Voor iemand als ik, die bijna dagelijks een column schrijft, is het behoorlijk onhandig dat er maar maximum 200 titels in de marge kunnen! De oudere titels moeten dan in de archieven gezocht worden, wat dan weer erg tijdrovend is als je de datum niet meer weet.
Daarom plaats ik hier een inhoudsopgave van 2010 zodat aan de hand van de datum van een stukje, het in het archief van die maand kan worden gevonden. Bovendien steekt het in de nieuw aangemaakte categorie INHOUD BLOG, zodat het altijd via deze categorie kan worden opgeroepen. Let wel: de datums in deze inhoudsopgave zijn oplopend gesorteerd. In de archieven staan de stukjes aflopend, zoals trouwens in het gehele blog.
De huidige versie loopt tot december 2010 en zal regelmatig aangevuld worden volgens ervaring met het concept, dat echt wel wat voeten in de aarde had alvorens publiceerbaar te blijken. Waarschijnlijk zal het in stukken moeten per jaar of half jaar.
Sorry ! Het was de bedoeling hier de volledige inhoud van mijn blog te publiceren, maar bij het toevoegen bleken er problemen te rijzen. Ik zal een andere vorm moeten vinden daarvoor. Dus maar hals over kop een ander stukje dat ik in reserve had:
Mijn nieuwsidool, en trouwens de enige persoon in het nieuws die ik onvoorwaardelijk vertrouw, is Paul dHoore, de financiele expert bij VTM, die af en toe gevraagd wordt zijn zegje te komen zeggen over financiële aangelegenheden.
Je ziet duidelijk aan de man dat hij de zaken zo positief mogelijk probeert voor te stellen om niemand op de teentjes te trappen. Maar wat hij vertelt houdt steek en je kunt er op vertrouwen. Mits natuurlijk de soms te positieve voorstelling wat af te zwakken en in de juiste context te plaatsen. En met hem is dat totaal niet moeilijk, want hij heeft helemaal niet het soort pokerface dat we gewoon zijn in het nieuws. Je hoort wat hij zegt, en je ziet wat hij denkt.
De man lijkt me trouwens een kerel uit één stuk, die heel goed weet waarover hij praat. Bravo VTM om net dié man als financiëel expert te hebben aangesteld.
Voila. Als het goed is mag het ook al eens gezegd worden! Wat mij betreft mag die man gerust minister van financiën worden! Maar ik denk niet dat hem dat zou interesseren. Tenminste toch niet in de tegenwoordige politieke poppenkast.
Het zal je maar overkomen! Nét wilde ik deze week een stukje op mijn blog plaatsen, maar stelde vast dat ik geen internetverbinding had! Oei!
Snel de TV en digibox geprobeerd. Die functioneerden. Dus kwam er wel internet binnen en werkte de modem! Iets met de pc? De verbindingen nagekeken alles klopte! Zeg nou niet dat ik naar Telenet moet bellen hé?
Ik was nét van plan om mijn pc uit zijn stalling te halen en te openen, terwijl Chico me belangstellend en speels kwam storen in mijn verhuisbezigheden. CHICO! Verdorie. Daar ging me een licht op! Er is maar één klein plekje in huis, net tussen twee kasten in, waar de internetkabel zichtbaar voorbijloopt. En net op dit plekje staat zijn mand, die eigenlijk dienst doet als speeltjesbox. En regelmatig trekt hij die hele mand weg van de muur. Hij zal toch niet ?
Onmiddellijk nagekeken, en jawel hoor! De mand was weggetrokken en de kabel zat vol hondenbeten. Isolatie eraf, een paar van de acht draadjes doorgebeten
Oef! Stap 1 was al achter de rug. Euvel gevonden. De snode dader, die aandachtig mijn handelingen had zitten gadeslaan, had zich ondertussen al snel uit de voeten gemaakt onder een stoel, van waar hij, ongenaakbaar, zicht had op de verdere gebeurtenissen. Zat daar in spanning af te wachten op de dingen die komen gingen. Met een tronie van Ik weet van de prins geen kwaad hoor! Maar zijn oogjes verrieden dat hij zich maar al te goed bewust was van zijn vandalenstreek.
Straffen of verwijten had geen zin, want ik zag al lang aan zijn lichaamstaal dat hij heel goed wist dat hij een brug te ver was gegaan. Hij weet trouwens héél goed dat hij niet rond mijn pc-omgeving mag komen omwille van de draden, en dat doet hij ook niet. Is trouwens het eerste verbod dat hij ooit heeft geleerd als piepkleine puppy. Zélfs als een van zijn balletjes naar mijn pc rolt durft hij het niet gaan halen maar trekt mijn aandacht om het voor hem te pakken. Maar hoe kan dat beest nu weten dat ook dié draad naar baasjes pc loopt?
Wat nu? Naar de winkel om een nieuwe kabel? Het was zes uur en dus zouden die wel al gesloten zijn. Proberen de schade te herstellen? Op het eerste gezicht twee draadjes doorgebeten en wat oppervlakkige schade aan de rest. Met een zucht verbond ik de kapotte draadjes weer en isoleerde ze.
Nog steeds geen internet! Verdorie! Er moest meer schade zijn. Meteen dan maar het hele beschadigde stuk er van tussen geknipt, de acht flinterdunne draadjes weer netjes kleur aan kleur aan elkaar gedraaid en bezegeld met evenveel druppeltjes soldeer. Tenslotte alles netjes van elkaar geïsoleerd met isoleertape, en ja hoor! Internet speelde weer mee. Oef!
De moraal:
Als de hond de passie preekt, baas pas op je kabels.
Gelukkig voor Chico was het maar internet. Was het elektriciteit geweest dan had ik misschien een geroosterde hond teruggevonden! Een hot dog zeg maar.
Waar een mens toch soms inspiratie vandaan haalt hé? Gisteren zag ik een fietser bergaf rijden in vrijloop. Vrolijk, beide voeten op de stilstaande pedalen, tegen hoge snelheid het bergje af. Leuk hoe ver je zo soms kunt geraken zonder enige inspanning! Maar helaas, dat kan alleen maar bergaf. En het leidt ook alleen maar naar beneden!
Onmiddellijk maakte ik de vergelijking met de Wetstraat. Die staat al vele jaren in vrijloop. Je hoeft je enkel maar in het zadel te (laten) zetten en het loopt. Waar naartoe? Bergaf natuurlijk! Maar gelukkig voor die vermeende leiders, de Belgische berg was heel hoog. Zo hebben ze zich decennia lang in vrijloopstand kunnen laten glijden. Dankzij het feit dat hun voorgangers ooit heel hard bergop getrapt hebben!
De kiezer kon dus heel lang blindelings kiezen en hoefde niet kieskeurig te zijn. Hij stelde toch telkens weer vast dat het bleef lopen. Wié er ook aan het stuur zat. Hij had niet door dat aan elke weg bergaf een eind komt. En dan moet het weer bergop! En juist dáár zijn de verkozen marionetten niet toe in staat.
De media droegen ook hun steentje bij om alles wat ook maar liep te verheerlijken.
- Liepen er vreemden binnen? Bravo Wetstraat.
- Verhoogde de criminaliteit? Foei Politie!
- Deed straffeloosheid zijn intrede? Ach ja, we moeten toch humaan zijn hé?
- Werden geschenken uitgedeeld met ons eigen geld? Gratis bus? Gratis TV kijken? Leve de Wetstraat.
Dat elk geschenkje de schuldenberg verder deed oplopen, daar werd niet over gerept! En dus vond Jan Modaal dat ze toch maar goed bezig waren daar in die Wetstraat. En dat hij juist had gekozen!
En nu?
De voet van de berg is al lang voorbijgereden, maar dank zij het onbeschaamd lenen konden ze zich toch in diezelfde vrijloopstand nog in een diepe schuldenput laten glijden. Maar nu lijkt ook de bodem van die put in zicht. En zal er flink getrapt moeten worden om ten eerste uit de put en vervolgens weer bergop te geraken.
Wié zal er trappen? Toch niet die van de Wetstraat hé? Want dat kunnen die niet! Hebben ze nu al decennia lang bewezen. Dat zouden de partijen ondertussen ook al moeten hebben ingezien, en als ze verstandig genoeg zijn zullen ze bij een der volgende verkiezingen wel verplicht zijn échte trekpaarden naar voor te schuiven in plaats van luxeveulentjes.
Het probleem is wél dat echte trekpaarden niet staan te trappelen om gezonken schepen weer uit de put te trekken. Een weinig dankbare taak trouwens ook, want op veel sympathie van de ondertussen erg verwende kiezer zullen ze niet moeten rekenen!
Op veel sympathie van hun partij trouwens ook niet, want die had veel liever verder gewerkt met lieve vriendjes die veel beloven maar niks geven. Met ellebogenwerkers, zoals ze gewoon waren. Maar ja, noodzaak dwingt hé? Nu is letterlijk alles spaak gelopen, en de publieke opinie niet in het minst. Die werd immers jarenlang gevoed door de almachtige media met uit de juiste context gesleurde waarheden.
Met de gebruikelijke marionetjes zullen ze het sowieso toch niet langer kunnen rooien.
Jarenlang werd alles alleen maar bekeken vanuit de Wetstraat. Tussenkomsten waren nihil, tenzij in ongelooflijk onbenullige zaakjes die Jan met de pet in een oogwenk zélf zou weten op te lossen.
- Ze bekeken hoe de Belg lui werd.
- Ze bekeken hoe vreemden binnenstroomden.
- Ze bekeken hoe de criminaliteit van kwaad naar erger ging.
Ze zagen het allemaal gebeuren, maar deden niets anders dan het allemaal helpen stimuleren! Zo immers konden ze blijven meedrijven met de stroom. Als dooie vissen!
- Ze beloonden de luiheid van de Belg met dopgeld, leefloon en OCMW.
- Ze zadelden ons op met een antiracismewet om de vreemden het parasiteren makkelijker te maken.
- Ze lieten de gevangenissen verkrotten om er niemand te hoeven in te stoppen.
- Voor dezelfde reden vonden ze het ook nodig de Salduzwet in te voeren. Al Capone achterna!
- En als ze er dan toch niet meer uitraken, dan kunnen dooddoeners als niet de intentie te doden de moordenaars op de valreep toch nog buiten de gevangenis houden! En hoeven ze lekker geen nieuwe gevangenissen te bouwen! Met nog het extra voordeel dat, als je misdaden goedpraat, de misdaadstatistieken omlaag gaan!
NEEN VERDORIE! Ze moeten zéker geen nieuwe gevangenissen bouwen! Ze moeten er voor zorgen dat dergelijk gespuis geen kans krijgt en gevangenissen overbodig worden! Weer baas worden op straat! Opvoedingsplicht wettelijk verplichten en verwennerij verbieden! Van in de wieg, en niet vanaf vijftien of zestien jaar, als het al lang telaat is! En alvorens ook maar één vreemdeling binnen te laten eerst grondig zijn doopfont lichten.
Als ze dàt dertig jaar geleden hadden gedaan, zouden we nog steeds in een veilig Vlaanderen wonen en ons thuis voelen. Zou moord en overval weer frontpaginanieuws worden dat maar ééns in de zoveel jaar voorkomt.
Nu hebben ze alles laten verloederen. Nu rijst het allemaal de pan uit. Nu vindt zelfs de openbare opinie een overval niet langer de moeite waard om over te praten.
Jawel! Ze hebben dertig jaar geregeerd, voortglijdend in vrijloopstand. Nergens op geanticipeerd. Weten de versnellingsbak en de rem niet eens meer staan. De beschamende gevolgen lezen we dagelijks in de krant en niemand kan nog de voortschrijdende verloedering negeren.
Mensen die er iets wilden en konden aan doen werden de mond gesnoerd met absurde wetten. Wetten à la tête de client. Wat betekent: ben je tegen hén? Dan schrijven ze maar gauw een wet die je verbiedt tegen hen te zijn. Ben je voor wit? Dan maken ze maar snel een antiwit wet. Makkelijk hé? Zo moét je wel aan de bak blijven. Vrouwe Justitia keert zich waarschijnlijk om in haar graf!
Partijen die iets wilden doen aan de verloedering kwamen in een marginaal Cordon Sanitaire terecht! Al haalden ze monsterscores! Wéér zon wet à la tête du client!
En de rest van de bevolking kijkt naar TV, luistert naar TV en gelooft klakkeloos de nonsens die op TV worden verteld of in zijn gazet staan geschreven.
Meer moest dat toch niet zijn om op rozen te zitten in de Wetstraat?
Geschreven met innige deelneming aan al wie in dit land de meest absurde wetten moet doen respecteren. En dat geldt zowel voor de politie als voor de rechters.
Bijna had ik hier ook nog het onderwijzend personeel aan toegevoegd, maar die hebben geen gewetensbezwaren. Die weten van niet beter en zijn blind voor de gevolgen van hun opvoedingsmethoden. Befehl ist befehl. Toch?
Er was een tijd dat je in Vlaanderen kon rondlopen en alle gesprekken van de anderen kon volgen. Je voelde je veilig. Midden tussen je eigen volk. De normale toestand dus. Een toestand waarop je als mens recht hebt. Op de markt, op café of in de winkel hoorde je Vlaams, en af en toe Frans. We zijn nu eenmaal een tweetalig land.
En neen, het waren niet allemaal lieverdjes die je ontmoette. Maar je verstond hun gesprekken en eventuele opmerkingen tenminste. Zelfs als ze tot elkaar zegden dat ze je een mep zouden verkopen, had je tenminste nog de tijd om weg te lopen of op een of andere manier te reageren!
We staan er eigenlijk niet meer bij stil, maar tegenwoordig sta ik er heel dikwijls, en letterlijk dan, bij stil. Dat komt door Chico. Het beest mag niet binnen in warenhuizen, en staat dan maar, mét baasje, buiten te wachten. En of ik dan wil of niet, ik hoor het gepraat van voorbijkomende mensen. Mensen van alle rassen, culturen en landen. Soms zijn ze gekleurd, en dan zié je dat het vreemden zijn. Maar steeds meer zijn ze helemáál niet gekleurd. Lijken net als wijzelf. Je bent al opgelucht eens even een rasgenoot te zien en bijna zou je ze aanspreken, maar dan hoor je ze onder elkaar spreken en val je achterover! Oostblokkers dus.
-Hej Piękna pogoda? (Pools: mooi weer hé?)
Эй хорошая погода? (Russisch: mooi weer hé?)
Ahoj pěkné počasí? (Tjechisch: mooi weer hé?)
Γεια σου καλός Καιρός; (Grieks: mooi weer hé?)
Nu denken jullie toch niet dat ik al die talen machtig ben; ik ben gewoon die zin gaan vertalen met een vertaalprogramma. Wat ik bedoel is dat je op de tien mensen die je voorbijlopen in Vlaanderen, je er misschien hooguit vijf van begrijpt! Als je alleen maar naar het straatbeeld kijkt zie je daar gewoon mensen als jij lopen.
Als je echter gaat luisteren, dan wordt het een heel ander verhaal! Dan vraag je je af waar ter wereld je je bevindt! Toch niet in je eigenste Vlaanderen hé? En áls ze dan nog een paar woorden Nederlands kennen en een babbeltje met je willen, dan proberen ze je steeds weer te feliciteren met je goede land. Dat doen ze dan met waarschijnlijk het enige zinnetje Nederlands dat ze kennen:
- OCMW ies goed hé? De best van de wereld! Dat je niet vindt in andere land.
Jawel! Het OCMW is inderdaad goed. Dat kan ik niet tegenspreken! Het ruïneert alleen maar de schatkist die onze voorouders met hard werken zo goed wisten te spijzen! En waarvan zij dan gretig komen van profiteren. En waar wij dan weer moeten voor opdraaien.
Welnu, mijn schoonzoon is een Hongaar. Hier terechtgekomen door een toeval en niét als asiel- noch goudzoeker. Spreekt ondertussen beter Nederlands dan ik. Is in al de jaren dat hij hier woont nooit werkloos geweest. Nooit bij het OCMW aangeklopt. Nooit gedopt. Werkt keihard! Hij staat er wél op dat hun dochtertje van meet af aan beide talen leert. Logisch. Ze moet haar Hongaarse roots niet verloochenen. Doet hij trouwens ook niet. Bekent dat België een superland is, maar net als in elk individu zit zijn moederland hem in het hart. Maar hij integreert zich compleet in de Belgische gewoontes, die trouwens niet zo héél erg verschillen van zijn geboorteland.
Voor dergelijke mensen heb ik respect, van waar ze ook afkomstig zijn. Maar hoe groot is hun percentage tegenover de enorme hoeveelheid profiteurs en parasieten? Wanneer komt er in België een antiparasitismewet? Zou dat niet véél zinniger zijn dan een antiracismewet? Want bij mijn weten ken ik geen enkele Vlaamse racist. Misschien dénken ze dit wel van zichzelf omdat ze het parasiteren hartstikke beu zijn en hun eigen gevoelens dan maar op racisme gooien. In werkelijkheid is het antiparasitisme.
Racisme? Blinde haat tegen andere rassen? Rassen die je niet eens kent? Kom nou!
In plaats van een Centrum voor Gelijke Kansen en Racismebestrijding zouden we veel beter af zijn met een Centrum Tegen Parasitisme. Dàn pas kan weer verder worden gebouwd aan dit land! En zo lang dit er niet is, gaat de afbouw en verloedering maar door.
Maar vóór de almachtige Wetstraathersenen dat zullen doorhebben zal er nog veel water over Gods akkers moeten vloeien!
Grasduinend in het Googlenieuws stootte ik op 11.04.12 op volgend artikel van HLN:
-o-o-o-o-
Het Europees netwerk tegen racisme (ENAR) heeft op zijn beurt het meldpunt voor illegaliteit van het Vlaams Belang veroordeeld. Het initiatief roept volgens het Europese platform van niet-gouvernementele organisaties herinneringen op aan "de praktijken van de Gestapo". "We roepen de Belgische regering op de website te desactiveren en elke actie die aanzet tot haat tegen specifieke groepen streng te veroordelen", verklaart voorzitter Chibo Onyeji (nota van Willy: toevallig, deze 'oer-Europese' naam?) in een mededeling.
Volgens het netwerk vormt het meldpunt "een oproep tot meer haat en geweld". "De website is niet enkel onzinnig, maar ook gevaarlijk omdat ook doelbewust bepaalde groepen worden geviseerd op basis van hun nationale of etnische origine", klinkt het. Net als de website van de partij van de Nederlandse politicus Geert Wilders toont het meldpunt van Vlaams Belang volgens ENAR aan dat deze partijen tot alles bereid zijn om aandacht te trekken.
-o-o-o-o-
Mijn conclusie:
- Illegaliteit melden is dus illegaal! Waaruit impliciet volgt dat illegaliteit legaal is!!! Jawadde! Moet er nog zand zijn?
- Illegaliteit moet verdoken blijven! Criminaliteit trouwens ook! Wee diegene die een crimineel met de vinger durft te wijzen!
- Alsof die illegalen niet op de ene of de andere manier op onze kosten leven! Hetzij als steuntrekkende of als rovende.
- Alsof, mét de illegalen, niet de criminaliteit met 100% is toegenomen.
- Horen, zien en zwijgen is dus wet geworden in onze samenleving. Goed hoor! Ik zie iemand vermoorden, herken de dader, maar ik zwijg om de wet niet te overtreden. Want eigenlijk is die dader het slachtoffer! En slachtoffers bescherm je toch? En trouwens, door hem te verklikken geef ik hem toch maar gratis vol pension op onze kosten! Goed gehoord iedereen? Mondje dicht dus!
- Vlaming zijn in hart en nieren is nu dus illegaal geworden volgens Europa!... En volgens Jozef De Bruine die het daar natuurlijk voluit mee eens is en het nog eens dik moet onderstrepen! Waar moeten wij Vlamingen dan heen? Naar Marokko? Albanië? Rusland? Daar de plaats gaan innemen van diegenen die óns land kwamen innemen? Geen probleem hoor! Binnen enkele generaties maken we van dié landen weer welvaartstaten en staan de weggelopenen te springen om het ons weer af te nemen!
Maar het optrekken van een cordon sanitaire rond het Vlaams Belang (Waalse uitvinding die niet eens in het Vlaams kan of wil vertaald worden) is dan weer wél legale democratie, met goedkeurend oog door dat verraderlijke ENAR gedoogd.
Dàt is pas racisme, en wel gericht tegen het eigen volk. Tenminste, toch tegen de Vlamingen, die wel in de meerderheid zijn in dit land, maar niks in de pap mogen te brokken hebben.
Als de edelachtbare heer Jozef De Bruine het nog eens over racisme heeft, laat hem dan vooral even dat cordon sanitaire op zijn onderzoekstafel leggen. Dan pas zou hij moeten gaan inzien wat racisme is. Racisme, tegen het eigen volk gericht!
Ik heb dan ook sterk de indruk dat een klein clubje verraders in zijn eigen kleine cirkeltje zit rond te draaien, zo wereldvreemd als wat, maar dat de leden er wél lijken in te slagen om hun ideeën te laten overkomen als zijnde de openbare opinie.
Dank zij het blindelings geloof van Jan met de pet; Met medewerking van de pers; Met goedkeuring van de regering; Met steun van jankerds en stommerds; Maar tegen alle weldenkende logica in!
Nog gemener vind ik de vergelijking met de Gestapo. Jawel, die heren maken onbeschaamd gebruik van een zwarte bladzijde in de wereldgeschiedenis om die Vlaamse website illegaal te verklaren. Alsof het Vlaams belang van plan is illegalen te gaan folteren, in concentratiekampen te verhongeren, of te vergassen! Tenminste, zo willen ze toch dat het overkomt bij het grote publiek. Terwijl VB enkel maar de veiligheid van de autochtone bevolking wil nastreven! Zodat de oudjes weer op straat durven komen bij valavond.
Willen jullie geloven dat ik, na een carrière van bijna veertig jaar bij de politie, in dienst van mijn gemeente en mijn land, beschaamd ben geworden dat ik Belg ben? Zó bruin als tegenwoordig hebben ze het nog nooit gebakken! Want ja, ik ben Vlaming, wil het Vlaamse belang dienen en verblijf dus, volgens die heren, illegaal in Europa!
En nu heb ik maar één vraag:
WAAROM?.
- Wat hebben die mensen er toch aan om ons volk dat altijd al zo hard heeft gewerkt aan de opbouw van dit land, zo te haten en te minachten?
- Wat hebben we hen misdaan?
- Waar zit dan wel het profijt voor die heren verraders om zo gretig illegalen, gelukzoekers en criminelen te beschermen? Bereiden ze zich soms voor op de tijd dat dié het hier voor het zeggen hebben? Wel, dat zal hen dan maar slecht bekomen denk ik! Ze zouden wel eens een koekje van eigen deeg kunnen krijgen.
- Waar zit dan het profijt voor de geteisterde landen?
- Wie wordt er beter van?
Als één iemand me een zinnig antwoord op dat waarom kan geven, ben ik bereid om onmiddellijk van kamp te veranderen en met hen mee te gaan huilen. Maar dan zal het ook een zinnige en logische verklaring moeten zijn! Geen trendy dooddoenertje dat kant noch wal raakt!
Want die uitleg kan ik zelf in geen velden of wegen bedenken!
Racisme in het algemeen is dus verboden. Geen probleem voor mij, want ik bén geen racist! Maar racisme tegen je eigen volk wordt toegejuicht en aangemoedigd! Zwaar gesponsord door het C.G.K.R. En dààr kan ik niet bij. Daar zoek ik een reden voor maar kan er geen vinden.
Please! Kan iemand me die ongerijmdheid uitleggen? Mijn E-mailformulier staat er open voor en snakt ernaar! Ik zou toch ook zo graag gelijkdenkend zijn met iedereen in dit land. Maar dat kan ik niet zo lang gelijkdenken gelijk staat aan grenzeloos en onbeschaamd verraad.
Zo. Mijn morgenwandeling van heen en terug drie kilometer naar de markt zit er op, mijn voorraad kaantjes is binnen, de Grimbergen staat koud, en ik kan beginnen:
Mijn vrouw maakte onlangs een nieuwe vriendin. Zo eentje dat veel heeft tegengekomen in het leven en dat dan ook met de hele wereld wil delen. Of die wereld daar nu al dan niet in is geïnteresseerd maakt haar blijkbaar niet uit. Want veel tegengekomen maakt je interessant. Toch? En dus is haar voornaamste hobby: telefoontjes plegen en andere mensen deelgenoot maken van haar honderden probleempjes! Gezellig hoor!
Twee tot drie keer per dag belt ze ons dan ook op voor een klaagzangetje, doorspekt met de laatste nieuwe roddeltjes. En dat zou ze graag een paar uur willen volhouden. Maar gelukkig is mijn vrouw ondertussen al experte geworden in het vinden van uitvluchten om het gesprek af te breken.
Aanvankelijk vroeg ze mij om de telefoon op te nemen en te zeggen dat ze niet thuis is, maar dat vertik ik. Ten eerste lieg ik niet graag en kan dat dus ook niet op een geloofwaardige manier. Ten tweede heb ik sowieso een hekel aan telefoons. En ten derde: ik heb al lang geleerd me niet te moeien in vrouwenzaken. Alleen maar geamuseerd luisteren. En vooral geen commentaar geven!
Maar los daarvan, dit alles stemt me toch weer tot nadenken. Veel tegengekomen in het leven. Wie niét? Daar léven we tenslotte voor. En het hangt er maar vanaf hoe je dat tegenkomen bekijkt, hoe je ermee omgaat, en welke keuzes je hebt gemaakt in je leven! Wat een saai leven zouden we hebben als we niéts tegenkwamen! En wat een gelukkig leven zouden we niet hebben als we van jongsaf wat meer ons verstand gebruikten bij de keuzes die we maken.
Het uiterlijk van dat mens ken ik niet want ik heb haar nog nooit ontmoet. Heb daar ook geen behoefte aan. Oordelen over haar persoonlijk kan ik dan ook niet. Maar wél kon ik in mijn leven ervaren dat mensen die op latere leeftijd zo graag verkondigen veel te hebben tegengekomen, zowat altijd weer mensen zijn die de narigheden zelf hebben opgezocht en verkeerde keuzes hebben gemaakt. Vooral bij vrouwen steekt dat fenomeen hoog de kop op. En dat gaat dan zo in zijn werk:
Terwijl ze jong, mooi en sexy zijn, vinden ze zichzelf super en denken dat de wereld aan hun voeten ligt. Denken dat dit altijd zo zal blijven. Ze krijgen dan ook veel aandacht van het mannelijk geslacht, maar voor de meest eerlijke leden daarvan denken ze zich te goed. Wie effectief zal geven wat hij belooft maakt geen kans, want zó heel erg veel belooft die niet. Enkel als je een massa dingen belooft die je toch niet kunt geven kun je als man hun aandacht krijgen.
Mannen die eigenlijk ideaal zouden zijn om hen een heel leven te beschermen en te beminnen, laten ze links liggen. Vallen liever op lege macho-dozen die veel beloven maar weinig of niets geven. Trappen van de ene negatieve ervaring in de andere maar leren er niet van. Blijven koppig zoeken naar die ridder op zijn wit paard. En dat wéten de machos maar al te goed. En dus vermommen ze zich maar (héél tijdelijk) in die ridder. Met alle gevolgen vandien natuurlijk, want lang houden ze die rol niet vol!
Het sexy meisje wordt ouder en ook minder sexy, en ze stelt vast dat van de mannelijke belangstelling steeds minder overblijft. Ondertussen heeft ze al een aantal gebroken huwelijken en relaties meegemaakt. Met als enig gevolg dat ze zich steeds meer met steeds minder moet tevreden stellen. Het niveau van de mannen dat in haar geïnteresseerd is gaat ook steeds verder bergaf. En ze eindigt uiteindelijk in de armen van een gediplomeerde zwatelaar. En haar klaagzang kan beginnen.
Maar terug dus naar dat zwaarbeproefde mens. Zoals ik al zei, hoewel ik meestal met iets anders bezig ben, luister ik toch soms met een half, maar héél erg toegespitst oor naar die gesprekken. En ze leren me vooral waarom vrouwen onder elkaar toch altijd weer in conflict moeten komen! En nu wacht ik enkel maar af hoelang het zal duren voor dat conflict er in dit geval weer zal zijn. Vandaar dat ik me niet bemoei. Want anders zou het wel mijn schuld zijn mocht het afgeraken.
Maar ik vang dan toch telkens weer op: dié heeft dát gezegd over deze of over jou en Zeg nooit iets aan dié, want ze kan haar mond niet houden. Slik! Alsof er vrouwen bestaan die dat wél kunnen. Maar dat beseffen ze gewoon niet. Ze vertellen dingen door onder strikte geheimhouding en met de heilige waarschuwing: Niet verder vertellen hoor!. Je reinste waanzin natuurlijk, want als je niet wilt dat iets wordt doorverteld, geef dan het voorbeeld en vertel het zelf niet! En toch zéker niet aan een vrouw!
Maar o wee als die ander het dan toch blijkt te hebben doorverteld. Dan zit het er bovenarms op!
Pfff. Ware het niet dat ik mijn vrouw die afleiding wel gun, nu ze haar grootste hobby, lezen, niet meer kan uitoefenen vanwege slecht zicht, dan zou ik dat mens al lang de laan hebben uitgestuurd met heel haar telefoongedoe.
Wat deden dergelijke mensen dan toen de telefoon er nog niet was? Zwijgen dan maar? Neen hoor! Ik herinner me nog mijn kindertijd, toen ik boodschappen moest doen in een van de vele buurtwinkeltjes. Toen waren de uitbaatsters daarvan de grootste slachtoffers! De ideale klaagmuren! Vastgeprikt achter hun toonbank door weer zon klaagster konden ze niet weglopen. En ik vervloekte het als ik maar moest blijven wachten in de winkel tot zon mens was uitgeklaagd. Van sommigen kwam er geen einde aan de klaagzang. Arme winkeliersters! Arme ik.
Maar tegenwoordig kan dat niet meer. Nu zijn het warenhuizen, en aan de kassa moet het allemaal snel gaan. Hoewel er af en toe nog wel eens eentje een vertwijfelde poging waagt! En dan mikt ze haar klaagzang precies tussen het moment dat alles nog in de boodschappentas moet, en het moment dat ze moet betalen. Heel goed uitgekiend, want dan moét de kassierster wel luisteren (of doen of ze luistert) terwijl ze wacht op haar geld. En reken maar dat het inpakken op zon zalig moment héél erg traag gaat. Je zult er maar zo eentje nét voor je hebben!
Enfin. Het is nu dus enkel maar afwachten wanneer die van mij het helemaal beu zal worden. Lang zal dat toch wel niet duren denk ik, haar kennende.
En ik? Ik zwijg in alle talen. Mijn naam is haas en ik weet nergens van!
Wat zijn we toch weer hoogst intellectueel bezig! De moordenaar had niet de intentie te doden zeggen de media. Kom nou als je iemand met de vuist slaat moet je daar toch de gevolgen van dragen? Of die gevolgen nu een bloedneus of de dood betekenen maakt niet uit! Niemand heeft die kerel toch gevraagd om te slaan? Wel, dan hou je toch je poten thuis? Punt en amen. Seffens moeten we nog medelijden hebben met die arme moordenaar zeker?
En of het nu om een witte, een zwarte of een groene gaat, zoiets doe je als beschaafd mens gewoon niet! Tenzij je bent opgegroeid in een samenleving waar elke vorm van leiding geven ver te zoeken is. Waar leiders lijdzaam toezien en leiden taboe is. Hier dus!
De daad? Slaan. Het gevolg? De dood. Wat moet er nog meer zijn om voor moord veroordeeld te worden? In welke tijd leven wij? Welke onnozele wetten telt het strafrecht wel?
De wetgever is destijds heel mild geweest, met een bepaalde visie voor ogen: het kán inderdaad gebeuren dat je tijdens het spel, of zelfs in een gezin, ongewild een kwade slag of duw geeft. Als voor de wet gedood dan moord is, dan zou je eigenlijk levenslang moeten brommen. Dáárvoor zijn die verzachtende omstandigheden er. Dàt is de geest van de wet. Niét om leeglopend gespuis met slappe handjes te beschermen.
Het is zelfs met voorbedachte rade gebeurd! Wat deed die kerel immers op die plek? Wat had hij daar te zoeken? Hij was er toch gevraagd door de chauffeur van de aangereden auto? En dat zal waarschijnlijk wel niet geweest zijn om hem een kopje koffie te komen bezorgen. Noch om uit zijn grenzeloze kennis van het verkeersreglement te putten.
Maar ja, de intellectuelen zijn weeral eens de letter van de wet gaan uitpluizen, en ze hebben het gevonden. Moordenaars krijgen tegenwoordig beschermingsfactor 10! De gewone burger krijgt helemáál geen bescherming tegen dat ongedierte. Niet eens een aspirientje! Integendeel, enkele jaren geleden heeft hij zelfs zijn wapens, zo hij er al had, moeten inleveren!
En dan de klucht van de Wetstraat: er worden vierhonderd extra politiemannen beloofd voor Brussel. O ja? En wat zullen die agenten dan wel doen? De ganse dag meerijden met de bus? Ik weet niet hoeveel bussen en metrostellen er zijn in Brussel, maar voor zoiets, en dan nog in shiften, zouden er wel vierduizend nieuwe agenten mogen komen. Want reken maar, als er op negenennegentig procent van het openbaar vervoer politie aanwezig is, zullen die heren zich wel toespitsen op dat éne procent waar ze niét gestoord zullen worden. En trouwens, van één politieman zijn ze al lang niet meer bang. Betekent gewoon één geniepige messteek méér. Daar liggen ze niet van wakker.
Het is trouwens niet de taak van de politie alom aanwezig te zijn op het openbaar vervoer. Het is de taak van de regering om te zorgen dat leeglopers en sloddervossen uit onze straten verdwijnen. Zijn het vreemden? Kaartje retour naar het land van herkomst. Zijn het Belgen? Onmiddellijk van de straat plukken en ergens veilig opbergen. Letterlijk op water en brood zetten, zodat de belastingbetaler er niet teveel moet onder lijden.
Neen hoor, ze hebben die brave medewerkers van het MIVB nog maar eens met een kluitje in het riet gestuurd. Het is hoognodig dat ze in de Wetstraat eens een brandweeropleiding gaan volgen: vuur bestrijd je niet door boven in de vlammen te gaan spuiten, maar wél in de bron. Maar hier blijven ze maar proberen om boven in de vlammen te spuiten, terwijl ze onderaan de brandhaard blijven voeden!
Vierhonderd extra agenten voor Brussel! Ik neem grif aan dat Brussel die wel kan gebruiken. De Wetstraat blijft immers, mede onder druk van de jankerds, criminaliteit importeren en eigen criminaliteit aanmoedigen door allerlei toegevingen aan nietsnutten! En daar moet iets tegenover staan (zullen wij trouwens wel betalen). Maar of dat enig verschil zal uitmaken voor het openbaar vervoer? Droom maar rustig verder, dames en heren ministers! Wat een intelligent zootje zijn jullie toch! Als we jullie niet hadden hé? Als de Wetstraat niet bestond, dan zou ze moeten uitgevonden worden!
Een opvoering van de opera De Stomme van Portici (La Muette de Portici) van Daniel Auber op 25 augustus 1830 lokte een opstand van de Franstalige burgerij uit, gevolgd door volksrumoer, dat door die zelfde burgerij dankzij een inderhaast gevormde Burgerwacht, in bedwang werd gehouden. (figuur: slotact uit de opera.)
De alinea hierboven komt uit Wikipedia. Het artikel gaat nog een heel stuk verder, maar hoofdzaak is dat als gevolg van deze opstand het onafhankelijke België werd gevormd in 1831.
De stomme van Portici was dus de steen des aanstoots.
Blijkbaar woonden in die tijden nog mensen met ballen aan het lijf in onze contreien. Mensen die het Nederlandse regime kotsbeu waren. Mensen die zich daadwerkelijk gingen inzetten voor een meer eigen volks- en cultuurgericht bewind in onze streek. Of het nu Vlamingen of Walen waren.
De huidige Belgen daarentegen, zijn van een heel ander hout gesneden. Ze laten maar begaan.
Een vijand buitenborstelen met de opvoering van een opera als steen des aanstoots? Laat me niet lachen!
Zelfs het zomaar doodslaan van een MIVB medewerker is daar niet eens toe in staat! Wàt een slapjanussen hebben liefhebbende mamas, slaafs onderwijs, laffe politici en leugenachtige media van ons volk gemaakt? Ze houden een minuut stilte, laten de bussen een tijdje op stal, en dat is het dan. Weer vergeten tot het volgende moordgevalletje.
En terwijl het van kwaad naar erger gaat vraag ik me geamuseerd af wát er nog in staat zou kunnen zijn om ons volk op dezelfde manier te laten reageren als destijds onze voorvaderen.
- Een bom gooien op de Wetstraat en het parlement in één klap uitmoorden? Zullen ze niet doen, want dat groepje angsthazen staat (veiligheidshalve) aan hún zijde!
- De basiliek van Koekelberg in de lucht laten vliegen? Ach jongens, wat zou dat. We zijn toch niet meer gelovig.
- Het koninklijk paleis met de grond gelijk maken? Pfff dat is enkel maar werkgelegenheid scheppen voor de wederopbouw. En daar zullen de vijftig- en zestigplussers wel voor zorgen terwijl de jongeren lekker in bed blijven!
Neen.. De huidige Belg laat alles toe en laat iedereen begaan. Roven, inbreken, verkrachten, vermoorden we hebben het allemaal al gehad en kijken er niet meer van op. We redeneren niet eens meer. We luisteren klakkeloos naar het nieuws, vertellen het door aan de toog in afwachting van de uitslag van de laatste wielerwedstrijd, en dan moet dát maar weer het hoofdnieuws zijn.
En dus blijf ik me maar afvragen:
Wát in s hemelsnaam zal ooit de steen des aanstoots moeten zijn om ons volk te laten inzien wat hier aan het gebeuren is? Hoeveel doden en gewonden moeten er nog vallen voordat iedereen gaat begrijpen dat we midden in een oorlog zitten?
omdat je je werk doet. Kan dit in de eenentwintigste eeuw? Is dat niet middeleeuws?
Zaterdag verklaarde de nieuwslezer van VTM, nét iets te gretig, dat de dader van de moord op een MIVB medewerker, een Belg was. Terwijl, als het om een allochtoon gaat, daar in alle talen wordt over gezwegen. Een beetje té doorzichtig vond ik. En bovendien: wat ís een Belg? Je hebt er witte, bruine, gele, zwarte allemaal als gevolg van de snelbelgwet. Belg zijn is dus al lang geen garantie meer voor je ras of je cultuur.
En dus bleven bij mij de twijfels knagen. De misdaad op zich leek me niet de normale modus operandi van een laat ik maar zeggen witte Belg! Of het zou een wel héél erg verwend rotjong moeten zijn.
Maar wat lees ik nu, zondag, op Knack be?
-o-o-o-o-
Eén enkele vuistslag De verdachte zegt dat hij slechts één enkele vuistslag heeft uitgedeeld aan de MIVB-medewerker, iets wat ook door verschillende getuigen wordt verklaard. De 28-jarige man heeft ook aangegeven dat hij de avond voor de feiten gedronken heeft. Het parket wacht nu de resultaten van een toxicologisch onderzoek af.
De identiteit en de nationaliteit van de verdachte werd niet meegedeeld door het parket. Wel werd meegedeeld dat de verdachte bij het gerecht enkel bekendstaat wegens verkeersovertredingen, en dus niet wegens drugsfeiten.
-o-o-o-o-
En nu is mijn vraag: waarom werd die nationaliteit niet medegedeeld? Mijn vermoeden dat het helemaal geen Belg is laait weer hoog op.
Zover is het dus gekomen in België:
- Is de dader een Belg, of vermoedt men dat het een Belg is, dan wordt dat onmiddellijk dik in de verf gezet, zélfs als er nog geen zekerheid is.
- Is het een allochtoon, dan vergeet de pers om over zijn nationaliteit te praten! We zouden wel kunnen denken dat het om een vechtlustig volkje gaat!
- Om welke nationaliteit of welk ras gaat het dan als zelfs het parket er het zwijgen toe doet?
Ook wat ik verder las doet me vermoeden dat het om een ander soort ging: de kerel was, met nog enkele vrienden, ter plaatse gekomen na gegeïsimd te zijn door de chauffeur van de aangereden auto.
Doet me sterk aan de normale modus operandi van dat ander volk denken. Er gebeurt iets, de tamtam gaat roffelen en voor je het weet staat daar een hele meute om hun collegas bij te staan. Met raad en daad of met de vuist.
VTM nieuws zondag: geen woord meer over de nationaliteit!!!
Wedden dat we op onze honger zullen blijven zitten, tenzij het een witte Belg is? Hoogstens zullen we het vernemen als de zaak voor de rechtbank komt of misschien zelfs dàn niet.
En natuurlijk! De politieke Janklazen staan zich te verdringen om hun afschuw uit te drukken. Dat ze er dan verdomme iets aan doen! Dat ze gewoon stoppen met het importeren van vreemden. De criminaliteit zal dan al voor de helft dalen!
Een Belg? Een witte Belg? Hm! Héél erg vreemd! Benieuwd of er inderdaad dergelijke specimen bestaan die helemaal de handelswijze van dat andere volk hebben overgenomen. Als het ware hun heel herkenbare voetafdruk op de misdaad plaatste.
1961. Ik zat in de kazerne van Heverlee als asielzoeker pardon als dienstplichtige. (Als ik tegenwoordig aan kazernes denk, denk ik niet meer aan soldaten maar aan asielzoekers).
Gelukkig was het Duitsland niet en kon ik bijna elk weekend naar huis. Gratis met de trein, want dat kon je toen als dienstplichtige. (Nu als asielzoeker zal ook wel zo zijn zeker? Zoveel is er dan blijkbaar toch niet veranderd). Als het woord asielzoeker toen al was uitgevonden had ik toch wel dààrvoor gekozen! Had ik niet eens hoeven te werken! Nu niks doen lag toch (nog) niet in de aard van Vlaamse jongeren.
En zo gebeurde het op een dag dat ik een brief kreeg van een werkmakker. Zo eentje dat niet teveel kaas had gegeten van de Nederlandse spelling. Een boerenzoon. En al wil dat op zich natuurlijk niets zeggen, het kostte me toch wel enige moeite om het schrijfsel te ontcijferen.
De grosse piece en de eigenlijke bedoeling van de brief bestond uit het feit dat hij een gezellig cafeetje had gevonden waar veel freme moken zaten. Slik! Wat bedoelde hij dààr nou mee? Even dacht ik aan vreemde spoken, maar verder lezend kreeg ik het door. Vooral toen ik las dat hij er op stond dat ik het volgende weekend met hem mee zou gaan om mijn gedacht te zeggen over die freme moken. (Of om hem te helpen bij een verovering?)
Toen begreep ik dat hij het over ferme mokken had. Een ferme mokke in het Westvlaams staat voor een leuk meisje met alles erop en eraan. Die mokke kwam waarschijnlijk van het woord mokkel, maar de l wordt geamputeerd in het Westvlaams.
Een beetje medelijdend stak ik de brief op zak, trok mijn witte overjas aan en begon met de verzorging van de patiënten. (Was verpleger. Pilule zoals dat toen heette in het leger).
Een tiental verbonden ledematen en een honderdtal spuitjes later was het zaterdagmiddag en spoorde ik naar huis. Aan die freme moken dacht ik al lang niet meer. Wél aan de paling die mijn vader zeker wel zou hebben gevangen, en die moeder dan bakte als avondmaal als ik thuiskwam. Met lekkere frietjes. Het water kwam me al in de mond. Niet dat ik mocht klagen van het legervoedsel, maar voor een lekkere gebakken paling zou ik door een vuur lopen.
Maar wie stond me, van ver al druk gesticulerend, op te wachten aan het station? Juist! Sabootje. De jongen had een onmogelijke familienaam die niemand kon onthouden. Maar ergens stonden daar de letters sabo tussen, en dus moest het dan maar sabootje zijn.
- Ga je mee? Het is de moment! Ze zijn er allemaal.
- Jongen, ik arriveer pas. Mag ik me eerst even gaan opfrissen thuis ja?
- Jamaar, dan zijn ze er misschien niet meer!
Ik begreep dat hij aan dit cafeetje op de loer moest hebben gestaan om zeker te weten dat ze er waren en keek op mijn uurwerk. Drie uur in de namiddag. Ach ja, die paling kon nog wel een paar uur wachten. En ik liet me maar meetronen naar zijn cafeetje met die freme moken.
En óf ze freem waren die moken! En lief, en praatziek, en
Nou ja, om een lang en delicaat verhaal kort te maken: ik kréég thuis wel mijn zo begeerde paling te eten.
Je loopt op straat, en je wordt opgelost in de grijze massa. Zelfs als het zonnetje schijnt loop je in een kille, nevelachtige, schijnbaar vijandige wereld. Stugge gezichten lopen je voorbij, iedereen bezig met zijn eigen zorgen en problemen. Blikken in de laat me gerust instelling. Belangstelling voor anderen is er blijkbaar niet. Je functioneert als een doofstom radertje in een doofstomme machine die vol steekt met doofstomme radertjes.
En toch moet er wel degelijk belangstelling zijn voor andere mensen, want de helft van het straatpubliek hangt met een GSM tegen de oren geplakt. En mij kun je toch niet wijsmaken dat ze dan maar met ergens een geest uit een fles aan het babbelen zijn. Dus: tòch belangstelling in mensen. Alleen niet in de mensen die in hun omgeving lopen. Want ze zién niet graag mensen. Ze hóren ze liever uit dat kleine wonderdingetje! Dus alweer een illusie de kop ingeslagen: ze zijn ook niet geïnteresseerd in de mens aan de andere kant van de lijn, maar praten alleen maar graag in dat speeltje.
Het is dan ook een wonderlijk speeltje. Ik herinner me nog hoe we, als kinderen, af en toe telefoontje speelden: twee stekjesdoosjes met elkaar verbonden met een lange garendraad. Als je het draadje voldoende spande kon je in jouw doosje praten, en je correspondent kon je horen in zijn stekjesdoos. Door de overgebrachte trillingen via het gespannen draadje. Verder dan een twintigtal meter mocht hij wél niet van je af zijn!
Ik vond het een fascinerend spelletje. Een mirakel bijna! Stond zéker op de lijst van mijn liefste speeltjes. Praten in een stekjesdoos! Leuker kon toch niet? Maar ach, het weze ons vergeven. We waren nog kinderen! En kinderen moeten toch kunnen spelen?
Maar als ik anno 2012 om me heen kijk zie ik allemaal onvolwassen volwassenen die in stekjesdozen lopen te praten! Waar zijn dan de volwassen volwassenen gebleven? Of wordt dat soort niet meer gemaakt?
Tot hier deze lezing over hoe de tegenwoordige wereld er uitziet. Maar gelukkig: zo ziét hij er alleen maar uit, en dat is eigenlijk maar schijn.
Want dan koop je toevallig een hond. En je wereld verandert. Je kunt geen tweehonderd meter meer lopen zonder aangesproken te worden. Van andere hondenbaasjes, maar ook van zonderhondmensen.
En plots worden alle straten zonderhaatstraten. En lijkt het of, zélfs op een regenachtige dag, het zonnetje door de wolken breekt. De belangstelling gaat wel in de eerste plaats naar de hond, maar dat is alleen maar als aanknopingspunt. De hond als communicatiemiddel dus! Een dier dat niet eens kan praten!
En je stelt vast dat er in die naamloze massa toch heus wel veel lieve mensen lopen. Ze hebben alleen maar een duwtje in de rug nodig om zichzelf naar een ander programma te schakelen.
Ik heb zelf nooit een GSM gewild. Mijn kinderspelletjes zijn me gelukkig niet blijven achtervolgen. Heb zelfs ook een hekel aan vaste telefoons om redenen die ik zelf niet eens begrijp! Misschien omdat ik helemaal geen boodschap heb aan een metaalachtig stemmetje uit een elektronisch toestel? Herinnert het me teveel aan die stekjesdozen? Of komt het door het vele pietluttig gejank dat ik destijds moest aanhoren door de telefoon? Misschien ook omdat de telefoon dikwijls nét weet te rinkelen op een ongepast moment, en dus een grove schending van je privacy betekent? Joost zal het weten!
Maar ik vond wél, zonder het zelf te weten, een nieuw communicatiemiddel uit: de hond. Of, om het iets eigentijdser uit te drukken: de HDVM (Hond Die Vrienden Maakt). En daar krijg je op de koop toe ook nog een massa liefde en trouw bij! Drie kilo zuivere liefde! Welke GSM operator kan dat als bonus bij zijn speeltjes leveren? Welke operator kan je trouwens een open, eerlijk en doorzichtig abonnement aanprijzen? Met niet één addertje onder het gras? Neen hoor! Daarvoor moet je niet naar de telefoonwinkel, maar naar een dierenzaak!
Je krijgt er met een HDVM zelfs nog een gratis cursus communicatie bij! Want anders dan mensen, zullen honden elkaar maar zelden voorbijlopen zonder blijk te geven van belangstelling en nieuwsgierigheid naar dat gelijkende wezen. Zij hoeven geen vergezocht aanknopingspunt om zich open te stellen voor die ander. Zij lijden niet onder complexen die hen noodzaakt zich in een beschermend omhulsel te stoppen voor hun soortgenoten. Want zij hebben dan ook niet de nare ervaringen die mensen maar al te dikwijls ondervonden toen ze dat niét deden.
En als ik dan even in mezelf kijk ja, dan ben ik ook wel zon gesloten wezen dat zich niet zomaar op straat zal openstellen voor anderen. En ook bij mij zullen wel minder leuke ervaringen aan de basis liggen. Door bijvoorbeeld van kindsbeen af té open te zijn. Té gemakkelijk mijn ware gevoelens en denkwijze te uiten. Te eerlijk te zijn. En té dikwijls onbegrepen met de neus tegen de muur te lopen.
Ach wat! Laat het mensdom maar verder spelen met de GSM. Ik heb mijn HDVM en ben daar gelukkig mee!
Of ik dan behoefte heb aan dit soort communicatie? Ach neen. Niet echt. Maar het voelt wél iets warmer aan, en verandert mijn kijk op het mensdom wel een beetje. Mensen zijn niet slecht. Ze zijn alleen maar dom en veel te snel geneigd om hun persoonlijk denken te vervangen door de openbare opinie, gedicteerd door de nieuwslezer en de gazet! Dáárover gaan hun gesprekken dan maar. Op die manier voelen ze zich veilig en zonder tegenspraak, en gaan op de duur de mening van de media als de hunne aanzien. En zo helpen ze onbewust mee aan de totale verdraaiing van de openbare opinie.
En die GSM speeltjes? Ach, laat ze maar spelen. Als grote kinderen daar nu gelukkig mee zijn! Nu is het enkel nog wachten op het volgende gadget dat dan weer een andere trend zal inluiden. Wat dachten jullie bijvoorbeeld van een afstandsbediening voor de GSM? Dan kun je het doosje blijvend aan je oor vastmaken en bedienen vanuit je broekzak. Handen in de zakken, honderd procent handsfree. Gek dat nog niemand op dat idee kwam!
Met drie scheepjes, de Niña, de Pinta en de Santa Maria, stak Colombus de oceaan over. Met een handvol manschappen zette hij voet aan wal in de nieuwe wereld. Wist de bewoners (nog in de meerderheid) te paaien met cadeautjes. En velen werden dikke vriendjes.
Tweede act: Het kruis.
In zijn voetsporen volgden de vrome paterkens. Om die wilden te bekeren en week te maken. Klaar te stomen voor de slavernij.
Derde act: Het zwaard.
Dan volgden de legerscharen met lans en zwaard en het pleit was snel beslecht. Aan ons de nieuwe wereld. Het werd Amerika. Gestolen van zijn oorspronkelijke bewoners. Bijna zonder slag of stoot.
2. De migratie - odyssee.
Hoewel geschiedenis me altijd heel erg interesseerde, heb ik er toch ook een hekel aan! Want de geschiedenis herhaalt zich telkens weer. En altijd weer onder een andere en modernere vorm. Om zand te strooien in de ogen van de onwetenden. We hebben bloederige slagvelden gekend waarbij om land werd gevochten. We hebben revoluties gekend. We hebben oorlogen meegemaakt, en de mensen die er heelhuids uitkwamen zegden NOOIT MEER!.
En nog terwijl ze die twee woordjes uitspraken zaaiden ze alweer het zaad voor een volgend conflict! Want zodra er weer vrede heerst worden mensen humaan. Willen ze nooit meer vechten voor wat dan ook. Zélfs niet voor hun land. En ze worden zwak. Schaffen leger en grensbewaking af. In de naïeve veronderstelling dat nu niet meer gestreden zal moeten worden. Dat niemand jaloers zal worden op onze zelfverworven welvaart. Dat de hele wereld braaf geworden is.
Waar zou je trouwens nog moeten voor strijden als je toch alles weggeeft aan wie er ook maar naar vraagt? Alles maar uitdelen, uitverkoop houden, werd het nieuwe middel om oorlogen te vermijden dáchten ze! En terwijl ze dat dachten haalden ze de vijand binnen!
Want ze houden er helemaal geen rekening mee dat andere volkeren daar heel anders over denken! Dat die volkeren zich hier grijnzend in de watten komen wentelen. En zodra wij ze voldoende geld hebben gegeven gebruiken ze dat om bommen te maken. Om dat pestland te terroriseren. Om die heidenen mores te leren! En om op de duur het land over te nemen.
De Amerikaanse kolonisten hebben nog enige strijd moeten leveren met de indianen om hen hun land te ontfutselen. Ze waren niet allemààl zo meegaand en de verstandigsten onder hen zagen maar al te goed wat er aan het gebeuren was. Zagen maar al te goed hoe giftig de geschenkjes waren! Maar helaas waren ze in de minderheid. De meerderheid liet begaan tot het telaat was en ze zélf een minderheid geworden was ten overstaan van de kolonistenstroom.
See the picture? Het is weer aan het gebeuren, maar alweer in een andere vorm. Het paard van Troye is te afgezaagd en te doorzichtig. Oorlogsverklaringen en grenzen aanvallen ziet er te gevaarlijk uit. Kitscherige geschenkjes uitdelen is ook al te herkenbaar geworden voor de bevolking! Iedereen zou direct de bedoeling vatten en denken: Ha nee! Dat hebben we al gehad. Daar lopen we niet meer in.
En dus zocht de geschiedenis naar een ander middel om hele werelddelen te veroveren. Een compleet vernieuwde uitgave van het paard van Troye. Het moest voldoende origineel zijn om nietsvermoedende bevolkingen nog maar eens bij de neus te nemen. Iets dat ze nog niet gezien hadden en waarvan de meeste hersenen niet in staat waren de link te leggen naar heel andere bedoelingen.
En zo werd importeren van werkkrachten, samen met asielzoeken de nieuwste trend van land inpikken. Het is nieuw in de geschiedenis. De bevolking ziet geen gevaar en valt in slaap. De regeringen kijken de andere kant op. Zo hoeven ze niets te ondernemen. Het zal hun tijd nog wel meegaan.
Want we zijn beschaafd! De socialisten zijn sociaal. De humanisten zijn humaan. De Christenen moeten verdraagzaam zijn. De regeringen moeten stemmen halen. De Vlaming moet zwijgen. De Waal moet traditiegetrouw mensen vinden om het werk te laten doen. Ouders moeten zich voegen naar wat de kinderen willen. En kinderen vinden multicultuur keigoed.
En daar hebben we in één klap alle ingrediënten om te zien gebeuren wat er aan het gebeuren is!
Want ook de vorm van het geweld is op een ander vlak te zoeken. Niet langer met open vizier strijden tegen een herkenbare vijand, maar geniepig, incognito, terreur zaaien. De straten onveilig maken. De terrorist of de crimineel uithangen. Makkelijk! Kan altijd op iemand anders nek worden geschoven. Dàt is pas moderne oorlogsvoering! Dàt is pas wat de regeringen veel te laat zullen begrijpen.
Maar het gaat zelfs nog een stap verder! Zodra een of andere groepering zich sterk genoeg voelt gaan ze hun eigen criminele aanslagen opeisen!!!
Hé!!! Als dàt niet nieuw is in de geschiedenis! Een misdaad opeisen! De criminelen onder ons eigen volk doen er alles aan om een misdaad te verdoezelen, maar die lui gaan ze juist opeisen! Zijn fier op hun misdaad. Willen dat de wereld weet hoe machtig ze zijn in hun naamloze lafheid.
En het werkt nog ook! De politici gaan beven, maar ondernemen niks. Blijven criminelen importeren. De bevolking kijkt de andere kant op en went er wel aan. Alles went trouwens als het zich maar voldoende herhaalt. De nieuwslezer wijdt er enkele seconden aan en staat niet stil bij een dergelijke ongerijmdheid.
Op literair vlak is wereldoorlog II een bestseller. En dat weten de filmmakers ook. Een film over die oorlog wordt telkens weer een schot in de roos, terwijl andere oorlogen of oorlogjes zelden goed van de grond komen. Noch als boek, noch als film.
Waaraan zou dit te danken zijn? Aan de veelzijdigheid ervan? Aan het feit dat het telkens weer over andere landen, gebeurtenissen en standpunten kan gaan? Maar misschien wel juist daardoor snappen veel mensen niet echt het verband tussen al die gebeurtenissen. Het ene speelt zich hier af, het andere dan weer in Noordafrika, Italië, Albanië, Rusland
Hoedanook, veel mensen missen de rode draad tussen al die gebeurtenissen. Zo ook ik. Tot ik op zekere dag een powerpoint presentatie kreeg toegestuurd. De herkomst en de geniale maker waren niet echt vast te stellen. Moet eerder gemaakt zijn als leerstof, of voor een of ander museum Maar geniaal wàs het! Op amper vijf minuten tijd kon je, op een landkaart, het gehele verloop van de gebeurtenissen volgen en wist je voor eens en voor altijd het hoe en waarom van de betrokkenheid van al die landen. Prima didactisch materiaal!
Maar helaas! Hoe visueel het ook allemaal was uitgebeeld, mét passende geluiden, je had er geen tekst bij en kon de gebeurtenissen dan ook niet echt goed volgen. Vond ik heel spijtig.
Tot de dag dat ik het gehele zaakje even verder ging ontleden, en in de verborgen notitiepaginas van powerpoint de hele (Engelstalige) tekst vond! En dan heb ik met heel veel geduld al de stukjes Engelse tekst in het Nederlands vertaald en ze op de juiste momenten in beeld laten verschijnen. Het was een monnikenwerk, maar dat verdiende dat meesterwerk ook wel. De originele maker ervan moet er ook een massa tijd hebben ingestoken. Helaas kwam hij niet op het idee om de teksten op de juiste momenten in beeld te brengen. Maar misschien was de presentatie ook wel gemaakt om door een presentator te worden voorgesteld, die de tekst dan voor de neus had liggen en er de gepaste commentaar bij gaf.
Nu. Een toevallige reactie op mijn blog bracht me op het idee die aangepaste powerpoint maar te delen met mijn blogvrienden (bedankt Diane). Hij steekt hier dan ook bij als bijlage die je kunt downloaden en op je pc zetten.
Eén waarschuwing: dank zij de duistere handelspraktijken van Bill Gates veranderen programmas zoals Microsoft office regelmatig van uitzicht en compatibiliteit, en kunnen nieuwere versies van powerpoint niet altijd bekeken worden als je de oudere versies van Powerpoint op je pc hebt.
De powerpoint presentatie waarover ik het heb is een ppsx. Om die te bekijken moet je minstens de (gratis te downloaden bij Microsoft) Powerpoint Viewer 2007 hebben. Wie zijn pc nà 2007 kocht heeft er zéker een dergelijke versie op staan. Voor de anderen: Sorry!
Het moet niet altijd Chico zijn die de show hier komt stelen als mijn inspiratie het eens laat afweten!
De papa mag ook wel eens op de foto. Vooral dan als hij eindelijk eens weet te lachen tijdens het poseren! Want geposeerde fotos liggen me niet echt en doen meestal veel te geforceerd aan.
En nu is het echt wel niet de bedoeling om van dit blog een fotoalbum te maken, maar echt hoor, de muzen zijn een vervroegde paasvacantie aan het nemen geloof ik.
Er lijkt ook zo weinig te gebeuren, daarboven in de Wetstraat! Zouden ze verstandig geworden zijn? Braaf hun huiswerk maken? Of is het stilte voor de storm?
Al met al lijkt het me trouwens geen slecht idee af en toe een recente foto van mezelf te publiceren. Zo kan op mijn blog ook mijn verouderingsproces (of aftakelingsproces?) worden gevolgd.
Iedereen maakt zich er wel eens schuldig aan: afgunstig kijken naar wat anderen méér hebben dan jij. En dan maar janken! Zich niet afvragen hoe dat komt, niet begrijpen dat die ander misschien ook veel meer presteerde in zijn leven, of zijn financiën beter beheerde Neen. Wat men ziet wil men ook, maar de soms heel lastige weg die er naartoe leidt wordt het liefste maar overgeslagen!
Ikzelf hanteer eigenlijk een vreemde maatstaf om zowel voor mezelf als voor anderen vast te stellen of ik loon naar werken kreeg, of teveel of te weinig.
Mijn maatstaf zit aldus in elkaar:
Stel je voor dat je alleen op de wereld bent. Geen familie, geen vrienden, geen werkgelegenheid en dus ook geen baas. Niemand die je beveelt, maar ook niemand om voor je te koken, te wassen en te plassen Helemaal op jezelf aangewezen op ergens een eenzaam plekje op aarde.
Hoe zou je leven er dan uitzien?
Wel, in de eerste plaats zul je hard moeten werken om voor jezelf een dak boven je hoofd en wat muren om je heen te bouwen, zodat je een veilig en beschut plekje hebt. Over comfort zullen we het maar niet hebben, want dat zal nihil zijn.
Tussendoor zul je ook voor voedsel moeten zorgen. Met wat geluk hangt er hier en daar wat eetbaars in de bomen (moet je zien bij te komen), staat hier en daar een bonenstruik of een aardappelplant, en loopt er wat wild rond.
Dat wild, dat zul je moeten zien te vangen, te doden (oei dat beestje), villen en ingewanden uithalen (jééék). Hout sprokkelen om vuur te maken en je buit te braden.
Het fruit en de groenten in je omgeving zullen al gauw uitgeput raken en dan moet je ofwel steeds verder lopen om er te vinden, ofwel gaan nadenken over het zelf telen. In beide gevallen hard labeur.
Als er water in je omgeving is heb je geluk, maar je zult het moeten nemen zoals het is en zoals het smaakt. Want filteren kun je het niet.
En zo kan ik nog bladzijden lang doorgaan: bed? Tafel? Stoel? Verwarming? Sanitair? Kledij?
Als je het zo allemaal bekijkt, dan zou je van s morgens tot s avonds hard moeten werken, enkel en alleen maar om jezelf in stand te houden. En s avonds doodmoe in slaap vallen.
Wel, daar heb je de maatstaf waaraan je kunt meten of je in onze beschaafde maatschappij te weinig krijgt of teveel!
- Moest je minder werken om meer te krijgen als hierboven? Dan behoor je tot de gegoeden!
- Heb je een pak minder gepresteerd en krijg je toch meer? Acht je gelukkig en probeer je achterstand weg te werken!
- Heb je nooit iets gepresteerd en krijg je tóch meer als hierboven? Dan parasiteer je en ondermijn je je land!
Want dat is eigenlijk de essentie van leven: jezelf in stand houden door alles te doen wat daarvoor nu eenmaal moét gedaan worden. Wie dat tenminste wilt doen is waard te leven. Wie dat niét wilt, is de naam mens niet waard.
Maar de huidige maatschappij heeft het ons allemaal heel erg gemakkelijk gemaakt. Ze geeft ons de illusie dat het allemaal niet hoéft. We hoéven niet op zoek te gaan naar fruit en groenten. We hoéven geen wild te verschalken, te doden en te bereiden. We hoeven ons ook geen zorgen te maken over een dak boven ons hoofd, over wie ons vuil zal ophalen, over sanitair, watervoorziening en weet ik veel.
Neen! Dat hoéven we allemaal niet te doen
MITS we een evenwaardige tegenprestatie leveren in ons eigen vakgebied of naar eigen vaardigheid.
Want vele honderden handen zorgen er dagelijks voor dat we ons veilig en comfortabel kunnen voelen. Dat huizen worden gebouwd. Dat we waardig kunnen leven zoals we dat nu allemaal wel doen. Dat de warenhuizen en winkels ons dagelijks weer van vers en hygiënisch voedsel kunnen voorzien. Hele kettingen hard werkende mensen zorgen daar allemaal voor. Het minste dat we kunnen terugdoen is er ons steentje toe bijdragen in de vorm van enig soort werk waar we aanleg voor hebben.
Maar als ook dàt er teveel aan is, dan weet ik het ook niet meer!
We krijgen het dan wel allemaal toegegooid, maar de vlieger krijgen zonder geven gaat niet op! En dus zullen we zelf ook moeten geven in de vorm van arbeid, op welk gebied dan ook. En hoewel de tegenwoordige maatschappij de indruk wekt dat je zomaar kunt krijgen, gratis en voor niks, is dat een illusie. Want alles wat je krijgt zonder er iets voor te geven, moet door iemand anders betaald worden. De maatschappij bijvoorbeeld. En die maatschappij, dat zijn wij allen.
Elke persoon die zich gelukkig voelt met niks doen en toch krijgen is een parasiet. En als er maar voldoende parasieten rondlopen moet elk land daar tenslotte aan ten onder gaan! Want een steeds kleiner wordende groep werkenden kan niet blijven opdraaien voor een steeds groter wordende groep parasieten. Eens moet het keerpunt bereikt worden. En in ons geval is dat keerpunt al lang bereikt, maar het wordt verdoezeld door regeringen die steeds meer geld gaan lenen!
Zodra in het verleden de eerste frank moest worden geleend omdat de staatskas leeg was, had in de hoofden van de politici een lichtje moeten gaan branden: Stop! Tot hier en niet verder! Geen ongecontroleerde giften meer maar strenge controle op alles wat parasiteert.
En met parasieten bedoel ik niet alleen die in de lagere klasse. Ook, en vooral in de hoogste klassen wemelt het van parasieten. Topmanagers die astronomische lonen en bonussen uitbetaald krijgen bijvoorbeeld. Dat sommige van die mensen wel onmisbaar zullen zijn voor het bedrijfsleven wil ik niet ontkennen. Dat sommigen ook grote inspanningen leveren evenmin.
Maar doet een bouwvakker dat ook niet? Of een vuilnisman? Ze doen het op een ander gebied, maar de prestaties zijn even hoog.
En nu bedoel ik niét dat een topmanager maar hetzelfde loon moet krijgen van een vuilnisman. Maar zodra het hoger gaat dan het vijfvoudige vind ik het erover. Als een bedrijf dan toch zoveel winst maakt kon dat geld beter geïnd worden door de belastingen, om de belastingsdruk op minderbedeelden te verlagen.
En ik vraag me af, als die topmanager in eigen hart kijkt met mijn hierboven besproken maatstaf, wat hij dan wel vindt van zichzelf! Zou hij doorhebben dat hij een nog grotere parasiet is dan de bedelaar op de hoek van de straat of de crimineel die een bank overvalt?
En net zoals ik mijn persoonlijke maatstaf soms dagelijks gebruik voor mezelf, is het een automatisme geworden waar ik telkens weer aan moet denken als ik:
- De lonen van sommige topmanagers bekijk
- De leeflonen bekijk die werkonwilligen zomaar krijgen van de staat
- Het jarenlange dopgeld bekijk dat de staat betaalt aan mensen die ooit eens een paar jaartjes hebben gewerkt of zelfs niet eens!
- Kijk hoe sommige ouders zichzelf in de vernieling helpen door het sponsoren van luie kinderen die al lang meerderjarig zijn en best voor zichzelf zouden moeten kunnen zorgen
- En anderzijds de karige pensioentjes bekijk van sommige mensen die toch een heel leven hard hebben gezwoegd
Dan moet ik me toch gaan afvragen: klopt dit alles met mijn maatstaf? Die maatstaf die logischerwijze toch de juiste zou moeten zijn?
Neen! Het klopt totaal niet. Het is er allemaal ver over. Jaloers hoef ik daar niet over te zijn. Ik weet dat mijn eigen rekening klopt, en dat stelt me op mijn gemak. Dat de rekening van veel anderen niét klopt is dus niet echt mijn persoonlijk probleem.
MAAR het is wél het probleem van het land! Een land dat een rijk land had kunnen zijn, als het de juiste leiders had gehad. Maar verkeerde leiders hielpen het allemaal naar de bliksem. En met verkeerde leiders wijs ik niet alleen naar de politici, maar vooral naar veel ouders. Ouders die alle werklust uit hun kinderen aaiden en er regelrechte parasieten van maakten. Krijgers die altijd weer op genadebrood van gevers zullen moeten zien te overleven.
Maar ik benijd ze niet. Heb er eerder medelijden mee, want ik zou me doodschamen als ik in hun schoenen stond. Want voor elke oudere, die zich veertig jaar lang krom heeft gezwoegd; veertig jaar lang heeft betaald voor zijn pensioen, en nu moet rondkomen met een heel karig maandelijks bedragje, is er een jonge leefloontrekkende parasiet die verhindert dat er méér geld over is voor dat arme oudje.
Steeds weer hebben opvoeders het over praten, logisch uitleggen, redeneren! Dialoog voeren met je kinderen. Leiden is uit! Dialogeren is in!
Allemaal mooie opvoedkundige technieken, die ook heel goed werken!
Op kinderen die sowieso al niet voor problemen zorgen.
Op kinderen die al die technieken helemaal niet nodig hebben om zich netjes te gedragen en te ontwikkelen zoals het hoort.
Op kinderen die normaal begaafd, positief ingesteld en niet verwend zijn.
En gelukkig, dat zijn er, denk en hoop ik, toch wel veel. Waarschijnlijk wel de helft.
En die andere helft dan? Die helft die eigenlijk de doelgroep zou moeten zijn van opvoedkundigen?
Wel, die helft heeft de harde aanpak nodig! Op die helft werken die techniekjes helemáál niet.! En uit frustratie dat ze niet werken wordt die groep dan ook maar gelaten voor wat ze is. Genegeerd of doorgestuurd naar speciale onderwijsinrichtingen, en van daaruit naar psychiaters die daar dan maar snel een etiketje op plakken met ADHD of ADHaHa of zo en de kous is af. Binnen de kortste keren zit het kind aan de pil en blijft eraan vasthangen.
En toch lopen die opvoedkundigen telkens weer met de pluimen weg en lijken ze parels van kinderen te vormen! Niet moeilijk! Ze doen gewoon verder met de goeden en laten het zware werk, waarvoor ze eigenlijk zouden moeten opgeleid zijn, aan anderen over. De ouders bijvoorbeeld? Die krijgen dan steeds weer dat toverwoordje dialoog mee als gouden raad!
Ach jongens toch! Dialoog betekent met meerdere personen een gesprek aangaan waarin elke persoon evenveel inspraak heeft. Om tot zoiets te kunnen komen moet toch minstens worden verondersteld dat elk van de deelnemers ongeveer dezelfde intelligentiegraad heeft en evenveel levenservaring heeft opgedaan. Zoniet is er geen sprake meer van dialoog maar van inspraak zonder inzicht. Een fenomeen dat hoe langer hoe harder de kop opsteekt in alle lagen van de maatschappij.
Dialoog en inspraak zijn ook in de politiek de toverwoorden van de moderne samenleving. Hoever zijn we ermee gekomen? Hoever hadden we gedacht ermee te komen? Hoe graag zwaaien politieke partijen niet met de slogan De macht aan het volk?
Een prima beginsel! Heel aanlokkelijk voor leken die niet verder denken. Maar wat kan er uit de bus komen als je een dialoog aangaat met negen miljoen mensen van alle allooi? Mensen die allemaal een andere richting uit willen sturen? Mensen die helemaal niet snappen waar het om draait? Mensen die van de eerste tot de laatste maar wàt graag gratis eten op hun bord krijgen en zich graag met gratis luxe zouden willen omringen. Maar wat daarvoor moet worden gedaan? Daar hebben ze totaal geen weet van! Daar hebben ze totaal tegenstrijdige ideeën (of dromen) over! Van kinderlijk eenvoudig tot hopeloos ingewikkeld.
Waar zal een auto belanden als hij door negen miljoen paar handen wordt bestuurd? In de sloot natuurlijk! En toch blijft de mensheid ware leiders met strenge hand haten en kiezen voor halfslachtige marionetten!
Een geboren leider, die aan het algemeen belang denkt, zal nooit goed kunnen doen voor negen miljoen mensen. Wie denkt dat wél te kunnen is zeker niet goed wijs en heeft helemaal geen leiderscapaciteiten en -doorzicht! Altijd weer zal een leider een gedeelte van de bevolking moeten teleurstellen zodra hij bepaalde voordelen voor een ander gedeelte nastreeft. Wie vastbesloten is voor iederéén goed te doen doet uiteindelijk voor iedereen slecht, want goed doen voor iedereen zou maar op één manier kunnen: door de schuldenberg nog hoger te maken en het land tenslotte naar de ondergang te drijven.
Waar leiderschap is eigenlijk wel een beetje dictatuur, al heeft dat woord door de vele misbruikers ervan wel een wrange nasmaak gekregen. Dictatuur kan goed zijn of slecht. Maar beter een slechte leider dan helemaal géén leider. En dit laatste bekom je met een totaal gespreide macht waarin niemand nog voor iets verantwoordelijk is. Want dan krijgen anarchisme en terrorisme een kans en wordt de straat door criminelen gerund.
En weer moet ik naar het voorbeeld van de auto grijpen: ik zou me stukken veiliger voelen in een auto die door een slechte chauffeur wordt bestuurd, dan in eentje waarin helemáál geen chauffeur zit en negen miljoen verschillende handen aan het stuur trekken! Want die eerste zal nog ergens naar een bepaald doel toe proberen te rijden; de tweede zal gewoon wat doelloos rondstuiteren en tenslotte verongelukken.
Wat we trouwens allemaal al lang hebben kunnen vaststellen! Of zijn we echt blind?
En kijk: weeral eens ben ik mijn stukje begonnen over opvoeding, om dan plots in bestuurszaken verzeild te geraken. Toeval? Zéker niet, want beide hebben oneindig veel raakvlakken. Het bindmiddel zijn vooral de sleutelwoorden inspraak en dialoog. Terwijl in beide zaken niets in te spreken valt en niets te dialogeren.
Doén. Er voor gaan. Je eigen visie volgen. Tot spijt van wie benijdt. Tegen alle stromingen in. Daaraan herken je de ware leiderfiguren! Kinderen met dergelijke ouders worden geen watjes maar mensen die het leven aankunnen. Een wereld met dergelijke leiders kan alleen maar een wereld worden waarin het goed en veilig leven is. Maar helaas, een wereld die we nooit zullen kennen dank zij het verwoestende werk van de ellebogenwerkers die zich politici noemen.
Raadsel van de week: Hoe ziet een wereld eruit met watjes als leiders?
Oplossing: kijk om je heen. Het antwoord ligt op straat. In jouw stad. Voor jouw deur!
Pas als aan leiderschap geen enkel financieel voordeel meer zou verbonden zijn zullen de ellebogen het opgeven en zouden ware leiders weer een kans kunnen maken! Een weinig benijdenswaardige kans trouwens! Want leiden op zich loont niet. Maakt je niet bij iederéén sympathiek. En dat is nou juist wat de tegenwoordige wanna be leiders proberen na te streven! Helaas voor hen: dat is een fata morgana.
Jongeren en voedingsgewoontes bah! Als ik tegenwoordig het uitstalraam van een frietkot bekijk lijkt het er sterk op dat de frietjes eigenlijk maar bijzaak zijn en de gezonde snacks hoofdzaak:
Weliswaar lekker smakende kroketjes, maar met zeer twijfelachtige inhoud. Worsten die op hondendrollen lijken maar waarmee je zelfs je hond niet zou willen voeden. Gehaktballen waar zowat vanalles in zit uitgezonderd eerlijk gehakt. Kippenpoten zijn passé. Die heten nu drumsticks. Een namaakartikel met een al even mysterieuze samenstelling als de naam doet vermoeden.
En dan, als nevenartikel of maagvulling, de frietjes. Smakeloze dingen die meer naar karton dan naar patat smaken en waarvan je het raden hebt naar de herkomst. Geteeld in Griekenland? Geschild in Marokko? Diepgevroren in Tunesië? Je hebt er het raden naar, maar het proeft allerminst naar een heerlijke Vlaamse aardappel! En dat zou je in Vlaanderen toch mogen verwachten!
En dan te bedenken dat dit voor veel jongeren het hoofdvoedsel is waaraan ze van jongsaf aan zo gewoon zijn gemaakt dat ze de neus optrekken voor vers, gezond voedsel! Niet eens meer weten waar verse, huisgemaakte frietjes naar smaken. Arme jeugd! Is het te verwonderen dat daar zoveel opgeblazen dikkerdjes tussenzitten? Maar daar houdt het nog niet eens bij op! De jonge tongetjes werden zo verwend met gesofistikeerde smaakjes dat de mond nooit meer leeg mag zijn. Dat wordt dan weer gecompenseerd met grote zakken chips, nootjes en andere industriële tussendoortjes!
Eetverslaving heet dat dan. Weeral een nieuwe ziekte waar je weeral de geschikte medicatie kunt voor gebruiken. Of die medicatie ook werkt mag Joost weten.
Even zulk frietkot voorbijlopend verplaats ik me in gedachten weer naar die slechte oude tijd waarin voedsel nog eerlijk naar eten smaakte. En nu was mijn moeder wel een héél goede keukenprinses, maar wàt ze ook deed, ze kon de heerlijk lekkere smaak van de frietjes van het kot zelden evenaren! Elektrische frituurpannen die het vet op de juiste temperatuur hielden bestonden trouwens nog niet, en dus was het een beetje giswerk met een grote pot op het vuur.
Maar o wee! Hoe gesofistikeerder de keukentoestellen worden, hoe minder tijd de keukenprinses aan het voedsel besteedt! Met alle gevolgen vandien natuurlijk. Want telkens weer valt het me op: de mooiste en best ingerichte privé keukens vind je telkens weer bij mensen die totaal niet kunnen koken!
Een frietkotuitbater was destijds nog gewoon een die van t frietkot. Nu heet dat met een heel geleerd woord friturist. Verwijst een beetje naar artist. Maar het artisanale is er al lang af! De ware artisten verdwenen samen met de nostalgische frietkotjes op grote karrenwielen!
Het is allemaal misschien wel cleaner geworden. En daarop ook wordt het beoordeeld. Maar of het ook gezond is? Lekker?
En dan dwalen mijn gedachten weer af naar nóg vroeger. En moet ik bekennen dat ik als kind maar weinig belangstelling had voor de natuur. Dat was voor mij niets méér dan de lege tussenruimte tussen twee steden of dorpen. Maar toch kon ik natuurproducten heel erg appreciëren! Ik had een paar tantes wonen in een onooglijk dorpje op een twintigtal kilometer afstand.
Zulk dorpje waar de tijd was blijven stilstaan. Met kleine huisjes tussen t groen. Waar de mensen nog allemaal wat konijntjes en kippen en een varkentje kweekten. Een varkentje dat dan weer ten huize geslacht werd, en dan was het feest! Een feest waarin ook wij mochten delen. En daar keek ik telkens weer naar uit. Het verse vlees, dat met gulle hand onder de familie werd verdeeld, interesseerde me niet zo erg. Want er was iets anders waarop ik verlekkerd was: kaantjes!
Dat was een nevenproduct van het smelten van vet tot smout (reuzel). Na het smeltproces dreven in de hete vloeistof een massa kaantjes: kleine ronde, krokante bolletjes. De vloeistof werd dan gezeefd en de kaantjes bleven achter in de zeef. Werden in sommige gezinnen weggegooid als afval, of uitgedeeld aan kinderen die het wel lustten.
Wel, ik lustte het wàt graag! Was er helemaal verlekkerd op. En kreeg dan ook altijd een grote papieren zak kaantjes mee naar huis. Dàn pas begon mijn feest. Een lekkere snack als tussendoortje. Om stiekem mee te nemen naar school. Om er een handvol van mee te nemen als ik ging spelen. Moest er niet zuinig op zijn, want langer dan een veertiental dagen hielden ze niet. Dan kwam er een muffe smaak in. Van een koelkast konden we toen trouwens enkel maar dromen!
Al met al vervulden die kaantjes bij mij de functie van chips in de huidige tijd. Maar chips bestonden toen ook nog niet.
Of die kaantjes een dikmaker waren? Misschien wel. Het was immers een nevenproduct van varkensvet. En reken maar dat die varkentjes echt wel vetgemest werden in die tijden. Maar het was tenminste eerlijk vet dat ook nogal vettig smaakte. De tegenwoordige snackjes zullen wel minstens evenveel vet bevatten, maar dat is gecamoufleerd en houdt dus geen waarschuwing in naar de tong toe.
En trouwens, ik ben er zéker niet vet van geworden!
Maar toen was mijn jeugd, en ook de kaantjes, voorbij. Vele jaren moest ik het zonder kaantjes stellen, tenzij ik eens een boer ontmoette die nog zelf regelmatig een varkentje slachtte en ook smout smolt, maar dat was eerder uitzonderlijk.
En dan, kortgeleden, kwam de drang naar kaantjes weer zo dringend op, dat ik maar even besloot mijn kans te wagen op de markt. Ik vroeg ernaar bij een groot en druk beklant vleeswarenkraam. Die hadden ze niet, maar verwezen me, gelukkig maar, naar een klein, onooglijk kraampje even verderop. En inderdaad! Daar stonden ze: heerlijk ogende kaantjes in doorzichtige plastic doosjes.
En sedertdien is donderdag voor mij niet alleen marktdag, maar vooral: kaantjesdag! En die ben ik, terwijl ik dat schrijf, met een heerlijk trapistje aan het verorberen. De smaak van vroeger! O heerlijke culinaire nostalgie!
Het zal jullie wel al zijn opgevallen hoe ik telkens weer van leer trek tegen jankerds! Tot vervelens toe soms. Wel, dat is helemaal geen toeval! Als ik van mijn beroepsloopbaan één enkele frustratie heb overgehouden, dan is het wel mijn haat tegen alles wat jankt zonder te weten waarover het praat.
Ik kan zelfs wel stellen dat ik meer dan vijftig procent van mijn energie aan jankerds heb moeten verspillen. Veilige verkeersprojecten waaraan ik werkte, in de diepvriezer heb moeten stoppen om de honderden jankbrieven van advies te voorzien voor mijn overheid, de zaak te behandelen alsof het ernstig was, en diplomatische antwoorden te formuleren. Want je mocht niemand op de gevoelige teentjes trappen, en dat hadden sommigen nu juist wel heel hard nodig!
En dat spijt me tot op de dag van vandaag. Ik had véél meer kunnen doen voor de verkeersveiligheid, maar de jankerds gunden me de tijd niet! Ik moest mijn kostbare uren aan hún jankbrieven spenderen en zinnig werk telkens weer uitstellen.
En dat was dan nog maar op laag, gemeentelijk niveau. Maar reken maar dat het ook zo is in de hele administratie van gemeenten, provincies, en op nationaal vlak. De overheid heeft de helft teveel bedienden zeggen de jankerds!
Wel, dat IS zo!
Maar dat komt juist door diezelfde jankerds! Omdat die telkens weer aandacht opeisen zonder erbij stil te staan dat juist die eis ervoor zorgt dat elke administratie nog meer personeel moet aanwerven om hún stomme zaakjes te behandelen (lees: te ontkrachten).
Het enige alternatief is: jankbrieven in de prullenmand gooien. Maar dàn pas gaan ze echt aan het janken. Dan hebben ze ook eindelijk een reden tot janken: ze krijgen geen antwoord omdat er niemand is die zijn werk kan of wil opzij schuiven om hun brieven te beantwoorden.
Wat we soms in de media zien: een betoginkje of zo, is pas het topje van de ijsberg! Om echt zicht te hebben op het geldverslindend jankprobleem moet je zicht hebben op de jankbrievenstroom . En zéker op de lekeninhoud ervan! Je zou pal achterover slaan als je ziet waar mensen zich allemaal willen in moeien...
Mijn gemeentelijke overheid (Knokke) heeft altijd al naar correcte behandeling van wie dan ook gestreefd. Onbeantwoorde brieven waren taboe en dat werd nauwlettend opgevolgd. Maar in de jaren negentig vaardigde de nationale overheid een wet uit op openheid van bestuur. Voor mij veranderde er niets. Openheid werd in mijn gemeente al lang nagestreefd. Nu werd het gewoon verplicht. Geen vuiltje aan de lucht? O jawel hoor!
Want als gevolg van die wet verdriedubbelde de brievenstroom! Nu pas wisten ze dat ze serieus moésten worden genomen door de administraties. De blijde boodschap was verkondigd en de apostelen konden hun gang gaan.
Bij mij ging het in principe alleen maar over verkeer. Maar al gauw ging de secretarie, waar de inkomende post werd bekeken en gesorteerd, stiekem allerlei soorten klachten naar mij doorsmokkelen! Waarom? Gewoon omdat ze wisten dat dit zowat de enige mogelijkheid was om op het epistel in kwestie ooit het stempel afgewerkt te kunnen plaatsen. En dat moést, want elk binnengekomen poststuk kreeg een volgnummer. Een volgnummer dat ooit moest kunnen worden afgevinkt in de database.
Van hondenpoep tot lawaaioverlast aan dancings ze sorteerden het toch zo graag onder verkeer!!! En aan ondergetekende kwam dan de weinig benijdenswaardige eer toe het af te werken.
Of ik ervoor geacht werd? Jawel! Heel erg! Ik was altijd meer dan welkom in de secretarie van het stadhuis. Maar daar had ik geen boodschap aan want tussen de regels door wisten ze me toch altijd weer een en ander op te solferen waar ik dan maar een oplossing moest voor bedenken.
Heel graag had ik doorgewerkt tot mijn vijfenzestigste. Maar toen het gejank de spuigaten ging uitlopen besloot ik het op mijn zestigste af te stappen. De overige vijf jaar zou ik me toch maar hebben doodgeërgerd aan leken die vinden dat ze een vinger in de pap te brokken moeten hebben. En trouwens, zinnig en verantwoord werk hadden ze ondertussen al lang onmogelijk gemaakt. Als ze maar inspraak konden afdwingen! Het toverwoord van de hedendaagse tijd. Dat ze alles alleen maar hopeloos vertraagden snapten ze niet. Dat ze daarmee hun eigen ruiten ingooiden al evenmin.
Hopelijk is deze verhelderende uitleg een geldig excuus voor mijn eeuwige gejank over jankerds.
2. INTELLIGENTE DOMMERDS?
Over deze categorie kan ik korter zijn, maar wil toch even toelichten wat mijn standpunt is. Want soms lijkt het wel of ik de hele mensheid maar dom vind en dat is zéker niet zo. Maar we leven in een erg gecompliceerde samenleving waar elk individu maar zijn eigen kleine stukje kan van snappen. Specialisatie zeg maar. Kan ook niet anders in deze hoogtechnologische samenleving. Niemand kan in staat zijn het allemaal te kunnen en te weten.
Wel, dommerds zoals ik ze noem, dat zijn de mensen die dat principe niet snappen. Die misschien grote bollebozen zijn in hun eigen beroep, maar zich helaas juist daardoor geroepen voelen zich ook in heel andere toestanden te gaan mengen en inspraak te eisen in zaken waarin ze geen enkel inzicht hebben. Dàn pas stellen ze zich dom aan. En weer hadden onze voorvaderen daar een goede spreuk voor:
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
