Noord Zuid

Spreken over Noord-Zuid, is spreken over een relatie die amper bestaat. Het bezoek aan Senegal heeft mij de Noorderling als iets dichter bij het Zuiden gebracht. Ik kijk en zie. De hulp die het Noorden kan bieden wordt er begrijpelijker door, om niet te zeggen dringender.We hebben er over gepalaverd, je ook met de Senegalees. Partnership heette het onderweg naar een betere wereld, het proces belangrijker dan het project. Begrippen, bepalingen om verder te denken, tot concrete zaken te komen.

Ik bezong de gezinstraditie van het Zuiden, om hen waarde te geven, alsof ikzelf die traditie verloren had. Ik lachte mee, toen ze vertelden hoe zij de tijd doodden en de tijd ons doodde. Eigenlijk geloofde ik niet dat het zuiden ons veel zou kunnen bijbrengen, maar waarschijnlijk heeft dat te maken met mijn ouderdom. Het is niet omdat ik telkens opnieuw in mijn leven waarden heb moeten loslaten, om niet te verzuren in een snel veranderende samenleving, dat ik de waarden, van rust, van gezin van moeder en kinderen niet meer ken. Natuurlijk ken ik ze nog.

Dat wij het Zuiden moet helpen is vanzelfsprekend, maar is het verwonderlijk, dat ik mij ook afvraag wat het Zuiden voor ons zou kunnen betekenen? Onze klussen komen opknappen, die wij niet meer willen doen, vind ik geen verheffende gedachte. Het ligt nochtans in onze nabije geschiedenis, Spanjaarden, Italianen, Turken en Marokkanen zijn hier klussen komen opknappen. Een hoop Kongolezen zijn door de kolonisatie tot hier doorgesijpeld. Is dat het soort hulp waar we aan moeten denken. De vermenging van alle volkeren, de vraag stelt zich maar het antwoord is er niet. Is het in Amerika gebeurd, waar 300 jaar lang zwarten als slaven werden aangevoerd, niet echt denk ik.

Neen, er moet iets fundamenteler kunnen veranderen in Senegal zelf, iets wat op termijn het probleem oplost van armoede en klimaat, laat dat geen droom blijven.Het ligt voor het grijpen en we zien het niet, en als we het zien weten we niet hoe het aan te pakken.

Ik kaartte het aan in Senegal en het kan geen toeval zijn dat mijn gedachtegang wordt bevestigd in een artikel over energie. Mijn redenering was, dat indien de Senegalees over energie zou beschikken, er een industriële revolutie op gang zou kunnen komen, zoals bij ons. Wat ze nu al overgenomen  hebben is het energieverslindend transport. Het weinige geld dat de Senegalees heeft wordt opgesoupeerd aan dure benzine en diesel. Wie daar beter van wordt?

Het kan en moet trouwens anders.

Het artikel (Knack) ging over zonne-energie. Meer nog dan het Noorden beschikt het Zuiden over een enorme bron van energie, die ( nog) niet gebruikt wordt. De zon die hen vrolijk maakt, droogt ook het land uit maar zou toch ook redding kunnen brengen. Uit dit artikel begrijp ik, dat de zon in één uur voldoende energie kan leveren om de behoeften van een jaar te dekken voor heel de wereld, we moeten ze alleen opvangen, transformeren, opslaan, verdelen enz. voor het Noorden een technische peulschil en een enorme investeringsmogelijkheid.

Stel, dat we nog alleen zonne-energie zouden gebruiken, lees: geen uitlaatgassen, geen opwarming van de aarde, dan zou het Noorden het Zuiden nodig hebben en vice versa. Van partnerschap gesproken.

Natuurlijk is het ontbreken van een distributienet in het zuiden een probleem, hoewel misschien kunnen zij de stap naar grote centrales overslaan, als ze tot energie opslag kunnen komen, per dorp of zelfs per gezin.

De beschikbaarheid van (goedkope) energie, kan helpen bij het ontzilten van zeewater,  alleen daarvoor al zou ik watertanden.

Ik weet niet of ik het beeld duidelijk genoeg geschetst heb. In puntjes van belangrijkheid zou je het kunnen indelen/

1/ Zowel Noord als Zuid hebben voor hun ontwikkeling energie nodig.

2/De enige zuiver energiebron die zo lang zal duren als onze aarde, is de zon. Trouwens alle energiebronnen op aarde zijn daar een afgeleide van.

.

Als het zo simpel is waarom doen de energiemaatschappijen daar niets aan. Wel het addertje onder het gras is, dat iedereen die geld heeft, en ik bedoel iedere westerse huis(moeder)vader die, inplaats van zijn centen op een spaarboekje te zetten om  banken rijker te maken, zijn dak kan voorzien van zonnecellen, warmtepanelen, warmtestockage, in zijn eigen energie kan voorzien. Eigenlijk zijn de dure centrales dan niet meer nodig. Wat doen we dan met het teveel aan energie? Elektriciteit kan teruggegeven worden aan het net, of opgeslagen in batterijen, warmte kan opgeslagen worden in waterreservoirs, of in gesteente. Neen energiemaatschappijen houden graag een vinger in de pap, maar als elk gezin leverancier en afnemer is,  liggen de verhoudingen wel iets anders, dan heeft elk gezin ook een vinger op de knip en kunnen ze zich verenigen tegen monopolies.

Wat mogelijk is voor de Noorderling, is niet mogelijk voor de Senegalees, want die heeft het geld niet. Geen nood, de westerlingen zoeken toch om te investeren, dus waarom niet in een zonnebatterij in de woestijn. Het voordeel voor die woestijn is, dat er een belangrijk (maar toch nog klein) deel in de schaduw komt te liggen. Minder opwarming en uitdroging van de grond. Misschien kunnen onder de zonnespiegels planten groeien. Ja ik weet het hier, komen toch grote investeringen bij kijken, maar de Senegalees kan in beide richtingen ontwikkelen. Grote zonnecentrales voor energieleveringen aan het westen, kleinere op het eigen terrein voor de eigen voorziening, en we kunnen op dezelfde manier werken. 
 

Utopie? Neen, begin maar te investeren in firma’s die zonnecellen en warmtepanelen maken, als je schrik hebt om van je dak een energiebron te maken.

Michel Stallaert  8/02/2007

08-02-2007, 00:00 Geschreven door Michel  
Reageren (0)

Waarom kan rechtspraak ook niet rechtvaardig zijn.

Begrijp me niet verkeerd, ik heb iets misdaan, maar alleen iets tegen de letter van de wet, zonder daar iemand schade mee te berokkenen. Ik heb niets gestolen,  niet gemoord, niet bedrogen, geen mensen gepest, geen agressief rijgedrag vertoond, niets van dat alles. Wat ik blijkbaar wel heb gedaan, is een hulpagent geërgerd, die mijn  auto is tegengekomen, staande op een in onbruik zijnde voetpad.

Je zult denken, dan heb je dus wel degelijk iemand gehinderd. Niets daarvan. Het voetpad lag op een parkeerplein. Als de voetganger dat pad heeft moeten verlaten om rond mijn wagen te wandelen bevond hij zich nog steeds in veiligheid, want hij liep op een parkeerterrein zoals alle mensen doen die zich naar hun wagen begeven. Ok, laat het een kleine hindernis zijn, ik koos die parkeermogelijkheid ook niet voor mijn plezier, maar door het gebrek aan parkeerplaatsen of een te veel aan auto’s, twee elementen waar ik als burger weinig aan kan verhelpen.

Een redelijk boete, de wet is de wet, had ik zonder meer betaald; maar een boete van 150 eu vond ik voor zulke overtreding buiten proporties. Men had mij een dag betalend parkeren kunnen voorstellen, maar neen. Mijn brief aan de politiecommissaris van Oostende haalde niets uit. Eens het proces-verbaal geschreven, is er geen lievemoederen meer aan. Ik kon nog enkel met mijn bezwaren bij de politierechtbank terecht.

Zo gebeurde.

Nadat alle klanten vertegenwoordigd door hun advocaat gepasseerd waren, was het de beurt aan het plebs, om zich te komen verantwoorden.

Mijn argumentatie, dat ik niemand in gevaar had kunnen brengen ondanks mijn overtreding was voor dovemansoren. De wet is de wet meenden de rechters. Hoewel, toen ik mij afvroeg waar een rechter voor diende als niemand  gehoor kon vinden, lees , als niet de geest maar de letter van de wet primeert, kreeg ik een milde straf van de rechter. 50 percent veroordeling, 50 percent voorwaardelijk.

Een Pyrrusoverwinning, maar allee, de beide rechters hadden toch geluisterd, dacht ik. Ik had toch een paar eu van mijn zware boete kunnen afbietsen. Ik begreep iets te moeten betalen van 15,-eu keer 5,5. Men zou een afschrift moeten meegeven van de uitspraak, maar die kreeg ik niet.

De tijd verstreek en ik kreeg pas een afrekening, 3 maanden na het vonnis. Te betalen 310 eu.

Ik werd koud van het hoge bedrag. Dit is geen rechtspraak maar een aanfluiting ervan. Omdat ik mij dus wil verantwoorden voor een rechter, het zelf zo is dat ik niemand had kunnen hinderen, moet ik inplaats van 150,- eu nu 310,-eu betalen. Opgelet dit is dus een milde straf.

Ik begrijp wel dat men mensen wil ontmoedigen om voor elke verkeersovertreding naar de rechtbank te stappen, maar dan zou men op voorhand kunnen meedelen, dat om door een rechter gehoord te worden, hem dat bvb 50 eu kost.  Maar 310,- eu om te parkeren op een creatieve plaats, omdat er geen andere oplossing is, terwijl men ook eigenlijk niemand hindert? Pure uitmelken van de brave burger, dat is zeker. Worden de rechter meer betaald als ze mensen uitwringen?

Ik begrijp nu waarom men van de rechters zegt, dat ze voeling hebben verloren. Wat brengt die 310,-eu nu op? Juist een gevoel van onrecht,  en dat is het ook.

04-02-2007, 16:15 Geschreven door Michel  
Reageren (0)

21-12-2006, 17:10 Geschreven door Michel  
Reageren (0)