We staan langs de weg te pronken
met ons mooiste gezicht te lonken
we hebben een paneel vol beloften
die wij vervullen we zijn geen schoften

Wij komen weer eens vragen om uw stem
Geef ze aan haar maar niet aan hem
geef ze zeker niet aan die man daar
bij hem wordt het een centenjaar

Wij hebben boodschappen om ter meest
wij dragen de democratie in onze brede geest
We willen alleen het beste voor het vaderland
al het andere gooien we in de prullenmand

Ingrid Lenaerts

Zij die denken dat ze beter denken
beter dan hun buur van één beneden

Zij die door een grotere bril ogen
die menen dat er alleen maar mieren lopen 
terwijl ze even het kraantje open zetten
en de beesten laten verzuipen
vol jolijt toekijken op hun verdrinkingsdood.

die het geld laten rollen
als de marathon der munten
Jan met de met de pet bekijken
alsof ze slechts kabouters zien
zij de reuzen die met een trap vernielen
wat hen voor de  voeten ligt

tot ze vergaan in eigen waan
de dag dat de nood hen hoog wordt
tot het tij keert en de wind blaast
in hun holle kop als bezeten
zij een SOS lanceren
help me uit deze drek ik verzuip.

Ingrid Lenaerts

Zittend op het bed van de tijd
stapt de kalender over haar heen
als een alarmerende kemphaan
zoveel jaren al heengevlogen
ze is nog altijd niet begonnen
de goede voornemens
de tijd aan banden te leggen
Hij schudt haar dooreen
wanneer zij merkt dat morgen
de beslissing moet vallen
Zal zij liefdeskleur bekennen
of de twijfels hart en ziel
laten overwoekeren

Ingrid Lenaerts

Ze vraagt me de weg naar huis
die al ang niet meer bestaat
de Stookstraat waar ik woon zegt ze
Met op de hoek Maurice de melkventer
en de slager daartegenover
endie varkentjes in de étalage dat weet je toch
twee minibiggen met roodgestreepte jas
die hun eigen hespen aanprijzen

Ze wordt boos ik moet en zal
de weg tonen ze eist gehoorzaamheid

De Stookstraat is verleden tijd
er is geen slager meer en geen Maurice.
De stookstraat werd onteigend voor een bouwproject
omvangrijk maanlaandschap
bezaaid met kubuswooonsten

Ze gelooft me niet en weent
Ze zal het aan haar dochter vragen
Mij kent ze niet meer
ik ben dat ambetant mens
Nooit ben ik haar dochter geweest
stampt ze op de vloer.
Mijn arme dementerende moeder

Ingrid Lenaerts

Vaak ligt het raakvlak verbeelding
in een vogelvlucht hoog boven het land
het verlangen te zweven  in de wind
te drijven op een wolkenstroom
naar het onbekende over zee

vleugels van kant of papier
die onze broosheid accentueren
vleugels die ons met krachtige slagen vervoeren
gewoon een engel 
op het podium klapwiekend
naar de allesomvattende droom
der oneindigheid

die dag toen ik tien werd
ik mijn vleugels verloor
in een kinderlijk gestoei
in het engelenkoor
met de aartsengel Michaël
Ik wou zijn goudomrande vleugels hebben
schitterend in de zon
de mijne waren slechts van witgeverfd karton.

Zelfs gevleugelden
hebben hun mindere kanten.

Ingrid Lenaerts

Samen met een zonnige dag stapt hij op de fiets
hij radert langs veld en bos
doordrongen van een goed humeur
in de morgenlucht speelt het licht
tussen het jonge groen der bomen

zijn schaduw vergezelt hem
zij draait mee, ze mindert vaart
om dan weer stevig door te fietsen
ze vallen nooit samen in de tijd
hoewel zij  hem steeds trouw volgt
wanneer de fietser stopt doet zij dat ook
Hij fluit zijn  deuntje  tuurt in de verte

de fiets tegen de stam rust
of mediteert wie wat of waar hij is.
Die twee zijn best tevreden samen.

Ingrid Lenaerts

Daverend rijdt de locomotief  voor
in zijn nasleep de tientallen wagons
reizigers turend door het raam
zij schuiven in sneltempo voorbij

Ik ken ze totaal niet al die gezichten
die mijn album aandoen
van "illusions du déjà vu"
dan openen de deuren met veel gesis

de meute dringt en duwt de trappen op
haastig naar winkel of kantoor
de tikklok vreet de tijd aan
ze is onbarmartig  in haar registatie

het instappen is een vlucht duw en trekwerk
een schim die reizigers opzadelt
 om een zitplaats in een couipé te bemachtigen

de trein trekt dan maar verder
versnelt zijn vaart verdwijnt
in het onderaardse gat
de duisternis van de tunnel

Ingrid Lenaerts

De jazzy tonen wolken in notenbalken uit
dissonanten spelen ritmisch tikkertje
de band heeft kop in eigen melodie
het volk swingt de zon uit de bocht

het gezoem en gekwebbel  aan tafeltjes
fraaie jurken dragen zwierige dames
heren met verzoekersgezicht nodigen uit
de kleinsten lopen kris kras over de vloer

Er wordt gedronken en geklonken
de hete namiddag zweet uit de muren
het kan niet meer stuk met de tuinparty
op deze crazy afternoon der kunsten

Ingrid Lenaerts

Verdriet versteent
zet zich vast in enge zielkloven
een woekerplant op de wanden
die heel diep wortelschiet
ze valt zo moeilijk te wieden
tot iemand haar bereikt
met weinig woorden
zijn troost als medicijn
onder je schouder plaatst

het verdriet dan  zijn groeikansen stopt
om een beetje levensvreugde
opnieuw en opnieuw toe te laten
de kans met beide handen
te grijpen.
als warmte van een jonge zon op je hoofd
en in je hart.

Ingrid Lenaerts

Op inktblauwe wateren ligt rust
schijnbaar vrede en stilte
de nacht ommantelt de wereld
sterren afstandelijk onbekend pinken
zoals lichten aan en uit
de ogen  van de hemel bij nacht
die ons als engelen  bewaken

jij en ik dromend bij maanlicht
elk zijn eigen wens veraf
wellicht dezelfde als ik raden kan
geef me dan een teken
dat ik jou blijvend vervoeg
bij de rust op inktbaluwe wateren
leen je oor aan mijn woorden
woorden in de wind
die onze harten sneller doen slaan.

Ingrid Lenaerts

Op  een witte muur in de zon
heeft zij haar leven verwoord
nu hangt het te drogen in de wind
voor iedereen  te kijk en te keur.
Ze heeft de tijd aan banden gelegd
haar bestaan bestendigd er te zijn
als een daad van erkenning
tegenover het gevoel er te bestaan
in de vergeethoek der dagen

Ingrid Lenaerts.