Van een plaspauze voor de deejay van dienst gesproken!
Met een meer dan 21 minuten durende versie van een oude song van The Temptations (die hier in West-Europa niet eens zo bekend was) schoot Rare Earth omhoog in bijna alle hitlijsten ter wereld.
Rare Earth is een Amerikaanse rhythm-and-blues/bluesrock-band, die vooral bekend is als de eerste succesvolle blanke groep die een contract kreeg bij het zwarte platenlabel Motown. Enkel de Britse Kiki Dee en de Canadees R. Dean Taylor hadden hen dat voorgedaan.
Wat stond er allemaal op die langspeelplaat die in de VS werd uitgebracht in 1969 maar pas een jaar later in West-Europa doorbrak? A-kant: 'Magic Key', 'Tobacco Road', 'Feelin' Alright', 'In Bed', 'Train To Nowhere', en op de B-kant: 'Get Ready'. De versie van 'Get Ready' werd in de studio opgenomen en er werd applaus aan toegevoegd van een zogenaamd aanwezig publiek om het geheel een "live" toets te geven. De intro is een welbekend tromgeroffel gevolgd door een instrumentale slow die enkele minuten duurt en dan kan iedere muzikant zich uptempo in een solo uitleven.
De oorspronkelijke bezetting was: Gil Bridges, saxofoon, fluit, zang; Peter Hoorelbeke (alias Peter Rivera), leadzang, drums; John Parrish (alias John Persh), basgitaar, tromboon, zang; Rod Richards (geboren als Rod Cox), gitaar, zang; Kenny James (geboren als Ken Folcik), keyboards; Edward "Eddie" Guzman (conga's en percussie).
Ook deze elpee was in bijna elke jeugdclub of discotheek terug te vinden. Ik kocht ze in 1971 voor de som van 250 BEF.
Kleine anekdote: DJ Claude Delacroix van de RTBf kon Rare Earth nauwelijks uitspreken want hij had het steevast over "rare iert", rare uitgesproken zoals in rare kerel. 😄
Eveneens getekend op het Tamla-Motown label was het trio The Undisputed Truth. Ontstaan in het brein van de geweldige producer Norman Whitfield. Joe Harris (niet de Limburgse zanger), Billie Calvin, en Brenda Evans waren de oorspronkelijke leden van de groep.
Hoogtepunten uit de prachtige elpee is zonder meer 'Ball Of Confusion (That's What The World Is Today)', geschreven door Norman Whitfield en Barrett Strong en oorspronkelijk uitgebracht door The Temptations in 1970.
Psychedelische soul van de bovenste plank. Deze versie duurt meer dan 10 minuten en jammer genoeg is de tekst nog altijd actueel, zeker in deze rumoerige en onzekere tijden van oorlog, onrust, rassendiscriminatie, wapenwedloop en politieke tegenstellingen.
Deze fantastische langspeelplaat kocht ik in 1971 ook voor 250 BEF.
Ook een prachtige hoes, terloops.
'It's All Over Now Baby Blue' is een geniale compositie van Bob Dylan met talloze versies van verschillende artiesten. Een van de beste volgens mij is de cover van de Noord-Ierse rockband Them met de onnavolgbare Van Morrison.
In 1965 was 'Gloria' een hitje en dankzij de Noord-Franse discotheken een groter succes in 1967. In dat jaar ging Van Morrison ook solo met als geschenk de wereldhit 'Brown Eyed Girl'.
In 1971 was ik dan ook op zoek naar die geweldige muziek uit de jaren zestig. In de Delhaize van Oudergem vond ik toevallig de elpee 'Gloria/The World of Them' van Them, uitgebracht in 1970 op het Decca label.
De grootste hits staan erop: 'Here Comes The Night', 'Baby Please Don't Go', 'I'm Gonna Dress In Black', 'Richard Cory (van Paul Simon), 'I Put A Spell On You' (van Screamin' Jay Hawkins), 'Bring 'Em On In', 'Gloria' en 'Mystic Eyes' (alle drie van Van Morrison), Turn On Your Love Light, 'It's All Over Now, Baby Blue (Dylan), 'One Two Brown Eyes' (van Van Morrison), en 'Don't Start Crying Now'.
12 fantastische songs voor slechts 199 BEF. Het waren de koopjes van de maand juli!
De laatste elpee voor vandaag is 'Ram' van Paul & Linda McCartney. Deze laatste wordt maar al te vaak vergeten ondanks het feit dat ze een grote inbreng had in die elpee. Paul leerde Linda op de keyboard spelen en zij zong heel vaak mee in de achtergrond.
Nog altijd in het geweldig jaar 1971 waarin ik 20 jaar zou worden, kocht ik deze nieuwe elpee voor 250 BEF.
Mijn keuze valt nu en toen ook op het fantastische 'Uncle Albert/Admiral Halsey', een medley die enkel in de VS op nummer één kwam te staan. Toen ik op een fuif van de jeugdclub in het Hooghuis in Bosvoorde platen draaide speelde ik die medley onmiddellijk gevolgd door 'Smile Away', want zo staan ze in die volgorde op de LP.
"One, two, three, four", riep Paul en met groot succes trouwens, want na die slow stond de dansvloer weer vol met dansende en rockende leeftijdsgenoten.
