Beverse Weetjes zoekt: Wie zijn de heren op de foto? Wanneer en of ter welke gelegenheid werd deze genomen? Alle info is welkom, ook al kent u misschien maar één of enkele personen. Kunt u helpen? klik hier om de informatie door te sturen. Met dank aan Bart Debels, Marcel en Brecht Himpe en Walter Loosvelt konden we de namen achterhalen. Seizoen 1979-1980 1 Pol Delodder, 2 Willy Denorme, 3 Lucas Cammelbeke, 4 Marcel Tanghe, 5 Peter Algoet, 6 Rudy Degrande, 7 Frank Debaere, 8 Omer Verkaemer, 9 André Vandevoorde, 10 Ronny Verbeke, 11 Johan Vandendriesscheof Frank Labeeuw, 12 Filip Huyzentruyt, 13 Karel Desmet, 14 Dirk Defoort, 15 Dirk Deplancke en 16 Jan Debaere.
Willy Denorme kon de puzzel compleet maken hij liet weten: Seizoen 1979-1980 in tweede provinciale B, KSK Beveren-Leie werd elfde. Kampioen SV Wevelgem, Dalers Sparta Heestert, FC Tielt, en SV Izegem Speler met het nummer elf Johan Vandendriessche. (Foto oorspronkelijk verschenen op 26 september 2009)
Ook hier terug de vraag: wie staat op de foto en ter welke gelegenheid werd hij genomen? Indien u kunt helpen klik hier om uw info door te sturen, waarvoor dank bij voorbaat. Nr12 zou volgens Walter Loosvelt, André Vandevoorde zijn. Bedankt Walter, er is een begin aan Nr 10 zou volgens Greet Stevens, secretaris Deleersnijder zijn. Bedankt Greet Oorsponkelijk 04-10-2009
Met dank aan Willy Denorme die onderstaande gegevens doorstuurde op 09-10-2009 raakten we al een hele stap verder. "Seizoen 1961-1962 Beveren werd toen tweede na FC Otegem in derde provinciale B Op de foto wordt een geldprijs van 2000 frank gegeven aan de club in het lokaal. De krant Het Volk en een brouwerij verkozen iedere week "Het Homogeenste Elftal". Dat werd de ploeg die de vorige speeldag de match wonnen met de grootste score.
1 Erik Verbaeys, 2 Robert Pannecoucke?, 3 Marcel Engelaere, 4 Marc Parmentier, 5 Frans Decraene, 6 Jozef Vuylsteke, 7 Marcel Bazijn, 8 Etienne Lefevre, 9 Richard Claeys, 10 Roger Deleersnijder, 11 promotor van de krant, 12 Andre Vandevoorde, en ernaast Albert Demeyere"
'Goeie genade' Kerstverhaal van Herman Van Veen in Beveren-Leie
Het feestcomité van Koninklijk Basket Team Bent Merkschoenen Waregem is dit jaar reeds aan zijn 18de evenement toe. Heel wat grote namen zijn reeds op de affiches verschenen en telkens met groot enthousiasme probeert het feestcomité de jeugdwerking van het herenbasket in Waregem een financieel zetje te geven. Dit jaar hebben ze evenwel een goudklompje in handen.
De maximuncapaciteit in de Sint Jan De Doperkerk bedraagt 1030 zitplaatsen. Deze zal evenwel omwille van kwaliteitsredenen beperkt worden tot 880. Aan de hand van de huidige elementen wijst alles erop, dat een vervroegde afsluiting van de ticketverkoop sterk tot te mogelijkheden behoort.
Zonder grote publicteitsacties is de verkoop in een onverwachte stroomversnelling terechtgekomen. Als u daarbij ook rekening houdt met ticketvraag vanuit Nederland, dan is verduidelijking hier volstrekt overbodig Alle basketsponsors genieten momenteel nog van een bevoorrechte intekeningsperiode tot 23 oktober. Op dat ogenblik wordt beslist of de publieke tranche (momenteel beperkt tot 350 kaarten) verhoogd wordt. Er zijn nu nog enkele kaarten beschikbaar, maar durven ons niet aan een voorspelling wagen, zelfs niet op heel korte termijn. Onze grootste bezorgdheid gaat nu evenwel in de richting van het kwalitatieve aspect van deze theatervoorstelling. Bij een verhaal moet immers iedere toeschouwer van dichtbij betrokken worden.
De technische ploeg van het management Harlekijn Holland is op dat vlak veeleisend, maar zal alle krachten bijzetten om het auditorium in een beste kleedje te passen. Wij kunnen ook nog meegeven ; voor de gasten die reeds lange tijd hun ticket in het Cultuurcentrum De Schakel besteld hebben ; dat zij hun genummerde kaarten zullen ontvangen vanaf 26 oktober. Alles wordt chronologisch geregistreerd op de reservatielijst. Twijfelt u nog wacht niet te lang en reserveer on-line via
Goeie genade Herman van Veen zingt en vertelt een Kerstverhaal, op gitaar begeleid door Edith Leerkes.
11 december 2009, St-Jan De Doperkerk, Kerkplein, Beveren-Leie (8791 Waregem), Aanvang: 20.00 uur einde 21.30 u, zonder pauze.
Voor de een is Kerstmis zeulen met cadeaus en zingen onder een den, voor de ander de dag van Christus' geboorte. Voor mij het verhaal van misschien wel een natuurverschijnsel. Wanneer Gods zoon geboren is, ieder denkt daar anders over, wat we zeker weten is dat velen zo het leven vieren en dat de meesten van ons met Kerstmis even zwijgen. We zijn dan, zoals Jozef Brodsky zei, allen even wijzen.
Herman van Veen Ongeveer twee maanden fietsen van hier ligt Nazareth, een klein dorpje in de heuvels van een warm land. Daar leefde lang geleden Maria, een jonge vrouw die verliefd was op timmerman Jozef.
Op een nacht kreeg Maria visite van een engel, die zo doorzichtig was als glas en die engel gaf Maria een droom, een droom van een baby.
Jozef was heel verbaasd toen hij hoorde dat Maria al een kindje in haar buik had omdat hij juist van plan was er een voor haar te maken. In gedachten zag Jozef op de gevel van zijn werkplaats al een bord hangen' Jozef en zoon, Timmermannen' Maar wat als het een meisje is.........
Zo begint het kerstverhaal dat Herman van Veen samen met Edith Leerkes zingt en vertelt op 11 december 2009 in de St-Jan De Doperkerk
De Provincie West-Vlaanderen organiseert in 2009 voor de zesde maal het project:
Op vrijdag 16, zaterdag 17 en zondag 18 oktober 2009 stellen kunstenaars in heel de provincie West-Vlaanderen hun atelierdeuren open. Amateurs of professionelen, vanuit heel diverse disciplines (grafiek, schilderkunst, beeldhouwkunst, fotografie, videokunst, kunstambachten, installatie, multimedia enz.) participeren aan het project. De toegang is gratis. Door de ateliers ook al op vrijdag open te stellen, wordt aan scholen de kans geboden een kunstenaar aan het werk te zien in zijn atelier.
Ook Nathalie Pontegnies, Sint-Jansstraat 23 en Nicole Nuyttens, Sint-Jansstraat 26 nemen deel aan het project. Om alle deelnemende kunstenaars van Waregem te vinden klik hier.In totaal nemen over de hele provincie verspreid, 1145 kunstenaars deel aan het project. Dit betekent opnieuw een stijging van meer dan 15 %. Zij stellen samen ruim 855 ateliers open, een verhoging van 45 % van het aantal ateliers. In 2009 participeren 57 collectieven.
Het verschil tussen aantal kunstenaars en aantal ateliers heeft twee oorzaken. Onder de deelnemende kunstenaars zitten een aantal kunstenaarscollectieven die een gezamenlijk atelier openstellen. Er zijn ook kunstenaars die bij een collega-kunstenaar werk zullen tonen omdat hun eigen atelier te klein is of onvoldoende toegankelijk voor het publiek.
Zowel gerenommeerde, gevestigde kunstenaars zitten in het aanbod als kunstenaars die in hun vrije tijd in alle stilte in hun atelier aan het werk zijn en nu de kans aangrijpen om hun werk ook eens aan het grote publiek te laten zien.
Het Permekemuseum in Jabbeke en het Ensorhuis in Oostende zijn op 16, 17 en 18 oktober uitzonderlijk gratis toegankelijk. Ook BE-PART, het platform voor actuele kunst in Waregem is in het project opgenomen.
De website voor de editie 2009 is nu al klaar klik hieren toont naast alle praktische informatie ook enkele impressies van hun werk. Op de website zijn er drie zoekmogelijkheden: op kaart (per gemeente), op naam van de kunstenaar of van het collectief of uitgebreid zoeken waar je een antwoord krijgt op heel gerichte vragen zoals ateliers voor keramiek die bijvoorbeeld op zaterdag open zijn in het arrondissement Kortrijk en die ook nog toegankelijk zijn voor rolstoelpatiënten. In laatste instantie kan je dan je keuze nog verder verfijnen door het illustratiemateriaal te bekijken of door nog te surfen naar de website van de kunstenaar of het collectief. Alle mogelijkheden zijn met één klik op een gebruiksvriendelijke manier op te sporen
Nieuw is dat je nu ook je route kan samenstellen zodat op een overzichtelijke lijst alleen die ateliers staan waar je voorkeur naar uit gaat.
Ook in 2009 is er opnieuw een wegwijsbrochure. In deze overzichtelijke brochure staan alle adressen en openingsuren per atelier, gerangschikt per arrondissement en per gemeente. Drie indexen maken het zoeken eenvoudiger: op naam van de deelnemer, op naam van het collectief en op gemeente. Deze brochures zijn vanaf midden september gratis te verkrijgen bij de gemeentes, toeristische diensten, openbare bibliotheken, academies, culturele centra en bij de kunstenaars zelf. U kan de brochure (zowel die van West-Vlaanderen, het Departement Nord als van het Departement Pas-de-Calais) vanaf midden september ook gratis aanvragen
GARDEWAN SPRINGE WIE KAN Hoewel ik lopen kon als een haas, was ik allesbehalve een schoolvoorbeeld van lenigheid. Begrijpelijk dus dat ik nooit uitgeblonken heb in het vermaarde gardewanspel. Hoe de Beverse schooljeugd aan die naam gekomen is, mag Joost je weten. Misschien een verbastering van het Franse garde avant? We zullen het God en de mulder laten scheiden. In Desselgem heette dat spel ezelke-de-wip, terwijl de geleerden zich in hun kindertijd hartstochtelijk met haasjeover-springen ingelaten hebben. Als een groepje scholieren eenmaal besloten had een partijtje gardewan te spelen, begonnen ze met iemand aan te duiden die moest staan. Die dubbelgebogen moest staan, de handen geschoord tegen zijn enkels, om de anderen over zich heen te laten wippen.
Om dit slachtoffer uit te pikken werd geziemezoemezamd. Drie speelgenoten traden naar voor, legden hun rechterhand op elkaar met de palm naar beneden, en zeiden plechtig zieme - zoeme - zam. Bij het zam pletsten ze gelijktijdig hun hand op hun opgestoken dij. Naar gelang het ze inviel, was de palm naar boven of naar onder gericht. De eigenaar van de handstand die in de minderheid was, bleef aan. Twee anderen traden naar voor om met hem te ziemezoemezammen. De laatste aanblijver had het dan aan zijn been.
Naast dit ziemezoemezammen waren er natuurlijk ook nog de aftelrijmpjes. Iets in de aard van: Onder de piano staat een pintje bier. Die ervan drinkt, stinkt! In dat geval was de stinker het slachtoffer. Verder was er ook nog iets als Arrienne, tiene, twintig, dertig ... honderd! Het plezierigste bij heel het gardewanbedrijf was het geven van doren. Niet zo gemakkelijk voor een onervaren kuiken echter. Je moest je sprong inhouden namelijk en je, steunend op beide handen, in evenwicht zien te houden op de rug van de staander.
Met de zijkant van je voet moest je die dan het voorgeschreven aantal doren geven. Waar? Niet zo moeilijk te raden als je oog hebt voor die kombinatie van gebogen bovenlijf en rechtopstaande benen. Die doren kon je laten aankomen als een streling. Je kon het slachtoffer evengoed een paar nijdige meppen geven. Vooral als het je bij een voorgaande gelegenheid ook niet al te zacht aangepakt had.
Sporen waren een speciaal soort doren. Een spore moest je geven met de hiel, bij het overspringen. Verder had je dan ook nog de kwak. Bij die kwak moest de springer zich met zijn achterwerk laten afglijden op het dito werk van de staander. Hij kon dat in alle zachtmoedigheid doen, maar hij kon zich ook zo barbaars laten neerkwakken dat zijn steunpunt van de weeromstuit omhoog wipte. Tenslotte was er de kombinatie gatplak-daresesietse. Als de springer bovenop de rug van de staander balanceerde, moest hij hem eerst met de vlakke hand een gatplak geven en daarna een dare. Wat die sesietse - die worst- daarbij kwam doen, weet ik niet zo precies meer. Een bijzonder nijdige dore wellicht.
De beproeving was zwaar voor de knaap die bij het ziemezoemezammen aan het kortste eind getrokken had. Maar ze duurde niet eeuwig. Wie er niet in slaagde de verei~te oefeningen uit te voeren, was eraan voor zijn moeite. Met gebogen bovenlijf en gespannen zitvlak, moest hij dan zelf gaan staan, in bange verwachting van de dingen die zouden komen.
Bij dit gardewan-spel waren er variaties tot in het oneindige. De eerste die aan de beurt was, bepaalde de springwijze. Je kon steunend op beide handen overspringen, of op één hand, of helemaal zonder handen. Je kon springen van links, rechts of overdwars. Iets heel aparts was het springen vanop afstand. Dat was veruit het gevaarlijkste. Bij deze spelvorm moest de staander na elke springronde een voet opschuiven. Dat was aangeduid met krijtlijnen op de speelplaatsbevloering. Je moest dus telkens van verder je sprong pakken en je met een forsige zwaai over de gebogen rug zien te slingeren. Dat daarbij al eens gevallen werd, is zo klaar als pompwater. Er werden ook heel wat geschaafde knieën en ontvelde ellebogen bij gehaald. Maar ook voor de staander was dat vérspringen allesbehalve een pretje. Telkens opnieuw kreeg hij een plof in de rug van een paar handen die zich met alle kracht afduwden. Maar wat wil je! Een kermis is een geseling waard en we waren allesbehalve truntekousen.
KLOMPKE AAN DE VOET Hoe vreemd het mag lijken, toch gebeurde het dat we helemaal niet aan spelen dachten. Dat kon bijvoorbeeld gebeuren als kloefkapper Jan Desimpelaere en zijn zoon Miel dikke boomstammen aan het stukzagen waren voor hun kloejkapperij. Die stammen lagen altijd achter hun huis, in de brede graskant voor de school. In die tijd was een kloefkapper nog een man van aanzien in het dorp. Er werden immers nog zeer veel kloefen gedragen, ook door de scholieren. Dat klompendragen bood trouwens heel wat meer voordelen dan je zo op het eerste zicht wel zou vermoeden. Klompen waren 's winters heel warm aan de voet en 's zomers heel koel. Om over het ijs te slieren hadden ze hun weerga niet. Moest je ergens snel de benen nemen, dan kon je ze in een ommezien uitschoppen en er als de weerlicht vandoor gaan. Ook bij de vechtpartijen tenslotte waren klompendragers in het voordeel. Een oordeelkundig gezwaaide klomp was een geducht wapen.
Op een toevallige keer na heb ik zelf nooit kloefen mogen dragen. Vader stamde uit een schoenlappersgezin en het ware slechte reklame geweest voor de zaak. Moeder ging echter niet helemaal van het hout weg bij de keuze van ons schoeisel. Als de winter in aantocht was, moesten we onveranderlijk een paar kloefschoenen gaan halen in grootmoeder Rommekes winkel. Onhandelbare dingen, die kloefschoenen. Ze hadden een dikke houten zool, waarop een bovenstuk in leer vastgespijkerd zat.
Eigenlijk moest je het wel een beetje gewend zijn op dergelijke kloefschoenen rond te pikkelen. De zolen waren zo onwrikbaar als een klompbodem, maar met dit bijkomend nadeel dat ze vast tegen je voet aangedrukt bleven. Bovendien kon je dit schoeisel niet bliksemsnel uittrekken als het erop aankwam in de kortst mogelijke tijd het hazenpad te kiezen. Kloefschoenen waren en bleven een halfslachtige oplossing. We keken met afgunst naar de blinkende laarzen der enkele kameraden wier ouders rijk genoeg waren om zoiets te betalen, maar evengoed waren we jaloers op de kloefdragers.
Nu we toch bij het scholierenschoeisel uit die dagen verzeild zijn, mogen we zeker niet nalaten om een bescheiden boompje op te zetten over de fameuze zeesletsen of zeesavatten. Zeesletsen moeten van het eerste goedkope spul geweest zijn waarmee de Japanners het Westen de duivel hebben aangedaan. Ze waren kompleet uit rubber vervaardigd en hadden het niet te versmaden voordeel dat ze vrij sterk en zeer goedkoop waren. Als je echter nog geen zweetvoeten had wanneer je die zeesletsen begon te dragen, dan had je er onvermijdelijk voor je eerste paar versleten was. Daar konden de vele transpiratiegaatjes geen bliksem aan verhelpen.
Op hete dagen kon je in dergelijke sletsen letterlijk uitglijden op je bloedeigen zweet. Als dat geen prestatie was! En de verrukkelijke geur dan die door de klas zwierf als een paar van ons hun savatten uitgeschopt hadden om hun voeten wat frisse lucht te geven! Nee, de beste oplossing waren die zeesletsen zeker niet. Maar wat wil je. Voor het grootste deel hadden onze ouders geen geld om ons als saletjonkers op te dirken. En tenslotte zijn we er niet aan doodgegaan.
Ook de velosletsen zijn een tijdlang populair geweest. Die lichte schoentjes, zoals de koereurs ze dragen tijdens de koersen. Eens had ik er een paar gekregen waarop het merk Marcel Kint prijkte. In gouden letters nog wel. Sensatie bij de anderen op de koer natuurlijk. Een paar dagen later waren mijn velosletsen reeds oud vuil geworden. Iemand had er een paar op de kop getikt die het merk André Defoort droegen.
RUSTIGE ZOMERSPELEN Naar de zomerkant toe, hadden we het op rustige spelen gezien. Eerste vereiste was dat we erbij konden zitten, ergens in een schaduwrijk hoekje. Met Julien Decavel, Georges Denoulet en nog een derde maat wiens naam me nu niet meer te binnen schiet, heb ik menig partijtje kaart gespeeld. Bieden natuurlijk. Van manillen hadden we toen nog nooit gehoord. We zaten gewoonlijk in de slagschaduw van de vertrekken, zoals de plasplaatsjes en hoopdraaizitjes genoemd werden. Dat de lucht daar bezwangerd was met geurtjes allerlei, was de laatste van onze bekommernissen.
Soms deden we ook wel eens een spelletje oxo. Met een eindje krijt of een stukje rode baksteen trokken we een vierkant op de grond en verdeelden dat in partjes. Ongeveer zoals een dambord. Elk op zijn beurt mocht nu in een vakje een nul of een maalteken plaatsen. Het kwam er op aan zo dikwijls mogelijk de opstelling 0 x 0 te vormen.
Enigszins verwant aan dit oxo-spelletje was het steentje leggen. Weerom werden krijtjes of baksteenpeukjes voor de dag gehaald om een vierkant te trekken op de grond. Ditmaal echter was er geen onderverdeling in kleine vierkantjes nodig. Wel werden de diagonalen getrokken en de loodlijnen die het midden der zijden verbonden. Elk van de twee spelers had drie steentjes en mocht om beurten een steentje leggen ofwel een steentje verplaatsen. De kunst was ze alle drie in één lijn te krijgen, hetzij volgens de diagonalen, de zijden van het vierkant, of de loodlijnen. Wie daarin slaagde scoorde een punt en het spel werd verdergezet. Natuurlijk moest je tezelfdertijd trachten de tegenpartij bij haar konstrukties een hak te lichten.
Nog een spel voor warme dagen was het breien. Oningewijden zullen ervan opkijken dat die ruige knechtebrakken het niet beneden hun waardigheid achtten zich aan zulk meisjesachtig gedoe over te geven. Ze moeten echter bedenken dat we toch ook wel onze gedoezige momenten hadden. Natuurlijk dat we niet naar school trokken met een paar priemen en een halfafgebreide sok onder de arm. Ergens zijn er grenzen!
Ons breituig was niets anders dan een twijnbolletje. Weeral een twijnbolletje! Wat je daarmee al niet aanvangen kon. In een der ronde zijvlakken hadden we enkele schoennageltjes ingeklopt rondom het buisgaatje. Het eindje van de breiwol trokken we nu door dat gaatje en wonden het verder een paar keer omheen de nageltjes. Met ergens een afgedankte doelpijl trokken we nu bij elk nageltje de onderste draad over zijn bovenbuur. Als we er zo een tijdje mee doorgegaan waren, kwam ons breistuk aan de onderkant van het twijnbolletje uitwurmen. Een soort touw waarmee we eigenlijk niets aanvangen konden. Vermoedelijk waren de meesters nogal opgezet met dit breien. Geen gevaar immers voor ongelukken en evenmin gevaar voor vechtpartijen, daar elk op zijn eigen werkte.
Nu hebben we nog met geen woord gerept over het rustige uitwisselen van allerlei verzamelingsobjekten. Die waren er te kust en te keur. Foto's van koereurs waren dan zeer in trek. We kregen ze als toegift bij karamellen, zuurpakjes of kauwgom. Dat kauwgom is een woord dat we pas later geleerd hebben. Toen spraken we nog doodgemoedereerd over langen asem. Sommige scholieren hadden een verzameling foto's van voetbalploegen, terwijl anderen het hielden bij sigarenbandjes, stekjesdoosjes, of perteelkes, d.w.z. kroontjes van bierflessen.
Een paar keer per jaar kwam een slunsepiet -een voddenman- zijn tenten opslaan bij de schoolpoort. Dat was telkens een hele gebeurtenis. Hij stelde een aanlokkelijke voorraad toeters, molentjes en ander prul ten toon, en maakte ons diets dat we dit alles konden krijgen als we maar genoeg vodden van huis meebrachten.
Waarschijnlijk werd in veel huizen de pret omheen de middagtafel grondig bedorven op zulke keren. Bengels die jengelden om slunsen en moeders die nijdig sakkerden dat ze nondedju al werk genoeg hadden en toch niet holderdebolder de zolder op konden op zoek naar vodden.
Onveranderlijk echter deed die slunsepiet goede zaken. Zijn gammel wagentje kreunde meestal onder de last als hij vertrok. Tegen die tijd waren de meeste molentjes en toeters hun geest reeds aan het geven.
Zover ik me herinneren kan, heb ikzelf nooit vodden meegekregen naar school. Moeder was een voorbeeld van spaarzaamheid. Nooit zou ze haar zaakjes gelost hebben, voor ze wist dat ze er de beste prijs voor gekregen had. Weldra meer...
Van links naar rechts Vic Dejonghe, Antoon Vantieghem en Robert Iacopucci
Op zaterdag 26 september ging bij de Tubezuigers op Ter Weerst de laatste speeldag van de competitie 2009 door. Reeds voor de derde maal werd in het laatste weekend van september de kampioen gekroond.
Na een spannende finaledag werd volgend podium genoteerd: 1. Antoon Vantieghem 2. Vic Dejonghe 3. Robert Iacopucci 's Avonds werd afgesloten met een gezellig samenzijn en daar werden reeds plannen gesmeed voor volgend jaar.
Hoe later het werd hoe minder realiseerbaar deze leken. Al bij al werd de competitie en de afsluiter weer een geweldig succes. Met dank aan Filip Ghesquiere voor het insturen van deze bijdrage.
"Zowat een jaar geleden kreeg ik de vraag vanuit de turn- & trampolineclub Lenig en Vlug om een sculptuur te ontwerpen en te creëren rond hun feestjaar '50 jarig bestaan'.
Voor mij was dit een heuse uitdaging. Het zoeken naar de samenhang tussen mijn eigen werk en het symboliseren van het springen en vliegen in de lucht, was niet evident. Torens zijn een constante in mijn werk. Zowel als gemengde verftechniek op grove doeken, als ruimtelijk werk met gips en fusing glas in een architecturale vorm. Ze houden een persoonlijk emotioneel moment vast... het worden flarden van het leven.
Het ontwerp voor hun monumentale sculptuur wordt een toren, maar dan één waar de atleten van Lenig & Vlug zich kunnen in herkennen.
Sterk en groots zoals de club zelf, met speelse dynamische elementen, net zoals de jonge springertjes. Dit vertaalt zich in een krachtige gespannen vorm met kleurrijke stukken gefused glas". vertelde Nathalie Pontegnies
Op zaterdag 17 oktober om 17 uur wordt deze sculptuur dan ook plechtig onthuld in aanwezigheid van het stadsbestuur, de kunstenares Nathalie Pontegnies zelf, het bestuur en leden van de vereniging en sympathisanten.
Dit wordt tevens het startschot van het feestjaar 50 jaar Lenig & Vlug. Op diezelfde avond gaat traditiegetrouw de kaas en wijnavond door, met als toemaatje een kleine tentoonstelling rond de creatie van de sculptuur.
EEN MAATJE MEER Na een deugddoende vakantie ging Chiro Leieland op zondag 20 september terug van start met als thema voor 2009-2010 Een maatje meer. Een 22-tal super toffe gasten staan terug in voor de leiding en ook de VBs Els en Bart zijn terug van de partij. De leiding Speelclub Meisjes: Marlies Decavel en Arne Vermeulen Speelclub Jongens: Francis Courcelle, Lien Baekeland en Lothar Verledens Rakkers: Stijn Devos, Jens Velghe en Marten Delabie Kwiks: Ruth Soens, Michel Van Tieghem en Martijn Dejaeghere Tippers: Annelore Dewaegenare en Anton Delabie Rakkers: Stijn Lietaert en Alexander Pappijn Tip Tiens: Jolien Labeeuw en Thomas Seynhaeve Kerels: Jeroen Berton en Sebastiaan Veys Aspies: Pieter-Jan Soens en Philippe Courcelle
Wekelijks samenzijn met maatjes om te ravotten, te spelen, te sporten Er valt dus heel wat te beleven bij Chiro Leieland.
Ook aansluiten bij Chiro Leieland, neem dan gerust contact op met iemand van de leiding. Ze zijn iedere zondag van 14.00 uur te vinden in het heem, Tomberg 21a, Beveren-Leie . en zullen graag EEN MAATJE MEER verwelkomen.
Op dinsdag 6 oktober 2009 om 19u00 komt het gemeenteraad terug samen. Het proces-verbaal van de vorige zitting ligt ter inzage in de raadszaal, één uur voor de zitting. Agenda: Openbare zitting 1. mededelingen 2. aanvaarden algemeen nood- en interventieplan stad Waregem 3. goedkeuren wijzigen huishoudelijk reglement gemeenteraad 4. kennis nemen van kasverslagen 2e kwartaal: a) stad Waregem b) stedelijke Regie voor Grond- en Huisvestingsbeleid 5. goedkeuren budgetwijziging 2009 diverse kerkbesturen 6. goedkeuren aanpassingen meerjarenplanning 2008-2013 diverse kerkbesturen 7. kennis nemen budget 2010 diverse kerkbesturen 8. stedelijk brandweerpersoneel: kennis nemen en bekrachtigen proces-verbaal van het bevorderingsexamen voor de graad van sergeant-vrijwilliger + vaststellen van de bevorderingsreserve 9. stedelijk brandweerpersoneel: vacant verklaren van 2 plaatsen voor de graad van onderluitenant-vrijwilliger 10. stedelijk brandweerpersoneel: organisatie van een aanwervingsproef voor de functie van brandweerman-vrijwilliger met de aanleg van een wervingsreserve 11. herstellen brug over de E17 - Vichtseweg: goedkeuren bijkomende werken 12. goedkeuren opdracht levering van bomen voor de groendienst + vaststellen wijze van gunnen 13. goedkeuren wegentracé Wortegemseweg 14. goedkeuren wegentracé Kleine Heerweg (site Interlin) 15. leveren en plaatsen van 2 LED-borden in de Wortegemseweg, goedkeuren bestek en wijze van gunnen 16. aanvullend verkeersreglement wegverkeer blijvend karakter: invoeren parkeerverbod in de Lindestraat 17. Pandcomplex, onderhoudsschilderwerken buitenschrijnwerk zuidgevel: goedkeuren ontwerp + vaststellen wijze van gunnen 18. sportinfrastructuur, vernieuwen gebouwenreservatiesysteem (GRS): goedkeuren ontwerp + vaststellen wijze van gunnen 19. goedkeuren ontwerp tot aanstellen projectontwikkelaar site Ware Heem + vaststellen wijze van gunnen 20. goedkeuren toelagen 21. kennis nemen charter 'veilig en kwalitatief fuiven in de Mira-politiezone' 22. vragen 23. goedkeuren proces-verbaal vorige zitting Geheime zitting 24. stedelijk brandweerpersoneel: bevorderingen in de graad van sergeant-vrijwilliger 25. stedelijk brandweerpersoneel: bevorderingen in de graad van onderluitenant-vrijwilliger 26. stedelijk brandweerpersoneel: definitieve aanstellingen in de graad van ambulancier-vrijwilliger 27. stedelijk brandweerpersoneel: a) verlengen van de stage van stagiairs-ambulancier b) aanvaarden ontslag van stagiairs-ambulancier
Met een ledig twijnbolletje kon je dus gemakkelijk een ijstop maken. Er viel evenwel ook nog ander speelgerief uit te fatsoeneren. Een tank of, zo je wil, een traktor bijvoorbeeld. Je nam zo een garenklosje en begon alvast de randen van de twee zijvlakken in kertels te snijden. In een van die vlakken klopte je dan voorzichtig een kleine spijker en maakte er een stevig rekkertje aan vast. Dat elastiekje trok je dan door het klosbuisje en ook door een eindje kaars waarin je een gaatje had gemaakt. Door het uiteinde van het rekkertje schoof je dan een lange spijker. Die werd door de veerkracht tegen het eindje kaars aan getrokken. De traktor was daarmee klaar. Met die lange nagel kon je het elastiekje opwinden. Als je het vehikeltje nu ergens neerzette en losliet, trachtte het elastiekje dadelijk zich te ontwinden en bij die poging drukte het de spijker met zijn uiteinde vast tegen de grond. Van de weeromstuit dreef die dan de traktor vooruit. Je mocht gerust kleine hindernissen in de weg leggen. Die werden prompt genomen, dank zij de gekartelde randen van het twijnbolletje. Een uitstekend soort amusement! Het kwam goed van pas als de lessen wat eentonig waren en wij achter de rug van een klasmakker dringend aan wat ontspanning toe waren. Met rekkers kon je dus twijnbolletjes aan het rijden brengen. Er viel echter nog meer met ze aan te vangen. Een goed punt ook was dat ze zeer gemakkelijk te krijgen waren. Als vader ons geen oude fietsbinnenband kon bezorgen, was er altijd nog Jefke de Velomaker. Die had hele resems zulke dingen hangen in zijn velokot. Van zo een binnenband hoefden we enkel maar smalle reepjes af te snijden en we hadden rekkertjes in overvloed.
Met die dingen konden we prima schiettuig in elkaar knutselen. We vlochten er een aantal van aan elkaar en maakten dat rekkertouw dan vast aan een gespriete stok. Met die schieter konden we kleine steentjes en droge erwten of bonen metersver wegschieten. Dat was echter kompleet taboe op de speelplaats. De meesters waren nu eenmaal van oordeel dat je ongelukken beter kon voorkomen dan genezen. Rekkertouw dat niet aan een stok vastzat, mochten we echter wel meebrengen naar school. We spanden dat tussen duim en wijsvinger van beide handen en lieten het horizontaal of vertikaal wegschieten. Kreeg iemand het in zijn gezicht, dan schrok hij wel even, maar er was toch geen verder onheil mee gemoeid. Tenzij natuurlijk de altijd dreigende kans op vergeldingsmaatregelen.
Een bijzonder geliefkoosd spelletje was het schieten naar vliegen. We speurden de muren af, tot we ergens zo een beestje vonden dat schuldeloos te zonnebaden zat op de warme baksteen. Ons rekkertje werd gespannen en even later was het glanzende vliegenlijfje veranderd in een vlek die de steen wat donkerder kleurde. De meesters moesten ons een draai om de oren gegeven hebben hiervoor.
Met een eindje binnenband kon je ook een gerieflijke spijter maken. Je prikte een of meer gaatjes ongeveer in het midden van het stuk en knoopte de onderkant goed toe met een touwtje. Als je nu water in de spijter deed en hem aan de uiteinden dichter en dichter toeneep, spoten fijne straaltjes uit de openingetjes weg. Prima vechtmateriaal voor warme dagen! De ranker was een ander gerieflijk speeltuigje. De naam zegt echter duidelijk genoeg dat je daarmee maar best buiten de klas bleef. Geen enkel onderwijzer was immers gebrand op bijkomend lawaai tijdens zijn les.
Je had niet bijzonder veel gerief nodig om'zo een ronker te maken. Een rechthoekig plàatje hout en een eindje touw waren al voldoende. In het middenstuk van het plaatje werden twee gaatjes gebrand en daardoorheen stak je dan het touw waarvan je de uiteinden vervolgens goed aan elkaar vastknoopte. Dit touw nam je nu met beide handen vast, ervoor zorgend dat het plaatje vlak in het midden stond, en begon het op te draaien. Als je een voldoende stevige opwinding had, trok je aan beide kanten aan het touw. Het begon zich te ontwinden en, van de weeromstuit, naar de andere kant te overwinden. Een volgend trekken had hetzelfde effekt, maar dan in averechtse richting. Het houtje draaide mee natuurlijk en begon daarbij zachtjes te gonzen. Onder het onophoudelijk draaien en ontdraaien groeide dit gegons algauw uit tot een waar geronk. Vooral als de randen van het houtje gekerteld waren.
Je kon ook een leuk spelletje spelen met een touwtje en twee kastanjes twee ketjaanten die je aan de uiteinden ervan vastgemaakt had. Je nam het touwtje in het midden vast tussen duim en wijsvinger en liet de ketjaanten op en neer wippen tot ze tegen elkaar bokten. Dat instrumentje was onze bokker. Zulke wilde kastanjes holden we ook wel eens uit en staken er een stokje in waaruit we het merg gepeuterd hadden. Zo kregen we een pijp. Ik geloof echter niet dat er ooit iemand het lef heeft gehad zich daarmee aan roken te bezondigen. Met een stuk krantenpapier en wat achterovergedrukte tabak hebben we het meer dan genoeg geprobeerd. Maar met zo'n ketjaantepijpje? Nee!
Dergelijke pijpjes maakten we echter het meest met uitgeholde eikenoten. Aan eikels geraken was geen probleem voor ons. De Gentse Baan was toen immers afgezoomd met jonge eikebomen. Ze waren niet meer dan een meter of drie hoog en we konden er gemakkelijk in klimmen. Nooit echter zouden we dat gewaagd hebben als er geen paar maats op de uitkijk stonden. We hadden immers een heilige schrik voor de kantonnier. Die vent hadden we wel nooit gezien, maar er deden vreselijke verhalen de ronde over zijn onmenselijke strengheid.
Eikels kon je ook opeten. Natuurlijk. Dat deden we echter slechts als we niets anders te kauwen hadden. De smaak was een beetje wild en lag ons niet helemaal.
Ook met het uithollen van bieten hebben we ons wel eens beziggehouden. Naar de winterkant toe vanzelfsprekend. In de wand sneden we twee ogen, een neus en een grijnzende mond uit en plaatsten vervolgens een eindje kaars in de uitholling. Prima gerief om mee te spoken 's avonds. Vooral in de buurt van het Kruise waren wel eens derg~jke lichtende doodshoofden te zien. Van ouds was het daar immers een uitgelezen spookhoek. Je moest echter verdomd goed oppassen dat er geen onvervaarde manskerel in de buurt was als je met zo een grijnzende bietekop stond te spoken. Snel als de bliksem weghollen was dan ten zeerste geraden.
Ook met een brandglas konden we iets aanvangen. Als het zonnig weer was kon je daarmee gemakkelijk een stuk papier of een handvol droog gras in brand krijgen. Er is 's zomers meer dan één graskant in vlammen opgegaan, enkel maar met behulp van zo een schamel brandglas.
Natuurlijk waren we ook verzot op alles wat maar muziek kon maken. Geld om een of ander instrument te kopen was er natuurlijk niet toen. De enige instrumenten op de parochie toen waren die van de fanfare, het orgel in de kerk, en hier en daar een piano bij een juffertje dat wat pensionaat gelopen had. Onze ouders oordeelden dat een dikke boterham belangrijker was dan een of ander tuig waaruit alleen maar wat gejengel te halen viel.
Robert Cnudde was hier de briljante uitzondering. Van zijn vader had hij een akkordeon losgekregen. Maar Robert Cnudde, de zoon uit het Sportpaleis, behoorde nu eenmaal tot de financiële top van de parochie. Staf Deroose was de enige sloeber van onze weerga die een muziekinstrument bezat. Hij had ergens een mondmuziek op de kop getikt en kon er na betrekkelijk korte tijd allerlei deuntjes laten uit opkrijsen.
Geen geld voor een muziekinstrument dus. Als we er een wilden hebben, moesten we het zelf in elkaar knutselen. Natuurlijk dat het dan niet zo bijster veel zaaks was. We namen bijvoorbeeld een luciferdoosje. Daarin maakten we fijne sneetjes aan weerszijden van het bovenvlak en spanden daar rekkertjes in. Om de spanning nog te verhogen en tezelvertijde te variëren, staken we er twee schuinlopende sulferstokjes onder. Het was geen mirakel als je in de klas opeens een gedemptping-pang-pong hoorde. Die muziekdoosjes waren natuurlijk nogal broos. De rekkertjes immers waren zeer eigenwijs en sprongen uit de gleufjes zodra we er iets te hard op tokkelden.
Oudere mensen zeiden dat dit primitieve muziekje enigszins verwant was aan de pinette die zij in hun jeugd nog gekend hadden. Die was vervaardigd van hout, nageltjes en ijzerdraad.
Handiger dan het sulferdoosje was een soort toeter die we maakten uit kartonnen spoelpijpen. We maakten een gat in de zijkant dat het mondstuk moest worden en vlak daarboven sneden we een ring af van het breedste gedeelte van de pijp. We spanden nu een sigarettebljladje over de breedste opening en schoven de ring erop. Door het mondstuk konden we nu allerlei deuntjes toeteren en die werden door het blaadje vrolijk meegetrild.
Ook met wilgetakken kon je iets aanvangen. Vooral in de lente, als het sap tussen schors en hout omhooggestuwd werd. Je sneed ergens een knotwilgtakje af en haalde er een recht stuk uit van een paar handbreedten. Als je heel voorzichtig was kon je er de pel afwringen, zonder dat ze ook maar een tikkeltje beschadigd werd. Inhet ontschorste gedeelte maakte je nu de nodige inkepingen en schoof de pel er weer op. Als je iet of wat van de stiel kende, had je nu het beste fluitje van de wereld.
Heden ten dage heeft iedereen de mond vol over kreativiteit. Als je dat woord niet om de haverklap gebruikt, word je voor hopeloos ouderwets versleten. Aan kreativiteit deden wij toen niet. Niemand trouwens die dat verwachtte van ons, linke buitenjongens. Maar als we iets nodig hadden, knutselden wij het in elkaar. Soms met verbluffende vindingrijkheid. Ik weet niet hoe ze zoiets nu zouden noemen!
Het bestuur: Bart Labeeuw, Hans Seynhaeve, Bert De Rore, Dirk Pattyn en Germain De Vlaminck
Op zondag 20 september was het bestuur van KWB Beveren-Leie reeds om 08.00 uur op post in de Kernelle om de vroege vogels voor de fietstocht Is het nu 30, 50 of 100 te ontvangen.
Zon 130 sportievelingen gingen gewapend met een bolletjesstreepjesplan de weg op. Een 20-tal kozen voor de 100 km, een 40-tal hadden het gemunt op de 30 km en de 50 km werd door 70 personen afgehaspeld.
Nadien konden de deelnemers nagenieten met een natje of een droogje. Ook de verse frietjes van Bert vielen duidelijk in de smaak als afsluiter van een sportieve dag.
Op zondag 20 september werd voor de 30e keer een brandingrun georganiseerd met sidecars, solo-motos, GoldWings en trikes. Deze run wordt ook ieder jaar begeleid door de federale politie, die zorgt voor een vlekkeloos verloop van de run en die het verkeer in goede banen leidt.
Rond 10u30 kwamen de eerste motorrijders aan op de parking aan OC de Vonke te Heule. Ze konden vooreerst genieten van een tas koffie, een aperitief en een stevig middagmaal. Rond 13u kwamen de gebruikers toe en werd er ijverig gezocht naar het juiste vervoermiddel om op te zitten; er waren een 40 tal zijspannen, een 15 tal Goldwings en een tiental trikes en solo-motoren.
Bijna alle 82 gebruikers konden een hele rit meemaken, slechts enkelen een halve rit. Het eerste gedeelte van de rit ging richting Ingelmunster Wielsbeke om zo te eindigen te Beveren-Leie waar een tiental vrijwilligers de deelnemers stonden op te wachten.
*Omstreeks 14.45 uur kwam de karavaan het centrum van Beveren-Leie ingereden, (deel één) *In OC 't Klokhuis stonden de tafels gedekt en werden de deelnemers van de Brandingrun door stad Waregem getrakteerd met koffie en gebak, (deel twee) *Ondertussen maakte directeur Jean-Pierre Isebaert even tijd om het een en ander te vertellen over de werking van 'de branding', (deel drie) *Na het interview met dhr. Isebaert stapte Beverse Weetjes op een willekeurige motorrijder af met de vraag waarom iemand aan zoiets deelneemt. Geert Eggermont was onmiddellijk bereid om ons te woord te staan, (deel vier) Achteraf wist hij nog te vertellen dat hij samen met zijn echtgenote in de maand juni en september vaak aan zo'n runs deelneemt. Geert is lid van de club 'Sietekaristen Ut 't Brugsche'. * Rond 16u vertrokken we voor het tweede gedeelte langs Deerlijk Zwevegem tot terug in Kortrijk-Heule. (deel vijf) Daarna was er nog een broodmaaltijd voorzien voor alle deelnemers in OC de Vonke.
Alles was aanwezig - de zon, ronkende motoren, blije gezichten, stoere bikers om deze editie in de annalen te zetten als de geslaagde jubileum-run.
Ontvangst en welkom in OC 't Klokhuis te Beveren-Leie
"Tijdens het kermisgebeuren kon men bij het nuttigen van een Beversche Leye een deelnemingsformulier invullen om eenreis te winnen. De reis naar de Franse Alpen werd gewonnen door Rita Veys", Met dank aan voorzitter Thierry Mondy voor het doorsturen van dit bericht.
Nadat de 67 aanwezigen op zaterdagavond 19 september genoten hadden van een heerlijke barbecue werden de Koning en Kampioenen van de Beverse vinkenmaatschappij De Koninklijke Vlaamse Leiezangers samen met deze van t Drieverbond Gewest Deerlijk (Beveren-Leie, Desselgem en Deerlijk) gehuldigd.
"De Beverse vinkenmaatschappij telt 27 leden" vertelde Willy Kints. "Om de Koning te bepalen komen 6 zettingen in aanmerking. Drie in de voor- en drie in de namiddag. Enkel diegenen die aan minstens twee zettingen in de voor- en twee in de namiddag deelnemen komen in aanmerking voor de titel. Wie dus deelnam aan de zes zettingen kan zijn kansen op de titel opschroeven", legde Willy uit.
Voor: Kampioen Jozef Desmet, derde Remi Valcke, Koning Walter Nolf, Vrouwelijke Kampioene Lydie Carton, Kleine Koning Freddy Desmet, Kleine Kampioen Marc Vandorpe. Achter: vierde Urbain Demeyere, schepen Chantal Coussement, vijfde Marleen Rigole, en speaker van dienst Willy Kints.
't Drieverbond Gewest Deerlijk Om de Koning bij t Drieverbond te bepalen zijn er 13 zettingen, wist Willy hierover mee te geven. De 10 beste worden weerhouden en op basis daarvan wordt het klassement dan opgemaakt. Van de 15 gehuldigden zijn er 7 vinkeniers aangesloten bij onze Beverse maatschappij, wist hij er nog aan toe te voegen.
Klassement 't Dieverbond: Verbondskeizer Georges Derammelaere, 2 Roza Vanbesien, 3 Tom Desmet, 4 Remi Valcke, 5 Willy Kints, 6 Jozef Desmet, 7 Willy Theerlynck, 8 John De Rore, 9 Gino Vanhoutte, 10 Noël Deconinck, 11 Francky Dhaene, 12 Linda Tijtgat, 13 Etienne Ketels, 14 Freddy Desmet, 15 Willy Vanrijckeghem
Georges Derammelaere, eveneens uit Beveren-Leie (hieronder samen met zijn echtgenote Magda Moerman op de foto), wist het voor het derde jaar op een rij klaar te spelen om kampioen te worden bij t Drieverbond, met vogel Krak. Goed dus om de titel Verbondskeizer te mogen dragen. In de wandelgangen doet het gerucht de ronde dat Keizer Georges voor komend seizoen met een nieuwe belofte op de zettingen zal verschijnen. Afwachten dus wat het volgende seizoen, dat start in april 2010, zal brengen.
Claudine Goermaere, Germain De Vlaminck en Greet Vervaeke
Op vrijdagavond 18 september zaten voor de allereerste keer 2 Madammen achter de inschrijftafel voor de elfde Oktobertocht. Op hun programma stond te lezen: Beste Delvauxfanaten, Hartelijk welkom op deze inschrijfavond. Het is de bedoeling dat er een aantal punten doorlopen worden deze avond. Jullie kunnen dat per ploeg op een zelfgewenst tijdstip van de avond doen. 1. Bij Claudine en Greet: aanmelden aan de inschrijftafel en 25 betalen 2. Hilde, Mieke en Francine: afleveren van al het gevraagde en getekende materiaal 3. Bij Bert: proeftrajecttje afleggen 4. Aan de bar: er eentje op drinken De Madammen Zorg er enkel voor dat je alles gedaan hebt!
Inschrijven 25 ploegen bestaande uit een aantal heren en of dames schreven zich in, elk onder een ploegnaam. Volgende ploegen staan genoteerd op het inschrijfformulier: Absolute Beguinness, Bustels & Shoen, Cama, Chanel en Dior, De bende van Patrick, De Bietjes, De Deurebijters, De Filous, De Flandriens, De Groentjes, De Tsjoolders, De Veule Foersje, De Vulle Waste, De Zunda-bikers, De Zwarte Messe, Divoni, Houston, K6, Lelijk en Lastig, Manten & Kalle, Rosemie & de broers, Stank & Drank, t Half Beestje, The Firebirds en de The Funbikers. De ongenaakbaren (Germain, Bert en Kurt) haken dit jaar af doordat ze de tocht hielpen inrijden.
Materialen Het af te leveren materiaal per ploeg was: een sjakosje, lippenstift, mascara, deo, maandverband, agenda, balpen, sleutel, pakje zakdoekjes, kam, spiegel, kauwgom, pijnstillers en kleefpleister.
Al deze materialen hebben iets met de tocht te maken. Waar, hoe, wanneer of waarom . deze materialen zullen van pas komen wist Beverse Weetjes echter niet los te peuteren. Ook de locatie en het verloop van deze bij momenten grensverleggende tocht, hielden De Madammen goed bewaard in hun eigen sjakosje.
Oktobertocht 80 sportievelingen zullen zich dus terug voor twee dagen (24 en 25 oktober) in het onbekende storten. Dat deed Germain De Vlaminck elf jaar geleden eveneens toen hij de eerste Oktobertocht inrichtte. Ondertussen is zijn geesteskind uitgegroeid tot een stoere bonk. Germain werkte zelf drie tochten uit. Daarna werd de tocht telkens door een ander team in elkaar gebokst, een heel tijdrovende bezigheid waar men zo goed als een jaar rond mee bezig is.
Het Comité die de naam C=bio draagt, (Comité ter Bescherming van het Ideeëngoed van de Oktobertocht) komt ieder jaar in december samen. Het bestaat uit diegenen die de tocht reeds organiseerden en diegenen die de volgende tocht zullen organiseren. Op die vergadering wordt gekeken hoe de tocht verder kan groeien en daar proberen de nieuwe organisatoren, in de mate van het mogelijke, rekening mee te houden. Dit jaar is het voor de allereerste keer dat 2 dames deze niet te onderschatten taak op zich namen. Geestesvader Germain is er vol lof over.
De Madammen De madammen Claudine Goemaere en Greet Vervaeke staan dit jaar in voor de organisatie. Niet te verwonderen dus dat de tocht dit jaar de naam Sjakosjentocht meekreeg.
Vorig jaar in november zijn we de eerste maal de streek die we in gedachten hadden gaan verkennen vertelden ze.. In december waren we zover dat we de verschillende plaatsen konden vastleggen. Sinds halfweg januari zijn we bijna wekelijks bezig met het uitdokteren, verkennen van de tocht , gaat het duo verder. Op de vraag hoe ze dit als vrouw nu ervaren wisten ze het volgende te vertellen. Vooraleer je als vrouw aan zoiets begint moet je zeker zijn dat uw partner er ten volle achterstaat, anders is het niet doenbaar. Het is niet zo evident om als vrouw zoiets te organiseren. De kinderen, wassen, plassen, poetsen ., kortom de menage is er ook nog. Maar we kregen heel veel steun van onze mannen. Nu alles bijna rond is zijn we blij dat we de uitdaging aangegaan zijn, wat niet wegneemt dat we heel tevreden zullen zijn als alles achter de rug zal zijn en goed verlopen is. Dan kunnen we terug de draad opnemen als gewone huisvrouwen, besluiten de twee gedreven Madammen.
Davidsfonds Beveren-Leie organiseert op vrijdag 16 oktober 2009 voor de negende keer de Beverse Verenigingenquiz. Telkens konden we rekenen op een twintigtal quizploegen.
De formule blijft ongewijzigd: elke vereniging kan 1 of meerdere ploegen van 4 spelers inschrijven (10 euro inschrijving/per ploeg). Ook vriendengroepjes kunnen deelnemen als de deelnemers in Beveren-Leie wonen.
Zoals gekend kunnen mooie geldprijzen verdiend worden, nu zelfs voor de eerste 5 ploegen: 200 euro voor de winnaars, 125 euro voor de tweede, 75 euro voor de derde, en 50 en 25 euro voor vierde en vijfde. Iedereen zal zeker genieten van de goede sfeer en de ambiance.
Ook supporters zijn welkom om hun favoriete spelers aan te moedigen. Afspraak in OC 't Klokhuis op vrijdag 16 oktober om 19:45 zodat we stipt om 20 u kunnen beginnen. Gelieve vooraf in te schrijven bij Hans Boury op nr 056 70 26 67 of email naar info@bouryoptiek.be.klik hier Opgenomen in de Beverse activiteitenkalender
Waregem ontvangt de 30ste Brandingrun op zondag 20 september 2009 de branding biedt dienstverlening aan meer dan 240 volwassen personen met handicap. Zowel op het gebied van wonen als op het gebied van dagbesteding wordt er ondersteuning aangeboden in één van de vier afdelingen: het tehuis voor werkenden, het tehuis (bezigheidstehuis en nursingtehuis), beschermd en geïntegreerd wonen en het dagcentrum. 'de branding' situeert zich momenteel op 14 vestigingsplaatsen gelegen in Kortrijk, Heule en Kuurne .
Op zondag 20 september wordt voor de 30e keer een brandingrun georganiseerd met sidecars, solo-motos, GoldWings en trikes. Deze run wordt ook ieder jaar begeleid door de federale politie, die zorgt voor een vlekkeloos verloop van de run en die het verkeer in goede banen leidt.
Een 70-tal motorrijders bezorgen de gebruikers van de branding een onvergetelijke namiddag. Velen van hen komen ieder jaar terug en zo zijn er al blijvende contacten en hechte vriendschapsbanden gegroeid tussen motorrijders en gebruikers.
Deze tourrit gaat door verschillende Zuid-Westvlaamse dorpen. (Start :de Vonke te Heule (13u30); Lendelede, Izegem, Ingelmunster, Oostrozebeke, Wielsbeke en Waregem : ( t Klokhuis 14u45-16u), Waregem, Deerlijk, Zwevegem, Harelbeke, Deerlijk, Harelbeke, Kortrijk, aankomst de Vonke: 17u15).
Al zwaaiend en toeterend begroeten de vrijwillige motorrijders en gebruikers de talrijke kijklustigen langs het parcours. Er wordt gestart aan het dagcentrum van de Vonke (Lagaeplein te Heule) om 13u30. Omstreeks 14u45 wordt de stoet verwacht in OC t Klokhuis te Beveren-Leie waar aan gebruikers en begeleiders een gebakje en koffie aangeboden wordt door stad Waregem.
Omstreeks 16u wordt dan opnieuw vertrokken en de terugkomst in de Vonke is voorzien rond 17u15.
In het Kursaal van Oostende vond afgelopen zaterdag (12 september) de finale plaats van Miss Coast Belgium 2009. Na een spetterende avond werd Sarah Dhont verkozen tot de nieuwe Miss Coast Belgium.
De avond begon met de openingschoreografie met alle finalistes. Deze werd gevolgd door de persoonlijke voorstelling. Als intermezzo kwam het showteam van dansschool Gevada aan bod die ook instaat voor de choreos van de finalisten. Vervolgens was er een défilé in stadskledij op muziek van R&B artiest Kaye Styles die de meisjes LIVE begeleide op het grote podium van het Kursaal. Ook het bikini défilé hoort bij een finale van een miss verkiezing. In bikinis van Nicky Nobel schitterden de meisjes.
Dit jaar was er opnieuw een goed doel geselecteerd. Met de verkoop van speciale speelkaarten steunden de organisatie en de meisjes de 4 kinderen in België die aan de verouderingsziekte lijden. Er werd in totaal iets 7267 euro opgehaald. klik hierom de site te bekijken. Deze prijs ging naar Charlotte Schelfhout. Charlotte kwam het goede doel voorstellen tijdens het Ama Beach volleybaltornooi te Beveren-Leie en kon er heel wat speelkaarten aan de man brengen.
Na een korte défilé in lingerie was het de beurt aan de persoonlijke acts die vlot elkaar afwisselde. Er was heel veel dans maar zeker ook plaats voor een gedicht, een zangstukje, een demonstratie gevechtkunst of het maken van een lekkere cocktail.
Als special guest was er nog Wendy Van Wanten die heel de zaal liet meezingen. De uitslag was als volgt: vijfde plaats was voor Alicia Allaert (Waregem), vierde plaats voor Valerie Deryckere (Gent), tweede eredame Charlotte Schelfhout (Moeskroen), eerste eredame Bo Cocquyt (Oostende) en als winnares Sarah Dhont (Kwaremont). De titel van Miss Sympathie ging naar Bo Cocquyt, De smsprijs, publieksprijs en titel van miss Cyberella ging naar Bo Weiss (Oostduinkerke), de prijs van de organisatie ging naar Stefanie Borginjon (Nieuwpoort). De prijs voor inzet goed doel ging naar Charlotte Schelfhout. Naast een schitterende prijzenpakket met o.a. juwelen, horloges, schoonheidsproducten, gaat de winnares naar huis met een wagen Ford KA.
We hebben ontzettend veel gemarbeld in onze kindertijd. Zoveel is zeker. Toch kwamen er dagen dat we de knikkers rustig aan de kant lieten, omdat sommige seizoenen nu eenmaal bepaalde andere spelen meebrachten. Vaak was die afwisseling aan een traditie van jaren her gebonden. Niemand dus die het in zijn hoofd gehaald zou hebben daaraan te tornen.
Zo had je bijvoorbeeld het toppen of tollen. We speelden dat soort spel aan de winterkant. Elk Bevernaar die toentertijde school gelopen heeft, weet dat we twee soorten toppen hadden: de gewone draaitop en de ijstop. Ongetwijfeld was de gewone draaitop veruit de populairste van de twee. Zo een top moest uit tamelijk zwaar hout vervaardigd zijn en een sterke pin hebben. Buiten die top hadden we natuurlijk ook nog een touw nodig. Zo een peze kon niet soepel genoeg zijn. Het spel eiste wel enige vaardigheid. Veel gesukkel dus bij beginnelingen.
De plezierigste manier van toppen was het kappen. Je omwond de top strak met de pees en hield hem daarna in de hand met de pin omhoog, stevig geschoord tussen duim en wijsvinger. Om hem aan het draaien te krijgen, hakte je hem met een nijdige haal op de grond, terwijl je de pees strak terugtrok in opwaartse richting. Dat kappen was het plezierigste, maar gewoonlijk mocht het niet op de speelplaats.
Plezierige dingen mochten zelden. Toen evenmin als nu. Als je een voldoende zware top had, kon je gemakkelijk stukjes uit de betonnen bevloering kappen. Anderzijds was er ook wel het gevaar dat de scherpe pin terecht kwam op de voet van een of ander omstaander. De meesters verboden ons dus veelal het mannelijke kappen. Zo kwam het dat we wel noodgedwongen onze toevlucht moesten nemen tot het meer meisjesachtige pezeke-snuk. Hierbij hakten we de top niet met een stevige houw op de grond, maar wierpen hem recht voor ons uit, laag over de grond, terwijl we de pees naar ons toetrokken. Een draaiende top heeft iets sierlijks. Iets lichts. Soms staat hij rechtop. Onbeweeglijk schijnbaar. Enkel het tikje wazigheid dat erover gegoten ligt, verraadt de razendsnelle wenteling. Soms gaat hij schuin hellen en beschrijft daarbij regelmatige kringen over de grond.
Met een beetje handigheid kon je zo een top ook tussen twee vingers op je vlakke hand scheppen en hem daar draaiende houden. Je kon hem ook ergens anders neerzetten, waar hij onmiddellijk zijn zwevende baan hervatte. Zo kon je twee toppen ook laten vechten. Ze botsten even tegen elkaar aan en dreven dan weer uiteen in wijde kringen. Kappen naar marbels was een spel met de top waaraan de scholierengeneraties vóór ons uren besteed moeten hebben. In onze tijd was het reeds volop aan het verdwijnen. Voor dat soort spel immers had je open aarde nodig en dat misten we nu juist geweldig op onze speelplaats. Plezierig was het anders wel. Een kombinatie eigenlijk van toppen en marbelspel. Midden in een grote roe werd een motje gegraven. Elk legde daar zijn inzet marbels in, zijn bij. Het motje werd weer toegestopt met aarde en om beurten mochten we er dan met onze top naar kappen. Het kwam erop aan zoveel mogelijk marbels bloot te woelen en uit de roe te drijven. Zolang de top draaide, mochten we hem op de hand scheppen en in de nabijheid van een knikker neerzetten. Dat was het pinten. Als de top lamlendig begon te doen en dreigde dood te vallen, mochten we hem in een katterapte nog even opscheppen en trachten een knikker uit de roe weg te fuiken. Dat fuiken vooral bracht betwisting en scheldpartijen mee. Vaak immers was de top reeds piepedood als hij nog tegen de knikkers aangeduwd werd.
De ijstop was van heel andere makelij. Hij had een rolvormig middenlijf met kleine ijzeren pin en een plat bovenstuk. Een ijstop moest je met je vingers op gang brengen en hem draaiende houden met zweepslagen. Eigenlijk een spel dat sommige ruiten niet al te best bekomen is. IJstoppen immers hadden de schaamteloze neiging nogal eens in het zweeptouw verstrikt te raken. Ze namen dan een wilde vlucht boven de hoofden, tot ze uiteindelijk God-weet-waar terechtkwamen. Bij tijd en wijle werd dit ijstoppen dan ook verboden op de speelplaats. Wie een tikkeltje handig was, kon een ijstop ook makkelijk zelf maken. Je nam een ledig twijnbolletje. Een twijnbolletje ? Nou ja, een ledig houten garenklosje. Je sneed de onderste schijf af en scherpte het buisje een beetje aan. In dit buisje stak je dan een passend houtje, met onderaan een ronde spijkerkop. Zo heb ik er tientallen gemaakt. Geld voor een ijstop kon er bij ons gewoonlijk niet af.
De overgang van het ene seizoen naar het andere gebeurde vrij plots. Niemand die werkelijk wist uit welke hoek het kommando gegeven werd. Zo konden we op een bepaalde dag allen nog hartstochtelijk aan het toppen zijn, zonder erg dat er verandering in de lucht hing. De volgende morgen kwamen er een paar naar school die een band voor zich uitdreven en die eigenste namiddag nog verging de koer in het oorverdovend lawaai van krijsende en rammelende hoepels.
Net als bij de toppen of tollen, kon je ook bij de hoepels of banden twee soorten onderscheiden. Daar waren vooreerst de sierlijke gesmede ijzeren banden met dito handvat. Dit handvat zat met een oog aan de band vast. Maar evengoed had je de demokratische fietswielvelgen, waar we de speken en naaf uitgepeuterd hadden. Als handvat hiervoor gebruikten we een stok of een stevige ijzerdraad. Het spreekt vanzelf dat een Bevers scholier het dan niet had over velgen of andere diergelijke. Hij noemde een kat nu eenmaal een kat en sprak doodgemoedereerd over de zante van een velowiel, waaruit de speken en de bosse verwijderd waren.
In het hoepelseizoen kon je hele slierten kinders hun hossende band over de wegen zien voortdrijven of rondjes zien rijden op de koer. Soms werden koersen georganiseerd. Schier onveranderlijk waren de berooide zanterijders daarbij lichtjes in het voordeel. In onze kindertijd was Vlaanderen nog het land van de alom florerende vlierstruiken. Aan hêel veel gevels zag je die knoestige stronken die altijd een laagje groen liggen hadden over hun verweerde schors. In lente en zomer praalden ze met een overvloed van frisse blaren en geurige bloemen. Het was de tijd van de vlienderstroop, als onfeilbaar middel tegen zelfs de ergste vallingen (verkoudheid, nvdr). Maar behalve het overschaduwen van messingen (mesthopen, nvdr) en het leveren van stroop, hadden de vlienderbomen nog een andere belangrijke funktie te vervullen in de samenleving. Ze waren immers onmisbaar als leverancier van klakkebossehout.
Een klakkebosse! Een allerbeste speeltuig en zonder kosten te vervaardigen. We namen een recht stuk vliertak en zaagden er een paar handbreedten van af. Dat eind ontschorsten we dan, haalden er het merg uit en wreven de beide uiteinden goed effen. De loop van ons schiettuig was daarmee klaar en nu moesten we enkel nog de krassel maken. Ook dat bood geen onoverkomelijke moeilijkheden. De lange forse spijker die we daarvoor nodig hadden, was makkelijk te vinden. We gingen bedelen bij timmerman Jan Desmet en als die in een balorige bui was, konden we altijd nog terecht bij Wiesie uit de Smesse. Wiesie was jonkman gebleven en had zijn hart verpand aan de schooljeugd. Een krasselnagel weigeren? Het zou nooit in zijn hoofd opgekomen zijn. Op de koop toe gaf hij ons nog een spoelkom (tas, kopje, nvdr) water te drinken. Het beste pompwater dat op het dorp te vinden was!
De rest was kinderspel nu. We klopten de nagel een paar centimeter in een eindje hout en onze krassel lag er. Fors en sterk. Klaar om de tappen in de buis te drijven. Om tappen of proppen hoefden we allerminst verlegen te zitten. We stikten dan immers nog in de vlasmagazijnen en vlaskroten of vlassnuit (allerlei afval van gezwingeld vlas, nvdr) waren zowat de beste grondstof die je hebben kon. We kauwden er een plukje van tot een vaste prop en stompten die dan met de krassel in de buis. Nu kwam het tweede plukje. Kauwen, instampen, duwen op de krassel en ... paf! Met een fikse klap schoot de eerste tap uit de bosse weg. Weldra meer
Na een deugddoende vakantie was KAJ De Snaere op vrijdagavond 11 september aan de start van een nieuw werkjaar toe.
Het openingsweekend was meteen een voltreffer. Heel wat jongeren vonden op vrijdagavond de weg naar het lokaal in de Schoolstraat 4, te Beveren-Leie voor de Opening Night
De Provincie West-Vlaanderen organiseert in 2009 voor de zesde maal het project: 
