In 1971 waren The Jazz Crusaders lichtjes van groepsnaam veranderd: ze lieten "Jazz" vallen en op de elpee 'Pass The Plate' gingen ze dus door het muzikaal leven als The Crusaders!
Gelukkig bleef de fantastische muziek nagenoeg dezelfde, ik zou zelfs meer durven zeggen, de vier muzikanten werden almaar beter!
Hierna volgt de tracklist: 'Pass The Plate', een medley van 15:30 min. die bestaat uit: 'Tap N' Shuffle' 'Sing For Your Keep' 'Beggin'' 'Haggin' Stomp!' 'Pennies, Nickels And Dimes'; 'Young Rabbits '71 - '72'; 'Listen And You'll See'; 'Greasy Spoon'; 'Treat Me Like Ya Treat Yaself'; 'Goin' Down South'; 'Love Can't Grow Where The Rain Won't Fall'.
Kortom alweer jazz/funk om duimen en vingers bij af te likken.
Ik wil jullie die lange medley niet onthouden! Ik telde in 1971 voor die pas uitgebrachte elpee opnieuw 250 BEF neer.
Opnieuw ging ik in 1971 op zoek naar die zalige muziek uit de jaren zestig. Die vond ik op een verzamelplaat van The Chambers Brothers die in dat jaar werd uitgebracht.
'The Chambers Brothers' Greatest Hits' dekt volledig de lading. Oordeel zelf maar aan de hand van volgende tracklist: 'Funky'; 'In The Midnight Hour'; 'Time Has Come Today'; 'I Can't Turn You Loose'; 'People Get Ready'; 'All Strung Out Over You'; 'Are You Ready'; 'Let's Do It (Do It Together)'; 'Love, Peace And Happiness'.
De rock/soul-groep bestond uit de Afro-Amerikaanse broers George Chambers, Joseph Chambers, Lester Chambers, Willie Chambers met Brian Keenan, de blanke drummer.
Mijn keuze van vandaag valt op het psychedelische 'Time Has Come Today' dat in 1968 een grote hit was. Op deze elpee staat gelukkig de lange versie die indertijd voor de single drastisch werd ingekort tot iets meer dan 4 minuten. Deze versie duurt ongeveer 11 minuten! Veel waar voor mijn geld (250 BEF)!
♫♫♫ Tic, toc, tic, toc ... cuckoo! ♫♫♫ ...
In 1969 was ik in de ban geraakt van Santana. Dankzij hun optreden op Woodstock 1969 maar vooral door hun versie van 'Jingo', een machtige compositie van Babatunde Olatunji, een Nigeriaanse percussionist. Hij kreeg in 1957 een platencontract bij Columbia Records. Als eerste plaat verscheen in 1959 zijn 'Drums of Passion', met daarop het fantastische nummer 'Jin-go-lo-ba'. Zelfs Serge Gainsbourg was een fan want op zijn elpee 'Gainsbourg Percussions' uit 1964 staat 'Marabout'. Luister daar bij gelegenheid eens naar!
Eerlijk gezegd viel deze elpee ietwat tegen want Carlos Santana en zijn band waren een andere muzikale richting ingeslagen. De hoes van deze plaat vond ik niet mooi. Het was de derde langspeelplaat van de band en in sommige landen kreeg ze de titel 'The Third Album', in andere simpelweg 'Santana'. Vandaar dat er vaak verwarring was met hun eerste LP die ook 'Santana' heet, die met de leeuwenkop.
De tracklist is de volgende: 'Batuka'; 'No One To Depend On'; 'Taboo'; 'Toussaint L'Overture'; 'Everybody's Everything'; 'Guajira'; 'Jungle Strut'; 'Everything's Coming Our Way'; 'Para Los Rumberos'.
Toch is 'Guajira' beslist de moeite waard. Minder uitgesproken percussie en meer Latijns-Amerikaanse uitstraling.
Ook deze plaat kostte in 1971 250 BEF, omgerekend zo'n € 6,20. Nu is dat een habbekrats maar in mijn studententijd was dat veel geld!
250 BEF was in 1971 zeker en vast een stevig bedrag. Vandaar dat ik meer en meer ging snuisteren in de afprijsbakken van platenwinkels. Zoals "La Maison bleue" in het centrum van Brussel of warenhuizen zoals Delhaize of later de Colruyt. Zo vond ik bij warenhuis Delhaize in Oudergem de elpee 'Love Is Blue' van The Dells, een Amerikaanse soul - doo-wop - funk - disco - vocale groep, opgericht in 1952! Voor de meer dan schappelijke prijs van 169 BEF.
De vinylplaat uit 1969 teerde verder op hun waanzinnig succes met de medley 'I Can Sing A Rainbow/Love Is Blue', die ik in juli 1969 (toen ik daar in een Engels gezin verbleef) dagelijks hoorde, zowel op de radio als in Carnaby Street.
'Love Is Blue' is natuurlijk de vertaling van 'L'amour est bleu' van Vicky (Leandros) die daarmee deelnam aan het Eurovisiesongfestival van 1967. Ze werd toen pas vierde voor het Groothertogdom Luxemburg. In 1968 wisten Paul Mauriat en zijn orkest de nummer één positie te bereiken in de VS met hun instrumentale versie!
Hier hebben Chantal en ik ook heel vaak op gedanst, zelfs bij ons thuis!
Van een plaspauze voor de deejay van dienst gesproken!
Met een meer dan 21 minuten durende versie van een oude song van The Temptations (die hier in West-Europa niet eens zo bekend was) schoot Rare Earth omhoog in bijna alle hitlijsten ter wereld.
Rare Earth is een Amerikaanse rhythm-and-blues/bluesrock-band, die vooral bekend is als de eerste succesvolle blanke groep die een contract kreeg bij het zwarte platenlabel Motown. Enkel de Britse Kiki Dee en de Canadees R. Dean Taylor hadden hen dat voorgedaan.
Wat stond er allemaal op die langspeelplaat die in de VS werd uitgebracht in 1969 maar pas een jaar later in West-Europa doorbrak? A-kant: 'Magic Key', 'Tobacco Road', 'Feelin' Alright', 'In Bed', 'Train To Nowhere', en op de B-kant: 'Get Ready'. De versie van 'Get Ready' werd in de studio opgenomen en er werd applaus aan toegevoegd van een zogenaamd aanwezig publiek om het geheel een "live" toets te geven. De intro is een welbekend tromgeroffel gevolgd door een instrumentale slow die enkele minuten duurt en dan kan iedere muzikant zich uptempo in een solo uitleven.
De oorspronkelijke bezetting was: Gil Bridges, saxofoon, fluit, zang; Peter Hoorelbeke (alias Peter Rivera), leadzang, drums; John Parrish (alias John Persh), basgitaar, tromboon, zang; Rod Richards (geboren als Rod Cox), gitaar, zang; Kenny James (geboren als Ken Folcik), keyboards; Edward "Eddie" Guzman (conga's en percussie).
Ook deze elpee was in bijna elke jeugdclub of discotheek terug te vinden. Ik kocht ze in 1971 voor de som van 250 BEF.
Kleine anekdote: DJ Claude Delacroix van de RTBf kon Rare Earth nauwelijks uitspreken want hij had het steevast over "rare iert", rare uitgesproken zoals in rare kerel. 😄
Eveneens getekend op het Tamla-Motown label was het trio The Undisputed Truth. Ontstaan in het brein van de geweldige producer Norman Whitfield. Joe Harris (niet de Limburgse zanger), Billie Calvin, en Brenda Evans waren de oorspronkelijke leden van de groep.
Hoogtepunten uit de prachtige elpee is zonder meer 'Ball Of Confusion (That's What The World Is Today)', geschreven door Norman Whitfield en Barrett Strong en oorspronkelijk uitgebracht door The Temptations in 1970.
Psychedelische soul van de bovenste plank. Deze versie duurt meer dan 10 minuten en jammer genoeg is de tekst nog altijd actueel, zeker in deze rumoerige en onzekere tijden van oorlog, onrust, rassendiscriminatie, wapenwedloop en politieke tegenstellingen.
Deze fantastische langspeelplaat kocht ik in 1971 ook voor 250 BEF.
Ook een prachtige hoes, terloops.
'It's All Over Now Baby Blue' is een geniale compositie van Bob Dylan met talloze versies van verschillende artiesten. Een van de beste volgens mij is de cover van de Noord-Ierse rockband Them met de onnavolgbare Van Morrison.
In 1965 was 'Gloria' een hitje en dankzij de Noord-Franse discotheken een groter succes in 1967. In dat jaar ging Van Morrison ook solo met als geschenk de wereldhit 'Brown Eyed Girl'.
In 1971 was ik dan ook op zoek naar die geweldige muziek uit de jaren zestig. In de Delhaize van Oudergem vond ik toevallig de elpee 'Gloria/The World of Them' van Them, uitgebracht in 1970 op het Decca label.
De grootste hits staan erop: 'Here Comes The Night', 'Baby Please Don't Go', 'I'm Gonna Dress In Black', 'Richard Cory (van Paul Simon), 'I Put A Spell On You' (van Screamin' Jay Hawkins), 'Bring 'Em On In', 'Gloria' en 'Mystic Eyes' (alle drie van Van Morrison), Turn On Your Love Light, 'It's All Over Now, Baby Blue (Dylan), 'One Two Brown Eyes' (van Van Morrison), en 'Don't Start Crying Now'.
12 fantastische songs voor slechts 199 BEF. Het waren de koopjes van de maand juli!
De laatste elpee voor vandaag is 'Ram' van Paul & Linda McCartney. Deze laatste wordt maar al te vaak vergeten ondanks het feit dat ze een grote inbreng had in die elpee. Paul leerde Linda op de keyboard spelen en zij zong heel vaak mee in de achtergrond.
Nog altijd in het geweldig jaar 1971 waarin ik 20 jaar zou worden, kocht ik deze nieuwe elpee voor 250 BEF.
Mijn keuze valt nu en toen ook op het fantastische 'Uncle Albert/Admiral Halsey', een medley die enkel in de VS op nummer één kwam te staan. Toen ik op een fuif van de jeugdclub in het Hooghuis in Bosvoorde platen draaide speelde ik die medley onmiddellijk gevolgd door 'Smile Away', want zo staan ze in die volgorde op de LP.
"One, two, three, four", riep Paul en met groot succes trouwens, want na die slow stond de dansvloer weer vol met dansende en rockende leeftijdsgenoten.
