Het seizoen van 1991 was zo een topper geweest, voor beide zaken, dat ik mijn (op holgeslagen ?!?) ambitie volgde, en ik na overname en op orde stelling, het seizoen 1992 begon met 43 personeelsleden en 4!!! zaken. Ik had in de havenbuurt van St.Antonio 2 leegstaande (failliet gegane) zaken ingeplamd, omwille de vervallen toestand zonder overname, en met een làge huur, en 10j contract. Ik was einde van het seizoen 1991, en de winter 91/92 dan ook zeer druk bezig geweest om deze ARDIEW 3 en 4 klaar te krijgen. Het was niét àlles rozegeur en maneschijn, want mijn succes, en ondertussen runnen van 4 zaken, viel niet in goede aarde bij de (weinige) Spaanse Horecazaken, de Buitenlandse, meestal Engels lieten het minder blijken, maar hadden het daarom er niét minder moeilijk mee. Ik begon het seizoen 1992 met een Cafeteria (40tal zitplaatsen) en een restaurant/Dancing/Life Music Pub (ondertussen zo ingericht dat er een 150/175 zitplaatsen binnen waren) een Cafeteria van ongeveer dezelfde grootte als Ardiew 1 aan de haven, en een "Degelijk" Restaurant mét Frans/Italiaanse keuken en een 50tal zitplaatsen binnen, in het centrum van St.Antonio. Dit laatste zou alleen s'avonds maar ook het ganse jaar door open zijn. Ik blééf de ontbijten voorbereiden in Ardiew 2 (de grootste keuken), en liet de rést alsook de lunchen (na overleg) over aan de Hùlp-Koks van het voorbije seizoen, ik nam de keuken van (de nieuwe) ARDIEW 3 vollédig (ontbijt-lunch & dinner) in handen. Sue was hiermee zéker niét blij... ze vroeg me waar ik mee bezig was ??, ze begreep dat ik mijn ambitie (zeker na mijn tegenslagen uit het verleden) naholde, maar het voorbereiden van ontbijten voor 3 zaken (wat later makkelijk tot een 400 opliep), nadien het opdienen van ontbijt in 03, aansluitend de lunch, in de korte pauze het menu voor 04 (Frans/Italiaans) met de daarvoor speciaal ingehuurde Kok's overlopen, nadien Dinner in 03, en dan meestal helpen in één van de zaken, om ze dan soms om 03u of later allemaal af te sluiten, de toch wel (voor Ibiza) lange weg van 15Km naar huis, om daar dan de kassa's te maken. Ik begreep zélf ook wel dat ik dat niet kon blijven volhouden, maar ik wilde eerst de resultaten van de twee nieuwe zaken zien, alvorens nog meer personeel aan te werven. 01 November 1992 organiseerde ik een feestje in ARDIEW 4 (die het ganse jaar zou openblijven) om het succes te vieren met het vollédige personeelsbestand, dat tegen dan was aangegroeid tot niet minder dan 51, mezelf niet inbegrepen. Ik was absoluut lèèg, had de afgelopen 7 maanden géén énkele nacht gehad met meer dan 2 a 3 uur slaap, en ik wist dat ik veranderingen moest treffen voor het volgende seizoen. Slechts 6 personeelsleden waren van Ibiza zélf afkomstig, de anderen waren of van Engeland voor 6mnd overgekomen, of van het Vaste land. 10 van hun zouden volgend seizoen niét terugkomen, wat betekende dat ik tijdens de winter achter 10 nieuwe mensen op zoek diende te gaan. 50 was écht het minimum voor de 4 zaken. 20 daarvan waar kok's en hulpkok's, die hun uurregeling zélf onderling regelden. 23 was bar, en bedieningspersoneel, waarvan 13 alléén reeds nodig waren voor ARDIEW 2. De overige 7 stonden in voor poetsen, schillen en wassen van aardappelen, groenten e.d.m., en afwassen. Ik zélf had steeds ingestaan voor de kassa's, voorraad en bestellingen, en het véle papierwerk dat erbij kwam kijken. Ik trof een regeling voor ARDIEW 4, dat hij(de kok van het zomerseizoen) de zaak van me huurde voor de 6 wintermaanden, en dus zélf verantwoordelijk was voor het reilen en zeilen van de zaak. Ik was steeds in contact gebleven met Belgie. Lieve was tevreden te horen hoe het me voor de wind ging, Pa was stillaan aan het bijdraaien, al bleef hij sceptisch voor wat mijn relatie met Sue betrof. Met Agnetha bleek alles goed te gaan, hoewel het schoollopen, haar niet zo leek te bevallen, iets wat ze waarschijnlijk van géén vréémden had.. Ik was nu ook in de mogelijkheid om mijn hulp/tussenkomst op financieel vlak, iets te vergroten. We (Sue en ik) besloten die winter naar Belgie en Engeland te gaan, op die manier konden Lieve en Pa kennis met Sue maken, en kon Sue's familie op hun beurt met mij kennis maken. Zowel Sue als ikzelf hadden nog steeds een vrij goede relatie met Ray (Sue's ex) die ondertussen zélf ook een andere relatie had, en we regelden dat Nathalie en Joanne bij hem konden blijven de 2/3 weken dat wij weg zouden zijn, zij dienden school te lopen, en op die manier hadden wij ook een beetje rust, want ook Sue was zeer nauw betrokken geweest (ondanks haar éigen werk) bij de administratieve kant van de 4 zaken. We besloten om voor het volgend seizoen, een "Gestoria" (soort Boekhouder/Advocaat/Notaris) onder de arm te nemen, om al het administratieve van de zaken én personeel te regelen. Het duurde een héle tijd (herinner ik me zeer goed) alvorens "mijn systeem" de gewoonte van 2 a 3u slaap liet varen, ttz; alvorens ik écht in staat was om eens écht door en uit te slapen. We vierden Kerst 1992 met een dineetje in ARDIEW 4, met ons viertjes, en het voélde zo, goed, ik voelde me hemels goéd. Ook het Nieuwe jaar 1993 verwelkomde ik met zeer veel goede moed en verwachtingen. Ik herinner me; me even af te vragen; was dit nu écht hét leven ???, of had ik éigenlijk maar een béétje geluk???, de toekomst zou daar wel antwoord op geven, en momenteel wilde il alleen genieten. Nathalie en, Joanne hadden me volledig geaccepteerd, en ondanks Ray, noemden ze me "Dad" Pa, het was nu éénmaal een feit dat ze zéér wéinig van Ray zagen, hij had zélf een relatie met iemand met 2 kinderen. Joanne en Nathalie stonden niet bepaald te springen om tijd met hun Pa door te brengen, en het feit dat hetzelfde gold voor Ray zélf, maakte die situatie natuurlijk dés te makkelijker voor mij en Sue, alsook de meisjes zélf.. Ik herinner me dat ik op 11 Januari ( Agnetha's 10é verjaardag) in Belgie wilde zijn, waardoor we op 7 Januari met de auto in Ibiza de boot opreden om naar Barcelona te varen, waar we de volgende ochtend zouden ontschepen, om dan op een rùstige manier via de kleinere N6 (geen autowegen) via Frankrijk met één of twee overnachtingen naar Belgie te rijden. Het was reeds een tijd geleden dat ik nog in Belgie was geweest. Sue was zenuwachtig voor de ontmoeting (in hoofzake met Pa), en wilde in Tremelo (Op 5tal kil:ometer van "Thuis") nog effe een cognac drinken. Het was vroege avond (herinner me niét welke dag) toen ik de auto voor het huis in Baal parkeerde, en Lieve naar buiten kwam. Na me even van kop tot teen te hebben opgenomen, schrok ze een beetje, maar groette mij én Sue niet minder Hartelijk. Pa die in de deuropening was blijven wachten, was zo vriendelijk als mogelijk tegenover Sue, een houding die al snel zou overgaan in Hartelijkheid. Er werd wat gebabbeld over de reis, en koetjes en kalfjes, Lieve trad Sue tegemoet, dat ik er "vreselijk" uitzag. Ik wimpelde dat wat weg, en zei dat ik meer hulp had voor het volgend seizoen. We konden op de bovenverdieping (het was een bungalow met twee slaapkamers onder het dak) verblijven. Pa hielp ons de valiezen de smalle (uitschuifbare) trapladder naar boven te hijsen, en zei ons binnen een uurtje te willen vertrekken voor een etentje, een uurtje waar Sue gebruik van maakte om zich wat op te frissen, en ik om de noodzakelmijke spullen uit te pakken. Het gesprek tijdens het dinner ging de meer zakelijke (wat betreft Pa) en familiaale (wat betreft Lieve) kant op. Ik wist dat het tussen Sue en Lieve zou hebben geklikt, en ik kreeg hier al snel het bewijs van. Pa draaide langzaam maar zeker bij wat betrof mijn relatie, maar blééf toch nog sceptisch wat betrof de zaken, en zeker het feit dat ik er 4 had, er werd dan ook al vlug af gesproken dat hij volgende zomer maar eens naar Ibiza op vakantie moest komen, zodat hij het met zijn eigen ogen kon zien en beoordelen.. Ondanks het feit dat ik uitgekeken had naar de verjaardag van Agnetha, viel het alles bij mekaar een beetje tegen. Erna kwam met haar naar ons, maar het leek dat Agnetha zich een beetje verloren voelde, wat érgens te begrijpen was, ze had me een hele tijd niet meer gezien, en was nu een volwaardige zus voor Erna's 3 andere kinderen geworden, en noemde Erna zelfs Moek en Marc Vake. Ik liet het plan van met Agnetha alleen ergens een ijsje te gaan eten, of iets dergelijks, dan ook al snel varen. Ze had het zo al moeilijk genoeg, om de situatie (en dan zeker een Engelssprekende Sue) te begrijpen, dingen forceren zou het haar alleen maar moeilijker maken. Erna bleef zéér afstandelijk, zowel tegenover mij als Sue, de "problemen" (wat die ook mogen weze) van de afgelopen jaren waren nog niet vergeten. Zij was vriendelijk omwille mijn maandelijkse financieele steun, dat was in ieder geval het gevoel dat ik erbij had. Dit gezegd zijnde, maakte Pa mij al vlug duidelijk dat een bezoek bij Marcel (die ondertussen het Immobilieen kantoor van Pa had overgenomen, en runde met zijn 2é vrouw), of Theo die in Mechelen woonde uit den boze waren. Ik wist me geen raad met mijn gevoelens toen Agnetha na anderhalfuurtje mét haar geschenken van Sue en mij afscheid nam, en aan de hand van Erna naar de auto werd geleid. Ik wilde even alleen zijn met dié gevoelens, en ging naar onze kamer boven, terwijl Sue wat napraatte Lieve (die prima Engels sprak) en Pa die zijn plan kon trekken met de taal. Even later kwam Sue, en zei me dat het een héél moeilijke leeftijd was, en dat ik ook niet kon verwachten dat Agnetha niet verder lééfde, groeide, en ontwikkelde wanneer ik er niet was. Het was belangrijk, meer geregeld contact met haar te hebben. Het éne jaar ik naar hier te komen, en het andere (met toesemming van Erna) Agnetha enkele dagen naar Ibiza te halen. Ze zou via Lieve de mogelijkheid aankaarten, dat ik geregeld Agnetha telefonisch kon spreken, zodat ze me beetje bij beetje leerde kennen, iets wat de afgelopen 2 jaar niet was gebeurd. We bleven een week in Belgie. Tijdens die week bracht ik een bezoek aan het graf van Bobonne, Arlette en Ewoud, waar Sue me nadrukkelijk bij wilde vergezellen. Ik had geregeld telefonisch contact met ARDIEW 4 in Ibiza waar alles in orde leek. We reden nog even langs de school van Agnetha, zodat ik haar nog even (vanop afstand) kon zien toen Erna haar afzette, en zij de school binnenliep, waarna ik de tranen niet langer meer diende te bedwingen, ik wist dat ik bij Sue, kon en mocht huilen, dat zij mijn gevoelens voldoende kende en begreep. Nadien reden we richting Oostende om de overzetboot Oostende-Dover te nemen, en een weekje bij Sue's zus in Essex (Ronforth) door te brengen.
