De volgende ochtend werd ik (tot mijn verbazing) door Pa wakker gemaakt, met de woorden dat hij me binnen een halfuur beneden wilde.
Half versuft keek ik naar de wekker..... Halftien ???, ach ja, ik diende pas tegen de middag naar school.
Ik kroop uit mijn bed, en "slofte" naar de badkamer.
Ik hoorde alleen de winkeldeur-bel, en stemmen van Pa en Greta.
Erna, Theo, en Marcel waren reeds naar school.
Moest Pa dan niet gaan werken ?? vroeg ik me af.
Terwijl ik een beetje later een boterham naar binnen zat te werken, zegde Pa me dat Ma gisteren in het Hospitaal was opgenomen.
Geschrokken vroeg ik hem waarom??, zelfmoord-poging kreeg ik onomwonden tot antwoord, en zorg dat je binnen een kwartier klaar bent om te vertrekken.
Wat was er gebeurd ?!?, Was het mijn schuld ?!?, Was het omdat ik weggelopen was ?!?, allemaal vragen die door mijn hoofd speelden.
Pa zegde me dat hij niets méér wist.
Het kon toch géén toeval zijn, dat ze dat gedaan had, nét wanneer ik weggelopen was dacht ik.
In de auto, onderweg naar school nam ik me voor het geld voor mijn drank bij het middageten, te houden, zodat ik op weg naar huis, vanavond, met Bobonne kon telefoneren vanuit de telefooncabine aan het Station van Herent waar ik afstapte.
Aangekomen in de school, gingen we dadelijk naar het bureel van de Direkteur.
Pa ging alleen binnen, en ik bleef op de gang wachten.
Na een kwartiertje, opende Pa de deur, en met van woede-ziedende blikken riep hij me binnen.
Mijn resultaten waren ondermaats, en de school wilde niet meer betrokken worden bij mijn "uitspattingen" weglopen,enz.
Ik mocht dit jaar nog uitdoen in deze school, maar diende het volgende (6é) leerjaar naar een andere school.
Ik was blij dat de Direkteur me naar de klas stuurde, op die manier had ik toch "uitstel van Executie" tot vanavond, want, dat er me iets te wachten stond, had ik dùidelijk van Pa's gezicht af kunnen lezen.
De rest van de dag was dat echter bijzaak, en was ik de ganse tijd bezig met Ma, en wat er nu eigenlijk gebeurd was.
Ik at s'middags mijn boterhammen op zonder drank te kopen, zodat ik met Bobonne kon bellen.
Veel wilde, of kon Bobonne me die avond ook niet vertellen.
Ma zou de gas hebben opengezet, dit was echter door de buren op de bovenverdieping geroken, dewelke de politie dan hadden verwittigd.
Ma was bewusteloos overgebracht naar het hospitaal.
Van zodra ze meer wist, zou ze met Pa bellen.
Op weg van het station naar huis, vroeg ik me af hoe het nu verder moest??
Ma was in de kliniek..... ik zou dus geen weekend's naar haar mogen, én véél erger, ik kon dus ook Bobonne niet zien.
Thuisgekomen, haaste ik me naar mijn kamer, ik wilde Pa zolang mogelijk uit het vizier blijven.
Erna wachtte me boven echter op.
Ze zegde me dat Pa reeds gekalmeerd was, dat zij met hem gesproken had. Hij zou reeds afspraak hebben op de Lagere school in Herent, op slechts 150meter van huis.
Ik vroeg haar of zij iets wist van Ma, maar kreeg daar negatief antwoord op.
Tijdens het avondeten, was het onwennig stil.
Pa had besloten een "psychologische oorlog" met me te voeren, ik was dan ook blij dat ik na het eten, dàdelijk van tafel kon, en naar mijn kamer kon verdwijnen totdat hij vertrok voor zijn dagelijkse "afspraken".
Ik had een babbel met Erna, en zij zou met Bobonne wel regelen, dat ik het aanstaande weekend toch naar Ma kon.
Ik begreep niet goed, hoé ze dat wilde regelen, maar wist dat ik haar kon vertrouwen.
Het werd ook geregeld.
Ik kon het volgende weekend bij Bobonne blijven, en met haar Ma bezoeken.
Dit was hét béste weekend ooit. Samen met Bobonne, eten, tv kijken, enz,enz.
Bobonne zegde me wel dat Ma een tijdje naar Kortenberg, de St.Jozef kliniek diende te gaan.
De Paasvakantie stond voor de deur, en ze beloofde me, dat ze met Pa zou regelen, dat ik een weekje bij hààr kon blijven, en mét haar dan Ma gaan bezoeken.
Mijn 10é verjaardag verliep als volgd:
Het waren schoolexamen, ik deed men best te studeren, Pa was thuis aan zijn werktafel bezig met het herstellen van uurwerken.
Tot 3maal toe, ging ik naar hem voor gedane taken te laten nakijken, ik legde deze taken op een schuifplankje aan de zijde van zijn bureel, Pa keek daar dan naar met een "Loupe"- voor zijn werk, in één oog, tot drie-maal toe klopte er iets niet aan die taken, en sloeg hij met een piepklein hamertje (waarmee hij werktte) op mijn vinger-toppen zo hard dat ze enkele uren later purper van kleur werden.
Dit was niét ongewoon, ik herinner me dié drie-maal echter omdat het mijn verjaardag was, hetgeen enkel door Erna werd herinnerd.
Verjaardagen, enz was in onze familie van weinig belang.
Het naderende weekje mét en bij Bobonne was al voldoende.
Zakgeld was mij onbekend (ik spaarde regelmatig mijn Drink-geld van school) op. Erna gaf me 20 Frank voor mijn verjaardag, dewelke ik veilig wegborg, omdat ik dat samen met Bobonne wilde uitgeven.
Ik herinner me dat ik een vrij-goede schooluitslag moet hebben gehad, want, tijdens de rit in de auto van thuis - naar Leuven station, op weg naar mijn weekje met Bobonne, kreeg ik van Pa ook 20 Frank, Gosch met mijn éigen opgespaard geld had ik nu samen 50 Frank ik was rijk !!!!
Mijn geluk kon niét op, ik was een volledige week met Bobonne.
We gingen samen in het park wandelen, naar de markt, fritjes eten in een frituur, enz,enz.
We gingen ook enkele keren Ma bezoeken.
Dat het géén gewone kliniek was, wist ik al gauw, ze lag op de Psychiatrische afdeling.
Volgens Bobonne, zou ze daar een zestal weken moeten blijven.
In de volgende jaren werd Ma daar nog een twee-tal keren opgenomen, voor verslaving aan drugs (medicatie) en zelfmoordpogingen.
Alles ging gewoon verder.
Ik bleef 2 weekends /maand Ma bezoeken, ik bracht echter méér en méér tijd door bij Bobonne.
Ik blééf bij Ma in bed slapen, en haar op haar "sexueele" wenken bedienen.Ik blééf daarvoor echter beloond worden, met snoep,speelgoed, enz, zelfs geld.
De situatie thuis tussen Pa en Greta ging van kwaad naar erger.
Het volgende (6é) leerjaar ging ik naar school in Herent op 150 Meter van huis.
Mijn uitslagen waren ook dààr alles behalve, ondanks een vrij grote inzet van Erna.
Pa had zijn vollédig (uurwerken-herstel) overgelaten aan een collega, en was nog slechts zelden thuis, en wanneer hij dan s'nachts (meestal dronken) thuis kwam begon de situatie van jaren voordien zich te herhalen.
Wij hadden allemààl "Greta" wel door. Blijkbaar was Pa een uitzondering.
Ik was de enige (omwille leeftijd) die de dagen met haar moést doorbrengen, ( De anderen brachten veel tijd bij vrienden, enz door), ik gaf haar echter géén makkelijke tijd, evenmin als zij, mij.
Toen Pa me echter op het einde van het schooljaar zegde, dat ik volgend jaar (eerste Middelbaar) in Leuven op Internaat zou doorbrengen, wist ik dat ik aan het kortste eindje had getrokken.
Ik was ervan overtuigd dat dat een idee van Greta was, om mij uit het huis te krijgen.
Dat was haar dan ook gelukt.
****************************************************
BESTE LEZERS
Omwille een verblijf in Ter Duinen in Nieuwpoort, van Begin December, tot Begin Januari, is dit (voor dit jaar) het einde van mijn verhaal. Jullie kunnen een verderzetting verwachten vanaf Half Januari.
Mag ik U nù reeds mijn BESTE WENSEN toereiken, voor het Nieuwe jaar 2007, en PRETTIGE FEESTDAGEN wensen, in vrede en geluk.
Beste Dank voor jullie reacties en steun, en we zien (lezen) mekaar terug binnen 6,7 weken. Codi Dirk
********************************************************
|
