Het klaverblauwtje is een vlinder die voorkomt op de rode lijst zijnde met uitsterven bedreigd. Enkel in de Voerstreek en in Gellik langs het Albertkanaal komt de soort voor in Vlaanderen.

De soort leeft hier naast het eveneens kwetsbare Dwergblauwtje en het Icarusblauwtje.

Regelmatig ga ik een kijkje nemen rond de periode dat de eerste blauwtjes tevoorschijn komen. Op 19 mei was het raak, de eerste blauwtjes vlogen rond langs de bermen van het Albertkanaal. Ik kon zowel het Klaver- als het Dwergblauwtje waarnemen en de Icarus is in de meerderheid. Op de 22^e mei waren ze in grote aantallen op het platte gedeelte van het talud aanwezig.

Het talud stond vol met de waardplant van het Klaverblauwtje nl. de rode klaver.

Op grashalmen zag ik heel wat dwergblauwtjes in ruststand, ondersteboven hangend. De berm stond vol met rode-  en gele rolklaver, het was samen met de vele margrieten, klaprozen  en de bloeiende brem een lust voor het oog.

Het zou de vlinders ten goede komen, mochten deze planten er blijven staan. Ik zag blauwtjes eitjes afzetten en op meerder plaatsen waren zij aan het paren. Er was toekomst, die echter drastisch verstoord werd.

Omdat ik zag dat er op meerdere plaatsen bermen gemaaid werden, hoopte ik dat het hier in het talud zeker niet het geval zou zijn want het zou een aanslag zijn op de volgende generatie Blauwtjes.

Toen ik vernam dat de Dienst der Scheepvaart op 26 mei zou beginnen met maaien, heb ik die dienst geïnformeerd voor wat betreft de aanwezigheid van de bedreigde soorten Blauwtjes, maar toch is men doorgegaan met maaien. Meer nog; nadat men eerst de aan het kanaal liggende berm volledig gemaaid had is men twee dagen later op vrijdag de ander kant gaan maaien en werden hierdoor, een groot deel van de levensbehoeftige planten, inclusief de afgezette eitjes en wie weet hoeveel van de geschetste vlindersoorten, met het maaisel opgezogen en verwijderd.

Ik meen dan ook dat de grootste bedreiging voor de Blauwtjes in Gellik, de maaimachine van de Dienst der Scheepvaart is.

Hoe kon dit gebeuren en waarom is men doorgegaan met maaien?

De tientallen Blauwtjes die ik de zes dagen heb mogen constateren (van 19 t/m 25) en digitaal kon vastleggen zijn nu met zekerheid bedreigd in hun voortbestaan. Het is dan ook maar afwachten voor wat betreft de tweede vlucht midden juli.
 

In Lanaken kan het niet meer stuk. Nadat de dames gisteren naar 2e Nationaal promoveerde, deden de mannen dat na een 2-1 eindstand uit tegen Grote Heide. Omdat Grote Heide in Lanaken niet tot scoren kwam was het Lanaken dat zichzelf met champagne mocht volspuiten.

Al vroeg in de eerste helft maakte Grote Heidespeler Bert Bex het eerste doelpunt, maar direct na het centeren maakte Bart Jansen daar met een sublieme omhaal een eind aan en stond er 1-1 op het bord. Lanaken was hiermee virtueel overwinnaar, over de twee wedstrijden gezien.
Ook na het tweede doelpunt, uit vrije trap door Jan Willekens, voortreffelijk in een boog rond de muur geplaatst, bleef dat zo. De spanning bleef tot in de laatste seconde bestaan, want Grote Heide had nog maar een doelpunt nodig om door te gaan. Het eindsignaal klonk de Lanaker spelers en supporters dan ook als muziek in de oren waarbij Lanaken de stap naar 2^e Provinciaal kon vieren met de bekende taferelen.

Trainer Marc Maes had het na de wedstrijd, die voor hem in de douche eindigde, even moeilijk door de ontstane spanning en emoties. Hij ging even buiten op de bank zitten om bij te komen ´Mijn rikketik gaat een beetje te keer`, zei hij ´ik moet eventjes bijkomen`. Hij deed dat overigens onder het genot van een sigaretje.

Het damesvoetbalelftal Lanaken behaalde tijdens de thuismatch tegen Massenoven de zege en promoveert naar tweed klasse Nationaal.

De wedstrijd verliep op een zeer sportieve manier en de scheidsrechter met zijn twee lijnrechters beleefden een spannende wedstrijd met als inzet de promovatie naar tweede.

Een kwalijke blessure van Schrauwe Yauri in de eerste helft deed de scheidsrechter besluiten de wedstrijd stil te leggen omdat de door een knieblessure geplaagde speelster niet verplaatst kon worden. Ambulancepersoneel dat ter plaatse kwam diende te wachten op de MUG-dienst.

De wedstrijd kon pas na dertig minuten hervat worden, nadat de ongelukkige speelster weggevoerd werd naar het ziekenhuis.

In de resterende tijd gelukte het beide partijen niet om de wedstrijd te beslissen.

Penalty’s zouden  uiteindelijk de overwinning brengen. Keepster Sandra Vandenwyngaert  31 lentes jong had de taak de thuisploeg naar de victorie te leiden. En dat deed ze voortreffelijk door twee doeltrappen te stoppen.

D.V.Lanaken kon daarna beginnen met een feestje op het grasveld.

Nadat keepster Sandra bedolven werd door alle speelsters en de reserve-speelsters was het de beurt aan de trainer die door de krachtige Sandra naar de douche werd gedragen.

Later zullen de foto´s komen te staan bij foto´s Nol , bovenaan rechter kolom

Laatste nieuws

Niet alleen onze mannen van Lanaken maar ook onze vrouwen bij D.V. Lanaken de vroegere Hewiangirls kunnen stijgen naar 2^e Nationaal.

Zij spelen vandaag (zaterdag) om 15.00 thuis tegen Massenhoven, op het terrein achter La Bute Aux Bois in Neerharen.

En ook zij kunnen jullie support heel hard gebruiken.

Bekijk hier hun website

De Merodes in Pietersheim hadden als buitenburger van Maastricht in de stad binnen de stadsmuren een refugiéhuis. Hier konden zij zich in tijden van oorlog veilig terugtrekken. Er waren meerdere Adellijken die in de stad een refugiéhuis hadden en de Abdij van Hocht eveneens. Het voormalig  refugiéhuis van Hocht dat later overging naar de Zusters van het Arme Kindje Jesus is nu het huis in de bosschtraat 69 en in beheer van het Leger de Heils.

In de nabijheid van hun refugiéhuis genaamd de poort van Pietersheim schonken zij aan de Faliezusters een huis genaamd de poort van Pietersheim die de toestemming kregen om er in 1470 ter plaatse een klooster te stichten. Het staat in de directe omgeving van De rivier de Jeker en de Pater Vinktoren die destijds Thorne achter die Schwestern heette. Jan VII (1455-1485) van Merode gehuwd met Margaretha van Melun was toen Heer van Pietersheim.

Faliezuster verwijst naar de sluier waarmee de zusters hun gelaat bedekten. De Faliezusterorde verviel in armoede na een brand in 1652 waarbij het archief in de vlammen opging en nalatigheid van het bestuur.  Met de grootste moeite werd een klein klooster met een kapel gebouwd ter plaatse. Het enige nu nog aanwezige gebouw is het faliezusterklooster in de Begijnenstraat. De Faliezusters die instonden voor de verzorging van pestlijders onttrokken zich in 1674 van de taak van ziekenverzorging.

In steden met een omwalling zoals Maastricht liepen varkens in de straten om het huisvuil op te ruimen, Bij gebrek aan riolering liepen secreten over en diende de straten tevens als afvoer. Het waren dan ook stinkende steden waar de rat welig kon tieren, met alle gevolgen van dien.

In 1509, 1543, 1579, 1611, 1623, 1633, 1635, 1652 en 1669 heerste de pest in Maastricht. Alle pestlijders werden naar een pesthuis achter het Minderbroedersklooster op de St. Pieterstraat gebracht. In 1669 was de pest zo hevig dat alle pesthuizen snel overvol waren. Nu werd het Antoniuseiland als pesteiland ingericht en werden de besmette personen er met een boot naar toe gebracht. De kloosterlingen die de pestlijders verzorgden of veelvuldig met pestlijders in aanraking kwamen, liepen met een witte stok door de straten, zodat de inwoners hen konden ontwijken. Rechtbanken, scholen en werkplaatsen werden gesloten om verder besmettingsgevaar te voorkomen. Het werd een warme zomer. De sterfte was zo groot dat er geen mogelijkheid was om de lijken naar het kerkhof te vervoeren. De lijken werden zo met grote hopen in kuilen gegooid en bedekt met kalk. Omdat de eerste besmettingsverschijnselen op het gezicht te zien waren werd het vrouwen verboden sluiers te dragen of dit ook voor de Faliezusters gold is onbekend.

In 1796 verviel het Convent en diende het gebouw als kazerne voor de Franse Genietroepen. Na de Franse periode viel het gebouw toe aan de gemeente Maastricht en werd het een huisvesting voor politieagenten. In de jaren 60 van verleden eeuw werd de kloosterkapel afgebroken en staat er enkel nog het pittoreske voormalig Faliezusterklooster met zijn trapgevels en daklijst met consoles. De ramen met hardstenen omlijsting geven aan het huis de uitstraling van een 17^e eeuwse bouwtrant.  

Aan de rand van het Nationaal Park Hoge Kempen liggen de sportvelden van Voetbal, atletiek en tennis.
Regelmatig treffen we daar lopers aan die door het Pietersheimbos hun trainingen doen. Aan de keienwal op de houten vlonder staan een aantal lopers te stretchen, ze noemen zich zelf ´de lanakense lopers´. We mochten hun eerste groepsfoto schieten.
Op het plein van Lanaken VV lopen de mannen hun training te doen waarvan geen foto´s want ze moeten morgen tegen Halen hun thuiswedstrijd spelen.
Bij Atla is het een drukke bedoening, de jeugdtrainingen zijn bezig.
De atletiekclub ´ATLA´ die dit jaar de volwassen leeftijd van 21 jaar haalde (gesticht 1989), heeft honderden leden en is daarmee een van de grootste clubs.
Heel wat jongeren van beide kunne lopen op verschillende plaatsen te trainen. Een meisje doet er aan kogelstoten, enkele zijn met de discus aan het oefenen terwijl er korte lopen gedaan worden op de cintelbaan.

We volgen de Asbeek vanaf de Sprokkelstraat tot aan de Educattieve poelen bij de Kinderboerderij. Onze begeleider is Patrick Kellens die werkzaam is bij Bos en Groen.
De educatieve waterpoelen in het pietersheimbos bij de kinderboerderij, worden gevoed door  de Asbeek. De poelen, in de onmiddelijke nabijheid van de Kinderboerderij, zijn bij uitstek de plaats om schoolgaande jeugd kennis te laten maken met de amfibieën en waterdiertjes, vlinders en libellen.

In het stiltegebied Pietersheimbos hoor je de geluiden van auto´s niet maar wel het geluid van fluitende vogels. 
De poelen liggen op de plaats waar eens boskiezel werd gewonnen en de daarbij ontstane kuil werd in de jaren 80 van verleden eeuw gedempt, met grond die vrijkwam bij de verbreding van het Albertkanaal. Daardoor zijn er ook zaden, van ter plaatse voorheen niet voorkomende planten verplaatst, zoals de zeldzame graslathyrus die er nu voorkomt.
Door de plantengroei, zoals klaver, ter plaatse komen er blauwtjes naast heel wat andere soorten vlinders voor en doen de padden en kikkers zich te goed in de twee educatieve poelen.

Heel wat inheemse bomen zijn er aangeplant zoals de Es, Zomer- en Wintereik, de Els en meer andere soorten. De Amerikaanse vogelkers wordt systematisch verwijderd door mensen van Bos en Groen. Toch is er nog heel wat werk voor de mensen van Bos en groen met betrekking tot het opschonen en verwijderen van dode en omgevallen bomen in het bos tussen de Sprokkelstraat en de poelen.

Verleden jaar werd de draadafsluiting rond de aanplantingen verwijderd, hierdoor kunnen reeën, tot kort aan de poelen komen. Maar ook een aantal everzwijnen doen zich te goed in dit gebied. Ze waren niet lijfelijk te zien maar wel hun sporen van omgewroete stukken bos langs de Asbeek.

Door het koude voorjaar zijn er nog maar weinig vlinders te zien maar dat zal hopelijk veranderen als de temperaturen gaan stijgen.

Doordenkertje.
De vraag kwam zo maar in mij op en ik vroeg het aan mijn jongste kleinzoon. "Wie is onze koningin?" En zonder na te denken zei hij, "Koningin Beatrix".
Nu moet u weten dat het pas in Nederland Koninginendag was en dan nog eens de opmerkelijke dodenherdenking op de 4e mei, waar de hele wereld over sprak omdat 'n malloot daar hard begon te schreeuwen, tijdens de twee minuten stilte, met de gekende gevolgen.
Dus is het in een kinderhoofdje wel eens moeilijk als men het in de Nederlandstalige tv-wereld over "de koningin gaat", met een gouden koets en veel pracht en praal waar heel Nederland oranje kleurt. 
Nu moest ik hem wel verbeteren en zei, "Beatrix, is de koningin van Nederland, ónze koningin heet Paola".
Hij keek bedenkelijk naar mij en zei, "ja, ja, en dan is Meester Cauberg zeker de koning?".
Ik had deze reactie niet verwacht en dacht, hoe komt hij daar nu bij? 
Maar mijn frank (euro) viel al snel en moest er wel om lachen want zijn schooldirectrice heet juffrouw Paola en als die koningin is dan is schooldirecteur meester Cauberg koning.

LVV gaat,  na winst thuis, met goede cijfers naar uitwedstrijd tegen Stal a.s. zondag.

2-0 was de eindstand tijdens de thuiswedstrijd. In de laatste seconde van de eerste helft bracht de nummer 20 oftewel achterspeler Schobben de stand op 1-0. Meteen daarna werden de kleedkamers opgezocht in de wetenschap dat de stand wel hoger had kunnen zijn in het voordeel van de thuisploeg. Op een gegeven moment maakte de keeper van Stal een blunder waarbij de aanvallende Vindts de bal kon bemachtigen, jammer genoeg kon hij deze kans niet omzetten in een doelpunt.
Bij een aantal hoekschoppen leed de thuisploeg onnodig balverlies.

Tijdens de tweede helft werd er in dezelfde trant gespeeld en de voortdurende druk op het doel van de Stalse doelman kon voor Lanaken niet onbeloond blijven.

In de 81^e minuut was het wederom Schobben die scoorde en daarmee de eindstand op het bord zette.

Met 2-0 heeft de Lanakense club een goed zicht een verder verloop van de nacompetitie

Het weer stond aan de zijde van de organisatie, die instaat voor het eerbetoon aan de Lanakense monumenten van de Grenswacht en de gesneuvelden voor het vaderland.

Eerst ging het vanuit het CCL naar het monument van Commandant Giddelo dat op het Molenweideplein staat. Daarna ging het naar de plaats waar de kazerne van Lanaken aangevallen werd vanuit de lucht. De aanval waarbij Commandant Giddelo en grenswachters het leven lieten en de mensen van Lanaken voor het eerst ervan overtuigd werden gemaakt dat het oorlog was. Leerlingen van het vijfde studiejaar, van het Heilig Hartcollege waren aanwezig tijdens de herdenking en een van hen las zijn getuigenis voor aan het monument.
De herdenkingen werden muzikaal opgeluisterd door het Seniorenorkest en Solo Doedelzakspeler Johnny Reynaers. Een groot aantal Militaire voertuigen uit de tweede wereldoorlog reden in colonne mee tijdens de verplaatsingen naar de verschillende monumenten. Twee F16´s vlogen over de plek waar voor Lanaken nu precies zeventig  jaar geleden de oorlog begon. Net daarvoor werden donderbussen ontstoken met enorme knallen ten gevolg.

Voorzitter van de Gemeenteraad Keulen gaf een uitvoerige speech over de beide wereldoorlogen en dankte de aanwezigen, de organisatie en vrijwilligers die bijgedragen hebben tot een eervolle herdenking.

Bij de herdenking was de oudst nog in leven zijnde oud-grenswachter Herman Vuerstaek uit Veldwezelt.
102 Lentes telt,  “de kleine Korporaal”, over twee maanden en dat zal niet zo maar voorbijgaan in zijn familie en dorp, het dorp dat dit jaar dorpsdagen organiseert onder het teken ´V´ van Veldwezelt, maar ook van Vuerstaek, Vrede, Vrijheid, Vriendschap, Vreugde, Victorie, Vastberadenheid, Verstandhouding en meer andere.

Na het eerbetoon, op de plaats waar eens de kazerne van de Grenswacht stond, ging het met de bus en begeleidende oudlegervoertuigen, richting de monumenten van Hubert Vrancken en Casimir Rock, waar beide  politiek gevangenen en gefusilleerde mannen uit Lanaken geëerd werden met bloemen. Hierbij waren familieleden van hen aanwezig om bloemen te leggen.
De dag werd afgesloten in het CCL waar een koffietafel gereed stond en er gelegenheid was tot ophalen van herinneringen.

Raymond Hermans, die tijdens de plechtigheden diende als spreekstalmeester, liet in een gesprek aan tafel weten, dat het destijds op die 10^e mei, toen zij op de vlucht gingen voor de Duitsers, het bloedheet was en dat je de meikevers voor het oprapen had toen zij de Bessemerberg overliepen. “Wij zijn gegaan tot Zonhoven waar we een drietal dagen hebben geleefd in de kelder van een school, om dan terug te keren naar huis dat bij heel wat mensen leeggeplunderd was”. vier jaar en twee maanden later werd Lanaken bevrijd van de bezetter.

Na de Franse revolutie gingen vrijwel alle abdijgoederen in particuliere handen over. Zo is het landgoed eigendom geweest van de families Dumonceau en van Langendonck. In de tweede helft van de twintigste eeuw zijn delen van de aankleding en het interieur verdwenen of aangepast aan de smaak van de opeenvolgende particuliere eigenaren. Het kasteel van Hocht, de kasteelhoeve en de landerijen zijn nog steeds privébezit en niet toegankelijk voor publiek.

De gebouwen en de muur zijn beschermd als monument, het park, neerhof en omliggende weiden en akkers zijn beschermd als waardevol landschap.

In de herdenkingssteen aan de kerk van Lanaken, zijn de namen van een groot aantal burgerslachtoffers van WOII gebeiteld. De namen staan alfabetisch. Door deze alfabetische volgorde zie je niet meteen wie er tot eenzelfde familie behoort.

Voor de nabestaande van elke vermelde persoon is het drama even groot, voor twee families op de vlucht was het verlies dramatisch groot. 

Bij nader onderzoek blijkt dat er in het geval Eertmans, er van de 13 gevluchte familieleden 10 familieleden de dood vonden in Oudenaarde er twee zware verwondingen opliepen en een baby als bij wonder er zonder verwondingen van af kwam. Deze baby is nu 70 jaar oud en de enige nog in leven zijnde van deze tragedie.

En in het geval Slangen Hustinx er vijf leden van een familie plus een broer van de vader het leven lieten. In hun gezelschap was eveneens een uit Lanaken gevluchte vrouw nl. Agnes Pass.

Zeventien van de 28 burgerslachtoffers die op het graniet vermeld staan en die door het bommengeweld tijdens hun vlucht naar vrijheid ver van hun heimat het leven lieten.

op de 10e mei zal het 70 Jaar geleden zijn dat in onze streken de tweede Wereldoorlog begon.

Langs het Albertkanaal geconstrueerde bunkers die de bruggen bewaakten en het onneembaar geachte fort Eben Emael, waren de doelwitten voor de aanvallers om, langs daar een snelle tocht door België, richting Frankrijk en Groot Brittannië te realiseren. De geschiedenis leert ons dat ze daarin gelukt zijn en dat ze het fort, ondanks de grote bezetting in en rond het fort, in korte tijd konden veroveren.

De kazerne in Lanaken, waar Commandant Gidelo het commando voerde werd vanuit de lucht gebombardeerd en de commandant kwam daarbij om het leven samen met 20 grenswachters. Er was geen verbinding meer met de bunkerbezetting en het hoofdkwartier, de mannen waren overgelaten aan de willekeur van de aanvallers.

Door het luchtbombardement op de kazerne in Lanaken werden de mensen uit hun slaap gewekt. Ze gingen de straat op en wisten al snel dat het menens was. Het was oorlog en wat nu?

Heel wat Lanakenaren gingen op de vlucht voor het geweld, sommigen zochten hun heil in de bossen rond de Besmer en keerden na enkele dagen terug. Anderen gingen te voet richting binnenland en Frankrijk. Op sommige plaatsen werden de vluchtelingen per spoor richting Frankrijk vervoerd in goederen- en veewagons. Om uiteindelijk in de omgeving van de Spaanse grens te belanden.

De familie Slangen in de Pannestraat wist al snel, met in het achterhoofd de gruwelen van de oorlog 14/18, dat zij zouden vertrekken. Vader, moeder en drie kinderen zouden in het gezelschap van een broer en een jonge vrouw, richting binnenland vluchten, de oudste zoon Jean zou als enige achterblijven in Lanaken.

Ook drie zussen Eertmans, met hun echtgenoten Thomassen, Ghelen, Vangelabeek en kinderen, vluchtten richting binnenland, weg van het oorlogsgeweld.

Hun vlucht zou echter leiden naar de dood, tijdens luchtbombardementen door Stuka’s,  waarvoor zij hun heimat hadden verlaten.

De Engelse piloot Geddes, die met een Lysander vloog zag, op de 19e mei 1940 tijdens een verkenningsvlucht samen met zijn boordschutter Clarke,  20 vliegtuigen van het type Stuka aan de Schelde een bombardement uitvoeren.

Op dat moment bevonden de drie zussen zich, met hun echtgenoten en kinderen, aan de Schelde waar het bombardement uitgevoerd werd.

Informatie verstrekt vanuit Oudenaarde:

Het gezin Pieter Thomassen-Christine Eerstmans (respectievelijk 30 en 28 jaar) en hun twee kinderen Mathieu (6j.) en Louis (4j.)uit Lanaken

Het gezin Hieronymis-Ghelen (30j.) Marie Eerstmans (32j.) en hun kinderen Christine (8j.), Louis (4j.) en Jeanne (2j.) ook uit Lanaken

Nog een derde gezin uit Lanaken en behorend tot dezelfde familie als de voorgaande werd getroffen door het verlies van

vader Mathys Vangelabeek (35j.), zijn echtgenote Joanna Maria Eerstmans, die oorspronkelijk ook voor dood werd opgenomen en hun zoontje Chretien werden naar het militair hulphospitaal van Oudenaarde overgebracht. Zij overleefden de ramp en keerden naar Lanaken terug.

Louis Vangelabbeek, die eveneens het luchtbombardement overleefde, was 1 maand oud. Tijdens het bombardement lag hij in een kinderkoets. Dat was zijn geluk want hij werd door de luchtverplaatsing weggeblazen en zou in een instelling ondergebracht worden omdat er geen zekerheid bij wie de baby behoorde. Aan een chapelier dat hij op de borst droeg werd de baby herkend en bij zijn moeder en broertje teruggebracht, die zwaar gewond opgenomen waren in het hospitaal en hun verdere leven te lijden zouden  hebben van de verwondingen.

Johanna Maria Eertmans keerde als oorlogsweduwe met haar twee oorlogswezen terug in Lanaken en kreeg onderdak bij familie. Van de dertien familieleden keerden er maar drie terug.

Enkele dagen later speelde zich in Therouanne in het Nauw van Calais nog een drama af voor een Lanakense familie.

Het was op 22 mei om 18.30 toen het stadje aangevallen werd door een aantal Stuka’s en de familie Slangen-Hustinx op dat moment na 12 dagen en nachten vluchten ter plaatse waren. Dit waren: Pieter Slangen (1893)en zijn echtgenote Maria Hustinx  (1896), vervolgens hun kinderen Maria Slangen (1925) en de tweeling Magdalena en Michel Slangen (1930).

Verder nog Joseph Slangen (broer van Pieter) en Agnes Pas. Allen kwamen zij om het leven bij een bombardement door Stuka’s.

Op de 10e mei is er in Lanaken een herdenkingsviering die begint om 09.30 in het CC Lanaken en zal duren tot 16.00

Voor inlichting betreffende de viering kunt u terecht op het nummer 089/71.56.03

De leerlingen van de basisschool,  ´Aan de Basis’ Smeermaas, hebben afgelopen weekend hun eigenste uitvoering van de Musical ‘Peter Pan’ opgevoerd. Na afloop kregen zij een oorverdovend applaus van de toeschouwers.

De leerlingen die oktober verleden jaar een start maakten met de audities voor de hoofdrollen, werden begeleid door twee professionele krachten, die les lopen aan het conservatorium van Maastricht. Ulrike Simon uit Bilzen, die haar laatste jaar begonnen is voor Master en de Bachelorstudent uit Colombia José Daniel Lopez Torres die, na maanden van oefenen en oefenen en nog eens oefenen met de leerlingen, tot een overweldigend resultaat kwamen, zijn ervan overtuigd dat er tussen de leerlingen, van peuter tot zesdeklasser, heel wat talent verscholen zit.

Omdat al gauw de kaarten voor één voorstelling de deur uit waren, werd besloten er twee voorstellingen van te maken.Geen enkele stoel bleef onbezet.

Alhoewel er hoofdpersonages rond liepen op het podium, mag gezegd worden dat elkeen  van de leerlingen zijn/haar eigen hoofdrol op een uitmuntende wijze heeft volbracht, daarbij moet gezegd worden dat de lange dag in en rond het CCL toch geen verlies aan concentratie heeft gegeven voor de tweede voorstelling.

Het was voor alle aanwezigen, op het grote podium en in de zaal, genieten van dans, zang en acteertalent. Een ding bleek maar weer eens overduidelijk,  ‘elfjes bestaan wel’, vraag het maar aan Tinkebel.

Het schoolteam sprak haar dank uit aan: de leerkrachten, sponsors, ouders en vrijwilligers, die bijgedragen hebben tot het succes van de Musical en zeker een dikke proficiat voor de uitvoerders, ‘onze kinderen’.