Woensdag vertrokken uit Marbella. Zomer.

Zon aan de blauwe hemel, de zee in azuur.

Eerste stop in Valencia, dicht bij de plek waar we in oktober drie dagen overnachtten, maar wel aan de andere kant van het Parque Natural Albufera. Echt Spaans lenteweer.

De dag daarna verbleven we in het verbluffende kasteel Castell d'Emporda, 30 km ten oosten van Girona. Nauwelijks zon te zien, maar dat werd goedgemaakt door het verblijf zelf. Spaanse winter.

Dan hadden we een kort intermezzo in het domein l'Espinet in Quillan (tussen Perpignan en Carcassonne), waar we de laatste 15 jaren ten minste éénmaal per jaar verbleven. We hadden in de namiddag een afspraak ten huize van Rita en Harry, die ons eindelijk weer de smaak van Blanquette de Limoux in herinnering brachten.

Het moet niet altijd Cava zijn. De zon was opnieuw volledig van de partij tijdens deze welkome tussenstop.

Een dik uur na vertrek zaten we volop in de sneeuw, op ongeveer 650 m hoogte, in een dorp tussen Carcassonne en Toulouse. Gelukkig hadden we een B&B in een vallei gereserveerd, sneeuwvrij. Toch was het daar ook niet al te warm. De thermostaat moest omhoog, en de truien werden boven gehaald.

Vanmorgen, na het ontbijt, begonnen we de definitieve tocht naar het barre noorden. Op dit ogenblik zitten we in het warme huis van Betty (afkomstig uit Leuven), die ons een fles wijn offreert om de ervaringen van de laatste dagen door te spoelen.

zie http://users.telenet.be/Vanwinkel/

Morgen zijn we, zonder tegenslag, opnieuw thuis, en kunnen we starten met acclimatiseren aan de Belgische kust.

Tot volgende.   

08-05-2010, 00:00 geschreven door grob  

Vandaag gaan we door tot de bodem, de artisjokbodem.

Het leuke is dat je in Spanje volop (voorlopig toch nog) verse tonijn op de kop

kan tikken, en hem daarna nog opsmikkelen ook.

Welke groenten gaan we daarbij nemen?

Waarom eens geen distelbloem? Of met andere woorden: artisjok.

Artisjokken zijn echt wel de vlezige, gesloten en geschubde bloemknoppen

van een distelsoort.

Daarmee wil ik niet zeggen dat je die ene vervelende distel uit je achtertuin

morgen moet gaan opknabbelen.

De artisjok is gekweekt uit de kardoen, een distel die nog steeds in het wild

 voorkomt. De oorsprong ligt waarschijnlijk in Perzië (Iran) en Turkije.

Al voor onze jaartelling was de artisjok een geliefde delicatesse

bij de Egyptenaren en de Romeinen. Ook de Franse edelen waren er dol op.

Tot in de 18e eeuw werd het eten van artisjokken beschouwd als een teken

van rijkdom. Ook in onze tijd wordt de plant beschouwd als een delicatesse,

die bovendien makkelijk in de tuin te kweken is.

Artisjokken worden vandaag ook het hele jaar aangevoerd vanuit Frankrijk,

Egypte, Spanje en Italië.

De grootte van de artisjok hangt af van het ras en zegt dus niets over de kwaliteit.

Zo zie je op de eerste foto een kleine arti, en op de tweede foto een grote sjok.

Let er bij de aankoop op dat de artisjokken niet te veel bruine blaadjes (schubben)

 vertonen, dat de stengel stevig aanvoelt en dat de knop nog gesloten is.

 Artisjokbodems zijn ook in blik verkrijgbaar.

Je kunt dus slim doen zoals ik, en enkel de artisjokbodems of -harten gebruiken..

De artisjokken vertonen ook slim gedrag.

Ze bezitten het merkwaardige verschijnsel van prikkelbare meeldraden:

bij aanraking met bijvoorbeeld een bijentong of -poot trekken de helmdraden

zich samen en komt er een snuifje wit stuifmeel vrij uit de helmknoppen.

Ga en vermenigvuldig u! (Job, XIII, §5)

Als je nu toch zelf deze distels wil bedwingen (misschien omdat je de blaadjes

ook wil degusteren), kan je als volgt tewerk gaan:

Wassen, de steel afbreken en de onderste lelijke en taaie bladeren verwijderen.

Knip de puntjes van de bladeren alleen af als ze lelijk zijn.

Leg de artisjokken samen met de stelen en de weggesneden bladeren in

een bodem kokend water met zout. Voeg eventueel azijn of citroensap toe

(of steek een paar dunne, halve schijfjes tussen de bladeren).

Ze zijn gaar in 30 à 40 min. (controleren door met een vork aan een blaadje

te trekken: als het gemakkelijk loslaat is de groente gaar).

Ondersteboven laten uitlekken in vergiet en droogdeppen met een doek.

Trek van onderaf beginnend de blaadjes een voor een uit de artisjok en

dompel ze telkens met de vlezige onderkant in een dipsaus. Zuig de blaadjes uit.

Het 'hooi' (de nog niet ontwikkelde bloemblaadjes) dat nu tevoorschijn komt

is niet eetbaar. Schraap het met een mes van de artisjokbodem.

 De bodem is wel het lekkerste deel van de artisjok: snijd hem in stukjes

en geniet ervan met de rest van het sausje.

Mijn manier: neem artisjokharten uit blik; gooi ze in een vergiet en laat ze uitlekken.

TIP! Hou er rekening mee dat wijn niet goed bij artisjokken smaakt. Neem dus je voorzorgen. Mediabestanden

Het is natuurlijk een mediterraan gerecht, en er komen o.a. nog trostomaatjes

en olijven aan te pas.

Kortom, tijd voor ons (supereenvoudig) recept “tonijn met artisjokbodems”:

Nog een kwartier laten opkomen in de oven.

En toekijken terwijl de kwijl uit mijn mondhoeken gutst.

Op voorhand gedresseerd, mag het uit de oven onmiddellijk de tafel op.

.

Dit gerecht is waarschijnlijk een van de meest fotogenieke die ik maakte.

En het is dan nog heel lekker ook.

En iedereen kan dit maken zonder probleem.

En ik wou dat ik het weer hier en nu kon eten.

De kans is zeer groot dat dit (voorlopig) het laatste blogstukje is uit Spanje.

Het volgende zal zijn van onderweg, of vanuit België.

Ondertussen gaan we vanaf woensdag nog wat reisavonturen beleven

in het binnenland van Spanje en Frankrijk.

01-05-2010, 15:07 geschreven door grob  

De Mercedes, scheepje waar we mee gaan varen is dus een brik.

Misschien is het interessant om in de buurt te blijven van een reddingsboei.

Want “brik” klinkt niet zo betrouwbaar als een klipper vind ik, of een karveel.

Het vaargebied van de Mercedes is nogal uitgebreid.

Op de kaart zijn de landen aangestipt, waar “zij” regelmatig het anker werpt.

Als je de Lotto wint kan je zelf je eigen bestemming bepalen, waar dan ook.

Voorlopig houden we het maar op een zeetocht in de Belgische wateren.

We zijn aangemonsterd en we hebben nog even tijd.

Greta nestelt zich toevallig in de buurt van de scheepsbar.

Mijn beurt om van de zon te genieten.

De boog en de boeg kunnen niet altijd gespannen staan.

Eens het anker gelicht is, vaart het schip (met motor) naar de open zee.

De landratten moeten zich hier beschermen met een extra jas.

In het begin is het nog wat zoeken naar het juiste evenwicht.

De zeilen worden opgetuigd en beginnen rumoerig te flapperen.

Aan de boeg hangen wat lakens te drogen, maar het kunnen evengoed zeilen zijn.

Wat kent een leek als ik daar van?

Voorlopig mogen we trouwens niet in de buurt van de boeg komen.

De specialisten zijn daar aan het werk om alles uit de zeildoeken te doen.

En zo gaan we dan op pad, met alle zeilen klapperend in de wind.

Bezoekers van een kleiner formaat komen ook even langs om te kurieuzeneuzen.

Maar veel valt er niet te zien. Iedereen is relaxed tot en met.

Zo relax zelfs dat een reddingsboot er geen vertrouwen meer in heeft,

en ons argwanend van nabij gade slaat.

Nochtans gaat alles er vredig aan toe.

Er heeft net een barmeid die struikelde over de uitgang van de bar rechts

 een dienbord met enkele glazen wijn over mijn rug uitgestort,

maar een echte zeebob valt daar niet over.

Een wijndichte vest moet je natuurlijk wel voorzien hebben.

En zo dobberen we rustig verder over het zilte nat, terwijl

de kleinere brikjes en brakjes ons pad voorafgaan.

Op zo’n brik krijg je al gauw de hik.

Goed vasthouden is de boodschap.

 Hoe langer hoe meer begint dat hier op de Titanic te lijken.

Greta staat bijna op de boegspriet en heeft zin

om haar armpjes te spreiden.

Bob DiCaprio komt nog net op tijd om haar af te stoppen

(voor de veiligheid natuurlijk).

De Mercedes gaat nu keren, en alle hens komt aan dek.

Het schip moet terugkeren en het touwtrekken kan beginnen.

Barman, steward, matroos, stukadoor,

iedereen zet zijn beste beentje voor.

Soms is er wat touw over.

Beter te veel dan te weinig voor mijn part.

Vanaf de boegspriet komt Oostende opnieuw in zicht.

Hier probeer ik eindjes touw op de juiste plaats te trekken,

en het is zwaar werk.

Dan toch maar liever een scheepsladder op,

om hogerop een losgeslagen stuk zeil te bedwingen. 

Ik dacht dat matrozen altijd alles netjes opruimen,

maar niet waar hoor.

Dat moest ik nu thuis eens laten rondslingeren!

De skyline van Oostende komt stilaan opnieuw in zicht.

We naderen het staketsel. Altijd een beetje riskant met een groot zeilschip.

Intussen is het Casino ook al niet van plaats veranderd.

En zo eindigt deze fantastische zeiltocht met de Mercedes,

die andere waterige oorden gaat opzoeken.

Onze slogan was: Wind is our Friend.

Meer info vind je op www.windisourfriend.com

23-04-2010, 00:00 geschreven door grob  

Waar je hem wel moet zetten lees je hier verder en uitvoerig!

Saliekruid wordt onterecht nog te weinig gebruikt in de keuken.

Vandaag gaat hij zijn rol vervullen samen met een stuk kalkoen en selder.

Kennen jullie al de topper onder de geneeskrachtige planten?

Dat is inderdaad salie en weten jullie ook waarom dat zo is? Lees verder.

De naam komt uit het Latijn, en betekent genezen of helen.
Eeuwenlang werd Salie als een wonderplant beschouwd,

weliswaar was men in de donkere tijden  nog niet veel gewend.

Van origine was salie terug te vinden rond de Middellandse Zee,

meer bepaald bij de Grieken en de Romeinen..

De klassieke Grieken gebruikten de plant al voor de behandeling van

tuberculose, zweren en slangenbeten.

Romeinen brachten het mee naar onze streken

Ze beschouwden de plant als een gewijd kruid, en ze kenden een

uitgebreid protocol en ceremonie voor het plukken.

Zo diende het met een speciaal mes gesneden te worden;

dit mocht geen metalen mes zijn, omdat het kruid hierop zou reageren.

Ook diende men schone kleren te dragen en schone voeten te hebben.

In de Middeleeuwen was salie het middel (zogezegd) tegen cholera en de pest.

Later in de tijd, spreken we hier van de 17de en 18de eeuw, was salie

een uitstekend ruilmiddel voor onze Nederlandse buren.

In het verre Oosten ruilden ze de salieblaadjes voor theeblaadjes.

Drie kisten thee voor één kist salie aub. Geboren handelaars, die Nederlanders!

Zelfs de Sinezen waren ze te slim af met de salie.

Laten we toch ook even naar het gerecht kijken.

Door al deze uitleg zijn de salieblaadjes al opgeslokt door de kalkoen, zie ik.

We zullen ons dus maar beter bezighouden met het keukenaspect van salie.

Salie is ook daar veelzijdig, vooral om de gerechten beter verteerbaar te maken.

Het wordt toegevoegd zowel bij vis- als vleesgerechten, echter wel laag gedoseerd

te gebruiken en met zo weinig mogelijk andere kruiden gecombineerd.

Ons kruid is afkomstig van een bladhoudende vaste plant met een sterke geur

en doortastende smaak. De Romeinen (hier zijn ze weer!) brachten er reeds

hun kazen mee op smaak. Gedroogd en ingevroren bewaart salie goed zijn aroma!

Maar degene die ik hier tussen mijn vingers houdt is kakelvers.

(terloops: ik zie er nogal warm uitgedost uit, maar de foto's dateren van januari)

Kortom, tijd voor het (eenvoudig) recept “kalkoenschnitzel met selder en salie”:

Het laatste snijwerk zijn de tomaten.

Na kruiding mogen ze, met de selder, bij de aangestoofde sjalotjes. 

Terwijl de groentjes op volle smaak komen, is er nog wat tijd voor

nuttige informatie over het wonderkruid salie.

Op zonnige, droge hellingen en tussen krijtrotsen vinden we salie terug

in de natuur rond de Middellandse Zee.

Best is dus in meer noordelijke streken het kruid een zonnig, liefst beschermd

plaatsje in de tuin te geven (in strenge winters de planten best beschutten).

De grond mag/moet kalkrijk en goed gedraineerd zijn.

Kortom, in voedzame, droge grond staat salie zeker op zijn plaats.

Dank zij de juiste omgeving komt de groengrijze plant in de zomer

(in Spanje bloeit onze plant nu al een tijd) met mooie paarsblauwe bloemen.

Salie is ook gemakkelijk te kweken in potten op het terras, zoals wij het doen.

Intussen zijn de heerlijk geurende groenten klaar.

.

Terwijl Greta al ongeduldig met mes en vork op de tafel zit te tokkelen,

kan ik niet stoppen over salie: het plantje is weinig onderhevig aan ziekten

of insecten en daardoor een gemakkelijk door iedereen te telen kruid.

TIP: door de topscheuten regelmatig weg te knippen,

voor gebruik in keuken, blijft de plant langer fris.

Dit voorkomt houtachtige groei wat de levensduur aanzienlijk verlengt.

Terwijl intussen de vleesjes heerlijk gebakken zijn, toch nog even dit:

Men gebruikt salie in sauzen en bij vette vleesgerechten. 

Ook vette vissoorten houden van dit kruid, en zo denken we even aan

“paling in ’t groen”, daar hoort zeker salie in (maar niet te veel)!

Als amateur-kokje heb ik dit laatste nog niet aangedurfd, maar dat komt nog.

Kruidenazijn en kruidenolie vragen ook om wat salie.

Gefrituurde salieblaadjes worden geserveerd bij pasta’s of als garnituur bij

koude schotels; ook bij gedroogde ham met een fris slaatje. Voor de liefhebbers.

Salie geeft ook de typische smaak aan het Italiaanse gerecht “Saltimbocca”.

Greta bereidt dit af en toe, met verse salie natuurlijk.
Ook in smeerkazen en in vulling van varkens- en kalfsvlees gebruikt men salie.

Greta schept intussen al het heerlijks in haar bord, en dus kan ik nog even

doorgaan over salie: het wordt door de kenners gebruikt als mond spoelmiddel

omdat het kruid ontsmettend werkt (aften, ontstoken tandvlees),

men vindt het ook verwerkt in tandpasta (maakt de tanden witter).

Lauwe saliethee, gebruikt als gorgelmiddel, werkt genezend bij keelpijn

en ontstoken amandelen. Ook als slaapmutsje is deze thee ideaal.

Goed gelezen, slaapwandelaars?

Extract van salie (olie) helpt bij reumatische pijnen en is ook bloedzuiverend.
Helpt ook bij buikkrampen, tegen winderigheid en is spijsverteringbevorderend.
Naar verluidt helpt het ook om de kwaaltjes tijdens de menopauze wat te verlichten.

Over dat laatste aspect kan ik me niet uitspreken.

En om te eindigen nog enkele praktische salietips:

Salie niet gebruiken tijdens de zwangerschap!

(de meeste van mijn lezers gaan daar geen probleem mee hebben)
Salie heeft ook een versterkende werking op ons zenuwstelsel,

en is daarom ook een handig antistress middel.
Ook als schoonheidsmiddeltje bewijst salie zijn diensten: als haarspoelmiddel,

vooral bij donkerharigen om de haren nog donkerder en meer glanzend te maken.
Het kan tevens gebruikt worden als lotion om de huid te reinigen (eczeem, puistjes).

En nu allemaal naar de salieboer voor een plantje!

GroB adviezen houden je lekker (en) gezond!

Gemaakt naar een recept uit Libelle.

18-04-2010, 17:21 geschreven door grob  

Het evenement heet officieel “Oostende voor Anker”, en loopt

(en drijft vooral) jaarlijks in de haven van Oostende.

Vorig verslagje lichtte al een tipje van de sluier, maar veruit

het interessantste stuk van deze zomerse dag is de uitnodiging

voor een zeetocht met de Mercedes,

een tweemaster van ongeveer zeventig meter lang.

Een unieke ervaring!!

De Mercedes kwam in mei 2005 voor het eerst in de vaart en zij

(denk eraan, een schip is altijd vrouwelijk) is een van de jongste schepen

in de internationale vloot van de "tall ships".

Het zeilschip behoort tot het type “Brik”, maar verder weet ik daar geen lap van.

Een indrukwekkend touwwerk, met 900 vierkante meter zeiloppervlakte,

hoogste veiligheidsstandaard  volgens de Europese richtlijnen voor

passagiersschepen, uitstekende zeewaardigheid, sterke voortstuwing,

veel comfort aan boord en een professionele bemanning zijn goede argumenten

voor een korte zeereis aan boord van de Mercedes.

Het vaargebied van de Mercedes bevindt zich vanaf het Mediterrane gebied,

langs de Atlantische kust naar de Noordzee en de gehele Baltische Zee.

De Mercedes is aanwezig bij bijna alle grote maritieme festivals in Europa.

Charters in en buiten Europeaanse wateren behoren ook tot de geplogenheden.

Het schip is een exclusieve locatie voor geschenkreisjes, zakelijke bijeenkomsten,

regatta begeleiding en alle andere vormen van evenementen.

Vanuit deze hoek bekeken lijkt het uit “The Pirates of the Caraiben” te komen.

Nochtans is dit prachtige vaartuig gewoon thuis in Amsterdam.

Hoewel: dit lijkt een andere Mercedes, eerder een Smart.

Andere tweemasters uit de “tall ships” reeks liggen hier ook, maar verzinken

lichtjes in het niet naast de Mercedes.

Er ligt hier zelfs een bijzondere tweemaster, waarvan de masten naar het schijnt

tijdens een geweldige orkaan geamputeerd werden.

Door zijn capaciteit aan zeil is het geen probleem om snel heel wat zeemijltjes

af te leggen. In 2010 kan je de Mercedes nog terugvinden in bijvoorbeeld:

Volos (Griekenland), Varna (Bulgarije), Istanbul en elders als deelnemer

aan “tall ships” regatta.

Eerder dit jaar was “ze” al te zien in de prinses Sofia Trofee in Palma de Mallorca,

op het Filmfestival van Cannes en de Formule 1 van Monte Carlo.

Het schip “zit” niet stil in 2010. Je kan het onder meer nog gaan

bekijken in Hamburg, Dublin, Oostende (!), Calais, Stralsund,

Szcecin, Scheveningen, Kiel, Aalborg, Antwerpen, Kristiansand,

Hartlepool, Klaipeda, Halmstadt, en in nog een aantal steden

waarvan ik de naam niet kan schrijven.

“Szcecin” was al op het randje. Hoe dikwijls zullen in de komende

maanden deze zeilen dan niet opgetuigd worden?

De zijkant ziet er uit alsof je op een spookschip rondloopt.

Maar niets is minder waar! We zochten wat we vonden!

Centraal op het dek is de bar gelokaliseerd…

…waar professioneel personeel ons met open armen en tapkranen verwacht.

Dank natuurlijk aan onze sponsor van deze dag.

Ergens in deze reeks foto’s zit zijn vlag en logo verstopt.

Omdat dit geen commerciële website is mag ik uiteraard ook geen

promotie maken voor dit financiële bedrijf.

Het zou een goede prijsvraag kunnen zijn om het te vinden

tussen de massa zeilen. Ik zou waarschijnlijk zelf ook

lang moeten zoeken, en ik verwacht dan ook dat

de meeste lezers er geen touw zullen aan vastknopen.

Tot zover de beschrijving van dit merkwaardige schip.

Of we de zeetocht al dan niet heelhuids overleven wordt volgende keer

uitvoerig uit de (zeil)doeken gedaan.

Ship ahoy!

11-04-2010, 16:20 geschreven door grob  

Met Pasen komen de eieren als vanzelf naar boven.

Iedereen weet dat witte kippen witte eieren produceren, en bij bruine kiekens

komen ze natuurlijk bruin te voorschijn.

Uitzonderlijk vonden we op de heuvel bij boer Manolo een rode kip.

Zijn eieren zijn dan ook een plaatselijke attractie en fel gegeerd.

Vandaag staan er lamskoteletten op het menu, met Parmezaanse kaas.

Waarschijnlijk is de in dit gerecht gebruikte kaas geen echte traditionele.

Parmezaanse kaas (Parmigiano Reggiano, soms parmezaan genoemd)

is een soort kaas die oorspronkelijk uit Italië komt, uit de omgeving van Parma.

Om deze kaas te maken, heeft men voor 1 kg parmezaan ongeveer 16 liter

koemelk nodig, 600 liter voor één kaas. Eén kaas weegt 33 tot 40kg.

De kaas kent een lange rijpingstijd, minimaal 12, tot optimaal 20-24 maanden.

Dit is veel, vergeleken met bijvoorbeeld Hollandse kaas, die in een paar maanden

 rijpt. Gedurende deze tijd moeten de kazen wel voortdurend geborsteld

en gekeerd worden om de kwaliteit te garanderen.

Het resultaat, de Parmezaanse kaas, is dan ook hard en hij breekt gemakkelijk.

De echte pure is te herkennen aan het zegel dat over de hele zijkant

van de kaas gedrukt is, en waarop “Parmigiano Reggiano” te lezen is.

De kaas is bijzonder omdat hij zeer lang houdbaar is.

De parmezaan wordt ook kant-en-klaar geraspt verkocht, maar vaak zal in

dergelijke producten geen echte traditionele goedgekeurde Parmezaan zitten.

Vandaar dan ook de titel: laat de echte parmezaan nu opstaan.

De nepkaas wordt meestal gebruikt om schotels te gratineren, of om

op pasta te strooien.

Als je over echte parmezaan beschikt, meestal dus in een homp, dan komt

de smaak beter tot zijn recht in heel dunne plakken over salades,

met alleen olijfolie en balsamicoazijn uit Modena.

Een gerechtje maken met Pasen zonder ei kan natuurlijk niet.

Er zit dus eentje in, dank zij smurfkok, kijk maar in dit recept voor

“côtelettes d’agneau à la parmesane” uit Frankrijk:

De vleesjes worden rosé gebakken in de pan. Denk niet dat er iets mis is met je ogen.

Greta heeft deze foto niet scherp genomen.

Om niet te veel tijd te verliezen, en geen vijgen na Pasen te krijgen, worden wat

 Spaanse diepvriesgroentjes bereid met een aangestoofd sjalotje. Snel gedaan.

Een bakje champignons mag er ook wel bij.

Hier zie je alles samen. Snel klaar en goed eet- en verteerbaar.

Buikje vol, en een siësta na, volstaan voor de rest van de dag.

Paasgroetjes van GroB

Gemaakt naar TimeLife, Lamsvlees, pag. 90 (oorspronkelijk uit “Le Cuisinier Méridional”)

03-04-2010, 13:13 geschreven door grob