Elk jaar is verdeeld in jaargetijden en andere perioden.
Sommige zijn wreed plezant maar anderen zijn het dan weer veel minder.
Toen ik onlangs naar mijn zoon belde om te vragen wat hij wou doen in het weekend en om hoe laat ik hem zou komen halen wist hij mij te antwoorden dat hij niet zou komen.
-Allo fiston, ’t is papa hier hoe is dat daar?
-Ppfff ca va.
-Euh…oei ’t is precies maar een kleine ca va.
-Ja het gaat wel.
-Zeg wat gaan we dit weekend eens doen en wat wilt ge eten, zal ik achter trippen gaan bij den beenhouwer en zullen we eens gaan fietsen of willen we eens “bellekentrek” doen aan de poort van ’t klooster of….
-Hola pa…dit weekend kan ik niet komen hoor.
-Hoe niet komen…?
-Ha nee hé pa het zijn examens en dan moet ik studeren.
-Euh…Ja maar wacht eens gij zijt toch al slimmer dan uwe pa en dan weet ge toch alles.
-Het is allemaal zo gemakkelijk niet en de tijden zijn veranderd pa.
Het ventje had zelfs niet veel tijd om aan de telefoon te blijven en daar bleef ik dan achter met mijn vaderschap.
Ja ik heb ze ook gekend de examens!
Een periode van stress en spanning in elk huishouden waar studerende kinderen lopen.
Ik kan het niet genoeg herhalen dat mijn schoonste schooltijd deze aan de universitaire kleuterschool van Gemeldorp was en daarvoor kan ik juffrouw Magda niet genoeg bedanken.
Daarna ging het bergaf voor aleer ik echt begonnen was.
Vooral lichamelijk was het zeer zwaar.
De broeders tikten mij op de vingers, de leraars trokken aan mijn oren de juffrouwen riepen hun decibels naar mijn hoofd en mijne pa moest mij ’s avonds een paar lappen op mijne kop geven om alles terug op zijn plaats te zetten.
Om nog maar te zwijgen van al de bedreigingen die men in dienen tijd als jonge gast moest ondergaan.
Ik hoor het hem nog zeggen.- Als ge uw best niet doet die zult ge aan de vuilkar staan of moet ge naar de koolmijnen en als ge echt niks kunt zult ge misschien wel in het Parlement terechtkomen.
Potverdekke hij had nog gelijk ook!
In de familie zaten er wel een paar slimmeriken maar die hadden ook niet echt gestudeerd, al moet gezegd worden dat men vroeger niet altijd de kans kreeg om te studeren.
Ik wou de eer van de familie hoog houden door daar zeker niet als afgestudeerde te staan stoefen met al mijn diploma’s en heb dus wreed mijn best moeten doen om zo geen papier in handen te krijgen.
Maar blijkbaar was niet iedereen van hetzelfde gedacht en was het toch van moeten in ’t school.
Aardrijkskunde en geschiedenis, rekenen en tekenen, Frans en Nederlands enz…
Jawadde zeg mijne kop was zelfs nog niet volgroeid om zoveel verstand in op te slaan.
-Chauffeurke het is de laatste keer dat we het u gaan zeggen en uitleggen.
Maar na de laatste keer kwamen ze terug en hielden ze weer en litanie.
Ik kon maar niet begrijpen dat zij niet begrepen dat ik niet begreep wat ze wilden dat ik begreep.
En zij begrepen dan weer niet dat ik niet wilde begrijpen wat ze wilden dat ik begreep.
Ja, als ge met twee personen zo simpele zinnen al niet verstaat dan is er nooit een echte verstandhouding hé.
Een gans jaar spelden ze mij de les buiten de lesuren dat ik tijdens de lesuren zelfs geen goesting meer had om les te volgen.
Daarbij ik had andere zaken aan mijne kop.
Mijn kleine beentjes moesten door de velden huppelen en daar bloeide ik pas open.
Maar de grote school lag in het Brusselse en veel velden waren er daar niet te bespeuren.
Ne mens moest al zien dat zijn verstand daar niet omvergereden werd door tram of bus.
Eerlijk gezegd heb ik nooit ons leersysteem begrepen.
Een gans jaar doet ge wreed uw best om niets te kennen en dan komen ze af met examens waar ge ondervraagd wordt over uw kennis van het voorbije jaar ppfff.
Ja, het is niet omdat ge niets kent dat er daarom geen examenstress is hoor.
De eerste van de klas heeft daar natuurlijk geen last van, maar bij de tweede begint het al van “potverdekke kost ge nu uwen eerste niet zijn” en hoe verder je in het klassement staat hoe erger het wordt.
Kunt ge u een beetje in mijn plaats stellen als ge daar als rode lantaarn vanachter hangt.
Het komt er dan op neer om een uitvlucht te vinden waarom al die slimmeriken daar voor u staan en dat is zeer stresserend.
Het examen moest plechtig worden afgelegd en dat was in stilte en zonder te mogen afkijken van uwe buurman.
Naar het schijnt kunnen ze dat zien bij het verbeteren of een mens afgekeken heeft of niet.
Ja ’t is niet moeilijk als den dienen naast u ook fouten schrijft!
Zo was er ooit de vraag wie de slag om Waterloo verloor en daar had ik op geantwoord dat het Jean Van de Velde was.
Potverdekke ik had toch wel de naam van de leerling naast mij afgeschreven in plaats van de naam van den dienen met zijn hand in zijne frak en zijne scheve hoed erop te zetten.
En dan nog die vraag over de hoofdstad van Duitsland terwijl ik nog veel te klein was om over diene muur ginder te kijken en te zien welke hoofdsteden er ginder juist lagen.
Ja, nu ze hem afgebroken hebben is het gemakkelijk, terwijl er waarschijnlijk niemand van die leraren zou geweten hebben welke de hoofdstad van Lierde was.
(Moest ge ooit die vraag tegenkomen het is Deftinge)
Ik moet zeggen dat ik meer bezig was met uitvluchten zoeken tegen dat ik mijne bulletin moest afgeven thuis.
Eerst moest ik hem gaan halen met de prijsuitreiking en gelukkig hadden mijn ouders geen tijd omdat ze de winkel moesten openhouden.
Azo een klucht zeg…de eerste kreeg daar een kus van de juffrouw en drie boeken om zijn vakantie door te brengen terwijl zijn moeder stond te bleiten omdat ze fier was dat haar zoontje de eerste van de klas was.
Ik moest daarvoor niet de eerste van de klas zijn want mijn moeder weende ook vaak om mijn resultaten hoor.
Als dan eindelijk de vakantie voor de deur staat en ge van al die moeilijke vragen af bent, dan gaan ze thuis nog wat vragen stellen waar ge ook moeilijk kunt op antwoorden.
-Awel chauffeurke hoe is het met uwe bulletin?
-Euh…zeer goed ik heb hem goed weggestoken zodat hij niet beschadigd geraakt en als ge hem eens kunt aftekenen tegen ’t volgend schooljaar is het goed.
-Ja maar zo gemakkelijk gaat ge er u niet vanaf maken zenne, kom geef uw rapport eens hier.
Dat was de tijd waar ik mijn broek moest opvullen met gazetten omdat ik het de witte van Zichem ooit had zien voordoen en tegen de examenperiode liet ik ook altijd mijn haar wat langer groeien om mijn oren te beschermen.
-Wablief lees ik dat goed…een 9 voor wiskunde?
- ja goed hé pa!
-Ha gij noemt dat goed?
-Euh…ge hebt mij toch altijd gezegd dat alles boven de 5 goed was hé pa.
-Ja kieken maar niet als het op 50 is!
Ja zo is het natuurlijk nooit goed hé.
Maar ja mijne kleine snotter zal wel gelijk hebben de tijden zijn veranderd.
Vroeger was er werk en had je geen diploma nodig en vandaag is er geen werk meer en vragen ze uwe diplome ppfff.
Ja dat noem ik nu eens een omgekeerde wereld zie.
Maar mijne pa had ook gelijk dat ik zonder studeren in de koolmijnen of in het parlement zou moeten gaan werken.
Awel ik heb nog wreed veel geluk gehad dat de koolmijnen dicht zijn en in het parlement is het nog zo slecht niet hoor.
Nee nee, moest ge eens weten hoeveel er daar zitten die bijna zo slim zijn als ik.
Maar stiekem hoop ik toch dat mijne snotter zijn studies lukt want ge weet maar nooit dat ze vroeg of laat zoals de koolmijnen ook het parlement afschaffen hé.


Groetjes chauffeurke

’t Is beroepsgeheim,

Op het moment dat je dit cursiefje zult lezen stap je misschien richting stemkot of heb je al een bolletje gekleurd.

Ja ’t is weer van dat.

De laatste tijd hebben we nogal wat afgestemd hé.

Stemmen voor de schoonste kerstman, voor de schoonste boerin, voor miss voetbal, voor Dean, voor miss aardbei en mister aambei, voor miss witloof, miss België, miss Univers…

Jawadde straks kunnen we elke week het stemkot induiken!

De gemeenteverkiezingen zijn ook nog maar juist achter de rug dat we nu terug voor het halfrond mogen gaan stemmen.

Ja, waarom dat ze dat ginder maar halfrond en niet volledig rond gemaakt hebben weet ik ook niet zenne.

Voor Kamer en Senaat kunnen we nu een bolletje gaan kleuren.

Wat mij opvalt, is dat er precies veel minder affiches en foto’s van die mannen in het straatbeeld hangen.

Anderzijds komen ze dan weer in de media waar ze hun woord doen hé.

Och…in onze kleine boerendorpjes zijn de mensen vaak gebonden aan een partij omdat het zo is doorgegeven van vader op dochter hé.

Ja, natuurlijk heb je altijd uitzonderingen die daar plots gaan stemmen voor een partij die vroeger niet bestond hé.

Ik peis dat de mensen een beetje stemmoe aan het worden zijn en dat ze op den duur niet meer weten voor wie ze moeten gaan stemmen.

’t Is nog niet zolang geleden dat er daar ene mijnen hof kwam opgewandeld met een moeilijke vraag.

-“Zeg chauffeurke, gij zijt toch altijd op gank met die mannen vertel mij ne keer voor wie da ‘k ik moe stemmen”.

-Euh…jamaar dat moet ge zelf weten want anders kunt ge mij evengoed een volmacht geen hé.

-Ja maar gij weet toch wie de goeie zijn en wie dat er profiteert en wie dat er ginder in Brussel zijn gazet leest en wie dat er….

-Jamaar héla hola, dat is allemaal beroepsgeheim en daar mag ik niets over vertellen hoor.

-Maar ge kunt mij toch iets vertellen?

-Euh…nee nee beroepsgeheim is beroepsgeheim en dat mag je alleen in de gazetten lezen.

-Maar allé zeg mij dan voor wie gij gaat stemmen!

-Ja, dat is ook geheim hé, want anders kunnen we hier in Lierde evengoed stemmen met zitten en opstaan.

Als ge in Lierde zo een nieuwsgierige tegen het lijf loopt dan weten die ook niet van ophouden hé.

Ik was daar al een half uur bezig om hem van mijne groene gazon te krijgen dat ik er op den duur blauw, rood en oranje begon van uit te slagen met al zijn vragen.

In feite was hij mij gewoon aan het uitvragen hé.

-Zeg chauffeurke als ge zo met die mannen in den auto zit klappen die dan tegen u?

-Ha vaneigens klappen die tegen mij want anders zou ik niet weten waar ik ermee naartoe moet.

-Maar klappen ze dan over de politiek?

-Euh…sommige wel en andere niet.

-Hoe kunnen die mannen dan over andere dingen klappen ook?

-Ja, soms over hun kiekens of over hunne kangoeroe, over hun vrouw en kinderen en over de parti… oei ik ging bijna een beroepsgeheim verklappen potverdekke, zeg manneken ge moet mij zo niet uithoren want straks vertel ik hier iets dat maar binnen een week in de gazet staat!

-Zeg chauffeurke hoe dat gij u nog niet op de lijsten hebt gezet?

-Euh…ja maar wie gaat er dan met die mannen rondrijden hé.

-Awel zo ne politieker die op pensioen is hahahahahaha.

Na twee uur discussie begon het te regenen en stapte hij mijn oprit af met de woorden “chauffeurke tot zondag in ’t stemkot hé”.

Hij had daar potverdekke zodanig staan zeveren dat ik zelf mijne kluts was kwijtgeraakt.

Ja ik was verplicht om even rond te rijden in de streek om naar de affiches te kijken om er zelf terug aan uit te geraken.

Sommigen stonden er al lachen op en daar kunt ge al wreed veel uit opmaken.

Ja de ene lacht groen en de andere blauw.

Sommigen staan te blozen en de ene zijn kaken zijn al roder dan de andere.

Hoewel ge kunt daar niet altijd op voortgaan hoor, want in Charleroi zouden ze moeten donkerrood staan blozen en blozen ze in feite niet meer dan bij ons.

Ja dat is waarschijnlijk om geen voorkeur te geven, zodat de verkiezingen dan weer voor iedereen gelijk zijn hé.

De affiches en de slogans bestaan al jaren en daar zou in feite iets mogen aan veranderen.

Dit jaar zagen we in het straatbeeld wat vlaggen en wimpels opduiken en dit is dan weer een nieuwe trend.

Ook in de media komen ze hun woordje doen en dat is altijd wreed spannend.

Het is een beetje zoals in de tijd van de gladiatoren, de ene vecht het uit tegen de andere met ongelijke wapens.

De ene met een dolk en de andere met een net.

Allé, ’t is misschien een slechte vergelijking maar ’t komt erop neer dat de tongen vandaag de wapens vervangen.

Iedereen schermt dan met zijn programma en dat is ook altijd wreed plezant om te aanhoren.

Soms stel ik mij de vraag of de gewone mens daar nog wel naar luistert en of ze de affiches in het straatbeeld nog wel zien hangen.

Als ik het zo hoor gaan velen tegen hun goesting stemmen en die mannen steken daar wat uit in dat stemkot hoor.

Het is daarom dat ze in een stemkot gordijnen hangen en geen deuren want anders zouden die waarschijnlijk nog voller geschreven staan dan sommige wc deuren in bepaalde cafés.

De mens creëert soms zelf een slecht beeld van de politiek en dat is omdat ze het vaak van op een afstand bekijken.

Ja, men verwacht vaak dat men elke verwachting van elke inwoner kan invullen maar dit is waarschijnlijk een soort van egoïsme die niet aanleunt bij de politiek.

Volgens de mens in de straat moet de politieker “Mister of Miss perfect” zijn.

In feite zijn het ook gewone mensen die plots de verdediging van de gewone mens op zich nemen maar daarmee ook in de vuurlijn komen te staan.

Voor Vlamingen, Walen, en Brussel-Halle-Vilvoorde goed doen is geen eenvoudige opdracht hoor.

In feite kijkt iedereen naar zijn eigen portemonnee en het is een beetje zoals in een winkel, als er teveel keuze is wordt het moeilijk kiezen.

Van gewone werkmens tot doktor in de nucleaire wetenschappen of van boer tot café-uitbater.

Van schoon tot lelijk en van slim tot…euh…iets minder slim je komt ze allemaal tegen op de affiches, hoewel een foto niet alles verteld over de persoon.

Ja ik hoor u terug vragen…wie zijn dan die schoon en slimme?

Wie kunnen we vertrouwen en wie zorgt er voor onze portemonnee?

Wie gaat het opnemen voor de mens en wie zet er zich in voor de streek.

Wie gaat ervoor zorgen dat ik een schoon pensioen krijg en wie werkt de werkloosheid weg?

-Stop stop stop, ge moet mij dat allemaal niet vragen want ’t is beroepsgeheim.

Iedereen die moet stemmen wordt als volwassen beschouwd en dus moet ge zelf maar eens nadenken!

Een uitslag zal er sowieso zijn en discussies nog meer.

In feite een geluk dat we kunnen kiezen want stel u voor dat er maar één partij zou zijn, dan zou het wreed stil zijn in de wandelgangen maar ook op café.

Weet ge wat, we zullen eerst gaan stemmen alvorens ons nerveus te maken.

Waarschijnlijk houden we in Lierde nog de oude traditie in ere en kleuren we ons bolletje in plaats van te computeren of te sms-en.

En voor wie ik ga stemmen…awel zoals gezegd t is beroepsgeheim.

Stemmen of kiezen,

Verscholen

achter gordijnen

potloden aangescherpt

bolletjes gekleurd

geteld

winnaars en verliezers

het halfrond

gevuld in alle kleuren

het spreekgestoelte

schreeuwt

de stem

van de kiezer

groetjes chauffeurke

Terug naar ‘t stemkot

Een mens kan niet altijd over de bloemetjes en de bijtjes schrijven en af en toe moet men ook eens over zijn werk klappen hé.

Binnenkort zijn het terug verkiezingen en dus mogen we in juni terug het potlood ter hand nemen om naar de stembus te trekken.

Ja ja, een mens zou denken dat men met de stembusgang van verleden jaar gerust zou zijn voor een paar jaar maar na het gemeentebestuur moet er ook nog eens gestemd worden voor de kamer van Volksvertegenwoordigers hé.

Ja, het is een lange naam en het Parlement klinkt veel korter hé.

Het gaat hem hier wel over het federale parlement, want parlementen zijn er in alle soorten hé.

Ja, ze hebben daar op zeker moment bouwergunningen afgeleverd aan de lopende band.

Een Waals parlement, een Vlaams en een Brussels maar daar moeten we maar later voor naar de stembus.

Op 10 juni is het kiezen voor Senaat en Kamer.

Keuze genoeg hoor, want voor het parlement mogen we kiezen uit 150 personen om het halfrond te bevolken.

Het is altijd een spannende bedoening en je kunt het een beetje vergelijken met een missverkiezing.

De kieslijsten worden opgesteld en dan begint de politiek nerveus te worden.

Ja, als chauffeur zit ge natuurlijk op de eerste rij en kijkt ge die mannen recht in de ogen via de achteruitkijkspiegel hé.

De verschillende partijen brengen hun programma naar buiten en dan kan de kiezer vergelijken hé.

Meer werk en meer veiligheid staan bijna altijd op het menu.

Jamaar potverdekke ik heb werk genoeg zenne!

Onlangs gingen ze in het parlement sport en werk combineren en zo kregen we een marathonzitting.

Amai mijne frak dat had ge moeten zien!

Ik vind dat altijd wreed plezant want den ambiance bij een nachtzitting is totaal anders dan tijdens den dag hé.

Na middernacht stonden ze daar op het sprekersgestoelte te “filibusteren” met een half oog terwijl de voorzitter een paar uur vooruit keek en voor iedereen croissants bestelde.

Ja, ooit bestelde hij bij een andere marathonzitting scheermesjes maar omdat hij er zelf niet veel gebruik van maakt en dat er ook meer vrouwen in het halfrond zitten die het niet nodig vonden om hun zo vroeg op de morgen te scheren werden er nu geen besteld.

Ja, een parlementair is ook maar een mens en tegen de morgen liepen er daar een paar te slaapwandelen in de wandelgangen.

Anderen hoorden we dan weer dromen van wetsvoorstellen en sommigen leken al over de komende verkiezingen te dromen.

Straks hangen de kandidaten weer in het straatbeeld en moeten we onze keuze maken.

Kiezen we voor een partij of kiezen we voor een persoon?

Ja ’t is niet gemakkelijk als ge voor een persoon moet kiezen hé.

Ik zit altijd met wreed veel vragen in dat stemkot!

Ja ik moet met die mannen rondrijden en dan denkt ge twee keer na voor ge daar een bolletje gaat kleuren hé.

Naast de politieke ervaring of verwezenlijkingen kijk ik altijd of ik met iemand met een schoon kostuum kan rondrijden.

Maar ’t mag ook ne plezante zijn of ene die graag een “klapke doet in de wagen.

Potverdekke waar is de tijd dat de groenen nog in de regering zaten.

Dat was nog eens een schone tijd, ik had de achterzetels versierd met buxus en met die mannen kon ik altijd klappen over mijnen hof.

Och…veel veranderen doet het niet voor ons, wie we ook vervoeren het is steeds de mens in de politiek ontdekken.

Ja, we praten in de wagen nu eenmaal meer over het dagelijkse leven dan over de politiek.

Misschien zijn de chauffeurs wel de uitlaatklep voor de politieker hé.

Met elke verkiezing sta ik dan ook zenuwachtig achter het gordijn aan dat potlood te sabbelen om toch maar de juiste keuze te maken.

Gemakkelijk is dat niet want met de gemeenteraadsverkiezingen heb ik daar ook staan gommen.

Maar allé we hebben nog even tijd om na te denken hoewel de tijd ons vlug in ’t stemkot zal roepen.

In feite loop ik al zo nerveus als die mannen om te weten wie ik nu op mijne achterzetel ga hebben.

Och…we zien wel, binnenkort hangen ze in het straatbeeld en kan de kiesstrijd beginnen.

Ik kijk er alvast naar uit want zeg nu zelf elke partij brengt toch kleur in ons straatbeeld hé.

Groetjes chauffeurke

Het is maar als een mens anders gaat nadenken dat hij vaak ook anders gaat schrijven.
Onlangs ging ik naar een begrafenis en dat was de zoveelste in rij.
Toen ik nog in Brussel woonde was het precies of de begrafenissen uitgestorven waren en dat kwam omdat men in de grootsteden niemand kent.
We stonden er niet bij stil dat er ook mensen stierven, vooral omdat we voor onze eigen afgestorvenen terug naar ons dorp werden geroepen.
Wat iedereen het magische jaar 2000 noemde, was voor mij een verschrikkelijk jaar met de dood van mijn moeder.
Vaak gaan we naar een begrafenis om een laatste groet te brengen aan vriend of kennis, maar als het een eigen familielid is voelt het totaal anders aan.
En toch heeft de dood van mijn moeder mij een andere kijk gegeven op de dood.
Als ik in onze kleine dorpen een lijkwagen zie rijden dan zijn het ook een beetje onze dorpen die aan het sterven zijn.
Ik was nog maar pas terug in Deftinge aangekomen dat ik na zoveel jaren terug contact moest leggen en als halve “Kiekefretter” terug moest aanvaard worden door de dorpsbewoners die ik had achtergelaten.
Mijn goede vriend Rogéke was zo iemand, misschien omdat hij ook een inwijkeling was.
Van de eerste dag aanvaard en dat door een vriendschap die met de dag sterker werd.
Lang heeft het niet geduurd want ook hij ging veel te vroeg weg.
Daar zat ik dan terug in de kerk naast een houten kist waar mijn goede vriend mee naar zijn laatste rustplaats zou verhuizen.
En telkens ik nu naar een begrafenis ga zie ik zoveel beelden uit het verleden terug.
Mijn tante Marie, mijnen bompa, mijn moeder, Rogéke, een paar vrienden, buren… .
In feite zie ik telkens een persoon uit mijn jeugd verdwijnen.
Toen ik daar onlangs terug in de kerk zat, keek ik naar de mensen rondom mij zoals ik vroeger als kleine snotter ook wel eens deed hoewel dat meer uit nieuwsgierigheid was.
Vandaag zie ik zoveel zaken die ik vroeger nooit zag!
Het verdriet van de mensen en het verlies van een dierbare, in feite kan ik door gewoon aan mijn dierbaren te denken hun verdriet voelen.
Bij de offerande loop ik naast de kist en meestal is dat met een krop in de keel, zelfs al ken ik de persoon niet zo goed.
Vaak zou ik wat schrijfgerief willen bij de hand hebben om op het ogenblik zelf te schrijven wat ik juist voel.
Bij de laatste begrafenis stond de kist tussen staanders met kaarsen die op dezelfde hoogte waren afgebrand omdat ze op het zelfde ogenblik werden aangestoken en waarschijnlijk zouden ze binnen enige tijd ook samen doven.Bij de mens is het anders, wij blazen vaak onze laatste adem apart uit.
Op de kist wordt tegenwoordig vaak een foto geplaatst van de overledene en deze geeft niet alleen een beeld van de persoon maar is ook het begin van de herinneringen.
De pastoor schetst vaak een beeld door woorden te brengen die deze herinneringen nog accentueren.Ondertussen probeer ik niet alleen naar de teksten te luisteren maar let ik ook op détails.
Bij de laatste begrafenis zette onze pastoor de hobby van de overledene nog eens in de verf door te zeggen dat hij als duivenmelker van zijn duiven hield en dat het een deel van zijn leven was.
Zelfs de voorgelezen tekst ging over de duiven die Noach had laten vliegen en waar een duif na enige tijd met een palmtak in het bekje terug naar de ark was gekeerd.
Toeval of niet, maar door het matte glasraam van de kerk zag ik een duif heen en terug vliegen.
’t Was precies of ook zij was komen afscheid nemen van haar baasje.
Als ik zo tijdens de offerande naast de doodskist loop, knikt mijn hoofd lichtjes in de richting van de overledene uit respect.
Uit de schrijfsels van Ernest Claes kon ik leren hoe voornaam ieder mens wel is.
In feite is het sterven van een mens een beetje het opdrogen van de inkt.
De verhalen over de afgestorvene zullen nu uit het archief van de herinneringen moeten worden gehaald om ze tot leven te wekken.
De schrijver moet tussen de regels van het dagelijkse leven voor sommigen terugkeren in de tijd om hun verhaal te brengen.
In feite is het een soort eerbetoon of respect.
Alle personen die mij dierbaar geweest zijn of die een rol hebben gespeeld in mijn leven komen vroeg of laat wel terug in mijn schrijfsels, het is een manier om ze even terug tot leven te wekken en een beeld over hun leven of het verleden te schetsen.
Gewoon onze herinnering levendig houden.
Telkens een mens met de dood uit ons straatbeeld verdwijnt, is het een beetje een deel van het dorp dat sterft.
Vandaag ziet men ze nog met de schop in de hand in de “logtink” (groentetuin) werken en een paar dagen later gebruikt men een schop om hun laatste rustplaats te graven.
Men vergelijkt de jaren en de persoon en vaak zeggen we dan dat de tijd snel gaat zonder echt stil te staan dat ook onze tijd er vlug zal zijn.
Als ik na de offerande terug mijn plaats ga opzoeken kijk ik vaak in de richting van deze die hun plaats al terug gevonden hebben.
Ik knik dan ook even in hun richting om ze nog als levend persoon te begroeten en te danken om onze dorpen zo levendig te houden door de jaren.
Eens terug op mijn plaats sla ik het doodsprentje open en duik zo even terug in het leven van de persoon die daar nu voor het altaar ligt.
Op het ritme van de vaak gevoelige muziek die de krop in mijn keel dikwijls groter maakt, lees ik in het kort het leven van de overledene.
Eerst lees je zijn echte naam, want deze kan al eens verschillen van de dorpse bijnamen waarmee een persoon gans de tijd door het leven stapt.
Zijn of haar geboortejaar, de datum van overlijden en soms lees je bij ziekte of ongeval de reden van de dood.
Naast deze gegevens staat er dan meestal een tekst te lezen die mij al vaak een traan deden wegpinken in mijn gehardheid.
Soms kiest de begrafenisondernemer er ééntje uit of anders schrijft iemand uit de familiekring wel een paar regels.
Onlangs las ik de woorden van een kind naar zijn overleden moeder gericht, en ik moet zeggen dat ik niet de enige was die de tranen niet kon bedwingen.
Ja, ik probeer mij wel sterk voor te doen maar woorden kunnen nu éénmaal een stroom van emotie losmaken hé.
Blijkbaar hadden we de woorden en het gemis van het kind begrepen.
Het doodsprentje is door de jaren geëvolueerd en het zwart wit maakte plaats voor wat kleur op deze al sombere dagen.
Hoewel ik vaak de korte teksten ontleed om de persoon in gedachten te krijgen brengt een foto de persoon echt voor ogen.
Bij de laatste begrafenis keek ik naar de foto en zag een persoon die zo zou kunnen onttrokken geweest zijn uit de verhalen van Timmermans of Claes.
Bolle blozende wangen onder grote ogen in de schaduw van een klak.
Maar nee…we moesten het zover niet gaan zoeken, want het was iemand van bij ons.
Iemand die ook gewerkt had op ’t hof en die ook de grijze kiel van de duivenmelker droeg.
Vandaag voeg ik het doodsprentje toe aan het archief waar kennissen, buren en vrienden zijn opgeslagen.
Niet zomaar een schuif maar één in een juwelenkastje waar er al zovele waardevolle zielen hebben plaatsgenomen.
Ja, het sterven is het laatste onderdeel van ons leven en we kunnen het niet ontwijken.
Het is een verplicht onderdeel waar we vaak zelf niet over te beslissen hebben.
En zo sterven onze dorpen bij het luiden van de doodsklokken om ze een laatste rustplaats te geven op onze kleine kerkhoven.
Vaak trek ik er naartoe om ook daar mijn herinneringen te gaan halen.
Soms liggen de grafzerken in de schijnwerper van een zonnestraal en op andere dagen dan weer in het verdriet van een druilerige regen.
Sommige liggen er zelfs mysterieus bij achter een mistig gordijn.
Ja…een begrafenis is niet alleen afscheid nemen maar ook een beetje ontmoeten.
Vaak loop je sommige personen tegen het lijf op een begrafenis, terwijl je ze in het dagelijkse leven zelden ziet en af en toe wordt er wel een woordje gewisseld aan de uitgang van de kerk om dan weer afscheid te nemen tot de volgende begrafenis.
Ik kijk steeds met schrik in het hart naar de volgende doodsbrief die in mijn brievenbus beland!
Of ik ze nu ken of niet het doet er niet toe, want het is steeds een stukje van ons dorpse leven dat ons verlaat.
De gewone mens die geschiedenis schrijft tijdens het leven met als eindpunt de dood.
En ik…ik hoop dat ze mij nog wat tijd gunnen om al het leven en de herinneringen van onze dorpen op papier te zetten.


Groetjes chauffeurke

Niemand kon er naast kijken dat het verleden week de Ronde van Vlaanderen was en sommige mensen zullen misschien een uitgebreid verslag verwachten van chauffeurke.
Toen ik zondag aan de tent van alle festiviteiten liep, vroeg er nog iemand “chauffeurke nu weet ge weer wat schrijven zekerst”.
Maar ik las in de blik van de persoon dat hij het niet over de koers had maar eerder over het gebeuren er rond.
-Ja wees maar gerust dat ik weet wat schrijven, had ik geantwoord.
Ondertussen zal het sportverslag al oud nieuws zijn en kijken de echte sportievelingen al uit naar Parijs-Roubaix.
De meeste mensen weten ondertussen dat De beiaard veel meer is dan zomaar een gazet en
in feite kunnen ze er op zoek naar zichzelf.
Ik ga hier dus niet de Fred de Bruyne spelen door elke coureur zijn plaats te geven, maar gewoon mezelf blijven door het gebeuren rond het gebeuren te brengen, dus in dit geval de Ronde.
Ja, toen ik de vrijdag mijn boodschappen gaan doen was in Geraardsbergen, stond ik daar op zeker moment in een file van mobilhomes en wagens met een nummerplaat die een ander kleur hadden dan deze die ik in Lierde zie rijden.
Duitsers, Italianen, Fransen, Zwitsers en zelfs Polen, hoewel ik niet weet of die laatste ook voor de koers kwamen want ik heb geen enkel Poolse naam in het peloton horen afroepen.
Op zaterdag was het de Ronde voor wielertoeristen en ook dan trok ik even naar de muur om te zien wat die mannen en vrouwen bezielde om hun op een vrije dag zo in ’t zweet te fietsen.
In feite denken ze allemaal een beetje dat ze Van Peeteghem of Boonen zijn en willen ze hun grenzen even verleggen in een peloton van bijna 20.000 man.
Op de muur stond moeder de vrouw met de ganse kroost te roepen en te tieren als echte sportdirecteurs terwijl niet alleen het verzet kraakte op de fiets.
De grote massa liet het niet toe om vlot naar boven te rijden en de minder geoefende had hier dan de perfecte uitvlucht dat hij gehinderd was terwijl hij al vloeken tegen de grond ging.
Sommigen werden naar boven geschreeuwd en ik moet zeggen dat het mij niet onberoerd liet al ik daar plots twee gehandicapten met een zitfiets op armkracht zag naar boven rijden.
Ook twee kleine snotters van misschien een jaar of tien duwden met hun kleine witte beentjes het verzet rond.
Eentje had nog een trui van “Molteni” uit de kast gehaald en kreeg een applaus alsof hij hier de Rondewinnaar bleek te zijn.
Het weer was op zaterdag grijs en koel, maar je voelde zo dat het er op de fiets warm aan toeging.
’s Avonds werden op de terrasjes de drinkbussen geruild voor grote trappisten en werden de fietsavonturen van de dag besproken.
Toen ik de zondagmorgen wakker werd, keek ik op een zonovergoten boomgaard en wist direct dat het een prachtige dag zou worden.
’t Was niet alleen de dag van de Ronde maar ook nog eens Pasen.
Mijn kiekens hadden speciaal voor de gelegenheid gekleurde eieren gelegd en mijne pa had zijn schoonste zondagskostuum aangetrokken en zijn haar gekamd om naar de inhuldiging te gaan van onze” Miel” die in 1947 de Ronde op zijn naam mocht schrijven.
Te voet trok ik naar de feesttent en ik moet zeggen dat ik wreed verschoten was toen ik ginder aankwam.
Amai mijne frak, dat was daar precies het “woodstock” festival.
Een tiental brandweerwagens stonden er naast de tent opgesteld en hadden hun sirene vervangen door luidsprekers en boxen van een meter hoog.
Ik dacht eerst nog dat ze uit veiligheid zoveel pompiers hadden opgetrommeld omdat ze weten dat in Lierde het feesten vaak in vuur en vlam staat, maar nee ’t waren potverdekke carnavallisten uit Aalst die hier neergestreken waren.
Aan de andere kant van de tent stonden een frietkot en een paar kermisattracties zoals het ook in het jaar 47 moet geweest zijn.
In feite begint hier het echte verslag van de Ronde.
De Ronde van de mens die Lierde groot maakt!
Toen ik onlangs een paar oude foto’s zag kon ik vaststellen dat de oudere generatie allemaal in kostuum naar het feestgebeuren ging, en dat was hier niet anders.
Sommigen hadden elkaar blijkbaar al een ganse tijd niet meer gezien en de huldiging van het beeld van Miel Faignaert deed ze niet alleen terug samenkomen, maar ook terugkeren naar de herinneringen van toen.
Het begint met een goede dag te wensen en onmiddellijk beginnen ze elkaar te vergelijken om te zien op wie de jaren nu het meeste vat hebben gehad.
Ja, ook ik liep er mijn vroegere speelkameraad Alain tegen het lijf en moest ook al denken waar de jaren heen gevlogen waren.
Tussen de herinneringen en op muziek van de fanfare trokken ze dan van de tent naar de onthulling van het beeld.
Het gemeentebestuur liep er te blinken en daar was ook rede toe want ze hadden hier het volkse leven van toen terug kunnen doen herleven.
Bij het beeld werden ze verwelkomd door Pastoor Maarten en onze “Miel” stond er nog verscholen onder de Vlaamse Leeuw.
In 1947 was hij weliswaar groen, maar Vlaams was hij zeker.
Maar er werd niet alleen ode gebracht aan Miel Faignaert, ook de broer van Paul de Bruyne kwam een woord van eer brengen over zijn broer.
In zijn stem hoorde ik niet alleen de ode aan Paul, maar ook eerbied, verdriet en emotie.
Paul de Bruyne was een groot artiest met vele facetten, maar heeft op 20 februari 2007 jammer genoeg de koers verloren.
En plots dacht ik dan, wie weet staat hij ginder boven wel aan de zijde van Miel naar ons te kijken.
De onthulling van het beeld was tevens de start van de volkskermis rond de Ronde.
Ja, onze burgemeester had nog maar juist het woord receptie over zijn lippen laten vallen of de grote menigte repte zich naar de feesttent.
En zoals het elke Lierdenaar past, ging het feest gepaard met vele verhalen tussen pot en pint.
De stropdassen werden wat losser gemaakt en de mens rond de Ronde kreeg zijn plaats.
Vaak doe ik tijdens het schrijven beroep op de foto’s die ik trek om een beter beeld te krijgen en ik moet zeggen dat ik met mijn drie kilo foto’s dat ik getrokken heb een zeer goed beeld heb van wie de mens in Lierde nu juist is.
Och…we kwamen om naar de Ronde van Vlaanderen te kijken die gedurende 12km over ons grondgebied reed en gedurende hun passage hebben we onze stembanden hees geroepen op de coureurs van vandaag.
Misschien hadden we de uitslag liever anders gezien en een Belg zien winnen?
Ja, waarschijnlijk wel, maar wie weet keken de coureurs misschien ook wel naar ons.
Misschien waren ze wel een beetje verblind door onze landelijke schoonheid en door de zo schone innerlijke mens aan de kant.
Misschien keken ze naar het beeld van Faignaert en droomden ze allen van zijn prestatie te evenaren.
Misschien…misschien…ja misschien droomden ze er wel van om af te stappen en gewoon te komen feesten en ene te drinken in de tent.
Och… er is helemaal geen misschien!
Met zekerheid kunnen we zeggen dat het een geslaagde Ronde van Vlaanderen was.
Een Ronde van en door de mens.
Een Ronde die Lierde waardig is en die de pedaalslag ook in ons landelijk straatbeeld bracht.
Ja, beste mensen, de Ronde was een feest en dat is dank zij al deze die aanwezig waren en hun (kassei)steentje hebben bijgedragen.
Ik ga geen namen noemen om iemand hoger of lager op het podium te zetten, maar ik wil gewoon iedereen danken voor deze prachtige dag.
Bedankt aan de mens in en rond de Ronde.

Bedankt Lierde voor de zoveelste overwinning.



Groetjes chauffeurke

De bloesems van Lierde

Toen ik verleden week in mijn hof liep zag ik op mijne schouder een paar witte schilfers liggen.

Potverdekke ’t zal toch geen waar zijn dat ik weer met roos in mijn haar zit!

Plots zag ik een paar van die schilfers voor mijn ogen vallen en ze kwamen blijkbaar niet van mijne kop maar uit de lucht.

Lap…nu begint het nog te sneeuwen ook met de klimaatsverandering dacht ik bij mezelf.

Maar ook dat was onmogelijk want de lucht was zo blauw dat er in de verste verte geen sneeuw te bekennen was.

Al vlug ontdekte ik met mijn klein verstand dat het gewoon een paar blaadjes van de bloesems waren die hier voor mijn voeten vielen.

Onlangs ging ik nog naar de fruitstreek in Haspengouw, omdat ze mij gezegd hadden dat het zo schoon en prachtig is om tussen de bloesems te lopen.

Maar zoals dikwijls was ik een paar weken te vroeg en wandelde ik tussen de naakte takken van het fruitlandschap.

Ja, voor de zoveelste maal was ik tevergeefs op een ander gaan zoeken wat we hier bij ons ook kunnen vinden.

De boomgaard hier aan de Watermolenstraat in Deftinge ligt er momenteel prachtig bij, in feite heeft het iets van rust en romantiek.

Er liggen er nog een paar in ons Lierde en hopelijk worden ze in ere gehouden zodat onze kinderen en kleinkinderen later nog weten wat een bloesem is.

Ja, ik kan er uren naar kijken en de inspiratie opsnuiven.

De bomen staan er als besneeuwd bij en toch is het lente.

De witte bloesems doen ons in feite een beetje ontwaken uit de winter die we dit jaar niet gehad hebben.

Ze schilderen de takken wit tegen blauwe luchten en doen onze monden praten over het mooie van onze streek.

Ook de mens gaat anders leven en ontwaakt uit zijn winterslaap.

Sommigen van mijn buren hebben hun schop al afgekuist en dan niet in de spreekwoordelijke vorm dat ze het afgestapt of gestopt zijn met iets maar wel dat het buitenleven hen roept.

Onder zonnestralen spitten ze er op los en hun zoute zweetdruppels zegenen als eerste de zware aardkluiten.

Er wordt gegraven en geëgd en zelfs de bureaucraat of ambtenaar kan hier nat in ’t zweet staan spitten om ’s anderdaags fier zijn eeltwonden op het werk te tonen.

De groentetuin wordt verdeeld in bedden waar straks het zaad slapend zal kiemen om later in ons bord te ontwaken.

In de verte hoort men de grasmachines maaien en al vlug worden deze opgenomen in de statistieken om ze de stempel te geven van zware bevuiler.

Ja, onlangs las ik dat een grasmachine op benzine zoveel bevuilt als een wagen die 1500km zou rijden.

Statistieken opstellen doet ge door te vergelijken en dan stel ik mij de vraag of den dienen met zijn grasmachine daar tot aan de “Côte d’azur” is gereden om ook evenveel kilometers op de teller te hebben.

Volgens mij gaan ze binnen een paar jaar in die statistieken ook vermelden dat we de lucht bevuilen door scheten te laten en dat het van onze eigen gekweekte groenten komt.

Ja ja, de kleine man met zijn “tondeuske” de schuld geven terwijl ze ginder in Rusland en China de rook met dikke wolken door de schouwen blazen.

Elk jaar steken ze hectaren bossen in brand om later hun woonprojecten te verwezenlijken en het regenwoud zijn ze ook serieus aan het uitdunnen terwijl de kapper het minste geld ziet.

Mijn grootmoeder heeft jaren met krulspelden in het haar gelopen omdat ze de bus haarlak niet wou gebruiken voor de klimaatsverandering die er zat aan te komen.

Als kleine snotter probeerde ik mij zo weinig mogelijk te wassen met zeep om ook de bevuiling van onze kleine beken tegen te gaan.

Mijnen bompa ging buiten tegen de bomen plassen en dat was niet alleen voor zijnen eigendom af te bakenen, maar ook om water te sparen bij het doortrekken zodat we later niet met een watertekort zouden zitten.

Wij hebben door de jaren in elk geval ons best gedaan voor het milieu en ze moeten de fout hier nu niet in mijn schoenen komen schuiven.

Ik hoop maar dat ik nog lang mag ondergesneeuwd geraken door de bloesems van onze natuur.

Maar niet alleen de mens ontwaakt met de eerste bloesems ook de dieren zien het verschil.

De koeien huppelen als pasgeborenen in het frisse groene gras om daarna terug hun plaats in te nemen aan één of andere spoorweg waar ze naar de treinen gapen.

Maar ook dat gaat veel moeilijker voor de dieren, want daar waar ze vroeger een boemeltrein zagen passeren moeten ze hun nu al haasten om de TGV te volgen zonder een nekverrekking op te doen.

Ja, ’t is soms eigenaardig hoe een mens bloesems van herinneringen draagt terwijl hij vandaag onder de stam van gisteren staat.

Ondertussen zie ik de vogels nestellen in bomen waar ze op een achtergrond van blauwe luchten een behang van witte bloesems hebben.

Natuurlijker kan de slaapkamer voor de jonge vogels niet zijn.

Een huis in echte perelaar met twijgjes in echte eik waar de jongen zullen grootgebracht worden onder een centrale verwarming van moeders vleugels.

Beneden is de mol dan weer druk bezig met hopen te verzetten om zijn gangen te gaan terwijl de lijster met sproeten op haar lijf het probeert te halen van de vink.

Het leven van een bloesem duurt maar eventjes en straks schud de wind ze wel van hun takken om ze zo wit als sneeuw te laten vallen als bloesemtapijt.

Ze ruimen dan plaats voor de vruchten die straks terug in trossen aan de takken zullen hangen.

Twee jaar geleden braken er hier zelfs takken onder het gewicht van de peren waar de koeien ze als dessert op het menu hadden staan.

De spreeuwen vielen dan weer met honderden in de kerselaar om daar hun familiefeest te komen geven en waarvoor ik af en toe moest applaudisseren om ze te verjagen.

Zoveel schoons doet een mens eens nadenken.

Straks zitten we terug in de reiscatalogus te bladeren om het iets verder te gaan zoeken.

Ja soms denken we dat het op een ander beter is of willen we het gewoon even vergelijken zoals in de statistieken.

Op zoek naar gebakken peren in Irak of houden we het gewoon veilig en rustig in “Istanboel” of “ is’t dan boel” als ik het op zijn “Dieftings” moet uitspreken.

Och ja…de mens gaat vooral het goede weer opzoeken, want dat was volgens de statistieken niet te fameus in ons klein landje.

Maar spreken ze elkaar dan niet tegen als ze zeggen dat er al een ganse tijd een verwarming van onze aarde te voelen is.

Het klimaat verandert en zo zouden we binnen een paar jaar met tropische temperaturen zitten!

Ja ja…nog een paar jaren geduld en het is zover dat we Lierde in de reiscatalogus zien staan met witte stranden aan de watermolenbeek.

Wuivende palmbomen in de populierenstraat en boomgaarden zullen ananas en kokosnoten dragen.

Kamelen zullen dan staan gapen naar de duizenden reizigers die in Gemeldorp van de trein zullen stappen.

En wij…wij zullen ergens anders de rust gaan zoeken om voor onze kleinkinderen voor te lezen uit geschiedenisboeken en ze zo te vertelen hoe schoon ons Lierde wel was.

Oei e oei…ik spreek hier al in de verleden tijd terwijl mijn fantasie op hol begint te slaan.

Ja dat hebt ge als ze u als jong kalf de lente insturen hé.

Een mens zit zo te denken en te vergelijken en dan zit ge plots al jaren verder terwijl ge vergeet te genieten van vandaag.

Awel dat ga ik nu eens doen zie, mijn pen eventjes neerleggen en mijn jongste zoon de bloesems tonen waar de vogels hun nest aan het maken zijn.

Een wandeling doen onder de takken met bloesems en hem vertellen hoe het vroeger was, maar hem vooral zeggen dat het zo kan blijven voor later, zodat ook hij aan zijn kinderen kan vertellen hoe het vandaag is.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody

De zomer is dood

Akkers en velden

liggen er kaal bij

de zomer wordt gecremeerd

en uitgestrooid als mest

dampend

dringen restanten

ten gronde

groeiend naar volgende oogst

elk jaar opnieuw

sterven zomers

uitgestrooid in de herfst

onder winterse zerken

groetjes chauffeurke