Die oude Skoone        xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Het is beslist een ‘zij’, geen ‘het’ zoals een andere stad in Vlaanderen, ook met een roemrijk verleden. Zij ligt dus in Vlaanderen en dat ligt dan weer in België, een beetje tegen de Noordzee aan, wat belangrijk moet geweest zijn bij haar geboorte. Ik weet niet wie haar daar gelegd heeft, maar iedereen die er komt, en ze komen van einde en verre, vindt haar waar ze nu ligt, dus het heeft weinig zin om  daarover te mekkeren. Iedereen ziet meteen dat zij nergens anders zou kunnen liggen, de oude ouderdom is onmiskenbaar, en zij is er  als een oude vrouwtje die vergeten is dood te gaan, en wiens live-style nog moet dateren uit jezukes tijd, ver over de  houdbaarheidsdatum eigenlijk. De huizen blijven er stijf en stram tegen elkaar rechtop, zodat geen kat eraan denkt een steen, weg te nemen uit angst voor een instorting. Een verfje dat niet vloekt, hier en daar wat pleister aangemaakt uit een recept van de middeleeuwen kan nog net. In de straatjes blijft men de kasseien vruchteloos herstellen, goed voor houten klompen, dat wel, maar die heb ik, en ik ben ook al een ouwe pee, zelfs in mijn kinderjaren niet meer gedragen. Op de oude schilderijen zie je nochtans weinig mensen op klompen, het is ten slotte geen stad voor boerenpummels. Dikwijls kom ik naar het centrum op de fiets, vooral ’s zaterdags als er op de markt geroepen wordt boven de  groenten in bakjes en de kippen aan het spit, en dan moet ik mijn  tanden opeen houden of ze rammelen met mijn fiets mee uit elkaar. Regelmatig moet ik hier en daar een vijs vastzetten, van mijn fiets dan.

Iedereen, en dan bedoel ik niet alleen de mensen, die in Europa wonen, maar ook die van het Oostblok, waarvoor sinds het failliet van het Communisme, de grenzen opengingen, zijn hier geweest en hebben de paardenbroek bewonderd die achter de paarden over en weer zwiert, zonder een paardenkeutel  te missen. Nee, echt wie er niet geweest is, is niet meer van deze wereld, zelfs de Aziaten komen in zo grote getale, dat ze elkaar staan te fotograferen, omdat ze zelf een  attractie zijn geworden in dit middeleeuws kader. Kwatongen beweren dat er meer Aziaten zijn dan inwoners. Er is een sterk vermoeden, dat ze in de tijd van de middeleeuwen hier ook al rondliepen.

Wat zo enig is aan haar, is dat ze sinds eeuwen niets  veranderd is. Eigenlijk is dat de voornaamste bezienswaardigheid, want ze is uniek, in de huidige tijd van ongebreidelde vernieuwing, door op haar oude dag  skoon te wezen. Men kan er de dingen relatieveren, die oude gebouwen hebben zoveel generaties voorbij zien gaan, dat ze wel eeuwig lijken. De kijkende mensen zijn ook wel belangrijk, want oude gebouwen, waar niet naar gekeken wordt geraken in verval.

Ze heeft geen grote lanen, zoals andere steden, waar de rioleringen overdekt werden en de overkapping nu volgestouwd zit met files. Neen, de kanalen liggen er nog, zodat de open ruimtes een rust uitstralen die ze honderden jaren geleden, ten tijde van de gilden en neringdoende bootjes, zelfs niet hadden. De handel is nu verschoven naar straatjes en pleinen waar de toeristen de terrassen vullen en zich vergapen aan elkaar.  Oude kerken verzinken hier en daar een paar centimeter per eeuw, maar relatief gesproken verandert er zo weinig dat men gerust kan geloven in het eeuwig leven.  Het is  pure laster, dat ook de bewoners in de voorbij eeuwen niets verandert zijn. Toegegeven, ze worden aangemoedigd, om af en toe  eens in de kleren van hun bed-bedovergrootouders de straat op te komen, maar dat is voor de goede zaak, de handel, begrijp je. In de achterkamers van de bruine cafés, chocolaterieën, en restaurants met sterren, maken de computers de rekeningen, om maar te zeggen dat ook de computersnelweg er doorheen gaat, onzichtbaar, maar bij de tijd.  De bezoekers worden er graag gezien en men doet er alles aan om ze met attracties bezig te houden. Wie graag terugkomt, vindt de attracties qua tijd en ruimte nooit veel veranderd, want het is prettig, om bij zijn terugkeer, plaatsen en dingen terug te vinden zoals ze in de herinnering zijn blijven hangen. Zij is in, en Aziaten en anderen kopen er hun vakantiewoning met zicht op de eeuwigheid. Wie haar nog niet gezien heeft, is moet onze blinde medemens zijn.

Michel Stallaert  7-12-04