Rio - De politie heeft een vrouw aangehouden die probeerde om een ​​straatjongen, 11 jaar oud mee te nemen, uit Rio de janeiro naar Curitiba (PR), in een koffer. 

De vrouw werd van 23 werd gearresteerd op zaterdagavond in het grote busstation van Rio toen ze op het punt stond om te vertrekken naar de hoofdstad van Paraná was. Passagiers zagen de hand zagen de hand van een kind uit de koffer komen om een snoepje te nemen van de vrouw.
De politie nam de vrouw mee en toen ze koffer opende sprong de jongen uit de bagage. De jongen werd overgebracht naar kinder bescherming. Volgens het Hof, eiste niemand de jongen op. De jongen vertelde dat hij werd geslagen door familieleden en medewerkers van opvangplaatsen.

'Hij werd op straat gedumpt. Hij vroeg: 'Voor de liefde van God, neem me mee. Ik zou hem mee naar huis te nemen', zei de vrouw.

03-08-2016 om 16:50 geschreven door Storyteller

De secretaris van Milieu van de staat Rio de Janeiro, Andre Correa, zei dat het zuiveren van de  Guanabara Baai minstens 25 jaar in beslag zal nemen. De stelling dat 80% van de baai gezuiverd zou zijn vóór de Olimpische spelen was een "zeer gedurfde en misplaatst''.

Iedereen die zegt dat deze baai milieuvriendelijke zal zijn in minder dan 25 of 30 jaar liegt. Op korte termijn is dit niet haalbaar.

Om de riolering problemen in Guanabara baai op te lossen zou dit 600 milloen dollar kosten, voor sanering van de steden rondom de baai. Alle rioleringen van omliggende steden en plaatsjes komen tenslotte uit in de baia de Guanabara.

21-07-2016 om 00:00 geschreven door Storyteller

20/07/2016 8:03 a.m. - Updated 20/07/2016 8:53 a.m.
Protesters kamperen voor de poort van het  'Musea do Indio, naar ontruiming binnen het gebouw. De groep bezette de plek 1 week geleden.

De herbezetting vond plaats rond 20h. en militaire politie was betrokken bij de actie. Het museum word gerund door het FUNAI, het beschermingsorgaan voor Braziliaanse Indianen.

De Indianen willen het oude museum in Maracana heroveren en tevens zeggenschap hebben binnen de Funai.

(Foto: Cristina Boeckel/G1)

20-07-2016 om 22:53 geschreven door Storyteller

Rio

foto Felipe Barcellos/ straatfotograaf

20-07-2016 om 11:40 geschreven door Storyteller

Alle wijze filosofen zijn het er over eens: kapitaal is de ondergang voor de mensheid. Het is een machtsmachine, dit het menselijke gevoel uitschakeld. Macht en hebzucht, twee eigenschappen die de mensheid vertrappen. Kapitalisten zijn overal te vinden en zij hekelen de communisten of mensen die een meer humane denkwijze hebben, zij zijn bang voor de uitvloeiende wijsheid van sommigen. Soms waren er revoluties nodig om het kapitalistisch systeem te verjagen; sommigen slaagden maar de meesten gingen ten onder aan de macht. Anderen landen werden democratisch, zogenaamd, maar met het kapitaal als leidraad. In Brazilië waren ten tijden van militaire dictatuur de rijken die het land bestuurden, in samenwerking met de Amerikaanse regering, die hun in name van hun leider Johnson de hand schudde, terwijl zij zelf de ondergang tegmoet gingen in Vietnam.
              Bang voor de communisten. Bang dat zuid-Amerika een bolsjewiek bolwerk zou worden. Bang voor Castro en de Chinezen. De opstandelingen werden de kop ingedrukt, neen, ze werden vermoord zoals Carlos Marigelha of Carlos Lacarda, verrraden, opgeruimd in naam van de vooruitgang. Vele revolutionairen gaan ten onder, zijn te klein of te slecht georganiseerd om te overwinnen. Ché Guavara ging naar zuid-Amerika om daar de revolutie te prediken; doch hoe in godsnaam? Met zijn kleine groep werd hij ten slotte opgeruimd, en zijn handen afgehakt als bewijs dat deze 'rebel' werkelijk dood was. En waar was Fidel? ( Doch ook de communsien hadden hun werkzwijze en Guavara en castro moesten doden in naam van de ironische vrijheid.)

In Brazilië is het nog steeds het kapitaal dat zegeviert, de rijken en nieuwe rijken, die in hun overdadige villa's wonen omgeven door muren als waren ze in de middeleeuwen, bijvoorbeeld Barra de Tijuca, waar men leeft na Amerikaans model. Doch aan de andere kant zijn ze als de dood voor de bandiet, bang voor de 'sequestador', de ontvoerder. Alle geld dat ze bezitten geeft hun geen gemoedsrust, nooit zal hun hart ademen als een gewoon mens.
    Geld. Rio de janeiro heeft haar contrasten, net zoals Sâo Paulo, rijken, die leven in weelde. In Rio wordt meer geld uitgegeven aan plastiek chirurgie dan aan de noodzakelijke medische hulp, waar mensen soms sterven voor de deur. Het is een hopeloos gegeven. Afkeer.
       En men vraag zich dan af: waar de criminaliteit vandaan komt, die vaak uit de hand loopt en van mensen die nodig overvallen, resulteren in handige professionals. Maar er zijn eerlijke mensen, zij, die proberen te overleven van wat er voorhanden is. Doch velen jongeren hebben het allemaal door: corruptie, en als de dikke heren dit kunnen dan hebben zij ook wel een manier, en velen vervallen in de draaimolen van tijdelijke luxe, in de wereld van de 'drogas', waar het snelst en duidelijks geld te verdienen is.
   

Geld! Dat is waar alles omdraait. Corruptie van de grote bovenlaag tot de kleine man, die terecht misschien een graantje meepikt. De politie is een uitstekend voorbeeld van corruptie, en innen geld om moorden te verdoezelen in gevallen van weerlozen, zoals zigeuners waarvan ze weten dat ze misschien geld bezitten. Ik maakte ooit mee dat toen een oude zigeuner werd neergeschoten, daar hij zijn dochter verdedigde tegen over haar man, en deze hem neerknalde, de man zeker drie uur daar lag. De politie kwam, de dader was gevlucht. Men zei me dat de zigeuners betaalde voor verdere complicaties te verkomen. Wat moest men? Zigeuner doodt zigeuner, en de politie vangt geld. Zaak afgedaan.
Ook het opruimen van zwervers en straatkinderen, in naam van commerciële geldwolven en hotelketens wordt vaak uitgevoerd door politie in dienst of ex-politie, die wel wat extra geld kunnen gebruiken.
          De kinderprostitutie is een ander duivelswerk, het zijn kinderen die gedwongen worden tot het verrichten van daden, waarvan de allerjongste gebruikt worden voor masturbatie bij immoralisten,  alleen om het beetje geld voor het leed van de familie te verlichten. God laat dit alles toe en de duivel lacht. Afkeer! Neen; walging is een correcter woord in deze werkelijkheid.
                    Dan zijn er de geloofsgekken die de armen onteren en het laatste geld uit de zakken trommelenen van de arme nietsweters. De pastors of leiders leven in weelde in naam van de verlosser. Geef en God zal je belonen. halleluja! En ik zeg u, langs de grenzen met Bolivia en Columbia is het oppassen voor het politie-apparaat, die gemakkelijk cocaine uit je zak of rugzak toveren.
              Je kunt hun dan het beste maar afkopen, of anders een tijdje verblijven in een kerker. Erger kan zijn als je als voer voor de mensetende riverduivels wordt geworpen. Niemand zal je ooit vinden in de duistere bossen. Zelfs de bosgeesten of silenen sluiten hun ogen. Geld, wat is de waarde ervan? Nada! Je hebt het nodig om te leven, anderen moorden ervoor.                
Anderen vervuilen de wereld, maken oorlogen en vernietigen de natuur. Geld is de duivel en vrouwe justicia knijpt een oogje dicht. Wetten worden gekocht met geld, doch de levensvisie is nimmer te koop en het geweten van de mens zal ooit parten spelen, zoniet zijn karma.   

Gerechtigheid, dat is het middelpunt. 
Gelijkheid voor ieder en niet God voor ons allen en ieder... voor zich.

Wayn

11-07-2016 om 12:22 geschreven door Storyteller

Xavante   1997


Dancing Flames   1997

11-07-2016 om 10:50 geschreven door Storyteller

Rio - In een andere mega-operatie om Fat Family te pakken, werd een man gedood bij confrontaties met de politie van 41 BPM (Irajá) in Morro do Chaves in Barros Filho, in de noord zone van Rio. Volgens de PM, de verdachte die werd agedood had een geweer en radiozender. ER zijn nu 10 doden in totaal betrokken bij drugshandel, die tijdens de acties stierven om de leider Fat family te bevrijden uit een ziekenhuis in Catete, Zuid-Zone.

Fat Family werd bevrijd door trawanten van het Comando Vermelho (CV) uit het Stedelijk Ziekenhuis Souza Aguiar in Rio's centro. In totaal werden 126 verdachten aangehouden in negen dagen.

Bij de laatste operatie waren 27 militaire politie bataljons betrokken. Speciale eenheden, zoals het BOPE Bataljon, waren paraat. Een werd een dood lichaam gevonden, en 23 gestolen auto's, 12 van hen in Sao Goncalo. De politie nam drugs, radiozender en twee granaten in beslag en maakte bekend dat ze alleen die week 200 acties uitvoerden om Fat Family aan te houden. Zes bandieten werden gedood in de Favela do Roda in Santa Cruz, en drie in Maré, 48 uur later.

11-07-2016 om 09:09 geschreven door Storyteller

Milhály Banyai, de Hongaars/Braziliaans natuurvorser

Ik ga terug naar november 1999 toen ik Lapinha bezocht en ik wil dit tevens als een soort eerbetoon schrijven aan Milhály Banyai, autoditact archeoloog en stichter van het kleine Archeologen museum nabij de grot.
Hij overleed in 2005 op 85 jarige leeftijd te Lagoa Santa.
De jonge pathetische geprepareerde luiaard keek me lachend en verwonderd aan, en het is alsof de traagkruiper bezig was een boom te beklimmen. De uil, in tegenstelling, leek te dromen en het doodskop aapje verstomde, als zag hij een gevaar. De panter was klaar voorde sprong en de schitterende opgerolde anaconda met opengesperde muil leek meer glorieus dan hartroerend.
       Ik was in het kleine museum van Milhály Banyai, de antropoloog/archeoloog, die in 1957 als vluchteling van uit een concentratiekamp in Hongarije, aankwam in Brazilië. Sinds 1967 leefde hij in hier in Lagoa Santa, het Heilige Meer, op 37 kilometer noordoostelijk van Belo Horizonte.
Hij vertelde me dat hij al 40 jaar op zoek was naar de ouderdom en de grotten rond Lagoa Santa. Het kleine museum, gebouwd met eigen handen en inzicht, leek op een klein kasteel, waar Dracula gehuisvest kon zijn geweest en lag op een steenworp afstand van de grotingang.
                 De grot Lapinha heet ontdekt te zijn door Peter Wilhelm Lund, de Deense natuurvorser, die zo als ik al zei Minas Gerais doorkruisde als was hij zelf een oer beest, op zoek naar zijn tijdgenoten.
Doch spreek er niet over met de bejaarde Banyai.
Oud? Wat is oud?
Methusalem was oud moet hij gedacht hebben, en hoewel hij 79 was, wat mank liep en een stok gebruikte, ging hij mij resoluut voor naar zijn pronkkamers.
          Bij de ingang kronkelde een dikke spin in haar schitterend gesponnen web, en dit was het beeld dat hij voorhield: de spin in haar weelde laten in haar hoekje... en de mens moest zich bukken om het zaal-domein te betreden.
Met kromme benen onder een tropenbroek waggelde hij door de kamer om het licht aan te doen, want bij iedere bezoeker deed hij dit uit en aan, géén verspilling der opgewekte stroom, zou hij denken.
Ik was nu in een van de kleine kamers van het imitatie-kasteeltje vol met fossielen, potten en zíjn trots: het geraamte van de 'Lagoa Santa' mens, neen, niet het skelet wat senhor PeterLund vond, verdomme! Dit was van hem.
Banyai: 'Lund heeft hier gewerkt en geleefd en alles wat hij vond in de grotten verscheepte hij naar Denemarken... zo ook zijn Lagoa Santa geraamte. Waar is het? Weg!
Hier in deze glazen kist ligt het skelet zoals ik het op groef, niet ver vandaan zo'n 300 meter... het is tussen de 10 en 12.000 jaar oud!'
(Het hoofd van de 'Lagoa Santa' mens van Lund wordt geschat op 10.000 jaar).
'Indiaan?', vroeg ik hem, denkend aan mijn stelling dat misschien een ander ras hier was geweest buiten het Mongoolse, lang geleden.
(Waar we niet over spraken, wat toen ook misschien niet 'op de voorpagina' was, is het feit dat in 1975 de Franse Annette Emperaire in de grot 'Lapa Vermelho' een skelet vond van een jonge vrouw 'Luzia', vernoemd naar de Afrikaanse Lucia. De oudheid wordt geschat op 11.000 jaar. Het meest imponerende voor mij is dat zij negroïde trekken heeft en met de eerste golf van migranten van over de Beringstraat naar Zuid-Amerika kwam.
Dus negroïde! Verder zegt de anatomie van haar schedel dat deze overeenkomsten heeft met Lucia van Afrika.
Braziliaanse antropologen gissen dat haar volk van over de Beringstraat moet zijn gekomen, van noord-oost Azië waar haar voorouders leefden voor tienduizenden jaren, voor ze verstoten werden uit Afrika.)
Dus op mijn vraag op zijn skelet van een Indiaan kon zijn? antwoordde hij: 'Denkelijk. De Indianen woonden hier hoog in de hoog gelegen rotsen, daar konden ze vuur maken en dáár was het dat ik de knoken vond... Niet in een grot als Lapinha, hier onder de grond... doctor Lund dat is fantasie. In al zijn geschriften kwam ik deze grot niet tegen. Het is zuiver commercie en dus hebben ze óók Lund deze grot Lapinha laten ontdekken!' zei de enigzins verbolgen Bányai. Wel is het vreemd dat de kleine Hongaar achter zijn bureau een portret had staan van Lund, maar misschien was dit wel een deel van de afspraak, want zelfs bij de  ingang van de grot  stond een foto van het 'skelet' van het fameuze 'Lagoa Santa' skelet, maar niet dit van Lund, doch van Bányai.

(Nu, na zijn dood blijkt dat de voortgang van zijn museum zwaar wordt tegengewerkt door de overheid, misschien heeft Bányai toen hij leefde concessies gedaan. Toen het museum gesticht werd in 1967 had hij politici achter zich, die zijn werk waardeerden, nadien keerden andere politici zich tegen hem.
Voor mij, mag dit museum niet verloren gaan!)

Dat Lund de grot ontdekte in 1835 was natuurlijk natuurhistorisch gezien onzin, want zouden de bewoners van het gebied niet op de hoogte geweest zijn van de ingang der grot? Zeker had Lund deze grot bezocht, geen twijfel, want hij ontdekte, tussen haakjes, meer dan 200 grotten in de regio. (Over het leven van Lund is een biografische roman geschreven door Henrik Stangerup 'De weg naar Lagoa Santa', uitg. bij Van Gennep Amsterdam 1987. Dit ter zijde.)
In Lapinha vond Banyái niks van pre-historische waarde.
De grot ligt in de archeologische kant van Lagoa Santa, een kalkrijk gebied. Dit werd 600 miljoen jaren geleden gevormd toen het, wat men nu het 'Rio das Velhas' bassin noemt, de bedding van een zee. De klein Hongaar kon zich uitermate opwinden over dit alles, en toen ik met mijn intrigerende vraag kwam of er misschien ook Vikingen in Brazilië waren schudt hij zijn kalend hoofd.
'In het noorden denkelijk, maar niet hier in Zuid-Amerika.' Doch ik liet het er niet bij zitten: 'Toch zijn er indicaties... senhor... runentekens, stenen met Noorse aangezichten...', zei ik hem. Ik zag dat hij eigenlijk geen conclusie had en zei overpeinzend: '... het is mogelijk...mogelijk...'
'En hoe denkt ú dat de Indianen in Amerika zijn gekomen?' Hij keek me nu doordringend aan: 'De Zuid-Amerikaanse Indianen kwamen vanaf de Pacific zee, vanuit China met schepen en niet zoals de Noord-Amerikaanse Indianen,  via de Beringstraat en Alaska, en dit senhor meer dan 25.000 jaar geleden!' En dat was zijn duidelijk axioma. Ik wist dat er een theorie bestond dat een volk vanuit Zuidoost-Azië 60 á 70.000 jaar geleden naar Australië kwam, de voorouders van de Aboriginals. In het verlengde hiervan is er de theorie, die zegt dat de Zuid-Amerikaanse Indianen vanaf de eilanden in de Stille Oceaan kwamen. Het werd verwarrend voor mijn hersenpan, want ik kan óók zeggen dat in 2001 in Piaui, in het Noordoosten van Brazilië, koolresten zijn ontdekt van vuurhaarden en tevens rotstekeningen. Ze zouden 20.000 jaar oud zijn. En of de Vikingen in Brazilië waren? Daar ga ik later over verduidelijken. Voor Mihály Bányai wens ik dat zijn volgend leven indrukwekkend mag zijn.

bijlagen: foto's van Museum en interieur, met dank aan Erika Suzanne Bányai

Bijlagen:
museu_fachada.jpg (32.9 KB)   
placa_fundacao_museu.jpg (15.5 KB)   
TN_animais_02.jpg (5.1 KB)   
TN_aves.jpg (4.8 KB)   
TN_cranio_ls_02.jpg (4.8 KB)   
TN_formacao_calcaria.jpg (6.3 KB)   
TN_fosseis_complementacao01.jpg (5.2 KB)   
TN_homem_ls_urna.jpg (5.1 KB)   
TN_objetos_moldados_ceramica02.jpg (4.7 KB)   

Mijn amigo, de Gekko


Formatie genaamd: de waterval


Abstract beeld der natuur gevormd door miljoenen jaren druppels


Ingang van de grot


Onderweg naar Cordisburgo

08-07-2016 om 18:55 geschreven door Storyteller

De grot van Maquiné ligt 140 kilometer noorwestelijk van Belo Horizonte, bij de plaats Cordisburgo.
De grot gaat door als de indrukwekkenste en mooiste ter wereld.
Zeker is, dat je verbeeldigskracht moet hebben wil men de grot beschrijven. Het is ongetwijfeld een openbaring, vooral als ik moet inbeelden, hoe de eerste mensen hier deze grot binnengingen voorzien van fakkels.
Na  twee en een half uur arriveer ik via Sete Lagoas, met de bus in Cordisburgo, een slapend plaatsje, met rustige mensen en één klein museum, dat van de bekende schrijver Joâo Guimarães Rosa (1908-1967) de grootse Braziliaanse novelist van de 20ste eeuw. Hij schreef het schitterend boekwerk Grande Sertâo: Veredas.
Er wordt een korte stop gemaakt in het plaatsje, waar ik zo goed als geen mens zie rond dit tijdstip 11.00 uur.
De bus kruipt nu langzaam omhoog naar de grotingang, vijf kilometer verder, daar waar gekko's over de weg rennen en mij bekijken met hun deskundige oogjes.
Ik kruip meteen boven op de grot waar ik nu honderden gekko's ontmoet, die stil staan, als zijnde kleine beeldjes en dan als een pijl van een verloren indiaan uit de boog wegschieten, langs de zwarte en roskleurige spinnen, die schittrende webben hebben gewoven tussen de struiken en bomen. Daar waar rode mieren werken en vele andere insecten leven tussen de geurige, verbrokkelende rode aarde en rotsstenen.
Ik laat mijn gedachtes teruggaan naar de tijd dat de Deen Peter Wilhelm Lund hier rondzwierf, bezeten van speurzin. Hij vond de grot in 1834, toen de ingang verscholen lag tussen bomen, kreupelhout en planten. En alleen de in en uit fladerende vleermuizen verrieden de open bres. Oorspronkelijk zegt men dat de grot 1825 ondekt werd door Portugees Joaqim Maria de Maquiné, doch Lund heeft de naam de grot wetenschappelijk opengelegd te hebben, zou ik deze uitdrukking mogen gebruiken. Er is zelfs niet ver van hier een plaatsje naar hem vernoemd: Lund.
Maar het was een andersgezinde avonturier, een zekere Peter Claussen, die hem erop gewezen had dat er kalkrijke rotsen bestonden en verschillende grotten die de lokale bevolking exploreerde door zout uit de bodem te halen.
Die Claussen was een ruw persoon, die ook andere dingen in zijn hoofd had en die het Lund behoorlijk moeilijk maakte.
Doch de tengere Deen, hij leed aan een vreemde ziekte en was overgevoelig voor licht, was niet bevreesd voor de zijn landgenoot, integendeel.
Ik ga de grot binnen, een openbaring, geweldige zalen en raadselachtige formaties van Stalagmieten en stalactieten. Wonderen der natuur.
De grot heeft een lengte van 650 meter en een diepgang van 18, de temperatuur bevindt zich constant tussen de 18 en 22 graden celcius.
Alle zalen hebben hun naam, de zaal van Beer, het schaap en de olifant. De laatse zaal is enorm en een schittering. Alles is het wek van honderden miljoenen jaren regendruppels, vocht der ruimte, iet wat voor mensenkoppen niet vatbaar is.
Hier in deze grot van Maquiné voel ik me als een ruimtereiziger, een vreemd wezen, in de baarmoeder van de aarde.
Nu is alles schoon geruimd, maar toen Lund hier aan het zoeken was, moet het bezaaid geweest zijn met knoken en overblijselen van de reuzenluiaard en sabeltandtijger. Toen waren er de raadsels, en Lund vroeg zich af: hoe kwamen deze dieren heir terecht? Was er ooit een zondvloed geweest? Een vloed die alles wegspoelde van de aarde lang geleden en deze dieren de grot indreef?
Lund moet kranjorum geworden zijn van deze gedachtes, doch hier in deze regionen vond hij 125 uitgestorven diersoorten en 14 menselijke geraamtes. (over dit alles kom ik later terug over mijn bezoek aan de derde grot, die van Lapinha). 
De grot van Maquiné is een wonder der natuur, en hier in deze heuvels nabij de grotten zou ik willen leven, zingen, schilderen.

Als ik weer buiten kom is het warm en ik klim nogmaals boven op de grot. Ik zie een oude boom en er druipt een vloeistof uit, ik zie duizenden bijen. Het moet honing zijn. Ik probeer een foto te maken en de bijen vallen me aan. Nondesju!
Een steekt me behoorlijk en heb er dagen last van.
Ik zie weer schitterende kameleons, die van kleur veranderen en me nieuwsgierig aankijken, ik zie vlinders en zoek naar slangen, maar zie enkel dikke rooie mieren, het is te warm die dag.
In de verte zie ik de heuvels en bossen van Minas Gerais en ik denk aan al die knappe koppen die met archeologie bezig zijn.
Allen die nodig hebben te weten wat er zich afspeelde, doch de geschiedenis gaat te ver voor de heren professoren, te onherbergzaam voor het menselijk brein.
Het gaat terug naar de tijd toen er buitenaardse kabouters reden op gigantische draken, of op vliegende Pirarucu's, de grootste zoetwatervis ter wereld, ja, die had misschien ooit wel vleugels? Zij waren vrienden van de reuzensabeltandtijger, reuzenluiaard ef het geweldige gordeldier.
Wie zal mij ooit geloven, als ik het zou beamen?

wordt vervolgd door de laatste grot....

08-07-2016 om 18:55 geschreven door Storyteller

Replica van de Xenorrinoterium Bahiense
foto's Wayn

Ik ga op bezoek in enkele grotten. Niet dat ik een spletoloog ben, maar ik houd van de diepte, de inham, stilte en het mysterieuze.
En nog steeds hoop ik een lang uitgestorvene dier te ontmoeten, die mij zal vragen: 'Hey, mens... zijn we gelijken?'
De eerste is de grot Rei Do Mato, oftewel koning van het woud.
Vanuit Belo Horizonte ligt de grot, op zo'n 70 kilometer, langs de BR 040 weg naar Sete Lagoas.
De geschiedenis zegt dat de grot vernoemd is naar een vluchteling, die daar naast de grot woonde. Hij kreeg voedsel van de stadsmensen in ruil voor medicinale kruiden. 
                    De grot heeft mooie, wat men noemt zalen en de stalactieten en stalacmieten zijn indrukwekkend: druipsteen gevormd door miljoenen jaren opnemen van regen.
Ik was hier nu niet meteen voor de zalen, maar meer voor een andere ingang die enkel honderden meter hogerop ligt, waar ik al eerder de tekens zag aan de inham-plafond. Tekens in rode verf, gemaakt door de Indianen die hier leefden en deze inham gebruikt moeten hebben.
Het blijkt dat deze tekens 4- a 6.000 jaar oud zijn en voorstelling geven van jacht en vis-scenes, als ook vruchtbaarheids descripities.
Voorts staat er een replica van de hier ontdekte, helaas uitgestorvene, Xenorrinoterium Bahiense, een bizar dier welk hier meer als 10.000 jaar geleden leefde.
Hier zie ik het verleden, de geesten van de Indianen die deze inham misschien gebruikt hebben om te schuilen, of als opslagplaats gebruikten.

Bloemkoolzaal in de Rei do mato




Rotstekening in de REI DO MATO

08-07-2016 om 11:49 geschreven door Storyteller

Nossa Senhora de Ó 
foto storyteller

November 2007,
Sabará ligt op een kleine 20 kilometer, tussen de heuvels, verwijderd van Belo Horizonte, een korte maar mooie busrit. Ik moet zeggen als het gaat om 'historische plaatsen' dat het plaatsje respect afdwingt tegenover de meer bekende stadjes als Ouro Preto of Mariana.
Ik arriveer op het 'praça Santa Rita', het oude gedeelte van de stad. Van hieruit ga ik op verkenning van het stadje.
ten eerste: volgens de geschiedenis werd de stad die de naam 'Vila real de Nossa Senhora da Conceicâo de Sabarabuçú' droeg en gesticht in 1674 door een'Paulista', Borba Gato. Dit bleek een onmens te zijn, een gewetensloze, die er zorg voor droeg dat de Indiaanse bevolking, plaatselijk werd uitgemoord. Dit alles uit naam van de katholieke ijver, waardoor de weg vrijkwam voor de goudwinning langs de 'Rio das Velhas.'
De straatjes zijn stijl en leiden naar de mooie plekken in het stadje. Rust, ja, dat is wat het uitstraalt en als er niet teveel toeristen ronddwalen dan is dit de geschikte plek voor een schilder.
                 Op een bruggetje over de rivier spreek ik met mannen die aan het vissen zijn, en ik vraag of er nog steeds goud gevonden wordt in de 'oude rivier'.
"E,...e... er is nog steeds goud te vinden... niet meer zoveel... e   maar toch...' zegt de man die een schitterende vis optakeld met snorharen en in een zak stopt, terwijl het dier ligt te spartellen als een ter doodveroordeelde...
De rivier heeft een roestige kleur en het lijkt wel of gesmolten goud er in is opgegaan...
Goud! Verdomme! Het is en was een kwaal voor de wereld, want hoeveel zijn niet gedood voor dit blinkend blokje... waar velen Indianen nog niet eens hun hand naar uitstaken...
Ik loop naar boven het oude gedeelte weer in en bezoek de kerk 'Nossa Senhora da Conceiçâo', ooit gesticht door de Jezuiëten in 1720 en een voorbeeld van de wat men noemt 'Minas Baroque' bouwstijl.
Daarna kom ik terecht bij een halve kerk, ik bedoel onafgebouwd, de 'Senhora do Rosario dos Pretos', gebouwd  door de slaven die in de mijnen werkten. In al de historische steden was de meerderheid van de bevolking zwart, deze hadden een soort eigen bankkluis vastgelegd in zogenaamde 'Irmandades' voor het financiëren van kerkbouw. Met de bouw in Sabará werd begonnen in 1767, doch toen liep de mijnbouw al terug, en het geld raakte op. Ze werd nooit afgebouwd en nu staan daar de bruine muren als getuigen van zwoegen en leed van de zwarte slaaf.
Mijn volgend bezoek is aan de kerk van 'Nossa Senhora do Carmo', waar de beeldhouwer Antonio Francisco Lisboa, beter bekend onder de naam 'Aleijadinho', de kleine kreupele, werkte. De kleine man stierf op 76 jarige leeftijd in 1814 en was getekend door lepra. Ik zal denkelijk wel een apart stukje wijden aan deze bizarre mysterieuze man. Zijn grootste werk was wel de 64 levengrote passie-figuren en de 12 profeten, die te vinden zijn in Congonhas. Deze maakte hij met zijn beitel en hamer met leerriemen vastgebonden aan zijn polsen, daar zijn vingers waren afgerot door de ziekte.
In deze kerk te Sabará liet hij zijn sporen na in de twee beeldwerken van 'de Heilige John van het kruis' en 'De Heilige Simon Stock', en met het oogstrelende plafond waande ik mij terug in de tijd dat de kunstenaar ronddwaalde, tussen de straten van Ouro Preto, wegterend door de ziekte.
Ik bezoek een kunstschilder in zijn piepklein artelier in het centrum. De rustige man van in de zeventig schildert hoofdzakelijk indrukken van het plaatsje(voor toeristen) en... enkele naaktpotretten. Hij zegt me verder dat toch varanderingen hebben plaatstgevonden de laatste
decenia, maar dat het nog steeds goed vertoeven is Sabará. Het is wat rumoeriger geworden, en de ooit rijke nederzettig is nu vervallen tot een arm stadje, waar rondom de favela's oprijzen.
Maar waar zijn de krottenwijken niet te vinden in Brazilië?
Ik besluit maar een fles bier te drinken en mijn gedachtes laten terugzweven naar de tijd dat hier goud werd gewonnen en de zwarte slaaf zwoegde voor de rijke Portugezen. Uitbuitings-geschiedenis is voor dwazen, maar voor de hedendaagse mens te leren kennen moet men terug in tijd, je kunnen inbeelden dat er nog geen rotzooi was, auto's, vliegende ijzerenvogels, dat de lucht nog nog zuiver was boven het mooie Minas Gerais.
Ik besluit nog één kerkje te bezoeken en dat ligt een halfuur lopen van het centrum. Ik weet soms niet wat ik heb met die bedenhuizen, maar er hangt immer een mystieke, doch bizarre sfeer in de oude Godshutten.
Het kleine kerkje met de geheimzinnige naam 'Nossa Senhora de O', is een van de oudste en ongebruikelijkste kerkjes in de Braziliaanse history, gebouwd in 1698. Het is meer een exentriek geval met op de top een Chinees torentje, terwijl het interieur eveneens versierd is met oriëntaalse invloeden.
Hoe komt dit?
Wel de meest voor de hand liggende verklaring moet zijn dat een groep vakmensen vanuit Macau door de Portugezen naar hier werden gehaald.  En dat 'Ó'? Dat moet gestaan hebben voor een uitdrukking van verrasende schoonheid:  ÓÓ!!!!!........ Nossa Senhora o que bonita...!
Binnen was het een en al ornament en in de oude bank gezeten dacht ik weer aan de slaven, Aleijadinho, de heuvels van Minas Gerais en het vrije gevoel dat ik over mij kreeg.
Ik hou van Minas, doch de staat is ruim en vol met geesten van gestorvenen, die vochten voor de vrijheid van Brazilië.

wordt vervolgd....

08-07-2016 om 08:28 geschreven door Storyteller

Slapende oude man in het centrum van BH
foto storyteller

Ik verlaat het hotel vol met avonturiers, toeristen, commis-voyeurs, bejaarden, doorgedraaide figuren, hoertjes, bezopen homofiel en boeven.
Aan de overzijde bij het parkje staan witte leeuwen (marmer?) tussen de palmen, het werk van een Belgische kunstenaar, naar men zegt.
Ik begeef me naar het 'Praça sete', waar een levendigheid heerst en dammers en schakers in de rij staan om een partijtje te spelen. Verder zie ik tot de nieuwe tijd behorende hippies, die hun kralen en henna verkopen en langs de stoeprand zit een vrouw met een speen in haar mond, waaraan het schijnt dat God haar de kindsheid weer teruggegeven heeft.
Het deert haar niks, de mensen lopen voorbij zoals de pionnen van de schaakborden. Ik zie ook de vrouw met de bloedende mond weer en ze zit, als was ze door Jezus geraakt genezen op de stoep en lacht sfinxachtig.

In een eethuisje bij het rodoviaria kom ik Lucia tegen. Ze is 22, tippelt en lijkt op een Indiaanse. Haar jeugd was een heksenketel geweest.
Ze zegt dat ze gevlucht was vanuit een 'fazenda', ranch, in de buurt van Monte Carlos, waar ze woonde met haar vader, die daar een baantje had.
Dat was 8 jaar terug. Zij was een soort bediende in het huis van de baas geweest, die haar onteerde toen ze dertien was.
Ze walgde van het beest, een oude grillig iemand, een tiran en besloot te vluchten.
Ze legde het aan met een vrachtwagenchauffeur, die haar mocht gebruiken in ruil, dat hij haar zou meenemen in zijn truck, verstopt onder canvaszeil.
De man gebruikte haar en smeet haar uit de truck. Via een lift kwam ze terecht in BH waar ze over de straten zwierf totdat ze een moederhoer ontmoette die haar opnam.
Ze is 'meisje van de nacht' om te overleven.
Als ik zin had om te neuken, zei ze glimlachend, was ze altijd hier te vinden rondom het busstation.

Af en toe loop ik het grote stadspark 'Parque Municipal' in en voer dan de vele katten die daar leven met witte stukjes 'Minas kaas', geef ijsjes aan kinderen, koop een schijf ananas en observeer de heupbewegingen van de vrouwen, die mij met een engelen glimlach passeren. Bejaarde mannen en vrouwen lopen zich af te peigeren door rondjes te lopen in het mooie park vol met tropische bomen en planten.

Terug in de Rua dos Tupis loopt een oude neger te schuifelen. Hij probeert zijn broek op te houden van afzakken, is vervuilt en loopt op eeldige bloten voeten, veroorzaakt door de straatstenen.
Lang loopt hij al door de  met de Indiaanse namen geplaveide straten van de mooie horizon. De winkeliers verschoppen hem, maar de oude outcast moet verder.
Zo ook de alcoholist die zich niet goed neergezet heeft voor een restaurant. Ingewikkeld in zijn oude deken en met cachaça in een plastieke fles wordt hij weg gecommandeerd, een ander stoep, andere straat, maar dezelfde stad.
'Het gaat goed met Brazilië!' riep de president (toen Henrique Cardoso), maar hij heeft aasgierenkak in zijn ogen gehad. Want waarom gaan de mensen de straat op? De 'Sem-Terras', mensen zonder land, boeren en arbeiders, vechtend voor hun bestaan.
Ik loop een bar binnen en bestel een fles koud bier en zie de twee meisjes die als bediensters ronddraaien. De grootste is iets rossig met sproeten en Indiaanse trekken, met een klein postulaat b.h'tje en een té korte spijkerbroek, dat zo ver onder haar buikkuiltje hangt dat de schaamhaartjes er proberen uit te proppen.
De ander is klein met vele soorten bloed.
Ik krijg het toch wel warm en de Braziliaanse hip-hop muziek, ten minste iets wat er op gelijkt, knalt noten door de ruimte.
Met deze meisjes zou ik me liever in een meer filosofische omgeving bevinden. Ik drink mijn bier en verlaat de rumoerige bar, terwijl buiten de deemstering al valt en veel zal gaan verdoezelen, hetgeen nú tot leven zal komen.
Buiten zitten de verkopers met hun koelboxen proberend hun laatste flesjes drank te verkopen. De pinda en 'pipoca' popcorn stalletjes zijn actief en bij het klein park tegenover het hotel wordt het drukker, koppeltjes hangen tegen elkaar, hoertjes, zwervers, straatkinderen.
Mensen met handkarren vol met karton rennen nu over het drukke kruispunt, zij die daar hun kost mee verdienen, terwijl de live-muziek uit de aangrenzende bars van de Amazonas avenida komt.
Ik koop een zestal kaaspastels en een fles gekoelde drank, en beklim de trappen van het oude hotel, denkend aan het meisje met de sproeten en het hoertje Lucia.
De volgende morgen ligt de kleine zwerver weer in zijn deken gerold, terwijl de hemel helderblauw is in Belo Horizonte.
wordt vervolgd...

07-07-2016 om 17:30 geschreven door Storyteller

In een supermercado koop ik wat havermout, cacaopoeder en melk. Dit wordt mijn middagmaal dat ik in het hotel nuttig. Voor het hotel is het een drukte, bussen, auto's en rennende mensen. De kleine zwerver in zijn oude deken is  verdwenen en draait denkelijk ergens rond in het lunapark van de mooie horizon.
              Ik zie de mulata's, de schonen glinsterende bruine vrouwen van Minas Gerais en ze lijken op de paarzuchtige elegante blauw-zwarte vlinders, zo groot als vleermuizen die ik zag in het Mangabeira park, gelegen boven de stad.
Op mijn kamer eet ik mijn havermout-cacao-pap en leg me te rusten op bed. Mijn gedachten gaan terug naar maart 1996 toen ik zuster Brunilla Maessen bezocht.
Ze komt uit het Limburgse Echt en 27 jaar werkzaam in Brazilië.
Nu was ze in Belo Horizonte als zuster van de orde der 'dienaressen van de heilige geest' werkzaam met jonge kinderen in de wijk Taquaril. Zelf woonde ze in de wijk St. Efigenia niet ver van het centrum, daar was tevens een, wat men hier noemt 'asilo' waar oude mensen werden verpleegd.
              Het was een geestige ontmoeting daar we gerelgeld van Portugees overgingen op het Limburgs. Het leek me dat ze Limburgse was gebleven, ook zoals ze dit zelf zag.
Ze bracht me onder in een leegstaand huis in de buurt Pompeia. Het stond geheel tot mijner beschikking en dat was een luxe, want ik was wel anders gewend.
Ze had zelfs de ijskast gevuld, wat kon ik nog meer wensen. Ja, ik was aangenaam verrast en ze zei: 'Daor steit ouch 'n cassette dink... met un bendsje vaan Jo Erens...' De Limburgse troubadour in BH, dacht ik, alhoewel mijn hoofd daar niet meteen naar stond.
De dag erop bezocht ik haar werkplek in Taquaril en de bus kroop als een slak tegen de steile heuvel op. Aan weerszijde zag ik de kleine huisjes, als waren ze letterlijk tegen de heuvel opgeplakt. Het eindstation was bij de kerk, die nog afgebouwd moest worden en via een trap kwamen we in de kleine werkkamer, waar Brunilla lessen gaf in handarbeid.
De kinderen waren gemotiveerd en aan de muren bengelden dan ook de resultaten: beertjes, clowns, kleertjes. De meisje leerden breien en de jongens maakten broekriemmen van plastiek.
'Ik laat ze altijd twee van hetzelfde maken, eentje voor hen zelf en het ander voor de verkoop. Maar het is moeilijk te verkopen... de mensen hebben geen geld,' zegt de zuster.
En als ik met haar tot het dialect overging konden de kinderen hun lach niet meer inhouden.
En ik zag de vrolijke gezichtjes, waarvan ik weet dat die er soms wel eens anders uitzagen.
Enkele dagen later was ik nogmaals in Taquaril om een kerdienst bij te wonen, waar ik voor was uitgenodigd. De priesters, die voor het offeraltaar stonden waren twee Poolse broers . En in de kansel ging het over de drie straatjongens die in Taquaril werden vermoord: Gilmar, Jamil en Junior. Ze waren 14 tot16 jaar oud, werden in Belo Horizonte ontvoerd door mannen, in een wagen gestopt, naar Taquaril gebracht en neergeschoten. De reden bleef me onduidelijk. Als protest trok de hele kerk en buurt in stoet door een gedeelte van de wijk.
De omgang was gericht tot God? Want, welke hoogwaardigheidsbekleder wist hier vanaf, zag het leed en verdriet op de gezichten van de mensen? De burgemeester? Gouverneur? President? Nondesju!
               Ik weet niet of God zich dit alles laat aangaan, ooit zei een pater tegen me: ' ... de mensen moeten zelf ook keuzes maken, God heeft hun alles gegeven, land, water...'
Ja, het is gemakkelijk alles in de handen van God te geven... maar de mensen in de arme gebieden klampen zich vast aan alles wat het geloof biedt, en te vaak worden ze misbruikt, uitgekleed tot hun laatste rubbere 'chinela', teensandaal.
De geestelijke moet er niet alleen zijn voor God en zijn huis, want die zijn er genoeg in Brazilië.
Ze moeten er zijn voor de mens.
 
wordt vervolgd...

Taquaril, BH  foto Wayn


Zuster Brunilla in het 'asilo' met bewoonster    foto Wayn

07-07-2016 om 07:35 geschreven door Storyteller

Olha!!!!
detail schilderij van Storyteller (olie op hout)

In een zijstraat van de Afonso Pena kom ik zwervers tegen, net ontwakend uit de kille natte nacht. Eentje van hen zit op zijn hurken te kotsen, anderen kijken wazig naar het niets, een dode wereld druilerig en leeg, met tegen de flanken van de wolkenkrabbers overdreven reclameborden van verzekeringsmaatsschappijen, modedames, drankkapitalisten en voetbalsterren, die voor tennisschoenen of andere lullige issues hun diensten aanbieden tegenover stinkende contracten.
Klote wereld, denk ik bij mezelf en slenter verder.
Ik bezoek een kerk die propvol zit met biddende gelovigen. De mensen hebben hun morgenplicht gedaan, oog voor de naaste is ver te zoeken en ik zie dat een moeder die om geld schreeuwt voor haar zwakzinnig invalide kind geen gehoor krijgt van de godvrezenden. Alleen een enkele verdwaalde filantroop beantwoord de roep van haar binnenste.
Het begint weer te regenen.
En daar Belo Horizonte op 850 hoogte ligt voelt het fris aan.
Ik zie de politie mensen met hun Duitse herdershonden en gezeten op paarden, terwijl auto's de grote Avenida over scheuren. Ik moet springen voor mijn leven. Ben ik nog niet goed wakker?
                Gedachtes zwerven door mijn hoofd.
De stad begint te leven, de broodzaakjes beginnen te geuren, deegbroodjes met kaas, garnalen, palmito, banaan, kabeljauw, ze liggen te dampen, net terug van een duik in het vet. Ze zijn gebruind als snoepgoed en hemels zijn de milkshakes.
Verdomme!
De knorrende magen van de bedelende hongerige mensen komen in opstand, ze worden gek, dol van de reuk en het zou een plicht moeten zijn om hen iedere morgen de bruin gebakken pastels te geven, samen met een drank.
Klote! Het zou móéten in de 'mooie horizon', de vooruitstrevende stad, waar voorbidding bestaat, de kerk aandacht vraagt voor de Indianen en solidariteit wordt gepredikt.
Maar?
En hoor ik in de verte, op het 'Parça Sete', het plein 7, niet het geluid van een jammerhout? Figuurlijk bespeeld door een oude druïde, hij die zachtjes zingt over het onmenselijke en de verlichting. Soms heeft de wereld tovernarij nodig om het leed te verzachten, want de ernst van de lijdende mens wordt niet begrepen door de pennenlikkers, zij die denken dat ieder voor zich leeft én God voor ons allen.
En zie daar komen ze aan, honderden dwergen, uit de zijstraten van de avenida Afonso Pena. Ze omringen het plein 7 en dansen op muziek van heksen, zigeuners en minstreels, ingesloten door duizenden kleurige vogels, ééntje, voor ieder zonde van de 'mooie horizon'.
Het loopt tegen de middag. Een jonge vrouw ligt op de stoep terwijl bloed uit haar mond druipt, omstanders staan vertwijfeld te kijken.
Ik klamp een politieman aan, maar die zegt me dat de vrouw bekend staat: 'Ze is gek, laat ze maar liggen... ze stelt zich gewoon aan,' is het antwoord van de doolhofman. alsof hij een haatcampagne gestart is tegenover de krankzinnigen in de BH samenleving.
Een bedelaar zonder benen vraagt me om geld, een blinde vrouw verkoopt schreeuwend rattenvergif om te overleven, gillende evangelie-verkondigers sieren de straat gelijk kung-fu vechters gezien de gebaren die ze maken, en als geesteszieken joelen ze over de Avenida, om de oplettendheid in deze desperate wereld, een wereld die hen niet begreep.

wordt vervolgd...

06-07-2016 om 14:09 geschreven door Storyteller

BH foto geleend van wikipe 

BELO HORIZONTE, APRIL 2002
Het is 6 uur in de morgen.
De regen valt met emmers uit de hemel.
Het lijkt een druilerige dag te worden.
Ik verblijf in 'hotel Machedo' (dit was bij mijn laatste bezoek niet meer in functie), gelegen op de drukke kruising beneden aan de Avenida Amazonas, nabij het 'Rui Barbosa' plein.
Het is een billijk logement, voor ongeveer 8 dollar, inclusief het lawaai van auto (bussen) en politiesirenes.
Buiten regent het nog steeds als ik het hotel verlaat en onder het afdakje van het naburige 'pastelaria' ligt een jongen als een mol ingerold in een vuile deken.
Wat schaad hem de wereld?
Hij zal wel zien als hij wakker wordt uit zijn kermisbed, wanneer de reuk van het olievet hem doet ontwaken en er misschien iemand op het idee komt hem een 'pastel' (deegbroodje) aan te bieden. Of misschien wordt hij wel weggeschopt door de uitbater of politie, maar wat deert hem dit alles, hij, de schandvlek van de stad.
Door de regen loop ik naar de Avenida Afonso Pena, de as van de stad.
Ik drink koffie in een ambivalente zaak, met de naam 'Nice Café', een bekende ontmoetingsplek voor het banale van de dag, gesticht in 1939.
Het lijkt een intieme plek op de drukke Avenida waar het lijkt dat niemand er weet van heeft, maar een bedelaarster verstoord het rustige tafereel en vraagt geld om het zwarte genotsmiddel.
Buiten is het grijs en de stad komt tot leven, mijn koffie is zoetig, daar ik er te veel suiker in gooide (mijn gedachtes elders waren bij de bedelende vrouw en haar droevige ogen), wat voor de Braziliaan een 'must' is.
Het wordt droog.
Ik loop door het centrum van Belo Horizonte, 'mooie horizon', hoofdstad van de staat Minas Gerais om mezelf een indruk te geven wat er gaande in de blokkendoos,die ik al enkele malen eerder bezocht en bij één van die bezoeken logeerde bij de Limburgse zuster Brunilla (waar ik later op terug kom).
Belo Horizonte is een moderne stad, ooit gebouwd met Washington als voorbeeld, vol van velourse wolkenkrabbers, recht uitgelijnde straten met veel namen van Indianenstammen, grote bankgebouwen en winkels. In BH waar 2.4 millioen mensen wonen, (met de voorsteden 4.3 millioen) is na Sâo Paulo en Rio, de grootste stad in Brazilië en gaat door als de stad met de beste levenskwaliteit in LatijnsAmerika.
Wie zegt dit? Een of andere opportunistische comité sukkel? iemand die niet goed op de hoogte blijkt te zijn van de realiteit. Hij moet de sociale ambiance vergeten zijn en alleen denken aan de betamelijke mens die de stad bezoekt.
Je zoekt de ellende ook niet op, maak ik mezelf wijs, maar ik ben echter soms een vloek. Ik geloof niet in de mooie-woorden-boekjes, op zoek naar iets waarvan ik weet dat het er is. Ik moet bevestiging hebben en heb mijn eigen pijlmeter geschapen. Ik zie de hypocrisie in de ogen van de kapitaalkrachtige en de gelatenheid in de ogen van de havenloze.
Mijn gevoel zegt mij dat de 'mooie horizon', ook een stad is met ellende, armoede, straatkinderen, bedelaars.
Een stad waar in de regio 110.000 kinderen aan ondervoeding lijden, dus is het terecht dat ik me afvraag waar de zinnen zijn van deze verknipte bureaucraten, die de stad het aanzien willen geven van een vooruitstrevende.
Doch ze laten de 'andere' kant tegelijkertijd 'doodvallen, en dat moet ik helaas letterlijk opvatten.
Dit is mijn registratie.
Ik heb géén scenario.
En waarom trekt de stad mij toch aan?
Mischien is het wel de omgeving, ligging, naam?
En had ik niet altijd de indruk dat het hier rustiger was dan in Rio de Janeiro?
Ja, BH is een andere stad, een jongere gesticht in 1890, zonde passé, nostalgie, andere mensen en 'Pampulho', een verkwistende buurt, met het architectuurwerk van Braziliaans grootste architect Oscar Niemeyer en landschapper Burl Marx.
Beiden communisten, doch zouden ze hun idee niet voorbij gestreefd zijn? Zou Oscar (die dit jaar zijn 100ste verjaardag vierde) niet filosoferen over de toestand waarin zijn werken verzeild raakten, net zoals de hoofstad van het land, Brasilia?
Oscar heeft nog steeds een ferm rood hart en hij riep de jongeren op om het 'rode' hart te dragen, maar Brazilié is  heel ver weg van de eenheid dat commune moet zijn, of het moet de eenheid zijn in de favela, de krottenwijk waar er door armoede een soort anarchisme onstaat.
Doch Pampulho is een rijke wijk, zoals er velen zijn in Brazilié.
In feite idioot voor het volkse, associatie zoekend met het on-democratische en ver weg van de het menselijke.
De klasseverhouding bevestigd het onderscheid, tussen de degelijkheid en de onderdog-categorie van Brazilië.
wordt vervolgd... 

05-07-2016 om 22:36 geschreven door Storyteller

from Rio with love

03-07-2016 om 21:51 geschreven door Storyteller

Study Shows Brazil Among Leaders in Child Homicides  - the rio times edition

By Lise Alves on June 30, 2016

Survey states that that 29 children and teenagers were murdered per day in Brazil in 2013.

Enquete stelt dat 29 kinderen per dag werden vermoord in 2013.

SÃO PAULO, BRAZIL – A study released by the Latin American Social Sciences Institute (FLACSO) on Thursday, June 30th, shows that 29 children and teenagers were murdered per day in Brazil in 2013, ranking the country in third place in child homicides among the 85 countries analyzed.

Een studie uitgebracht door de Latijns-Amerikaanse Social Sciences Institute (FLACSO) op donderdag 30 juni, toont aan dat 29 kinderen en tieners per dag in 2013 werden vermoord in Brazilië, rangschikt het land op de derde plaats in de kinder moorden onder de 85 onderzochte landen.

Brazil ranks third in child murders, Rio de Janeiro, Brazil, Brazil News

“Despite the myth of [people] being friendly and cordial in Brazil, the country is extremely violent,” sociologist Julio Jacobo Waiselfisz, coordinator of the Program of Studies on Violence FLACSO Brazil.

Ondanks de mythe dat [mensen] vriendelijk en hartelijk zijn in Brazilië, is het land  extreem gewelddadige, "socioloog Julio Jacobo Waiselfisz, coördinator van het studieprogramma over geweld FLACSO Brazilië.

According to the study 10,520 children and adolescents lost their lives in 2013 with homicide being the leading cause of the deaths of children and adolescents from external causes.

Volgens de studie 10.520 kinderen en jongeren verloren hun leven in 2013 met doodslag als belangrijkste oorzaak van de sterfgevallen van kinderen en adolescenten door externe oorzaken.

The study shows that homicides represent about 2.5 percent of total deaths of children from 0 to 11 years old. Among the deaths up to fourteen-year olds, 25.1 percent are for murder, and among older children, up to seventeen-year olds, it is the cause of 48.2 percent of the deaths.

De studie toont aan dat de moorden ongeveer 2,5 procent vertegenwoordigd van de totale sterfte van kinderen van 0 tot 11 jaar oud. Onder de doden tot veertien-jarigen, 25,1 procent voor moord, en bij oudere kinderen, tot zeventien-jarigen, is het de oorzaak van 48,2 procent van de sterfgevallen.

The number of black victims, shows the study, is almost three times greater than that of white victims.

Het getal van zwarte slachtoffers is volgens de studie drie maal groter dat dit vanblanke salchtoffers.

The study was commissioned by the National Council for the Rights of Children and Adolescents and the Secretariat of Human Rights, in partnership with the United Nations Development Programme (PNUD)

Het onderzoek werd gedaan in opdracht van de Nationale Raad voor de rechten van kinderen en adolescenten en het secretariaat van de Rechten van de Mens, in samenwerking met het United Nations Development Programme (UNDP)

02-07-2016 om 12:20 geschreven door Storyteller

Rood en wit vlees niet langer deel uit van het menu, voor diegene die nu lunch in het restaurant genoemd naar schrijver Jorge Amado in het centrum van Niterói, krijgen nu eie en worstjes. Om de kosten te bevatten, gezien het gebrek aan regeringsteun, nu in totaal 14 maanden, wordt ei en worst geserveerd als maaltijd.

Maar ondanks dit ontkent het bedrijf dat verantwoordelijk is voor de eenheid, de Carmense voeding, de mogelijkheid van het sluiten van het restaurant, en zegt dat het zal proberen om gelijke tred te houden met het betalen van R $ 2 (ong. 50 eur. cent) voor de maaltijd, ondanks de toeloop al gedaald is met 43%.

Volgens de manager van het restaurant, Luiz Carlos Barbosa, kwamen per dag ongeveer 3000 gebruikers. Op dit moment, met weinig variatie op het menu, is de hoeveelheid mensen gedaald tot 1,700. Het  ontbijt was voor 900 mensen, maar gedaald tot 500. De wachtrijen voor het restaurant aan de  Visconde do Rio Branco Avenue bestaan niet meer. "Sinds het begin sterk verminderd de kracht. Vroeger werd er vlees geserveerd en vandaag is slechts worst. Er zijn veel mensen die het eten zien verslechteren en zich alleen een warme maaltijd op deze plek kunnen betalen en deze nodig hebben. De prijs van $ 2 is zeer betaalbaar en nergens anders te vinden. Als het restaurant sluit zullen diegene die zich het niet kunnen veroorloven, gaan stelen om te kunnen eten, "vreest de autoubus-geldinner Paulo Roberto dos Santos, 55.

krant Fluminense

... de mensen  voor de ingang dbedelen nog immer om 1 reaal en denk dat diegene die het echt nodig hebben er wel zullen gaan eten. Het is triest dat de staat deze restaurants links laat liggen in ruil voor waardeloze prestige projecten. Dit geldt eveneens voor de belangrijke zaken, zoals ziekenhuizen. Het gaat niet goed met Brazil.

storyteller

02-07-2016 om 09:33 geschreven door Storyteller

Dit report komt van de stichting InSight Crime en is toevertrouwd tot de studie voor burgelijke en nationale veiligheid in Latijns-Amerika en de Carraiben.

vertaald door storyteller

Brazilië, de grootste economie van Latijns-Amerika, heeft een aantal belangrijke security vooruitgang gezien in de afgelopen jaren, waarbij tientallen gemeenschappen in Rio de Janeiro van criminele bendes werden bevrijd door middel van innovatieve UPP beveiligingsprogramma. Echter, het wordt geconfronteerd met een ernstige bedreiging van de twee grootste binnenlandse criminele bendes, de First Capital Command (Primeiro Comando Capital - PCC) en het Rode Commando (Comando Vermelho), die steeds meer betrokken zijn bij de internationale drugshandel, evenals operationele afpersing en ontvoering. Milities voornamelijk samengesteld uit ex-politie zijn een andere bron van gewelddadige criminaliteit, afpersen van hele wijken en het verrichten van buitengerechtelijke executies. Het land is een van de grootste cocaïne markten in de wereld en is een steeds belangrijker drugshandel doorvoerland voor cocaïne transporten op weg naar Europa. Brazilië is het grootste land van Zuid-Amerika, met een 16.000 kilometer lange landgrens en een 8000 kilometer lange kustlijn, die wordt gebruikt om cocaïne naar Europa en Afrika te smokkelen.

Het deelt een grens met elk land in Zuid-Amerika, met uitzondering van Chili en Ecuador, waaronder drie grootste producenten van cocaïne ter wereld - Bolivia, Peru en Colombia. Buurland Paraguay dient als schuilplaats voor Braziliaanse criminelen, en als bron en doorvoerland voor marihuana en wapens gesmokkeld naar Brazilië.
Brazilië zag een massale exodus van de plattelandsbewoners in de richting van de belangrijkste stedelijke centra van Sao Paulo en Rio de Janeiro van de jaren 1950 tot 1970, wat leidde tot de groei van de informele nederzettingen bekend als "favelas." De ongelijkheid en de armoede van het land als geheel werd geïntensiveerd in favelas, waarin staat aanwezigheid ontbrak, waardoor ze ideale broedplaatsen zijn voor een explosie van de georganiseerde misdaad.

In de jaren 1950, een machtige criminele maffia begon rond de "bicho", of het dier spel, een illegaal gokken dat enorm populair in het land werd. De bazen die het spel runde verkregen grote fortuinen, het witwassen van hun winsten door middel van legitieme bedrijven, vertakt in contract-doden en prostitutie en het afkopen van de politie en politici. De kracht van de bicheiros of de bazen van het dieren spel, zien hun piek in de jaren 1980, toen ze begonnen met het witwassen van geld door middel van de Rio de Janeiro carnaval.

Ondertussen georganiseerde criminele groepen infiltreeden ook de ontwikkeling in de wrede ellende van de gevangenissen van het land. Inderdaad, georganiseerde criminele groepen in Brazilië kregen hun start in de gevangenissen en pas later uitgroeide  tot het veroveren van de straten. De grootste bendes van het land, het Rode Commando en First Capital Command (PCC), begon in de gevangenissen, in de vroege jaren 1970 en de jaren 1990 respectievelijk vóór ze de straten van Rio de Janeiro en Sao Paulo ingingen, later in staten in het hele land en zelfs internationaal.

In de jaren 1970, met de ingang van grote hoeveelheden cocaïne in Brazilië, begonnen verbindingen te ontstaan ​​tussen de bicheiros, drugskartels en mensensmokkelaars. Wanneer de wereldwijde cocaïne markt dreunde in de jaren 1980, trok Brazilië de grootste Zuid-Amerikaanse producenten van geneesmiddelen als doorvoerland voor drugs op weg naar de Europese en Amerikaanse markten aan. Colombiaanse kartels verplaatst naar Braziliaanse grondgebied, aangetrokken door de ligging en de beschikbaarheid van precursoren en het smokkelen van cocaïne in het land in de basis vorm. Ze begonnen te laboratoria dicht bij de verkooppunten en ontscheping aan de Europese en Amerikaanse markten te installeren.

Burgerwachten gevormd door de huidige en voormalige leden van de politie, die bekend staat als milities, kwamen naar voren in de steden onder de premisse van de strijd tegen drugsbendes. Zij hebben zich echter verplaatst naar de exploitatie van hun eigen criminele rackets, met inbegrip van afpersing en ontvoering regelingen.

De nationale doodslag percentage is licht gestegen in de afgelopen jaren, gaande van 22 per 100.000 in 2004 tot 25,2 in 2012. Terwijl delen van het zuiden van Brazilië, met inbegrip van haar grootste stad São Paulo, de laatste tijd veiliger zijn, terwijl het geweld en criminaliteit in gewelddadige noordoosten van het land snel stijgt.

De twee meest gevestigde groepen in de Braziliaanse georganiseerde misdaad het Rode Commando (Comando Vermelho - CV) en de First Capital Command (Primeiro Comando da Capital - PCC), zijn beide gegroeid uit de Braziliaanse gevangenis systeem. De CV is grotendeels gevestigd in Rio de Janeiro, terwijl de PCC zijn oorsprong in Sao Paulo, maar beide hebben hun invloed in het hele land en zelfs in naburige landen zoals Paraguay en Bolivia en zijn betrokken bij misdaden variërend van drugshandel en de verkoop aan afpersing uitgebreid en overvallen.

Daarnaast zijn er verschillende splintergroepen, zoals de Amgios dos Amigos en Pure Third Command (Terceiro Comando Puro - TCP) en lokale netwerken, zoals de Eerste Catarinense Group (Primeiro Grupo da Catarinense - PGC) in het zuiden en de familie van het noorden (Família do Norte - FDN) in het noorden. Verdere complicerende de onderwereld dynamische zijn politie-milities, groepen opgericht door de voormalige en de huidige politieagenten dat de lijn van eigenrichting hebben gekruist met criminele activiteiten.
De Braziliaanse politie is onderverdeeld in de federale (ongeveer 15.000 leden) en de staat, de militaire politie (met meer dan 400.000 actieve leden) en de civiele (ongeveer 123.400 leden) hebben. De federale politie is verantwoordelijk voor het onderzoeken van de internationale drugshandel, onder andere federale misdaden. De militaire politie is verantwoordelijk voor de handhaving van de openbare orde in de staten, en heeft een leidende rol in de pacificatie van de favela's van Rio de Janeiro op zich hebben genomen. De civiele politie hanteert strafrechtelijke onderzoeken op staatsniveau. De Braziliaanse politie is lang geconfronteerd met beschuldigingen van misbruik en corruptie, met name in verband met buitengerechtelijke executies.

Sinds 2008, heeft Rio de Janeiro een programma voor de stedelijke sloppenwijken, of 'favelas', die onder de controle van milities en drugshandelaren zijn, te heroveren. Ten eerste, het leger en de militaire politie vallen een favela "binnen" om daar de criminele groepen uit te verdrijven, dan komen den politie-eenheden, die bekend staat als de politie Pacificatie Units (Unidades de Polícia Pacificadora - UPP), en zijn geïnstalleerd om de veiligheid op lange termijn in deze wijken te bieden. In 2014 waren 38 UPP units geïnstalleerd met een totaal van meer dan 9.500 officieren.

Brazilië heeft 339.300 actieve leden in zijn strijdkrachten, die de grootste is in Latijns-Amerika. Voornaamste rol van het leger is de handhaving van de grenscontrole. In het kader van het strategisch grensplan, dit begon in 2011 en zal $ 6.3 miljard kosten in meer dan acht jaar, ingezet door president Dilma Rousseff (inmiddels ex, noot storteller) die duizenden troepen heeft ingezet om de Braziliaanse grenzen veilig te stellen.
Het rechtssysteem Brazilië is traag, corrupt en inefficiënt. In het World Economic Forum 2015-2016 Global Competitiveness Report, wordt Brazilië geplaatst op 92 van de 140 landen op de rechterlijke onafhankelijkheid. Slechts 8 procent van de Braziliaanse jaarlijkse moordzaken worden ooit opgelost, volgens de officiële cijfers. Er zijn zowel de federale en nationale rechtbanken, evenals rechtbanken gespecialiseerd in militaire, arbeid of electorale zaken, terwijl de hoogste rechtbank van het land het Opperste Federale Hof (Supremo Tribunal Federal) is.

Braziliaanse gevangenissen zijn overvol en gevangenen leven in erbarmelijke omstandigheden. De grootste criminele groepen, waaronder het Rode Commando en de PCC, werden gesticht in de gevangenis. Hun leiders regelen de drugshandel, ontvoering en afpersing vanuit de gevangenissen. De gevangenissen werken op ongeveer 154 procent (overbevolkt) van capaciteit, met een populatie van meer dan 607.000 vanaf 2014.

Deze gegevens zijn redelijk recent. De oorzaak van de drugshandel ligt in het systeem verweven. Corruptie van regeringzijde, sociale contrasten en armoede leiden tot het systematiseren van groepen. Ook de criminaliteit neemt snel toe met het trieste gevolg dat kleine criminelen bussen beroven waar zich passagiers in bevinden die eveneens aan de onderkant van de ladder staan of gewoon mensen op straat die slachtoffers worden van een ongecontroleerde structuur.

Storyteller

30-06-2016 om 21:53 geschreven door Storyteller