Ze vraagt me de weg naar huis
die al ang niet meer bestaat
de Stookstraat waar ik woon zegt ze
Met op de hoek Maurice de melkventer
en de slager daartegenover
endie varkentjes in de étalage dat weet je toch
twee minibiggen met roodgestreepte jas
die hun eigen hespen aanprijzen

Ze wordt boos ik moet en zal
de weg tonen ze eist gehoorzaamheid

De Stookstraat is verleden tijd
er is geen slager meer en geen Maurice.
De stookstraat werd onteigend voor een bouwproject
omvangrijk maanlaandschap
bezaaid met kubuswooonsten

Ze gelooft me niet en weent
Ze zal het aan haar dochter vragen
Mij kent ze niet meer
ik ben dat ambetant mens
Nooit ben ik haar dochter geweest
stampt ze op de vloer.
Mijn arme dementerende moeder

Ingrid Lenaerts

Vaak ligt het raakvlak verbeelding
in een vogelvlucht hoog boven het land
het verlangen te zweven  in de wind
te drijven op een wolkenstroom
naar het onbekende over zee

vleugels van kant of papier
die onze broosheid accentueren
vleugels die ons met krachtige slagen vervoeren
gewoon een engel 
op het podium klapwiekend
naar de allesomvattende droom
der oneindigheid

die dag toen ik tien werd
ik mijn vleugels verloor
in een kinderlijk gestoei
in het engelenkoor
met de aartsengel Michaël
Ik wou zijn goudomrande vleugels hebben
schitterend in de zon
de mijne waren slechts van witgeverfd karton.

Zelfs gevleugelden
hebben hun mindere kanten.

Ingrid Lenaerts

Samen met een zonnige dag stapt hij op de fiets
hij radert langs veld en bos
doordrongen van een goed humeur
in de morgenlucht speelt het licht
tussen het jonge groen der bomen

zijn schaduw vergezelt hem
zij draait mee, ze mindert vaart
om dan weer stevig door te fietsen
ze vallen nooit samen in de tijd
hoewel zij  hem steeds trouw volgt
wanneer de fietser stopt doet zij dat ook
Hij fluit zijn  deuntje  tuurt in de verte

de fiets tegen de stam rust
of mediteert wie wat of waar hij is.
Die twee zijn best tevreden samen.

Ingrid Lenaerts

Daverend rijdt de locomotief  voor
in zijn nasleep de tientallen wagons
reizigers turend door het raam
zij schuiven in sneltempo voorbij

Ik ken ze totaal niet al die gezichten
die mijn album aandoen
van "illusions du déjà vu"
dan openen de deuren met veel gesis

de meute dringt en duwt de trappen op
haastig naar winkel of kantoor
de tikklok vreet de tijd aan
ze is onbarmartig  in haar registatie

het instappen is een vlucht duw en trekwerk
een schim die reizigers opzadelt
 om een zitplaats in een couipé te bemachtigen

de trein trekt dan maar verder
versnelt zijn vaart verdwijnt
in het onderaardse gat
de duisternis van de tunnel

Ingrid Lenaerts

De jazzy tonen wolken in notenbalken uit
dissonanten spelen ritmisch tikkertje
de band heeft kop in eigen melodie
het volk swingt de zon uit de bocht

het gezoem en gekwebbel  aan tafeltjes
fraaie jurken dragen zwierige dames
heren met verzoekersgezicht nodigen uit
de kleinsten lopen kris kras over de vloer

Er wordt gedronken en geklonken
de hete namiddag zweet uit de muren
het kan niet meer stuk met de tuinparty
op deze crazy afternoon der kunsten

Ingrid Lenaerts

Verdriet versteent
zet zich vast in enge zielkloven
een woekerplant op de wanden
die heel diep wortelschiet
ze valt zo moeilijk te wieden
tot iemand haar bereikt
met weinig woorden
zijn troost als medicijn
onder je schouder plaatst

het verdriet dan  zijn groeikansen stopt
om een beetje levensvreugde
opnieuw en opnieuw toe te laten
de kans met beide handen
te grijpen.
als warmte van een jonge zon op je hoofd
en in je hart.

Ingrid Lenaerts

Op inktblauwe wateren ligt rust
schijnbaar vrede en stilte
de nacht ommantelt de wereld
sterren afstandelijk onbekend pinken
zoals lichten aan en uit
de ogen  van de hemel bij nacht
die ons als engelen  bewaken

jij en ik dromend bij maanlicht
elk zijn eigen wens veraf
wellicht dezelfde als ik raden kan
geef me dan een teken
dat ik jou blijvend vervoeg
bij de rust op inktbaluwe wateren
leen je oor aan mijn woorden
woorden in de wind
die onze harten sneller doen slaan.

Ingrid Lenaerts

Op  een witte muur in de zon
heeft zij haar leven verwoord
nu hangt het te drogen in de wind
voor iedereen  te kijk en te keur.
Ze heeft de tijd aan banden gelegd
haar bestaan bestendigd er te zijn
als een daad van erkenning
tegenover het gevoel er te bestaan
in de vergeethoek der dagen

Ingrid Lenaerts.

Je zag de avond op zijn knieën kruipen
als een boeteling die clementie vroeg
de wind was gaan liggen
het werd vredig stil bij het deemsteren
tussen de takken fladderde af en toe een vogel

je dacht dat er iets zou gaan gebeuren
een of andere woudgeest die zou verschijnen
die het vuur zou aansteken
in de holte van de oude eik
die je zijn warmte zou toevertrouwen
die zou zeggen morgen wordt het anders

maar het bleef onbewogen bij de eik
de avond ging onder in de oceaan
van de iele nacht die naar adem snakte
morgen zou er niets gebeuren


tenzij de sleur en slenter van elke dag
die zich als een boa rond je hals zette.
Een andere keer wellicht
dan wordt het beter
Zo wordt het wellicht ook eens

Ingrid Lenaerts

Wereldreiziger tot elke prijs
vertrok hij bij het krieken van de dag
van de dag de gloed in zijn gemoed
de landen te doorkruisen op de continenten
de zeeën te bevaren  tot de uiterste hoeken
de polen te verkennen met kompas
dat hem noordwaarts bleef drijven
tot de ijslagen in eeuwig witte stilte

op zoek naar de hoge machten van bestaan
noch oosten noch westen maakten hem wijzer
en wat niet meet noordelijk was werd het zuiden
en ook daar bleek de zoektocht niet voltooid
weredreiziger tot ekle prijs met plunje
lange baard en knapzak vol van avontuur
nog onderweg  zolang voorbij dag en nacht
waar de sterren fonkelen tot in der eeuwigheid

Ingrid Lenaerts

Zij gaapt over de leegte
bij morgenzon in de ravijn
Gieren vliegen bedrijvig aan en af
ze loeren uit hun kaalkoppen
alles wat beweegt ontgaat hen niet
hun argusogen snijden in haar lijf
Ze krassen als oude kwetterwijven 
rilt bij de doodscirkels die ze maken

Tussen de kloven rollen stenen
verbreken in hun val stilte
schaduwdonker de engte
Zij gaapt over de leegte
sprakeloos in dit landschap
fenomenaal mooi maar o zo akelig.

Ingrid Lenaerts

Om het water was het te doen
de man vooraan met de witte veren
het beschilderde lichaam
met de kleuren tussen geboorte en dood

de grote trom roffelde de mare
de stoet verzorgde de zang
 en het kabaal

onder een brandende zonde
werd geofferd voor regen
die maar niet komen wou
de  kleine aardvarkens liepen  mee
nietsvemoedend naar hun  slachtplaats

Desondanks kwam het water niet
de regen bleef uit en ging naar andere oorden
de aarde barste verder open
mens, plant en dier
voor niemand water

Wat zijn goden vol onbegrip wreed.

Ingrid Lenaerts