan? Ik dénk er niet aan. Tenzij in de héél dure, maar of je daar dan ook waar krijgt voor je geld is maar de vraag. En bepoteld is je voedsel er zéker.
Culinaire gewoontes totaal verwaterd. Net als alles in onze hedendaagse maatschappij.
Wat een geluk dat we nog thuis kunnen eten. Een ware luxe! Maar helaas ook een verdwijnende generatie als ik zie wat het snelst over de toonbank gaat bij de beenhouwer. De volledig klaargemaakte schoteltjes natuurlijk! De bewaarmiddelen worden er dan maar bijgenomen.
Soms valt het me op hoe weinig mensen naar anderen, en hoeveel ze enkel maar naar zichzelf willen luisteren. Ze doen een heel monologisch verhaal en houden dan plots op, kijken je aan en vragen wat je mening daarover is. Maar vóór je ook maar de tijd hebt om je mond te openen zijn ze alweer bezig met een heel ander onbenullig verhaal.
Ik kan daar maar één conclusie uit trekken: ze horen zichzelf graag praten, en stellen de vraag naar jouw mening alleen maar retorisch. Overtuigd als ze zijn dat je ze toch gelijk zult geven. En met die zaligmakende gedachte beginnen ze dan maar snel aan een nieuw verhaal.
En dan gaan ze tevreden naar huis. Ze hebben weeral gelijk gekregen?!?
En ik, ik vind het al lang oké hoor. Als dat ze gelukkig maakt! Ben ze zelfs dankbaar dat ik geen commentaar moet geven. Dat bespaart me in het vervolg het luisteren naar ze. Ik kan me dan stilletjes afsluiten en aan prettigere dingen denken. Ik val dan toch niet door de mand als ze me plots iets vragen, want ze wachten een antwoord toch niet af. Heerlijke, lieve mensen! Toch?
Zo sociaal als een bende kippen: aan één stuk door kakelen. Niks zeggen! Alleen maar praten. Over wàt dan ook. Milieuvriendelijk ook nog, want je hoeft geen radio of TV aan te zetten voor de sfeer als ze in de buurt zijn.
Ik ken er zo een stuk of wat, en als die langskomen kan ik héérlijk relaxen. Sluit mijn oren af (jawel, dat heb ik geleerd. En zonder oordopjes!) en ga de spirituele toer op, zoekend naar ergens een muze die me misschien weet te inspireren voor weer een nieuw column op mijn blog.
Bij mannen gaat het dan meestal over de voetbal of over het nieuws zoals de nieuwslezer het voorgekauwd heeft en iedereen dus al gehoord en gezien heeft en voor evangelie aanneemt. Commentaar hierop is dus overbodig en wordt evenmin gevraagd. Héérlijk sociaal. De stem van het volk. Uniform. Op één lijn met de visie van de nieuwsdienst! Eendracht maakt macht is toch onze leuze hé?
Iemand zei me ooit: Wie de informatie heeft, heeft de macht! Ik stond er niet echt bij stil. Interpreteerde het anders. Vond dat inderdaad, als iemand bepaalde informatie of kennis had, hij dat als een zekere macht over anderen kon gebruiken.
Als je dat echter op de nieuwsdienst projecteert kom je tot andere bevindingen. Want inderdaad, de nieuwsdienst zit overal met de neus bovenop. En die informatie daar doen ze mee wat ze willen. Presenteren het positief of negatief naar gelang hun eigen politieke voorkeur en hebben de massa volledig in de macht. Althans het domme gedeelte ervan.
Vrouwen daarentegen zijn meestal minder in politiek geïnteresseerd, maar daar steekt dan weer een ander fenomeen de kop op. Aan een aantal vrouwen uit mijn omgeving durf ik niet eens meer vragen hoe gaat het?, want dan krijg ik gegarandeerd weer het hele medisch dossier, dat ik ondertussen al lang vanbuiten ken, afgerammeld. Tot in de diepste details!
Als ik nu nog dokter was, dan zou ik een dergelijk antwoord op die vraag begrijpen. Daarvoor dienen dokters nu eenmaal. Maar gewoon op een beleefdheidsvraagje een lichaam zich binnenste buiten zien keren? Slechte nieren hoofdpijn longen om zeep hartritmestoornissen ruzie met de echtgenoot een zweer op dit, een puist op dàt verstopping diarree
Neen hoor, aan dit soort vrouwen vraag ik nóóóóit meer hoe het gaat! Geschrapt uit mijn lijstje met openingszinnen.
Ergens vind ik de Franse taal dan weer leuker. Op de vraag ça va? volgt steevast de wedervraag ça va?, of et toi? En een zinniger gesprek kan beginnen. Een antwoord op die vraag krijg je niet, en is ook niet de bedoeling.
Feedback is, denk ik, een van de belangrijkste bronnen van onze persoonlijke ontwikkeling. Je doet iets, maakt iets, lost een probleempje op of maakt een klusje af. Voor jezelf vind je het goed, en als niemand reageert, dan doe je het de volgende keer nét zo.
Ook als iemand positief reageert handel je navenant. Maar in beide gevallen weet je het eigenlijk niet echt! Want positief reageren doen zowel mensen die het echt goed vinden als mensen die met iederéén meepraten, zélf tegen geen negatieve feedback kunnen, en gewoon goed willen overkomen.
Ik spreek hier met opzet van feedback, omdat ik kritiek een kwalijk geurtje vind hebben. Beide woorden mogen dan wel dezelfde betekenis hebben, maar wie denkt aan kritiek vindt dat hij aan ongewenste bemoeizucht denkt en aan iets heel negatiefs. Terwijl zowel positieve als negatieve kritiek ons juist maken tot wat we zijn.
En dus houd ik het liever bij feedback. Klinkt meer neutraal. Jammer genoeg een Engels woord, maar ik zie geen Nederlands alternatief. Terugvloei terugvoeding? Lijkt nergens op hé? Neen.
Feedback lijkt me veel beter. Werd vooral gebruikt in de elektronica uit de jaren zeventig. Met feedback werd een radiosignaal, eenmaal versterkt door een transistor, terug achteruit gestuurd en eventueel gefilterd, om dan nog eens opnieuw door diezelfde transistor versterkt te worden. Slim gevonden en het werkte.
In het gewone leven is het eigenlijk net hetzelfde: iets wordt uitgestuurd, het komt versterkt, verzwakt, of gefilterd terug via een andere bron en opnieuw, in de gewijzigde vorm, doorgestuurd. Het is als het ware geëvolueerd. Zonder feedback zou er eigenlijk nooit enige evolutie in je denken komen en blijf je in je eigen cirkeltje ronddraaien!
Rest nog één probleem op te lossen: waar komt die feedback vandaan? Want eigenlijk zijn we dan een beetje terug bij af: is het mouwvegerij? Is het jaloezie? Is het negativisme?
Maar op dié vraag krijg je in de loop van je leven wel de juiste antwoorden en leer je wat je naast je mag neerleggen als onbestaande en wat je écht ter harte mag en moet nemen. Je leert wél de eeuwige criticasters, de jaloersen en de welmenenden van mekaar te onderscheiden en de feedback te sorteren naargelang de personen van wie ze komt.
Eens ik dàt doorhad, begon ik van feedback, positief of negatief, te houden. De positieve feedback kan je enorm stimuleren indien afkomsig van de juiste personen. De negatieve feedback, van datzelfde soort personen, is zo mogelijk nog nuttiger want het leert je weer iets bij. Het doet je nadenken over jezelf en de fouten die je maakt, en het onderste uit de kan te proberen te halen.
En de jaloerse feedback tenslotte tja, die valt sowieso door de mand want die is herkenbaar als wat.
Maar waarom in godsnaam zijn er zoveel mensen die niet tegen negatieve feedback kunnen? Juist dié feedback drukt je met de neus op fouten die je maakt. Juist dié feedback maakt dat je lering kunt trekken uit je fouten en een beter mens kunt worden.
Maar neen, negatieve feedback wordt niet aanvaard door de massa. Terwijl het meestal wel dié feedback is die welgemeend is.
Het resultaat van enkel naar positieve feedback van mouwvegers te luisteren is dan ook dat je je hele leven dezelfde fouten blijft maken.
De massa wil geaaid worden gelijk krijgen Dàn pas voelt ze zich prettig en sociaal aanvaard. Terwijl ze in werkelijkheid alleen maar een spiegel voor de neus gepresenteerd krijgt en nooit maar dan ook nooit zal beseffen wat ze verkeerd deed en dat dus ook maar zal blijven doen.
De eerste neen van een papa of een mama, betekent voor een onwetend kind al een eerste vingerwijzing van hoe onze maatschappij werkt en hoe je je daar moet aan aanpassen.
Helaas tegenwoordig krijgen nog slechts weinig kinderen een neen te horen. Gevolg: opgegroeid en volwassen geworden, némen ze geen neen meer aan. Leerden het nooit en kunnen het dus niet. Moet altijd hún gedacht zijn. Denken onfeilbaar te zijn. En dan blijven de kinderlijke fouten hun leven natuurlijk bepalen. En worden ze eigenlijk wél volgroeid, maar nooit volwassen en worden ook nooit serieus genomen, tenzij door andere volgroeide onvolwassenen.
Er zijn zo van die momenten dat we ons ongestoord even moeten terugtrekken
Waar déze fotos gemaakt zijn zou ik niet weten, maar van binnenuit gezien lijkt het me toch echt geen plek om je ongestoord en op je gemak te voelen! Maar schijn bedriegt als je het ondoorzichtig spiegelglas van buiten uit ziet. Zo zit het ook met het innerlijk van veel mensen: als je ze van buitenaf bekijkt kijk je eigenlijk in een spiegel want ze zullen je alles zeggen wat je graag hoort. Net alsof je jezelf bezig hoort of ziet. Wat ze ondertussen binnenin uitspoken, daar heb je het raden naar.
Hun ziel blijft verborgen, en toch van uit hun binnenkant zien ze wél de hele omgeving. Lekker anoniem, lekker op hun gemak. Niks blootgeven! De mensen rondom worden gewoon een spiegel voor de neus gehouden, en zijn daar nog blij om ook.
Zo hoef je niet na te denken, zo bekom je éénvormige meningen, zo lijk je best met je omgeving akkoord te gaan. Helaas zo leer je ook niets bij buiten wat je in de spiegel ziet en zo weet de wereld eigenlijk helemaal niet hoe mensen écht zijn.
Sorry voor mijn gebrek aan betere inspiratie hoor, maar gister had ik bezoek en weinig tijd om een onderwerp te vinden. Toch kon ik niet laten die grappige fotos te publiceren ter illustratie van mijn vorig column.
- Kameleons veranderen van kleur naargelang het milieu waarin ze zich bevinden.
- Wij veranderen vanmening naar gelang het milieu waarin we ons bevinden.
Tenminste we doén alsof we gelijkdenkend zijn met ons milieu.
Op café zullen we misschien meeroepen met de meerderheid: Dat ze nog lang mogen smaken. In beschaafdere kringen dan weer, zullen we ons misschien, net als de meerderheid, uitspreken tegen alcoholgebruik.
Maar, veranderen we écht wel van mening? Eigenlijk niét. We proberen alleen maar op een goed blaadje te komen met de meerderheid. Om onze sociale contacten niet te verliezen. Om ons één te voelen met de wereld waarin we leven. Om kameleons na te apen.
Daar is eigenlijk weinig tegen in te brengen. De mens is nu eenmaal een sociaal wezen. Maar moet dat dan zó extreem dat we op de duur zelf niet meer weten wie we zijn en wat we denken? Of ons denkvermogen helemaal moeten laten beheersen door wat anderen denken?
Bekijk maar weer de toog: daarrond staan of zitten meestal een tiental gelijkgestemde zielen. Tien identieke mensen in één café? Je zou het niet voor waar houden! Zéker niet als je bedenkt dat elke mens een hele wereld is en uniek in zijn denken en zijn.
En toch gaat het vandaag over het rookverbod, dan zijn ze er ofwel allemaal voor of allemaal tegen. Unaniem. Uniform. Als ware robotten.
En dan vraag ik me soms af: als die mensen thuiskomen, of alleen met zichzelf zijn, wat zijn ze dàn? Wat denken ze dan? Of is ook hun denkvermogen zo verstrikt geraakt in het groepsgebeuren dat ze de groepsideeën meeslepen naar huis en ze als hun eigen mening aanzien?
Ik zou het niet weten. Ik weet alleen dat we kampioenen zijn als het er op aankomt Kameleonnetje te spelen.
Is dat een soort werelderfgoed? Of is het eigen aan de westerlingen? Of aan de Belgen? Of enkel maar aan de Vlamingen?
Het resultaat van dit alles is dat wat men de openbare opinie noemt, eigenlijk maar een ja openbare opinie is. De opinie die verandert naar gelang onze omgeving. De opinie die we openbaar maken om gelijk te zijn aan de rest. Wat we vanbinnen voelen, blijft meestal ook binnen.
En bijgevolg kan die opinie vele kanten uit, en berust ze er voornamelijk op waar we het laatst wàt hebben gehoord, of wààr we ons op een bepaald moment bevinden, of wat de nieuwslezer ook weer orakelde.
Zo zal een Vlaming in Wallonië soms de Waalse gastvrijheid en vriendelijkheid de hemel in prijzen. Hij voelt zich immers op vijandelijk terrein en op zijn hoede. Maar thuis, in zijn stamcafé, zal hij dan weer een heel andere mening verkondigen over Wallonië.
Jammer. Want dit kameleon-gedrag is er voor een groot deel verantwoordelijk voor dat datgene wat we echt denken verborgen blijft! En waarom eigenlijk? Is het dan zo erg je eigen mening te zeggen?
Eigenlijk zouden we, naast de uitdrukking openbare opinie, die op zich nietszeggend is, en meer op leugens dan op waarheden rust, ook nog een collectieve opinie moeten hebben. Iets dat gebaseerd is op wat we écht zijn, in plaats van alleen maar op wat we bereid zijn openbaar te maken.
Ik denk dat we in opiniepeilingen tot totaal andere resultaten zouden komen! Maar ja wie is nog bereid zijn echte innerlijk vrij te geven als liegen een pak makkelijker is en beter aansluit bij de rest van de wereld, die net hetzelfde doet? En ja, zo geraken we uiteindelijk in een complete leugenwereld met een totaal verkeerd beeld over het collectief bewustzijn.
Het ligt natuurlijk niet helemaal bij de spreker. Ook de luisteraar treft grote schuld. Want luisteren naar iemand die een andere mening heeft komt voor velen, vooral voor dwazen, frustrerend over. Men voelt zich aangevallen en gaat in de verdediging. Niét omdat men vindt dat de eigen mening de juiste is; enkel maar om gelijk te krijgen. Wat voor die mensen een synoniem is van superioriteit Och arme!!!
Conclusie: we lijden allemaal aan een collectieve communicatiestoornis. Hoe zouden we die ziekte noemen? Kameleonitis misschien?
In het land van Krekelonië, een krekel die de hele zomer lang viool zat te spelen op zijn favoriete tak van zijn favoriete boom. Hij bekeek het leven altijd van de zonnige kant en leefde als god in Frankrijk.
Eigenlijk leefde hij van de zwarte rijkdom in de bodem van zijn geboortestreek, maar die rijkdom liet hij liever opdelven door nijvere Vlaamse miertjes. En ja hoor, die kwamen in dichte drommen de taalgrens overgelopen om heel hard in de mijnen te gaan werken.
De krekel bekeek ze misprijzend. Lachte ze uit. Ha ha, die boerkens spraken niet eens behoorlijk frans.
- Domme Vlaamse mieren, dacht hij. Hoe kunnen jullie nu zo stom zijn om diep onder de grond te gaan werken terwijl hierboven de zon zo vrolijk schijnt?
En het werd juli en augustus; de zon scheen steeds harder en de krekel zong steeds luider. Honderden meter onder zijn luie kont liepen zwetende miertjes af en aan. Het steenkoolstof plakte aan hun bezweette huid. Kroop diep in hun poriën. Werd ingeademd en drong door tot in hun longen. Ze kuchtten en hoestten, maar ze hielden vol. Na de zware werkweek mochten ze immers hun welverdiende loon gaan ophalen.
En terwijl de krekel lustig zingend hooghartig op hen neerkeek, werd dat geld naar het mierennest in Vlaanderen gestuurd. Daar werd het opgepot. Gespaard. Bijgehouden om de nakomelingen door studie veel betere levensomstandigheden te kunnen bieden. Gespaard om zelf een zaak te kunnen beginnen. Gespaard om een eigen huis te kunnen bouwen. Gespaard om Vlaanderen uit het slop te helpen halen.
Zoveel domheid was de krekel een onbegrijpelijk raadsel en hij zong lustig door. Zo lang het zonnetje scheen vond hij dat je geen problemen moest gaan zoeken. En zéker al niet onder de grond.
Het werd september en october. De mieren hadden genoeg gespaard en keerden de een na de andere terug naar het Vlaamse nest. De opgespaarde poen werd nuttig geïnvesteerd en het was niet langer nodig zo ver van huis te gaan werken.
Oei! Wie zou nu voor de krekel werken? Geen nood! De partituur van Marieke van Brugge en Gent werd verwisseld voor O sole mio, en jawel hoor, daar verschenen de eerste Italiaanse gastmiertjes! Hij zat weer op rozen!
Maar het scenario herhaalde zich. Ook de Italiaanse mieren werkten zich rijk en vertrokken. De Spaansen ook en dan kwamen de Moslims. Maar toen raakten de steenkolenmijnen al in verval en viel er niet veel meer te werken in Krekelonië. Maar die Moslims, hun naam waardig, waren zowel mo als slim! Die bleven! Want werken hoefde helemààl niet meer. Dank zij de ijverige Vlaamse miertjes kon het land het zich goed permitteren om iedereen welkom te heten en mee te laten genieten van de moeizaam opgebouwde welvaart.
En toen kwam de winter. De krekel had niets gespaard, en dreigde van honger te sterven.
En hier stopt het échte sprookje, zoals verteld in de sprookjesboeken. Dié krekel stierf en de mier leefde nog lang en gelukkig van het opgespaarde rantsoen.
Maar de superieure Waalse krekel vond er iets anders op: nog vele jaren lang liet hij zich onderhouden door dat achterlijke Vlaamse mierenvolkje. Ook nog toen de mieren al lang de meerderheid hadden in het parlement.
Want wie zich superieur acht kijkt niet op naar de meerderheid! Hij ziet er op neer. Het zijn immers toch maar boerkens. Halve idioten. Hersenloze strevers en zwoegers.
Maar toch verscheen er af en toe een klein, onmondig miertje in de Wetstraat 16, die de geldstroom naar Krekelonië dicht wou. Die de kraan wilde dichtdraaien. Stellend dat als de krekel wilde overleven, hij zélf zou moeten leren werken en sparen.
Maar dat doen krekels niet. Krekels willen alleen maar zingen. Boven alle anderen uit kraaien. En er werd een giftige krekelin naar het parlement gestuurd met één enkele, dodelijke boodschap: NON.
En de meeste miertjes liepen angstig weg. Hielden er een afwachtende houding op na. Wachtend op de komst van een supermier die een ferm Vlaams JA tegenover dat non durfde te stellen. Die de krekel terug voor zichzelf zou leren werken.
Is die supermier er al? Het lijkt er een beetje op, maar de eerstvolgende maanden zullen het moeten uitwijzen. Zullen we een happy end aan het sprookje kunnen breien? Wie weet. Never say never. Want met halsstarrig non te blijven zeggen zou je wel eens je eigen ruiten kunnen stukslaan.
Er wordt gepoogd om een goede coalitie te vormen om ernstig en eerlijk te kunnen regeren met gelijke kansen voor gelijke arbeid. Lukt dus niet.
Nochtans, de kiezer stemde als volgt:
- Gaf NVA een monsterscore.
- Gaf ook Vlaams Belang een monsterscore.
- Met andere woorden: verkoos een grandioze Vlaamse meerderheid.
Twee Vlaamse monsterpartijen die beweren het beste voor te hebben met Vlaanderen zouden de macht toch voor het grijpen moeten hebben? Wat houdt hen tegen samen een coalitie te vormen? De Walen? Die ondemocratische afspraak die (in t Frans natuurlijk) cordon sanitaire genoemd wordt, en nóg zon Waals trucje was om geen Vlaamse meerderheid te dulden?
Wordt het geen hoog tijd dat we die sanitaire rommel in het toilet gooien, waar het thuishoort?
Ben ik dan achterlijk? Begrijp ik de democratie en de wil van het volk niet meer? Of tellen democratische beginselen enkel voor Wallonië? Is het dan toch waar dat Walen gelijker zijn voor de wet dan Vlamingen?
Als je alles eens logisch overdenkt moet je haast stellen dat we het veel slechter doen dan die apenlanden waar democratische verkiezingen telkens weer geboycot worden om marionettenregeringen aan de macht te kunnen houden.
Hier gebeurt eigenlijk net hetzelfde of erger nog, maar het wordt afgewerkt met een likje beschaafd vernis.
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
