De volgende dag (Zaterdag) werd ik door pa gewekt met de woorden dat hij binnen een uur vertrok, en van me verwachtte klaar te zijn. Het was een wekelijkse gewoonte van hem. Verelst was een goudsmid, die extra werkjes voor mijn Pa opknapte, daar hij héél wat juwelen verkocht. Met gemengde gevoelens, kroop ik uit bed, en ging naar de badkamer, mijn aangezicht was nog steeds pijnlijk, maar had géén tekens overgehouden. "Wat is het ergste dat er kan gebeuren?" vroeg ik me af. Ik hoorde Greta en Pa beneden. Toen ik terug in mijn kamer was om me aan te kleden, kwam Erna plots de kamer binnen, me meedelende dat zij gisteren nog een gesprek met Pa had gehad, en dat hij vanochtend toch wel gekalmeerd bleek te zijn. Ik diende dus niet téveel schrik te hebben, om (de ong 45min durende reis) naar Mechelen, naast hem in de auto te zitten., én.... ik was in ieder geval "het huis uit". Ik ging naar beneden, en terwijl Greta in de keuken bezig was, en Pa in zijn werkplaats zat, werktte ik een boterham, en koffie naar binnen. Van Marcel of Theo geen spoor te bespeuren. Erna was na haar gesprek met me, naar een vriendin vertrokken. Greta liep me enkele keren voorbij, maar gunde me géén blik. Pa kwam even later achter zijn "werk-tafel" vandaan, en zei dat we vertrokken. Gedurende het eerste deel, was hij heel zwijgzaam...... ik voelde me dan ook zéér onwennig. Toen begon hij echter; hij zou een gebeurtenis als gisteren niét meer tolereren, de huidige situatie was dé beste situatie voor iedereen, in afwachting van een Uitspraak, hij zou me laten "plaatsen" als ik nog een keer zoiets uithalde, enz,enz,enz. Ik luisterde stilzwijgend, tot we in Mechelen aakwamen, en ik in de auto wachtte terwijl hij zijn zaakjes ging regelen. Was dat zijn bedoeling mischien???? Zeggen wat hij te zeggen had, en me dan achter laten om dit te laten bezinken ??? ik weet het niet. Hoedanook had al zijn argumentatie, wéinig tot géén vat op me gehad, om niet te zeggen; het was het linkse oor binnen, en dadelijk het rechtse buiten gegaan. Het gesprek op de terugweg, was in grote mate hezelfde als dat van de heenreis, met één verschil, hij zegde me dat Greta haar dochter morgen op bezoek kwam. "Dat kreng had nog een dochter ???" dacht ik, wist ik niet zegde ik, ze was even oud als Erna, en woonde bij haar Grootmoeder zegde hij me. Dat bewees alles voor me..... ze liet haar éigen dochter door haar moeder opvoeden, dus waarom zou ze ook maar énige interesse hebben in ons. Mijn stelling van voordien ( dat ze énkel uit was op een goed leventje) werd hierdoor dus versterkt. Thuisgekomen, ging ik dadelijk naar boven. Ik wilde mijn weekend plannen op die wijze dat ik zo weinig mogelijk thuis was. Zaterdag gingen Erna en Marcel steeds zwemmen, soms ging ik mee, en ik overtuigde Erna, onze Pa zo ver te krijgen, dat ik mee mocht. Dat luktte, en ik had alles bij mekaar een goede avond in het Leuvens zwembad, met Erna en Marcel, ik vond het zelfs leuk. Ik probeerde ook mijn dag van morgen te plannen. Zondags dienden we steeds naar de kerk, Pa ging echter niet mee, op die manier was de voormiddag toch reeds gepland, en voor de namiddag kon ik Erna mischien overtuigen mij mee te nemen naar de Scouts-vereniging. Ik was daar (net als iedereen thuis) al jaren bij aangesloten, maar voelde mij daar ook niet op mijn gemak, had geen vrienden, en ging dus ook maar zelden, wat een vriendenkring onmogelijk maakte. Geen sprake van zei Pa. We gaan (Hij, Greta, Anita (de nog onbekende dochter), en ik) een namiddag wandelen. Toen ik de volgende dag van de kerk thuiskwam, hadden we allemaal middageten, er werd gekletst over van alles en nog wat, ik hield me zelf maar op de achtergrond. Het was toch maar "grote mensen praat". Na het eten ging ik naar boven om mij klaar te maken voor "een boswandeling" in Januari = vriezend koud. We reden naar Kessel-lo en stopten aan een huisje waar ik nog nooit geweest was. Ik diende in de auto te wachten. Na een kwartiertje kwamen ze terug buiten met Anita. Het is de éérste indruk die telt zegt men, en ik kan je zeggen dat die eerste indruk over Anita vollédig negatief was. De kennismaking was kort en kil. Mijn wandeling door de bossen aan het Zoet-Water in Heverlee, was meer een geslof achter hun drieen aan, hopend dat we snel ergens warm binnen gingen. Zij daarentegen kletsen de hele tijd door. Anita werd op de terugweg naar huis, netjes afgezet waar ze werd opgehaald. Mijn heel gesprek met haar die namiddag, bevatte niet meer dan enkele zinnen. Die avond op mijn bed lag ik te denken. Marcel Theo,en Erna waren véél ouder als ik. Theo was zelden thuis, Marcel en Erna hadden hun éigen "ditjes en datjes", als die Anita nu wat jonger geweest was !, maar nee zij was ook 5 jaar ouder, en gaf me daarenboven een "pretensieuze" indruk. Op school bij leeftijd genootjes werd ik gepest en uitgescholden. Was ik écht zo slecht, vroeg ik me af terwijl ik langzaam in slaapviel. De volgende weken..... verliepen zonder noemenswaardige incidenten, voor zover mij betreftt. Toen ik op een dag s'avonds van school thuis kwam, hoorde ik gebrul en geroep van in de garage. Ik kon Theo's stem onderscheidden. Ik liep naar binnen, en zag Pa Theo met twee telefoonboeken!!!, rond het hoofd slaan, terwijl hij hem alle mogelijke en onmogelijke verwijten maken. Theo beet van zich af, en deed een poging weg te geraken, hij strompelde naar de trappendeur, Greta stond vanuit de winkel gewoontjes toe te kijken, Erna poogde Pa te kalmeren. Theo geraakte tenslotte weg, en strompelde de trappen op naar zijn kamer, ik wist niet wat ik moest. Erna zag me, en riep me toe naar boven te gaan..... wat ik zéér graag deed. Later vertelde Erna me dat Theo op bezoek bij Bobonne geweest was, en er geld "zou" hebben gestolen, vandaar de reaktie van pa. Het was in die periode dat Pa ons op een avond tijdens het eten zegdde, dat hij voor een Immobillien-kantoor in Leuven ging werken (Hij maakte van zijn hobby, zijn beroep). Greta zou instaan voor het openhouden van de winkel. De herstellingen van uurwerken liet hij voor 75% over aan iemand anders. Ik was ondertussen 9 geworden. Deze veranderingen waren zéér zeker niét positief. Het duurde niet lang, of Pa kwam éven thuis voor avondeten, en vetrok nadien voor "Afspraken met klanten". Kwam stukken in de nacht stom dronken thuis. De openingsuren van de winkel, laptte Greta absoluut aan de laars, ze opende én sloot wanneer het haar zinde. Het duurde dan ook niet lang, of de nachtelijke situaties van gebrul geroep,enz herhaalden zich. Het liep tegen de zomer van 1970, toen Pa me apart riep, en me zegde dat ik vanaf nu 2 weekenden /Maand Ma mocht bezoeken. Van zaterdagmiddag tot Zondagavond. Tot op die dag had ik Ma, noch Bobonne gezien. Ons contact was beperkt gebleven tot een sporadisch telefoontje. Mijn vreugde kon niét op, ik was zenuwachtig, voelde de vlinders in mijn buik, toen ik voor de eerste keer Vrijdagavond, enkele spulletjes inpaktte voor mijn weekend bij Ma. Pa zou me die Zaterdag naar het Leuvense station brengen, en op de bus zetten, van Ma werd verwacht me in Schaarbeek op te wachtten. Hij maakte me duidelijk, dat indien ik niét op tijd terug was t.t.z; met de bus van 20u morgen (Zondag) dat dit het eerste en laatste bezoek geweest zou zijn. Ik staptte de bus op met een "ja, ja, Pa". Ik kon mijn blijdschap en zenuwen nauwelijks de baas, toen de bus zich in beweging steldde in de richt (mij wél bekend) van Brussel.
