Vroeger hield ik niet zoveel van schrijven, maar ik had toch steeds een pen of potlood in mijn hand.
Dat was de periode waar ik de wereld niet beschreef, maar wel tekende.
De tekeningen zijn of in potlood of in chinese inkt gemaakt.

Een witte loper
is uitgerold,
en maagdelijke harten
stappen naar elkaar.
Voetafdrukken
laat men na.
En eens de sneeuw gesmolten is,
zal de prikkeldraad als grens blijven.
Het hart zal bloeden,
en de mens zal mens blijven.

Hello evrybody,

1989

Canada lag achter ons, en we namen terug plaats in het dagelijkse leven.

Op het werk was er een fitnesszaal die ter beschikking stond van alle personeelsleden.

’s Morgens en na mijn werkuren was ik er vaak te vinden.

Een prachtige grote zaal met toestellen allerhande, maar ook met een sportleraar zodat nieuwkomers niet aan hun lot werden overgelaten.

In het begin waren het vaak dezelfde mensen die men zich in het zweet zag werken.

Anderen kwamen dan even uit nieuwsgierigheid aan de deur kijken.

Misschien wel om na te gaan of hunne directeur wel de spieren had die hij zo naar voorbracht bij zijn secretaresse.

Of anderen die kwamen kijken of de secretaresse dan wel het figuurke had die ze in gedachten hadden, maar die steeds verscholen zat onder diene fourure frak.

Ja, in de fitnesszaal was het soms ook een mode defilé.

Sommige mannen kweekten niet alleen spieren op hun armen, maar bij sommigen waren de oogspieren nog meer ontwikkeld.

Ja, als ga al dat schoon volk daar ziet lopen moet ge er nu ook niet expres gaan naast kijken hé.

Zo kwam er regelmatig onder de middag een secretaresse van het protocol.

Jawadde, azo een schone madam!

Ze had lange benen, ze had een lang slank lichaam, ze had lange haren, ze had lange euh…….euh…..

Allé, om maar te zeggen dat ze bijna twee koppen groter was dan ik.

Ja, telkens ze naast mij kwam oefenen aan één of ander toestel, stond ik er als één van sneeuwwitje haar dwergen naar te kijken.

Ik moest al wreed naar boven kijken om ze goedendag te zeggen.

Maar vriendelijk was ze wel.

Ze lachte altijd schoon, en dat is toch altijd mooi meegenomen als ge daar nat in ’t zweet staat hé.

Na enige tijd begonnen we elkaar te spreken.

In het begin was dat over het goede weer in de fitnesszaal, en wat later gingen we al eens iets eten.

’t Was maar toen we ons wat beter hadden leren kennen, dat we ook over ons spieren zijn beginnen praten.

Ja, daarvoor gingen we ook naar de fitnesszaal hé.

Allé van het één kwam het ander, en we leerden ons zodanig goed kennen, dat we te weten kwamen dat we allebei alleen door het leven gingen.

We hadden dat direct gezien dat we goed bij elkaar pasten!

Ik zeverde graag, en zij luisterde graag naar mijne zever.

Allé dat was ook weeral opgelost.

We gingen dan ook maar bij elkaar wonen, maar zij woonde op een studentenkamer in het Brusselse, en daar moest ik met al mijn valiezen niet toekomen zenne.

Da spel was daar veel te klein.

Na enige tijd werd ze aan mijn ouders voorgesteld, en we besloten dan ook maar te verhuizen naar mijn appartement boven mijn ouders.

Het was een nieuwe liefde!

Ik liep terug met een schone vrouw aan mijnen arm, en had terug iemand om de eenzaamheid te verwerken.

We werkten op dezelfde plaats, en alles deden we samen.

Maar ze had wel een totaal ander karakter dan mijn eerste vrouw.

Ook zij was in Kongo geboren, en ik peis dat al die ginder gewoond heeft iets speciaals heeft.

Ze deed alles volgens haar zin, en wat haar niet zinde kon ze zo van zich afzetten

Ze leefde van dag tot dag en trok zich in feite niet zoveel aan.

Op het werk kon ze het ook niet altijd vinden met de directie, maar dat was geen probleem voor haar.

Ze nam pak en zak en ruilde de werkvloer voor het stempellokaal.

Toen ik haar zei dat we het moeilijk zouden krijgen met één uitkering was dat ook geen probleem.

Ze zou wel op zoek gaan naar ander werk.

Maar het was een periode waar er zeer moeilijk werk te vinden was.

Maar toch slaagde ze erin om werk te vinden.

In feite was ze zeer zelfstandig.
Haar ouders waren in Congo gebleven, terwijl zij met haar zuster naar België waren afgezakt op zeer jeugdige leeftijd.

Ondertussen zat ik nog steeds bij de telefoondienst van de kamer, waar ook niet alles rozengeur en maneschijn was.

Bij mijn ouders draaide de winkel, maar meer en meer fabrieken sloten hun deuren in de omgeving.

Het kwartier begon te vervallen, en de Belgen die er nog leefden begonnen ook stilletjes te verdwijnen.

Sommigen van ouderdom en anderen door verhuis.

Mijn vader had ondertussen de winkel uitgebreid met bloemen en krantenverkoop.

De bloemen moest hij ’s morgens naar de markt halen, en de kranten kwamen ze wel afzetten, maar die moesten zeer vroeg in de rekken staan.

Mijn moeder stond elke dag achter de frigotoog.

Kaas snijden, hesp wegen, gehaktballen maken, geschenkverpakkingen maken, en vooral de telefoon opnemen voor bestellingen.

Ja, daar was mijne pa gene straffe in.

Mijn moeder kon ook beter Frans spreken, en bij mijne pa was de klant wel koning, maar hij moest dan ook zijn best doen om zoals onzen Albert zijn beste Vlaams naar boven te halen hé.

Mijne zoon die kon het ondertussen zeer goed stellen met mijn nieuwe vriendin.

Ze hadden elkaar blijkbaar van de eerste dag gevonden.

Het was ook tijdens dat jaar dat ik een telefoontje kreeg van de eigenaar van de ijsbaan om mij een triest bericht na te laten.

Eén van de jonge spelers van de ijshockeyploeg was opgeroepen om zijn legerdienst te doen.

Tijdens die legerdienst had de jongen hem van het leven beroofd.

Als trainer van de ploeg zat ik met veel vragen.

Vooral de vragen waarom iemand dit doet?

Waarom zich van het leven ontnemen als men nog een gans leven voor zich heeft.

Waarom kan men een moeilijke periode niet overwinnen?

Waarom vindt men geen uitweg in zijn gemoed.

Waarom laat iemand alles achter door het leven met de dood te bezegelen?

Waarom…….Waarom……..Waarom………

Met zoveel vragen heb ik dit jaar afgesloten.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

1988

Het was op 25 januari dat ik het blaadje van de kalender scheurde.

Het was de verjaardag van mijn moeder.

Verjaardagen werden bij ons niet echt gevierd.

We liepen elkaar tijdens de dag tegen het lijf, en dan wensten we elkaar een gelukkige verjaardag.

In januari vielen de verjaardagen kort na elkaar.

Mijn moeder de 25ste en mijne zoon de 26^ste.

Mijne zoon was een uitzondering.

Hij kreeg wel een geschenk.

Ja, hij was de oogappel van zijn oma.

Mijne zoon was 5j geworden, en ik had hem niet eens zien opgroeien in de mooiste tijd van een kinderleven.

De jaren vlogen voorbij, en om de veertien dagen moest ik telkens vaststellen hoe hij weer veranderd was.

Als men een persoon elke dag ziet valt dat niet op hé.

Maar om de veertien dagen is er wel altijd iets dat verandert aan een kind.

Zijn blonde lokken staken af tegen mijn zwart haar.

Het kleine ventje groeide dag na dag naar een volwassen leven, maar veel van die groeitijd zou ik moeten missen.

Ik zag hem vertrekken in volle groei, en dan zag ik hem twee weken later terug met nen tand minder.

Ja, dat is ook een manier van groeien hé.

Op de ijsbaan had ik de vraag gekregen of ik interesse had om met de snelschaatsers naar Canada te gaan.

De snelschaatsers gingen er in Ottawa een wedstrijd rijden, en hoe meer inschrijvingen hoe goedkoper de reis.

Het was de kans om de jeugd een prachtig land te laten ontdekken.

Om ze te brengen naar de ijshockeytempels bij uitstek.

Om ze te tonen wat ijshockey juist is.

We kregen met snelschaatsers en ijshockeyspelers zo een 50 man samen.

Voor ongeveer 25.000bfr konden we de reis naar Ottawa aanvatten.

Het was voor velen een ongekende ervaring.

Maar het was ook een grote verantwoordelijkheid.

Ik vertrok met een groep, waar een deel van de spelers nog ver onder de 18 jaar zaten.

De dag dat we vertrokken was een zenuwachtige bedoening.

Zaventem zag ons heen en weer lopen.

Tickets zoeken paspoort klaar houden, en vooral onze schaatsen niet vergeten.

En toen ging het allemaal zo vlug.

Na de inscheping gingen velen van ons voor de eerste maal van de grond.

Na uren vliegen, wisselden we het miezerige België voor een ongekend landschap.

We kenden Canada van boeken of tijdschriften.

En velen droomden er ooit eens te komen.

Vandaag was het zover!

We stapten uit het vliegtuig en werden met een bus overgebracht naar de luchthaven.

Er werd gelachen, en er werd over avontuur en schaatsen gesproken.

Avontuur zouden we zeker krijgen, vermits de thermometer op de luchthaven -22 aangaf.

Ne mens stapt in België op het vliegtuig met een annorakske, maar hier zou andere kledij nodig zijn.

We werden met de bus naar ons hotel gebracht waar we terug onze ogen de kost gaven.

Alles was zo groots en luxueus.

Ik lag in een hotelkamer die eerder op een appartement leek.

Alles was er voorzien.

Van salon tot slaapkamer tot ingerichte keuken.

De jonge gasten voelden zich in hun sas zonder ouders, maar ik moest af en toe wel eens de puntjes op de i zetten.

De dag zelf gingen we nog eens wandelen naar “Le canal Rideau”

Een kanaal die door Ottawa loopt, en waar in de winter allerhande activiteiten zijn zoals de snelschaatswedstrijd waarvoor de Gentse rijders waren meegekomen.

De koude liet zich voelen, maar het plezier van de reis gaf ons zoveel warmte dat het geen probleem was.

We zagen mensen op het kanaal die zich kilometers voor ons uitstrekte.

En we wisten allen zeker dat we hier ’s anderdaags ook zouden staan met onze schaatsen aan.

IJssculpturen sierden de parken, en op het kanaal was er altijd iets te doen.

Er stonden tenten en iglo’s.

Er werden honden en paardenraces gehouden op ijs.

Er werd verspringen gedaan op schaatsen en nog zoveel meer.

Er was zelfs een kasteel gebouwd in sneeuw waar men kon in en uit lopen.

Via glijbanen kon men van boven naar beneden komen.

Maar we waren gekomen om te schaatsen, en alles wat schaatsen betrof trok onze aandacht.

Schaatswinkels hadden hier de oppervlakte van een kleine GB.

Ook de ijsbanen waren hier buiten proportie.

In Ottawa lag een ijsbaan die juist gebruikt werd voor juniorwedstrijden.

Een enorme hall met 20.000 zitplaatsen.

We gingen er naar een paar wedstrijden kijken, en zagen onmiddellijk dat het niveau ver boven dat van ons kleine landje lag, waar de ijshockeysport nog onbekend is.

Het was echt genieten van wat we daar te zien kregen.

Toen de snelschaatsers aan de wedstrijd deelnamen op het kanaal, waren we allemaal paraat om te supporteren.

Het was niet het ijscircus van de elfstedentocht, maar er was sfeer en ijs, en dat was meer dan voldoende voor ons.

We deden ook af en toe een uitstap.

Zo gingen we op een dag naar bevroren watervallen kijken.

Een enorm meer waar het leven tot stilstand was gekomen.

Het meer lag er stil en wit bij.

Het uitgestrekte wateroppervlak bood plaats voor menige visser die zijn lijntje door een gat in het ijs liet zakken.

Zelfs wagens stonden op het ijs geparkeerd.

In feite zagen we hier het echte beeld zoals het ons soms op tv werd getoond in film of documentaire.

De waterval was tot stilstand gekomen.

Het water hing in ijskegels naar beneden.

Stromend water was nu een gordijn geworden die hemel en meer verbonden.

In feite stonden we in een andere wereld.

Zelfs een andere cultuur en andere gewoonten en wetten.

Zo ondervonden we bij onze avondlijke uitstappen dat op restaurant een fooi geven verplicht was.

Dat café’s toelating voor minderjarigen verboden, en dat ze ’s avonds zelfs zeer vroeg dicht waren.

Dat het water in het restaurant een rare geur had, omdat er een ontsmettingsproduct werd aan toegevoegd.

En dat vele restaurants met een ober werkten om de kaart en de drank te brengen, maar dat de rest zelfbediening was.

Zo hebben we eens 1u30 aan tafel gezeten in een Indisch restaurant, waar ze ons na enige tijd kwamen vertellen dat het tijd was om achter ons eten te gaan, want dat ze niet gans de nacht open bleven.

Zoveel ervaringen rijker vertrokken we nar een week terug naar de luchthaven met pak en zak.

Sommigen hadden nieuwe uitrustingen gekocht.

Valiezen puilden uit van souvenirs.

En het aantal stick’s waren niet te tellen.

Op de luchthaven zullen ze wel gedacht hebben dat de nationale ploeg naar één of ander WK vertrok.

We waren het er allemaal over eens dat we hier nog eens moesten terugkomen.

Zelfs in de zomer moet Canada heel wat te bieden hebben.

Sommigen zijn ondertussen wel teruggeweest, en anderen hebben er zelfs een stage gevolgd.

Maar persoonlijk ben ik er tot nu niet meer geraakt.

De jaren vliegen voorbij en de sport ligt achter mij.

Canada is vandaag verder dan ooit verwijderd van mij.

En toch hoop ik ooit nog eens een reis te mogen maken naar dit prachtige land.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

1987

Veel familie had ik niet meer, en dus was nieuwjaar vlug gewenst.
Mijn ouders, mijn grootmoeder en een tante.

De rest van de familie was al overleden, of was zodanig uit elkaar gegroeid dat we er geen contact meer mee hadden.

Toen we zoals elk jaar elkaar veel geluk en een goede gezondheid wensten, zag ik een traan in mijn moeder haar ogen.

Ze wenste het ons allemaal, terwijl ze zelf een jaar van ziekte, verminking en chemo achter de rug had.

Ze had zich ook al de toestanden rond mijn persoon enorm aangetrokken.

Mijn scheiding, de gerechtelijke molen en haar kleinkind die ze miste.

Maar ze hield zich sterk, en zou er zich wel doorslaan.

De dokter had gezegd dat alles goed zou komen, en zo zetten we dan het jaar in.

Ondertussen kreeg ik van mijn zoontje te horen dat er een nieuwe man in mijn vrouw haar leven was.

Allee, als dat geen goed nieuws is hé.

Mijn dagen waren nog steeds dezelfde.

Ik stond ’s morgens op en reed naar het werk.

De dagen dat ik niet naar het werk ging, reed ik naar de ijsbaan om rondjes te draaien.

’s Avonds ging ik na het werk meestal schaatsen en trainen.

Ondertussen had er in Gent een nieuwe ijsbaan haar deuren geopend.

Af en toe ging ik daar ook eens schaatsen zodat de Gentenaars mij ook konden leren kennen.

Het shorttrack en de gala’s had ik ondertussen laten varen, en legde mij nog juist toe op het ijshockey.

Maar bij Brussels waren er wat problemen met het bestuur, en we weken uit naar Leuven om te trainen.

Het was niet echt wat ik nodig had, ik had jaren kunnen trainen en spelen in een club bij de deur, en nu moest ik vele kilometers rijden om voor een Brusselse club te spelen.

Ondertussen ging ik dan ook op geen kilometer meer kijken, en ging ik meer en meer schaatsen in Gent tijdens de publieke beurten.

Op een dag werd ik aangesproken door de eigenaar van de ijsbaan van Gent.

We hadden een gesprek over de ijsbaan en haar toekomst.

Over de projecten die nog open lagen.

Over de toekomstplannen.

We hadden het ook over mij, en plots vroeg hij of ik interesse had om ijshockeytraining te geven.

Het strafste was dat er nog helemaal geen ploeg was.

Er was zelfs nog geen club.

Alles moest nog gesticht worden, de spelers moesten nog gezocht worden.

Hij zou reclame maken en we zouden een dag organiseren waar we iedereen die zou willen spelen welkom konden heten.

Eerst met een welkomstwoord en daarna op het ijs.

Ik vond het een rare bedoening om op die manier iets uit de grond te stampen.

Als je gewoon vraagt wie wil ijshockey spelen, gaat iedereen daar op afkomen, of niemand!

Mensen die denken dat ze kunnen spelen en die hun voorbeeld nemen op tv zonder ooit schaatsen aan hun voeten gehad te hebben.

Of spelers die uit andere clubs overwaaien.

Het was wel een uitdaging, en ik moest daarom nog niet uit de club stappen bij Brussels.

Zoals gezegd werd er reclame gemaakt, en een dag op de kalender gezet waar deze met interesse zich konden aanbieden.

De dag zelf was ik al vroeg op de ijsbaan, en liep zenuwachtig rond met de vraag wat ik mij nu over mijn oren had getrokken.

Het uur naderde, en af en toe kwam er een persoon binnen met de vraag of het wel hier was voor de ijshockeyinitiatie.

Af en toe kwam er een groepje binnen, en dan weer een paar enz……

Het waren meestal jonge gasten, maar er zaten ook meisjes tussen.

Ik dacht dat er veel familie, broers of zusters tussen zaten om te komen kijken.

Maar niets was minder waar.

120 personen waren op de oproep afgekomen.

Les of training geven aan 20 man was al niet eenvoudig, maar wat moest ik aanvangen met 100 man meer???

Sommige waren al naar de ijsbaan gekomen met sticks en pucks.

Maar wat mij vooral bezig hield, was hoeveel van die personen konden schaatsen.

Toen ik de uitleg gaf in het cafetaria, bleek iedereen een waardige speler te zijn.

Maar dat was de realiteit van hun dromen, want op het ijs was het al veel minder.

Sommigen moesten zich aan de balustrade vasthouden om hun evenwicht niet te verliezen.

Met 120 man op het ijs duurde het lang voor ze aan de beurt waren.

Sommigen konden een beetje schaatsen, en anderen waren dan weer bezig met hun lichaam bij de eerste stappen al van blauwe plekken te voorzien.

De groep was veel te groot om alles in de hand te houden, en met zoveel personen was er nooit de kans om een deftige training uit te bouwen.

Maar veel keus in uren was er niet op dat moment, en ik moest het stellen met de middelen die er waren.

Het was een volledige nieuwe start, van een nieuwe club met nieuwe leden.

Maar eerst zou het er op aankomen om deze mensen te leren schaatsen.

Na een paar lessen en trainingen waren er al die geduld verloren, want ze wilden al naar de olympische spelen gaan.

Maar zo ging het niet.

Voor men een waardige schaatser wordt, gaan er vele jaren aan vooraf, en dat hadden er velen niet begrepen.

Maar er waren er toch die bleven volhouden, en na enige tijd begon men vooruitgang te zien bij sommige spelers.

Het was een jeugdige bende met een hier en daar een schaatser van boven de 30.

Maar waar ik geen rekening mee gehouden had, was dat ik niet alles aankon.

Ik zat met mijn werk, en mijn trainingen en wedstrijden bij Brussel.

In Gent werd dan ook verlangd dat ik mij met die groep mensen zou bezig houden, en dat waren heel wat uren.

Ik moest niet alleen trainingsschema’s opstellen, ik moest ook nog de theorie, ijstraining en droogtraining geven.

Ik wist dat ik vroeg of laat een keuze zou moeten maken, want zelfs voor een sportman kan het soms teveel zijn.

Na enige tijd koos ik dan maar om mij bezig te houden met de mensen van Gent.

Maar op mijn toen jonge leeftijd was dat een verkeerde keuze.

Ik speelde minder wedstrijden, en moest de fouten van anderen verbeteren.

In feite was ik mij aan het afbouwen zonder dat ik het wist.

In het begin had ik het geluk, om te kunnen logeren bij een koppeltje in Gent.

Het was niet zover van de ijsbaan, en het spaarde mij het traject dat ik anders verschillende keren op een weekend zou moeten afleggen.

Maar na enige tijd kwam er een kindje bij, en moest ik naar een andere verblijfplaats op zoek gaan in het Gentse.

Ik had er eens met de eigenaar van de ijsbaan over gesproken, en hij ging zien wat hij kon doen.

Al vlug kreeg ik antwoordt dat ik op de ijsbaan zelf kon blijven logeren tijdens het weekend.

Mijn kamer werd de kleedkamer van de spelers.

Een klein bed en een tafeltje stonden tussen de banken.

Wie had er ooit gedacht dat ik zo dicht bij de ijsvloer zou slapen.

Ik leerde ook Gent kennen, en heel leuke mensen.

Maar hoewel ik in contact kwam met honderden mensen, bleef ik die eenzaat op het koude ijs.

Ik verstopte mij vaak achter de humor waar ik zoveel steun aan had.

Of beter gezegd, het deed deugd een ander te horen lachen met mijne zever.

Mensen kwamen niet alleen voor het schaatsen, maar ook voor de sfeer.

De ijsbaan was nog steeds een ontmoetingsplaats.

Het was ook de periode waar ik met een collega die de wedstrijdtafel deed tijdens de wedstrijden, een week lang op het sportsalon stond op de Heizel.

Het was in feite een week ontspanning.

We stonden op het salon om de sport te promoten, maar het is niet op een beurs dat de mensen hun komen inschrijven.

De mensen moeten meer contact krijgen met de clubs en sportorganisaties.

Het is niet echt op een beurs dat men nieuwe leden werft, en zeker niet voor een in België ongekende sport.

Mensen komen wel kijken omdat alles spectaculair is, maar dat is meestal ook alles.

Op de werkvloer draaide ons politiek landschap verder in zijne vierkante wereldbol.

Ik zat nog steeds bij de telefoondienst van de kamer van volksvertegenwoordigers.

Het was ’s morgens de hoorn opnemen en hem ’s avonds terug neerleggen.

Tussen deze twee bewerkingen was het honderden keren dezelfde woorden herhalen om ons politiek huis aan te kondigen.

“La chambre – De kamer”

Toen ik ’s avonds thuis kwam moest ik opletten om niet dezelfde woorden te herhalen als er mij iemand aansprak.

Ik was in feite een automaat geworden.

Men slaat de nummers op in het menselijke geheugen, en men herhaalt vaak dezelfde woorden.

Maar de telefoondienst was ook een informatiebron geworden.

Voor alles en nog wat werd beroep op de dienst gedaan.

Voor nummers op te zoeken van de verschillende kabinetten.

Voor alles wat met politiek te maken had.

Maar ook om een reis te reserveren of een schoon plaatsje op de eerste rij van één of ander sportpaleis.

Op den duur was de telefoondienst een inlichtingendienst geworden.

Maar bon het was ons werk, en ik moet eerlijk zeggen dat ik er mij wel thuis voelde na enige tijd.

Het was een soort contact hebben met de mensen zonder dat we ze zagen.

We hadden contact door onze gesprekken, en na jaren herken je de persoon niet meer volgens het nummer dat verschijnt, maar aan de stem.

Maar zoals altijd was het hier niet altijd rozengeur en maneschijn.

Soms was het leuk en lachen, maar anderzijds werden we ook al eens afgeblaft door nen ongeduldige die zelf aan zijn nummers niet aan uit kon.

Maar in het grote gebouw dat het parlement was, was ook de telefoondienst maar een onderdeel .

We waren kleine werknemers in een nog kleiner bureel waar we in het begin met zes ons werk deden.

Zes kleine negertjes tussen de witte muren.

Zes nietszeggende namen van mannen en vrouwen.

Maar zes mensen die vaak de stem van De kamer van volksvertegenwoordigers waren.

Daar waar de politieker op de tribune de andere verkozenen stond aan te spreken, daar spraken wij met den beenhouwer, maar ook met de kabinetschef van de koning.

Daar waar de volksvertegenwoordiger, zijn toespraak ééntalig geschreven door zijn medewerker las.

Daar moesten we zelf initiatief nemen om de verschillende personen tweetalig te woord te staan.

Geduld, beleefdheid en discretie waren ons uithangbord.

Wat niet wil zeggen dat we er niet konden lachen hoor.

Nee nee, vaak genoeg zaten we met de hoorn aan ons oor en de tranen in ons ogen.

Maar dat zal wel in elke dienst zo zijn denk ik.

In feite was het nog een geluk dat er wat gelachen kon worden.

Stel u voor dat ge niks anders dan “La chambre- De kamer “ moet zeggen.

En dat ge nen ganse dag met uw klein verstand tussen de nummers zit om ze uit elkaar te houden.

Ik denk dat ge dan voor uw benoeming zot zijt!

Hoewel ik niet wil beweren dat er nooit niemand zot geworden is hoor.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody

1986

Nieuwjaar lag juist achter ons.

Een nieuwjaar zonder zoon en zonder vrouw.

Een nieuwjaar waar mijn moeder mij een zeer gelukkig en gezond nieuwjaar wenste.

Gezond zou waarschijnlijk geen probleem zijn, maar het geluk was juist met haar valiezen vertrokken.

Voor de rest was er niet veel verschil met het begin van 1985.

Het leek zelfs dat ook de natuurfenomenen zich zouden herhalen.

Het was begin 86 al even koud als in 85.

Sommige dagen waren nog kouder.

Rond de maand februari bleef de koude terug een paar weken aanhouden.

De vijvers en plassen vroren terug dicht.

Zou 86 een spiegelbeeld van 85 worden??

Het leek er alvast op, en ook de eerste schaatsers gleden terug over de Damse vaart en het Donkmeer.

In Nederland waren ze zelfs terug bezig over de Elfstedentocht te speculeren.

Het zou toch geen waar zijn dat de Elfstedentocht twee maal na elkaar zou doorgaan.

Ik had mezelf beloofd erbij te zijn de volgende keer, maar moest hij nu doorgaan dan zou het wel vlug zijn, en stond ik hier terug zonder voorbereiding.

Ooit was hij drie maal na elkaar doorgegaan.

In 1940 – 1941 en 1942.

Waarom zou het niet kunnen dat ook dit jaar de Elf steden werden verbonden?

De dagen waren koud, kort en donker.

En toch ging alles zo vlug.

Het vriesweer vormde traag druppel per druppel tot ijsoppervlak of ijssculptuur.

Maar op de kalender ging plots alles zo vlug.

Op 23 februari 1986 riep de voorzitter Mr Sipkema zijn bestuur samen.

Menige Nederlander zat op nieuws te wachten, maar ook verschillende buitenlandse schaatsers, waaronder een avonturierke uit Deftinge.

In de loop van de avond wordt er meegedeeld dat de 14^e Elfstedentocht op 26 februari zal worden gereden.

Potverdekke!!!!!!

Hij ging toch wel door zekerst!

En ik stond er zoals in 85 al gapen bij.

Het was weer zo plots gekomen, en binnen 3 dagen zouden meer dan 16.000 schaatsers zonder de zwartrijders bij te tellen, het avontuur aangaan.

Ik kon die kans niet laten voorbijgaan, het was nu of nooit.

De dag nadien ging ik als eerste werk naar mijne chef om verlof te vragen.

Ik vroeg drie dagen verlof, één dag om naar Leeuwarden te reizen, één dag voor de tocht, en één dag om terug te komen.

Maar mijne baas was niet erg sportief aangelegd.

Ik kreeg 1 en een halve dag.

Het was dat of niets.

Ik zou dan maar de dag voor de tocht rond de middag vertrekken na mijn werk.

De dag erna de tocht rijden, en ’s avonds terug in Leeuwarden op de trein stappen zodat ik ’s morgens terug in het centraal station kon afstappen om naar mijn werk te stappen.

De dag van mijn vertrek was ik met schaatsen en sportkledij naar het werk gestapt.

Een kleine rugzak met warme kledij, sjaal handschoenen en muts.

En hoewel ik al jaren op het ijs stond, vertrok ik hier naar iets totaal onbekend.

De treinreis was lang, en ik probeerde te slapen tijdens het reizen.

Maar de zenuwen deden mij naar het bevroren landschap staren.

Rond 20u kwam ik in het station van Leeuwarden aan.

Er liep een massa volk, en het bleek al vlug dat dit veel meer was dan een gewoon schaatswedstrijdje.

Het was een volksfeest.

Mensen stonden met hun privé wagen te wachten om de treinreizigers naar de frieslandhal te brengen.

Overrompeld door het ganse evenement maakte ik gebruik met nog een paar personen van de diensten die ons werden aangeboden.

Aangekomen aan de legendarische frieslandhal leek alles zo enorm en groots.

Mensen stonden te dansen op fanfare muziek.

Standjes stonden te dampen, en cafeetjes waren overbevolkt.

Ik liep een ganse tijd rond, en de uren gingen vlug voorbij.

Het was al bijna 22u toen ik mij de vraag stelde waar ik zou kunnen overnachten.

Ik ging te rade bij een politieagent, en deze wist mij te zeggen dat zelfs het bureel vol schaatsers lag.

De beste manier om nu nog logement te vinden, was gewoon de straat in te stappen, en daar waar er nog licht brandde te gaan bellen en te vragen.

Ik vond het wat gênant als vreemde hier ergens aan te bellen, maar er zat niets anders op met zo’n weer.

Het vroor dat het kraakte, en ik zou mijn slaap best kunnen gebruiken na de treinreis.

Veel tijd was er ook niet te verliezen, want morgen zouden de eersten starten rond zes uur.

Ik deed dan maar wat gezegd was, en geloof het of niet maar bij de tweede bel had ik al prijs.

De dame des huize wist maar al te goed waarvoor ik kwam.

Ze baande zich een weg tussen de zakken en schaatsen om mij voor te stellen aan de vijf logés die ze al binnen gehaald had.

Ze hadden zelfs hun kamer afgestaan om schaatsers te laten slapen.

En dan dierven ze zeggen dat Nederlanders gierig zijn.

‘s Morgens was ik al wakker toen de dame ons kwam wekken.

Haar man deed een inspectie van het materiaal van sommigen, terwijl de ontbijttafel rijkelijk gevuld stond.

Het was een heen en weer geloop van jewelste.

Het was niet ver stappen tot de frieslandhal, en rond 5u 30 begaf ik mij tussen de menigte.

In feite liep ik verloren tussen de massa.

De koude deed me vlug ontwaken, en ik begreep al vlug dat het geen lachertje zou worden met zo’n vriesweer.

Het was nog pikdonker, en iedereen liep als bezeten naar de frieslandhal waar de rijders in kooien gezet werden.

Eerst vertrokken de wedstrijdrijders, en dan om het kwartier groepen van ongeveer 300 man.

Ik had geen inschrijvingsbewijs, en dus mocht ik normaal zelfs het ijs niet betreden.

De kans zat er zelfs in dat ze mij onderweg zonder bewijs van het ijs haalden en dat ik in één of ander dorp aan mijn lot zou overgelaten zijn.

Ik begaf mij naar de uitgang, en op het moment dat één van de kooien open ging, liep ik zo hard als ik kon met de schaatsers mee.

Het was een enorm gevoel!

Men liep met honderden tussen een massa mensen die daar om zes uur in de morgen al hun stem hees stonden te schreeuwen.

We kwamen op de “zwette” aan, en dat was de vertrekplaats.

Hier stonden banken opgesteld en was het geheel van de plas verlicht met schijnwerpers.

Het was voornaam van hier de schaatsen goed aan te binden, want ze zouden waarschijnlijk voor de ganse dag aan mijn voeten blijven.

Hoewel ik nooit echt zenuwachtig was voor een wedstrijd of schaatsevenement, was het hier iets anders.

Het was het vertrek naar het onbekende.

200 km ijs lagen voor ons.

Ik stopte mijn schoenen in mijn rugzak, trok mijn muts diep over de oren, en ik zette de eerste schaatspassen op het donkere harde ijs.

Het was 6u15 toen ik de start nam om de elf steden te overbruggen.

Maar ik wist al vlug dat ik aan iets begonnen was waar ik niet alleen mijn schaatstechniek zou voor nodig hebben, maar ook veel geluk.

Het geluk van niet te vallen en iets te breken, het geluk van niet van het ijs gehaald te worden, en vooral het geluk van de koude te kunnen trotseren gedurende die 200 ijzige kilometers.

Mijn eerste passen waren nog maar gezet, toen de eerste hindernis zich al voordeed.

Ik volgde een groepje schaatsers, en éénmaal uit de schijnwerpers doken we het donker in.

Als ik zeg donker, dan bedoel ik de ijzige nacht.

Geen licht te zien.

We hoorden de schaatsen door het ijs klieven, maar dat was ook alles.

We hoorden geroep van mensen die vielen, en dat we moesten opletten.

We zaten op een sloot temidden van het veld.

Het ijs was gescheurd, en als je schaats in zo een gleuf terecht kwam liep je kans om je voet te breken of het mes van je schaats.

Ik probeerde mijn schaatspassen zo gelijk mogelijk te maken en vooral op gevoel.

We hoorden mensen vallen, en naar ’t schijnt waren er al voor ons tegen een bruggetje geschaatst.

Maar niemand stopte, de tocht ging gewoon door.

Het was pas na uren zwoegen dat het stilaan klaarder werd tot grote opluchting van velen.

Het was pas dan dat we zelf spektakel te zien kregen.

In de dorpen en steden stonden de mensen met hopen te juichen.

Fanfares speelden dat het een lieve lust was.

En de rijders werden in feite voortgestuwd door de menigte die stond te roepen en te tieren.

Hoewel het vooral uitkijken was dat we niet in scheuren of speten schaatsten, konden we genieten van de soms prachtige landschappen.

Een zonsopgang over een witgesneeuwde vlakte waar een donkere rivier duizenden schaatsers draagt.

Een prachtig beeld, maar voor sommigen zo pijnlijk.

Het was een plaatsje zoeken achter de rug van een voorligger om uit de wind te zitten, en zo weinig mogelijk energie te verspelen.

Rond de middag hoorden we via luidsprekers in één van de dorpjes, dat de eerste rijder was aangekomen.

Terug Evert van Benthem!

Dezelfde winnaar als in 1985.

Maar daar moest ik nu niet bij stilstaan, want ik had nog ongeveer 100km voor de boeg.

Ik was er eigenlijk van verwonderd hoe gemakkelijk ik de eerste honderd km had gereden.

We hadden wel een groot deel wind in de rug gehad, en we waren fris vertrokken.

Maar na 100km begint al enige vermoeidheid in te treden, en men zag zo wie moest afhaken.

Het ijs werd slechter door de honderden die ons al waren voorgegaan.

De vermoeidheid speelde parten.

De schaatsmessen stonden scheef of waren bot.

De valpartijen bleven dan ook niet uit, en sommigen bleven liggen terwijl de colonne verder naar de aankomst reed.

We waren Bolsward voorbij, en dus halverwege.

Ik probeerde mijn eigen tempo te rijden, maar af en toe ook bij een groepje aan te sluiten.

Rond 17u zou het terug donker worden, en waren we terug aangewezen op gevoel.

Het zou nu nog slechter zijn dan deze morgen, want het ijs was stuk gereden.

Mijn snor was bevroren, en af en toe moest ik de rug rechten of strekken.

Van de koude had ik nog niet teveel last gehad.

Maar dat voel je niet op het moment zelf, want later zou ik vervriezingverschijnselen vertonen aan voeten, lippen en oren.

Toen ik in Dokkum kwam, was het al een ganse tijd pikdonker.

We zagen een grote plaat waar opstond dat we 176km hadden afgelegd.

Nog 24 km en de tocht zat er op.

Maar het waren vreselijk laatste kilometers.

Mijn eten en drank was op, en in het donker tussen de velden stonden geen mensen meer.

De meesten waren afgezakt naar de aankomst, en je was hier terug aan je lot overgelaten.

Ik was uitgeput, en ik moest mijn krachten doseren.

Ik had al 150 km gevochten tegen de natuur, maar de laatste km moest ik dan nog tegen mezelf vechten ook.

Voorbij Dokkum was ik samen met een Nederlander.

Niemand buiten ons te zien.

De anderen waren stukken voor of achter.

Maar die man was een stukje ouder dan ik, en zag enorm af.

Plots zagen we een plaat staan met nog 10 km te gaan.

Hij zag het niet meer zitten, en geloof me of niet, maar hij wou stoppen zo dicht bij de streep.

Hij was zodanig uitgeput dat hij niet besefte dat hier stoppen tot niets diende.

We zaten temidden van het veld in het donker, en de anderen zouden ons gewoon voorbij schaatsen zoals wij het deze morgen hadden gedaan.

Ik sprak hem moed in, terwijl ik zelf aan het einde van mijn krachten was.

Hij viel nog verschillende keren, en de moed en de zin waarmee hij deze morgen was gestart was ver te zoeken.

Enige kilometers verder, zagen we in de verte de verlichting van de eindstreep.

Maar in het donker was het moeilijk schatten, want die riviertjes kronkelen zodanig dat je de lichten steeds op een andere plaats ziet.

En soms lijken ze zich wel te verwijderen in plaats van dichter te komen.

Maar plots was het zover!!

Hij nam mij bij de hand, en riep zo luid hij kon.

-we zijn er, we zijn er.

Hoe dichter we de streep naderden, hoe meer zicht ik kreeg op de persoon die naast mij had geschaatst de laatste kilometers.

We hadden ons als schaduw ontmoet, en hier werd ons gezicht verlicht.

Zijn broek zat onder het bloed, maar die laatste meters voelden we terug de kracht naar boven komen.

Het publiek stond te juichen, en de camera’s stonden gericht op elke schaatser die uit het donker opdook.

We keken elkaar aan, en hoewel we elkaar niet kenden wisten we wat er van ons verwacht werd.

Deze die nog enige kracht hadden persten er nog een sprintje uit.

We deden dat dan ook voor het jolijt van het publiek.

Maar voor de meet stopten we samen en stapten we hand in hand over de meet.

We keken elkaar nog eens aan, en tranen liepen over zijn wang.

Hij nam mij in zijn armen, en ik wist dat ik hier een vriend had opgedaan op een afstand van 20km.

20km waar je iemand leert kennen.

20 km waar je samen tot het uiterste gaat.

Die laatste 20 km die je zonder gezelschap of aanmoediging misschien nooit zou overbruggen.

Het was 20u15 toen we over de streep schaatsten en de Elfstedentocht met zijn 200km afzien lag achter ons.

Ik moest nu nog juist mijn trein zien te halen om terug naar Brussel te reizen.

Ik deed mijn schaatsen uit, en trok met moeite mijn schoenen aan.

Op die korte tijd dat ik schaatsen voor schoenen wisselde was er in mijn lichaam bijna geen beweging meer te krijgen.

Mensen hielpen mij op de bus die terug naar de frieslandhal reed.

Daar vroeg ik of iemand mij naar het station kon brengen, en dat was geen probleem.

Ik had nog juist de laatste trein en moest ergens overstappen waar ik een ganse tijd moest wachten.

Ik denk dat het Roosendaal was, maar ik ben niet zeker.

Mijn lichaam deed pijn, en met moeite kon ik ’s morgens nog van de trein stappen in Brussel.

Ik was een gebroken man.

Mijn spieren waren opgesteven, mijn lichaam was leeg, en zo sleurde ik mij tot op het werk.

Mijn collega’s wisten niet wat ze zagen!

Een wrak slenterde over de witte marmer van het parlement.

Ik kreeg een vaste post toegewezen, waar ik mijn dag zittend kon doorbrengen.

Maar al vlug lag ik met mijn hoofd tussen mijn armen, en viel als een blok in slaap.

‘s Anderdaags werd ik bij de griffier geroepen, en ik dacht al onmiddellijk dat het was omdat ik in slaap gevallen was op mijne post.

Maar niets was minder waar.

Het verhaal had zich als een lopend vuurtje verspreid in de wandelgangen.

Velen wilden mijn ervaring en mijn avontuur horen vertellen.

Maar in feite kan je die belevenis nooit vertellen of beschrijven zoals men ze meegemaakt heeft.

Hoewel ik de laatste kilometers gezworen had dat ik nooit meer aan zo een avontuur zou deelnemen, vertrok ik een paar dagen later voor de zwinstedentocht die ook 100 km telde.

Het was een ervaring die met niets te vergelijken is.

En hoewel men kan trainen op lange afstand, deze die aan dit avontuur begint is op zichzelf aangewezen.

Zeker de zwartrijders zoals ik die van niemand enige hulp konden verwachten vermits we geen startbewijs hadden.

Na mijn avontuur, nam het gewone leven terug zijn plaats in.

De schaatssport, maar ook mijn werk en mijn scheiding.

Op de werkvloer werd er mij gevraagd of ik niet naar een andere dienst wou gaan.

Mijn tweetaligheid zou goed van pas komen bij de telefoondienst waar er een plaats vrij was.

Hoewel ik er niet echt op gebrand stond om van dienst te veranderen, deed ik het toch maar na veel aandringen.

Wat de scheiding betrof had ik nu eindelijk begrepen dat ik niet alleen gepluimd was, maar dat ik nog een moeilijkere tijd van communicatie tussen vrouw en gerechtelijke administratie tegemoet ging.

Ondertussen verhuisde ik terug naar Brussel in een appartement die mijn ouders mij ter beschikking zetten.

Verhuizen was wel een groot woord, vermits mijn vrouw al het grootste deel had verhuisd.

Ik moest in feite voor mijn vertrek juist de rommel opkuisen.

Papieren werden door de advocaten over en weer gepost, en regelmatig werd ik aangemaand om zo vlug mogelijk deze kosten te vereffenen om een verder verloop ten goede te garanderen.

Mijne pa was dat spelleke meer dan beu geworden, en zou er zich zelf eens mee bemoeien.

Hij ging bij zijn advocaat ten rade, en na enige tijd kreeg mijn raadsman de bons.

De advocaat van mijn vader die totaal niet gespecialiseerd was in scheidingen, maakte er korte metten mee.

De zaken namen plots een andere wending.

Toen we voor de laatste maal moesten verschijnen voor de rechter zou ook het bedrag bepaald worden dat ik zou moeten betalen voor vrouw en kind.

Mijn vrouw was ondertussen terug aan het werk, en dat zou in mijn voordeel spelen.

Volgens de raadsman van mijn vader moest ik mij geen zorgen maken.

Maar echt gerust was ik toch niet.

Het is een einde maken aan een belofte dat men gemaakt heeft.

Maar anderzijds was het ook een einde van de ruzie.

We verschenen voor de rechter, en met gebogen hoofd aanhoorden we ons lot.

Maar mijn raadsman vroeg of hij even de advocaat van mijn vrouw mocht spreken.

Dat werd toegelaten, en na enige minuten kwam hij terug de zaal binnen.

Hij gaf een brief aan de rechter, en de rechter deed de uitspraak.

Dat we gescheiden waren kon ik geloven, maar toen ik het bedrag hoorde dat ik zou moeten betalen kon ik bijna mijn oren niet geloven.

Ik dacht eerst nog een gat in  de lucht te springen, maar dat zou waarschijnlijk niet passen onder de neus van dame justitia.

Wat zeer eigenaardig was, is dat mijn vrouw niet had gekregen waar ze op gehoopt had.

Maar dat we na de scheiding terug stil maar zeker een goede band kregen.

We konden terug met elkaar praten, en we probeerden zo min mogelijk een rem te zijn bij de opvoeding van onze zoon.

Mijn vrouw zou haar eigen weg gaan, en ik zou waarschijnlijk langs mijn kant hetzelfde doen.

Ondertussen dat ik in het appartement verbleef, had ik ook iets meer contact met mijn ouders.

Elke dag vertrok ik naar mijn werk, en moest door de winkel.

Daar waar ik mijn ouders vroeger zeer weinig zag, zag ik ze nu terug elke dag.

Op een dag moest mijn moeder voor een ingreep naar het hospitaal

Ze gingen een onderzoek doen, en ze moest een paar dagen binnen.

Maar ik zag dat mijn moeder niet in haar gewone doen was.

Veel werd er niet gezegd, en het was telkens op het laatste moment dat ik werd ingelicht.

Zo kreeg ik op een dag te horen dat mijn moeder voor enige tijd naar het hospitaal zou gaan voor borstkanker.

Ik dacht dat de wereld voor mij instortte.

We hoorden er meer en meer mensen over praten, maar wie zou er nu denken dat ons dit boven het hoofd hing?

Moedig ging mijn moeder binnen, en een paar dagen later was het zover.

We kwamen de kamer binnen, maar niemand dierf iets te zeggen.

We vroegen wel hoe het ging, hoewel dat een onnozel vraag was in zo’n situatie.

Natuurlijk ging het niet goed, en we verplichten mijn moeder dan nog om ons een positief antwoordt te geven om dat ze ons niet wou ongerust maken.

De doktor had gezegd dat alles wel zou goed komen nu.

Mijn moeder wou zo vlug mogelijk terug in de winkel staan.

En dat deed ze ook.

Ze liet nooit zien hoeveel ze aan het afzien was.

En steeds gaf ze ons als antwoordt dat het beter ging.

Ze kon ons zodanig gerust stellen dat we dachten dat alles achter de rug was.

De klanten zouden niets merken, en wij gingen er zeker geen reclame over maken.

Mijn moeder kwam moedig over, en tussen haar ziekte werkte ze van 7u tot 20u in de voedingszaak.

1986 was weer zo’n jaar waar veel afwisseling in zat.

Een jaar die we weer afsloten met een vraagteken naar 1987 toe.

Ik had ondertussen verstaan dat men nooit weet wat het leven ons brengt.

Ik dacht dat tijdens de Elfstedentocht had afgezien, maar in feite was het omdat ik dat zelf wou.

Ik dacht dat ik met mijn scheiding had afgezien, maar daar waren waarschijnlijk beide partijen fout in.

Maar het deed me wel stilstaan, dat mijn moeke zat af te zien door mijn scheiding.

Toen ik naar mijn moeder keek, zag ik dat ik met haar vergeleken nog nooit had afgezien.

Ik hoopte dan ook dat 1987 beterschap zou brengen voor mijn moeder en dat ze die vreselijke ziekte voor goed achter haar zou laten.

Groetjes chauffeurke

 Hello evrybody,

1985

Ik had gehoopt dat het jaar zich zou inzetten met een zachte winter, om vrouw en kind van de koude te sparen.

Maar het was alsof de ijsduivels zich ermee bemoeid hadden.

Het vroor dit jaar dat het kraakte.

De thermometer gaf op bepaalde dagen -16 aan.

De vijvers lagen er bevroren bij en voor een schaatser was het een prachtig winterlandschap.

Maar voor mijn gezin was het een koelte die zelfs onze liefde zou overwinnen.

Mijn vrouw vetrok bij haar moeder met kind en financiën, en chauffeurke bleef verweesd achter.

Daar waar ik dacht dat mijn vrouw voor de koude gevlucht was, bleek er plots heel wat meer aan de hand.

De liefde die we met twee ja woorden hadden bezegeld, bleek plots in een ruzie te ontaarden waar zelfs de beste isolatie van het huis niets had uitgehaald.

Telkens toen er moest gepraat worden, waren het hoogoplopende ruzies.

Ik zag mijne zoon opgroeien met tranen in de ogen.

Ik zag onze liefde verloren gaan door ons egoïsme .

We dachten dat we volwassen waren, en dat we onze beslissingen in de hand hadden.

Om een lang verhaal kort te houden, na lange ruzie’s werd er beslist om de scheiding aan te gaan.

Ik bleef alleen achter in mijne ijskelder, en onderging de kilte van liefde en natuur.

Terwijl de thermometer onder nul bleef wijzen, wist ik nu dat ook in bed de warme waterkruik voor mij alleen zou zijn.

Zoals het trouwfeest, drong ook het begrip scheiding niet echt tot me door.

De winter zou voorbijgaan en vrouw en kind zouden wel weerkomen.

Maar nee!!!

Het was ook in die winter van 85 dat er terug over de Elfstedentocht werd gepraat.

Om mijn gedachten te verzetten gingen we met vrienden buiten schaatsen.

We hadden het vroeger al wel gedaan, en het was telkens een avontuur.

Buiten de schaatsen aantrekken, en de koude trotseren.

We trokken soms ons ijshockeypak aan, en speelden een wedstrijd op bevroren plassen.

Maar ook de snelschaatsen trok ik af en toe aan om rondjes op het meer te rijden.

Het was een totaal ander gevoel dan op een ijsbaan schaatsen.

Het ijs lag er hard en er was geen ijswagen om het effen te maken.

De plassen lagen erbij met spleten en ingevroren takken en afval.

Maar de vriesperiode zou niet blijven duren, en dus was het profiteren zoveel we konden.

Van s’morgens tot laat s’avonds gleden we over het ijs.

Op tv hoorden we van wedstrijden die werden gehouden op kanalen en meren.

Maar wat de meeste aandacht trok was de Elfstedentocht.

Een tocht van 200km die maar kan doorgaan bij extreme temperaturen.

En waar de verbinding tussen de elf steden gegarandeerd was.

En plots melden ze dat de Elfstedentocht gereden wordt.

Op een paar dagen tijd zet het elfstedencircus zich in gang.

En voor je het weet is hij gereden.

Het was van 1963 geleden dat er nog schaatsers de elf steden verbonden hadden door een wedstrijd.

Ik zat er naar uit te kijken zonder echt te weten wat het inhield.

Op 21 februari 1985 was het dan zover.

Ik was s’morgens extra vroeg opgestaan want alles werd op tv uitgegeven.

Terwijl ik wist dat ik straks naar het werk moest vertrekken, had ik liever aan de start in Leeuwarden gestaan.

Het was iets dat nog ontbrak op mijn schaatspalmares.

Toen ik in de namiddag terug thuis was, keek ik naar de beelden van de wedstrijd.

De eersten waren al aangekomen, met als overwinnaar Evert Van Benthem.

Een doodgewone boer uit St-Jansklooster.

Maar het was vooral het avontuur van de vrijetijdsrijders die me aansprak.

Ze schaatsten alsof hun leven ervan afhing.

En bij sommige was dat ook zo.

Na de wedstrijd werd niet alleen het Elfstedenkruisje uitgereikt, maar werden ook ledematen afgezet zoals vingers en tenen.

Het waren schaatsers die plots avonturiers waren geworden.

200km in ijzige koude en op slecht ijs.

200km afzien!

Toen ik het op tv zag waande ik mij al ter plaatse, en ik zwoor bij mezelf dat ik de volgende tocht ook in Leeuwarden zou staan.

Zonder te weten of hij ooit nog zou doorgaan tijdens mijn levensjaren.

Ondertussen stond ik opgesteld in het ijshockeyteam van Brussels, en dat verzette mijn gedachten.

Hoewel de scheiding me bleef achtervolgen.

Het was plots terug alleen zijn, en ik begon me vragen te stellen waar ik een fout had gemaakt.

Ik zag mijn zoon nog amper en zat met schuldgevoelens.

Er werden notarissen en advocaten bijgehaald.

De scheiding was niet alleen de ophef van onze liefde geworden, maar ook een gevecht voor een oneerlijke verdeling.

Mijn vrouw was vertrokken en woonde bij haar ouders met mijn zoon.

Het enige contact dat ik had was het doorsturen van de geldelijke betalingen.

Van haar advocaat kreeg ik een brief waar het bedrag stond dat ik de komende jaren volgens haar zou moeten betalen.

30.000bfr!

Ja als ge zelf maar 46.000 bfr verdiend waarvan ge er 12.000 als huishuur moet betalen en 19.000bfr om de twee maand voor die elektrieke chauffage die ik nog voor haar had laten instaleren, dan begint ne mens ne keer na te denken hé.

Maar volgens de advocaten en de Notaris zou alles wel in orde komen.

Op een dag kwamen ze alles opschrijven voor de verdeling.

Om ruzie te vermijden zou  ze de verhuis doen terwijl ik op stage was met de sportclub.

Dat leek me geen slecht gedacht, omdat je best tijdens de verhuis zo min mogelijk tijd kunt verliezen hé.

Ik vertrok op stage met de leerlingen van de club, en was al met de scheiding in het achterhoofd met een wrang gevoel op de bus gestapt.

Ik zat er in feite met de kinderen van een ander richting Italië, terwijl mijne zoon van amper een paar jaar waarschijnlijk de verhuis van zijn moeder zou meemaken.

Het was een week trainen, wandelen, schaatsen, skiën, lopen en gewichtstraining.

In feite stapte ik voor de terugtocht doodmoe op de bus.

Toen we weer in België waren, kreeg ik een knagend gevoel!

Ik zou bij mij binnenstappen, en den overschot van de verdeling vinden.

Vrouw en kind zouden verdwenen zijn, en er zouden maar 6 borden in de kast staan in plaats van 12.
6 koffielepels in plaats van 12.

De tv zou verdwenen zijn, en in de kleerkast zou ik lege kapstokken vinden naast mijn kleren.

In feite zo had het moeten zijn, want het bleek anders uit te draaien toen ik bij thuiskomst de deur opende.

Ik draaide de deur van de veranda open langs waar ik altijd naar binnen ging, en keek eerst verbaasd, dan versuft en daarna verslagen voor mij.

Tranen namen de plaats in van mijn heldere blik, en mijn gemoed werd van verslagen omgetoverd naar woede.

Mijn vrouw was inderdaad vertrokken, maar ze had het niet kunnen laten van haar stempel na te laten.

Alles was verdwenen, en wat er nog stond was in stukken geslagen.

Zelfs ruiten waren ingeslagen, kasten vernield en zoveel meer.

Waarschijnlijk had ze dat niet alleen gedaan, want er zaten hele zware stukken tussen.

In mijn woede had ik naar mijn ouders gebeld met de woorden dat ik haar wel zou weten te vinden.

Maar mijn moeder ocharme had al zoveel last, en dan kwam ik nog eens met mijn problemen op de proppen.

Mijn ouders hadden voor alle zekerheid de rijkswacht van de gemeente opgebeld om een kijkje te komen nemen.

Maar toen ze met blauw licht voor het huis gingen parkeren dacht ik dat mijn ex ze had gestuurd om de vernieling in mijn schoenen te schuiven.

Ja, een mens gaat op dat ogenblik door het lint en begint van alles te denken en zich in te beelden.

Toen ze kwamen bellen had ik dan maar alle deuren op slot gedaan, en gezegd dat er niemand binnen kwam.

Na een lange tijd te hebben onderhandeld, kreeg ik dan toch te horen dat ze via mijn ouders waren opgebeld.

Ik liet ze dan maar huilend binnen, en terwijl één zich over mij ontfermde, ging de andere een kijkje nemen tussen de vernielingen.

Zelfs de rijkswachter kon zijn ogen niet geloven, en ging uit veiligheid naar de kelder om te zien of gas en elektriciteit niet moest afgesloten worden, want zelfs de warmwaterboiler was uit de muur getrokken.

Maar ze wisten mij te vertellen dat als er een huwelijkscontract was geen enkel probleem was.

Ik wist hun zelfs te vertellen dat de notaris een papier had waar de ganse verdeling stond opgeschreven.

Ze spraken mij moed in, en gaven mij de raad ergens anders te gaan logeren.

Ja, zelfs de slaapkamer was onbewoonbaar verklaard.

Bij wie moest ik gaan?

Bij mijn ouders?

Bij vrienden?

Het zijn zo van die momenten waar je iedereen nodig hebt, en waar je anderzijds niemand wil zien.

Iets later kreeg ik al te horen van de advocaat dat er geen diefstal bestaat onder gehuwden, en vermits we nog niet gescheiden waren dat ze niets kon weerlegd worden.

Ik zou na de scheiding wel mijn deel en de schade kunnen opvorderen.

Awel merci, en zeggen dat ik 18000fr betaald had voor de verdeling te laten acteren!

Het leven had een andere wending genomen, en ik wou zo graag mijn zoontje zien.

Na enige tijd kregen we een schikking waar ik hem elke zaterdag mocht gaan halen om 18 tot de zondag 18u.

We waren gelukkig toen we elkaar zagen, maar verre van gelukkig in ons dagelijks leven.

Hij miste waarschijnlijk zijn vader en ik miste mijn enige zoon.

Ja, ’t leven had zich ook met zijne moeilijke kant aangeboden bij mij.

Maar het leven ging door, en het was nu vechten om zo vlug mogelijk de scheiding achter de rug te hebben.

Ondertussen ging het dagelijkse leven ook door.

Op de werkvloer had ik veel steun, en er was een zeer goede sfeer.

Hoewel het niet tot alle collega’s doordrong wat een scheiding met kind was, kreeg ik van anderen veel steun.

Maar ’s avonds was het aankomen in een leeg huis.

Hoewel, volledig leeg was mijn huis nu ook weer niet, vermits ik nog steeds mijn varken als logé had.

Ja, daar waar er vroeger al eens een woord viel, was ook dat nu verdwenen.

Geen woorden meer, maar ook geen meubels of andere zaken die mij het leven moesten levenswaardig maken.

Ik had niets meer, en leefde als een clochard in het huis.

Potten en pannen die ik gekregen had, en in het begin sliep ik op een luchtmatras die de scheiding moest zijn tussen mijn lichaam en de koude grond van de kamer.

Ik had een paar dagen waar ik het allemaal niet meer zag zitten, en dacht bij mezelf dat het misschien beter zou zijn een einde te maken aan de sleur.

Maar mijn moeder wist me steeds moed in te spreken, en na enige tijd werd het cynische op mijn werk omgezet in zelfspot.

Maar in mijn lichaam was nog steeds de woede en het onbegrip aan het koken.

Ik reageerde dit dan maar af in de sport.

Ik moest nu voor niemand meer thuis zijn, en ik dreef dan maar de trainingsuren op.

Op wedstrijden kwam het er niet meer op aan van deel te nemen, ik moest op het podium staan of mijn dag was niet gelukt.

Zo hadden we de strenge winter van 85 en op vele plassen, vooral in Nederland werden snelschaatswedstrijden georganiseerd.

Met vrienden trokken we naar die wedstrijden, maar we waren niet de enige en hadden al snel door dat de Nederlanders een beentje voor hadden op natuurijs.
Maar het was vooral op lange afstanden dat ze hun mannetje konden staan.

Er waren ook sprintwedstrijden, en dat lag ons meer.

Een korte afstand, waar het lichaam gestuurd door de woede van mijn scheiding me vaak op het podium bracht.

Sommige sprintnummers (zeer korte) reden we soms op ijshockeyschaatsen.
Het was dan ook soms een reden om ons van het podium te weren omdat we niet reglementaire schaatsen hadden gebruikt.

Hoewel in het blaadje dat we kregen nergens vermeld stond welke schaatsen we mochten onder onze voeten binden.

Het was ook maar na deelname dat er ons werd op gewezen.

Maar sportief konden we ons daar bij neerleggen, en het was vooral genieten van de prachtige dagen dat we konden doorbrengen op het ijs in volle natuur.

Het vroor dat het kraakte, en ook bij mij thuis liet dat zich gevoelen.

De koude overmeesterde alles wat niet aan deze extreme temperaturen gewoon was.

Sommige leidingen waren thuis al stuk gevroren, en in de slaapkamer stond het ijs op de binnenzijde van de ramen.

Ja, ik was de Eskimo geworden van ons vlaamse landje.

Maar het was niet alles waar de koude vat op had.

‘s Avonds als ik thuiskwam was het koken voor mij en mijn varken.

Het waren wel twee verschillende kommen, maar de inhoud was soms dezelfde.

Aardappelen in de pel, en stiekem had ik in het begin ook eens van het meel geproefd voor mijn varken.

Iets wat ik nog niet zo slecht vond.

Het was een dagelijks ritueel geworden.

Ik kookte en bracht dan het eten naar “Markies Leon Charles”

Ja, “ Markies Leon Charles” was de naam dat ik aan mijn varken gegeven had.

Ik had altijd al gevonden dat da beestje iets van adel had.

Als ik in de stal het licht ging aansteken van mijn varken zijn kot, hoorde ik het geknor om mij te verwelkomen.

Het was dan sleuren met pataten en water, maar soms kreeg mijn varken ook melk of andere zaken.

Ja, ik vond dat ik dat beestje het beste mocht geven, want het zou toch zijn om later zelfs op te eten.

Hoewel ik hier nu alleen met mijn varken zat, was het ook het enige contact dat ik hier nog had.

Tijdens het eten opdienen liepen we wat te knorren tegen elkaar, en het kwam met zijne snuit tegen mijn been duwen, terwijl haar blinkende oogjes mij vragend aankeek.

Op een dag was de thermometer nog een paar graden gezakt en wat nog niet te prooi van ijs en wind was gevallen zou zeker nu gebeuren.

Mijn badkamer die naast de stal stond, was ook onbruikbaar geworden, want de lavabo was gewoon uit de muur gevroren.

Op het werk kwam ik dan met al die verhalen af, en tussen mijn afzien werd er ook heel wat mee gelachen.

Maar mijn miserie was blijkbaar nog niet ten einde!

Op een dag kwam ik thuis en zette me direct aan de kook om het innerlijke van man en varken te verwarmen.

Ik ging met mijn potten naar de lichtschakelaar om het licht in het kot van mijne Markies Leon Charles te doen branden, maar ik kreeg geen geknor te horen.

Misschien was Leon wel kwaad omdat hij niet in huis mocht slapen bij mij.

Maar ja, ’t was er al niet veel warmer, want in mijn slaapkamer stond de thermometer op -6.

Buiten was het nog wel enkele graden kouder maar daar zouden we toch niet van wakker liggen zekerst!

Ik liep naar de deur van het varkenskot en zette de kommen in de sneeuw om de deur te openen.

De warme kommen sisten en deden de sneeuw smelten, terwijl ik de bevroren grendel probeerde te openen.

Ik wrong de deur open, en daar stond mijn varken.

Euh…..staan was een groot woord, laat ons zeggen dat het onbeweeglijk tegen de muur stond.

Het was niet van zijn gewoonte om mij te begroeten met zijne krulstaart, normaal stond het varken met zijn snuit tegen de deur.

Maar al vlug zag ik dat er iets niet pluis was.

Ik duwde met mijn laars tegen het varken zijn gat, en Markies Leon Charles valt daar toch wel met zijn poten omhoog zekerst!!

Amai azo verschoten dat ik was.

Ik stond perplex, verweesd en triestig tezelvertijd.

Mijn varken was gewoon bevroren.

Ik voelde aan het roze lijf, maar het was stijf bevroren.

Ik liep naar de telefoon om naar een collega te bellen, en te vragen wat ik nu moest doen.

Ja, ge kweekt een varken om het in den diepvriezer te steken, en het is al bevroren voor ge het geslacht hebt.

Mijne collega wist mij te zeggen dat ik het varken moest doen bloeden om het vlees te kunnen behouden.

Ik was dan maar met een groot mes naar het kot gelopen, en stond daar met een traan naar het roze beestje te kijken.

Maar zelfs mijn mes zou geen wonderen doen bij een bevroren varken.

Nee ik had het beest dat bijna 70 kg woog verloren.

Er zat niets anders op dan het dier te verwijderen.

Nu zat ik hier schoon!

Mijn vrouw en kind weg, en nu mijn varken ook dood.

Ik wist zelfs niet dat een varken niet tegen de koude kon.

Ik nam dan maar de beslissing om het waardig in de tuin te begraven.

Maar dat was ook misrekend, want met zo’n vriesweer moet ge eens proberen een schop in de grond te steken.

Ik besloot dan maar om Markies Leon Charles  in een deken te rollen en het onder de sneeuw te leggen tot de dooi zijn intrede deed.

Maar toen de dooi zijn intrede deed, smolt de sneeuw zeer vlug terwijl ik nog niet echt de kans had om een put te graven die diep genoeg was!

Potverdekke!!

Ik moest vooral zien dat mijn buren het deken met het lijk niet zouden zien.

Ja, zij wisten zelfs niet dat mijn vrouw voorgoed vertrokken was.

Wie weet wat voor gedachten ze zouden krijgen.

Ze zagen nergens mijn vrouw meer, en plots komt er daar een deken met een lijk van onder nen hoop sneeuw!

Op een dag was het dan zover, ik groef een diepe put en als het donker was voerde ik met de kruiwagen mijn varken naar zijn laatste rustplaats.

Nu was ik gans alleen, geen woorden meer en ook geen geknor meer.

Ondertussen was het goed de data in het oog houden voor de afspraak op het gerechtshof van Oudenaarde voor de scheiding.

Toen ik daar in de gang kwam, had ik al vlug begrepen dat ik niet de enige was die ging scheiden.

Amai mijne frak, er stond hier meer volk voor mij dan bij den beenhouwer op nen drukke zaterdagmorgen.

We zaten op een houten bank te wachten tot onze namen werden afgeroepen.

We stapten dan binnen bij de rechter, die het waarschijnlijk ook meer dan beu was om een ganse morgen dezelfde vragen te moeten stellen.

Na het ja woord op de vraag of we nog steeds besloten waren uit elkaar te gaan, mochten we zijne winkel verlaten en aan de kassa paseren achter ons bewijs dat we langsgekomen waren.

Zo moesten we drie maal verschijnen.

Ondertussen hadden mijn ouders mij voorgesteld om terug naar Brussel te gaan wonen in één van hun appartementen.

Ik zou terug onder de mensen zijn, en veel dichter bij mijn werk en de ijsbaan.

Maar hoewel ik wist dat ik de koude achter mij zou laten, was het terugkeren naar de stad .

Ik was veel liever op den boerenbuiten, maar ik had niet veel keus.

En ik kon het aanbod en de hulp niet weigeren in de situatie waar ik mij bevond.

Ik moest terug een stap doen naar het normale leven, en het leven van luxelandloper achter mij laten.

Ja, luxelandloper omdat ik een dak boven mijn hoofd had.

Maar dat was dan ook ver alles wat er mij nog overbleef in dat jaar.

Maar ik zou mij herpakken en terug iemand worden in onze maatschappij.

Het jaar 85 was er ééntje om vlug te vergeten, en het was dan ook hopen op een beter 1986.

Groetjes chauffeurke

Hello evrybody,

1984

De werkvloer van beton en vezelplaat waar ik vroeger zwaar werk moest doen, was nu veranderd in wit marmer waar lopen verboden was.

Daar waar ik vroeger zes collega’s had, had ik er nu bijna zestig.

Ik moet zeggen dat het er veel minder ernstig aan toeging dan dat de naam “Parlement” zou doen vermoeden.

Het was vaak lachen geblazen, en ik had ook zeer toffe collega’s die al vlug vrienden werden.

Ons werk bestond er in om de burelen en het paleis der Natie te onderhouden, daar waar een ander met zijn vuile schoenen was binnen gekomen.

Na het poetswerk werden we dan ingeschakeld als bode.

Deze taak bestond er in om tussen twee rustpauzes in de voorkamer af en toe een brief of document rond te dragen.

Ja, ’t was zeker niet eenvoudig in dienen tijd als ge ééne brief moest verdelen tussen een tiental bodes.

Na de werkuren was het vlug gaan trainen, en dan bij moeder de vrouw.

Maar na enige tijd nam ik ook de tijd om eens een glas te gaan drinken met de colléga’s.

Het leven ging zijn gewone gang, en plots stond de verhuiswagen voor de deur.

Goodbey Brussels.

Deftinge was ons nieuw adres geworden.

Ik voelde mij terug thuis, daar waar ik ooit vertrokken was.

Ik was in dit huis opgegroeid en had er ooit grootmoeder en de natuur achtergelaten.

Maar het huis was oud en de verschillen met ons luxueus appartement in Brussel waren groot.

De badkamer stond hier in een plaats naast de stal, en de keuken was een kleine bedoening met gasflessen.

Verwarming was er niet, en de warmte moest opgezocht worden bij een siervuur.

In het bed gingen we terug naar de periode van na de oorlogsjaren.

Voor het slapen gaan was het de warmwaterkruik vullen om er mee naar boven te trekken.

Het huis was in 1954 gebouwd, en alles was nog in de oorspronkelijke staat.

Tussen de stal en het huis was een veranda gebouwd die haar beste tijd had gehad.

De zon straalde op de mat gele plastiek en de temperaturen waren soms onhoudbaar.

Tijdens hevige regenbuien sijpelde het water dan weer binnen.

Op de slaapkamer was het in de winter zo koud als buiten.

Geen isolatie, en de spleten werden in de verlopen jaren gevuld met krantenpapier.

Ik was er zo in opgegroeid, dat ik er niet bij stilstond dat het voor een nieuwe bewoner zoals mijn vrouw en kind een zware dobber moet geweest zijn.

In feite waren ze mij gevolgd, en hadden ze de luxe achtergelaten om hier terug te keren in de tijd.

Maar ik zou er werk van maken om dit huis bewoonbaar te maken.

Ik liet iemand komen om een bestek op te maken voor verwarming te plaatsen.

Aardgas was er niet, dus was het gebruik maken van een oude gastank die in de tuin lag of een volledig nieuwe installatie op mazout of elektriciteit.

De persoon wist ons om te praten, en vond dat we met onze tijd moesten meegaan.

Elektriciteit was volgens hem de properste en modernste keuze.

Het waren accumulatoren die moesten geplaatst worden, en deze zouden geladen worden op nachttarief.

Voor 300.000bfr waren we in 1984 voorzien van verwarming die ze hier in het dorp nog nooit gezien hadden.

We hadden nu niet alleen huishuur te betalen, maar ook de afbetaling van de verwarming.

Maar toen de verwarming op volle toeren draaide, was er van warmte niet veel waar te nemen.

Het huis was zo slecht geïsoleerd dat de warmte door deuren en ramen naar buiten vloog.

Waar we wel warm van kregen, was van de elektriciteitsfactuur die we om de twee maand kregen.

19.000bfr om de twee maand.

Plots leek ons duur appartementje in Brussel spotgoedkoop!

In de zomer was het hier prachtig wonen.

In feite was dat ook de periode waar we met ons gezinnetje echt samen waren.

De ijsbaan was gesloten, en mijn nieuwe werkgever was zeer gul wat verlof betrof.

Het huis was omringd door een grote tuin, en daar sloot onmiddellijk de weide natuur bij aan.

Het goudgele koren met als afwisseling de donkergroene maïsvelden.

De koeien kwamen grazen tot aan de deur, en mijn zoon voelde zich hier in zijn sas.

Onder de zon vergaten we de koude van de winter die weldra onze stookkosten terug de hoogte zou injagen.

We genoten van den boerenbuiten, en mijne zoon was vooral aangetrokken door al de dieren die men in de omgeving kon waarnemen.

We hadden plaats genoeg, en een paar huisdieren zouden hem zeker plezier doen.

Op een dag kon ik een jonge kat krijgen, en dat zou mijne kleine snotter zeker leuk vinden.

Het was een witte kat!

We noemden ze “charbon”

Ze liep in de veranda, en liep in de tuin.

Ze voelde zich hier vlug thuis, en ging dan ook al vlug op jacht rond het huis.

Maar op een dag kwam ik thuis, en barste mijn vrouw in tranen uit.

“Charbon” had een zwaar verkeersongeval gehad!

Overreden door ne camion!

Allé ’t had lang geduurd.

En zeggen dat er hier maar twee camions passeren op nen dag!

We moesten tegen onze zoon zeggen dat zijn kat ergens verloren gelopen was, om hem het pijnlijke verhaal te sparen.

Iets later ging ik met mijne kleine snotter naar de markt in Anderlecht.

Daar hadden ze ook allerhande beesten te koop.

En vermits mijne kleine snotter juist zijn lievelingsdier verloren was, hadden we dus een goede reden om zijn moeder te verrassen met een paar nieuwe logé’s.

We gingen beginnen boeren!

Ik had een tiental Brusselse kiekens gekocht om ze in Deftinge als waardige legkiekens op te voeden.

Tegenover onze zoon wou mijn vrouw haar ongenoegen niet uiten.

Maar ze had liever iets gehad dat meer op die kat trok die daar platgereden was.

Ik timmerde een kiekenkot in elkaar, en ik voelde mij als een echte boer.

Ik had op mijn werk aan mijn collega’s beloofd dat ik ze eieren zou meebrengen als zij hun oud brood zouden bijhouden.

Maar ze hadden potverdekke al een ganse bakkerij opgeten, en ik had nog geen ei gezien!

Ik begon mij af te vragen of ik geen hanen gekocht had.

Met mijn zoon op de arm liet ik hem genieten van mijn dierenrijk.

Maar wat is nu nen boer just met een paar kiekens?

Nee, een echte boerderij is veel meer dan dat.

De koeien stonden aan mijn deur te grazen, en de kippen scharrelden erop los.

Met mijn zoon ging ik af en toe wandelen langs de boerderijen hier in de omgeving, en af en toe stapten we even het hof op om naar het vee te gaan kijken die in de stallen stond.

Mijne zoon was vooral aangetrokken door het geknor van de varkens, en kon er heerlijk om lachen als hij die roze beesten bezig zag.

Waarom zou ik mij in feite geen varken houden?

Ik had plaats genoeg, en met al dat eten dat mijn collega’s spaarden kon ik toch ook een varken houden.

Mijne pa had altijd al gezegd dat ik soms nen boer was, dus was de eerste stap al gezet.

Op een dag was ik naar de boerderij geweest om te vragen of het mogelijk was van zo een varken te kopen.

Het was mogelijk, maar ik moest wachten tot ze het nest verlaten hadden, en tot ze een gewicht hadden bereikt van ongeveer 18-20kg.

Ik wou mijn vrouw en kind eens verrassen met iets origineels, en een paar maand later reed ik met mijn Ford caprike naar de boerderij achter mijn varken.

Diene boer zag direct dat ik ervaring had met varkens.

-De goeiendag, komt ge achter uw varken.

-Ja, zijn ze al groot genoeg?

-Ja ja, ge moet ze in het begin nog wa meel geven, en daarna overschakelen op vaste voeding.

Kom er u maar één kiezen.

We liepen de stal binnen, en wel 500 biggen liepen daar door elkaar.

-Welk varken wilt ge?

-Euh…..awel….euh…..geef mij dat daar,….euh….dat roze.

Ja, wat moet ge anders zeggen als ze allemaal roze zijn en op elkaar trekken.

Dat is potverdekke nog niet gemakkelijk kiezen zenne.

De boer stak het varken in een jutte zak, en legde het in mijne koffer, terwijl ik mijn geld nam om hem te betalen.

Ik reed gelukkig terug naar huis, en wou het gezicht van mijn zoontje en van mijn vrouw zien stralen als ik daar fier met mijn varken zou binnen stappen.

Ik reed de oprit op, en liep vlug naar binnen.

-Chouke kom ne keer kijken ik heb een surprise mee voor de kleine en voor u!!!

-Ppfffffffff ’t zal weer wat zijn!

-jamaar ’t is iet speciaal zenne!

-Ja dat dacht ik al, want alles wat ge naar huis brengt is speciaal!

Zeg maar wat het is!

-awel het is een dier, en ge moogt raden wat het is.

-Een kat?

-Nee

-Awel ik had graag een kat gehad!

-Nee nee, ’t is een beetje groter.

-Een hond?

-Nee nee,

-Zeg stop ne keer met ons voor de zot te houden en zeg ons waar ge uw geld nu ingestoken hebt.

-Awel ’t is iets dat ons veel geld gaat opbrengen, want binnen een paar maanden zal onzen diepvriezer vol vlees zitten.

Ik heb een varken gekocht!

-Wabliieeeeeeeef?????????  Un cochon

-Oui oui, ne cochon.

-Zeg manneke zijt ge gans zot geworden ?

-Maar allee, ge moet ne keer komen kijken wat voor een schoon beestje dat da is!

Ik nam mijne kleine snotter op de arm en liep naar de wagen.

Toen ik het kofferdeksel opende hoorden we een licht geknor, en een lach verscheen op mijne zoon zijne lieve snuit.

Mijn vrouw was gevolgd om mij verder met vragen te bestoken.

-Waar gaat ge dat varken zetten?

-Euh…..ja, dat was in feite een goeie vraag.

Awel in de stal hé.

-Dat varken blijft buiten, en zeker niet in de stal want anders gaat binnen de korste keren de veranda stinken.

-Euh…ja dan zal ik maar moeten een kot maken zekerst.

-En wat gaat ge dat varken te eten geven??

-Euh…..awel meel en dan vaste voeding.

Mijn vrouw keek mij aan met van die ogen die me vertelden dat ze precies niet al te blij was.

Ik ging dan maar aan het werk om een verblijfplaats voor mijn varken te maken, tot groot jolijt van mijne kleine snotter.

Het varken kon in het begin bij de kippen lopen, en ik timmer wel een kot in elkaar.

Na het verlof hernam niet alleen het werk, maar ook de ijsbaan deed terug haar deuren open.

Mijn vrouw werkte in die periode vaak tijdens de nacht, en echt veel zagen we ons dus niet.

Hoewel we het zelf niet beseften, groeide ons gezin verder uit elkaar.

Toen de winter terug de kop opstak zag mijn vrouw het niet meer zitten om in dit koude huis te blijven.

Maar hoewel het wel familie was die verhuurde, waren we toch gebonden aan de huurregels.

We hadden een huurcontract tot 1986.

Er moest een oplossing komen, maar dat was vlugger gezegd dan gedaan.

Ik was de koude natuurlijk gewoon van op de ijsbaan, maar dat begreep ik niet op dat moment.

Het was een winter afzien, en soms ging mijn vrouw bij haar ouders logeren met onze snotter om de koude te ontvluchten.

In feite waren we te verschillend om hier te wonen.

Ik was hier opgegroeid en was de koude al zeer jong gewoon.

En dank zij de ijsbaan had ik nog beter geleerd de koude te trotseren.

Maar bij mijn vrouw lag het anders.

Zij was op zoek naar dat warme nest dat ze niet vond.

Haar ouders hadden jaren in Congo gezeten, en daar was ze ook geboren.

Ja, Deftinge lag ver van de wuivende palmbomen en van de tropische temperaturen.

Het enigste wat begon te verhitten, waren de ruzies die er meer en meer kwamen.

Het was dan ook bangelijk afwachten naar de winters die nog moesten komen.

Groetjes chauffeurke

Hello Evrybody,

1983

1983 begon ook zoals 1982 met de maand januari.
Ja, niks speciaals zou je zeggen!

Ware het niet dat mijn vrouw bijna 9 maand met nen dikken buik rondliep.

Ook met Nieuwjaar was het anders.
Ik kreeg niet de enveloppe met mijn Nieuwjaarscenten zoals gewoonlijk, maar nen bon om achter pampers te gaan.
Een doos met tutterflessen, en ne pyjama die voor mij veel te klein was.

In feite kreeg ik niks voor mijne Nieuwjaar, maar kreeg mijne kleine snotter die er nog niet was allesJ)).

Rond de 24^ste januari begon het spannend te worden.

Mijn moeder verjaarde de 25^ste en we hoopten allemaal dat ons kindje ook op die dag zou geboren worden.

Maar ik peis dat hij op mij trok, want de 25^ste was er just niks!

De 26^ste januari ben ik daar in huis bezig met niks te doen, als mijn vrouw plots roept en tiert dat het water gebroken was!

Jawadde, ik dacht dat onze aquarium uitgelopen was, maar het was mijn vrouw die aan het uitlopen was.

We moesten direct naar het hospitaal, want het kon voor alle ogenblikken zijn.

Dus wij in volle vaart naar het hospitaal!

Mijn vrouw werd er in een kamer gelegd, en het duurde nog een tijdje voor onze kleine snotter geboren werd.

Toen het ogenblik aangebroken was, bracht men mijn vrouw naar de verloskamer.

Mijn vrouw lag daar af te zien, terwijl diene doktoor daar stond te supporteren met de verpleegsters.

-Allé madammeke, duwen zo hard ge kunt!

Mijn vrouw lag daar te zweten dat de stukken eraf vlogen, en ik zag wit van curieusiteit om te weten wat ze hier in mijne schoot gingen smijten.

De bevalling was begonnen, en op een zeker moment zegt den dokter:

-Goed zo mevrouw, ik zie het hoofdje al.

Allé, na wat duw en trek werk valt er daar toch wel ne kleine op dienen doktoor zijne schoot.

Amai, dat had ge moeten zien!!

Ik peis dat diene kleine daar binnen een wreed accident had, want diene zag blauw, en zat onder het bloed.

Maar da ging allemaal zo rap, en die verpleegster legt diene kleine daar op mijn vrouw hare vers gewassen pyjama.

En den doktoor, den diene kwam naast mij staan:

-Voila menier, ge meugt den noevelstring deurknippen.

-Euh…..wie …..ikke…???

-Ja ja, geeft er mor ne knip in.

Jawadde zeg, ge betaald nen doktoor en dan moet ge nog zijn werk doen ook!

Waarschijnlijk zat hij met den bibber, en ik moest dan maar dienen draad die aan zijn lijf hing doorknippen.

Ikke dus ne knip gegeven dat mijn vrouw en mijne kleine hun eigen weg konden gaan.

Ik had mij over dat ventje gehangen om zeker niet verkeerd te knippen, want bij ne jongen hangt alles dicht bijeen op zo nen ouderdom héJ)).

Ineens begint diene kleine daar te bleiten zeg!!!

Ppfffffffffffff hij was er nog maar, of hij was al niet content!!

Waarschijnlijk was diene kleine op dezelfde manier verschoten, dan dat ik verschoten was bij mijn geboorte.

Ja, ook bij mij hing mijne pa daar over mijn lijf, en is dat wreed verschietachtig hé.

Maar plots was het leven veranderd!

Den doktoor noemde mij niet meer meneer, maar papa.

Het kindje werd in een bedje gelegd naast mijn vrouw.

En al rap stond gans de familie aan te schuiven om te zien of diene kleine ook niet een beetje op hun trok.

Eén zaak stond vast, ik had zwart haar, en diene kleine was blond!

Dus zat er niks anders op dan vroeg of laat zijn haar te verven.

Maar naar t’schijnt is het niet gezond als ge dat just na de geboorte doet.

In feite, als ik zo de anderen bezig hoorde, trok diene kleine op iedereen, behalve op mij.

Hij had de ogen van mijn moeder, en de neus van mijn schoonvader.

Hij had de handen van mijne pa, en de mond van mijn schoonmoeder.

Awel merci, ik had daar zo mijn werk van gemaakt, om nu te horen zeggen dat er nog niet teveel van mij aanhing!

Na een week mochten we het hospitaal verlaten, en lag het kleine ventje vredig te slapen in zijn wiegje.

Mijn ouders waren plots oma en opa geworden, en mijn grootmoeder was plots overgrootmoeder.

En papa zijn bleek veel meer dan twee klinkers en twee medeklinkers

Ze hadden ons een doos tutterflessen gegeven, maar diene kleine hing aan de borst.

Maar mijn vrouw zou mij eens vlug leren hoe je een luier moest vervangen, en hoe hij een bad moest krijgen.

De dagen en weken vlogen voorbij, en je zag onze snotter zo groeien.

Hij had nog maar ne pyjama gekregen, of hij was er al uitgegroeid!

De ijsbaan werd in die periode vaak gewisseld om een rit met de kinderkoets te doen.

En ondertussen waren we ook aan het uitkijken of we niet konden verhuizen.

Maar het was een jaar waar er veel veranderingen op til waren.

Op een dag vraagt mijn moeder mij of ik niet van werk zou willen veranderen!

Ik zou niet weten waarom ik van werk zou moeten veranderen, omdat ik bij Massive zeer goed aangeschreven stond.

Ik maakte zelfs kans om in 1985 chef van het magazijn te worden.

Iedereen was tevreden over mij, en ik had er zeer goede werkcollega’s.

Maar ook in de schaatssport zag ik mij vroeg of laat een functie uitoefenen.

Maar mijn moeder vertelde mij dat mijn tante mij aan een examen kon laten deelnemen aan de staat.

Het zou een examen worden voor het Parlement of in betere termen, De kamer van Volksvertegenwoordigers!

Ppfffffffffff  jawadde, ik kon de naam van diene firma bijna niet uitspreken.

Er werd bij ons over geen politiek gesproken, en als mijne pa erover sprak dan had hij het over zakkenvullers.

Bij Massive had ik een afwisselend werk.

Het ging van klanten bedienen, tot het monteren van luchters.

Bestellingen plaatsen en het onderhouden van het magazijn.

Reparatie’s allerhande en montage in de toonzaal!

En nu zou ik plots een jobke krijgen als zakkenvuller?

Ik wist zelfs niet met wat die zakken gevuld werdenJ))

Maar mijne pa kwam er hem ook mee moeien, en hij vond het ook beter dat ik eens aan zo een examen zou deelnemen.

Op nen dag was het dan zover!

Ik was in mijn trouwkostuum aan het examen gaan deelnemen, en het had waarschijnlijk veel meer indruk gemaakt, dan de kennis die ik in t’school had bij elkaar gesprokkeld.

Ik hield niet zoveel van opgedrongen verandering!

Ik nam deel aan het examen om mijn moeder een plezier te doen, maar met de hoop dat ik er niet door zou zijn, en dat ik bij mijn werkgever zou kunnen blijven.

Ik had alle troeven in handen, want de school was nooit mijn sterkste punt geweest.

En om in het parlement binnen te treden zou het waarschijnlijk niet volstaan te weten wat klinkers en medeklinkers waren.

Nee nee, je zou ze waarschijnlijk ook nog in de goede volgorde moeten zettenJ)

Ik deed mijn uiterste best om dezelfde fouten te schrijven als in mijn schooltijd, en gaf fier en zelfzeker mijn examenblad af.

Enige tijd later was de facteur weer nen brief met het vaderlands embleem in de bus komen steken.

Toen ik s’avonds de brief zag liggen en mijn vrouw vroeg.

-Mon petit chou tu va commencer au parlement?

-Oui oui bien sur tiens donc alors !

Ondertussen was ik al aan het denken wat ik als uitvlucht zou moeten zoeken om mijn moeder niet teveel teleur te stellen bij mijn zoveelste mislukking.

Ik deed de brief open, en ook mijn mond en mijn ogen vielen open!!

Jawadde, ik was er toch wel door zekerst!!!

Pppfffffffffffff jawadde, en ik had nog zo mijn best gedaan om niet te slagen!!

Het was de eerste keer dat ik van werk zou veranderen, en het zou ook veel in mijn leven veranderen.

T’is toch eigenaardig hoe de mensen zijn hé!

Mijn moeder was wreed content, mijn vrouw was wreed content, en mijne pa was ook wreed content van mijn prestatie.

Hoe moest ik dat aan mijne werkgever uitleggen dat ik voor de staat ging werken?

Het was gedaan met luchters hangen en met lampen draaien!

Het paleis der Natie ging zijn poorten openen voor een kieken zoals ik.

Allé wie ging er dat nu geloven?

Toen ik dat aan mijne werkgever vertelde was er een minuut stilte.

Hij keek me aan en zei met tranen in zijn ogen dat het een goede zaak was voor mij.

Als kieken kreeg ik dan ook maar ne krop in mijn keel, en veel meer werd er niet meer gezegd!

Op 2 mei 1983 duwde ik de deur bij mijn nieuwe werkgever open, en ging de verandering in mijn leven tegemoet.

Er veranderde zoveel op korte termijn dat ik bijna zelf nimeer kon volgen..

Ik was papa geworden en ik was werknemer in het paleis der Natie.

Ik zou nog vergeten dat er nog het schaatsen was.

Bij mijn nieuwe werkgever had ik wel heel wat vrije tijd.

Daar waar ik vroeger elke zaterdag moest werken, was ik nu plots vrij.

Bij de andere werkgever zat ik vaak tot 18u vast, maar hier had ik op sommige dagen al rond de noen gedaan.

Tussen al de veranderingen ging mijn leven op de schaatsbaan ook nog verder.

Zo werd ik tussen het snelschaatsen en het ijshockey af en toe gevraagd om een nummertje op te voeren tijdens bepaalde gala’s.

De pauzes moesten opgevuld worden, en dat wilden bepaalde kunstschaatsclubs doen met een surprisenummer.

Het mocht spectaculair of humoristisch zijn.

Ik had er in het begin helemaal geen ervaring mee, en de clubs vroegen het wel.

Maar ik moest het nummer zelf opbouwen.

Choreografie, muziek, thema enz…..

Ik keek veel af van Holiday on ice en van de verschillende shows op tv.

Toen ik op het ijs kwam, was het vooral inspelen op het publiek.

Het was het ernstige van de gala even wegnemen voor een humoristische noot.

Zo bracht ik op een dag een nummer op de ijsbaan van Liedekerke, waar ik deed alsof ik niet kon schaatsen.

Het was maar op het einde van het nummer dat ik dan mijn schaatskunsten ten toon bracht.

Maar die dag was mijn vrouw met mijn zoontje komen kijken.

Hij moet een maand of 9 geweest zijn, en zat op de arm van mijn vrouw naar zijn papa te kijken die de clown aan het uithangen was.

Tijdens de nummers week ik soms van mijn programma af, en kreeg ik plots andere inspiraties die toch nog steeds bij de muziek pasten.

Het was plots improviseren, terwijl de mensen dachten dat dit het eigenlijke nummer was.

Zo schaatste ik die dag naar mijn vrouw aan de balustrade, en nam mijn zoontje uit haar armen.

Met mijn zoontje onder mijn arm werkte ik het schaatsnummer af.

Het publiek applaudisseerde en riep bis bis bis.

Het succes lag die dag niet aan mij, maar aan dat kleine ventje.

Het publiek hield tijdens het nummer hun hart vast omdat het toch maar niet zou vallen.

Hopelijk overleefde diene kleine snotter de ijsvloer.

Maar anderzijds zagen de mensen dat er ook geen leeftijd stond om het ijs te betreden en aan één of andere show mee te doen, zelfs al was het met de medewerking van zijn papa.

Na de gala kwamen mensen mij feliciteren en nog veel grotere aandacht ging naar mijn zoontje die het allemaal van op een afstand bekeek.

Ik werd uitgenodigd op gala’s van andere clubs om het nummer met mijn zoontje te komen brengen.

Maar het zou de eerste en de laatste keer geweest zijn dat ik hem zou betrekken in een galanummer.

Temeer dat diene kleine niet klein zou blijven, en dat hij binnen een paar jaar niet meer onder mijnen arm zou passenJ).

Ondertussen zaten we thuis nog altijd uit te kijken naar een andere woonplaats!

We gingen kijken naar appartementen in het Brusselse, en naar een paar huisjes aan de rand van de hoofdstad.

Maar de prijzen waren in de jaren 80 al ’t één en ’t ander.

Na enig nadenken en weinig gesprekken besloten we te verhuizen naar het huis van mijn Grootmoeder.

Het lag wel op 50km van ons werk, maar we hadden allebei een wagen en we sloegen er ons wel door.

Voor mij was het zoals een droom die ik werkelijkheid zag worden.

Ik kon terug naar den boerenbuiten.

Natuurlijk zou het voor mijn vrouw een ganse aanpassing worden.

Maar we waren jong en we wilden wat!

Dus was het aan ons om er ook iets van te maken in de jaren die gingen komen.

Groetjes chauffeurke