STILTE aub

 Af en toe komt het terug in de belangstelling, het zoeken naar stilte. De Kalmthoutse Heide, in de Antwerpse kempen zou zo een plaats zijn, als alle vogels eventjes de tanden op elkaar houden en het niet uitzingen van pure geldingsdrang. Vogels zijn moeilijk in te houden maar hun gezang stoort mij niet, daar is het veel te mooi voor. Bezoekje aan de Kalmthoutse Heide is aan te raden, maar ga er niet met te velen naartoe, want na een minuut verbrod je het door te zeggen “luister eens …wat een stilte”.

 Ik heb ook ergens de stilte gevonden in mijn slaapkamer, met alle ramen dicht, maar ik kan moeilijk iedereen uitnodigen om bij mij van die stilte te genieten, het zou met de stilte gedaan zijn.

 Buiten in de tuin, neen, daar is de stilte reeds lang met pak en zak weggetrokken. Behalve de constante ondertoon van het verkeer in de verte, zijn er een hoop kinderen in hun publiciteitsjaren, voor wie het verboden is te roepen en tieren binnen de muren van de eigen woning, zodat die buiten hun frustraties wegschreeuwen. Ze proberen elkaar te overschreeuwen, omdat ze denken dat wie het hardst schreeuw gelijk krijgt. Zo een beetje als volwassen mensen die ruzie maken. Och het is des mensen denk ik dan, die kinderen moeten opgroeien en het is voor volwassenen ook niet altijd gemakkelijk om peis en vree te houden met elkaar. Al moet ik er mee van genieten, ik ben blij dat ik niet moet bijdragen tot het kabaal van de wereld.

 Als lawaai maken al een waarde heeft,, laat het dan tenminste therapeutisch zijn. Ik zou de mensen eens aanraden hun kinderen op een nacht mee te nemen naar zee om, liefst bij laag water, na een km wandelen, zoals in Zeebrugge, aan de golven te gaan staan,, en daar uit volle borst de kinderen en waarom ook niet zelf, te laten tieren en schreeuwen, zo lang mogelijk, zonder bang te zijn, want niemand ziet u.   Geniet nadien van de stilte die erop volgt, en keer ontspannen naar de wijk terug om er op een beschaafde manier het leven verder te zetten. Het helpt misschien, maar zoals ik al zei, het is allemaal des mensen, en we leven nu eenmaal op elkaars lip, zodat we beter verdraagzaamheid leren en ons niet te snel ergeren over dit luidruchtig samenleven.

 Wat ik natuurlijk niet begrijp is dat mensen er ook nog blaffende en keffende honden op nahouden, die ook nog hun steentje bijdragen tot de geneugten van het luidruchtig tuinzitten. Wat ik ook niet begrijp is dat men de opgroeiende koters nog moet pamperen met van alle geluidsproducerend speelgoed, met muziekjes en godbetert, met brommers. Hoe kleiner die brommers hoe helser het lawaa ze makeni. Dat geluid moet de kleinheid van zo’n krengen blijkbaar compenseren.

 Soms denk ik dat we zijn als de merel, die op het hoogste punt in zijn buurt zijn territorium afbakent met zingen, mooi is dat in de avond . Misschien denken we als de merel, hoe meer we ons laten horen, hoe groter onze eigendom is?

 Het is niet zo mensen, het geluid stopt niet bij de grens van je lapje grond, dus zijn we verplicht wat met elkaar rekening te houden. We kunnen natuurlijk ook nog terug naar de stad trekken, waar de auto geweerd wordt, en tuinen een zeldzaamheid zijn.