Dit blog wordt regelmatig bijgewerkt - this blog will be updated regulary
Beste lezer, mocht u onverwachts grammatica foutjes tegenkomen in de reportages/verhalen op dit blog, bij deze mijn verontschuldiging, Wayn, Storyteller
Dear reader, if you encounter, unexpectedly grammar mistakes in the reports / stories on this blog, my apology, Wayn, Storyteller
NIEUW BOEK VAN WAYN PIETERS ''SURUCUCU' BESTELLEN ramblinwayn@home.nl
PLOT: Tonho gaat op zoek naar de moordenaar van zijn vader Lirio, omgebracht voor ruwe diamanten. Hij raakt verzeild in een wereld van intriges, moord en komt in bezit van een schatkaart. Het avontuur begint in Rio de Janeiro. Via de Mato Grosso en junglestad Manaus komt hij tenslotte terecht in Novo Mundo, Pará, waar 258 jaar geleden een goudschat begraven werd. Dit is ook het gebied van de Mundurucu-stam, met hun mysterieuze wereld en het woud van de Surucucu slangen, het metafysische van Amazonas. Het verhaal geeft een visie op de Braziliaanse samenleving en vraagt begrip voor het Indianen-vraagstuk.
BIOGRAFIE: Wayn Pieters (1948) werd geboren in Maastricht. Naast auteur is hij kunstschilder en singer-songwriter. Sinds 1990 bezoekt hij Brazilië, waar hij vele reizen ondernam en in 1995 een bezoek bracht aan de Xavante Indianen in de staat Mato Grosso. Zijn oom, pater Thomas geboren 1921 Maastricht, Nl - overleden 1998 Tangua, Brazil, die 40 jaar in Brazilië werkte, omschreef hem ooit: ‘Op zijn reizen door Brazilië wordt Wayn geleid door een mystiek gevoel van broederlijke verbondenheid met ras, bloed en bodem.’
BOEK WAYN PIETERS: XINGU, DE INDIANEN, HUN MYTHEN mythologische verhalen der Xingu Indianen- midden-Brazilië vert. van uit Portugees/uitg. Free Musketeers - Het boek is verkrijgbaar bij boekhandel 'DE TRIBUNE' aan de Kapoenstraat te Maastricht
Op zoek naar de Ware Ziel van Brazilië - Het alternatief
13-06-2016
Amazonia riviertrip deel 2
Rio Madeira
De spoorlijn werd aangelegd om Boliviaanse rubber te vervoeren, vanaf de rivieren Beni en Madre de Dios naar Porto Velho. Vandaar af was het mogelijk met vrachtschepen de Amazonas te bereiken. Het slavenproject kostte 6.000 mensenlevens. De meesten stierven aan malaria, gele koorts, gonorrhoe, syfilis of aanvallen van Indianen, wat vergeleken bij de ziektes een zachte dood was. In 1908 werd begonnen met de aanleg van het 350 kilometer spoor, dwars door een ondoordringbaar gebied, afgelegen en ziekelijk. Al het materiaal moest van ver worden aangevoerd, per boot, muilezels of door dragers; de kolen kwamen uit Wales, het staal uit Pittsburgh en het hout, o ironie, uit Australië, want dit bleek het enigste geschikte voor de duivelsklus. De werkzaamheden eindigden in 1913. De schijnzegenpraal was behaald, het spoor was voltooid en kreeg de symbolische naam: 'Gekke Maria'. 'Maria Maluca' had in die tijd velen mensenlevens geëist en miljoenen goudstukken gekost, maar wat was een mensendood op de schaal van goud? De spoorlijn was tenslotte een fiasco en diende nergens meer toe, daar de rubber uit Bolivia te duur was geworden. Ondertussen donderde de Braziliaanse rubberhandel in elkaar. De oorzaak daarvan was een Engelsman genaamd Henry Wickham, die zich had gevestigd in Santarém. De doordachte Engelsman liet rubberzaadjes naar Engeland smokkelen, waarna die, na te zijn ontkiemt werden doorgestuurd naar Azië, om daar te groeien tot bomen. In 1914 produceerden de plantages daar 71.000 ton rubber. De rubberbaronnen van toen, die in Manaus leefden als vette koningen met hun opgedirke vrouwen, die de werkers behandelden als slaven moesten een stap terug doen. En de arme rubberslaaf? Was er een alternatief voor hun? Neen. Ze werden nog armer en sommigen wisten te ontkomen en probeerden te overleven in de steden, anderen gingen noten verzamelen of bomen kappen. Weer anderen verdwenen in het grote woud, om te leven van wilde wortelen langs een van de zijrivieren, geteisterd door honger en ziektes.
Ik loop terug naar het centrum en de weg is één modderpoel. Ik koop wat fruit, sinasappelen, mangas en een voorraad bananen, dit als voorzorgsmaatregel op de bootreis. Tegen vijven ben ik terug aan de dok waar de boot ligt afgemeerd: Santa Etelvina. Ondertussen wordt er druk gesjouwd met vracht en ik span mijn hangmat. Er zijn verder geen passagiers te zien behalve Amorin, een jonge man van tegen de 30, die op weg gaat naar Manaus om zijn broer een bezoek te brengen, een vijftigjarige vrouw Teolina, die op zoek is naar haar verloren zoon en Francisco, een grijzende man, die me verteld dat hij een handelsreiziger is. Niet dat hij zo uitziet, want in zijn sjofele kleding lijkt hij meer een zwerver, of gewezen goudzoeker. Hij loopt mank hetgeen een gevolg was van eentreinongeluk, ten minste dit is wat hij mij duidelijk maakt. Op de kade is het een bedrijvigheid en kisten, jutten zakken met fruit en rijst worden ingeladen. Verder drank, wapens en ander onbekende inhoudskisten. Teolina heeft een grote plastiekzak gevuld met geroosterde maniok, hard als kippevoer. Er tussen bevinden zich kippepootjes en vleugeltjes. Daar ik honger hebt doe ik ook een greep in de zak en ik hoor de harde korrels als ijzerkogeltjes kraken tussen mijn tanden. De regen is gestopt. De boot maakt zich los van de kade en glijdt de rivier op, terwijl de nu af en toe nog verschijnende zon, langzaam verdwijnt achter grijze wolken en bossen, ten ondergaand aan het andere einde der wereld. De duisternis kondigt zich aan en een andere wereld komt tot leven.
De nacht is donker en fris en harde slagregens donderen tegen het dekzeil dat inderhaast gespannen is. Ondertussen zijn er nieuwe passagiers bijgekomen, die opgepikt werden in Mutum, Cavalcante en Papaçaio, kleine nedrzettingen langs de rivier. De meesten liggen in hun hangmat, denken, slapend, lezend of zoals ik, aantekeningen makend. Mijn gemoed doet mij filosoferen over liefde en de stroperige gekrulde lippen van een negerin, totdat de slaap mij treft en ik wegglijd in een bizarre wereld.
MAART 1995 Ik had besloten de rivieren Madeira en Amazonas te bevaren, vanaf Porto Velho, hoofdstad van de staat Rondonia tot Belém in de staat Pará, aan de oceaanmonding. Vanuit Porto Velho zou ik dan de rio Madeira afvaren tot Manaus en verder naar Belém over de Amazonas. Porto Velho, wat letterlijk 'oude haven' betekent, is goed bewolkt als ik aankom en regen kondigt zich aan. Nu is dat geen uitzondering, want de maand maart brengt meestal de meeste regens in deze regio. De stad telt zo'n 350.000 inwoners en ligt op de grens van de staten Rondonia en Amazonas. Porto Velho is in de laatse 20 jaar uitgegroeid van kleine plaats tot een grote stad, ook door de migratie van zwermen mensen op zoek naar naar grond, werk en vooral goud en tin. De stad is het handelscentrum voor tin en de vele mijnen trokken de avonturiers aan, maar ook veetellt bedrijven. Nu is het gebied zo goed als leeg geroofd en is er geen voer meer voor de kippen. Als ik door de straten loopt hoor ik nog steeds het geschreeuw van de goudopkopers, op zoek naar de nog weinige 'garimpeiros', die moegestreden en uitgemergeld zijn door het zwoegen. De goudzoekers werken alleen nog maar om naar de hoeren te gaan en suikerriet-jenever te zuipen, een behaaglijk vooruitzicht in een deslotate wereld, een wereld waar morgen ver weg is. Mijn eerste indruk is treurigheid, een 'sadness', die de stad uitstraalt, een oorzaak die misschien de regen op mijn gemoed geeft, terwijl de 23 graden eigenlijk vreemd voor me waren geworden na de hoge temperaturen der laatste dagen. De regenbuien wisselen elkaar af en daar ik vroeg in de morgen was aangekomen had ik bedenkingen om langer te blijven. Ik zou wel een andermaal terugkeren naar de oude haven. Ik was nu bezeten om de rivier op te gaan. Ik besluit een broodje te eten en een guarana (frisdrank gemaakt van amazonebes) te drinken en dan op weg te gaan naar de dokken. Ik word al snel aangesproken door een 'handelaar in bootreizen'. Hij kijkt me aan en vraagt met een profetische blik: 'Para Manaus?' Manaus? Verdomme, natuurlijk wil ik naar Manaus, dus hoef ik niet lang te dwalen. 'Het kan ontzettend heet zijn in Manaus,' zegt de handelaar nog, en ik bedankt hem enigzins cynisch, want daar was deze gringo wel van op de hoogte. Ik koop een hangmat en een deken, daar de nachten op de middenrivier wel een fris konden zijn en een ticket voor de watertrip.
De boot zou 6 uur in de namiddag vertrekken, dus besluit ik terug te keren naar het centrum, terwijl de regen nu met bakken uit de hemel valt. Ik schuil onder een van de vele drankstallen langs de haven, oude houten keten, gevuld met jenever en bierflessen, deegbroodjes, gebakken varkenslever, ossenkloeten, vreemdsoortige gebraden ingewanden, en gebakken piranha's. Honden, katten en kippen schuilen zich naast mij onder het afdak, waar het water in bakken vanaf druipt en ratten lijken de samba te dansen. Het is een onbarmhartige aangelegenheid, die nog vertsterkt wordt als mijn gedachten zich verplaatsten wat ik weet betreffende de 'spoorlijn des doods', een geschiedenis die zich hier afspeelde in het begin van de 20ste eeuw.
IK BEZOCHT DIT STAATSZIEKENHUIS ONLANGS. GELEGEN IN VILA ISABEL. HET GEBOUW HEEFT ONDERHOUDT NODIG. DOCH FUNCIONEERD VOOR DE MENSEN DIE EROP AANGEWEZEN ZIJN.
Het is gelegen in het noorden van Rio de Janeiro en is onderdeel van het netwerk van gezondheidsdiensten voor de wijken Vila Isabel, Grajau, Andaraí, Maracanã, Tijuca, Rio Comprido, Praça d bandeira, Usina en Muda.
Het Universitair Ziekenhuis Hupe Pedro Ernesto werd ingehuldigd in 1950, deel uitmakend van het ziekenhuis netwerk van het ministerie van Volksgezondheid van de Federal District. In 1962 werd het een academisch ziekenhuis van de Faculteit der Medische Wetenschappen, Rijksuniversiteit Guanabara (UEG), en de staat universiteit van Rio de Janeiro (UERJ). In 1965 werd hij opgenomen in de UEG als ziekenhuis das Clinicas. In 1975, ondergaat een radicale verandering, overgaand in een ziekenhuis voor algemene verzorging, tevens academisch, aan te passen aan de noden van de armen.
Het heeft een bebouwde oppervlakte van 44 000 m2, 525 bedden en meer dan 60 specialismen en subspecialismen. Geavanceerde technologie omvat Hartchirurgie, niertransplantatie en harttransplantatie, in aanvulling op de ambulante zorg.
'Onderwijs en onderzoek zijn strategische activiteiten om de missie van een universitair ziekenhuis te bevorderen en constant ontdekkingen en innovaties te doen, waardoor de zorg en de gezondheidszorg verbeterd.' aldus een publicatie van het ziekenhuis.
'... de muren in de gangen zijn aan renovatie toe... geld gebrek is het antwoord, staatsgeld dat besteed word aan organiseren van sport evenementen en verdwijnt in de corrupte beurzen van politici. De mensen zitten gelaten op de houten banken en wachten hun beurt af, vertellen hun dagelijkse gebeurtenissen en de problemen... aangewezen op deze hulp... verweg van de privé klinieken die sneller functioneren en geld kosten... en moet nog veel veranderen in de gezondheidszorg in Brazilië... '
Politieke militant César Augusto Teles overlijdt in SP
De familie Teles werd gemarteld tijdens de dictatuur en strijd vandaag om de zekerheid van het geheugen, waarheid en rechtvaardigheid aangaande de periode van militair bewind.
César Augusto Teles, was activist en voormalig politiek gevangene die tegen de militaire dictatuur vocht. Hij overleed in São Paulo, 71 jaar oud. De familie Teles is de referentie in de strijd voor de waarheid, het geheugen en justitie in Brazilië in verband met de dictatoriale periode. Samen met zijn vrouw Amelinha werkte hij in de commissie van familieleden van vermoorde en politiek verdwenen activisten.
Hij was een van hen die de periode van onderdrukking en marteling niet vergaten. Vele van de militaire folteraars lopen nog steeds rond en worden beschermd door tijd en politieke onbedrevenheid.
Voor de eerste maal kwam in de stad Maricá, nabij Rio de Janeiro, een zeeschildpad van het soort cabeçuda (Caretta caretta), ook 'dikkopschildpad' genoemd, bedreigd door uitroeiing, het strand op en zette eieren af. Dit volgens informatie van het Arowana Project, van de federale Fluminense University (UFF), die de controle van marine soorten in de regio uitvoerd. De schildpad is 1,20 en weegt 140 kilo en zijn te vinden in de tropische zeeën wereldwijd en in gematigde wateren. Ze voeden zich met krab, kokkels, mosselen en andere ongewervelden, die worden verpletterd met de hulp van de kaakspieren. In Brazilië zijn paaigebieden in het noorden van Bahia, Espirito Santo, Rio de Janeiro en Sergipe.
CRONOLOGIE VAN EEN OORLOG IN SÂO GONÇALO, RIO DE JANEIRO DIE REEDS 19 DODEN EIST
krant O Sâo Gonçalo, RJ
Na de dood van voormalig pilice militar- neergeschoten in de morro de abataçâo in Boa Vista - de moordcommissie van de Niteroi, Itaborai en Sâo Gonçalo onderzoeken nu 18 andere moorden die misschien relatie hebben betreffende de drugs oorlog tussen dealers en milities in de communiteit... ook wordt onderzocht of de moorden gepleegd sinds juli links hebben met de politieke overeenkomst tussen een militie en dealers in de morro de feijâo in Paraiso. Zoals de karant 'O sao Gonçalo' eerder melde, met de intentie van het promoten van een mogelijke kandidaat als wethouder voor de 2016 verkiezingen, heeft een militie de morro de Abataçâo gekozen voor de handel.
modder bereikt paaigebied voor schildpadden en doodt 11 miljoen vissen
Zelfs met de inzet van milieuactivisten, groeigebied van krabben en vissen, bekend als 'igarapés' zijriviertjes in het gebied van Linhares, Espírito Santo werden getroffen door modder gelekt door de Samarco's dam breuk in Mariana (MG).
Milieu Ramp - Toxische modderstroom bereikt Atlantische Oceaan bij Espirito Santo
Twee weken nadat twee dammen instorten bij een Braziliaanse ijzerertsmijn, heeft de giftige modderstroom die daarop volgde de Atlantische Oceaan bereikt. De modder legde meer dan 500 kilometer af, en stroomt nu door de riviermonding van de Rio Doce recht de oceaan in. Wetenschappers waarschuwen voor een van de grootste natuurrampen ooit. Van onder andere het lagere schooltje in Bento Rodrigues bleef na de modderstroom niet veel over.
De modderstroom veegde op 5 november het mijnwerkersdorpje Bento Rodrigues volledig van de kaart, en begon daarna zijn lange weg richting de oceaan. 11 mensen kwamen om, 12 zijn nog vermist. De bruine substantie bestaat uit allerhande gevaarlijke en giftige stoffen zoals kwik, arsenicum, chroom en mangaan. Een kwart miljoen mensen heeft geen drinkwater meer. Toch zegt Samarco, de eigenaar van de getroffen mijn, dat de modder geen gevaar betekent.
Het bedrijf heeft al 245 miljoen euro aan schadevergoeding betaald aan de overheid en probeert de planten en dieren langs de oevers van de rivier te beschermen met oliedammen. Arbeiders haalden de rivieurgeul leeg zodat de modder sneller de zee in kon stromen en zich kon verspreiden en minder schade zou aanrichten aan de precaire natuur rond de rivier en in de monding. In totaal stroomde 60 miljoen kubieke meter modder weg, goed voor 25.000 Olympische zwembaden.
Een lokale bioloog vertelde aan de BBC dat hij vreest voor het leven van de fauna en flora in de regio. De monding van de Rio Doce is een gebied met brak water waar veel dieren zoals dolfijnen, walvissen maar ook schildpadden komen om hun jongen te voeden en te paren. Volgens hem is de voedselvoorziening in een derde van de hele zuidoostelijke regio van Brazilië en in de helft van de Zuidelijke Atlantische Oceaan getroffen voor minimaal 100 jaar.
Ook in de rivier zelf is de impact groot, zo zegt Aloysio da Silva Ferrao Filho, onderzoeker in het vakblad Chemistry World. "De biodiversiteit is compleet verloren, verschilende soorten zijn volledig uitgeroeid." Burgerbewegingen hebben de afgelopen week volop vissen gevangen en schildpadeieren verzameld om ze te beschermen. De vrees is onder andere dat de modder, die ook vol ijzererts en silica zit, zo hard als beton wordt eens ze opdroogt.
Ondertussen staan bij de ijzermijn nog twee andere dammen op springen, zegt Samarco. Daarbij zouden reservoirs met afvalwater kunnen leeglopen. Mogelijk stortten de dammen in als gevolg van lichte aardbevingen, maar dit is niet bevestigd.
Aposentado com câncer não consegue se tratar em hospital público Nem com laudo a internação é aceita
In the treatment of lung cancer two years ago, retiree and resident of Covanca, in São Gonçalo, RJ, , José Borato Evangelista, 57, had another negative report: a metastasis - formation of a new tumor lesion from another - cerebral and lumbar . Even with the pathologies, the retiree can not be admitted to any hospital.
Schietpartij tijdens een mega-operatie op de ochtend van vrijdag (16) door de militaire en civiele politie in Complexo do Viradouro, in Santa Rosa, ten zuiden van Niteroi. Bij een minderjarige werd een pistool kaliber 9 mm, en een radiozender, en verdovende middelen, in belsag genomen. De drugsoorlog neemt grotere vormen aan. De dealers zijn, gezien de slechte situatie in Rio waardoor hun verkoop achteruit gaat, uit op andere middelen zoals beroven van voetgangers en winkels.De economische situatie is zeer slecht in de staat Rio de Janeiro. Voedselprijzen rijzen de pan uit. Veel werklozen waardoor de criminaliteit hoogtij viert.
Als de rivier weer in haar normaal doen is, is het tijd voor het 'almoço' het middagmaal. Het menu is helaas hetzelfde: bruine bonen, spaghetti, stukjes kip en een of ander raadselachtig vlees. De een zegt dat het jacarévlees is, de ander van de tapir, weer een ander raadt naar apenvlees. Mensen drommen rond de tafel en achter ieder stoel staan minstens vier personen te wachten dat de tafelgast klaar is. Ik wacht geduldig dat er meer ruimte is en eet weinig. Aan de scheepsleuning hangend overdenk is dit alles; water, bomen, hutten,arme stakkers, caboclos, Indianen, water, bossen en af en toe een vogel of vlinder. Waar zijn de alligators? Panters? Tamandoa? (grote meiereneter), waar is de cobra? Ja, ze lijken verborgen in de ingewanden van het moederbos. En de bosgeesten? Zullen ze bescherming bieden? Zoals Curupira, de ontzagwekkende, die mensen het bos insleurt, voor altijd verloren. Doch zou hij de arme caboclo beschermen tegen de indringers, de vernielzuchtigen? We varen langs beboste eilandjes en ik zie de kano's met vrouwen en kinderen, peddelend alsof hun leven er van af hangt, en is dat geen snedige uitdrukking? Vanaf de boot worden spullen in het water geworpen, kleding, voedsel en de kano's gaan er als pijlen op af. Ze kennen de boten en weten dat er altijd passagiers zijn die aan hun denken.De kinderen zijn handig en geboren in de lichte boomstammen kano's, die waggelend, doch met een vloeiende lijn over het water glijdt. Ze zijn de kinderen van de caboclo en Indiaan, de natuurmensjes, die dansen met de roze dolfijn.Intussen is de bonkige cachaça drinker zich aan het roeren. Hij laat zijn schijnbaar menselijke zijde zien als hij de baby van van mijn hangmat-buren probeert op te vrolijken, wat het niet al te gemakkelijk afgaat. Het kindje schreeuwt als een geslagen mensje. De ouders vinden het maar niets.Zo nu en dan kijkt hij me aan met een sceptische blik, maar heeft tot nu toe nog geen moeilijkheden gemaakt. Ik ben voorbereid.
Op het achterdek ontmoet ik weer de oude man met het uitpuilend oog. Dit was nu nog roder en angstwekkender. De man heet Lúis Antonio en komt uit de buurt van Santarém, waar hij langs de oever in een hutje leeft samen met zijn dochter. Lúis was visser. De ontsteking heeft hij sinds twee weken en gaat nu naar Belém om een soort heksendokter te bezoeken. Hij vraagt me of we al in de baai zijn, doch we zitten nog steeds enkele uren van Belém, nu op de Tocantins rivier, nadat we de Pará achter ons gelaten hadden, en eerder de Amazonas. De bootsman loods zijn boot door het labyrint van waterweggetjes, langs kleine eilanden en dan langs het grote van 'Marajó'. Het is rond halftwaalf als we de haven binnenvaren. Ik voel me goed, na toch de laatste dagen last van koortsaanvallen te hebben gehad. Ik ga de drukke kade op en zie de vele aasgieren die het vuilnis inspecteren, ik zie de mensen, fruit, mooie vrouwen, en Indiaanse gezichten. Ik ga op zoek een hotel en kom terecht in 'Central'. Een oud gebouw in het centrum. Op de kamer bekijk ik me eens goed in de spiegel en constateer dat ik kilo's kwijtgeraakt ben sinds Manaus. Op straat ontwaar ik een kraampje met vis en neem een broodje kreeft met driedubbel portie 'mostarda', (een soort piccalilly) om mijn honger te stillen en daar ik verlangde naar iets zuurs, en ik eigenlijk dagenlang zo goed als geen voedsel binnengekreeg.
Het is zondag in de stad van de 'mangueiras' de mangabomen en ik slenter langs de straten waar hippies op de grond hun sieraden, ammuletten en ander spul proberen kwijt te raken. In een eetbar kom ik de boot-medereiziger weer tegen, die op zoek was naar een job als huisschilder in Belém. Hij rraad me aan naar een dokter te gaan, daar ik er slecht uit zie. "Misschien heb je wel Malaria,' was zijn conclusie. Later ontmoet ik de man nogmaals en probeert geld los te peuteren voor een goede cocaine deal. Het wordt me een beetje te gek en maak hem duidelijk dat hij nu snel moet verdwijnen uit mijn gezichtsveld. Hetgeen hij mij vreemd aanstarend accepteerd. De dag erop bezoek ik het oude Belém, want ze hier 'Cidade velha' noemen. Nu loop ik langs de rivier en dokken waar de oude Portugeese huizen zichtbaar zijn, hier langs de haven liggen de pitoreske boten met een veelvuldig cargo: papegaaien, parkieten, apen, schildpadden, trossen bananen, zakken met castanhes en enorme melancias (watermeloenen). Niet ver vandaar bevindt zich de 'Ver-o-Peso, de markt wat zoveel betekent als: Zie het gewicht. Hier is van alles te koop, de Amazonae-markt bij uitstek en vanwaar uit de wouden van alles wordt aangevoerd. Velen soorten vis zijn verkrijbaar en de tipische amazonas producten zoals, Acai en de fruitsoorten Bacuri en Pupunha, Mangas, Pompoenen, Papaja, Abacaxi (ananas) en Cajú. Ook kan men traditionele gerechten veroberen zoals Tacacá. Je moet er wel poen voor hebben en de arme donder is hier van uitgesloten. Ook zijn op de markt de 'Jacaré slagers'. Daar liggen de alligatoren met dichtgesnoerde muilen en vastgebonden poten te wachten op de koper, die het beest aanwijst, wat dan prompt wordt afgeslacht. Aha... hier zegt men dat het krokodillenvlees, zeker dit van de 'jacaretinga', goed moet zijn voor de gezondheid, en men zegt dat de arme bevolking met regelmaat dit vlees eet, maar de jacaré heeft nog veel andere voordelen: van zijn verpulverde knoken wordt een soort meel gemaakt dat rijk is aan vitaminen. Voor mij kan men de dieren het best in de rivieren laten, waar de arme caboclo-visser en Indiaan zeker gebruik zal maken van het vlees, van de woestelingen der rivieren.
Ik loop langs de kruidenmarkt, met de wonderdoeners, medicijnen tegen maagklachten, verlamming, reumatiek, slangen,- en spinnenbeten, inwendige bloedingen, bronchitis, dysenterie, tumors, spierziektes, menstruatieklachten en impotentie. Ik zal wel een hoop vergeten zijn, God vergeef me, Oxalá me-disculpa, maar dit zijn de stallen van de toverdokters met hun wondermiddelen, hun magie van het onmetelijke, het geloof in de heling door trancendente krachten. Daar zijn dolfijnogen, krokodillentanden, gedroogde huiden van de kameleon, boskatten, gordeldieren, miereneters en vleermuizen, en de kurkdroge koppen van slangen en jaguars, schedels van watervogels en staarten van pijlstaartroggen en gordeldieren. Dit alles moet dienen tegen allerlei kwalen en ik vraag me dan ook af of de oude man met zijn ontstoken oogbol híér op zoek was naar een middel tegen zijn kwaal. Het is een oud gegeven want de Indianen hébben hun planten en kruiden, ze hébben hun kennis en hier op de markt zal menig middel wel eens improductief kunnen zijn, maar vaak is de diepgang van het 'onbekende', een welkome hulp. Hier in Amazonia is de mystiek een middel en velen planten zijn weldoeners en genezers van kwalen. Ik denk dat voor de vele hedendaagse ziektes hier antwoorden liggen, verborgen tussen de groene krachten van het woud en geesten....
Bij de inhoud zijn alleen de laatste 200 items weergegeven, mocht u zoeken naar onderwerp doe dit via 'zoeken in blog' op de linkerbalk. Het 14-delig verslag van mijn bezoek aan de Xavante stam kunt u opzoeken IN DE LINKER zoek BALK
Berichten die niet getoond worden zijn bereikbaar via het archiefvia de pijltjes onder aan het blog
