Woensdag vertrokken uit Marbella. Zomer.

Zon aan de blauwe hemel, de zee in azuur.

Eerste stop in Valencia, dicht bij de plek waar we in oktober drie dagen overnachtten, maar wel aan de andere kant van het Parque Natural Albufera. Echt Spaans lenteweer.

De dag daarna verbleven we in het verbluffende kasteel Castell d'Emporda, 30 km ten oosten van Girona. Nauwelijks zon te zien, maar dat werd goedgemaakt door het verblijf zelf. Spaanse winter.

Dan hadden we een kort intermezzo in het domein l'Espinet in Quillan (tussen Perpignan en Carcassonne), waar we de laatste 15 jaren ten minste éénmaal per jaar verbleven. We hadden in de namiddag een afspraak ten huize van Rita en Harry, die ons eindelijk weer de smaak van Blanquette de Limoux in herinnering brachten.

Het moet niet altijd Cava zijn. De zon was opnieuw volledig van de partij tijdens deze welkome tussenstop.

Een dik uur na vertrek zaten we volop in de sneeuw, op ongeveer 650 m hoogte, in een dorp tussen Carcassonne en Toulouse. Gelukkig hadden we een B&B in een vallei gereserveerd, sneeuwvrij. Toch was het daar ook niet al te warm. De thermostaat moest omhoog, en de truien werden boven gehaald.

Vanmorgen, na het ontbijt, begonnen we de definitieve tocht naar het barre noorden. Op dit ogenblik zitten we in het warme huis van Betty (afkomstig uit Leuven), die ons een fles wijn offreert om de ervaringen van de laatste dagen door te spoelen.

zie http://users.telenet.be/Vanwinkel/

Morgen zijn we, zonder tegenslag, opnieuw thuis, en kunnen we starten met acclimatiseren aan de Belgische kust.

Tot volgende.   

08-05-2010, 00:00 geschreven door grob  

Vandaag gaan we door tot de bodem, de artisjokbodem.

Het leuke is dat je in Spanje volop (voorlopig toch nog) verse tonijn op de kop

kan tikken, en hem daarna nog opsmikkelen ook.

Welke groenten gaan we daarbij nemen?

Waarom eens geen distelbloem? Of met andere woorden: artisjok.

Artisjokken zijn echt wel de vlezige, gesloten en geschubde bloemknoppen

van een distelsoort.

Daarmee wil ik niet zeggen dat je die ene vervelende distel uit je achtertuin

morgen moet gaan opknabbelen.

De artisjok is gekweekt uit de kardoen, een distel die nog steeds in het wild

 voorkomt. De oorsprong ligt waarschijnlijk in Perzië (Iran) en Turkije.

Al voor onze jaartelling was de artisjok een geliefde delicatesse

bij de Egyptenaren en de Romeinen. Ook de Franse edelen waren er dol op.

Tot in de 18e eeuw werd het eten van artisjokken beschouwd als een teken

van rijkdom. Ook in onze tijd wordt de plant beschouwd als een delicatesse,

die bovendien makkelijk in de tuin te kweken is.

Artisjokken worden vandaag ook het hele jaar aangevoerd vanuit Frankrijk,

Egypte, Spanje en Italië.

De grootte van de artisjok hangt af van het ras en zegt dus niets over de kwaliteit.

Zo zie je op de eerste foto een kleine arti, en op de tweede foto een grote sjok.

Let er bij de aankoop op dat de artisjokken niet te veel bruine blaadjes (schubben)

 vertonen, dat de stengel stevig aanvoelt en dat de knop nog gesloten is.

 Artisjokbodems zijn ook in blik verkrijgbaar.

Je kunt dus slim doen zoals ik, en enkel de artisjokbodems of -harten gebruiken..

De artisjokken vertonen ook slim gedrag.

Ze bezitten het merkwaardige verschijnsel van prikkelbare meeldraden:

bij aanraking met bijvoorbeeld een bijentong of -poot trekken de helmdraden

zich samen en komt er een snuifje wit stuifmeel vrij uit de helmknoppen.

Ga en vermenigvuldig u! (Job, XIII, §5)

Als je nu toch zelf deze distels wil bedwingen (misschien omdat je de blaadjes

ook wil degusteren), kan je als volgt tewerk gaan:

Wassen, de steel afbreken en de onderste lelijke en taaie bladeren verwijderen.

Knip de puntjes van de bladeren alleen af als ze lelijk zijn.

Leg de artisjokken samen met de stelen en de weggesneden bladeren in

een bodem kokend water met zout. Voeg eventueel azijn of citroensap toe

(of steek een paar dunne, halve schijfjes tussen de bladeren).

Ze zijn gaar in 30 à 40 min. (controleren door met een vork aan een blaadje

te trekken: als het gemakkelijk loslaat is de groente gaar).

Ondersteboven laten uitlekken in vergiet en droogdeppen met een doek.

Trek van onderaf beginnend de blaadjes een voor een uit de artisjok en

dompel ze telkens met de vlezige onderkant in een dipsaus. Zuig de blaadjes uit.

Het 'hooi' (de nog niet ontwikkelde bloemblaadjes) dat nu tevoorschijn komt

is niet eetbaar. Schraap het met een mes van de artisjokbodem.

 De bodem is wel het lekkerste deel van de artisjok: snijd hem in stukjes

en geniet ervan met de rest van het sausje.

Mijn manier: neem artisjokharten uit blik; gooi ze in een vergiet en laat ze uitlekken.

TIP! Hou er rekening mee dat wijn niet goed bij artisjokken smaakt. Neem dus je voorzorgen. Mediabestanden

Het is natuurlijk een mediterraan gerecht, en er komen o.a. nog trostomaatjes

en olijven aan te pas.

Kortom, tijd voor ons (supereenvoudig) recept “tonijn met artisjokbodems”:

Nog een kwartier laten opkomen in de oven.

En toekijken terwijl de kwijl uit mijn mondhoeken gutst.

Op voorhand gedresseerd, mag het uit de oven onmiddellijk de tafel op.

.

Dit gerecht is waarschijnlijk een van de meest fotogenieke die ik maakte.

En het is dan nog heel lekker ook.

En iedereen kan dit maken zonder probleem.

En ik wou dat ik het weer hier en nu kon eten.

De kans is zeer groot dat dit (voorlopig) het laatste blogstukje is uit Spanje.

Het volgende zal zijn van onderweg, of vanuit België.

Ondertussen gaan we vanaf woensdag nog wat reisavonturen beleven

in het binnenland van Spanje en Frankrijk.

01-05-2010, 15:07 geschreven door grob  

De Mercedes, scheepje waar we mee gaan varen is dus een brik.

Misschien is het interessant om in de buurt te blijven van een reddingsboei.

Want “brik” klinkt niet zo betrouwbaar als een klipper vind ik, of een karveel.

Het vaargebied van de Mercedes is nogal uitgebreid.

Op de kaart zijn de landen aangestipt, waar “zij” regelmatig het anker werpt.

Als je de Lotto wint kan je zelf je eigen bestemming bepalen, waar dan ook.

Voorlopig houden we het maar op een zeetocht in de Belgische wateren.

We zijn aangemonsterd en we hebben nog even tijd.

Greta nestelt zich toevallig in de buurt van de scheepsbar.

Mijn beurt om van de zon te genieten.

De boog en de boeg kunnen niet altijd gespannen staan.

Eens het anker gelicht is, vaart het schip (met motor) naar de open zee.

De landratten moeten zich hier beschermen met een extra jas.

In het begin is het nog wat zoeken naar het juiste evenwicht.

De zeilen worden opgetuigd en beginnen rumoerig te flapperen.

Aan de boeg hangen wat lakens te drogen, maar het kunnen evengoed zeilen zijn.

Wat kent een leek als ik daar van?

Voorlopig mogen we trouwens niet in de buurt van de boeg komen.

De specialisten zijn daar aan het werk om alles uit de zeildoeken te doen.

En zo gaan we dan op pad, met alle zeilen klapperend in de wind.

Bezoekers van een kleiner formaat komen ook even langs om te kurieuzeneuzen.

Maar veel valt er niet te zien. Iedereen is relaxed tot en met.

Zo relax zelfs dat een reddingsboot er geen vertrouwen meer in heeft,

en ons argwanend van nabij gade slaat.

Nochtans gaat alles er vredig aan toe.

Er heeft net een barmeid die struikelde over de uitgang van de bar rechts

 een dienbord met enkele glazen wijn over mijn rug uitgestort,

maar een echte zeebob valt daar niet over.

Een wijndichte vest moet je natuurlijk wel voorzien hebben.

En zo dobberen we rustig verder over het zilte nat, terwijl

de kleinere brikjes en brakjes ons pad voorafgaan.

Op zo’n brik krijg je al gauw de hik.

Goed vasthouden is de boodschap.

 Hoe langer hoe meer begint dat hier op de Titanic te lijken.

Greta staat bijna op de boegspriet en heeft zin

om haar armpjes te spreiden.

Bob DiCaprio komt nog net op tijd om haar af te stoppen

(voor de veiligheid natuurlijk).

De Mercedes gaat nu keren, en alle hens komt aan dek.

Het schip moet terugkeren en het touwtrekken kan beginnen.

Barman, steward, matroos, stukadoor,

iedereen zet zijn beste beentje voor.

Soms is er wat touw over.

Beter te veel dan te weinig voor mijn part.

Vanaf de boegspriet komt Oostende opnieuw in zicht.

Hier probeer ik eindjes touw op de juiste plaats te trekken,

en het is zwaar werk.

Dan toch maar liever een scheepsladder op,

om hogerop een losgeslagen stuk zeil te bedwingen. 

Ik dacht dat matrozen altijd alles netjes opruimen,

maar niet waar hoor.

Dat moest ik nu thuis eens laten rondslingeren!

De skyline van Oostende komt stilaan opnieuw in zicht.

We naderen het staketsel. Altijd een beetje riskant met een groot zeilschip.

Intussen is het Casino ook al niet van plaats veranderd.

En zo eindigt deze fantastische zeiltocht met de Mercedes,

die andere waterige oorden gaat opzoeken.

Onze slogan was: Wind is our Friend.

Meer info vind je op www.windisourfriend.com

23-04-2010, 00:00 geschreven door grob  

Waar je hem wel moet zetten lees je hier verder en uitvoerig!

Saliekruid wordt onterecht nog te weinig gebruikt in de keuken.

Vandaag gaat hij zijn rol vervullen samen met een stuk kalkoen en selder.

Kennen jullie al de topper onder de geneeskrachtige planten?

Dat is inderdaad salie en weten jullie ook waarom dat zo is? Lees verder.

De naam komt uit het Latijn, en betekent genezen of helen.
Eeuwenlang werd Salie als een wonderplant beschouwd,

weliswaar was men in de donkere tijden  nog niet veel gewend.

Van origine was salie terug te vinden rond de Middellandse Zee,

meer bepaald bij de Grieken en de Romeinen..

De klassieke Grieken gebruikten de plant al voor de behandeling van

tuberculose, zweren en slangenbeten.

Romeinen brachten het mee naar onze streken

Ze beschouwden de plant als een gewijd kruid, en ze kenden een

uitgebreid protocol en ceremonie voor het plukken.

Zo diende het met een speciaal mes gesneden te worden;

dit mocht geen metalen mes zijn, omdat het kruid hierop zou reageren.

Ook diende men schone kleren te dragen en schone voeten te hebben.

In de Middeleeuwen was salie het middel (zogezegd) tegen cholera en de pest.

Later in de tijd, spreken we hier van de 17de en 18de eeuw, was salie

een uitstekend ruilmiddel voor onze Nederlandse buren.

In het verre Oosten ruilden ze de salieblaadjes voor theeblaadjes.

Drie kisten thee voor één kist salie aub. Geboren handelaars, die Nederlanders!

Zelfs de Sinezen waren ze te slim af met de salie.

Laten we toch ook even naar het gerecht kijken.

Door al deze uitleg zijn de salieblaadjes al opgeslokt door de kalkoen, zie ik.

We zullen ons dus maar beter bezighouden met het keukenaspect van salie.

Salie is ook daar veelzijdig, vooral om de gerechten beter verteerbaar te maken.

Het wordt toegevoegd zowel bij vis- als vleesgerechten, echter wel laag gedoseerd

te gebruiken en met zo weinig mogelijk andere kruiden gecombineerd.

Ons kruid is afkomstig van een bladhoudende vaste plant met een sterke geur

en doortastende smaak. De Romeinen (hier zijn ze weer!) brachten er reeds

hun kazen mee op smaak. Gedroogd en ingevroren bewaart salie goed zijn aroma!

Maar degene die ik hier tussen mijn vingers houdt is kakelvers.

(terloops: ik zie er nogal warm uitgedost uit, maar de foto's dateren van januari)

Kortom, tijd voor het (eenvoudig) recept “kalkoenschnitzel met selder en salie”:

Het laatste snijwerk zijn de tomaten.

Na kruiding mogen ze, met de selder, bij de aangestoofde sjalotjes. 

Terwijl de groentjes op volle smaak komen, is er nog wat tijd voor

nuttige informatie over het wonderkruid salie.

Op zonnige, droge hellingen en tussen krijtrotsen vinden we salie terug

in de natuur rond de Middellandse Zee.

Best is dus in meer noordelijke streken het kruid een zonnig, liefst beschermd

plaatsje in de tuin te geven (in strenge winters de planten best beschutten).

De grond mag/moet kalkrijk en goed gedraineerd zijn.

Kortom, in voedzame, droge grond staat salie zeker op zijn plaats.

Dank zij de juiste omgeving komt de groengrijze plant in de zomer

(in Spanje bloeit onze plant nu al een tijd) met mooie paarsblauwe bloemen.

Salie is ook gemakkelijk te kweken in potten op het terras, zoals wij het doen.

Intussen zijn de heerlijk geurende groenten klaar.

.

Terwijl Greta al ongeduldig met mes en vork op de tafel zit te tokkelen,

kan ik niet stoppen over salie: het plantje is weinig onderhevig aan ziekten

of insecten en daardoor een gemakkelijk door iedereen te telen kruid.

TIP: door de topscheuten regelmatig weg te knippen,

voor gebruik in keuken, blijft de plant langer fris.

Dit voorkomt houtachtige groei wat de levensduur aanzienlijk verlengt.

Terwijl intussen de vleesjes heerlijk gebakken zijn, toch nog even dit:

Men gebruikt salie in sauzen en bij vette vleesgerechten. 

Ook vette vissoorten houden van dit kruid, en zo denken we even aan

“paling in ’t groen”, daar hoort zeker salie in (maar niet te veel)!

Als amateur-kokje heb ik dit laatste nog niet aangedurfd, maar dat komt nog.

Kruidenazijn en kruidenolie vragen ook om wat salie.

Gefrituurde salieblaadjes worden geserveerd bij pasta’s of als garnituur bij

koude schotels; ook bij gedroogde ham met een fris slaatje. Voor de liefhebbers.

Salie geeft ook de typische smaak aan het Italiaanse gerecht “Saltimbocca”.

Greta bereidt dit af en toe, met verse salie natuurlijk.
Ook in smeerkazen en in vulling van varkens- en kalfsvlees gebruikt men salie.

Greta schept intussen al het heerlijks in haar bord, en dus kan ik nog even

doorgaan over salie: het wordt door de kenners gebruikt als mond spoelmiddel

omdat het kruid ontsmettend werkt (aften, ontstoken tandvlees),

men vindt het ook verwerkt in tandpasta (maakt de tanden witter).

Lauwe saliethee, gebruikt als gorgelmiddel, werkt genezend bij keelpijn

en ontstoken amandelen. Ook als slaapmutsje is deze thee ideaal.

Goed gelezen, slaapwandelaars?

Extract van salie (olie) helpt bij reumatische pijnen en is ook bloedzuiverend.
Helpt ook bij buikkrampen, tegen winderigheid en is spijsverteringbevorderend.
Naar verluidt helpt het ook om de kwaaltjes tijdens de menopauze wat te verlichten.

Over dat laatste aspect kan ik me niet uitspreken.

En om te eindigen nog enkele praktische salietips:

Salie niet gebruiken tijdens de zwangerschap!

(de meeste van mijn lezers gaan daar geen probleem mee hebben)
Salie heeft ook een versterkende werking op ons zenuwstelsel,

en is daarom ook een handig antistress middel.
Ook als schoonheidsmiddeltje bewijst salie zijn diensten: als haarspoelmiddel,

vooral bij donkerharigen om de haren nog donkerder en meer glanzend te maken.
Het kan tevens gebruikt worden als lotion om de huid te reinigen (eczeem, puistjes).

En nu allemaal naar de salieboer voor een plantje!

GroB adviezen houden je lekker (en) gezond!

Gemaakt naar een recept uit Libelle.

18-04-2010, 17:21 geschreven door grob  

Het evenement heet officieel “Oostende voor Anker”, en loopt

(en drijft vooral) jaarlijks in de haven van Oostende.

Vorig verslagje lichtte al een tipje van de sluier, maar veruit

het interessantste stuk van deze zomerse dag is de uitnodiging

voor een zeetocht met de Mercedes,

een tweemaster van ongeveer zeventig meter lang.

Een unieke ervaring!!

De Mercedes kwam in mei 2005 voor het eerst in de vaart en zij

(denk eraan, een schip is altijd vrouwelijk) is een van de jongste schepen

in de internationale vloot van de "tall ships".

Het zeilschip behoort tot het type “Brik”, maar verder weet ik daar geen lap van.

Een indrukwekkend touwwerk, met 900 vierkante meter zeiloppervlakte,

hoogste veiligheidsstandaard  volgens de Europese richtlijnen voor

passagiersschepen, uitstekende zeewaardigheid, sterke voortstuwing,

veel comfort aan boord en een professionele bemanning zijn goede argumenten

voor een korte zeereis aan boord van de Mercedes.

Het vaargebied van de Mercedes bevindt zich vanaf het Mediterrane gebied,

langs de Atlantische kust naar de Noordzee en de gehele Baltische Zee.

De Mercedes is aanwezig bij bijna alle grote maritieme festivals in Europa.

Charters in en buiten Europeaanse wateren behoren ook tot de geplogenheden.

Het schip is een exclusieve locatie voor geschenkreisjes, zakelijke bijeenkomsten,

regatta begeleiding en alle andere vormen van evenementen.

Vanuit deze hoek bekeken lijkt het uit “The Pirates of the Caraiben” te komen.

Nochtans is dit prachtige vaartuig gewoon thuis in Amsterdam.

Hoewel: dit lijkt een andere Mercedes, eerder een Smart.

Andere tweemasters uit de “tall ships” reeks liggen hier ook, maar verzinken

lichtjes in het niet naast de Mercedes.

Er ligt hier zelfs een bijzondere tweemaster, waarvan de masten naar het schijnt

tijdens een geweldige orkaan geamputeerd werden.

Door zijn capaciteit aan zeil is het geen probleem om snel heel wat zeemijltjes

af te leggen. In 2010 kan je de Mercedes nog terugvinden in bijvoorbeeld:

Volos (Griekenland), Varna (Bulgarije), Istanbul en elders als deelnemer

aan “tall ships” regatta.

Eerder dit jaar was “ze” al te zien in de prinses Sofia Trofee in Palma de Mallorca,

op het Filmfestival van Cannes en de Formule 1 van Monte Carlo.

Het schip “zit” niet stil in 2010. Je kan het onder meer nog gaan

bekijken in Hamburg, Dublin, Oostende (!), Calais, Stralsund,

Szcecin, Scheveningen, Kiel, Aalborg, Antwerpen, Kristiansand,

Hartlepool, Klaipeda, Halmstadt, en in nog een aantal steden

waarvan ik de naam niet kan schrijven.

“Szcecin” was al op het randje. Hoe dikwijls zullen in de komende

maanden deze zeilen dan niet opgetuigd worden?

De zijkant ziet er uit alsof je op een spookschip rondloopt.

Maar niets is minder waar! We zochten wat we vonden!

Centraal op het dek is de bar gelokaliseerd…

…waar professioneel personeel ons met open armen en tapkranen verwacht.

Dank natuurlijk aan onze sponsor van deze dag.

Ergens in deze reeks foto’s zit zijn vlag en logo verstopt.

Omdat dit geen commerciële website is mag ik uiteraard ook geen

promotie maken voor dit financiële bedrijf.

Het zou een goede prijsvraag kunnen zijn om het te vinden

tussen de massa zeilen. Ik zou waarschijnlijk zelf ook

lang moeten zoeken, en ik verwacht dan ook dat

de meeste lezers er geen touw zullen aan vastknopen.

Tot zover de beschrijving van dit merkwaardige schip.

Of we de zeetocht al dan niet heelhuids overleven wordt volgende keer

uitvoerig uit de (zeil)doeken gedaan.

Ship ahoy!

11-04-2010, 16:20 geschreven door grob  

Met Pasen komen de eieren als vanzelf naar boven.

Iedereen weet dat witte kippen witte eieren produceren, en bij bruine kiekens

komen ze natuurlijk bruin te voorschijn.

Uitzonderlijk vonden we op de heuvel bij boer Manolo een rode kip.

Zijn eieren zijn dan ook een plaatselijke attractie en fel gegeerd.

Vandaag staan er lamskoteletten op het menu, met Parmezaanse kaas.

Waarschijnlijk is de in dit gerecht gebruikte kaas geen echte traditionele.

Parmezaanse kaas (Parmigiano Reggiano, soms parmezaan genoemd)

is een soort kaas die oorspronkelijk uit Italië komt, uit de omgeving van Parma.

Om deze kaas te maken, heeft men voor 1 kg parmezaan ongeveer 16 liter

koemelk nodig, 600 liter voor één kaas. Eén kaas weegt 33 tot 40kg.

De kaas kent een lange rijpingstijd, minimaal 12, tot optimaal 20-24 maanden.

Dit is veel, vergeleken met bijvoorbeeld Hollandse kaas, die in een paar maanden

 rijpt. Gedurende deze tijd moeten de kazen wel voortdurend geborsteld

en gekeerd worden om de kwaliteit te garanderen.

Het resultaat, de Parmezaanse kaas, is dan ook hard en hij breekt gemakkelijk.

De echte pure is te herkennen aan het zegel dat over de hele zijkant

van de kaas gedrukt is, en waarop “Parmigiano Reggiano” te lezen is.

De kaas is bijzonder omdat hij zeer lang houdbaar is.

De parmezaan wordt ook kant-en-klaar geraspt verkocht, maar vaak zal in

dergelijke producten geen echte traditionele goedgekeurde Parmezaan zitten.

Vandaar dan ook de titel: laat de echte parmezaan nu opstaan.

De nepkaas wordt meestal gebruikt om schotels te gratineren, of om

op pasta te strooien.

Als je over echte parmezaan beschikt, meestal dus in een homp, dan komt

de smaak beter tot zijn recht in heel dunne plakken over salades,

met alleen olijfolie en balsamicoazijn uit Modena.

Een gerechtje maken met Pasen zonder ei kan natuurlijk niet.

Er zit dus eentje in, dank zij smurfkok, kijk maar in dit recept voor

“côtelettes d’agneau à la parmesane” uit Frankrijk:

De vleesjes worden rosé gebakken in de pan. Denk niet dat er iets mis is met je ogen.

Greta heeft deze foto niet scherp genomen.

Om niet te veel tijd te verliezen, en geen vijgen na Pasen te krijgen, worden wat

 Spaanse diepvriesgroentjes bereid met een aangestoofd sjalotje. Snel gedaan.

Een bakje champignons mag er ook wel bij.

Hier zie je alles samen. Snel klaar en goed eet- en verteerbaar.

Buikje vol, en een siësta na, volstaan voor de rest van de dag.

Paasgroetjes van GroB

Gemaakt naar TimeLife, Lamsvlees, pag. 90 (oorspronkelijk uit “Le Cuisinier Méridional”)

03-04-2010, 13:13 geschreven door grob  

In Oostende, historische badplaats aan de Belgische kust, gaat elk jaar

een maritieme festiviteit door, die we helemaal niet kenden.

En dat na meer dan 10 jaar als kustbewoner! Dat moeten we zeker goedmaken.

Voor de 10^de editie, de eerste jubileumuitgave, kregen we toevallig een uitnodiging

voor een VIP arrangement. Het smaakt naar nog.

In het centrum van de stad liggen honderden zeewaardige boten en bootjes,

waarvan er een aantal kunnen bezocht worden.

Diegene  die voldoende groot zijn natuurlijk.

Langs de kaden zijn witte feesttenten opgesteld, ter verwelkoming van de VIPs,

waartoe we vandaag behoren.

Zelfs een aparte VIP parking is voorzien, en in de witte tenten wachten ons

drank en lekkere hapjes.

Het weer is perfect, en we maken een eerste rondje langs de kleurige bootjes.

Eén merkwaardig schip is al zeker een bezoek waard: “De Hydrograaf”,

het persoonlijke binnenschip van Koningin Juliana van Nederland.

Geen enkel roer is te groot of te zwaar voor een echte zeebonk,

zolang de zon niet in zijn ogen schijnt.

Een beetje schaduw doet een mens af en toe goed, en zeker benedendeks,

in de salons, waar de koningin vroeger aan haar Koninklijke Thee nipte.

Greta camoufleert zich handig naast de orchideeën. Perfect assortiment!

Er is natuurlijk een pianobar. Pim Jacobs  beroerde hier regelmatig de toetsen,

maar nu heeft gelukkig en tijdig een blonde stoot de rock&roll ingevoerd.

Aan de achterzijde van de salon hangt een schilderij van deze zelfde Hydrograaf,

terwijl hij stomend de wijde azuurblauwe Nederlandse wateren bevaart.

Dat was in een tijd waar de scheepsschouwen CO2 nog bronstig konden uitstoten.

Naar het schijnt zaten er geregeld verstekelingen en blinde of doofstomme

passagiers verstopt aan boord.

Toch maar even kijken voor de zekerheid of de kust (en het schip) veilig is.

Alle vaartuigen bij elkaar maken het hier tot een gezellige boel, tegen

de achtergrond van het wooncentrum van Oostende.

Zoveel vlaggen en wimpels in de binnenhaven van Oostende zorgen

voor de zonnige zomerse sfeer.

Naast al de vaartuigen is er aan de wal, op verschillende plaatsen, en ook net voor

 het treinstation, een gezellige drukte en animatie.

Sommige, eerder stijve, bezoekers staan hier al een tijdje te apegapen, en zijn

al wat gebruind door de zon. De meeste anderen kunnen nog een kleurtje hebben.

De meeste plaatsen zijn open voor het grote publiek.

Zelfs tanks en ander zwaar materieel zijn alom aanwezig.

Ik had dan eerder watertanks verwacht, maar alle attracties zijn welkom .

Hottentottententententoonstellingen en andere curiosa vullen alle lege ruimtes op.

Ook muziektenten fleuren auditief het spektakel op.

Aanstekelijke tropische muziek doet sommige dansbeentjes jeuken.

Het podium kan nauwelijks de muzikanten dragen.

Gelukkig is vandaag het Rode Kruis ook preventief van de partij.

Oostende heeft geen moeite gespaard om positief deze 10^de editie te verankeren.

Ik kan moeilijk schatten hoeveel boten speciaal voor deze gelegenheid zijn

langsgekomen, maar het moet een knappe organisatie zijn om ze volgens afspraak

vanuit  zoveel locaties  allemaal op de juiste tijd en plaats hier te verzamelen.

Op sommige plaatsen liggen de meestal houten schuiten tenminste vijf lagen breed.

Het is een echte heksenketel met al die oude houten vintage boten en schepen.

Wat me opvalt, is het grote aantal Nederlandse schuiten.

Het is natuurlijk een win-win situatie, want de Vlamingen zien al het mooie tuig

uit Nederland, en intussen kunnen de Nederlanders hier genieten

van de lokale Bourgondische levensstijl.

Misschien zit er tussen mijn honderden Nederlandse lezers iemand die hier was

met zijn schuit. Die kan het me laten weten natuurlijk.

Via de “Reacties”, onderaan rechts.

Nederlanders en Belgen vullen elkaar perfect aan op dit gebied.

Door de vele rivieren en stromen water zijn de Nederlanders historisch vergroeid

met water en de wereldzeeën.

Vlamingen hebben altijd de meeste tijd doorgebracht op het droge en hebben zich

dan maar (noodgedwongen?) gespecialiseerd in andere opportuniteiten,

vooral gericht op eten en drinken.

Terwijl de Nederlanders droge beschuit aten op zee, op weg naar de kolonies,

hielden de Vlamingen het op Bourgondische catering.

Van dubbele authentieke Vintage gesproken. Ik vermoed dat de boot en de

Nederlandse schipper (met lange witte Mozesbaard, rechts naast de meerpaal )

ongeveer dezelfde leeftijd hebben.

Iemand een gokje?

Volgende keer wacht het grote Oostendse avontuur: we gaan op zee

met de Mercedes, een tweemaster van 70 meter lang.

Ahoy!

28-03-2010, 00:00 geschreven door grob  

Dit vegetarische recept uit Oost-Europa wordt op smaak gebracht met peterselie.

Van dit gesmaakte plantje zijn er drie soorten in gebruik in de keuken:

Ten eerste is er de wortelpeterselie.

Deze wortel is zo'n 15 cm lang, maar is minder gekend en toegepast.

Van wortelpeterselie wordt enkel de penwortel gegeten.

Krulpeterselie met de bekende gekroesde blaadjes wordt in hoofdzaak

gebruikt als garnering. De smaak is niet erg doortastend.

Bladpeterselie (ook platte peterselie genoemd) bezit gladde bladeren

en heeft door een hoger watergehalte en een hoger gehalte aan

etherische oliën (in hoofdzaak apiol) een fijnere smaak dan krulpeterselie.

Werp van deze plant nooit de steeltjes weg!

Snij ze in fijne reepjes en geniet van de intense smaak van dit lekkers.

Om de fijnere smaak gebruik ik altijd deze laatste soort in de gerechten.

Op het terras staan trouwens altijd zowel verse krul- als platte peterselie

in een schaal met aarde, samen met koriander, dat hetzelfde uitzicht heeft.

Bladeren en wortel kunnen worden gedroogd, waarna ze lang bewaard

kunnen worden. Bladeren kunnen ook worden ingevroren.

De wortel dient eerst te worden geblancheerd alvorens hij wordt ingevroren.

Het kruid dient pas aan spijzen toegevoegd te worden vlak voor het serveren

(dus niet meekoken) omdat het anders veel van zijn smaak en frisheid verliest.

Maar in ons geval kan de smaak of geur niet verdampen of ontsnappen.

Voor dit recept mag de peterselie rustig mee de oven in.

Ook wordt het vaak samen met look aan roomboter toegevoegd om kruidenboter

te vormen. De smaken van look en peterselie passen uitstekend bij elkaar.

Gebruik ze altijd samen!

Bladpeterselie kan ook in salades gebruikt worden.

Peterselie is ook een klassiek bestanddeel van een bouquet garni.

De plant kan gebruikt worden om de geur van look uit de mond te verminderen

door op rauwe peterselieblaadjes te kauwen.

Ofwel kan je ook op look kauwen om de smaak van peterselie te verminderen.

(grapje natuurlijk).

In dit Roemeens recept uit de Karpaten las ik dat rijpe tomaten vereist waren.

Wie ben ik om daaraan te twijfelen? Ik heb er genomen die wel iets té rijp zijn.

Dus, als er toch iemand dit receptje wil bereiden: de rode vruchten moeten wel

een tijd in de oven, wat ze nog heel wat zachter maakt. Opletten dus.

Het resultaat kan je zien op de foto: ze zijn wat door hun pootjes gezakt, maar de smaak

was wel in orde! Je leert natuurlijk ook van “mislukkingen” als deze.

Hier dus het onvervalste recept paradais rosii umplute cu oua,

of zoals wij zouden zeggen: tomaten, gevuld met eieren.

De fles wijn is al half als het gerecht op de tafel komt, en de zetel nodigt uit voor

een dromerige siësta erna.

Met een frisse salade en smeuïge aardappelpuree heb je elke Roemeen mee,

en gaat hij daarna vrij gemakkelijk naar de plee.

Gemaakt naar TimeLife, Eieren en Kaas, pag. 97 (oorspronkelijk uit “The Romanian Cookbook”)

20-03-2010, 00:00 geschreven door grob  

Een van de activiteiten van Olaba het afgelopen jaar was een bezoek

aan de stad Lier, op ongeveer 15 km van Antwerpen, ook een stad.

Olaba is al dikwijls ter sprake gekomen, en de regelmatige lezers

kennen deze organisatie wel. Voor de nieuwe lezers: Olaba staat voor

“Organisation de loisirs agréables et blabla amical”.

De organisatie heeft per definitie acht op (hun) rust gestelde leden,

die allerlei te gekke dingen doen om hun (weinige) tijd te verdrijven.

Als we nuchter zijn spreken we Frans met elkaar, maar dat gebeurt zelden.

Vroegere Olaba avonturen vind je in overvloed op deze weblog.

Op naar Lier dus, op een mooie zomerdag.

De stad staat ondermeer bekend om zijn Zimmertoren.

De heer Zimmer was een notoir uurwerkmaker.

Er zijn mannen die niet van de rokken kunnen wijken,

maar deze heer kon niet van de klokken blijven.

Goed voor de toerist, die soms toch wil weten hoe laat het is.

Op de voorgevel van de toren staan al 13 klokken

en één heiligenbeeld, en dat is maar het begin.

Het eerste bezoek kunnen we maar doen omdat Gina iemand kent

die iemand kent die in een patriciërswoning  niet alleen wóónt, maar daar ook

een kantmuseum uit de grond heeft gestampt.

Lier is, of was, bekend om zijn kant, zoals Brugge.

Dit zelfde huis wordt ook gebruikt in de televisiesoap “Goesting” die momenteel

loopt op zender “één” als de plaats waar sommelier Kurt woont met zijn moeder.

Hier komt de prachtige eetkamer in beeld.

Ook de salon is beeldig mooi, en authentiek.

Deze mysterieuze dame werd ter plaatse van kant gemaakt.

Na dit verhelderende bezoek hebben we onze dorst

even aan de kant gezet, en gaan we via smalle oude straatjes

aar de Sint Gommaruskerk.

Dit Gotisch pareltje druipt binnenin van het zonlicht.

Het is ook de gelegenheid om al biddend bij de heilige

Gommarus zijn genade af te smeken voor alle gevaren

die we vandaag nog moeten trotseren.  

Na een Italiaanse lunch in het stadscentrum smeren we de bruine beentjes in

en stappen ongeveer honderd meter in de richting van de Zimmertoren,

ons volgend exploot.

De toeristische dienst van Lier was tijdig op de hoogte gebracht van de komst

van de vermaarde Olaba’s, en had voor een sublieme verrassing gezorgd.

Ze bieden ons namelijk een kleine chocoladen versie van de toren aan.

Erik, als echte chocoladeliefhebber, bewondert en koestert het lekkere ding.

Tijdsgebrek en een overvloedige lunch beletten ons echter om deze smakelijke

 constructie vreugdevol te consumeren.

Na rijp beraad wordt beslist het meesterlijke cacaoproduct te schenken aan

de Bond van Oprustgestelde Mangoplukkers van Lier.

Ik ben het enige lid.

We bezoeken eerst de toren, met klokken, uur- en raderwerken

langs alle kanten, verspreid over drie verdiepingen.

Dan gaan we naar het gebouw aan de overkant.

Nog meer klokken en wijzerplaten slaan ons figuurlijk om de oren.

In het gebouw is zelfs een Fitnessruimte voor Jonggepensioneerden voorzien.

Een instructeur laat ons op de maat van een uurwerk (uiteraard)

indringende oefeningen doen om soepeler nekspieren te krijgen.

Erik valt natuurlijk weer uit de toon.

Hij krijgt een aparte individuele oefening Powerliften.

Niet te onderschatten trouwens!

Hij moet honderd maal een zware zwarte, met lood gevulde container opheffen,

ter stimulering van de armbicepsen. Kan van pas komen in de volgende bar.

Na het bezoek zijn we weer buiten- en uitgelaten.

Denk niet dat er aan de rechterkant een roze flamingo staat. Het is Yvette.

De volgende afspraak is een boottocht op de Kleine Nete. Er zijn twee formules.

Een zonder drank en een met drank. Uitzonderlijk is de eerste formule vandaag

niet beschikbaar, en zijn we verplicht de tweede versie te nemen. Jammer.

Dit is onze watergids. Ik zal hem maar John noemen.

John wijst ons de plek aan waar de alligators na de middag hun siësta houden.

Lier is toch wel een aangename provinciestad.

Dat doet me er aan denken dat ik hier geboren ben.

Niet hier, maar in het ziekenhuis. 

Deze brug is nogal laag. Konden ze in de middeleeuwen niet weten

dat John hier ooit met toeristen zou moeten onder varen.

We begrijpen nu ook beter het nut van de nekspieroefeningen van daarnet.

Iedereen  komt er soepel onder door, met het hoofd nog intact.

Voor zover als mogelijk bij een Olaba.

Dat moet gevierd worden! Een lekker biertje doet alle emoties wegspoelen.

De alcoholische gevolgen laten zich al snel zien.

De ergste foto’s zijn gelukkig gecensureerd, door toedoen van de Olaba president.

We varen hier langs de Vismarkt.

En, als je het weet, zie je hier de ingang van de kunstacademie,

waar ik nooit op de schoolbanken heb gezeten.

Gelukkig maar, voor de school.

Het water van de Kleine Nete heeft bijzondere eigenschappen.

Stoelen blijven er gewoon op staan.

Eigenlijk was dat trucje van Jezus van Nazareth om op het water te lopen

niks bijzonders: hij wist de paaltjes staan.

Terug op het droge lopen we een kudde schapen tegen het zongeblakerde lijf.

Lierenaars hebben als bijnaam: schapenkoppen, en ik kan het weten,

want ik ben een lammetje, zeggen sommigen.

Tot slot van deze mooie dag drinken ter afscheid nog een glaasje

op de Grote Markt, in het zicht van het stadhuis en het belfort uit 1369.

Zo ziet het plein er dan uit (??) vanuit de drankgelegenheid waar we voorlopig

afscheid nemen van Lier en de andere Olaba’s.

Alles bij elkaar is het een plezierige dag geweest.

Jammer van de 50 € parkeerboete die ik achteraf mocht betalen.

Bij mijn vorig bezoek, twintig jaar eerder, mocht je overal vrij parkeren.

De wereld is veranderd, en wij ook.

14-03-2010, 00:00 geschreven door grob  

Ik heb terloops al eens vermeld dat Spanje, Oostenrijk, en nog andere stukken Europa,

(waaronder Vlaanderen) een tijd verenigd waren onder één gezag.

Keizer Karel was de man die dit domeintje bezat, waar de zon nooit onderging.

Wij kennen deze knaap als Karel V.

In Spanje heten ze hem Karel I, en in de Spaanse volksmond is het Don Carlos.

Zijn zoon was Filip II of Felipe, de Inquisitieman, maar je mag dat snel vergeten.

Wat ik wil zeggen is dat in de grond Oostenrijk en het verre Spanje verder

niets met elkaar gemeen hadden/hebben.

Daar ga ik nu toch even, als uitdaging, wat verandering in brengen.

Ik ga beide landen krachtdadig op de rooster leggen!

Daarvoor zal ik een harde Japanner inschakelen, hoewel die op zichzelf

volledig oneetbaar is.

Wat je hieronder op de foto ziet aan eetbaars is qua herkomst volledig neutraal:

een paar ronde tournedootjes, een bakje champignons, twee piepertjes die

straks een blinkend metalen jasje om krijgen, en een mes van Piet Huysentruyt.

Nu begint het: spiesen uit Tirol. Ik wil jullie de authentieke naam niet onthouden:

 Pilzspiesschen Tiroler Art.

Als je dit drie keer uitspreekt, ben je al je speeksel kwijt en is je honger al over.

Hoe steek je dit kunstwerk (letterlijk) in elkaar? Ziehier:

Na het steekspel zien de brochettes er ongeveer zo uit:

Tot zover het Oostenrijkse gedeelte.

Hoewel ik mijn twijfels heb over de weersomstandigheden in Oostenrijk

om geregeld te kunnen barbecueën.

Zelfs in Spanje moet je in deze druipnatte winter een droge dag uitzoeken.

De inbreng aan Spaanse kant bestaat vooral uit “butifarras”.

Ik had de lekkere Catalaanse worst vroeger al eens willen grillen, maar dat liep faliekant af.

Zie deze interessante maar moedeloze ervaring op een andere plaats in mijn webblog:

“Het geheim van de Barbaarse Barbecue”, genoteerd op 19/07/2009.

Klik hiervoor rechts in de maand juli 2009, en je komt erop.

De BBQ werd toen deskundig en definitief afgevoerd naar de grote vuilnisbak.

Om terrassnoeperijen toch mogelijk te maken, werd na de derde en laatste

versleten BBQ een gloednieuwe teppanyaki aangeschaft.

Het ding werkt even goed, en is veel gemakkelijker te onderhouden.

Het Japanse woord "teppanyaki" is afgeleid van teppan, dat ijzeren plaat betekent,

 en yaki dat gebakken wil zeggen in het Japans.

Butifarras komen uit noordelijk Spanje, meer bepaald uit Catalonië.

Op zichzelf is dat geen probleem, behalve dat ze daar botifarras heten.

Botifarra schotels zijn een van de meest bereide gerechten in Catalonië.

Ziehier, hoe ze te bereiden. Je kunt natuurlijk evengoed andere worsten gebruiken.

Let op: butifarras zijn GEEN bloedpensen. Die noemt men hier morcilla.

Butti’s en botti’s bevatten VLEES (en natuurlijk kruiden en look).

De ronde exemplaren zijn (meestal) van elkaar gescheiden door een touwtje,

 vandaar de naam bottifarras soleñadas (eenzame botti’s).

Botifarraworst is zeker tweeduizend jaar oud.  

De Romeinen, die hier ook al eens toevallig voorbijkwamen, noemden het

botulu of lucanica, toen ook vervaardigd van rauw varkensvlees en kruiden.

Vandaag vindt men ook varianten in Italië, Portugal en Brazilië.

Botifarra is eveneens uiterst populair in Paraguay.

Misschien daarom dat dit land zangers voortbrengt met geweldig sterke stemmen.

Het zou kunnen dat de botifarra’s aldaar té heet worden opgediend.

Hier is een van de Catalaanse manieren om de worstjes lekker te maken:

Botifarras o salsitxes a la pagesenca (= paddenstoelen, in het Catalaans).

Er liggen ook nog een paar chorizootjes op, vergelijkbaar met merguez worstjes.

Nu al het lekkers staat te popelen, schieten de kok en de teppanyaki in gang.

De klus is bijna geklaard, de hitte van de bakplaat doet al het werk,

behalve het af en toe omdraaien van de sissende stukken.

Het wijntje staat paraat, de piepertjes zijn gekookt in de microwave,

en omwikkeld met alu-folie. Het feest kan beginnen.

Met een teppanyaki zit je gebakki.

Wat hebben we vandaag geleerd?

De eindstand Oostenrijk - Spanje is 1-1, en de scheidsrechter was een Japanner.

Bereid naar:

TimeLife De Openluchtkeuken, pag.94 en 120

06-03-2010, 00:00 geschreven door grob  

Een wandeling maken door Toledo, de oude hoofdstad van Spanje,

is alsof je 500 jaar teruggekaatst wordt in de tijd.

In de oude binnenstad is er weinig of geen verkeer te zien.

Alleen oude straatjes, binnenplaatsen, en een massa winkeltjes

met armaturen, wapens, en allerlei oude (namaak)dingen waar

het blanke staal voor wordt gebruikt.

Een van de bekendste ex-inwoners is de schilder El Greco, uit de glorietijd

van Spanje, toen er heel veel geld was (ergens anders geplunderd natuurlijk,

zoals in Vlaanderen bijvoorbeeld) en geen twintig percent werklozen, zoals nu.

Nochtans zag El Greco, afgaande op zijn zelfportret, er niet zo stralend uit.

Domenikos Theotokopoulos (what’s in a name?) is zijn echte naam.

De Spanjaarden vonden dit wat lastig om uit te spreken, en hij werd dus

terecht algemeen bekend als El Greco (Spaans voor de "De Griek").

Het schrijven lag nog iets moeilijker, wat denk je van Δομήνικος Θεοτοκόπουλος.

Onleesbaar voor de meesten, maar omdat ik bij de nationaliteiten

van mijn lezers zie dat er toch één Griek tussen zit, wil ik deze persoon

toch ook de volledige originele naam geven.

El Greco werd geboren in Heraklion op Kreta in 1541 en hij was

een getalenteerde kunstschilder die voornamelijk in Spanje werkte.

Net als Greta en ikzelf was hij al een echte Europeaan.

Na een opleiding op Kreta in de kunst van de iconen reisde El Greco

naar Italië, en in Rome studeerde hij onder de schilder Titiaan.

In 1577 emigreerde hij naar Toledo in Spanje, waar hij zijn

grootste hoogte bereikte, tot aan zijn dood in Toledo op 7 april 1614.

Hij was erg geliefd onder hoogwaardigheidsbekleders en schilderde

vooral religieuze werken en portretten.

De schilderijen van El Greco onderscheiden zich door de langgerekte vormen

en de expressieve kleuren. Zijn werken doen werkelijk erg modern aan.

Hier zie je het schilderij “De doop van Christus”, geschilderd rond 1610.

Na zijn dood werd El Greco eeuwenlang niet meer als belangrijk

kunstenaar gezien.

Aan het eind van de 19e eeuw ontstond echter een hernieuwde belangstelling

in zijn hoogst persoonlijke expressie.

El Greco bevrijdde zich van de exacte vorm, licht en kleuren van zijn onderwerpen

en inspireerde kunstenaars als Pablo Picasso en Jackson Pollock in hun

inspanningen om de kunst te transformeren

De meeste kunstcritici bestempelen hem als een moderne schilder ‘avant-la-lettre'.

Hij slaagde erin zijn schilderijen licht te laten uitstralen, wat totaal ongewoon

was in de  jaren 1600. Als voorbeeld zie je het zicht op de stad Toledo,

van op de plaats waar we verblijven in hotel Eurostar.

Deze historische en artistieke bespiegelingen veroorzaken dorst en honger.

Dus gaan we op zoek naar de beste bar van Toledo: de Gambrinus. Niet te missen!

Bemerk de frappante gelijkenis tussen de kraag die El Greco rond zijn nek draagt,

en de kraag van de pint die Greta in haar knuistje neemt.

De Spanjaarden weten waar Joost de mosterd en de pils vandaan haalt.

De Gambrinus serveert Cruzcampo bier, en dat zullen we geweten hebben.

Aan de zijkant van de bar ligt een driehoekig pleintje, waar Greta snel haar

plaatsje vindt. Merk op dat ook hier het spel van licht en schaduw volop

tot zijn recht komt. El Greco vergezelt ons.

Na de bestelling van enkele natjes en droogjes neem ik even tijd

voor persoonlijke hygiëne.

Dat geeft me de gelegenheid eens rustig het interieur te bekijken.

Op één plaats hangen de lekkerste hammen te drogen aan de haak,

met onderaan het druippotje om resterend vocht op te vangen.

Even verder staan een aantal gezellige tafeltjes klaar om gasten te ontvangen.

Het is nu rond 4 uur, zowat de kalmste periode van de dag.

De Cruzcampo pils wordt hier hoog in het vaandel en in de vrachtwagen gedragen.

Spanjaarden eten tapa’s altijd aan de toog. Geen probleem hier.

Er was een tijd dat deze plaats ook een huisbrouwerij was.

De bewijzen zijn nog aanwezig.

Intussen is de bestelling toegekomen. Eigenlijk wilden we een kleine tapa

eten, maar de hoeveelheden die men neerzet zijn aan de ruime kant.

Mijn probleem is dat ik nauwelijks kan weerstaan aan al die lekkere dingen.

De kelner heeft dus niet veel moeten afruimen.

’s Avonds bij het romantische diner kunnen we geen pap meer zeggen,

en eten we maar enkele kruimeltjes.

Er is nog een sappige story aan verbonden met een steak en een hond,

maar het zou me te ver leiden om dat hier en nu uit de doeken te doen.

Na de heerlijke maaltijd in de Gambrinus werpen we nog een laatste blik

in het interieur. Geen blik in staal natuurlijk, hoewel dat in Toledo ruim

voorhanden is, zoniet zouden we de barjuffrouw achter de toog

te veel doen schrikken van het lawaai.

De tijd is gekomen om oud Toledo te verlaten, met zijn pittoreske straatjes

en dito winkeltjes met  Armas Historicas.

We rijden het laatste stuk naar Malaga door een monotoon landschap.

Een ultieme stop voor een kleine snack en een smeerbeurt voor de keel

voeren we uit net voorbij Granada.

Er is daar een piepklein dorpje, Riofrio. Door het dorpje loopt een rivier,

eveneens genoemd Riofrio natuurlijk, wat zoveel betekent als “koude rivier”.

Bij onze aankomst ziet het er nogal verwilderd uit, en er is geen levende ziel.

We zitten hier in de uitlopers van de Sierra de Loja, met zicht op de hoogste

toppen van de Sierra Nevada.

Sinds 1664 wordt hier op forel gevist. Dat is toevallig ook het jaartal van het

ontstaan van het bier 1664 van Kronenbourg, maar verder is er geen verband.

Onlangs werden hier forelvangsten gedaan tot 5.2 kg!

Je moet wel over een stevige barbecue beschikken om dat visje te braden!

Het visseizoen loopt hier het hele jaar, waarbij men verse forel serveert

van de barbecue in de talrijke restaurants.

Het oogt hier niet zo aantrekkelijk als normaal.

Gisteren is hier een zware storm gepasseerd, en alles ligt overhoop.

De hoofdattractie hier is nochtans niet meer de forel, maar de steur.

Na drie en een halve eeuw forellen vangen was men er wat op uitgekeken,

en is er een familie gestart met het kweken van steur.

Niet de vis is op zichzelf heel interessant, maar wel zijn eitjes,

met andere woorden gezegd: het draait allemaal rond kaviaar.

Kaviaar mag sinds enkele jaren niet meer ingevoerd worden

in de Europese Unie, enkel als eitjes, om zelf te kweken.

Wil je er meer over weten, dan kan je naar http://www.caviarperse.net.

Persoonlijk vind ik de smaak van kaviaar maar niks.

Vroeger werd de steur in het wild gevonden in de Guadalquivir, die ook Sevilla

en Cordoba bespoelt. Maar sinds die werd afgedamd voor drinkwater

en elektriciteit, is het visje in Spanje bijna uitgestorven.

In Riofrio bevindt zich nu een van de grootste steurkwekerijen in de wereld.

Naast forel kan men er ook de steur zelf eten in de plaatselijke restaurants.

Dat zal bij ons volgend bezoek dan ook gebeuren.

Steuren zijn grote, primitieve vissen met een bepantserde kop.

Hij is een van de weinige dieren die de prehistorische tijd heeft overleefd.

Kenmerkend is de lange snuit met een soort uitstulpbare slurf.

Ze worden tot 6 meter lang, 500 kg zwaar en maximum 100 jaar oud.

Steur is een vis die heel zuurstofrijk water nodig heeft.

Bij een tekort aan zuurstof, zal de vis krom groeien en uiteindelijk sterven.

Het pure zuivere water dat rechtstreeks van de Sierra Nevada komt is

uiterst geschikt voor deze vissen, die volledig ecologisch gekweekt worden.

Deze viskweek valt wel buiten het gewone.

Alleen al het feit dat de oude knarren heel gevoelig zijn voor hun leefmilieu ,

is er ook nog een groot praktisch probleem.

Mannetjes worden pas geslachtsrijp na 7 tot 15 jaar en vrouwtjes na 8 tot 20 jaar.

Wie een kwekerij start moet een heel aantal jaren wachten op de eerste eitjes,

en om iets tastbaars terug te zien van zijn investering.

Vandaar dat er weinig steur wordt gekweekt in de wereld en dat de eitjes

een heel duur exclusief product blijken te zijn.

Dit inloopstadium zijn ze hier intussen al wel voorbij.

De ei-afzetting vindt normaal plaats in diepe rivierdelen met stenige bodem,

of ook wel boven zandbanken in ondiep water bij de monding van rivieren.

Het vrouwtje verspreidt daarbij de eieren (tot 800000 stuks, bij grote exemplaren)

over een oppervlakte van honderden vierkante meter.

Enkel op enkele plaatsen in Europa leven nog wilde steuren.

In de Dordogne bijvoorbeeld zijn ze nog niet helemaal weggevist.

Na enkele tapa’s nemen we afscheid van deze interessante plek.

Het laatste dat we zien is een wilde eend, dicht tegen de weggespoelde oever.

Dit lekkere beestje legt natuurlijk al de link naar een mogelijk volgende

hoofdstuk in de kokeneten rubriek.

Come and see next week.

26-02-2010, 00:00 geschreven door grob  

De kalkoen is een gedomesticeerde vogel oorspronkelijk afkomstig uit Yucatán,

 waar hij door de Maya's gehouden werd. In de 16e eeuw werd de vogel

in Europa populair op het menu, na import door de Spanjaarden.

Het Nederlandse woord kalkoen is afgeleid van de stad Calicut in India.

In Denemarken, Estland, Noorwegen is het kalkun, in Zweden kalkon enzovoort.

De naam in de meeste andere Europese talen wijst op een exotische origine.

Het komt voor een deel voort uit de misvatting dat Columbus naar India was gevaren,

toen hij Amerika ontdekte. Vandaar ook in het Frans: dinde (in feite d’Inde).

De Pilgrim Fathers, Engelsen die twee eeuwen later naar Amerika trokken,

om het land te exploiteren namen kalkoenen mee. Dat was echter onnodig,

 aangezien daar een grote, wilde soort kalkoen bleek voor te komen,

namelijk de "wild turkey".  Wij wisten dat natuurlijk intussen.

Zie foto hieronder.

Deze soort wordt in de VS traditioneel verorberd op Thanksgiving Day.

Een kalkoen wordt gekenmerkt door zijn naakte rode kop, met lellen

aan beide kanten van zijn snavel.

Vandaag gaan we een (klein stukje van dit) beestje bereiden en opeten.

Als toemaatje denken we daarbij aan gegrilde tomaten, altijd lekker.

Je kunt het topje er af nemen, ofwel ze in twee snijden, zoals ik

deze keer deed, in tegenstelling tot het recept.

Dan is de tijd gekomen voor het vogeltje, dat al een tijdje  (ten minste vier uren)

in de koelkast staat sappig te worden in een Oosterse marinade.

Het recept staat te boek als: Kalkoenfilet met koriander.

Maak het eens voor een ander (maar ook voor jezelf).

En dan gaat het samen gezellig onder de grill met de tomaten.

De Spaanse terracotta schoteltjes doen weer hun dienst.

Het geurige en smeuïge kalkoenfiletje mag na 10’ de tafel op, voorzien van

een takje lekkere verse koriander uit de grote pot op het terras.

Nu heb ik toch wel een sausje gevonden zeker, dat uitgevonden is

om bij kalkoen te geven (almond sauce for turkey).

Weer een geluk bij een geluk.

Dit makkelijke sausje kan rustig gemaakt worden terwijl het vogelbeestje

zich te pletter amuseert met de tomaatjes in de oven.

Foelie heeft natuurlijk de voorkeur op nootmuskaat.

Het is de gemalen schil van deze specerij, en is fijner van smaak.

De kok van dienst komt even de filetjes op de tafel zetten, en hij lijkt

nog een beetje onzeker over het resultaat. Greta is soms een hard jurylid!

Over de tomaatjes wordt nog wat verse basilicum gelegd (zalig!), en alles .

staat klaar voor de definitieve hap.

Ingrediënten uit alle continenten zijn vandaag de revue gepasseerd.

De vino tinto heeft intussen ook al zijn weg gevonden naar het wijnglas merk ik.

Een van de betere dagen in mijn kokleven is dit . Alles is gelukt. Smakelijk.

Bereid naar :

De kalkoen komt uit de Libelle (althans het recept)

De tomaten zijn te vinden in TimeLife Groenten, pag.131

Het sausje drupte uit TimeLife Sauzen, pag.115.

20-02-2010, 00:00 geschreven door grob  

Na een heerlijk ontbijt in hotel Cuatro Postes in Avila poetsen we de plaat

naar Toledo, voor een extra uitstap in het binnenland, die niet gepland was.

De afstand is 250 km, voornamelijk langs autoweg, dus heel comfortabel.

Onderweg komen we langs een Embalse, een kunstmatig meer dat drinkwater levert.

Rechts in het midden van de foto is de brug waar we net over reden.

Ook de andere kant van het meer ziet er voldoende fotogeniek uit,

maar de waterstand mag wat hoger zijn.

Hoewel er wel wat wolken hangen in de heuvels, gaat het zeker niet regenen.

Toledo is de hoofdstad van de gelijknamige provincie, in de autonome gemeenschap

van Castilië-La Mancha in Spanje. De stad is gelegen aan de rivier de Taag (El Tajo),

ten zuidwesten van de hoofdstad Madrid.

De rivier omspant de oude stad volledig, en was in de middeleeuwen natuurlijk

makkelijk te verdedigen. De stad heeft een rijke geschiedenis en cultuur,

en staat dan ook op de Werelderfgoedlijst van de UNESCO.

We hebben onderweg via internet geboekt in het prachtige Eurostar hotel,

dat op een heuvel ligt buiten de stad.

Vanuit onze kamer hebben we een prachtig overzicht over de oude stad.

Toledo, een van de oudste steden van Spanje werd in 192 voor Christus

door de Romeinen veroverd, die haar 'Toletum' noemden.

Onder de Visigoten was de stad van 534 tot 712 hoofdstad en werden er talrijke

concilies gehouden.

Toen waren dat de vergaderingen die het politieke en religieuze leven beheersten.

 Ze zijn vandaag vervangen door Toppen van de Europese Unie.

In de Moorse tijd was de stad tot 1035 de zetel van een emir onder het opperbevel

van de kalief van Córdoba; daarna beleefde de stad als zelfstandig koninkrijk

een bloeitijd door de wapenfabricage, en ook door de wolnijverheid.

Zelfs nu kan je in elke toeristenwinkel alle soorten (nep) snij- en hakwapens kopen.

Het blanke staal maakte Toledo bekend doorheen alle tijden.

Ook de wetenschap werd op hoog niveau beoefend.

In 1085 bezette de Castiliaanse koning Alfonso VI de stad. In 1087 werd ze

de residentie van de koningen van Castilië en tevens het kerkelijke centrum

van heel Spanje.

Toen Philips II, zoon van Keizer Karel de residentie naar Madrid verplaatste,

verloor de stad haar politieke betekenis. In de Spaanse burgeroorlog

werd Toledo beroemd door de verdediging van de Alcazar.

Hier zie je de rechts kathedraal en links het Alcazar, dat is het kasteel.

Vooral ’s avonds komt de schoonheid van het Alcazar tot zijn recht.

Toledo heeft een oneindig aantal smalle middeleeuwse straatjes.

In een ervan sta ik (links) rustig tegen een muur mijn puntzakje frieten te eten.

Verbindingen tussen paters- en nonnenkloosters waren ook al voorzien,

om samen de Heer te loven en peren te stoven.

Weinig straten zijn vlak te noemen.

De toerist kan sightseeing combineren met fitness.

Oude kerkjes met wanordelijke structuren bepalen het stadsbeeld.

Toledo bezit geen echte toeristisch bekende blikvanger.

Het is een stad om te verkennen door de smalle straatjes,

die je vijfhonderd jaar terugzetten in de tijd.

Deze volgende foto is niet bewerkt.

Het is gewoon een reflectie in een etalageraam

van een van de talloze winkeltjes met snijapparaten.

Onze wandeling leidt ons langs het Alcazar.

Vandaar heb je een ruim zicht over de omgeving, met de Taag

en een reeks middeleeuwse gebouwen op de achtergrond.

Toledo is in feite een kleine, maar niet overzichtelijke stad.

Poorten en deuren in de oude stad zijn meestal nog origineel en onverwoestbaar.

Toledo is ook de stad van de hertog van Alva (of ook wel Alba, want in het Spaans

klinkt dat hetzelfde). Wij kennen hem onder deze verkorte naam.

Don Fernando Álvarez de Toledo, was een Spaans generaal en landvoogd

van de Nederlanden aan het begin van de Tachtigjarige Oorlog.

Zijn bewind leidde tot een verheviging van de opstand in de Nederlanden

en uiteindelijk tot het ontstaan van de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden.

In de Nederlanden was hij bijgenaamd de IJzeren Hertog en in Spanje de Grote Hertog.

In 1566 werd Alva door de toenmalige koning Filips II (zoon van Keizer Karel V)

vanuit Italië naar de Nederlanden gestuurd.

Hij kreeg een leger van 10 000 man en onbeperkte bevoegdheid.  

Directe aanleiding voor de benoeming van Alva was de Beeldenstorm.

Volgens een anekdote had Alva tegen Filips II gezegd dat hij maximaal

zes maanden nodig zou hebben om de opstand neer te slaan

en dat er "enkel wat koppen moesten rollen".

Aan zijn eigen kop kan je al zien dat hij geen koorknaapje was.

Zelfs de schilder van het portret had dat al (letterlijk) in het snuitje.

Vrijwel direct na zijn aankomst in Brussel richtte deze schurk 

de Raad van Beroerten (=onlusten) op, die in de volksmond

al snel bekend stond als "de Bloedraad".

Zijn komst deed veel edelen als Willem van Oranje op de vlucht slaan.

Deze besloot in overleg met zijn broers om een inval te wagen in de Nederlanden.  

In de Slag bij Dalheim werd hij verslagen door Alva's soldaten.

Alva was woedend en liet 18 edelen onthoofden op de Grote Markt van Brussel.

Twee populaire edelen, graaf van Egmont en Graaf Horne, werden later eveneens

als voorbeeld publiekelijk onthoofd in Brussel.

Willem van Oranje had daar ook bij moeten zijn,

maar doordat hij tijdig gevlucht was, ontkwam hij eraan.

De Raad van Beroerten was naar de maatstaven van die tijd erg efficiënt.

Tijdens de vijf jaar van Alva's bewind werden zo'n 8950 personen uit alle lagen

van de bevolking ondervraagd en veroordeeld wegens verraad, ketterij of beide;

 verbeurdverklaring van goederen bij vermogende veroordeelden kwam veel voor.

In totaal werden er meer dan 1000 dwarsliggers letterlijk een kopje kleiner gemaakt.

Op 2 oktober 1572 plunderden en moordden de Spanjaarden onder de leiding

van deze wreedaard in Mechelen, nadat er daar in de maand september voordien

even een niet-katholiek bestuur aan het bewind was geweest.

Op 15 november van dat jaar onderging het Noordelijk Zutphen een dergelijk lot.

De Watergeuzen verweerden zich succesvol in een drietal zeeslagen

tegen Spaanse schepen.

Vanwege deze tegenslagen en zijn kwetsbare gezondheid diende Alva

bij Filips II zijn ontslag in.

Na zijn terugkeer werd hij aanvankelijk als held binnengehaald door Filips II,

maar door een liefdesaffaire van zijn zoon Frederik werd ook Alva zelf

in opspraak gebracht.

Alva werd verbannen van het hof en bracht zijn tijd door in het kasteel van Uceda.

Hij vervult de rol van slechterik in het Suske en Wiske album “Het Spaanse Spook” .

In Spanje wordt deze meedogenloze katholieke moordenaar beschouwd als

 "de beste van zijn tijd en een van de besten in de geschiedenis".

Alles is relatief.

De kathedraal van Santa Maria de Toledo was, zoals die van Antwerpen, gepland

met twee torens, maar waarschijnlijk ontbraken de nodige financiële middelen.

Niks nieuws onder de zon dus.

Vermits we de uitzonderlijk mooie kathedralen van Sevilla en Burgos in detail

bezochten, de absolute top dus, laten we deze links liggen.

We komen dus uit aan de rechterkant, en wie zit daar?

Een ingetogen muzikant, die zorgvuldig en beheerst Aziatische klanken

produceert tegen een kleine vergoeding.

Aan de Torre de San Nicolas springen de Moorse invloeden zo in het oog.

Een muzikaal meisje haalt onvoorstelbare klanken te voorschijn

uit een merkwaardig instrument, met bijhorende strijkstok.

In de omgeving is er nog het Monasterio de San Juan de los Reyes.

Er zijn in Spanje evenveel middeleeuwse kloosters als tapabars.

Meestal beperken we onze bezoeken tot de laatste categorie.

Dat komt omdat de openingsuren ons beter liggen.

Na het uitgebreide bezoek aan de stad keren we met de bus terug naar het hotel.

In dit reusachtige moderne etablissement zijn we praktisch alleen als hotelgasten.

Deze periode in de herfst is het laagste van het laagseizoen.

We hebben dan ook een romantisch arrangement kunnen boeken voor een prijsje.

Onder meer zijn inbegrepen: halfpension  en ontvangst met Cava op de kamer.

In het romantische pakket zijn eveneens de twee aparte bedden

vervangen door een kamerbreed dubbelbed (!).

In het restaurant voor het diner is een rode roos voorzien voor de aanwezige dame.

Deze roos moet ik dan ook op een passende wijze aanbieden aan Greta.

Cupido komt uit Toledo! Wat een interessante ontdekking!

Het moet geen Valentijn zijn om je liefste plezier te doen.

Daarenboven heeft ze haar halve fles wijn ook nog…

P.S. waarom we nauwelijks iets gegeten hebben van het nochtans lekkere menu

 komen jullie volgende keer te weten.

13-02-2010, 00:00 geschreven door grob  

Voor ik het vergeet moet ik toch nog even iets kwijt over de activiteiten,

of het gebrek daaraan op 1 januari 2010.

In het kort: net als vorig jaar bewandelen we de zeedijk van Fuengirola.

Iets gemakkelijk dus om het jaar mee te beginnen.

In het begin van januari mag je niks forceren. Het begin moet makkelijk.

Het weer is tot ieders tevredenheid min of meer bevredigend.

We vertrekken aan de kant van de plezierhaven, en stappen richting Malaga.

Er is een vaste plaats waar zandwerkers hun visuele producten aanbieden.

Ditmaal hebben ze natuurlijk als thema: de drie koningen, Los Tres Reyes.

Deze drie wijzen zijn erg populair in Spanje, vooral bij de kinderen.

Ten eerste omdat ze op 6 januari nooit naar school moeten, maar vooral

omdat ze dan geschenken krijgen. Hoewel Sinterklaas vanuit Spanje

al zijn verplaatsingen doet met de stoomboot, is hij hier helemaal niet bekend.

We zien hier een st(r)andwerker die de laatste hand legt aan een zanderige inwoner

van Bethlehem, terwijl de ezel smaakvol de inhoud van zijn trog verorbert.

Met man en macht wordt gewerkt om de openluchtstal af te wroeten.

De os, op de voorgrond, lijkt jammer genoeg meer op een Bouvierhond

met horens dan op een stier zonder kroonjuwelen.

De heilige maagd Maria ziet er ook niet op haar best uit, maar wellicht

komt dat door een zware bevalling. Het is verbazend dat ze al rechtop kan zitten.

Als je ziet dat het kindje Jezus, enkele dagen na zijn geboorte, al heel flink uit

de kluiten gewassen is, is het niet te verwonderen dat Maria er wat krampachtig bij zit.

Bij de geboorte was dat zeker een baby van 20 kg en een lengte van 80 cm.

Jozef zit er ook wat verweesd bij. Als timmerman laat hij er geen gras over groeien

en daarenboven heeft al een stuk hout gevonden om mee te knutselen.

Ofwel houdt hij het gereed om mee te slaan als er nog eens een witte duif

in de buurt van Maria komt.

Kijk even goed naar de heilige Jozef. Ik heb de indruk dat hij een dikke tong heeft.

 Mogelijk heeft hij gisteravond te lang aan de fles whisky gehangen,

toen de drie koningen op bezoek waren.

Het strand is grotendeels verlaten. De visserssloepen blijven binnen vandaag.

Een paar inboorlingen lopen of rijden toch rond op een zandfiets.

Onder een tent gebeuren de voorbereidingen om zo dadelijk sardines te grillen.

Slechts enkele mensen doen de stap tot aan het water, waar nochtans

het meeste zon schijnt, en waar het zicht over de baai het mooist is..