Chauffeurkes home
Wees welkom bij de mens achter het woord
Gastenboek
  • Fijne avond.
  • Big ietie overleden
  • Zomaar
  • Ik zie je nog steeds
  • prettig weekend

    Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek

    Inhoud blog
  • het leven een doolhof van deuren
  • ik ben een boer
  • goedkope valentijn
  • twistgesprek
  • kamer 317
  • De Belgische vulkanen staan op uitbarsten
  • Brakel - Halle - Vilvoorde
  • chauffeurke zag eens pruimen hangen
  • ongezouten Lierde
  • de laatste dagen
  • dag 14 huis te koop
  • dag 13 Col du Chaussy
  • dag 11 wreed afgezien
  • dag 10 naar de kaasmakerij en de Col du Galibier
  • dag 9 in de wolken
  • dag 8 te hoog te zwaar
  • dag 7 de broodoven van Montaimont
  • dag 6 rustig gehouden
  • dag 5 betalen om te voet te gaan
  • dag 4 naar Annecy
  • dag 3 les demoiselles coiffée
  • op verkenning
  • dag 1 Deftinge-St-Francois
  • vergeten poëzie
  • vergeetachtigheid
  • Pasen 50 jaar geleden
  • de hemel of de hel
  • baasjes opvoeden
  • de keukenrobot
  • cremeren of begraven?
  • ik ben in de helft
  • een dag vrij
  • de hemel of de hel
  • alles over Albert en Pajola
  • een uur achteruit
  • soms zijn we blind
  • ik ben gaan biechten
  • op weg naar het diploma
  • herinneringen tussen de boterbloemen
  • geloof en Godsdiensttoerisme
  • moeders verwelken niet
  • De gokchinees
  • Euthanasie op een pen
  • met een mond vol leegte
  • over fietsen en trappisten
  • Pa is back
  • Elektrische identiteit
  • over 't leger
  • Driekoningen
  • De vos van Deftinge
  • mijn lege doos
  • hij komt...hij komt de lieve Sint
  • de vriesman komt
  • op consultatie
  • uitstap door mijn herinneringen
  • moeder
  • in 't kort
  • Bladeren tussen grootmeesters
  • 2007 na Christus
  • school in zicht
  • het 100ste cursiefje voor de beiaard
  • baasjes opvoeden
  • op reis met mijn pen
  • inktdruppels
  • volle maan
  • de laatste reis
  • regenoogst
  • het noodweer
  • het weermuseum
  • het modernisme tussen de tanden
  • De druppel
  • afscheid nemen
  • familiebezoek
  • Guido Gezelle woont nu bij mij
  • Van de hoge venen tot Monshau
  • Bijna verkiezingen
  • de kreet van de meikever
  • chauffeurke naar het klooster
  • Op bezoek bij Stijn Streuvels
  • Examenstress
  • 't is beroepsgeheim
  • terug naar 't stemkot
  • als een dorp sterft
  • de mens rond de ronde
  • De bloesems van Lierde
  • de zomer is dood
  • zonder televisie
  • bebloemd
  • afscheid in kleur
  • afscheid van een kind
  • schatten op zolder
  • Lierde onafhankelijk
  • jaaroverzicht 2006
  • voornemens na het nieuwe jaar
  • installatie gemeentebestuur Lierde
  • Lierde stormt verder
  • Er was eens
  • Eetfestijn en tombola's
  • De vuilbak
  • De schatkaart
  • de kuchende mug
  • Gezelle en Claes
  • Bijna verkiezingen
  • armen miauwen
  • levensjaren als armen
  • armen
  • moederthema
  • de zomer is dood
  • brief aan mijn moeder
  • 01-11-2006
  • chauffeurke in Engeland
  • de duivenmelkers
  • terug naar 't school
  • onbewoond verhaal
  • dag 17295
  • De watermolen
  • Brief voor mijn moeder
  • op bezoek bij Ernest Claes
  • de intpot van Gezelle
  • begin van een week
  • twee linkse handen
  • de langste dag
  • relatie in stand houden
  • Valentijn
  • zonder televisie
  • vakantiecatalogus
  • sporten voor senioren2
  • de mode volgen
  • omgaan met drukte
  • iemand in de bloemen zetten
  • sporten voor senioren
  • mijne wekker verzetten
  • wat betekent vriendschap
  • een maandag, anders dan anders
  • vroeger en nu
  • vroeger en nu
  • weer wreed gedroomd
  • verslag 5j seniorennet
  • mijn pijp is uit
  • woordenland
  • gedaan met kraaien
  • de haan kraait terug
  • mijne goeie vriend Rogéke
  • slaperige inspiratie
  • ben gaan wandelen voor u
  • opgevoed door mijn kinderen
  • een winterse dag
  • 't is lente
  • teleurstellingen
  • weer gedroomd
  • de stilte
  • Mijn geluk
  • De P platen
  • chauffeurke in de kosmos
  • woorden uit mijne kindermond
  • krakelingen
  • levensvreugde
  • slaapstoornissen
  • Het bejaardentehuis
  • Waarom rookt de mens?
  • Relatie zoeken en in stand houden
  • Gisteren of leven met het verleden
  • Valentijn
  • geboorte van mijn 1ste kind
  • klussen of klunzen
  • Waarom heeft iemand anders het beter?
  • Vergissing in de bibliotheek
  • hoofddeksels
  • Chauffeurke op cruise
  • lege nest syndroom
  • de tijd tikt snel
  • milieuactivisten
  • leraars
  • mijmeringen over mijn jeugd
  • hoofddeksels
  • chauffeurke in de paardensport
  • Driekoningen
  • mijn kerstgeschenk
  • chauffeurkes fantasie
  • winterkiekens
  • drie koningen
  • het bijgeloof
  • kind en spel
  • stookkosten
  • omgaan met kinderen
  • wat maakt mij gelukkig?
  • hoe slaap ik?
  • woorden uit mijn kindermondje
  • waarheid uit de kindermond
  • over mannen en vrouwen
  • zone 30
  • slaapstoornissen
  • een dag aan zee
  • bijgeloof
  • mijmeringen over mijn jeugd
  • Het bovenatuurlijke
  • over stalken gesproken
  • stalking
  • Congo vroeger en nu
    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    Zoeken in blog

    Hello evrybody, gratis en voor niks schenk ik u deze woorden.
    12-04-2005
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.reizen naar nergens
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Ik zag een spoorlijn
    zonder begin of zonder einde.
    Ik kon zelf mijn bestemming invullen
    en reizen naar nergens.
    Ik kon reizen daar waar er nergens oorlog was.
    Ik kon reizen daar waar er nergens ruzie was.
    Reizen naar nergens zonder te ontsporen.
    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (18 Stemmen)
    12-04-2005, 21:42 geschreven door chauffeurke
    Reacties (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Elektrische kunst
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Een elektriciteitsmast kan men op verschillende manieren fotograferen.
    Onder de mast op de rug liggend en naar boven fotograferend, krijgt men een gans ander zicht.
    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (18 Stemmen)
    12-04-2005, 21:34 geschreven door chauffeurke
    Reacties (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Industriële kunst
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Soms kan men door een foto de zaken anders zien.
    Een foto kan kunst worden.
    Zo kunnen deze schouwen op een orgel gaan lijken.
    Het is maar als de muziek van onze fantasie terug ik rook opgaat, dat de industrie terug de natuur gaat overwinnen.
    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (11 Stemmen)
    12-04-2005, 21:26 geschreven door chauffeurke
    Reacties (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De clochard en het geluk

    Wat heb ik nodig om gelukkig te zijn

     

     

                                                  Op nen dag was ik op stap in Brussel,en ik zie daar ineens de clochard zitten waar ons Yitse steeds van spreekt.
    Alleen op een bank,voorover gebogen met zijn armen steunend op zijn knieën en voor zich uitkijkend !
    Ik stapte er naartoe,en vroeg of ik mocht bij hem op die bank zitten.
    Hij bekeek mij ne keer van vanonder tot vanboven !
    -Zet aa moar af gamin !
    Ik zat daar nu in Brussel naast ne clochard !Maar wa moet ge daar nu tegen zeggen ??
    -T’is schoon weer hé !!
    Hij keek mij aan,terwijl een vlieg de laatste resten van oud brood uit zijn baard haalde.
    Ik keek even rond de bank waar we op zaten,en het was zoals ze mij een clochard hadden beschreven !
    Onder de bank een oud stuk karton,en naast de bank een plastiek zak met voedingsresten.

    In zijn hand hield hij een blikje bier waar hij af en toe aan slurpte.
    Maar wa moest ne mens daar nu tegen zeggen om een gesprek aan te knopen ???
    -Euh…….zit ge hier altijd alleen ???
    Hij keek mij terug aan,en zette zijn vuile vinger tegen zijn lippen om mij teken te doen van te zwijgen !
    -Ssssssssst

    Hij nam de plastiekzak en haalde er een oud stuk brood uit !
    Hij brak er een stukje af,en wierp het op de grond zo’n meter van de bank waar we zaten !
    Ik keek naar het stukje brood dat hij voor zich uitgegooid had,en plots kwam er een vogeltje aangevlogen,die juist voor het stukje brood lande !
    Het keek even naar ons,en deed zich dan tegoed aan de korst en de kruimels.
    Ik keek even naar de clochard !
    -azo schoon dat da is !Dat is zeker een getemd vogelke ???
    -Nee gamin,wat ge daar ziet is geluk !
    Ik keek hem vragend aan !
    -Geluk ??Hebt ge hier vrienden ook ??

    -Da es maene  kameroed !
    -Ah bon !!
    Ik boog ook voorover en keek ook met mijn armen rustend op mijn knieën naar het schouwspel !
    Na enige tijd brak hij terug een stukje brood,en wierp het op ongeveer dezelfde plaats.
    Het vogeltje vloog even op,maar was er direkt terug.
    Het vogeltje keek naar ons,en wij deden hetzelfde in de andere richting !
    Ik keek terug naar de clochard,en begon meer en meer beschaamd te worden omdat mijn kostuum zo afstak tegen de vodden die hij aan zijn lijf had.
    Zijn stuk karton dat als bed moest dienen lag te rotten in een plas water.
    En de stukken oud brood moest hij eerst ontdoen van de schimme voor hij ze naar binnen werkte !
    Af en toe keek ik in zijn richting,en dan terug naar het vogeltje.
    -T’es e schuun vogelke hé gamin !!
    -Ja.
    -Ge zaa precies niveel van zeg !
    -Euh……ik weet ni goe wa zeggen !
    -Da es normoel as ge ver den ieste kier het geluk ziet !
    -Het geluk ?????
    -Ja gamin ge moet nog veel lieren hé.
    Hij keek mij al lachend aan !
    -Ik zie hier geen geluk,ik zie u hier zitten moederziel alleen met een stuk karton en rot eten.En noemt gij da geluk ????
    -Gamin !!Het geluk es ni wat ge in t’leven hebt,maar hoe ge het leven ziet !!
    -Da versta ik ni zenne !!
    Let noar da vogelke,ik heb mijn eten gedeeld,en krijg er al de vriendschap van.Het is mijne compagnon geworden.Elke dag komt het mij wakker maken,en samen delen we ons eten.S’avonds lig ik onder mijn bank op mijn karton,en kijk ik naar de sterren.
    Ge kunt ni geluuven hoe schuun da dat es !
    Terwijl zijn woorden tot mij probeerden door te dringen,keek ik terug naar zijne compagnon die zijn veren glad streek.
    Ze keken naar elkaar zonder woorden,maar ik zag dat ze elkaar begrepen !
    Hij nam terug zijn oud brood en brak er terug een paar stukken af.
    Het eerste stukje vloog terug op de grond,en het vogeltje fladderde er direkt naartoe.
    De clochard keek mij op zijn beurt aan !!
    -Kijk goed naar da vogelke gamin !!
    Ik keek naar de vogel,en tijdens het pikken keek het vogeltje ook soms naar mij.
    De clochard gaf mij een stukske brood,en automatisch deed ik dezelfde beweging die hij mij hier op 10 minuutjes had geleerd.
    De beweging van ons hart om te leren delen.
    Ik nam het stukje brood tussen mijn vingers,en smeet het naar het vogeltje.
    Het bleef eerst roorloos zitten staren naar het stukje,en dan weer naar mij.
    Plots pikte het toch in het stukje dat ik zo zorgvuldig op de grond gesmeten had !
    Potverdekke azo gelukkig dat ik mij voelde,omdat ik ook dat aanvaard werd door dat vogelke !!
    Ik keek naar de clochard en hij lachte even terug !
    -Naa zedde uk zaane copin !!
    Hij brak nog een stuk van zijn brood,en gaf mij een groot stuk in mijn handen.
    -Amai moet diene vogel dat allemaal opeten !
    -Nee gamin da is ni ver daane vogel moar ver aa !!
    Ik keek hem aan,terwijl hij in de rest van het brood beet.
    Ik durfde niet te weigeren om hem ni te beledigen,en beet voorzichtig in die oude korst !
    We zaten met drie te eten van oud brood,en toch hadden we het gevoel gelukkig te zijn.
    De clochard,het vogeltje en ik !!
    Ik voelde iets in mijn hart dat ik nooit eerder had gevoeld !
    Ik voelde die vriendschap,ik voelde dat ik aanvaard was !!
    -Gamin ik goan aa es iet zegge in t’schuun vloms !

    -Het geluk is leren delen wat ge ook hebt !!
    Het is aanvaarden wat ge krijgt !Het geluk is niet wat je van het leven krijgt,maar wel hoe je het leven ziet !
    Het geluk is soms zwijgen,maar kijken naar de schoonheid.
    Ge moet geen kostuum aanhebben om het geluk te vinden gamin !!!
    Ik keek hem aan en wou hem spontaan een kus geven uit dank.
    Maar zijn vuile baard weerhield mij !!
    Hij had het gemerkt en schoot in een lach !

    -Ge moet naa uk ni te familiair worden hé !!
    -Euh……nee nee ik euh….

    -Zeg mor niks gamin,het vernomste is dat ge iet gelierd hebt !
    -Euh….mag ik af en toe ne keer weerkomen ???
    -Ge komt wannier ge wilt,maan bank staat altijd open.
    mor verget ni wat dak aa gezegd hem !!
    Geluk kunt ge ni kuupen,ge krijgt het gratis en ver niks mor ge moet wel kunnen delen in t’leven.

    -Bedankt.

    Ik keek nog even naar de clochard en zwaaide nog even na.
    Hij knikte met een glimlach en bleef achter met het vogeltje voor de bank.
    Toen ik thuis kwam heb ik direkt mijn kostuum uitgetrokken en aan de vijver op mijn bank gaan zitten.
    Dagen zat ik voor mij te staren,en af en toe smeet ik een stuk oud brood !!
    Nu weken later,komt er een vogeltje achter het oud brood !
    Ik heb het geluk gevonden,en denk nog vaak aan de woorden van mijne clochard !!

     

    Groetjes chauffeurke


    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (45 Stemmen)
    12-04-2005, 17:21 geschreven door chauffeurke
    Reacties (6)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Brief aan Sinterklaas 1995
    Deftinge
    1 december 1995
                                     Waarde Heer Klaas,

                                     40 jaar geleden heb ik u een schrijven gericht aangaande enige geschenken die u mij verschuldigd was voor mijn braafheid.
    Tot op heden heb ik nog steeds zitten wachten op mijn elektrieken trein.
    Ik kan best verstaan dat enige vergetelheid van uwentwege niet uit te sluiten valt op uw welgemeende leeftijd.
    Maar 40 jaar geleden werd alles strikt genoteerd,zelfs mijn schoolresultaten en mijn eetlust aan rafel.
    Ik meen te weten dat uw firma over een boekhouderpiet beschikt, en deze dus perfect uw boekhouding to date kan houden.
    De raap die 40j geleden in de schoen aan de schouw is blijven staan, heeft wel enkele gevolgen die ten uwe laste zullen worden gelegd.
    De raap is ondertussen door de schoen gerot, met als gevolg dat ook het schapenvel waar hij opstond het zitten heeft.
    Verleden week heb ik met mijn raadsheer overlegd en een expert laten komen om de schade vast te stellen.
    De prijs van de rapen is de laatste jaren serieus gestegen, en dus zien we ons verplicht u ook de raaprente aan te rekenen.
    Wat de schoen betreft, is dit een model die heden uit de mode is, en voel ik mij verplicht er twee nieuwe aan te schaffen.
    Aan het schapenvel waren we zeer gehecht, en zullen dan ook de nodige stappen zetten om dit te laten klonen.
    De raadsheer raad mij ook aan een schadevergoeding te eisen voor het gemiste speelgenot.
    De elektrische instalatie van electrabel voor het spoor op zolder hebben we nu 40j bekostigd.
    Ook deze afrekening wordt u doorgestuurd.
    Mijn oudste zoon van 21 zit nu ook al bijna 16j te zagen om met mijn trein te mogen spelen.
    Wat tot gevolg heeft dat we nu beiden met een acuute treindepressie zitten.
    De Heer Schouppe gaf ons de raad ons te laten behandelen om terug op het goede spoor te komen.
    Dit hebben we dan ook gedaan, wat heel wat medische kosten tot gevolg had.
    De afrekening wordt op 5 december in een andere schoen gelegd met de hoop dat u zal langskomen.
    Indien dit niet het geval zou zijn, voel ik mij verplicht het onderlinge akkoord te verwerpen en in hoger beroep te gaan.
    Het is ook onnodig het treinmodel van 1965 in de schoen te komen leggen, dus graag een Talys of een TGVke.

    Met de hoop op een possitief antwoordt teken ik vol verwachting.

    chauffeurke
    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (16 Stemmen)
    12-04-2005, 00:00 geschreven door chauffeurke
    Reacties (0)
    10-04-2005
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Het roer
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Ik sta aan het roer van mijn leven.
    Soms windstil,soms door stormen.
    Maar ik hoop ooit een haven binnen te varen waar het geluk aan de kade zal staan
    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (31 Stemmen)
    10-04-2005, 13:24 geschreven door chauffeurke
    Reacties (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.ongerepte natuur
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Ik hou van de bergen en de ongerepte natuur.
    En vaak kijk ik nog naar boven, terwijl de wereld al aan mijn voeten ligt
    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (23 Stemmen)
    10-04-2005, 13:14 geschreven door chauffeurke
    Reacties (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.slipschool
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Mijn beroep vergt enige stuurvaardigheid.
    Concentratie en praktijk leert men deels in de slipschool.
    Deze bouwt men dan uit door de ervaring van elke dag op onze wegen.
    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 3/5 - (23 Stemmen)
    10-04-2005, 13:08 geschreven door chauffeurke
    Reacties (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.mijn dorp
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Ik tekende vroeger zoals ik nu schrijf.
    Ik tekende wat in mijn gedachten kwam.
    Zo tekende ik mijn dorp in mijn fantasie.
    Een klein kerkje temidden van de natuur.
    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (13 Stemmen)
    10-04-2005, 13:01 geschreven door chauffeurke
    Reacties (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Chauffeurkes tekeningen
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Vroeger hield ik niet zoveel van schrijven, maar ik had toch steeds een pen of potlood in mijn hand.
    Dat was de periode waar ik de wereld niet beschreef, maar wel tekende.
    De tekeningen zijn of in potlood of in chinese inkt gemaakt.


    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 3/5 - (18 Stemmen)
    10-04-2005, 12:28 geschreven door chauffeurke
    Reacties (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De kikker
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Een ijdele kikker
    zwom in zijn blote flikker
    naast een groene puit
    die proeste het uit
    toen hij zag dat de pad
    in een badkuip zat.
    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (19 Stemmen)
    10-04-2005, 10:32 geschreven door chauffeurke
    Reacties (1)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Wit
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Een witte loper
    is uitgerold,
    en maagdelijke harten
    stappen naar elkaar.
    Voetafdrukken
    laat men na.
    En eens de sneeuw gesmolten is,
    zal de prikkeldraad als grens blijven.
    Het hart zal bloeden,
    en de mens zal mens blijven.


    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (17 Stemmen)
    10-04-2005, 00:56 geschreven door chauffeurke
    Reacties (0)
    09-04-2005
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.ketting
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Als een ketting
    hangt mijn leven aan elkaar.
    Soms gebonden,
    en dan weer gebroken.
    Maar ik blijf verbonden
    tot ik de juiste schakel vind.
    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (24 Stemmen)
    09-04-2005, 23:58 geschreven door chauffeurke
    Reacties (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Rad
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Soms heb ik een rad voor ogen als ik naar de wereld kijk.
    Soms zie ik de wereld door spaken.
    Soms loopt het spaak in deze wereld.
    Soms zou ik de as willen zijn om de wereld trager te laten draaien.
    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (21 Stemmen)
    09-04-2005, 23:43 geschreven door chauffeurke
    Reacties (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.ik ben ook klein geweest
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Ge moet niet denken dat ik direct groot was toen ik geboren ben hé!
    Nee nee, kijk hier loop ik in het midden met links mijn moeder en rechts mijn grootmoeder.
    Het is niet omdat ik niet alleen kon stappen dat ze mij vasthielden, maar om mij te gidsen door het leven.
    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (33 Stemmen)
    09-04-2005, 08:02 geschreven door chauffeurke
    Reacties (2)
    08-04-2005
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.zonsondergang
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Fotografie is één van mijn hobby's.
    En soms kan je een uniek kiekje nemen zoals deze.
    Het is een foto waar mijn fantasie op hol slaat.
    Ik zou willen vliegen naar de zon.
    Ik zou willen schrijven met haar stralen.
    Ik zou willen warmte geven.
    Ik ........ik............zweef..
    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (35 Stemmen)
    08-04-2005, 15:42 geschreven door chauffeurke
    Reacties (2)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Hier woont chauffeurke
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Ja sommigen vragen zich af of chauffeurke in zijnen auto slaapt ,kookt of schrijft.
    Nee hoor ik woon hier zie!
    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 3/5 - (48 Stemmen)
    08-04-2005, 10:07 geschreven door chauffeurke
    Reacties (1)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.kalender 89

    Hello evrybody,

     

     

    1989

     

     

    Canada lag achter ons, en we namen terug plaats in het dagelijkse leven.

    Op het werk was er een fitnesszaal die ter beschikking stond van alle personeelsleden.

    ’s Morgens en na mijn werkuren was ik er vaak te vinden.

    Een prachtige grote zaal met toestellen allerhande, maar ook met een sportleraar zodat nieuwkomers niet aan hun lot werden overgelaten.

    In het begin waren het vaak dezelfde mensen die men zich in het zweet zag werken.

    Anderen kwamen dan even uit nieuwsgierigheid aan de deur kijken.

    Misschien wel om na te gaan of hunne directeur wel de spieren had die hij zo naar voorbracht bij zijn secretaresse.

    Of anderen die kwamen kijken of de secretaresse dan wel het figuurke had die ze in gedachten hadden, maar die steeds verscholen zat onder diene fourure frak.

    Ja, in de fitnesszaal was het soms ook een mode defilé.

    Sommige mannen kweekten niet alleen spieren op hun armen, maar bij sommigen waren de oogspieren nog meer ontwikkeld.

    Ja, als ga al dat schoon volk daar ziet lopen moet ge er nu ook niet expres gaan naast kijken hé.

    Zo kwam er regelmatig onder de middag een secretaresse van het protocol.

    Jawadde, azo een schone madam!

    Ze had lange benen, ze had een lang slank lichaam, ze had lange haren, ze had lange euh…….euh…..

    Allé, om maar te zeggen dat ze bijna twee koppen groter was dan ik.

    Ja, telkens ze naast mij kwam oefenen aan één of ander toestel, stond ik er als één van sneeuwwitje haar dwergen naar te kijken.

    Ik moest al wreed naar boven kijken om ze goedendag te zeggen.

    Maar vriendelijk was ze wel.

    Ze lachte altijd schoon, en dat is toch altijd mooi meegenomen als ge daar nat in ’t zweet staat hé.

    Na enige tijd begonnen we elkaar te spreken.

    In het begin was dat over het goede weer in de fitnesszaal, en wat later gingen we al eens iets eten.

    ’t Was maar toen we ons wat beter hadden leren kennen, dat we ook over ons spieren zijn beginnen praten.

    Ja, daarvoor gingen we ook naar de fitnesszaal hé.

    Allé van het één kwam het ander, en we leerden ons zodanig goed kennen, dat we te weten kwamen dat we allebei alleen door het leven gingen.

    We hadden dat direct gezien dat we goed bij elkaar pasten!

    Ik zeverde graag, en zij luisterde graag naar mijne zever.

    Allé dat was ook weeral opgelost.

    We gingen dan ook maar bij elkaar wonen, maar zij woonde op een studentenkamer in het Brusselse, en daar moest ik met al mijn valiezen niet toekomen zenne.

    Da spel was daar veel te klein.

    Na enige tijd werd ze aan mijn ouders voorgesteld, en we besloten dan ook maar te verhuizen naar mijn appartement boven mijn ouders.

    Het was een nieuwe liefde!

    Ik liep terug met een schone vrouw aan mijnen arm, en had terug iemand om de eenzaamheid te verwerken.

    We werkten op dezelfde plaats, en alles deden we samen.

    Maar ze had wel een totaal ander karakter dan mijn eerste vrouw.

    Ook zij was in Kongo geboren, en ik peis dat al die ginder gewoond heeft iets speciaals heeft.

    Ze deed alles volgens haar zin, en wat haar niet zinde kon ze zo van zich afzetten

    Ze leefde van dag tot dag en trok zich in feite niet zoveel aan.

    Op het werk kon ze het ook niet altijd vinden met de directie, maar dat was geen probleem voor haar.

    Ze nam pak en zak en ruilde de werkvloer voor het stempellokaal.

    Toen ik haar zei dat we het moeilijk zouden krijgen met één uitkering was dat ook geen probleem.

    Ze zou wel op zoek gaan naar ander werk.

    Maar het was een periode waar er zeer moeilijk werk te vinden was.

    Maar toch slaagde ze erin om werk te vinden.

    In feite was ze zeer zelfstandig.
    Haar ouders waren in Congo gebleven, terwijl zij met haar zuster naar België waren afgezakt op zeer jeugdige leeftijd.

    Ondertussen zat ik nog steeds bij de telefoondienst van de kamer, waar ook niet alles rozengeur en maneschijn was.

    Bij mijn ouders draaide de winkel, maar meer en meer fabrieken sloten hun deuren in de omgeving.

    Het kwartier begon te vervallen, en de Belgen die er nog leefden begonnen ook stilletjes te verdwijnen.

    Sommigen van ouderdom en anderen door verhuis.

    Mijn vader had ondertussen de winkel uitgebreid met bloemen en krantenverkoop.

    De bloemen moest hij ’s morgens naar de markt halen, en de kranten kwamen ze wel afzetten, maar die moesten zeer vroeg in de rekken staan.

    Mijn moeder stond elke dag achter de frigotoog.

    Kaas snijden, hesp wegen, gehaktballen maken, geschenkverpakkingen maken, en vooral de telefoon opnemen voor bestellingen.

    Ja, daar was mijne pa gene straffe in.

    Mijn moeder kon ook beter Frans spreken, en bij mijne pa was de klant wel koning, maar hij moest dan ook zijn best doen om zoals onzen Albert zijn beste Vlaams naar boven te halen hé.

    Mijne zoon die kon het ondertussen zeer goed stellen met mijn nieuwe vriendin.

    Ze hadden elkaar blijkbaar van de eerste dag gevonden.

    Het was ook tijdens dat jaar dat ik een telefoontje kreeg van de eigenaar van de ijsbaan om mij een triest bericht na te laten.

    Eén van de jonge spelers van de ijshockeyploeg was opgeroepen om zijn legerdienst te doen.

    Tijdens die legerdienst had de jongen hem van het leven beroofd.

    Als trainer van de ploeg zat ik met veel vragen.

    Vooral de vragen waarom iemand dit doet?

    Waarom zich van het leven ontnemen als men nog een gans leven voor zich heeft.

    Waarom kan men een moeilijke periode niet overwinnen?

    Waarom vindt men geen uitweg in zijn gemoed.

    Waarom laat iemand alles achter door het leven met de dood te bezegelen?

    Waarom…….Waarom……..Waarom………

    Met zoveel vragen heb ik dit jaar afgesloten.

     

    Groetjes chauffeurke


    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (33 Stemmen)
    08-04-2005, 08:19 geschreven door chauffeurke
    Reacties (1)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.kalender 88

    Hello evrybody,

     

     

    1988

     

     

    Het was op 25 januari dat ik het blaadje van de kalender scheurde.

    Het was de verjaardag van mijn moeder.

    Verjaardagen werden bij ons niet echt gevierd.

    We liepen elkaar tijdens de dag tegen het lijf, en dan wensten we elkaar een gelukkige verjaardag.

    In januari vielen de verjaardagen kort na elkaar.

    Mijn moeder de 25ste en mijne zoon de 26ste.

    Mijne zoon was een uitzondering.

    Hij kreeg wel een geschenk.

    Ja, hij was de oogappel van zijn oma.

    Mijne zoon was 5j geworden, en ik had hem niet eens zien opgroeien in de mooiste tijd van een kinderleven.

    De jaren vlogen voorbij, en om de veertien dagen moest ik telkens vaststellen hoe hij weer veranderd was.

    Als men een persoon elke dag ziet valt dat niet op hé.

    Maar om de veertien dagen is er wel altijd iets dat verandert aan een kind.

    Zijn blonde lokken staken af tegen mijn zwart haar.

    Het kleine ventje groeide dag na dag naar een volwassen leven, maar veel van die groeitijd zou ik moeten missen.

    Ik zag hem vertrekken in volle groei, en dan zag ik hem twee weken later terug met nen tand minder.

    Ja, dat is ook een manier van groeien hé.

    Op de ijsbaan had ik de vraag gekregen of ik interesse had om met de snelschaatsers naar Canada te gaan.

    De snelschaatsers gingen er in Ottawa een wedstrijd rijden, en hoe meer inschrijvingen hoe goedkoper de reis.

    Het was de kans om de jeugd een prachtig land te laten ontdekken.

    Om ze te brengen naar de ijshockeytempels bij uitstek.

    Om ze te tonen wat ijshockey juist is.

    We kregen met snelschaatsers en ijshockeyspelers zo een 50 man samen.

    Voor ongeveer 25.000bfr konden we de reis naar Ottawa aanvatten.

    Het was voor velen een ongekende ervaring.

    Maar het was ook een grote verantwoordelijkheid.

    Ik vertrok met een groep, waar een deel van de spelers nog ver onder de 18 jaar zaten.

    De dag dat we vertrokken was een zenuwachtige bedoening.

    Zaventem zag ons heen en weer lopen.

    Tickets zoeken paspoort klaar houden, en vooral onze schaatsen niet vergeten.

    En toen ging het allemaal zo vlug.

    Na de inscheping gingen velen van ons voor de eerste maal van de grond.

    Na uren vliegen, wisselden we het miezerige België voor een ongekend landschap.

    We kenden Canada van boeken of tijdschriften.

    En velen droomden er ooit eens te komen.

    Vandaag was het zover!

    We stapten uit het vliegtuig en werden met een bus overgebracht naar de luchthaven.

    Er werd gelachen, en er werd over avontuur en schaatsen gesproken.

    Avontuur zouden we zeker krijgen, vermits de thermometer op de luchthaven -22 aangaf.

    Ne mens stapt in België op het vliegtuig met een annorakske, maar hier zou andere kledij nodig zijn.

    We werden met de bus naar ons hotel gebracht waar we terug onze ogen de kost gaven.

    Alles was zo groots en luxueus.

    Ik lag in een hotelkamer die eerder op een appartement leek.

    Alles was er voorzien.

    Van salon tot slaapkamer tot ingerichte keuken.

    De jonge gasten voelden zich in hun sas zonder ouders, maar ik moest af en toe wel eens de puntjes op de i zetten.

    De dag zelf gingen we nog eens wandelen naar “Le canal Rideau”

    Een kanaal die door Ottawa loopt, en waar in de winter allerhande activiteiten zijn zoals de snelschaatswedstrijd waarvoor de Gentse rijders waren meegekomen.

    De koude liet zich voelen, maar het plezier van de reis gaf ons zoveel warmte dat het geen probleem was.

    We zagen mensen op het kanaal die zich kilometers voor ons uitstrekte.

    En we wisten allen zeker dat we hier ’s anderdaags ook zouden staan met onze schaatsen aan.

    IJssculpturen sierden de parken, en op het kanaal was er altijd iets te doen.

    Er stonden tenten en iglo’s.

    Er werden honden en paardenraces gehouden op ijs.

    Er werd verspringen gedaan op schaatsen en nog zoveel meer.

    Er was zelfs een kasteel gebouwd in sneeuw waar men kon in en uit lopen.

    Via glijbanen kon men van boven naar beneden komen.

    Maar we waren gekomen om te schaatsen, en alles wat schaatsen betrof trok onze aandacht.

    Schaatswinkels hadden hier de oppervlakte van een kleine GB.

    Ook de ijsbanen waren hier buiten proportie.

    In Ottawa lag een ijsbaan die juist gebruikt werd voor juniorwedstrijden.

    Een enorme hall met 20.000 zitplaatsen.

    We gingen er naar een paar wedstrijden kijken, en zagen onmiddellijk dat het niveau ver boven dat van ons kleine landje lag, waar de ijshockeysport nog onbekend is.

    Het was echt genieten van wat we daar te zien kregen.

    Toen de snelschaatsers aan de wedstrijd deelnamen op het kanaal, waren we allemaal paraat om te supporteren.

    Het was niet het ijscircus van de elfstedentocht, maar er was sfeer en ijs, en dat was meer dan voldoende voor ons.

    We deden ook af en toe een uitstap.

    Zo gingen we op een dag naar bevroren watervallen kijken.

    Een enorm meer waar het leven tot stilstand was gekomen.

    Het meer lag er stil en wit bij.

    Het uitgestrekte wateroppervlak bood plaats voor menige visser die zijn lijntje door een gat in het ijs liet zakken.

    Zelfs wagens stonden op het ijs geparkeerd.

    In feite zagen we hier het echte beeld zoals het ons soms op tv werd getoond in film of documentaire.

    De waterval was tot stilstand gekomen.

    Het water hing in ijskegels naar beneden.

    Stromend water was nu een gordijn geworden die hemel en meer verbonden.

    In feite stonden we in een andere wereld.

    Zelfs een andere cultuur en andere gewoonten en wetten.

    Zo ondervonden we bij onze avondlijke uitstappen dat op restaurant een fooi geven verplicht was.

    Dat café’s toelating voor minderjarigen verboden, en dat ze ’s avonds zelfs zeer vroeg dicht waren.

    Dat het water in het restaurant een rare geur had, omdat er een ontsmettingsproduct werd aan toegevoegd.

    En dat vele restaurants met een ober werkten om de kaart en de drank te brengen, maar dat de rest zelfbediening was.

    Zo hebben we eens 1u30 aan tafel gezeten in een Indisch restaurant, waar ze ons na enige tijd kwamen vertellen dat het tijd was om achter ons eten te gaan, want dat ze niet gans de nacht open bleven.

    Zoveel ervaringen rijker vertrokken we nar een week terug naar de luchthaven met pak en zak.

    Sommigen hadden nieuwe uitrustingen gekocht.

    Valiezen puilden uit van souvenirs.

    En het aantal stick’s waren niet te tellen.

    Op de luchthaven zullen ze wel gedacht hebben dat de nationale ploeg naar één of ander WK vertrok.

    We waren het er allemaal over eens dat we hier nog eens moesten terugkomen.

    Zelfs in de zomer moet Canada heel wat te bieden hebben.

    Sommigen zijn ondertussen wel teruggeweest, en anderen hebben er zelfs een stage gevolgd.

    Maar persoonlijk ben ik er tot nu niet meer geraakt.

    De jaren vliegen voorbij en de sport ligt achter mij.

    Canada is vandaag verder dan ooit verwijderd van mij.

    En toch hoop ik ooit nog eens een reis te mogen maken naar dit prachtige land.

     

    Groetjes chauffeurke


    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (13 Stemmen)
    08-04-2005, 08:17 geschreven door chauffeurke
    Reacties (1)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.kalender 87

    Hello evrybody,

     

     

    1987

     

     

    Veel familie had ik niet meer, en dus was nieuwjaar vlug gewenst.
    Mijn ouders, mijn grootmoeder en een tante.

    De rest van de familie was al overleden, of was zodanig uit elkaar gegroeid dat we er geen contact meer mee hadden.

    Toen we zoals elk jaar elkaar veel geluk en een goede gezondheid wensten, zag ik een traan in mijn moeder haar ogen.

    Ze wenste het ons allemaal, terwijl ze zelf een jaar van ziekte, verminking en chemo achter de rug had.

    Ze had zich ook al de toestanden rond mijn persoon enorm aangetrokken.

    Mijn scheiding, de gerechtelijke molen en haar kleinkind die ze miste.

    Maar ze hield zich sterk, en zou er zich wel doorslaan.

    De dokter had gezegd dat alles goed zou komen, en zo zetten we dan het jaar in.

    Ondertussen kreeg ik van mijn zoontje te horen dat er een nieuwe man in mijn vrouw haar leven was.

    Allee, als dat geen goed nieuws is hé.

    Mijn dagen waren nog steeds dezelfde.

    Ik stond ’s morgens op en reed naar het werk.

    De dagen dat ik niet naar het werk ging, reed ik naar de ijsbaan om rondjes te draaien.

    ’s Avonds ging ik na het werk meestal schaatsen en trainen.

    Ondertussen had er in Gent een nieuwe ijsbaan haar deuren geopend.

    Af en toe ging ik daar ook eens schaatsen zodat de Gentenaars mij ook konden leren kennen.

    Het shorttrack en de gala’s had ik ondertussen laten varen, en legde mij nog juist toe op het ijshockey.

    Maar bij Brussels waren er wat problemen met het bestuur, en we weken uit naar Leuven om te trainen.

    Het was niet echt wat ik nodig had, ik had jaren kunnen trainen en spelen in een club bij de deur, en nu moest ik vele kilometers rijden om voor een Brusselse club te spelen.

    Ondertussen ging ik dan ook op geen kilometer meer kijken, en ging ik meer en meer schaatsen in Gent tijdens de publieke beurten.

    Op een dag werd ik aangesproken door de eigenaar van de ijsbaan van Gent.

    We hadden een gesprek over de ijsbaan en haar toekomst.

    Over de projecten die nog open lagen.

    Over de toekomstplannen.

    We hadden het ook over mij, en plots vroeg hij of ik interesse had om ijshockeytraining te geven.

    Het strafste was dat er nog helemaal geen ploeg was.

    Er was zelfs nog geen club.

    Alles moest nog gesticht worden, de spelers moesten nog gezocht worden.

    Hij zou reclame maken en we zouden een dag organiseren waar we iedereen die zou willen spelen welkom konden heten.

    Eerst met een welkomstwoord en daarna op het ijs.

    Ik vond het een rare bedoening om op die manier iets uit de grond te stampen.

    Als je gewoon vraagt wie wil ijshockey spelen, gaat iedereen daar op afkomen, of niemand!

    Mensen die denken dat ze kunnen spelen en die hun voorbeeld nemen op tv zonder ooit schaatsen aan hun voeten gehad te hebben.

    Of spelers die uit andere clubs overwaaien.

    Het was wel een uitdaging, en ik moest daarom nog niet uit de club stappen bij Brussels.

    Zoals gezegd werd er reclame gemaakt, en een dag op de kalender gezet waar deze met interesse zich konden aanbieden.

    De dag zelf was ik al vroeg op de ijsbaan, en liep zenuwachtig rond met de vraag wat ik mij nu over mijn oren had getrokken.

    Het uur naderde, en af en toe kwam er een persoon binnen met de vraag of het wel hier was voor de ijshockeyinitiatie.

    Af en toe kwam er een groepje binnen, en dan weer een paar enz……

    Het waren meestal jonge gasten, maar er zaten ook meisjes tussen.

    Ik dacht dat er veel familie, broers of zusters tussen zaten om te komen kijken.

    Maar niets was minder waar.

    120 personen waren op de oproep afgekomen.

    Les of training geven aan 20 man was al niet eenvoudig, maar wat moest ik aanvangen met 100 man meer???

    Sommige waren al naar de ijsbaan gekomen met sticks en pucks.

    Maar wat mij vooral bezig hield, was hoeveel van die personen konden schaatsen.

    Toen ik de uitleg gaf in het cafetaria, bleek iedereen een waardige speler te zijn.

    Maar dat was de realiteit van hun dromen, want op het ijs was het al veel minder.

    Sommigen moesten zich aan de balustrade vasthouden om hun evenwicht niet te verliezen.

    Met 120 man op het ijs duurde het lang voor ze aan de beurt waren.

    Sommigen konden een beetje schaatsen, en anderen waren dan weer bezig met hun lichaam bij de eerste stappen al van blauwe plekken te voorzien.

    De groep was veel te groot om alles in de hand te houden, en met zoveel personen was er nooit de kans om een deftige training uit te bouwen.

    Maar veel keus in uren was er niet op dat moment, en ik moest het stellen met de middelen die er waren.

    Het was een volledige nieuwe start, van een nieuwe club met nieuwe leden.

    Maar eerst zou het er op aankomen om deze mensen te leren schaatsen.

    Na een paar lessen en trainingen waren er al die geduld verloren, want ze wilden al naar de olympische spelen gaan.

    Maar zo ging het niet.

    Voor men een waardige schaatser wordt, gaan er vele jaren aan vooraf, en dat hadden er velen niet begrepen.

    Maar er waren er toch die bleven volhouden, en na enige tijd begon men vooruitgang te zien bij sommige spelers.

    Het was een jeugdige bende met een hier en daar een schaatser van boven de 30.

    Maar waar ik geen rekening mee gehouden had, was dat ik niet alles aankon.

    Ik zat met mijn werk, en mijn trainingen en wedstrijden bij Brussel.

    In Gent werd dan ook verlangd dat ik mij met die groep mensen zou bezig houden, en dat waren heel wat uren.

    Ik moest niet alleen trainingsschema’s opstellen, ik moest ook nog de theorie, ijstraining en droogtraining geven.

    Ik wist dat ik vroeg of laat een keuze zou moeten maken, want zelfs voor een sportman kan het soms teveel zijn.

    Na enige tijd koos ik dan maar om mij bezig te houden met de mensen van Gent.

    Maar op mijn toen jonge leeftijd was dat een verkeerde keuze.

    Ik speelde minder wedstrijden, en moest de fouten van anderen verbeteren.

    In feite was ik mij aan het afbouwen zonder dat ik het wist.

    In het begin had ik het geluk, om te kunnen logeren bij een koppeltje in Gent.

    Het was niet zover van de ijsbaan, en het spaarde mij het traject dat ik anders verschillende keren op een weekend zou moeten afleggen.

    Maar na enige tijd kwam er een kindje bij, en moest ik naar een andere verblijfplaats op zoek gaan in het Gentse.

    Ik had er eens met de eigenaar van de ijsbaan over gesproken, en hij ging zien wat hij kon doen.

    Al vlug kreeg ik antwoordt dat ik op de ijsbaan zelf kon blijven logeren tijdens het weekend.

    Mijn kamer werd de kleedkamer van de spelers.

    Een klein bed en een tafeltje stonden tussen de banken.

    Wie had er ooit gedacht dat ik zo dicht bij de ijsvloer zou slapen.

    Ik leerde ook Gent kennen, en heel leuke mensen.

    Maar hoewel ik in contact kwam met honderden mensen, bleef ik die eenzaat op het koude ijs.

    Ik verstopte mij vaak achter de humor waar ik zoveel steun aan had.

    Of beter gezegd, het deed deugd een ander te horen lachen met mijne zever.

    Mensen kwamen niet alleen voor het schaatsen, maar ook voor de sfeer.

    De ijsbaan was nog steeds een ontmoetingsplaats.

    Het was ook de periode waar ik met een collega die de wedstrijdtafel deed tijdens de wedstrijden, een week lang op het sportsalon stond op de Heizel.

    Het was in feite een week ontspanning.

    We stonden op het salon om de sport te promoten, maar het is niet op een beurs dat de mensen hun komen inschrijven.

    De mensen moeten meer contact krijgen met de clubs en sportorganisaties.

    Het is niet echt op een beurs dat men nieuwe leden werft, en zeker niet voor een in België ongekende sport.

    Mensen komen wel kijken omdat alles spectaculair is, maar dat is meestal ook alles.

    Op de werkvloer draaide ons politiek landschap verder in zijne vierkante wereldbol.

    Ik zat nog steeds bij de telefoondienst van de kamer van volksvertegenwoordigers.

    Het was ’s morgens de hoorn opnemen en hem ’s avonds terug neerleggen.

    Tussen deze twee bewerkingen was het honderden keren dezelfde woorden herhalen om ons politiek huis aan te kondigen.

    “La chambre – De kamer”

    Toen ik ’s avonds thuis kwam moest ik opletten om niet dezelfde woorden te herhalen als er mij iemand aansprak.

    Ik was in feite een automaat geworden.

    Men slaat de nummers op in het menselijke geheugen, en men herhaalt vaak dezelfde woorden.

    Maar de telefoondienst was ook een informatiebron geworden.

    Voor alles en nog wat werd beroep op de dienst gedaan.

    Voor nummers op te zoeken van de verschillende kabinetten.

    Voor alles wat met politiek te maken had.

    Maar ook om een reis te reserveren of een schoon plaatsje op de eerste rij van één of ander sportpaleis.

    Op den duur was de telefoondienst een inlichtingendienst geworden.

    Maar bon het was ons werk, en ik moet eerlijk zeggen dat ik er mij wel thuis voelde na enige tijd.

    Het was een soort contact hebben met de mensen zonder dat we ze zagen.

    We hadden contact door onze gesprekken, en na jaren herken je de persoon niet meer volgens het nummer dat verschijnt, maar aan de stem.

    Maar zoals altijd was het hier niet altijd rozengeur en maneschijn.

    Soms was het leuk en lachen, maar anderzijds werden we ook al eens afgeblaft door nen ongeduldige die zelf aan zijn nummers niet aan uit kon.

    Maar in het grote gebouw dat het parlement was, was ook de telefoondienst maar een onderdeel .

    We waren kleine werknemers in een nog kleiner bureel waar we in het begin met zes ons werk deden.

    Zes kleine negertjes tussen de witte muren.

    Zes nietszeggende namen van mannen en vrouwen.

    Maar zes mensen die vaak de stem van De kamer van volksvertegenwoordigers waren.

    Daar waar de politieker op de tribune de andere verkozenen stond aan te spreken, daar spraken wij met den beenhouwer, maar ook met de kabinetschef van de koning.

    Daar waar de volksvertegenwoordiger, zijn toespraak ééntalig geschreven door zijn medewerker las.

    Daar moesten we zelf initiatief nemen om de verschillende personen tweetalig te woord te staan.

    Geduld, beleefdheid en discretie waren ons uithangbord.

    Wat niet wil zeggen dat we er niet konden lachen hoor.

    Nee nee, vaak genoeg zaten we met de hoorn aan ons oor en de tranen in ons ogen.

    Maar dat zal wel in elke dienst zo zijn denk ik.

    In feite was het nog een geluk dat er wat gelachen kon worden.

    Stel u voor dat ge niks anders dan “La chambre- De kamer “ moet zeggen.

    En dat ge nen ganse dag met uw klein verstand tussen de nummers zit om ze uit elkaar te houden.

    Ik denk dat ge dan voor uw benoeming zot zijt!

    Hoewel ik niet wil beweren dat er nooit niemand zot geworden is hoor.

     

     

    Groetjes chauffeurke

     

     

     


    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (8 Stemmen)
    08-04-2005, 08:16 geschreven door chauffeurke
    Reacties (1)
    Foto
    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.

    Mijn favorieten
  • Lierde onder de pen
  • Blog als favoriet !
    Archief per week
  • 21/05-27/05 2012
  • 11/04-17/04 2011
  • 14/02-20/02 2011
  • 30/08-05/09 2010
  • 31/05-06/06 2010
  • 19/04-25/04 2010
  • 11/01-17/01 2010
  • 31/08-06/09 2009
  • 24/08-30/08 2009
  • 13/04-19/04 2009
  • 06/04-12/04 2009
  • 02/02-08/02 2009
  • 24/11-30/11 2008
  • 27/10-02/11 2008
  • 01/09-07/09 2008
  • 09/06-15/06 2008
  • 26/05-01/06 2008
  • 05/05-11/05 2008
  • 28/04-04/05 2008
  • 07/04-13/04 2008
  • 03/03-09/03 2008
  • 25/02-02/03 2008
  • 07/01-13/01 2008
  • 31/12-06/01 2008
  • 26/11-02/12 2007
  • 19/11-25/11 2007
  • 29/10-04/11 2007
  • 01/10-07/10 2007
  • 10/09-16/09 2007
  • 03/09-09/09 2007
  • 30/07-05/08 2007
  • 23/07-29/07 2007
  • 16/07-22/07 2007
  • 09/07-15/07 2007
  • 18/06-24/06 2007
  • 04/06-10/06 2007
  • 07/05-13/05 2007
  • 26/03-01/04 2007
  • 12/03-18/03 2007
  • 05/02-11/02 2007
  • 22/01-28/01 2007
  • 01/01-07/01 2007
  • 04/12-10/12 2006
  • 20/11-26/11 2006
  • 06/11-12/11 2006
  • 02/10-08/10 2006
  • 18/09-24/09 2006
  • 28/08-03/09 2006
  • 21/08-27/08 2006
  • 14/08-20/08 2006
  • 31/07-06/08 2006
  • 10/07-16/07 2006
  • 26/06-02/07 2006
  • 19/06-25/06 2006
  • 12/06-18/06 2006
  • 29/05-04/06 2006
  • 22/05-28/05 2006
  • 15/05-21/05 2006
  • 08/05-14/05 2006
  • 01/05-07/05 2006
  • 24/04-30/04 2006
  • 27/03-02/04 2006
  • 20/03-26/03 2006
  • 06/03-12/03 2006
  • 27/02-05/03 2006
  • 20/02-26/02 2006
  • 13/02-19/02 2006
  • 06/02-12/02 2006
  • 30/01-05/02 2006
  • 23/01-29/01 2006
  • 16/01-22/01 2006
  • 09/01-15/01 2006
  • 02/01-08/01 2006
  • 25/12-31/12 2006
  • 12/12-18/12 2005
  • 14/11-20/11 2005
  • 07/11-13/11 2005
  • 31/10-06/11 2005
  • 24/10-30/10 2005
  • 17/10-23/10 2005
  • 10/10-16/10 2005
  • 03/10-09/10 2005
  • 26/09-02/10 2005
  • 19/09-25/09 2005
  • 12/09-18/09 2005
  • 05/09-11/09 2005
  • 29/08-04/09 2005
  • 22/08-28/08 2005
  • 15/08-21/08 2005
  • 08/08-14/08 2005
  • 01/08-07/08 2005
  • 25/07-31/07 2005
  • 18/07-24/07 2005
  • 11/07-17/07 2005
  • 04/07-10/07 2005
  • 20/06-26/06 2005
  • 13/06-19/06 2005
  • 06/06-12/06 2005
  • 30/05-05/06 2005
  • 23/05-29/05 2005
  • 16/05-22/05 2005
  • 09/05-15/05 2005
  • 02/05-08/05 2005
  • 25/04-01/05 2005
  • 18/04-24/04 2005
  • 11/04-17/04 2005
  • 04/04-10/04 2005
    Zoeken in blog

    Zoeken in blog

    Willekeurig SeniorenNet Blogs
    friese_wouden
    blog.seniorennet.be/friese_
    Zoeken in blog

    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!