...... Alles verliep zo vlot als :mogelijk, ik deed het werk graag, de studies (één dag/week) vielen redelijk mee, en ik scoorde vrij goed in het wielrennen, ik trainde bijna dagelijks, en deed wekelijks één tot (indien te combineren met werk) tweemaal mee aan wieler-wedstrijden. Van familie kreeg ik weinig tot geen steun...... Greta en Anita bekeken het met veel Sarcasme, Pa had totaal geen tijd, Erna en Theo hadden geen interesse en omwille hun zelfstandig leven was de relatie met hun ook heel veel verminderd. Marcel die in zijn cafe een éigen "Amateurs" wielerploeg had opgericht was duidelijk jaloers, al liet hij dat niet dadelijk merken....... hijzélf ging regelmatig voor "training"sessies naar Italié e.d.m., en liet het runnen van het cafe, en op hun eerste zoon passen totaal over aan Arlette zijn echtgenote..... het was een publiek geheim dat die buitenlandse sessies héél wéinig met trainen, danwel met vrouwen te maken had. In die periodes bracht ik redelijk veel tijd door in het Cafe. Ma én Andre bezocht ik (met weinig enthousiasme) nog een keer per 4 a 5 weken, tot het bezoeken van Bobonne kwam ik bijna niet meer. In Juli 1977 werd ik Brabants Kampioen bij de belofte's, ik eindigde pas tweede in de sprint, maar de winnaar was Limburger en kon dus de titel van Brabants Kampioen niet krijgen. Apetrots, ging ik (na mijn Baas (Luk) gebeld te hebben) met enkele ploegmaats op het Cafe van Marcel vieren. De ploegleiding steldde mij een verlenging en hogere verdienste van contract voor, voor het volgende seizoen ik bleef voorlopig nog wél met beide voeten op de grond, in die tijd waren de verdienste àmper voldoende om de onkosten te dekken, zeker bij Juniores.. Het was een Zondag......... Schoolvakantie en daags nadien ook sluitingsdag van de bakkerij, waardoor deze viering in tijd utliep, zo laat, dat Pa nog en "Slaapmutsje" kwam nemen. Tot mijn grote verbazing was ook hij opgetogen, en min of meer trots op mijn overwinning, het was de eerste keer in zééér lang, dat ik écht een gesprek en drink met hem had, omwille zijn en mijn werk, én mijn trainingen zagen we thuis, mekaar amper of niet. Het Sarcasme dat ik daags nadien door én Greta én Anita voorgeschoteld kreeg betreffende mijn overwinning liep zéér ernstig uit de hand, na enkele verwijten op en neer ging Anita naar boven, toen ik een tijdje later naar mijn kamer ging vond ik de "Beker" gebroken op de grond, het was niét mogelijk dat hij zichzelf zo beschadigd had door te vallen, "Ocharme".... waren de woorden die ik achter mij uit de mond van Anita hoorde komen......... ik probeerde, maar kon men woede niet bedaren en het kwam tot een gevecht, eerst met wat getrek en geduw, tot Greta op het rumoer was afgekomen, en zich moeide, waarbij ik fors uitnam, en mijn vuist vlak in Anita's gezicht plaatste. Het bloed gutstte uit haar neus, en ze liep met allerlei verwijten met Greta naar beneden. Ik herinner me alleen dat Anita naar het hospitaal ging, haar neus was nét niét gebroken maar werd wél gespalkt of iets dergelijks. Ik herinner me ook mijn verbaasdheid over het feit dat Pa de hele zaak eigenlijk "Lachoniek" opnam, en me géén uitbrander...... of méér gaf. Ik wist wel dat de relatie tussen hem en Greta, en ook Anita alles behalve was, àlle herstellingen van uurwerken enz werden overgenomen door een collega, Greta diende alleen de winkel te runnen, maar door haar manier was het goed draaien van de zaak heel sterk àfgenomen. De volgende dag, tijdens het bewerken van deeg in de bakkerij, kreeg ik vreselijk veel pijn, in mijn rechter-pink. Achteraf bleek dat ik met het slaan van Anita een barstje in mijn kootje had opgelopen, en het diende dus in de gips voor enkele weken. Weer was ik verbaasd over de gelatenheid waarmee Pa dit alles nam.
In het najaar van 1977 maakte pa een (voor mij) levensveranderende beslissing. Hij zegde me (ik wist van niets) dat hij enkele maanden voordien een huis gekocht had in Baal bij Tremelo. Dat was mijn bevestiging dat het hem wél degelijk voor de wind ging, Directeur zijnde van een Bouwbedrijf met méérdere zetels in Belgie. Hij zegde me dat hij de winkel met woonst vanaf 01 Januari 1978 zou verhuren en naar Baal verhuizen. Zijn hoofdreden was het feit dat de winkel zoals hij nu werd gerund (door Greta) verlieslatend was, en hij zolang mogelijk had gewacht, omdat hij eerst 100% zeker wilde zijn dat hijzélf niet terug zou beginnen met zijn oude beroep. Baal ligt tegen Mechelen, het was dus niet mogelijk om in Leuven (25 Km) te blijven werken, en ik zou dus mijn leercontract in de Baalse omgeving moeten verder zetten. Dit alles werd mij gezégd........ alle beslissingen lagen reeds vàst, ik had dus heel weinig in te brengen. Ik ontving dit nieuws met héél gemengde gevoelens. Ik deed het werk waar ik het deed graag, ik kon goed over de baan met Luk, mijn baas, mijn wielerploeg en school (waarvan ik énkele vàge vrienden had) waren in het Leuvense. Ik had hier mijn ganse leven gewoond, en kende gewoon niets anders. Ik besprak dit in de volgende dagen met Erna & Marc, maar vond daar ook weinig oor voor mijn vragen, Marc reed wel met mij langs de mijn toekomstige "Thuis", het was een bungalow, helemaal in de bossen, met énkele buren en het dichtstbijzijnde dorp op + 5 Kilometer. "Jezuuke is hier nog ni geweest" dacht ik bij mezelf.
Alles was beslist en geregeld. Nét voor Kerstmis 1977, bracht Pa me naar een Bakkerij-Patisserie in Keerbergen, waar nog iemand uit mijn klas op leercontract werkte. Ik had een gesprek met Jef (de zwààr astmatische baas) en zijn vrouw Mieke, en ik kon beginnen in Januari 1978. Keerbergen (de bakkerij) lag op een 10 kilometer van onze nieuwe "thuis" maar omwille het vele nachtwerk (het was ook patisserie) kon ik inwonen. Ik had wél een dag meer verlof, want de bakkerij was gesloten Maandag én Dinsdag, Maandag liep ik school maar Dinsdag had ik dan vollédig vrij. Woensdag tot en met vrijdag werktten we van 06u tot (Dikwijls) 18, zélfs 19u, Zaterdag van 03u tot 12u en van 14u tot 19u, Zondag van 03u tot ong 13u. Ook hier werden leercontracten géén beetje ùitgebuit.Ik kreeg 500 Frank/week + kost en inwoon desondanks diende ik de helft aan Pa te geven. Ik zag bij het verlaten van deze nieuwe werkplaats mijn toekomst in de wielrennerij (voorlopig toch) vollédig verdwijnen, ik had met deze uurregeling geen tijd meer om te trainen, en op Zondag fit en ùitgerust aan een wedstrijd beginnen om 15u hield ik ook niet voor mogelijk. Allemaal argumenten dewelke ik had kunnen naar voren brengen bij Pa, maar ik wist dat het weinig tot niets zou veranderen, zodoende legde ik me maar als een "geslagen hond" bij de reeds genomen beslissingen neer.
Kerst '77, Nieuwjaar 1978, was een periode van "alle hens aan dek" voor de verhuis, hoewel het merendeel van Meubilair (door Greta gekozen,en Pa betaald) nieuw werd geleverd. Er waren 3 Slaapkamers op het gelijkvloers, de grootste was vanzelfsprekend voor Pa, en de tweede-grootste werd in beslag genomen door Anita, met als kommentaar dat ik toch maar tweemaal/week thuis sliep, dit ondanks het feit dat ook zij véél tijd bij vrienden en/of grootmoeder doorbracht, ik hield echter mijn mond om de vrede te bewaren. Mijn kamer werd ook de naai/strijkamer. Er waren nog twee kamers onder het dak, maar boven was géén toilet, noch badkamer, en het was eigenlijk een "vallende zoldertrap" dewelke naar die kamers leidde, dus zeker niet makkelijk en/of comfortabel. Het afscheid van Luk en zijn familie viel me vrij (ook hun) moeilijk, we konden goed met mekaar overweg, gingen samen trainen én op wieler-uitstap, enz,enz, en de eerste indruk die ik had gehad bij mijn niéuwe bazen en werk, waren zéér gematigd geweest.
Ook 1978 was dus een nieuwe bladzijde in mijn leven, nieuw werk, nieuwe "Thuis", nieuwe omgeving en omstandigheden.
