Een Meunière saus hoort meestal bij een zeetong, maar voor de andere

populaire platvis, de tarbot, komt ze evengoed in aanmerking.

Tarbot is een interessante vis, en lekker ook nog.

Voor de Fransen en de Engelsen is het een turbot, zoals hier regelmatig

te lezen is op de menukaart van de plaatselijke restaurants.

De tarbot is een van de grootste platvissoorten. Hij kan tot 1 m lang worden,

maar 40 tot 50 cm lange exemplaren komen meer voor.

Vreemd dat de twee ogen aan dezelfde kant van de vis staan, maar dat komt

door zijn manier van bewegen, of is het omgekeerd?

In elk geval: hij schuurt continu over de zeebodem, op zoek naar wat lekkers.

Mocht hij aan elke kant een oog hebben, zoals jij en ik, dan zou hij aan de

 bodemkant niet veel te zien krijgen. De natuur heeft deze vis dus wat aangepast.

De ogen zitten op de oorspronkelijke linkerkant.

Hij komt voor in het noordoosten en het oosten van de Atlantische Oceaan

en de Middellandse Zee. De diepte waarop de soort voorkomt is 20 tot 70 m

onder het wateroppervlak. Hij kan ook gekweekt worden.

Maximum leeftijd: 17 jaar voor de mannetjes en 27 jaar voor de vrouwtjes.

De zoveelste vorm van discriminatie natuurlijk.

De tarbot van vierde leeftijd kan dus een lengte bereiken van 100 cm.

Gewoonlijk ligt hij al in de braadpan voor het zover is.

Wie heeft er nu een pan van een meter doorsnee?

Hij heeft geen schubben, is dus schoonmaakvriendelijk, maar heeft wel

een grote hoeveelheid wratachtige knobbeltjes, verspreid over de bovenkant

van het lichaam.

De lichaamsvorm is net een platte ronde schijf, maar ook is hij relatief dik.

Doordat zijn BMI-index aan de hoge kant ligt, is er wel ruim wat vlees aan.

De kleur is variabel; hij kan zich wat dat betreft enigszins aanpassen aan

de ondergrond.

Meestal grijsbruin met een olijfgroen waas erover, donkerbruin of zandkleurig

met vele donkere vlekken en stippen. Een sterke modekleur dus.

De onderkant (oorspronkelijk de rechterzijde) is vuilwit.

Deze roofvis eet voornamelijk andere vissen. Daarnaast versmaadt hij ook

garnalen en schelpdieren niet, vooral als hij nog jong is.

Hij verschalkt zijn prooien vanuit een hinderlaag, zoals op de foto.

De vis is zeer goed gecamoufleerd doordat hij zeer goed in staat is om

zijn kleur aan te passen aan die van de plaatselijke zeebodem.

Je ziet hem eigenlijk niet, maar dat is ook zijn bedoeling.

In de pan heeft hij gelukkig minder gelegenheid om zich te verbergen.

De tarbot die ik bereid heb, kocht ik vers. Het beest woog anderhalve kg.

De visdame nam mijn beest in behandeling onder mijn goedkeurend oog.

Na het schoonmaken was er precies de helft over.

Ik had dus twee dikke filets om mijn gang mee te gaan.

Wat ik er mee deed kan je hier in detail lezen: Tarbot Meunière.

De naam “Meunière” komt, zoals turbo(t), van het Frans, en betekent “molenaarsvrouw”.

Heel dichterlijk uitgedrukt, voor gewoon het lichtjes in bloem wentelen

van de platte zwemmer.

Citroen hoort er eigenlijk ook bij.

Je kan evengoed op dezelfde manier tewerk gaan met zeetong,

zeeduivel of een andere platvis.

Mislukken kan dit recept nauwelijks, ook niet voor de beginnende kok (zoals ik).

Als je een profkok met dit gerecht aan de slag wil zien, klik dan op deze link,

of kopieer hem in je browser:

http://www.focus-wtv.tv/programma/vispa/vispa-tong-meuni%C3%A8re

Chef Bart Desmidt van restaurant Bartholomeus in Heist maakt het iets

 gesofisticeerder, met geklaarde boter en zo, maar voor mij hoeft het niet echt.

Hier is mijn afgewerkte bereiding, met een aardappelpuree en een salade.

Zonder franjes, maar lekker. Smakelijk.

Bereid naar een recept uit De Perfecte Keuken van Piet Huysentruyt.

30-01-2010, 21:55 geschreven door grob  

Vandaag doen we een korte rit. De stad Ávila ligt niet zover van Segovia.

Men kan nog kiezen tussen een autosnelweg of een schilderachtige route.

Ávila is naast een provincie ook de naam van de Spaanse stad en maakt deel uit

van de regio Castilië en Léon. Aangeduid in het rood op de kaart van Spanje.

Het ligt dus net in het centrum van het Iberische schiereiland, want Portugal

staat niet op deze kaart getekend.

De provincie Ávila ligt tussen de provincies Salamanca, Madrid en Segovia.

Ávila is de hoogst gelegen stad van Spanje, 1130 meter boven de zeespiegel.

Het hoogst gelegen dorp van Spanje ligt in Andalusië, in het Alpujarras gebergte,

tegen de flanken van de Siërra Nevada.

Het is ook een van de dorpen, waar de beste ham vandaan komt: Trevélez.

Maar dat was even terzijde; terug nu naar onze bestemming.

Het mooiste uitzicht op deze kleine gezellige hoofdstad, die in 1985

tot Werelderfgoed werd verklaard, heeft men vanaf het uitkijkpunt van

De Vier Zuilen aan de weg naar Salamanca.

Op dit machtige panorama heeft men een hotel neergepoot,

waar we gereserveerd hebben. Het is het uitstekende Sercotel Cuatro Postes.

Deze heuvel is een ideale plek om de beroemde middeleeuwse stadsmuur

te bewonderen, de best behouden gebleven stadswal van Europa,

en een die meer dan twee kilometer lang is.

In Ávila wordt de heilige Theresa meer dan vereerd. Volgens een legende

werden op deze plek de kleine Theresa en haar broer Rodrigo teruggevonden

toen zij in hun kinderlijke fantasie besloten van huis weg te lopen

om de marteldood te sterven in handen van de Moorse Saracenen.

We zijn nogal laat vertrokken in Segovia, en we komen pas aan na zes uur.

Een kleine verfrissing, en we vinden een gezellig restaurant pal naast het hotel.

Het voedsel is zeker niet de top, maar je kunt niet alles hebben.

Na de maaltijd is de duisternis ingevallen, en we gaan terug naar het hotel

bovenop de heuvel.

Het mooiste zicht op de stadsmuren heb je natuurlijk op het dak,

boven de zesde verdieping, waar een Romeinse fluitspeler ons opwacht.

Hier heb je het ideale en sublieme zicht op de versterkte middeleeuwse stad,

die zich aan onze voeten ontrolt.

‘s Morgens maken we kennis met een nieuw fenomeen: “Lluvia in Ávila”,

en voor de niet Spanjaarden: er vallen wat vochtige druppels uit de hemel.

We staan hier vóór het hotel, naast het Cuatro Postes monument.

Het panorama over de oude cité is anders dan in het duister, want je ziet

natuurlijk ook duidelijk het deel van de oude stad dat niet verlicht wordt.

De stad is omgeven door de best bewaarde machtige stadsmuren van Europa.

Ze zijn 2.5 km lang, 12 m hoog en 3 m dik, hebben 9 poorten en 90 bastions

met gekanteelde torens. De muren zijn in trapezium vorm opgetrokken.

We gaan van hier te voet afdalen naar de oude stad, en komen voorbij

enkele bruggen over een rivier. Naast de heilige Theresa (zie verder) is nog

een bijzonder iemand hier geboren: Isabella, koningin, naast Ferdinand,

en samen de Katholieke koningen.

Isabella was uiteraard katholiek en voerde diverse politieke wijzigingen door.

Op 31 maart 1492 tekende ze samen met Ferdinand het Verdrijvingsedict.

Hierdoor werden de Joden gedwongen zich te bekeren tot het christendom

of te verhuizen uit Spanje. Hoewel velen zich bekeren en zo hun eigendommen

kunnen houden, vertrekken zowat 160 000 - 400 000 marranos (ook te vertalen

als zwijnen). Hun goud, zilver en geld worden in beslag genomen.

In 1499 worden ook de moslims voor de keuze gesteld om te zich bekeren

of te vertrekken.

Honderdduizenden vertrekken uit Spanje en anderen laten zich dopen.

Om even bij stil te staan hoe het er toen aan toe ging.

Een minderheid onder hen trekt naar het zuiden en vestigen zich in de Alpujarras,

een onvruchtbaar gebied, waar in de 16^de eeuw de Spanjaarden liever wegblijven.

We trekken te voet door de oude stad, die (nog) helemaal niet toeristisch

is geëxploiteerd. In tegenstelling met het gelijkaardige Carcassonne

struikelt men hier niet over de toeristische prullaria.

Tegen het centrum komen we een aantal, vooral jonge, Spaanse macho’s tegen.

Ze keren op hun stappen terug, als ze Greta zien, want blijkbaar komen ze

graag in haar beeld. De regen is intussen bijna verwaarloosbaar.

Slechts 10% van de populatie bedient zich nog van een paraplu.

Blijkbaar is dit een bokkenfuif, waarbij de bruidegom als toreador moet rondlopen.

Hij heeft zijn bril thuisgelaten, want hij neemt mij voor een stier.

Misschien moet ik hem prikken met mijn paraplu, maar toch liever niet.

Ik reageer dus niet onmiddellijk op zijn flapperend gordijn en zijn aanmoedigingen.

Ik voel me momenteel niet zo bloeddorstig, alleen maar gewoon dorstig.

Op de kleinschalige Plaza Mayor zijn gelukkig enkele tapabars open.

Deze is blijkbaar geen moslimbar, want het wemelt hier van de vrouwelijke

menselijke exemplaren. Behalve die helemaal rechts, en ook die met zijn

 twee glazen wijn is geen vrouw, echt niet. Waarschijnlijk een Amerikaan.

We laten ons een paar typisch Spaanse tapas goed smaken, in het midden van

een typisch Spaans decor.

Neem nu bijvoorbeeld de lampenkappen, waarvan er geen enkele recht hangt.

Ligt het nu aan de wijn of aan mijn ogen, maar de lusters beginnen hoe langer

hoe meer te dansen en te zwaaien. Tijd om opnieuw een Ávila luchtje te scheppen.

Dicht tegen de Plaza Mayor situeert zich  een van de negen stadspoorten,

die je hier kunt zien aan de binnenkant.

We zoemen even in naar links, tussen de poort en de gevechtstoren.

Ávila is, zoals gezegd, de bedevaartplaats van Santa Theresa, hervormster

van de orde van de Karmelietessen. Zij heeft hier in de 16de eeuw geleefd. 

Spanjaarden doen niet liever dan feesten. De Semana Sancta neemt

een ganse week in beslag, maar het belangrijkste feest van Ávila is uiteraard

gewijd aan de alomtegenwoordige Teresa de Jesús.

Eveneens een hele week lang duurt deze verering, meer bepaald van

7 tot en met 15 oktober.

Dan wordt het leven van alledag onderbroken om de festiviteiten rond

deze grote heilige van de stad op gepaste wijze te vieren.

We zijn nu 18 oktober, en de feestpret is net achter de rug.

Hier is een vertikaal bloementapijt opgericht met de beeltenis van de maagd.

Bij haar standbeeld zijn massaal bloemenkransen neergelegd door de feestneuzen.

Buiten de muren van de stad bevindt zich het klooster van La Encarnación

waar Teresa de Jesús zevenentwintig jaar lang als kloosterlinge woonde

totdat zij dit in 1562 verliet om nieuwe kloosters te gaan stichten.

De nieuwe stad ligt volledig buiten de omwalling, zoals in Carcassonne trouwens,

maar het is een gewone doorsnee stad, niet direct geweldig interessant.

Dit is de kant langs waar we de stad zijn binnengegaan en ze ook opnieuw verlaten.

Greta vindt dat ze beter contrasteert met haar paraplu dan met het omringende groen.

In feite past Greta in elk prentje.

Intussen hebben we besloten onze genietvakantie met nog een dag te verlengen.

In plaats van direct naar het zuiden te gaan, hebben we nog on-line een extra dag

geboekt in Toledo.

Het verslagje zit in de pijplijn, en El Sol ook. Geen lluvia meer.Tot dan.

23-01-2010, 17:55 geschreven door grob  

De winter heeft recent ook toegeslagen in Marbella.

Vorige zondag was de maximum temperatuur maar 8°!

Intussen is deze winter weer voorbij en halen we terug de normale

temperaturen en toestanden, maar dit terzijde.

Laten we ons beter focussen op een gerecht, niet alleen voor de winter,

maar voor alle seizoenen: varkenshaasje zoetzuur, stevig, en lekker ook.

Een van de belangrijke ingrediënten zijn ananasblokjes of -schijven uit blik.

Er zijn enorm veel praktische dingen over dit fruit waar ik niets over wist.

Misschien geldt dit ook wel voor vele lezers. Tijd om informatie te geven!

Hieronder bulkt het dus van de ananastips.

Echt interessante dingen over aankoop, bewaring enzovoort bedoel ik.

Je kunt er maar je voordeel mee doen.

De ananas is een tropische plant, oorspronkelijk afkomstig uit Brazilië, Bolivia

en Paraguay, en werd daar reeds langs voor de komst van Colombus geteeld.

Tijdens Colombus' tweede reis naar Zuid-Amerika (1493-1496) kwamen er

al enkele planten mee naar Spanje.

De ananas groeit aan stekelige planten, die de oogst bemoeilijken.

De Indianen gebruikten de planten dan ook als omheining voor hun dorpen.

De Spanjaarden introduceerden de ananas in de Filippijnen, Hawaïi en Guam.

In Europa werd de vrucht in 1720 voor het eerst met succes gekweekt,

maar dan wel in broeikassen.

Momenteel worden ze overal in de tropen verbouwd op grote plantages.

Ananas rijpt moeilijk na. Daarom moet de vrucht zo rijp mogelijk worden geplukt

en zo snel mogelijk de winkelrekken bereiken. Het transport van ananas gebeurt

dan ook meer en meer met het vliegtuig (vandaar ook de naam 'vliegananas').

Erg CO2- en milieuvriendelijk is dit niet!

De plant behoort tot de bromeliafamilie, die ook kamerplanten levert.

De ananas is een grote samengestelde vrucht en ontstaat uit vele kleine besjes

die samengroeien.

Alle vruchtjes vergroeien samen met de bloeisteel tot een samengestelde vrucht.

Wanneer we een ananas opsnijden is dit duidelijk te merken.

Het centrale, vezelige deel is de bloeisteel.

Ananas wordt, zoals je weet, vers en ingeblikt aangeboden.

Verse ananas bevat een product, bromeline, dat inwerkt op dierlijke eiwitten.

Deze stof maakt de vrucht licht verteerbaar.

Zuivelproducten vermengd met verse ananas kunnen na enkele uren waterig

worden en een vreemde smaak krijgen. Combinaties van ananas met gelatine

 (bijvoorbeeld bavarois) verliezen na een tijdje hun binding.

De stof verliest wel haar werking als ananas enkele minuten wordt gekookt

Ananastip 1!

Vlees dat gemarineerd wordt in vers ananassap zal hierdoor zachter worden.

Uit de bladeren van de ananasplant worden ook lange, zijdeachtige vezels

 gewonnen, die in Taiwan en de Filippijnen verwerkt worden tot een fijnmazige

stof, piña genoemd.

Gewoonlijk drinkt men tijdens het verwerken dan een piña colada.

Een ananas kan wel 30 cm lang en meer dan 4 kg zwaar worden,

en heeft bovenop een rozet van bladeren.

De kleur van de schil is groenachtig tot bruinachtig.

De ananas is rijk aan vitaminen zoals: bètacaroteen, vitamine A, B1 en E en

 mineralen zoals: kalium, magnesium, fosfor, ijzer, koper, mangaan, zink en jodium.

 Verder ook nog veel suikers en citroenzuur.

Alstublieft, weg met die commerciële pillen en voedingssupplementen!

De natuurlijke (of meest voorkomende) bestuiver van de ananas is de kolibrie.

Door bestuiving ontstaan zaden, maar omdat de aanwezigheid van zaden

een negatief effect heeft op de kwaliteit van het fruit, is in Hawaï, waar ananas

op grote schaal wordt gekweekt, de invoer van kolibries verboden.

Zoals bij alle bromelia's kan de bloei van de ananas kunstmatig worden opgewekt

 door middel van ethyleen. Het vroeg oogsten van de hoofdvrucht zorgt voor een

 tweede oogst van kleinere vruchten.

Na te zijn geoogst rijpt de ananas niet meer. Daarom wordt het vruchtvlees vaak

 ingeblikt. De andere variant is uiteraard de verse ananas.

Nu volgt een verdere reeks praktische tips.

Ananastip 2 tot 8!

Tekenen dat een ananas rijp is (check dit dus in de ananaswinkel) zijn:

2/ Middelste bladeren bovenop makkelijk los te trekken.

3/ Sterke ananasgeur (ethylacetaat).

4/ Stevig, veerkrachtig vruchtvlees (een ananas is rijp als het vruchtvlees

aan de onderzijde meegeeft bij een lichte druk met de vingers).

5/ De kleur van de schil zegt totaal niets over de rijpheid; ook een groene ananas

 kan goed rijp zijn.

6/ De ananas heeft glanzende "ogen".

7/ Als de ananas niet rijp is kan je hem versneld laten rijpen,

door de ananas samen met een banaan in een plastic zak te bewaren.

8/ Een te sterke geur, donkere knobbels en vergeelde kroonblaadjes

wijzen op overrijpheid. Ook vruchten met vlekken, beschimmelde plekken

of zachte schil zijn niet meer vers.
Verse ananas is het hele jaar door verkrijgbaar met een topaanvoer

van december tot april.

Ananastip 9! Eerst snijdt men de bovenkant weg met een mes, en dan hanteert

men de ananasschiller. Deze zorgt ervoor met een draaiende beweging dat de schil

en de weinig smaakvolle steel gescheiden wordt van het lekkere vruchtvlees.

Dames, laat de volgende foto van een ananas zonder jas je niet van de wijs brengen!

Het is gewoon het resultaat van het verwijderen van alle overbodige delen.

Ananastip 10! De tijdens het schoonmaken van de ananas verwijderde

bovenkant kan opnieuw in de bodem worden geplant.

Op dezelfde wijze waarop een aardappel of ui groeit uit een uitsnede

zal dan een nieuwe plant groeien.

Perfect te kweken voor wie een serre heeft!

Ananastip 11! Omdat verse ananas bromeline bevat, kan het niet

gebruikt worden in recepten met gelatine omdat het enzym

de eiwitten (en dus de gelatine) afbreekt.

Dit effect verdwijnt wanneer de ananas enkele minuten wordt gekookt.

Ananas in blik bevat geen bromeline meer.

Ananastip 12! Bewaar een ananas niet onder 8 graden Celsius (dus niet in de

 koelkast!). Eenmaal te koud bewaard kan bij de ananas het zogenaamde

lage-temperatuurbederf optreden.

De vrucht wordt niet meer rijp en gaat vaak van binnenuit rotten.

Bewaar een ananas bij kamertemperatuur.

Is de vrucht rijp dan is de houdbaarheid bij 12 graden Celcius nog 1 a 2 dagen.

Hieronder zie je de grootste ananasplant ter wereld, zoals recent opgenomen

in het “Guinness Book of Records”.

Nu dat je dit allemaal weet komt mijn varkenshaasje zoetzuur op de proppen,

waarin de ananas (en eventueel het sap) verwerkt wordt.

Hieronder wordt het haasje gekruid, terwijl ik “ananassap” uitspreek.

Greta zegt altijd dat ik meer moet proeven, en hier zie je het bewijs dat ik dat ook doe,

met pijn in mijn tong weliswaar.

Ananastip 13! (nog eentje dan maar, voor de bijgelovigen)

Let op dat je bij het uitspreken van het woord “ananassap” je tong goed binnen

in je mond houdt, want zoniet kan het wel pijnlijk zijn, zoals bij mij.

Probeer maar eens.

Het makkelijke recept vind je hier, met een variant voor risotto liefhebbers.

In plaats van de vloeibare kippenfond, kan je natuurlijk ook vaste kippenboeljon gebruiken.

Varkenshaasje Zoetzuur komt er aan. 

Het afgewerkte gerecht komt op de terrastafel.

Greta durft het schoorvoetend en met enige schroom aan om toch enkele schepjes

 op haar bord aan te brengen.

Na de eerste proeving lijkt het volledig in orde, en nu zet ze volledig door.

Ik heb het bereid met gewone witte gekookte rijst, en het heeft heerlijk gesmaakt.

Mocht er iemand me willen bedanken voor het geven van al deze tips, aarzel dan niet

om hier onderaan rechts op Reageer te drukken.

Veel pret met je ananas!

Bereid naar Libelle.

17-01-2010, 14:06 geschreven door grob  

Mocht je toevallig (of doelbewust) in Segovia terecht komen, laat dan niet na

ten minste een halve dag door te brengen in de “Real Fabrica de Cristales

de La Granja” (Koninklijke glasfabriek van la Granja) op het grondgebied

van het dorp San Ildefonso. Wij zijn er twee dagen na elkaar geweest.

Het is niet meer dan acht kilometer verwijderd van de stad.

De eerste maal was de glasblazersschool gesloten (zie bezoek daaraan

in vorig verslag), maar het ticket was de volgende dag ook nog geldig.

De eerste dag hebben we enkel de enorm uitgebreide ateliers

en het grote museum bezocht.

De oude gebouwen zijn zeer attractief gerestaureerd, en het is een genot

rond te wandelen in de vroegere werkplaatsen tussen de duizenden

kunst- en gebruiksobjecten. Foto’s daarvan zie je hieronder.

Wie er zeker van is nooit in Segovia te komen (spijtig!) kan zich hierbij

een klein idee vormen van de schitterende originele stukken.

Het is zo overweldigend en groots, dat het niet te vatten is in de korte

fotoreportage die je hier vindt.

In de reusachtige fabriekshal in prachtig verweerde kleuren

staat een oven, waar zand gesmolten wordt tot glas.

Dit is geen fabriek, dit is een kathedraal.

De glazen voorwerpen die worden tentoon gesteld zijn

prachtig om zien, en moeilijk om te blazen denk ik.

Het gaat van de meest gesofisticeerde sieronderwerpen tot gewone

alledaagse flessen in alle denkbare kleuren, uit tijden dat de uilen

nog spraken, en water dronken.

Deze flessen zijn zo dik, dat ze (meestal) op de grond kunnen vallen

zonder te breken.

Naast rond glas zijn er ook alle soorten plat glas uitgestald.

Ook levensgrote brandglasramen worden hier vervaardigd.

Het koord onderaan hangt op ongeveer een meter hoogte, geen klein stukje dus.

Dit is een klassiek voorbeeld, zoals ze meestal ook te zien zijn in kerken.

Totaal andere technieken werden toegepast voor

deze kunstcreatie met glasdecor.

Brandglasramen in lood hoeven niet altijd in een kerk terecht te komen.

Er zijn ook mogelijkheden in publieke plaatsen, of bij particulieren.

Alle moderne ideeën en technieken komen aan bod, zoals hier op dit

reusachtige bloemenpaneel, los opgehangen in de ruimte.

Eeuwen geleden knutselde men hier al aan dagelijkse gebruiksvoorwerpen

voor de betere klasse van de bevolking weliswaar. Heel arbeidsintensief, sierlijk,

kleurrijk en mooi, maar als je goed kijkt zie je dat ze wel scheef in elkaar zaten.

Vandaag zijn dit natuurlijk uiterst zeldzame collector items.

Wat men destijds ook al nodig had waren objecten om voedsel en drank

of andere leuke dingen in te bewaren.

Niet alleen waren deze voorwerpen nuttig, maar tegelijk waren ze prachtig afgewerkt

en prestigieus als decor in een tijd dat er zeer weinig welstellende mensen waren.

De echte topcreaties waren voorbehouden voor de Koninklijke familie,

zoals deze prachtige reeks wijnkaraffen.

Een glazen karaf graveren is geen kinderspel, zodat men geschikte machines

probeerde te ontwikkelen om de zware klus tot een goed einde te brengen.

Vandaag staan de technieken om glas te modelleren veel beter op punt,

zoals blijkt uit deze vrouwenbuste uit massief glas.

Ontvreemden zal men dit niet gemakkelijk doen.

Je kunt gemakkelijker een klein olifantje in beweging krijgen.

Bekijk goed deze eeuwenoude fles. Het etiket eronder vermeldt:

”Botella Belga para agua mineral Spa”.

Hoeft geen vertaling denk ik. De Spa flessen van tegenwoordig

hebben wel een hele evolutie ondergaan.

En wat denk je van deze? Heb je al ooit de oudste Spa fles gezien?

Kijk dan maar goed. In het Spaans staat op het etiket:

Botella  (1724-1743)

Verde muy obscura soplado a molde fijo trabajada al puntil.

Botella Belga de agua mineral. Sello “Pouhon Spa” y escuido de Louis

Georges de Berghes, Principe Obispo de Lieja.

Vrij vertaald: heel donkergroen glas, gemaakt met een vaste gietvorm,

bewerkt met puntil  (kort puntig voorwerp).

Belgische fles voor mineraal water. Voorzien van zegel “Pouhon Spa”

en wapenschild van Louis Georges de Berghes, Prinsbisschop van Luik.

Dit rondt ons bezoek af aan Segovia en omgeving. Op naar Avila!

06-01-2010, 00:00 geschreven door grob  

Vorig weekend viel er niet te tennissen door onophoudelijke regen.

Goeie reden om een party te organiseren.

Een van de vaste loltrappers en muziekmakers is Dodo.

Ik dacht dat hij een Engelsman is, maar Greta houdt het op een Oekrainees.

Hier zie je hem stiekem in het halfdonker nog even wat muzieknoten

warmblazen op zijn trompet, vooraleer het volk toestroomt.

Wanneer de eerste gasten verschijnen, zien ze er nog wat onwennig uit.

Pas wanneer de muziek zich ontplooit, en voedsel en drank op de proppen

komen, gaan de poppen aan het dansen en de remmen los.

Ook de altijd fitte Kerstman is aanwezig.

De rendieren heeft hij gelukkig achtergelaten op de parking met een wortel.

De man aan wie we deze geslaagde party te danken hebben is

de manager van dit uitmuntend sportcentrum, José Kreijman.

Een geboren Nederlander, die zijn hersenen op de juiste plaats heeft,

want hij woonde de meeste tijd in Kapellen, bij Antwerpen.

Je kunt het er nog altijd aan zien 

Nederlanders zijn hier uiteraard altijd goed vertegenwoordigd,

zoals aan deze tafel. Links, met het rode hemd zie je Fred.

Fred is ook Nederlander. Hij woont permanent in Calahonda, is de huiszanger,

En een die trouwens wijd en zijd bekend geworden is in centraal Andalucia.

Vooraleer hij de micro vast neemt moet hij alleen nog wat autogrammen uitdelen.

Glazen en drank in overvloed.

De eerste bewegingen om in te schenken verlopen nog wat hoekig.

Keuze genoeg in de dranken, geschikt voor een publiek tussen 0 en 100 jaar.

Geen van beide extreme categorieën zijn evenwel aanwezig vandaag.

Dodo komt tot leven, speelt en zingt zoals de ware Oekrainese trompetter.

Het echte croonerswerk is toch wel weggelegd voor Fred.

Tussendoor even happen! Minipizza’s, rijstschotels…

…en lekkere salades. Nadien nog hapjes, belegde broodjes

en andere tapas met gamba’s, tonijn enzovoort.

Links zie je onze Engels/Italiaanse tennispresident Adrian,

die al onze groepswedstrijden plant en er de discipline in houdt.

Zijn Duitse echtgenote Ursula vecht een harde strijd uit

met een weerspannige gamba.

De strijd wordt grandioos gewonnen en iedereen is weer tevreden

Niet in het minst Joerg en Erika uit Berlijn

Intussen houden de muzikanten er vlotjes de sfeer in.

Louisa en Adrian laten de beentjes en armpjes gaan.

Ik rust even uit, van foto’s te nemen, maar zelfs van te dansen.

Tussenin houdt José even een mini speech om de gasten te bedanken,

maar vooral toch zijn vriendin Carol, die weer al het lekkers heeft bereid.

Dodo benadert stilaan zijn kookpunt en heeft zijn jas al aan de kant gelegd.

Soms wordt de trompet hem wat lastig om te bespelen.

Dan maar liever even de marimba’s hanteren, tot de concentratie terug is.

Zijn Engelse zangteksten worden wat moeilijk verstaanbaar,

maar niemand die daar over valt.

En José, hij wroet voort.

De laatste tapa’s worden in schaaltjes gelegd en rond gedeeld.

De dranken zitten ook al aan een lager peil dan een paar uren geleden.

(maar worden constant aangevuld, n.v.d.r.)

De ene zwenkt naar links, de andere zwenkt naar rechts maar Dodo

staat pal en ledigt zijn volgende emmer bier.

Aan de lol komt geen einde. Having a good time.

Greta is nooit diegene die het minst gedanst heeft.

Een prachtige party om de regen te vergeten.

Een zwierige avond, een herinnering om te koesteren, dank zij…

29-12-2009, 16:47 geschreven door grob  

Het is nu verschrikkelijk slecht weer in Marbella.

De temperatuur is OK, zo'n 19°, maar er is enorm veel wind

en regen. Veel beterschap is er zelfs niet onmiddellijk op komst.

In het plaatselijk strand waar we wonen is een gleuf ontstaan

van 60 cm diep en zeker 1 à  2 meter breed.

Greta is er tien minuten geleden een foto gaan nemen.

Rechts staat een vuilnisbak van 70 cm hoog, om een idee te geven.

Desalniettemin ...

24-12-2009, 13:23 geschreven door grob  

Natuurlijk kan dat, maar dan kan je hem eigenlijk niet meer opeten.

Hij is dan normaal gezien nogal platgedrukt.

Persoonlijk heb ik altijd last met paddenstoelen.

Niet dat ik ze niet graag bereid of verorber, maar wel omdat ik al decennia

gewoon ben om paddestoelen te schrijven.

Altijd, en nu ook weer, word ik op de vingers getikt door mijn computer

 spellingchecker en gedwongen om er een “n” tussen te zetten.

Een gevolg van een van de spellingswijzingen uit het verleden.

À propos, op de foto boven zijn shiitake paddenstoelen zichtbaar, die vooral

dienst doen in de Aziatische keuken.

Van deze lekkere variant moet je zeker en altijd de stelen volledig wegnemen,

want ze weigeren pertinent om zacht te worden in de kookpan.

Zoniet heb je kans dat je de indruk krijgt op een stuk hout te zitten tutteren.

Vandaag maak ik uitzonderlijk eens geen hoofdgerecht.

Verwend als we zijn in België met een zeer uitgebreide keuze voor boterhambeleg,

 probeer ik hier onder de zuiderse zon zelf iets (uit het kookboek natuurlijk).

En het moet bovendien gemakkelijk te bereiden zijn.

Met de zon op de achtergrond begin ik aan het werk van de keukencommies.

Het in de juiste gedaante brengen van tomaten, ajuin en champignons.

En ik voel me heel zelfverzekerd, want als je op de details let op het lemmet

zie je dat ik het snijwerk doe met het mes van Piet Huysentruyt.

Er kan dus niks verkeerd lopen. Zoniet roep ik SOS Piet.

Eventjes nog wat interessante tips en weetjes over paddenstoelen,

vooraleer ze onvermijdelijk in de pan belanden.

Ik gebruik voor dit gerecht trouwens doodgewone (Parijse- of) weidechampignons.

Dit “doodgewone” doet er me aan denken dat alle paddenstoelen eetbaar zijn.

Sommige slechts één keer natuurlijk.

Er zijn duizenden soorten van “echte” eetbare paddenstoelen die op grote schaal

 wereldwijd geoogst worden, en letterlijk honderdduizend andere eetbare soorten.

Enkele uit de top tien en dus zeker bekende paddenstoelen zijn:

De Champignon is de meest gegeten paddenstoel ter wereld

(38 % van de totale hoeveelheid gecultiveerde paddenstoelen) en kan

gemakkelijk gekweekt worden.

Dit type paddenstoel heet eigenlijk voluit Champignon de Paris.

De Oesterzwam is de tweede meest gegeten eetbare paddenstoel .

China is de grootste producent. Verschillende soorten kunnen op

koolstofhoudend materiaal groeien zoals op stro of zelfs op oude kranten.

Niet proberen dus op de krant van vandaag.

In het wild groeien ze het meest op hout.

Tussendoor komt hier het succesvolle gebruikte recept voor

het champignonsmeersel voor boterham of toast:

En we gaan toch nog even verder met de meest gebruikte paddenstoelen:

De Cantharel ook wel Hanenkam genoemd, is een van de lekkerste van de

niet cultiveerbare eetbare paddenstoelen.

Hij kan dus niet gekweekt worden, maar enkel geplukt in het wild.

Vandaar dat de prijs hoger ligt.

Het Eekhoorntjesbrood of boleet is bekend om zijn nootachtige smaak.

Het is een veelgesmaakte paddenstoel, gebruikt in een groot aantal

culinaire schotels.

Dan zijn er nog talloze eetbare exemplaren, met soms vreemde namen:

de Zwavelzwam, het Gewone Fluweelpootje, de Gordijnzwam, de Doodstrompet

of Hoorn des Overvloeds. Onder de minder gekende, maar wel eetbare

 paddenstoelen komen we terecht bij bijvoorbeeld: Biefstukzwam,

Gele stekelzwam, Gewone fopzwam, Grote parasolzwam, Grote stinkzwam

(Phallus impudicus in het Latijn; spijtig, maar ik heb er geen foto van), Judasoor,

 Knolparasolzwam, Koeienboleet, Paarse schijnridderzwam enzovoort.

Nog een nuttig woordje over niet eetbare en giftige paddenstoelen.

De Groene knolzwam is de giftigste van allemaal.

Als je hiervan eet, kun je in twaalf uur later dood zijn.

Van andere giftige soorten kun je wel (ernstig) ziek worden,

maar een gezond volwassen mens zal er zelden aan dood gaan.

Terug naar het recept, nu alles gesneden is.

De pan is intussen gevuld met boter, uien, spek, tomaten en champignons.

Uiteindelijk moet dit mengsel dienen om boterhammen mee te beleggen,

het mag dus iets fijner van structuur zijn, anders valt alles van de toast.

Het kan in de koelkast tot een week bewaard worden, maar waarschijnlijk

 zal het die datum niet halen.

.

Bereid naar TimeLife, Snacks en Canapés, pag. 91

Wist je dat...

In wijn en brood ook schimmels (gist) worden gebruikt?

Er soorten bestaan die op andere paddenstoelen kunnen groeien

(de Kostgangerboleet parasiteert op de Gele aardappelbovist).

Sommige paddenstoelen alleen willen groeien op koeienvlaaien (koeienboleet)?

De champignon in 1651 in de omgeving van Parijs voor het eerst op grote schaal

 werd geteeld. Men slaagde er in door het begieten van afval van de meloenenteelt

 met waswater van rijpe champignons.

Het meest geneeskrachtige schimmelproduct Penicilline is

(gemaakt van de schimmel Penicillium notatum en gebruikt wordt

om bacteriële infecties te bestrijden).

Het myceliumnetwerk (de draden van de échte paddenstoel) erg groot is

en dat de myceliumstrengen wel 5 meter lang kunnen worden

20-12-2009, 00:00 geschreven door grob  

We verblijven niet in Segovia zelf, maar in een familiehotelletje in de buurt,

in het onooglijk dorpje La Granja de San Ildefonso.

Dat laat ons toe om de dag van aankomst in de onmiddellijke omgeving

een bezoek te brengen aan de indrukwekkende Koninklijke glasfabriek:

de Real Fabrica de Vidrios y Cristales.

We kunnen hier live de demonstratie van het glasblazen volgen in de school.

Deze school, ontstaan in 1994, heeft intussen een internationale uitstraling.

Ook specialisten uit Nederland ( Frank van der Ham) en België (Joost Kaen)

zijn hier les komen volgen.

Zie ook www.fcnv.es.

We zien van heel dichtbij heel wat actie eer de glazen karaf opgeblazen is.

Hierbij zit een korte samenvatting, waarbij de blazer enkele malen opnieuw begint.

Men onderscheidt twee soorten glasblazen, met een brander en in de oven.

Glasblazen is niet te verwarren met gasblazen.

Die ene letter is een wereld van verschil

Glasblazen aan de brander gebeurt door ronde glazen buizen in de vlam

van een gasbrander te houden. Wanneer de temperatuur juist is gaat men

lucht in de buis blazen, terwijl men rustig en regelmatig de buis blijft draaien.

Een andere wijze om glazen voorwerpen te maken is die van massieve staven

in de vlam te houden en dan bij de juiste temperatuur aan elkaar te plakken.

Glasblazen vanuit de oven is de manier waarbij met een stalen pijp vloeibaar glas

van ongeveer 1130 graden uit een pot gehaald wordt, het zogenaamde keien.

Door de pijp telkens rond te draaien en te vormen met een natte houten vorm

(de klots) wordt het glas op de pijp gecentreerd.

Let op de verbetenheid en de concentratie van de glaswerker.

Door de pijp wordt lucht ingeblazen waardoor het object groeit. Door telkens meer

glas te keien wordt de massa vergroot en kan de bel verder worden uitgeblazen.

Met bijvoorbeeld een natte krant kan, al rollend op de glasblazersstoel,

de vorm van de vaas met de hand worden aangebracht. Met een zogenaamde

benenschaar wordt vervolgens een kerf vlak achter de pijp in de vorm gemaakt.

Op dit punt moet de vorm later van de pijp breken.

Als de vorm klaar is wordt door een assistent met een klein stukje heet glas

een stalen staf (pontil) tegen de bodem gekleefd.

De glasblazer koelt de kerf met wat water zodat plaatselijk kleine scheurtjes ontstaan.

Met een tik breekt de vorm ter plaats van de kerf en wordt nu slechts gedragen

door de pontil. Dit heet overnemen van het stuk.

Door inwarmen in een oven op 1200 graden wordt het materiaal weer zacht

en kan de opening worden afgewerkt.

Als het model klaar is wordt deze van de pontil afgetikt en gaat in de koeloven.

Hierin wordt doorgaans in 24 uur beginnend bij 510 graden het glas langzaam

gekoeld zodat het materiaal spanningsvrij is en niet meer spontaan

kapot kan springen. Het breukvlak van de pontil wordt later weggeslepen

en wordt het standvlak van het object.

Het verloopt niet altijd van een glazen dakje.

De glasblazer moet enkele keren opnieuw beginnen.

Als je het niet volledig begrijpt: trek het je niet aan, ik doe met je mee.

Op het einde gebeurt dan ook nog de grote catastrofe:

Op het ogenblik dat het volledig stuk  geblazen is, breekt de steel af.

Twintig minuten werk voor niks.

Van deze roemloze afgang heeft Greta geen foto durven nemen.

Je weet nooit wat de blazer allemaal kan doen met zijn hete staf.

Anderzijds, de tentoonstelling van producten die wel met succes afgeleverd zijn

is fenomenaal. Enkele uren van bewondering hebben we hier zeker voor over.

Er zijn enkele frisse gebruiks- en kunstvoorwerpen bij die je zullen verrassen.

Maar dat is voor de volgende keer. Come and see next week.

16-12-2009, 22:21 geschreven door grob  

Vandaag gaan we eens GEEN mediterraan recept uit de doeken doen.

Iedereen weet natuurlijk dat de Spaanse (en Europese keuken) sterk

is veranderd na de Spaanse omzwervingen in Zuid- en Midden-Amerika.

Talrijke nieuwe ingrediënten werden geïntroduceerd in het oude continent.

Nu wil ik me (tijdelijk) richten op een land dat van de “splendid isolation”

zijn handelsmerk heeft gemaakt, en niet onder de invloed stond van al de

overzeese lekkernijen.

Ze wilden (nu nog trouwens) het allemaal, met inbegrip van het culinaire

op eigen houtje doen: Engeland.

Tot op vandaag volharden ze bijvoorbeeld in hun afschuwelijke “kidney pie”.

Stel je voor; een taart, met daarin een nier.

Of “haggis”, het nationaal gerecht van  de Schotten! Schapenmaag, walgelijk!

We komen hier in Spanje dagelijks in contact met Engelsen, en echt,

je ziet het er aan dat ze niet eten.

Een recept afkomstig uit Engeland heeft dus een heel andere achtergrond,

en moet benaderd worden met de nodige voorzichtigheid.

Ik heb iets bereid dat heel bekend is (in Engeland weliswaar) uit Lancashire.

Het graafschap Lancashire is de plaats waar de industriële revolutie

als eerste is begonnen.

Was deze streek in het noordwesten van Engeland vóór 1770 vooral

een duister en vochtig moeras, daarna bracht de katoenindustrie er

ontwikkeling en welvaart (voor de eerder zeldzame rijken).

De bevolking vertienvoudigde tussen 1770 en 1840 en er ontstonden

in het graafschap enkele grote en een reeks middelgrote industriesteden.

Rond 1830 werd 85% van de katoenproductie in de wereld afgeleverd

door Lancashire.

Het Graafschap Lancashire was heel belangrijk, tot in 1972 grote steden,

zoals Liverpool en Manchester administratief werden afgesplitst. 

Over het recept zelf: het stamt uit de tijd van de industrialisatie.

De gewone mensen moesten toen 60 uur per week zware arbeid uitvoeren,

en hadden geen tijd meer over om te koken.

Daarbij konden ze een stevige maagvuller goed gebruiken.

Zo ontstond de Lancashire Hotpot, een eenpansgerecht, dat eigenlijk

de hele dag kon staan pruttelen in een zware pot op een laag vuur.

Hotpot staat eigenlijk gewoon voor “stoofpot”.

Oorspronkelijk was het gebaseerd op lam of schaap, ui en aardappelen.

Het basisrecept bevatte ook oesters, die toen spotgoedkoop te krijgen waren.

Tijd om het smakelijke en super simpele recept eens van naderbij te bekijken:

Here we go: Lancashire Hotpot.

Een eenpansgerecht is een uitstekende keuze voor een schamele amateurkok

zoals ik, want je moet geen rekening houden met verschillende onderdelen

die dan tegelijkertijd klaar moeten zijn.

.

Hieronder zie je de onderdelen gesneden, opeen gestapeld in een ovenschotel

en met een beetje (vloeibare) boter erbovenop.

Heel belangrijk!

Het mag geen smakeloze troep worden zoals bij de katoenbewerkers destijds.

Wat er zeker in moet naast allerlei kruiden is cayennepeper en Worcestersaus.

Een van de weinige gunstige bijdragen van de Engelsen aan de culinaire wereld

 is dit donkere product in een hoog smal flesje.

De echte naam is eigenlijk Worcestershire saus, uit de gelijknamige streek,

maar de naam is zo al moeilijk genoeg.

Worcestersaus is een gefermenteerde vloeistof gemaakt met moutazijn, stroop,

 maïssiroop, water, chilipepers, sojasaus, peper, tamarinde (pulp van de vruchten),

 ansjovis, uien, sjalotjes, kruidnagels en knoflook.

Iets ingewikkelder dan ketchup, maar Engelsen maken het graag moeilijk.

De saus wordt als smaakmaker gebruikt in gekookte en ongekookte gerechten,

en vooral met rundvlees. Het is een belangrijk ingrediënt in Caesar salad,

Filet américain, Carpaccio en in de cocktail Bloody Mary.

De kruiding mag dus nogal straf zijn, en dan is het echt lekker.

Hier komt de hotpot uit de oven.

Na het lange sudderen zijn de groenten en het vlees volledig harmonisch

op elkaar afgestemd.

Onderschat dit gerecht niet, want zelfs superkok Gordon Ramsey,

bekend van TV heeft zijn eigen recept op het internet gezet.

Hij gebruikt wel wat extraatjes, zoals lamsniertjes en andere rariteiten.

Als aardappels schrijft hij voor: “2 large King Edward potatoes,

about 350g each, peeled”. Alsjeblieft!

Wat er zoal speciaal is aan de piepers van Koning Edward mag Joost weten.

Je moet ze dan nog snijden ter dikte van een stuk van 1£. Die Engelsen toch!

Dit recept komt nu op het geschikte moment, want het is echte winterkost.

Na een volledige portie kan je de regen, vorst en wind gemakkelijk trotseren.

Enjoy your meal!

Bereid naar Groot Fontein Kookboek, Eenpansgerechten, pag. 323

11-12-2009, 00:00 geschreven door grob  

Een ophaalbrug verder en een militaire binnenplaats later gaan we er in.

De eerste zaal na de ingang bevat enkele ridders in volle wapenuitrusting.

Om het paard eten te geven moest men een sardineblik opener gebruiken.

Dit veerkrachtige mannetje heeft als model gestaan voor de latere sportdiscipline

 polsstokspringen. Het paard heeft men dan gelukkig terzijde gelaten.

Ook het voetvolk(je) werd soms stevig verpakt.

De soldaatjes waren in de 15^de eeuw nog niet helemaal uit de kluiten gewassen.

Hier heb ik al mijn hele leven op gewacht.

Ik heb me altijd afgevraagd hoe de ridders uit de middeleeuwen hun

sanitaire stop regelden.

Stel je voor dat tijdens een zwaardgevecht een van de twee kemphanen zegt:

“Kan je een ogenblik stoppen met op mij in te hakken, want ik moet even?”

Eindelijk weet ik nu hoe de vork in de steel zit (bij manier van spreken),

maar ik geef geen uitleg. Je moet zelf maar gaan kijken.

Het portret van Koningin Isabella de Katholieke neemt

in deze zaal een hele wand in beslag.

Het schilderij werd gemaakt ter gelegenheid van de kroning

tot koningin van Castilla-Leon, op 13 november 1474 in Segovia.

Deze kamer wordt de “dennenappel” zaal genoemd, wegens de gelijkenis

van het plafond met deze conische boomvruchten.

De wanden zijn bekleed met Vlaamse wandtapijten uit de 15^de en 16^de eeuw,

maar we wisten het niet en Greta heeft ze niet vereeuwigd.

De troonzaal is indrukwekkend, en bedoeld om gezag uit te stralen.

Ook de zoldering in deze zaal is een zetelende koning waardig.

De Moren waren nog niet lang uit de buurt, dat zie je.

 Intussen zijn ze terug.

Het brandglasraam toont een beeld van koning Henri IV (Enrique IV),

om de veldslag rond Ximena in herinnering te brengen, naast een 20eeuwse

bezoeker die Ximena zelfs niet weet liggen. Is het een stad of een vrouw?

Van daar gaan we naar de Koninklijke Kamer, waar ook allerlei activiteiten

van nationaal belang werden ontplooid door de vorstjes.

Hier, in deze hoek bijvoorbeeld vind je het koninklijke bureau, waar de vorst

zijn laptop stond, en waar alle randapparatuur netjes in de kastjes en laden

kon worden weggeborgen.

Nog een andere prachtige locatie is de zaal van de Monarchen.

Destijds was het de belangrijkste plaats in het Alcázar. De fries rondom

toont alle 52 vorsten van Asturië, Castilla en Léon, allemaal netjes gezeten

voor de foto.

Een doorgang leidt naar de Cordonzaal. 

De naam komt van een absoluut waargebeurde anekdote.

Het gevolg is dat er een koord rond heel de kamer loopt, want…

Koning Alfonso de Wijze (??) had een voorkeur voor Segovia

en in de laatste jaren van zijn leven hield hij er zijn hofhouding.

Volgens een overlevering beweerde hij op een dag dat hij God tijdens

 de schepping graag van advies had willen voorzien.

Als straf voor deze godslastering vloog dezelfde dag nog het kapsel

van zijn echtgenote in brand, wat hem ertoe bracht de volgende dag

zijn woorden openlijk terug te nemen en bij wijze van penitentie de gordel van

de Heilige Franciscus als versiering in zijn kamer aan te brengen.

Hieraan hebben we de naam Sala de Cordón, zoals zijn kamer nu

nog genoemd wordt, te danken.

Dan komt de Koninklijke kapel, maar de batterijen laten het afweten,

en als ze vervangen zijn, hebben we al via een binnenplaats

de volgende zaal ontdekt: de wapenkamer.

Het krioelt hier van antieke wapens en dito uitrustingen.

Hier zie je bijvoorbeeld een dikke Bertha (op de voorgrond).

Of een Duitse houten jachtkruisboog van Keizer Karel V met inlegwerk.

Verder nog talloze mortieren, musketten, kruisbogen, hellebaarden,

klakkebuizen en de fameuze militaire helmen, die wel gekend waren

in de Nederlanden tijdens de Spaanse aanwezigheid in de 16^de eeuw.

Zie bijvoorbeeld ook in Suske en Wiske: “Het Spaanse Spook”.

Af en toe loont het de moeite even uit het raam te kijken.

Op deze plaats kunnen we genieten van het uitzicht op de noordelijk gelegen

Huerto del Rey, een beboste helling buiten de stadsmuren en de bosachtige

weg langs de oever van de Eresma.

Hier moet zich een afschuwelijk drama afgespeeld hebben.

Het schijnt dat een Koninklijke baby de moederlijke armen van een kamermeisje

ontglipte en langs de kasteelmuren in de diepe gracht te pletter viel.

Er onmiddellijk van doordrongen wat voor gruwelijke straf haar te wachten stond,

is het kamermeisje de baby seconden later wanhopig achterna gesprongen.

De kathedraal tekent zich af als een Russische ruimteraket tegen het gebergte.

Je kunt ook buiten op de uiterste punt, en dan kan je de tuin zien vanuit de hoogte.

Dit besluit het bezoek aan het Alcázar. Een andere grote attractie is het aquaduct.

Deze Romeinse waterleiding van Trajanus, uit de 1e eeuw, loopt ca 28 m hoog

door een deel van het centrum.

De enorme constructie bestaat uit 160 bogen, deels in twee verdiepingen,

van granieten blokken.

De lengte van het aquaduct is 728 m, en maakte onderdeel uit van de

16 km lange waterbevoorrading tussen Ríofrío en Segovia

Hier zie je het overdag, maar wijzelf zien het ‘s avonds schitterend verlicht,

terwijl we langs de gezellige straatjes de weg naar beneden vinden.

Morgen kammen we de omgeving uit, en bezoeken een grote, speciale kristalfabriek.

02-12-2009, 00:00 geschreven door grob  

In het jaar 1128 bouwde de Heilige Norbertus in de Brabantse gemeente

Grimbergen een abdij voor de kloosterorde der Norbertijnen.

Naast het vervullen van godsdienstige taken, legden de paters zich ook toe

op de kunst van het brouwen van gerstenat.

Dit bracht veel meer leven in de brouwerij (letterlijk). 

De abdij was gekend voor haar gastvrijheid en gaf pelgrims en reizigers

in vaak woelige tijden een veilig onderkomen, en een schuimend glas nat.

Met de grootste zorg en precisie werd het recept voorbeeldig op punt gezet.

De abdij van Grimbergen is verscheidene malen verwoest door branden,

maar elke keer opnieuw uit de as herrezen, na bluswerken met schuimend nat.

De Fenix, net boven het woord Grimbergen op het etiket van de fles,

symboliseert deze wederopstanding.

Samen met de afschaffing van het klooster tijdens de Franse Revolutie

verdween ook jammerlijk de brouwerij.

De Fransen zagen uiteraard liever wijnverbruik dan bierconsumptie.

Bij de latere heroprichting van de abdij werd er geen brouwerij meer voorzien.

!! Toch intussen even terug nu naar het gerecht, want naast bier

bevat het toch nog enkele andere interessante onderdelen.

Als bijgerecht komt er een traditionele salade op tafel.

Samen met wat geraspte wortels vormt dat een kleurrijk geheel.

Terug nu naar het belangrijkste element: de Grimbergen.

Met evenveel oog voor traditie en kwaliteit worden de bieren van hoge gisting

van Grimbergen vandaag door Alken-Maes gebrouwen in Alken, Limburg.

Hoe wijzelf de kans kregen als primeur de nieuwe Grimbergen Goud

te proeven wordt toevallig ook op deze weblog uit de doeken gedaan.

!! Zeker lezen: klik hiernaast rechts onder Archief per Maand op “03-2009”,

en kijk onder “Olaba: fietsen door de Limburgse Mijnstreek (deel 2)

voor een live verslag over een exclusief live bezoek aan de fameuze  brouwerij.

Het Grimbergen bier laat zich perfect combineren met alle typisch Belgische

 gerechten, zoals waterzooi, mosselen friet of de fameuze tomaat garnaal.

Dankzij zijn uitgebreide gamma, van Blond over Dubbel, Tripel en Optimo Bruno

tot Cuvée de l’Ermitage, vindt u ook altijd de ideale Grimbergen

voor bij streekgerechten of zelfs meer exotische schotels.

De soorten Grimbergen bier zijn:

Dubbel - 6,5% vol.

Blond - 6,7% vol.

Cuvée de l'Ermitage - 7,5% vol.

Goud - 8% vol.

Tripel - 9% vol.

Optimo Bruno - 10% vol.

In Spanje koop ik Grimbergen in supermarkt Alcampo

Wat ontbreekt op de vorige foto: een Grimbergen Optimo Bruno natuurlijk,

dezelfde als waarmee het gerecht bereid is.

Het bereiden van dit gerecht is zo spotgemakkelijk, dat ik me ruimschoots kan

 veroorloven al vooraf te genieten van deze heerlijke Optimo Bruno.

Wie meer wil weten over Grimbergen bier: zie www.grimbergenbier.be.

Voor mijn talrijke Nederlandse lezers heb ik: www.grimbergenbier.nl.

Terloops: Heineken heeft de brouwerij Alken-Maes gekocht, en is dus in feite nu

de brouwer van Grimbergen. De goede (gastronomische) smaak is zich duidelijk

naar het noorden aan het verplaatsen.

Tijd om het smakelijke en super simpele recept eens van naderbij te bekijken:

Here we go: Vlaamse Karbonaden met Grimbergen.

Ik kan nog net genoeg concentratie opbrengen om er frieten bij te bakken.

 Hier komt het geheel, met de stoverij, op tafel, en het eetfestijn kan beginnen.

Bereid naar een recept uit Libelle, met tips van SOS Piet

26-11-2009, 00:00 geschreven door grob  

Goed uitgeslapen, en volledig gereed voor de korte autorit van vandaag.

Het weer doet het weer goed.

Segovia is een stad in het zuidelijke deel van het autonome gebied

Castilla y León (letterlijk: kasteel en leeuw) en hoofdstad van

de gelijknamige provincie Segovia, hier bijgekleurd in het rood.

De stad ligt op een hoogte van 1005 m.

Het wapenschild van Segovia bestaat, zoals in veel gevallen,

uit een geparelde kroon, maar het bevat ook (en dat is uitzonderlijk)

de afbeelding van het historisch Romeinse aquaduct van keizer Trajanus

uit de eerste eeuw.

We zitten en staan nog altijd in het centrum van Spanje, in een omgeving

waar het historische machtige koninkrijk zich heeft ontplooid.

De stad ligt 87 km van Madrid, het gewezen boerengat dat pas 15 eeuwen

later onder impuls van koning Philips II in beeld kwam, als hoofdstad.

De oude stad ligt boven op een rots waar de rivieren de Eresma en Clamores

 samenvloeien aan de voet van de bergketen Sierra de Guadarrama.

Halverwege naar het hoogste punt van de stad is de ‘Plaza Mayor ’,

een plein waar ook de prachtige kathedraal staat.

Dat is niet de enige kerk, er staan nog 20 Romaanse kerken in de stad.

Weer verder naar boven naar een volgend plein en eindigt in het machtige Alcazar.

Het hooggelegen deel van de stad is geheel ommuurd.

In de stad zijn veel Romeinse en middeleeuwse monumenten te zien.

We zijn op weg naar boven, naar het Alcazar.

Greta is tevreden dat ze de voorkant van het prachtige gebouw

al te zien krijgt, na al dat klimwerk.

Ikzelf heb in Segovia nog geen echte Emilio gevonden zoals in Burgos,

en troost mezelf voorlopig dan maar met deze reusachtige nepgids,

waarschijnlijk een ex-basketbalspeler.

Qua verschijning lijkt hij tamelijk goed op Emilio, hij is alleen (nog) wat

minder beweeglijk.

Via de Puerta de San Andres lopen we de historische stad binnen.

Via een open ruimte krijgen we het Alcazar nu van dichtbij te zien.

Dit is het kasteel van Philips II, zoon van keizer Karel, of als je wil Karel V,

geboren in 1500 in Gent.

De Spanjaarden kennen deze laatste onder de naam Don Carlos.

Het dateert uit de 11^de eeuw, zit vol met Moorse invloeden, die in de 15^de eeuw

 getemperd werden door aanpassingen in het dak en de torens.

Philips II baseerde zich hiervoor op de Vlaamse conische leistenen,

die hij had gezien in Vlaanderen, tijdens zijn jeugd in de omgeving van

zijn vader Karel V.

Ook op twee postzegels staat het Alcazar afgebeeld in al zijn pracht.

Vanuit het Alcazar heb je een mooi uitzicht over het omliggende land.

Het is een intiem en tegelijk romantisch kasteel.

Het complex heeft trouwens model gestaan voor het Cinderella kasteel

in Disney World.

Rechtsonder op de foto zie je een driehoekige structuur, als de boeg van een schip.

Deze architecturale constructie werd later nog gebruikt.

Het is zelfs gekopieerd in een bouwwerk dat nog beroemder is:

het Alhambra van Granada.

Dit kasteel is de historische plek waar na Philips II later nog diverse

Spaanse koningen gehuisd hebben.

Een bezichtiging binnen is gelukkig mogelijk.

We staan hier voor een prachtig onderhouden paleis met veel vertrekken

die volledig ingericht zijn, een binnenplein waar de soldaten hebben geoefend,

 wapenkamers, enz.

Maar, veel meer informatie daarover in de volgende sessie.

22-11-2009, 00:00 geschreven door grob  

Tomaten hebben we te danken aan de Spanjaarden, die dit sappig roodhuidje

uit de Andes meebrachten, zo'n vijfhonderd jaar geleden al.

Het lekkere bolletje heeft wel wat wijzigingen ondergaan, maar later daarover meer.

Nu wil ik alleen een woordje kwijt over een feest, met de rode tomaat in de glansrol:

La Tomatina in het dorpje Buñol in de buurt van Valencia.

Het is een jaarlijks terugkerend vreedzaam tomatengevecht op de laatste

woensdag van augustus. Dit evenement trekt altijd enorm veel toeristen.

Samen met de San Fermín feesten en de bijbehorende stierenrennen

in Pamplona behoort het tot de internationaal bekendste feesten van Spanje.

In 2009 deden 38000 mensen mee en er werd 132 ton tomaten gebruikt.

Hoe is deze happening ontstaan ? (in het kort)

In 1944 zochten enkele jongeren ruzie (toen waren er al hooligans!)

omdat ze deel wilden nemen aan een typische lokale optocht van

"gigantes y cabezudos" (reuzen en groothoofden).

Omdat ze zich in de buurt van een groentenkraam bevonden, stalen ze

tomaten om die naar de optocht te gooien.

De oproerpolitie kwam en liet de jongeren de schade vergoeden.

Het jaar daarna deden de jongeren hetzelfde met tomaten die ze

meebrachten van thuis.

Het feest werd enkele jaren verboden, maar uiteindelijk werd het toch toegestaan

en naast het gooien van tomaten werden andere gebruiken ingevoerd.

Zo werd men met water overgooid en werden er waterstralen

op de tegenstander gericht.

In 1957 werd het feest weer verboden en stond op de overtreding

een gevangenisstraf.

Dat jaar besloten omwonenden om een lijkwade met een grote tomaat

door het dorp te dragen, "om hem te begraven".

Deze processie werd bijgestaan door bands die begrafenismuziek speelden.

In 1959 werd Tomatina definitief toegestaan en sinds 1980 deelt de gemeente

 jaarlijks tomaten uit aan de steeds talrijker wordende bezoekers.

We gaan ter ere van dit feest onze eigen super kleine mini Tomatina maken,

en we sleuren er een onschuldig lammetje bij.

Van contrast gesproken!

Tijd om het smakelijke recept eens van dichterbij te bekijken:

Here we go: Lamsvlees in tomatensaus.

Heel gemakkelijk te maken.

 Hier komt het geheel op tafel.

Een close up van het gerecht, dat nog warm in de pan ligt, en de dampende

 tuinboontjes houden zich al gereed om het gehemelte te verwennen.

En zo ziet mijn bord eruit voor het aan mijn maag wordt toevertrouwd.

En lekker smaken doet het.

Bereid naar een recept uit Libelle

15-11-2009, 13:47 geschreven door grob  

Hieronder zie je de kaart van Spanje, met de autonome gebieden in vette druk,

en daarin telkens de provincies.

Wij gaan dus naar Andalusië, helemaal onderaan in het zuiden.

Nu moet je toch de Spaanse kaart eens aandachtig bekijken.

Ze lijkt sterk op een verfrommelde polo, met twee korte mouwen en een kraag.

Het is alsof de nonchalante polodrager een druppel rode wijn heeft gemorst,

net onder de kraag. Dat is de plaats waar Burgos ligt.

De partnerstad van Brugge is er trots op dat ze de hoofdstad is van Castilla

(zie het kasteel in het wapenschild), en ook de streek van El Cid, schrik der Moren.

Vandaag moeten we het doen zonder Emilio, en we bezoeken hoofdzakelijk

de kathedraal. Volgens de meeste echte kathedralenkenners heeft Burgos

de tweede mooiste kathedraal van Spanje. Die van Sevilla is natuurlijk onklopbaar.

Deze kathedraal is Gotisch, heeft drie beuken, dwarspanden, veel kapellen

en een zware middentoren uit de 16^de eeuw. Er steken acht torentjes boven uit.

De hoofdingang is aan de westkant, met twee klokkentorens.

Die torens staan rechts hieronder op de maquette.

Het gebouw is helemaal niet gebouwd volgens de traditionele Spaanse stijl,

en doet vooral denken aan de Franse kathedralen, zoals die van Reims.

Aan de noordzijde (deze kant van de maquette) ligt het straatniveau veel hoger.

Hier situeert zich aan de binnenkant de “escalada dorada” of gouden trap

uit de Renaissancetijd. 

We maken ons gereed om binnen te gaan aan de zuidkant.

Hier is een gezellig pleintje waar ook het toeristische treintje vertrekt.

De wacht wordt opgetrokken door een bedevaarder van de Camino

de Santiago de Compostella.

Van al dat staan word je natuurlijk moe, en de bedevaarder komt zich naast Greta

 op de bank neervlijen.

Je weet natuurlijk al lang dat voetballers, rugbyspellers, en beoefenaars van

ruwe sporten ter bescherming, een preventieve schelp dragen.

Voor wie het toch nog niet weet, zou ik wat uitleg kunnen geven,

maar een beeld zegt meer dan 1000 woorden.

Greta wijst dus nu even (op een discrete manier) de bewuste plek aan.

Maar de bedevaarders naar Compostella dragen ook een grote schelp,

aan een touwtje rond de hals maar wel met een ander doel.

Het is een soort diploma, om aan te tonen dat je de Camino hebt gedaan.

Je ziet ze hier (een beetje moeilijk) op de foto boven de linkerelleboog van Greta.

Hetgeen verwarring schept in heel deze situatie is dat (Sint) Jakob in het Spaans

“Santiago” heet. Vandaar spreekt men ook van “Santiago de Compostella”.

In feite heet deze heilige, die aan de grondslag ligt van de bedevaart gewoon “Jakob”.

Vandaar dat diegenen die de Camino vervolledigen, zichzelf tot het einde

van hun leven mogen tooien met een Sint Jakobsschelp rond hun nek,

én met de typische wandelstaf. Zoals het exemplaar naast Greta.

We stappen nu de kathedraal binnen, onder een portiek met Bijbeltaferelen.

We hebben geen Emilio, maar wel een audiogids, die ons binnen laat stoppen

aan alle interessante plaatsen, en uitstekende informatie verstrekt.

Onverwachts komt een pittoresk figuur even om de hoek,

of beter van de balustrade af kijken, in het gezelschap van een paar klokken.

De meeste kapellen puilen uit van extreme pracht en praal, met bladgoud overdekt.

 Waarschijnlijk is dit het goud dat Columbus uit Amerika heeft ontvreemd.

Dit zijn beelden van bovenaan deze kapel. Ze zijn tot in het kleinste detail uitgewerkt. 

Nog een ander voorbeeld van een kapel.

Omdat in de tijd dat deze kerken gebouwd werden (bijna) niemand kon lezen,

was de Kerk verplicht de Bijbelverhalen te illustreren. Strips avant la lettre.

Dit is dan de ingang, gans bovenaan, aan de noordzijde, met de gouden trap.

Rolstoelfaciliteiten bestonden toen nog niet…

… want naast de trap staat geen rolwagen, zoals je zou denken, maar een

praalwagen om de stad rond te rijden met gouden en zilveren ornamenten.

Het sublieme hoofdaltaar van de kathedraal bulkt van de Bijbelse

verhalen, vier verdiepingen hoog en zeven gouden panelen breed.

Sommige plaatsen zijn zo (ongewild) fotogeniek dat je er stil van wordt.

Dit is de fameuze en oogverblindende koepel, waarboven aan de buitenkant

acht torentjes in de hoogte steken.

Hieronder is de Spaanse nationale held El Cid en zijn gade, Doña Jimena begraven.

Trouwens, hoe kwam hij aan deze naam, want zijn echte naam was Rodrigo Diaz de Vivar? 

Welnu: 'Cid' is de Spaanse verbastering van “sayyid” (Arabisch voor 'heer').

Voor de filmrol van El Cid werd Charlton Heston gekozen, niet om zijn

artistieke talenten, maar omdat hij zulke grote handen had.

Dat was nodig om zijn zwaard “La Tizona” te kunnen hanteren

waarmee hij de gewoonte had dagelijks enkele Moren te neutraliseren

en in de Valenciaanse paellapan te hakken.

Wegens de grote handen van de filmacteur, koos men ook voor Sophia Loren

als zijn filmgemalin Jimena.

Naast Morenvertrapper, ridder van de koning en heerser van Valencia,

mag men El Cid ook beschouwen als de eerste bancaire specialist van Europa.

Ziehier waarom.

Om zijn soldaten te kunnen betalen bezocht hij, met een grote kist,

een prominente geldschieter.

El Cid stelde zich op een buitengewoon vriendelijke manier voor en vertelde

wat hij deed (de financier wist dit maar al te goed).

De financier kreeg een genereus aanbod als hij een pak geld aan El Cid zou lenen.

Als onderpand bood El Cid de kist aan, die volgens hemzelf vol zat met

goudgeel slijk der aarde.

Jammer genoeg was de kist op slot en had hij de sleutel verloren.

Maar El Cid was immers een man van eer, en gaf zijn woord dat hij

het geld met rente terug zou betalen.

De financier slikte even, bedacht wie hij voor zich had en leende het geld.

Toen El Cid weg was zette hij de kist weg en schreef het geld als verloren af.

Op de afgesproken dag kwam El Cid weer op bezoek en betaalde het geld met

rente terug (een paar kleine plunderingen brengen altijd wat aarde aan de dijk).

Nu werd het de financier te machtig. Hij wilde weten wat zich in de kist bevond.

El Cid opende de kist en de inhoud was duinzand.

De kist hangt nu in de kathedraal van Burgos, in de buurt van zijn graf.

Dit was de eerste bancaire crisis in Europa, maar in dit geval liep ze nog goed af.

Zo komen we tot het einde van ons bezoek aan Burgos.

We gaan zeker nog terug voor een volgend bezoek, misschien zelfs vóór 2016.

We zijn nu klaar om op weg te gaan naar Segovia.

À propos, het is zeker niet verboden een reactie te plaatsen op dit blogje.

Zo kan ik het blogje verbeteren, en mogelijk aanpassen aan je wensen.

Het zou me veel plezier doen je eens te lezen.

Gewoon klikken op “reageer” hieronder rechts.

Dank bij voorbaat beste lezer.

05-11-2009, 00:00 geschreven door grob  

Kip op jagersmanier! Poulet Chasseur. Traditioneel, en duimenlikkend lekker.

De naam is eeuwenoud, en geeft aan dat het seizoen van de jagers

en de (wilde) champignons samenviel.