Het was ergens in November 1983, toen in bij mijn thuiskomst, niet kon laten om Arlette te wekken, en haar op de hoogte te stellen van dit nieuws, alsook, haar idee te vragen, betreffende een overname door ons. Héél enthousiast was ze nóg niet, ik had ook weinig tot geen informatie, hoeveel was de overname, hoeveel was de huur, enz, enz. Het hield me echter wel het gehele weekend bezig. Voor zover ik de afgelopen tijd had kunnen ervaren, draaide de zaak zeker niét slecht, al kon het dan steeds beter, indien er (zeker wat betrof de mogelijkheden tot eten) meer initiatief werd genomen, maar nu was alles beperkt, om gerund te kunnen worden door 2 en een halve (de baas) personen. Boven de zaak op het eerste verdiep bevond zich een vrij ruim appartement met leefruimte, Badkamer en twee slaapkamers, op het 3é en 4é verdiep was er voldoende ruimte om 4 tot 6 Studentenkamers te maken,....... deze ruimte's werden echter niet gebruikt, en dienden ook zeer degelijk onder handen te worden genomen, voor wat betrof opknappen, verven, en om (de studentenkamers) te voldoen aan de veiligheidsvoorschriften. De huidige uitbaters woonden in Zaventem, en de baas kwam na zijn werk in Brussel steeds naar de zaak tot sluiting, en reed dan met zijn vrouw naar huis, ik besloot dan ook de volgende dag reeds om meer informatie te vragen, Arlette wees me er trouwens op dat ik géén énkele beslissing kon nemen alvorens prijzen te kennen. Ik wachtte dan ook niet langer als de volgende dag, om me na sluiting van de zaak met de baas en bazin aan tafel te zetten. Ze zegden me dat ze op dit ogenblik 80.000 Fr/ maand Huur aan de brouwerij betaalden, maar dat deze huurprijs zeer zeker omhoog zou gaan,.....dit léék veel; doch moest er rekening gehouden worden, dat dit voor de zaak én bovengelegen woonst was, en dat met het op orde brengen van de studentenkamers,deze makkelijk (volgens de lopende prijzen in Bondgenotenlaan) konden verhuurd worden 2000/stuk x 6 = 12.000 Fr/ maand. Wij betaalden nu 9000 Fr/maand huur aan het appartement, dit alles snel berekend hebbend was de huur voor de éigelijke handelszaak , 80.000 - 12.000 - 9000 = 59.000 Frank. Toén rééds de regel van 3 kennende ( 1/3e voor aankoop produkten, 1/3e voor onkosten alg, en 1/3e voor levensonderhoud) rekende ik al snel dat de zaak een omzet van 59 x 3 =176.000 Frank/ maand = 5500 Frank/ dag diende te maken. Daar schrok ik toch even van. De overnameprijs voor (klienteel, koffiezetapparaat, kassa, koelers, keuken matriaal, meubilair, enz,enz) was 850.000 Frank. Deze getallen brachten me toch wel degelijk van mijn stuk, en met de woorden dat ik het diende te bespreken met Arlette, verliet ik (een beetje teleurgesteld) die avond de zaak, huiswaarts. Arlette die televisie zat te kijken bij mijn thuiskomst, wist al gauw aan mijn gezicht, dat de gewonnen info, alles behalve positief was. Zijzélf had een drietal poets-jobs, maar had weinig tot geen kennis betreffende het runnen van een café, bovenop alle kosten, zou ik dus worden verplicht ook nog minstens 2 pers personeel aan te nemen. De lening van de auto diende ook nog maandelijks afbetaald te worden voor een volgende 3 jaar (+11.000 Fr). Na veel gepeins, gecijfer, enz, gingen we tenslotte slapen, met het plan om Pa om meer raad te vragen, dan wel zo snel mogelijk. De baas wees er me daags nadien op, indien ik geintresseerd was om de zaak over te nemen, dat ik best éérst met de Brouwerij contact zou nemen, omdat die weleens een probleem zouden kunnen maken over het feit dat ik niet gehuwd was met Arlette, wat een minder zéker borg betekende voor hun, en ook om te weten óf ze de huurprijs verhoogden, en zoja hoeveel. Ik telefoneerde met Pa, en vroeg hem, hem te kunnen spreken, zonder verder uit te wijden,.... hij had die avond afspraken die vrij laat konden uitlopen, en we spraken af, dat hij na de afspraken langs de Taverne zou langs komen, en indien die gesloten was hij naar huis zou komen. Na het gesprek met hem die avond, wist ik dat hij mijn plan(nen) geheel niét steunde, hij zegde me dat géén énkele bank of instelling me dergelijk bedrag zou lenen, omdat er géén borg was, de zaak blééf alles bij elkaar ván de Brouwerij, en een koelkast of enkele tafels was niet bepaald een borg voor een bedrag van één miljoen, hij had me namelijk gewezen op de onkosten om de bovenverdieping(en) te verbouwen alvorens ik ze kon verhuren, en op een mogelijk huur-waarborg van de brouwerij., wat het totaal te lenen op minimaal één miljoen bracht. Ondanks het feit dat ik wist dat hij gelijk had, hij handelde al jaren met meerdere banken, alsook in koop en verkoop, liet ik me toch niet van m'n stuk brengen, en nam ik daags nadien contact met de brouwerij, dewelke met óns (ook Arlette) diezelfde avond in de zaak afspraken, om een mogelijke overname en garanties te bespreken. Het feit dat we een kind hadden, en hun duidelijk maakten dat we in een nabije toekomst wel zouden trouwen, maakte het probleem dat we geen "koppel"waren kleiner. De huur zou wel opgetrokken worden tot 85.000 Fr/maand, met één maand waarborg, we dienden een bewijs van goed gedrag en zeden, en een stedelijke vergunning tot het uitbaten van een openbare drankgelegenheid voor te leggen, en we konden een contract van 5 jaar krijgen,...... ondanks het eerder sceptisme van de baas, was dit gesprek dus vrij positief verlopen, de brouwerij maakte weinig problemen, en vroeg slechts één maand ipv de verwachtte 2, of 3 waarborg. Ik vroeg een bedenkingstijd van één week aan de brouwerij, waarmee ze instemde, ik had dus slechts een week om définitieve beslising(en) te nemen. In de daarop volgende dagen, was ik buiten, én tijdens het werk dus met héél wat bezig. Ik belde meerdere banken, dewelke iemand langs de zaak stuurden om mijn vraag tot lening te bespreken. Ik had ook een uitgebreid gesprek met Lieve, die in mijn plannen, wél érgens een fundering zag, maar mij ook attent maakte op het financieele aspekt, ze beloofde me echter eens met Pa te praten, omwille zijn uitgebreidde kennis van het bankwezen, én directeurs. Ondanks mij 200% inzet, ik diende namelijk ook nog steeds mijn 10 tot 12u/dag te werken, én ondertussen toch nog een béétje man, en papa te zijn, een lening te vinden, enz,enz.... kwam er zeer weinig positeif uit de bus, álle banken struikelden over het gebrek aan waarborg, mijn nog steeds lopen (auto)lening, en de nood aan onkosten alvorens de mogelijkheid inkomsten te hebben van de bovenverdiepingen, t.t.z; studentenkamers. De tijdstermijn van één week verliep zonder vooruitgang, er waren echter nog steeds geen andere geintreseerden volgens de baas, wat me dus nog wat tijd gaf. Begin December ontving ik een telefoontje van (Pa's) BBL bank, dewelke me op kantoor (op enkele honderden meters van de zaak en huis verwijderd) uitnodigde. Ik had noch van Lieve, noch van Pa iets gehoord de laatste dagen. Ik ging naar de afspraak. Zij wilden me (omwille Pa en Lieve's persoonlijke kennis) me een Persoonlijke lening toestaan van 500.000 Frank, m'n maakte me er wél attent op dat niemand of niets borg was, het was een "Goodwill"-diénst omdat ik de zoon van mijn vader was. Ik diende wel akkoord te gaan dat álles wat zich in het gebouw bevond gaan van zwaardere machines zoals Koffiezetapparaat, tot een serviet bij wanbetaling in beslag zou worden genomen. Daar het voorgestelde bedrag niet genoeg was voor alleen de overname te betalen, vroeg ik om enkele dagen te mogen nadenken. Op weg van de Bank terug naar werk, diende ik langs Pa's Kantoor te passeren, ik ging dan ook even binnen, Pa was er niet, Lieve wél,ik vertelde haar wat er juist was gebeurd, ze was uiteraard op de hoogte, het was zij geweest die Pa een beetje geduwd had, toen ik haar zegde dat het éigenlijk de helft was van wat ik nodig had, zegde ze me dat ik zélf moest beslissen wat ik met het aanbod deed. Met gemengde gevoelens (ik had een half miljoen, maar dat was een half miljoen) te weinig, ging ik toen verder terug naar de Taverne. Gelukkig was het de rest van de namiddag rustig in de zaak, want ik zat met mijn hoofd overal, behalve bij mijn werk. Het feit dat de zaak nu toch reeds geruime tijd over te nemen stond, en er buiten mezelf, nog niemand interesse had getoond, maakte mij sterker in mijn positie,...... als hij de zaak moést overlaten, en nog wel binnen een maand, diende hij financieel toegevingen te doen. Ik wachtte dan ook niet langer dan diézélfde avond om hem mijnin de voorbije paar uren uitgewerkt voorstel te doen. Ik zou hem 350.000 Frank betalen, en de resterende 500.000. tegen 01.01.1985, kort en bondig. Zelfs indien hij met dat voorstel zou ingaan, wist ik heel bewust, dat het nog knokken zou worden, ik ging nu éénmaal graag een uitdaging aan, máár; was deze uitdaging niet een beetje té hoog gegrepen. Ik legde na thuiskomst uit tegen Arlette wat er zich die dag had voorgedaan, en dat de Baas morgen zijn besluit zou laten weten, Arlette was echter heel sceptisch, en legde me enkel cijfers (die ik ook al kende) voor; het geleende bedrag zou volledig besteed zijn aan de overname en eerste maand huur+ Waarborg. De verbouwingskosten diende dus úit de inkomsten komen, alsook de afbetaling van de lening (10.000 x 60mnd) en de autolening, én ondertussen dienden we op één jaar tijd de overige 500.000 Fr overname bijeen te sparen = +40.000 Fr. Zij wilde er voorlopig niéts mee te maken hebben, en wilde (begrijpelijk) geen verantwoordelijkheid in het geheel, ze vond wel, dat gans deze "heisa" vlug voorbij mocht zijn, zodat ik óók wat tijd zou hebben voor haarzélf én Agnetha. Ik voelde me met mijn rug tegen de muur geduwd, ik, en ik alléén droeg de verantwoordelijkheid voor een toch niét kleine beslissing die ik aan het nemen was. Ook Pa, waarbij ik de volgende ochtend alvorens te gaan werken aanliep voor raad, wilde géén énkele verantwoordelijkheid in deze zaak, hij had gedaan wat mogelijk was, het trekken van conclusies was nu volledig voor mij. Zodra ik de Taverne binnen ging, kwam de bazin me tegemoet gelopen, zeggende dat ze gisterenavond besloten hadden in te gaan op mijn voorstel, en dat haar man ( de baas) diezelfde avond enkele papieren zou meebrengen. Ze zegde me tevens dat ( indien ik alle nodige administratie, vergunningen, enz op orde kreeg) de zaak reeds op 15 December van mij zou zijn. Ik was zojuist manager,uitbater, gerante, van een middelgrote, goed draaiende Taverne, langs één van de belangrijkste straten in Leuven geworden, en tóch wist ik niet goed wát of hoé ik me diende te voelen. Ik telefoneerde even met Arlette, zij leek echter onverschillig, ze wenste me veel geluk, maar herhaalde dat zij er niét rechtstreeks bij betrokken wilde worden, in alles wat méér was als eens te poetsen of een handje te helpen in de keuken e.d.m. Lieve was ondanks een achtergrond van sceptisme, blij voor mij, en ze hoopte dat ik in mijn doel zou slagen, waarbij ik steeds een beroep op haar kon doen, ze zou het nieuws doorvertellen aan Pa. Ik tekende die avond de nodige overeenkomsten, het was een vrijdag, en ik nam de volgende dag vrijaf (de baas diende in Brussel niet et werken, en kon dus de zaak openhouden, en zondag was rustdag) dat gaf me een heel weekend om alles op een rijtje te zetten. Ik zag geen probleem om alle administratie tegen 15 December klaar te hebben, en besloot de zaak een beetje te herschikken-vormen tussen 15 December en 01 Januari, om dan volledig van start te gaan op 02 Januari 1984. Ik was van mijn inzet en doorzetting overtuigd...... het zou (zij het dan niet dadelijk) wel loslopen, wist ik. Alles werd op orde gebracht met stedelijke vergunningen, politie, brouwerij,en bank, en 5 dagen na het ophangen van enkele affiches met de vermelding van sluiting tot 02 Januari, trok ik met mijn éigen sleutel, fier en trots, samen met Arlette en Agnetha op 15 December de deur achter me dicht, op weg naar een klein dineetje om dit te vieren.
