Sommige goede dingen blijven, gelukkig, bestaan. Een van die dingen is de ‘vistrap’ in Oostende. Gelegen aan, natuurlijk… de Visserskaai.

Van ’s morgens vroeg zijn de vissersvrouwen er al hun verse waar aan het aanprijzen, en inderdaad, verser kan niet. Zó van het schip in de vele stalletjes.

Of het ook nog goedkoop is? Niet echt. In de doorsnee viswinkel, buiten de toeristische centra, vind je soms wel ongeveer dezelfde prijzen, maar zelden dezelfde versheid. En als de vissersvrouwtjes je al een beetje beginnen te kennen worden er wel al eens wat visjes bovenop gegooid voor hetzelfde bedrag.

Helemaal anders dan de ‘gevestigde’ viswinkels in de toeristische zone. Daar wordt veel meer aandacht besteed aan de verleidelijke ‘presentatie’ dan aan het product op zich, en worden de prijzen natuurlijk ook aangepast aan het toeristisch gedrag.

Wat ook opvalt aan de vistrap, is het feit dat je er nooit vis zult ruiken. Die ruik je pas als je een doorsnee viswinkel voorbijloopt. Maar aan de vistrap? Zuivere zeelucht. Anders niets.

Verse vis heeft namelijk nagenoeg geen geur. Die geur komt er pas bij als het beestje al wat langer het tijdelijke met het eeuwige heeft verwisseld.

En toch ligt die vistrap ook midden in een drukke toeristische zone, maar toeristen vind je er minder. Die komen namelijk van het station naar de Zeedijk gewandeld, en zijn, net vóór ze de vistrap voorbijlopen, al een hele serie veel verleidelijkere kraampjes voorbijgelopen.

Kraampjes waar je heerlijk ogende plastic visschoteltjes kunt kopen, en die worden dan ook massaal verkocht. Zo op het oog een volledige maaltijd. Ziet er grandioos uit. Het water komt je in de mond. Bomvol gevuld met… een bovenlaagje van surimi (?!?) in de vorm van kreeftjes, krabbepootjes en andere zeevruchtjes… en nét daaronder, maar onzichtbaar, zo’n 2 à 3 cm dikke laag gesnipperde ui…

Gelukkig staan er veel afvalbakken in de omgeving, want wie gaat nu een half pond rauwe uiensnippers gaan opeten? Volledige maaltijd?!?

Maar goed, die toeristen zijn dus al volop hun ‘vermeende’ verse visschotel aan het eten als ze achteloos de vistrap voorbijlopen zonder er op te letten.

En trouwens, hun bestemming is meestal toch het strand, en daar ga je toch niet liggen zonnebaden met een paar kilo verse vis naast je hé? Tenzij je met gestoomde vis wilt thuiskomen.

En zo komt het dat de vistrap (die trouwens helemààl geen trap meer is) haar authenticiteit heeft kunnen behouden tot grote vreugde van de inboorlingen en spijts alle toeristische strekkingen.

Nou ja, de moderne mens, en zéker de mens in toeristisch uniform, wil nu eenmaal bedrogen worden. En dus: waarom niet toegeven aan die wil en er nog grof geld aan verdienen ook?

Eerlijkheidshalve moet ik hier nog aan toevoegen dat die kraampjes toch wel één artikel verkopen dat wél heerlijk vers is: wulken. Alhier ‘wulloks’ genoemd (soort zeeslakken). Die staan dan heerlijk dampend in een kookpot te sudderen en worden zó uit de pot per portie verkocht. Voor de rest mogen ze wat mij betreft hun rommel houden.

Willy.

08-02-2011 om 11:21 geschreven door Willy

Zondag. Vanmiddag aten we de aloud geroemde nationale Bel gische schotel: Biefstuk friet met sla en tomaatjes.

Heerlijk vers gesneden frietjes… een lekkere filet pur, doorbakken, want rauw vlees lusten we niet. Dat laten we aan de ‘snelle kok’ die in 2 minuten een volledig maal op je bord gooit, en je nog weet te suggereren dat het lekker is ook!

En dan de sla zoals mijn vrouw ze maakt: gemengd met gesnipperde ui en mayonaise.

Om op restaurant nog iets zo smakelijks geserveerd te krijgen moet je de klok toch wel veertig jaar terugdraaien. Toen de Belgische keuken nog geroemd werd over de ganse wereld. Toen koks nog koks waren en wisten waar ze mee bezig waren. Toen we zonder schaamte nog met buitenlanders op restaurant konden.

Ja… nú zou ik dat niet meer durven! Want onze keuken en eetgewoontes zijn totaal verwaterd. Tenminste toch, op professioneel vlak. Lekker moest plaats maken voor alleen maar mooi. Een rijk versierd bord: patatje of (diepvries-) frietje hiér, worteltje dààr, halfrauw biefstukje rijk versierd met camouflerende kruidenblaadjes… want de mens anno 2011 eet niet meer met de mond; proeft niet meer met de tong. Neen! Nu eet hij met zijn ogen.

En koks evolueerden van keukenprinsen tot ‘visuele artiesten’. Je bord moet een schilderij zijn. Wat er op ligt en hoe het gemaakt werd speelt nog weinig rol. Evenmin de vele vuile vingers die alles netjes op het bord schikten! Pollepels, messen en vorken horen enkel op de eettafel. In de keuken tellen enkel nog de vingers.

Ze schikken, mengen, mixen, worden afgelikt, om dan aan het volgende bord te beginnen… Alles heel hygiënisch hoor! Wie is er nu immers vies van de vingers en het speeksel van een kok? Als het bord maar mooi oogt!

En jawel hoor… het kon niet anders. Ook onze smaak is totaal verwaterd. Wat wil je dan ook, als de moderne maatschappij je heeft leren eten met de ogen? De leuze is: ‘het oog wil ook wat’. Wel, wat mij betreft: vooral mijn tong wil wat. Mijn ogen hebben een andere functie en bevatten geen smaakpapillen.

Neen hoor jongens, als jullie de artiest willen uithangen, word dan liever kunstschilder, beeldhouwer, etser of wat dan ook… maar alstublieft geen kok! Want mijn tong wil ook wat! Mijn ogen gebruik ik voor andere dingen.

Jawel… ik mis de vroegere heerlijk gezellige restaurantbezoekjes. Leuk kader, goede bediening, roken was evenmin een probleem, en vooral: lekker eten! Alles vers. Diepvries bestond nog niet.

Toén kon je op restaurant gaan om beter te eten dan thuis.

Nu… is het thuis veel beter. En blijf je dan ook maar liefst ver weg van die kunstzinnig opgevatte schotels vol smakeloze vuiligheid die min of meer lekker werd gemaakt met kruiderij.

En nog met buitenlanders op restaurant gaan? Ik dénk er niet aan. Tenzij in de héél dure, maar of je daar dan ook waar krijgt voor je geld is maar de vraag. En ‘bepoteld’ is je voedsel er zéker.

Culinaire gewoontes… totaal verwaterd. Net als alles in onze hedendaagse maatschappij.

Wat een geluk dat we nog thuis kunnen eten. Een ware luxe! Maar helaas ook een verdwijnende generatie als ik zie wat het snelst over de toonbank gaat bij de beenhouwer. De volledig klaargemaakte schoteltjes natuurlijk! De bewaarmiddelen worden er dan maar bijgenomen.

Willy.

06-02-2011 om 14:26 geschreven door Willy

Soms valt het me op hoe weinig mensen naar anderen, en hoeveel ze enkel maar naar zichzelf willen luisteren. Ze doen een heel monologisch verhaal en houden dan plots op, kijken je aan en vragen wat je mening daarover is. Maar vóór je ook maar de tijd hebt om je mond te openen zijn ze alweer bezig met een heel ander onbenullig verhaal.

Ik kan daar maar één conclusie uit trekken: ze horen zichzelf graag praten, en stellen de vraag naar jouw mening alleen maar retorisch. Overtuigd als ze zijn dat je ze toch gelijk zult geven. En met die zaligmakende gedachte beginnen ze dan maar snel aan een nieuw verhaal.

En dan gaan ze tevreden naar huis. Ze hebben weeral gelijk gekregen?!?

En ik, ik vind het al lang oké hoor. Als dat ze gelukkig maakt! Ben ze zelfs dankbaar dat ik geen commentaar moet geven. Dat bespaart me in het vervolg het luisteren naar ze. Ik kan me dan stilletjes afsluiten en aan prettigere dingen denken. Ik val dan toch niet door de mand als ze me plots iets vragen, want ze wachten een antwoord toch niet af. Heerlijke, lieve mensen! Toch?

Zo sociaal als een bende kippen: aan één stuk door… kakelen. Niks ‘zeggen’! Alleen maar ‘praten’. Over wàt dan ook. Milieuvriendelijk ook nog, want je hoeft geen radio of TV aan te zetten voor de sfeer als ze in de buurt zijn.

Ik ken er zo een stuk of wat, en als die langskomen kan ik héérlijk relaxen. Sluit mijn oren af (jawel, dat heb ik geleerd. En zonder oordopjes!) en ga de spirituele toer op, zoekend naar ergens een muze die me misschien weet te inspireren voor weer een nieuw column op mijn blog.

Bij mannen gaat het dan meestal over de voetbal of over het nieuws zoals de nieuwslezer het voorgekauwd heeft en iedereen dus al gehoord en gezien heeft… en voor evangelie aanneemt. Commentaar hierop is dus overbodig en wordt evenmin gevraagd. Héérlijk sociaal. ‘De stem van het volk’. Uniform. Op één lijn met de visie van de nieuwsdienst! Eendracht maakt macht is toch onze leuze hé?

Iemand zei me ooit: “Wie de informatie heeft, heeft de macht!” Ik stond er niet echt bij stil. Interpreteerde het anders. Vond dat inderdaad, als iemand bepaalde informatie of kennis had, hij dat als een zekere macht over anderen kon gebruiken.

Als je dat echter op de nieuwsdienst projecteert kom je tot andere bevindingen. Want inderdaad, de nieuwsdienst zit overal met de neus bovenop. En die informatie… daar doen ze mee wat ze willen. Presenteren het positief of negatief naar gelang hun eigen politieke voorkeur… en hebben de massa volledig in de macht. Althans het domme gedeelte ervan.

Vrouwen daarentegen zijn meestal minder in politiek geïnteresseerd, maar daar steekt dan weer een ander fenomeen de kop op. Aan een aantal vrouwen uit mijn omgeving durf ik niet eens meer vragen “hoe gaat het?”, want dan krijg ik gegarandeerd weer het hele medisch dossier, dat ik ondertussen al lang vanbuiten ken, afgerammeld. Tot in de diepste details!

Als ik nu nog dokter was, dan zou ik een dergelijk antwoord op die vraag begrijpen. Daarvoor dienen dokters nu eenmaal. Maar gewoon op een beleefdheidsvraagje een lichaam zich binnenste buiten zien keren? Slechte nieren… hoofdpijn… longen om zeep… hartritmestoornissen… ruzie met de echtgenoot… een zweer op dit, een puist op dàt… verstopping… diarree…

Neen hoor, aan dit soort vrouwen vraag ik nóóóóit meer hoe het gaat! Geschrapt uit mijn lijstje met openingszinnen.

Ergens vind ik de Franse taal dan weer leuker. Op de vraag ‘ça va?’ volgt steevast de wedervraag ‘ça va?’, of ‘et toi?’ En een zinniger gesprek kan beginnen. Een antwoord op die vraag krijg je niet, en is ook niet de bedoeling.

Willy.

05-02-2011 om 10:54 geschreven door Willy

Feedback is, denk ik, een van de belangrijkste bronnen van onze persoonlijke ontwikkeling. Je doet iets, maakt iets, lost een probleempje op of maakt een klusje af. Voor jezelf vind je het goed, en als niemand reageert, dan doe je het de volgende keer nét zo.

Ook als iemand positief reageert handel je navenant. Maar in beide gevallen weet je het eigenlijk niet echt! Want positief reageren doen zowel mensen die het echt goed vinden als mensen die met iederéén meepraten, zélf tegen geen negatieve feedback kunnen, en gewoon goed willen overkomen.

Ik spreek hier met opzet van feedback, omdat ik ‘kritiek’ een kwalijk geurtje vind hebben. Beide woorden mogen dan wel dezelfde betekenis hebben, maar wie denkt aan kritiek vindt dat hij aan ongewenste bemoeizucht denkt en aan iets heel negatiefs. Terwijl zowel positieve als negatieve kritiek ons juist maken tot wat we zijn.

En dus houd ik het liever bij feedback. Klinkt meer neutraal. Jammer genoeg een Engels woord, maar ik zie geen Nederlands alternatief. “Terugvloei… terugvoeding”? Lijkt nergens op hé? Neen.

Feedback lijkt me veel beter. Werd vooral gebruikt in de elektronica uit de jaren zeventig. Met feedback werd een radiosignaal, eenmaal versterkt door een transistor, terug achteruit gestuurd en eventueel gefilterd, om dan nog eens opnieuw door diezelfde transistor versterkt te worden. Slim gevonden en het werkte.

In het gewone leven is het eigenlijk net hetzelfde: iets wordt uitgestuurd, het komt versterkt, verzwakt, of ‘gefilterd’ terug via een andere bron en opnieuw, in de gewijzigde vorm, doorgestuurd. Het is als het ware ‘geëvolueerd’. Zonder feedback zou er eigenlijk nooit enige evolutie in je denken komen en blijf je in je eigen cirkeltje ronddraaien!

Rest nog één probleem op te lossen: waar komt die feedback vandaan? Want eigenlijk zijn we dan een beetje terug bij af: is het mouwvegerij? Is het jaloezie? Is het negativisme?

Maar op dié vraag krijg je in de loop van je leven wel de juiste antwoorden en leer je wat je naast je mag neerleggen als ‘onbestaande’ en wat je écht ter harte mag en moet nemen. Je leert wél de eeuwige criticasters, de jaloersen en de welmenenden van mekaar te onderscheiden en de feedback te sorteren naargelang de personen van wie ze komt.

Eens ik dàt doorhad, begon ik van feedback, positief of negatief, te houden. De positieve feedback kan je enorm stimuleren indien afkomsig van de juiste personen. De negatieve feedback, van datzelfde soort personen, is zo mogelijk nog nuttiger want het leert je weer iets bij. Het doet je nadenken over jezelf en de fouten die je maakt, en het onderste uit de kan te proberen te halen.

En de jaloerse feedback tenslotte… tja, die valt sowieso door de mand want die is herkenbaar als wat.

Maar waarom in godsnaam zijn er zoveel mensen die niet tegen negatieve feedback kunnen? Juist dié feedback drukt je met de neus op fouten die je maakt. Juist dié feedback maakt dat je lering kunt trekken uit je fouten en een beter mens kunt worden.

Maar neen, negatieve feedback wordt niet aanvaard door de massa. Terwijl het meestal wel dié feedback is die welgemeend is.

Het resultaat van enkel naar positieve feedback van mouwvegers te luisteren is dan ook dat je je hele leven dezelfde fouten blijft maken.

De massa wil ‘geaaid’ worden… gelijk krijgen… Dàn pas voelt ze zich prettig en sociaal aanvaard. Terwijl ze in werkelijkheid alleen maar een spiegel voor de neus gepresenteerd krijgt en nooit… maar dan ook nooit zal beseffen wat ze verkeerd deed en dat dus ook maar zal blijven doen.

De eerste ‘neen’ van een papa of een mama, betekent voor een onwetend kind al een eerste vingerwijzing van hoe onze maatschappij werkt en hoe je je daar moet aan aanpassen.

Helaas… tegenwoordig krijgen nog slechts weinig kinderen een ‘neen’ te horen. Gevolg: opgegroeid en volwassen geworden, némen ze geen ‘neen’ meer aan. Leerden het nooit en kunnen het dus niet. Moet altijd hún gedacht zijn. Denken onfeilbaar te zijn. En dan blijven de kinderlijke fouten hun leven natuurlijk bepalen. En worden ze eigenlijk… wél volgroeid, maar nooit volwassen… en worden ook nooit serieus genomen, tenzij door andere volgroeide onvolwassenen.

Willy.

04-02-2011 om 15:53 geschreven door Willy

Er zijn zo van die momenten dat we ons ongestoord even moeten terugtrekken…

Waar déze fotos gemaakt zijn zou ik niet weten, maar van binnenuit gezien lijkt het me toch echt geen plek om je ongestoord en op je ‘gemak’ te voelen! Maar schijn bedriegt als je het ondoorzichtig spiegelglas van buiten uit ziet. Zo zit het ook met het innerlijk van veel mensen: als je ze van buitenaf bekijkt kijk je eigenlijk in een spiegel want ze zullen je alles zeggen wat je graag hoort. Net alsof je jezelf bezig hoort of ziet. Wat ze ondertussen binnenin uitspoken, daar heb je het raden naar.

Hun ziel blijft verborgen, en toch… van uit hun binnenkant zien ze wél de hele omgeving. Lekker anoniem, lekker op hun gemak. Niks blootgeven! De mensen rondom worden gewoon een spiegel voor de neus gehouden, en zijn daar nog blij om ook.

Zo hoef je niet na te denken, zo bekom je éénvormige meningen, zo lijk je best met je omgeving akkoord te gaan. Helaas… zo leer je ook niets bij buiten wat je in de spiegel ziet en zo weet de wereld eigenlijk helemaal niet hoe mensen écht zijn.

Sorry voor mijn gebrek aan betere inspiratie hoor, maar gister had ik bezoek en weinig tijd om een onderwerp te vinden. Toch kon ik niet laten die grappige fotos te publiceren ter illustratie van mijn vorig column.

Willy.

03-02-2011 om 08:49 geschreven door Willy

Wat hebben wij mensen gemeen met kameleons? Wel:

- Kameleons veranderen van kleur naargelang het milieu waarin ze zich bevinden.

- Wij veranderen van mening naar gelang het milieu waarin we ons bevinden.

Tenminste… we doén alsof we gelijkdenkend zijn met ons milieu.

Op café zullen we misschien meeroepen met de meerderheid: ‘Dat ze nog lang mogen smaken’. In beschaafdere kringen dan weer, zullen we ons misschien, net als de meerderheid, uitspreken tegen alcoholgebruik.

Maar, veranderen we écht wel van mening? Eigenlijk niét. We proberen alleen maar op een goed blaadje te komen met de meerderheid. Om onze sociale contacten niet te verliezen. Om ons één te voelen met de wereld waarin we leven. Om… kameleons na te apen.

Daar is eigenlijk weinig tegen in te brengen. De mens is nu eenmaal een sociaal wezen. Maar moet dat dan zó extreem dat we op de duur zelf niet meer weten wie we zijn en wat we denken? Of ons denkvermogen helemaal moeten laten beheersen door wat anderen denken?

Bekijk maar weer de toog: daarrond staan of zitten meestal een tiental ‘gelijkgestemde’ zielen. Tien identieke mensen in één café? Je zou het niet voor waar houden! Zéker niet als je bedenkt dat elke mens een hele wereld is en uniek in zijn denken en zijn.

En toch… gaat het vandaag over het rookverbod, dan zijn ze er ofwel allemaal voor of allemaal tegen. Unaniem. Uniform. Als ware robotten.

En dan vraag ik me soms af: als die mensen thuiskomen, of alleen met zichzelf zijn, wat zijn ze dàn? Wat denken ze dan? Of is ook hun denkvermogen zo verstrikt geraakt in het groepsgebeuren dat ze de groepsideeën meeslepen naar huis en ze als hun eigen mening aanzien?

Ik zou het niet weten. Ik weet alleen dat we kampioenen zijn als het er op aankomt Kameleonnetje te spelen.

Is dat een soort werelderfgoed? Of is het eigen aan de westerlingen? Of aan de Belgen? Of enkel maar aan de Vlamingen?

Het resultaat van dit alles is dat wat men de openbare opinie noemt, eigenlijk maar een… ja… ‘openbare’ opinie is. De opinie die verandert naar gelang onze omgeving. De opinie die we ‘openbaar’ maken om ‘gelijk te zijn aan de rest’. Wat we vanbinnen voelen, blijft meestal ook binnen.

En bijgevolg kan die opinie vele kanten uit, en berust ze er voornamelijk op waar we het laatst wàt hebben gehoord, of wààr we ons op een bepaald moment bevinden, of wat de nieuwslezer ook weer orakelde.

Zo zal een Vlaming in Wallonië soms de Waalse gastvrijheid en vriendelijkheid de hemel in prijzen. Hij voelt zich immers op ‘vijandelijk’ terrein en op zijn hoede. Maar thuis, in zijn stamcafé, zal hij dan weer een heel andere mening verkondigen over Wallonië.

Jammer. Want dit kameleon-gedrag is er voor een groot deel verantwoordelijk voor dat datgene wat we echt denken verborgen blijft! En waarom eigenlijk? Is het dan zo erg je eigen mening te zeggen?

Eigenlijk zouden we, naast de uitdrukking ‘openbare’ opinie, die op zich nietszeggend is, en meer op leugens dan op waarheden rust, ook nog een ‘collectieve opinie’ moeten hebben. Iets dat gebaseerd is op wat we écht zijn, in plaats van alleen maar op wat we bereid zijn openbaar te maken.

Ik denk dat we in opiniepeilingen tot totaal andere resultaten zouden komen! Maar ja… wie is nog bereid zijn echte innerlijk vrij te geven als liegen een pak makkelijker is en beter aansluit bij de rest van de wereld, die net hetzelfde doet? En ja, zo geraken we uiteindelijk in een complete leugenwereld met een totaal verkeerd beeld over het collectief bewustzijn.

Het ligt natuurlijk niet helemaal bij de ‘spreker’. Ook de ‘luisteraar’ treft grote schuld. Want luisteren naar iemand die een andere mening heeft komt voor velen, vooral voor dwazen, frustrerend over. Men voelt zich aangevallen en gaat in de verdediging. Niét omdat men vindt dat de eigen mening de juiste is; enkel maar om ‘gelijk’ te krijgen. Wat voor die mensen een synoniem is van superioriteit… Och arme!!!

Conclusie: we lijden allemaal aan een collectieve communicatiestoornis. Hoe zouden we die ziekte noemen? Kameleonitis misschien?

Willy.

02-02-2011 om 09:41 geschreven door Willy

Er was eens…

In het land van Krekelonië, een krekel die de hele zomer lang viool zat te spelen op zijn favoriete tak van zijn favoriete boom. Hij bekeek het leven altijd van de zonnige kant en leefde als god in Frankrijk.

Eigenlijk leefde hij van de zwarte rijkdom in de bodem van zijn geboortestreek, maar die rijkdom liet hij liever opdelven door nijvere Vlaamse miertjes. En ja hoor, die kwamen in dichte drommen de taalgrens overgelopen om heel hard in de mijnen te gaan werken.

De krekel bekeek ze misprijzend. Lachte ze uit. Ha ha, die boerkens spraken niet eens behoorlijk frans.

- Domme Vlaamse mieren, dacht hij. Hoe kunnen jullie nu zo stom zijn om diep onder de grond te gaan werken terwijl hierboven de zon zo vrolijk schijnt?

En het werd juli en augustus; de zon scheen steeds harder en de krekel zong steeds luider. Honderden meter onder zijn luie kont liepen zwetende miertjes af en aan. Het steenkoolstof plakte aan hun bezweette huid. Kroop diep in hun poriën. Werd ingeademd en drong door tot in hun longen. Ze kuchtten en hoestten, maar ze hielden vol. Na de zware werkweek mochten ze immers hun welverdiende loon gaan ophalen.

En terwijl de krekel lustig zingend hooghartig op hen neerkeek, werd dat geld naar het mierennest in Vlaanderen gestuurd. Daar werd het opgepot. Gespaard. Bijgehouden om de nakomelingen door studie veel betere levensomstandigheden te kunnen bieden. Gespaard om zelf een zaak te kunnen beginnen. Gespaard om een eigen huis te kunnen bouwen. Gespaard om Vlaanderen uit het slop te helpen halen.

Zoveel domheid was de krekel een onbegrijpelijk raadsel en hij zong lustig door. Zo lang het zonnetje scheen vond hij dat je geen problemen moest gaan zoeken. En zéker al niet onder de grond.

Het werd september en october. De mieren hadden genoeg gespaard en keerden de een na de andere terug naar het Vlaamse nest. De opgespaarde poen werd nuttig geïnvesteerd en het was niet langer nodig zo ver van huis te gaan werken.

Oei! Wie zou nu voor de krekel werken? Geen nood! De partituur van ‘Marieke van Brugge en Gent’ werd verwisseld voor ‘O sole mio’, en jawel hoor, daar verschenen de eerste Italiaanse gastmiertjes! Hij zat weer op rozen!

Maar het scenario herhaalde zich. Ook de Italiaanse mieren werkten zich rijk en vertrokken. De Spaansen ook… en dan kwamen de Moslims. Maar toen raakten de steenkolenmijnen al in verval en viel er niet veel meer te werken in Krekelonië. Maar die Moslims, hun naam waardig, waren zowel mo als slim! Die bleven! Want werken hoefde helemààl niet meer. Dank zij de ijverige Vlaamse miertjes kon het land het zich goed permitteren om iedereen welkom te heten en mee te laten genieten van de moeizaam opgebouwde welvaart.

En toen kwam de winter. De krekel had niets gespaard, en dreigde van honger te sterven.

En hier stopt het échte sprookje, zoals verteld in de sprookjesboeken. Dié krekel stierf en de mier leefde nog lang en gelukkig van het opgespaarde rantsoen.

Maar de superieure Waalse krekel vond er iets anders op: nog vele jaren lang liet hij zich onderhouden door dat achterlijke Vlaamse mierenvolkje. Ook nog toen de mieren al lang de meerderheid hadden in het parlement.

Want wie zich superieur acht kijkt niet op naar de meerderheid! Hij ziet er op neer. Het zijn immers toch maar boerkens. Halve idioten. Hersenloze strevers en zwoegers.

Maar toch verscheen er af en toe een klein, onmondig miertje in de Wetstraat 16, die de geldstroom naar Krekelonië dicht wou. Die de kraan wilde dichtdraaien. Stellend dat als de krekel wilde overleven, hij zélf zou moeten leren werken en sparen.

Maar dat doen krekels niet. Krekels willen alleen maar zingen. Boven alle anderen uit kraaien. En er werd een giftige krekelin naar het parlement gestuurd met één enkele, dodelijke boodschap: ‘NON’.

En de meeste miertjes liepen angstig weg. Hielden er een afwachtende houding op na. Wachtend op de komst van een supermier die een ferm Vlaams ‘JA’ tegenover dat non durfde te stellen. Die de krekel terug voor zichzelf zou leren werken.

Is die supermier er al? Het lijkt er een beetje op, maar de eerstvolgende maanden zullen het moeten uitwijzen. Zullen we een happy end aan het sprookje kunnen breien? Wie weet. Never say never. Want met halsstarrig non te blijven zeggen zou je wel eens je eigen ruiten kunnen stukslaan.

Willy.

01-02-2011 om 09:09 geschreven door Willy

Er wordt gepoogd om een goede coalitie te vormen om ernstig en eerlijk te kunnen regeren met gelijke kansen voor gelijke arbeid. Lukt dus niet.

Nochtans, de kiezer stemde als volgt:

- Gaf NVA een monsterscore.

- Gaf ook Vlaams Belang een monsterscore.

- Met andere woorden: verkoos een grandioze Vlaamse meerderheid.

Twee Vlaamse monsterpartijen die beweren het beste voor te hebben met Vlaanderen zouden de macht toch voor het grijpen moeten hebben? Wat houdt hen tegen samen een coalitie te vormen? De Walen? Die ondemocratische afspraak die (in ‘t Frans natuurlijk) ‘cordon sanitaire’ genoemd wordt, en nóg zo’n Waals trucje was om geen Vlaamse meerderheid te dulden?

Wordt het geen hoog tijd dat we die sanitaire rommel in het toilet gooien, waar het thuishoort?

Ben ik dan achterlijk? Begrijp ik de ‘democratie’ en ‘de wil van het volk’ niet meer? Of tellen democratische beginselen enkel voor Wallonië? Is het dan toch waar dat Walen gelijker zijn voor de wet dan Vlamingen?

Als je alles eens logisch overdenkt moet je haast stellen dat we het veel slechter doen dan die apenlanden waar democratische verkiezingen telkens weer geboycot worden om marionettenregeringen aan de macht te kunnen houden.

Hier gebeurt eigenlijk net hetzelfde of erger nog, maar het wordt afgewerkt met een likje beschaafd vernis.

Willy.

31-01-2011 om 15:41 geschreven door Willy

Tja, het ziet er naar uit dat een oplossing in de regeringscrisis nog niet zo direct voor de hand ligt. Betogingen haalden ook al weinig uit… die dames en heren laten zich echt niet opjagen.

Is het een heel gevaarlijk gespeeld pokerspel? In dàt geval houd ik mijn hart vast, want wie alles of niets speelt blijft nogal dikwijls met ‘niets’ zitten.

Anderzijds zie ik ook wel een straaltje hoop:

Zou Bart Dewever de boeman zijn die België al lang nodig had? Misschien. Ik zou het echt niet weten. Wat ik wél weet is dat het tijd werd dat er eens iemand ‘ja’ stelt en durft blijven stellen tegenover het Waalse ‘non’. Hoé lang en hoé luid die non ook blijft klinken.

We hebben heel lang, misschien veel te lang, dat schaamteloze non op alles en nog wat braaf geslikt. Nu lijkt iemand de stok in het kippenren gegooid te hebben, en dat komt hard aan. Een kind dat jarenlang werd verwend mààk je nu eenmaal niet op een twee drie duidelijk dat het nu ook eens de poten uit de mouwen mag steken.

En jawel hoor, wij hebben ook ooit van Wallonië kunnen profiteren. Maar dat deden we wél met ver van huis hard te gaan werken in hún mijnen. Toen verloor de steenkool zijn marktwaarde en kwamen onze voorouders naar huis. Maar ze bleven niet bij de pakken zitten. Met noest werken, studeren en ondernemen maakten ze van het arme Vlaanderen een welvarend gebied.

Wallonië van zijn kant, bleef wél bij de pakken zitten. Richtte de blik ten hemel in de hoop dat er goud zou uitvallen. Maar er viel geen goud uit. Alleen maar regen… en Vlaams belastingsgeld.

Nu geloof ik echt niet dat Walen slechte of luie mensen zijn. Ik denk eerder dat ze de sterke wil van het Vlaamse volk missen. De wil om vooruit te geraken in de wereld door eigen arbeid, of door eigen ondernemingszin.

Als ze die wil niet hebben, dan moeten ze ze maar proberen te ontwikkelen, want het blijft niet opgaan dat een vooruitstrevend volk geremd wordt door een zwaargewicht aanhangwagen.

We hebben ze, uit solidariteit, heel lange tijd moeten blijven steunen. Zoals een broertje zijn zusje steunt in slechte tijden. Ondanks het feit dat zusje ons heel ondankbaar als ‘Vlaamse boerkens’ bleef zien en op ons bleef neerkijken.

Maar die slechte tijden bléven maar duren. Geen ondernemingslust, geen werklust. Broertje Vlaanderen zal het allemaal wel ophoesten… Broertje Vlaanderen bouwt fabrieken, er wordt geïnvesteerd… er wordt gewerkt en er wordt… betaald. Belastingsgeld. Solidariteitssteun aan Wallonië. Een Wallonië dat heel graag migranten verwelkomt en ónze steun dan maar weer aan deze categorie mensen doorstort.

Nou ja, als je er zelf niet voor moet werken is het makkelijk migranten te voederen met andermans geld. Hopende dat die migranten dan ook nog een heel klein beetje voor je zullen werken zodat je op rozen kunt blijven zitten.

En ja, Düren is een mooie stad, maar blijven duren is niet van deze wereld.

Is Bart Dewever de juiste man op de juiste plaats? Ik zou het niet weten. Zoals altijd moet ik eerst daden zien. Eén zaak heeft hij in elk geval al bewezen: in tegenstelling tot zijn vele voorgangers pikt hij geen ‘non’. En dat Vlaanderen héél lang op een ‘oui’ zal moeten wachten, dat hadden we al lang kunnen weten.

Maar ooit moest het er van komen. Jammer voor ons Waalse zusje, maar ze had maar niet zo lang bij de pakken moeten blijven zitten. Had ook maar iets moeten ondernemen.

Eén zaak is zeker: als het dan al zo moeilijk is om tot een overeenkomst te komen tussen landgenoten met alleen maar een andere taal… hoe is het dan mogelijk dat sommige mensen zich ‘globalisten’ willen noemen en vinden dat we nu maar eens helemaal multicultureel gaan leven?

Mééwerken met andere culturen? Ze helpen met een volwaardige opleiding? Ze hun achterlijke ideeën uit het hoofd praten? Volledig akkoord.

Maar als vooruitstrevend volk de ene zware aanhangwagen achter de andere aan hangen zodat je zélf niet meer vooruitgeraakt? No way!

Willy.

31-01-2011 om 09:34 geschreven door Willy

Een van de mooiste songs van Julio Iglesias heb ik altijd ‘Asi Nacemos’ gevonden. (Zo worden we geboren). Een van zijn eerste nummers. En helaas ook minder gekend in onze contreien. Komt uit het album ‘Soy’ (ik ben).

De song zelf kan ik jullie hier niet aanbieden vanwege de auteursrechten. Enkel de Nederlandse vertaling ervan. Wie wil vindt hem echter direct terug op Youtube. In de zoekbalk van je browser “Asi nacemos” intypen.

Het loont echt wel de moeite de tekst en vertaling mee te volgen met de song.

Nog een leuke zondag iedereen.
Willy.

30-01-2011 om 09:07 geschreven door Willy

Nog maar even zo een van die Spaanse solidariteits-toestanden waarnaar wij het nakijken hebben.

Voor het eerst in mijn leven reed ik langs Spaanse wegen, en op een bepaald moment reed ik achter een vrachtwagen. Plots ging diens rechter knipperlicht branden. Ha! Hij zou afslaan en dan was ik er vanaf. Alhoewel… ik vroeg me af waar die kerel wou afslaan, want rechts naast me was een afgrond van toch wel 100 meter diep!

Maar hij sloeg niet af! Bleef gewoon doorrijden. Ik keek of er tegenliggers waren en reed hem voorbij. Later op de dag had ik precies dezelfde situatie voor, en nog eens en nog eens. Toen begreep ik het:

Als een Spaanse trucker zijn rechter knipperlicht aansteekt, betekent dit dat je hem voorbij kunt! Met andere woorden: vanuit zijn hooggeplaatste positie kijkt hij niet alleen uit voor zichzelf, maar ook voor jou!

En dat kwam enkele dagen later volledig tot zijn recht toen i k over een steile, kronkelende bergpas reed, en me plots achter een kilometers lange file trage vrachtwagens bevond.

De achterste liet op een bepaald moment zijn rechter knipperlicht werken. Ik reed voorbij en stelde vast dat ze dat allemaal gedaan hadden. Lustig reed ik truck na truck voorbij. Tot enkele vrachtwagens vóór me eentje zijn arm uit het raam stak als een soort stopteken. Ik glipte tussen twee trucks in die netjes plaats maakten voor me, en ja hoor! Even later kwam een tegenligger af. Daarna gingen alle knipperlichten weer aan.

Betrouwbaar? 100%!!! Aanvankelijk lijkt dat systeem een beetje griezelig, want tenslotte leg je blindelings je leven in hun handen op bochtige, onoverzichtelijke wegen! Maar dat kan. Ze kijken echt voor je uit en zullen je heus niet laten verongelukken. Moeten daar waarschijnlijk een soort erecode voor hebben.

Het maakte mijn verdere reis, ondanks de soms smalle wegen, een stuk ontspannender. En vrachtwagens vond ik niet langer een hinder op de weg, maar voelde me er pas veilig tussen. Ontroerend hoe die camioneros niet enkel op zichzelf, maar vooral op de medemensen om hen heen letten.

Later kreeg ik ook door dat, als je langs de weg lekker en goedkoop wilt eten, je dat moet doen aan restaurants waar veel vrachtwagens op de parking staan. Daar heb je gegarandeerd goede kost en heb je meteen nog een leuk babbeltje ook, want die truckers zijn ongelooflijk sociaal en zullen je, als je buitenlander bent, zéker helpen bij je keuze van een menu. Desnoods met handen en voeten uitleggen waaruit het bestaat, hoe het smaakt en wat er allemaal insteekt.

Wat ik daaruit leerde is dat niet de infrastructuur waarover je beschikt een probleemloos verkeer schept, maar wél de mentaliteit van de chauffeurs onderling.

Spijtig dat bij ons, ondanks onze kostelijke wegeninfrastructuur, die mentaliteit heel eenzijdig uit alleen maar egoisme bestaat. We zouden het ons toch zoveel makkelijker kunnen maken door niet alleen maar voor onszelf te denken! Want hoe meer rijstroken wij hebben, hoe eerder gaan we er eentje (liefst de middenste, want daar kun je alle kanten uit) voor ons alleen opeisen en kunnen alle anderen de boom in!

Willy.

29-01-2011 om 09:52 geschreven door Willy

(Vervolg op ‘globalisatie’)

Solidariteit had ik als derde argument van de globalisten nog vergeten. Foei! Hoe kon ik dàt nu vergeten? Wàt een mooi woord!

Want nu wil ik wél solidair zijn met ieder volk dat zowat hetzelfde heeft gepresteerd als wij, maar op een of andere manier pech heeft gehad. Maar niét met volkeren die alle kansen hebben verkeken uit luiheid of door geloof te hechten aan religies of andere indoctrines die enkel maar inspelen op de domheid van hun aanhangers.

Want die geloofsfanatieke volkeren… wat hebben ze ooit gepresteerd?
Wie vond auto’s uit? Wij.
Wie vond treinen uit? Wij.
Wie vond telefoons en GSM’s uit? Wij
Wie vond de computer uit? Wij.
Wie vond internet uit? Wij
Wie vond de elektriciteit uit? Wij.
Wie stichtte een beschaafde samenleving met ontelbare solidariteitsmaatregelen die voor eigen volk waren bedoeld? Wij.

Wie maakt gretig gebruik van dit alles en komt daar nu bovendien nog ter plaatse van profiteren ook? Zij!

Wie kan één voorbeeld geven van wat die anderen uitvonden om tot een betere samenleving te komen? Wel, ik kan er zelfs twee geven:

1. Hun geloof. Wél een heel serieuze uitvinding van een heel gewiekste kerel, maar wat heeft het hen gebracht?

2. Het terrorisme. De bommen vonden wij dan wel weer uit, maar zij gebruiken ze wel! Toch even een nuance: niet elke moslim is een terrorist hoor! Maar elke terrorist is wél een moslim!

En dan zouden we solidair moeten zijn met hén, ze binnenhalen en knuffelen, en ze laten meegenieten van alles wat ons volk heeft gepresteerd? Eigen volk laten meebetalen voor hen? Dat tart elke logica, maar toch vinden onze leiders dat ze naar die globalisten moeten luisteren en doen wat die zeggen.

Rest me nog één vraag: ben ik te oud geworden om die jonge generaties ‘deskundigen’ nog te begrijpen? Of beseffen die jonge generaties niet hoe ze het erfgoed van hun voorouders te grabbel gooien aan elk die er maar wil van profiteren en rijk worden zonder werken?

Joost zal het weten.

28-01-2011 om 11:13 geschreven door Willy

Globalisten hebben een aantal al dan niet idealistische (drog-)redenen om te ‘globaliseren’. Eentje ervan is: vreemde arbeidskrachten aantrekken vanwege de vergrijzing van de bevolking! Anders zou onze industrie stilvallen.

O ja? En wat zijn dan ónze duizenden jonge werklozen? Quantité négligeable? Haal dié uit hun bed en geef ze een plaats in het arbeidsproces. Dan hebben we zéker geen vreemde krachten nodig.

Trouwens, als ik om me heen kijk dan importeren we veel meer armoede en criminaliteit in plaats van werkkrachten, met nog grotere werkloosheid én grotere onveiligheid voor gevolg.

Een ander argument is ‘vreemde intellectuelen’ binnenhalen om het tekort aan eigen intelligentie aan te vullen!!!

Vreemde intellectuelen? O ja, die zijn er heus wel. Maar dat werkt wél eventjes heel anders: die komen hiér studeren en vertrekken terug naar het moederland zodra ze hun diploma op zak hebben. Want waar kun je met een waardevol diploma sneller aan de bak en sneller rijk worden dan in een arm land?

Niet logisch? Toch wel! Kijk maar even rond in de wereld: waar je de grootste armoede vindt, zul je ook de grootste rijkdom, villa’s en paleizen vinden. Dàt is de logica! Daar zijn immers goedkope arbeidskrachten zó voor het grijpen, is het leven goedkoop, en kun je als intellectueel op rozen leven. Daar bestaan immers de vele overdreven sociale alternatieven voor ‘werken’ niet.

Terwijl we hiér juist een tekort hebben aan handenarbeid, en intellectuelen het steeds moeilijker hebben om een job te vinden die hun diploma waardig is.

Intellectuelen hebben we al genoeg. Wat ons ‘ontbreekt’ zijn handarbeiders. Maar dat wil niemand nog zijn. Onze jeugd niet en vreemden niet. Zo lang ze in hun sociale hangmat kunnen blijven liggen en door de belastingbetaler gesponsord worden zullen ze zéker niet in beweging komen.

Willy

28-01-2011 om 09:51 geschreven door Willy

Ja. Het moest er van komen en ooit was het zo ver in mijn carrière: alle min of meer leidinggevende mensen moesten een ‘spoedcursus’ volgen bij een bedrijfspsycholoog. Een paar volledige dagen psychologieles volgen.

Ik vervloekte het. Had betere dingen te doen en weinig tijd te verspillen! Maar ja… modern times hé? De werkplek was toch al grondig naar de bliksem gebracht met big brothertoestanden zoals ‘evaluaties’, waarmee je iemand aan wie je een hekel had helemaal kon kelderen…

Tja, we leken wel veel bijgeleerd te hebben van Rusland!!! En toch waren we niet overgeplaatst naar Moskou. Moskou was naar óns gekomen! Op zijn sloffen. Stapje per stapje. Negatieve perestrojka heet dat. Wat zij misprijzend weggooiden namen wij gretig over.

Die psycholoog kon er dus ook nog maar eens bij. Wat zou dié ons nu weer op de mouw spelden? Met heel gemengde gevoelens trok ik dus maar naar het zaaltje waar de ‘voorstelling’ zou worden gegeven.

Een onooglijk mannetje met een al even onooglijk baardje verscheen achter de lessenaar. ‘Verscheen’ moet hier heel letterlijk worden genomen. We hadden hem niet zien binnenkomen. Geen deur gehoord. Niet zien stappen. Plots stond hij er. Griezelig! Zijn zacht “ehum” leek zo oorverdovend stil te klinken dat je plots een speld kon horen vallen in de zaal.

- Nu zullen we het gaan hebben, dacht ik. Wat kan ik nu van dàt ventje gaan leren? Moet ik daaraan mijn kostbare tijd verspillen?

Het draaide anders uit. Nooit heeft iemand mij zoveel tijd doen winnen als die man. Ja. Zonder hem was ik zelfs helemaal verstrikt geraakt in mijn vele sterk verschillende taken!

Zijn openingszin en stokpaardje was namelijk: “Laat geen apen plaatsnemen op je schouders”.

Wat hij dààrmee bedoelde werd al snel duidelijk, en had een grote en heel gunstige impact op de rest van mijn carrière.

Als ik namelijk door de wandelgangen van mijn afdeling liep werd ik heel dikwijls aangesproken door ondergeschikten: “Ha… blij dat ik je zie, want dit of dat loopt een beetje spaak. Kun je dat eens bekijken?”

En zulke dingen kwamen niet van één, maar van vele verschillende mensen. Met als gevolg dat, toen ik weer in mijn bureel kwam, er telkens weer een tiental nieuwe ‘apen’ op mijn schouder zaten. Want dàt was nu precies wat die man bedoelde met ‘apen op je schouder’!

En die apen op mijn schouders verplichtten me ze me allemaal te herinneren met naam en bijnaam, én te noteren. Zoniet vergat ik de helft ervan.

“Niks van!” zei die man. “ZIJ zijn van hun ‘aap’ af. JIJ zit ermee en als je ze aanvaardt zullen er steeds meer bijkomen.” En verdorie, dat was nog waar ook! Als zij iets van mij wilden, dan was het aan hén om hun deel van het ‘huiswerk’ te maken in de vorm van een rapport of mail. Nu echter lieten ze (uit luiheid?) zelfs dat rapport over aan mij. Wachtten tot ze me ‘ergens’ tegenkwamen om dan heel nonchalant als toevallig ‘babbeltje’ hun aap op mijn schouders te laten overspringen en zich tussen de vele andere te nestelen.

Dat kwam vooral ook tot uiting toen ik in de korte koffiepauzes een kopje ging drinken in de kantine. Dàt was het moment waarop ze gewacht hadden. Alle apen uit de kantine, en dat waren er nogal wat, werden schaamteloos op mijn schouders gedeponeerd.

Het werd zelfs zo erg dat ik de kantine begon te vermijden!

Na afloop van die stoomcursus kon ik enkel maar denken:

- Die vent moest al veel eerder in mijn leven zijn verschenen.

Want ja hoor, vanaf die dag ging het er anders aan toe. Ze vroegen me weer eens iets, en ik antwoordde dat ze maar een rapportje moesten schrijven en in mijn IN-bakje of mailbox deponeren. Van daaruit kon ik die rapportjes dan naar belangrijkheid sorteren, en afwerken als ik er de tijd voor vond. Hún deel van het huiswerk was dan tenminste gemaakt. Nu pas was het aan mij, en niet eerder.

Ze keken me aanvankelijk wél raar aan. Dachten dat ik een dikke nek gekregen had. Het hoog in mijn bol had gekregen. Beseften totaal niet dat mijn brein geen vuilbak was waar ze al hun ‘apen’ zondermeer konden in dumpen. Beseften nog minder dat hún aap niet de enige was die op mijn schouders werd gegooid. Begonnen me ‘onaanspreekbaar’ te vinden. Kon me niet schelen. Als zij het al teveel vonden hun vragen of wensen op papier te zetten, wat zou ik er dan mijn tijd aan verspillen om een oplossing uit te dokteren?

Want ik? Ik was van de vele apen op mijn schouders af en was daar totaal niet rouwig om. Mijn werksfeer was weer een beetje beter gestructureerd, mijn kop een heel stuk helderder, en ik werkte véél makkelijker dan voorheen. Nu kon ik tenminste mijn energie voor 100% inzetten voor waar ik mee bezig was. Moest niet meer constant denken aan de vele apen die nog op mijn schouder zaten te wachten en die ik niet mocht vergeten. En óf ik daar tijd mee won!

En, raar maar waar: steevast waren dergelijke ‘apen’ van ondergeschikten gekomen. Oversten met een vraag stuurden me een mail. Die bleken niét te beroerd om hun vraag op (digitaal) papier te zetten.

Psychologie op de werkvloer? Je kunt niet zonder! Apen horen in de zoo.

Willy

27-01-2011 om 09:56 geschreven door Willy

Op sleeptouw.

Tijd om een en ander netjes te ordenen in je nieuw aangemaakte mappen. Het beste kun je dat doen in die grandioze verkenner. Een véél te veel miskend programma, want daar kun je alle kanten mee uit.

Om bestanden, foto’s, muziek, enz. van de ene map naar de andere te verplaatsen zet je die verkenner best twee keer op je scherm, zoals hierboven. (2X de window toetsingedrukt houden en ’E’ aanklikken). Je versleept ze zodanig dat van beide de inhoud te zien is. In het ene venster blader je tot de ‘doelmap’ zichtbaar is, in het andere de bronmap. Maakt niet uit of die mappen in de linker- of rechterkolom staan. En nu kunnen we naar hartelust hele mappen of documenten van de bronmap naar de doelmap slepen.

Merk op: het venster waarop je klikt of iets in doet, wordt automatisch actief en overlapt het ander, dat dan passief wordt tot je weer dààrin klikt.

Hierboven staat nog altijd die ‘nieuwe map’ van enkele columns geleden. Stel dat ik die als submap in mijn muziekmap wil.

Wel, ik ‘sleep’ hem met ingedrukte muisknop over alles heen naar die ‘andere verkenner’ en laat hem los in het leeg gebied van de rechterkolom (1). En hup, hij staat nu daarbij. Hetzelfde bereik ik door hem naar de linkerkolom van die verkenner te slepen, en hem netjes in de map ‘muziek’ te droppen (2). Wél juist mikken (doelmap verkleurt). Anders komt hij in een andere map terecht.

Tip: als je meer dan 1 bestand in één keer wilt verslepen kan dat als volgt:

Je klikt één bestand aan. Dan hou je de CTRL toets ingedrukt, en klik je alle andere bestanden die in één keer mee moeten aan. Ze zullen een na een geselecteerd worden(verkleuren). En dan sleep je het hele zooitje in één keer naar de doelmap.

Of… als alle te verplaatsen bestanden na elkaar staan, klik je de eerste aan, vervolgens met SHIFT ingedrukt de laatste. Alle tussenliggende bestanden zijn nu mee geselecteerd.

Hiermee stop ik voorlopig met dit lessenpaketje. Het was trouwens helemaal niet mijn bedoeling pc-les te geven. Daarvoor is er lectuur en info te kust en te kuur. Maar één ding hebben zowat al die werken gemeen: de auteur kan zich niet in de plaats stellen van iemand die totaal van 0 moet beginnen. En hoé hij het ook over ‘basisbeginselen’ heeft, meestal zijn zijn eerste woorden al tien stappen te ver voor een beginneling. En die moet dan maar leren lopen voordat hij kan gaan.

En… na een verkeerde start volgt natuurlijk frustratie… stress… onbegrip, en blijft die hele pc levenslang een verdomd eigenzinnig ding.

Als ik een nieuwe pc koop is mijn eerste werk hem naar mijn hand zetten, hoeveel tijd me dat ook kost. Ik wil dat mijn pc doet wat ik er van verwacht en vertik het te doen wat hij van mij verwacht!!! Ik heb hém betaald. Hij niet mij.

Zo. Morgen heb ik het niet meer over pc’s, maar over apen!!!

Willy.

26-01-2011 om 00:00 geschreven door Willy

Met vensters werken.

Sommige mensen hebben een 4:3 schermverhouding (het eerste scherm-formaat). Modernere schermen hebben een 16:10 verhouding, wat breder dus, zoals die van mij hieronder.

Wat valt hierbij nu op? Wel, mijn tekstverwerker ‘Word’ staat aan, maar niet over de hele breedte van het scherm, want dit is zinloos. Als mijn A4 blad er in de breedte op kan is het al meer dan genoeg.

Deze werkwijze geeft me namelijk de gelegenheid een ander programma, mail bvb, er naast te zetten. Zo kan ik in het een schrijven en het andere lezen. Of twee keer mail naast mekaar bvb. Handig: je leest een bericht in het een, en schrijft een antwoord in het ander. Dat ziet er dan zo uit:

Links een mailformulier klaar om in te vullen, rechts de inkomende post. Handig toch? Als je scherm tòch zo breed is, benut het dan ook.

Hoe je dat doet? Wel, allereerst verklein je het programma waarmee je werkt met deze knop:

Klik er op en je programmavenster verkleint. Bovendien kun je de grootte nu aan je wensen laten tegemoetkomen door je muispijl boven een der 4 randen van het venster te bewegen tot de pijl in een dubbel pijltje verandert. Door nu de linker muisknop ingedrukt te houden kun je zijwaarts en de breedte, of opwaarts in de lengte de vorm aanpassen.

De volgende keer dat je het programma opent zal het precies weer in die vorm en op die plaats openen.

Hoe nu het venster naar de gewenste plaats slepen? Dat doe je door de muispijl helemaal boven in het venster op een lege plaats te zetten (naast die verklein-knoppen). Nu kun je het hele venster met ingedrukte muisknop slepen naar waar je wilt.

Of die methode de moeite loont als je een smal scherm hebt? Toch wel! Het stelt je namelijk in staat een stukje van je bureaublad zichtbaar te houden. Kan handig zijn als je snel bvb een bijlage aan een mail naar je bureaublad wilt slepen. Je ‘sleept’ dit bestand dan met ingedrukte muisknop buiten je venster en laat het los op je bureaublad. Daar staat dan een kopie van dit bestand.

Of als je, zoals ik, een sidebar hebt. Die kun je dan blijven zien terwijl je in een programma werkt.

Om het verkleinen ongedaan te maken terug op diezelfde knop bovenaan klikken, en je programma vult weer het hele scherm.

Willy.

25-01-2011 om 00:00 geschreven door Willy

Opmerking: de leerstof in deze columns is héél simpel; heel elementair. Ervaren pc-gebruikers zullen het misschien belachelijk simpel vinden. Vergetend dat niet iedereen even ervaren is. Maar zelfs ervaren gebruikers zullen er misschien toch wel handigheidjes in vinden. Ik ken namelijk ervaren pc-gebruikers, maar van gestructureerd werken hebben ze geen kaas gegeten!

-o-o-o-o-o-o-o-o-

We hebben nu een nieuw map gemaakt, genaamd: ‘documenten’. Nu moet je die map zien als een heel grote kast waarin je onbeperkt onderafdelingen kunt maken (submappen genoemd). De werkwijze is volledig hetzelfde:

Muispijl op de map zetten waarin je een onderafdeling wilt maken, rechts klikken en weer een nieuwe map maken en een naam geven.

Stel: je wilt een map ‘muziek’ maken, en die map weeral onderverdelen in genres. Wel, je maakt in ‘documenten’ een nieuwe map ‘muziek’. In de map ‘muziek’ maak je dan weer een aantal submappen met verschillende genres, en zo kun je eindeloos verder.

Hierboven zie je mijn mapstructuur: de verschillende mappen onder documenten’ nota’s, info, brieven enz. Onder ‘muziek’ zie je dan weer de verschillende genres. Omdat momenteel ‘muziek’ is aangeklikt (grijze achtergrond) zie je die mappen ook in de rechter kolom. Zodra je namelijk een item aanklikt in de linkerkolom, verschijnt de inhoud van de map in de rechter.

En nu steek je in het vervolg het soort muziek dat je ontvangt in de passende map en moet je nooit meer zoeken.

Zo kun je op dezelfde manier bvb een map ‘pps’ aanmaken onder ‘documenten’, en daarnaar kopieer je dan weer alle powerpoint presentaties die je hebt, of maak je daarin nog maar eens submappen aan volgens genre. De mogelijkheden zijn eindeloos.

Misschien vraag je je af waarom mijn ‘muziekgenres’ hierboven genummerd zijn. Wel, dat is omdat ze anders alfabetisch gerangschikt worden. Door er een nummer voor te zetten heb ik zélf in de hand welke map bovenaan komt.

N.B. Zoals gezegd bestaat er al een map ‘documenten’, ongelukkig genoeg standaard op de C-schijf gepositioneerd. Die verplaats je best naar de D schijf, waar meer ruimte is. Hoe je dat moet doen vind je terug op de Microsoft-site hieronder:

http://support.microsoft.com/kb/310147/nl

Na de originele map ‘documenten’ naar de D-schijf te hebben verplaatst, is het misschien aangewezen om hiérin verder onder te verdelen en de nieuwe map ducumenten die je maakte, terug te wissen. Het ging er tenlsotte maar om hoe je met mappen kunt werken. Wissen doe je eenvoudigweg door op de map te gaan staan met de muiswijzer, rechts te klikken en ‘verwijderen’ te kiezen. Je krijgt dan nog een berichtje of je zeker bent… natuurlijk ben je zeker, en dus klik je op ‘ja’.

Willy.

24-01-2011 om 00:00 geschreven door Willy

Vele wegen leiden naar Rome, en niet elke weg is de kortste. Mensen kunnen het zichzelf soms heel erg moeilijk maken. In pc-gebruik hebben vooral veel senioren er geen benul van hoe ze wat structuur in de chaos kunnen brengen, zodat ze alles veel sneller terugvinden. En nochtans, het is zo eenvoudig!

Als ik zo wat om me heen kijk zie ik bureaubladen vol met documenten en programma’s. Gewoon omdat de eigenaar niet weet waar hij ze anders kwijt kan dan op zijn bureaublad. Pps’jes blijven dan meestal aan een mail hangen in plaats van ze ergens netjes op te slaan, enz.

Ik besloot dan ook maar hier even een column aan te wijten.

Je pc kun je vergelijken met een enorm groot bureel, vol kasten, laden, mappen en documenten, en dan nog een afzonderlijke afdeling vol machines: schrijfmachines, kopieermachines, rekenmachines, filmprojectoren, fotolabo’s en nog veel meer.

Slordige mensen gooien alles maar door elkaar, met als gevolg dat ze telkens weer pas na lang zoeken het document dat ze nodig hebben vinden.

Ordentelijke mensen structureren hun bureel dan weer: in de gele kast zit bevoorbeeld de correspondentie; de correspondentie van verleden jaar staat op het hoogste rek, in mappen per maand. Enz… In de groene kast zitten dan weer de nota’s en instructies… En zo gaat het verder. Als je iets nodig hebt moet je niet het hele bureau doorzoeken, maar ga je recht naar de kast en map waarin het gegarandeerd moet steken.

Wel, de structuur in een pc is net hetzelfde. En véél gemakkelijker om te ordenen. (Let wel, ik werk met Vista. Andere besturingssystemen werken identiek, maar het ziet er een beetje anders uit.)

1. Open ‘verkenner’. Vind je deze niet direct terug, houd dan op je toetsenbord de Windowsknop ingedrukt en druk nu op E (van Explorer). De verkenner gaat open. In de linkerkolom zie je wat hiernaast staat. Halfweg zie je SYSTEM (C:). Dat is de C-partitie van je harde schijf, en daar blijf je voorlopig af. Daar staan normaal de programma’s in.

Net daaronder staat DATA (D:). Dat is de partitie van de schijf waar je best je eigen werk kunt in opslaan. Klik die aan, en je ziet de inhoud ervan nu in de rechter kolom. (Hieronder).

Als je er nooit iets in stopte zal er ook niets insteken tenzij de mededeling ‘lege map’, en dus maak je maar een nieuwe map om in die ‘kast’ te stoppen. Bevoorbeeld een map die je ‘documenten’ noemt. En dat doe je als volgt:

2. Een nieuwe map maken.
Zet de muispijl op DATA(D), zodat die verkleurt. Klik nu met de rechter muisknop en kies (in Vista): Nieuw, en vervolgens ‘map’. Als ik me niet vergis kun je in XP na rechtklikken direct ‘Nieuwe map’ kiezen.
Wel, dat klik je gewoon aan en nu zie je dat er onder DATA (D) een map is bijgekomen met de voorlopige naam ‘nieuwe map’. Klik nu met de rechter knop weer op dié map en kies uit het snelmenu: ‘naam wijzigen’.

Nu kun je daar netjes ‘documenten’ in typen, en je hebt je eerste nieuwe map gemaakt. Klik nu gewoon ergens in een leeg gebied met de muis, en de nieuwe naam wordt definitief. Let wel: de mappen worden automatisch alfabetisch gesorteerd. Een nieuwe naam geven zal meestal ook betekenen dat hij naar een andere plaats in de lijst springt.

3. Wat we vandaag geleerd hebben is dus:

-In die linker kolom van Verkenner heb je als het ware een overzicht van je hele ‘bureau’, wat een pc tenslotte is. De ‘machines’ zitten in afdeling C. Je documenten, foto’s, filmpjes enz. zitten best in afdeling D.

In die afdeling D hebben we nu een ‘kast’ gemaakt, en in een volgend verhaaltje vertel ik hoe we die kast verder kunnen indelen.

OPMERKING: jammer genoeg bestaat er al een map ‘documenten’ of ‘documents’ op de C-schijf, en daar komen sommige dingen automatisch in terecht. Stom genoeg van de makers, want daarvoor dient de D schijf juist. En nog spijtiger: sommige programma’s slaan het resultaat automatisch in de documentenmap van de C schijf op.

Daar valt wel wat aan te doen, maar dat zou ik zelf even moeten opzoeken. Misschien later wel eens. Het is van ondergeschikt belang. Mijn bedoeling is om te leren hoe je gestructureerd kunt werken met een pc, zodat je alles altijd netjes terugvindt.

23-01-2011 om 00:00 geschreven door Willy

Neen. Dit geen spelfout. Ik heb het niét over dokwerkers. Wél over dopwerkers. Een nieuw woord in de dikke Vandale? Een nieuw beroep? Voor wat België betreft toch! Klinkt in elk geval wat minder vulgair dan dat vunzige nieuwe woord ‘tentsletje’.

Een kennis van me werkt al jaren in een middengrote fabriek. Ze maken sedert jaar en dag een bepaald soort machines die wereldfaam genieten. Maar hij is veel thuis. Héél erg veel vind ik. En àls hij dan weer gaat werken, komt hij elke dag weer compleet afgemat thuis. Leek me niet erg logisch.

Toen vroeg ik hem hoe dat eigenlijk in elkaar steekt in die fabriek. Had het beter niét gevraagd, want de uitleg ergerde me nog maar eens mateloos.

Blijkt dat die fabriek eigenlijk, met hetzelfde aantal werknemers, gewoon jaar in jaar uit tegen een normaal tempo zou kunnen draaien. Maar wat doet de directie? Ze probeert diezelfde productiecapaciteit klaar te spelen met weliswaar hetzelfde aantal arbeiders, maar er slechts de helft van te betalen. De andere helft wordt betaald door vadertje staat via de dop.

En dat gaat zo: de helft van de arbeiders werkt zich een week lang de plooien uit de broek… en kunnen dan een of twee weken gaan ‘doppen’ (technisch werkloos). Dan is het de beurt van de andere helft om met halve capaciteit dubbel werk te leveren.

Wat er op neerkomt dat de fabriek eigenlijk het hele jaar door draait, maar telkens is een helft van de werknemers ‘aan de dop’ en werken de anderen dubbel zo hard.

En nu weer probeert die fabriek om via diezelfde weg een systeem te vinden om meteen maar 6 maand ineens te werken en dan 6 maand te doppen via hetzelfde systeem: werken tot je er bij valt, en dan 6 maand dopvacantie.

En nu vraag ik me af: is dat een snugger gevonden achterpoortje in de wet, of is dàt de manier waarop de overheid de industrie steunt? In het laatste geval vind ik dat een regelrechte wegwijzer naar sociale hangmatten en zo. Er kunnen betere manieren gevonden worden om de industrie te steunen als dat nodig is.

In het eerste geval… een goede manier om snel rijk te worden.

Of die werknemers daar blij mee zijn? Njet! Hun lichamen worden telkens weer elke vorm van arbeid ontwend, worden lui, en moeten dan plots weer 200% van hun energie leveren. Kan niet anders dan een erg ongezonde toestand scheppen.

Het werkt zelfs zwartwerk in de hand, want wat doet een gezonde, fitte arbeider als hij telkens weer gedwongen rust moet nemen?

En neen. Dat kan niét de bedoeling geweest zijn van dit soort wetten. Alleen, toen die wetten in elkaar geknutseld werden heeft niemand er bij stilgestaan hoe schromelijk ze zouden kunnen misbruikt worden via de vele achterdeurtjes die ‘vergeten’ werden.

Door een jarenlang dergelijk blunderbeleid is de doorsnee Belg (en quasi Belg) namelijk heel creatief geworden als het er op aankomt wetten te omzeilen, of ze juist in zijn voordeel te gebruiken. Het zeil naar de wind zetten heet dat.

Wie het over de wetgever heeft, heeft het automatisch over het parlement. En als je van ‘wetgever’ spreekt, dan denk je toch minstens over een hooggekwalificeerd beroep te spreken. Over mensen die tien keer nadenken alvorens te spreken. Over echte primussen en bollebozen. Over de hoogste IQ’s die in dit land ook maar te vinden zijn.

Niets blijkt echter minder waar! In werkelijkheid kan het over broodzangers, goochelaars, entertainers, tooghangers, cafébazen of wat dan ook gaan. Met andere woorden: de mensen waarvoor wijzelf ‘kiezen’!!! En dat doen we graag, als ze maar leuk presenteren op de beeldbuis en ons veel beloven.

De gevolgen zijn dan ook navenant en desastreus…

Als ‘wetgever’ moet je verdomd goed weten in te schatten wat er allemaal kan gebeuren met wat je op papier zet en ondertekent. Slimmer zijn dan de creatiefste werknemer of -gever. Alle achterdeurtjes stevig vergrendelen. Geen beroep op aarde kan meer hoofdbrekens en ‘verder doordenken’ vergen.

En dan gebruiken de politieke partijen daar een zooitje gewiekste entertainers voor! Nie moeilijk dat het uiteindelijk helemaal spaak loopt!

Maar ze hebben geluk:

De gemiddelde Belg vindt politiek niet belangrijk en stemt er maar op los.

De gemiddelde Belg staat er niet bij stil dat de politiek in grote mate de inhoud van zijn portemonnaie bepaalt.

De gemiddelde Belg vindt politiek gewoon een bijkomstig verschijnsel. Iets waarvoor je af en toe eens naar de stembus gaat en wat een gelegenheid schept om je vooraf of achteraf een flink stuk in de kraag te drinken op de ‘goede afloop’.

De gemiddelde Belg denkt: “ ‘ZE’ zullen het wel weten zeker?”

Welnu, ‘ZE’ weten het helemaal niét!!! Ze entertainen maar. Spélen maar wetgevertje. Doen maar alsof. Nét wat je van een acteur verwacht.

Arme Belg… arm België. Het zal je vaderland maar wezen.

Willy.

22-01-2011 om 10:02 geschreven door Willy

Een van de spreuken die ik zonder ook maar één uitzondering telkens weer triomfantelijk waarheid zag worden is:

“De kruik gaat zo lang te water tot ze breekt.”

Zou er enkel nog willen aan toevoegen:

“En kruiken die in een te knellende en wereldvreemde vorm gemaakt zijn breken zéker vroeg of laat.”

Telkens en telkens weer heb ik die wijze spreuk zien uitkomen. Is het geen honderd, dan duizend keer. Daarom ook maak ik me niet zo erg veel zorgen over spaaklopende zaken, of dat nu in het parlement of in mijn omgeving gebeurt.

Kruiken blijven alleen maar drijven als ze perfect en passend met hun omgeving zijn gemaakt. Mank gemaakte kruiken doen dat zéker niet. Gelukkig maar. Het enige wat me zorgen baart is dat de vele  'stomme kruiken' van de overheid, die tóch ook niet zullen blijven drijven, de belastingbetaler ondertussen weer veel geld zullen gekost hebben.

Maar of ze blijven drijven? In geen geval! No way! Forget it! De vraag is enkel: ‘hoelang nog?’

De allereerste kruik die ik zag barsten was toen ik als achttienjarige in een vleesconservenfabriek werkte. In de technische afdeling. Een groot woord voor wat in feite een grote smidse was, met metaalbewerkers, loodgieters, electriekers en dergelijke vaklui. Onze opdracht: de fabriek draaiende houden onder alle omstandigheden.

Op zekere dag kwam daar een nieuweling bij. Iemand die een beetje had gestudeerd, erg theoretisch was ingesteld, en die ik totaal niet kon vereenzelvigen met het soort werk dat wij deden. Die vent hoorde thuis achter een bureau. Een toffe knul eigenlijk, maar op de verkeerde plaats terechtgekomen.

Maar onze chef, een ingenieur, was er direct beste maatjes mee en die man kon in zijn ogen niets misdoen. Vooral ook omdat hij ‘een vriendje van de grote baas was!’. En hij misdeed inderdaad ook niets… omdat wij uit verantwoordelijkheidsgevoel zijn fouten onmiddellijk verbeterden voordat ze aan het licht kwamen.

De keerzijde van de medaille was dat die vent het werktempo begon op te drijven. Nou ja… hij kwam rechtstreeks van school, was fit en uitgerust, en dan kun je inderdaad een pak meer presteren… tot je plat valt!

En hij viél plat. Na amper enkele maanden. Was dan plots ook geen maatje meer van onze chef. En was verstandig genoeg om ontslag te nemen.

En ik, die me had doodgeërgerd aan zijn voorkeursbehandeling maar niets wou zeggen om niet de verklikker uit te hangen, stelde voor het eerst in mijn leven vast dat de kruik inderdaad maar blijft drijven tot ze breekt.

Hetzelfde scenario is ondertussen vele tientallen malen aan mijn oog voorbijgetrokken… telkens weer met hetzelfde resultaat. En dus maak ik me nergens meer druk om. Het lost zichzelf op zodra er voldoende water in de kruik binnensijpelt. Meestal is dan al veel leed geleden, zijn sommige zaken onomkeerbaar geworden, maar desondanks komt het wel goed. Kruiken met barsten maken nu eenmaal water. Dat kan lang duren, maar blijven duren, dat doet het niet.

Maar ja… ondertussen heeft het ons soms al hopen geld gekost!

En dàt is nu juist mijn frustratie als ik zie welk soort mensen in de Wetstraat steeds weer de scepter weet te zwaaien, knellende kruiken maakt, en hoe de vele kippetjes daar rond heel ijverig ‘ja’ zitten te knikken. Of juist ‘non’ blijven zeggen.

Ik heb géén angst om de afloop. Die ken ik al. De balans zal op lange termijn toch weer naar positief overslaan. Maar tegen welke prijs? Ik heb wél angst om het uithollen van de Belgische schatkist en voor de Belgische geloofwaardigheid vanwege de tientallen verkeerde wegen die ondertussen wegens niet na te denken zijn ingeslagen.

Het zal ons nog heel veel moeite en heel veel geld kosten om van een ongeloofwaardig kleuterstaatje weer een staat met een volwassen beleid te maken met ernstige staatslui aan het roer!

En om nog maar eens op de dioxine-crisissen terug te komen: horen we nog veel van die in Duitsland? Niet erg veel hé? Hoe zou dàt nu komen? Ach ja… volgens de nieuwsdienst komt dat ‘gewoon’ omdat de onze honderd keer erger was!

Klinkklare onzin!

De onze werd alleen honderd keer meer opgeklopt. Is gewoon in betweterige, hersenloze kleuterpollekens geraakt met alle gevolgen vandien voor onze voedingsindustrie.

Want zeg nou zelf: die dioxine kan onmogelijk vanaf de eerste tekenen zijn ontdekt. Zó kort op de bal kan de voedingsinspectie nu toch ook niet spelen. We moeten er toch, als het zo erg was, al een flinke portie van hebben binnengekregen. Zijn er slachtoffers gevallen? Neen! Want als dat wél zo was geweest, had de kleutertamtam nog veel harder geroffeld en hadden we dat zéker geweten. Dus… Honi soit qui mal y pense.

Willy.

21-01-2011 om 16:41 geschreven door Willy