Gedurende die zomer van 1987, gaf ik mezelf geen tijd of mogelijkheid (onderbewust) om te rouwen, het was eigenlijk ook niet écht moeilijk, ik draaide (vrijwillig) 1,5 tot dubbele shiften. Met uitzondering van Tom en Marjorie, de baas en zijn echtgenote, was niemand op de hoogte van hetgeen dat er was gebeurd, en vragen van het overige personeel naar "mijn verleden, mijn familie" wimpelde ik steeds af. Tijdens mijn bijna dagelijkse bezoekjes, aan "De Londener" ( Ray's en Sue), hetwelk mijn "ùitrolbasis"was geworden, na het werk, en alvorens naar huis te rijden, ving ik een gesprek op, dat Ray (zoals later bleek elke 2 winters) op zoek was naar iemand, om de zaak "De Londener" draaiende te houden tijdens de volgende winter. Het moet ergens in de maand Juli/Augustus geweest zijn. Dat gesprek bleef in mijn hoofd hangen, het zou me iets om handen geven tijdens de 6mnd winterperiode, het zou ook wat geld opbrengen, en (wéér onderbewust) zou ik op die manier geen tijd hebben om beginnen na te denken, tubben, of zelfs een bezoek te brengen aan Belgie. Tijdens één van mijn volgende "stops" sprak ik Ray daarover aan. Hij was inderdaad op zoek naar iemand die de zaak wilde huren voor de winterperiode t.t.z; 01 November tot 30 April. Toen hij nota nam van mijn interesse, zei hij me wel, dat het bijna onmogelijk was om die zaak alleen te runnen; Alles bij mekaar was het zeer zeker géén kleine zaak, er waren een 60tal zitplaatsen, alsook een "pool" (Biljart) club, er diende minimaal een middag en avondmenu (zij het beperkt) te worden voorzien, en ook waren er tijdens de winterperiode altijd wel "karaoke, life music,enz) avonden, in de zaken dewelke open bleven tijdens de winterperiode. De volgende winter zouden dat dus De Londener, en een op 3tal kilometer gelegen Ship worden. De huurprijs was 50.000 Pst/Maand. Ik vroeg hem of hij reeds geintereseerden had, en bij zijn negatief antwoord, vroeg ik hem, me even bedenktijd te geven. Ik liep de volgende dagen met dat idee te broeden. Mijn kennis van "Engelse keuken" (voor zover die bestaat) was ruim voldoende geworden, ook mijn talenkennis zowel van Engels (altijd geweest) als Spaans waren bijna 100%. Ik zou echter minimaal één persoon full-time in dienst moeten nemen, en waarschijnlijk (voor drukke biljart, of animtie avonden) nog een tweetal deeltijds. Ik sprak eerst met Tom, om te zien of ik het seizoen op 15 Oktober, ipv 31 Oktober kon afsluiten, dit om me toch éven wat ademruimte en rust te geven, iets waar hij géén graten in zag. Ik zei Ray, enkele dagen later dat ik wel geintreseerd was, om de zaak van hem af te huren, doch omwille het feit dat Sue over dergelijke zaken ging, kon hij zélf niets toezeggen, en we spraken dan ook een bijeenkomst af, wanneer Sue op het eiland zou zijn, enkele dagen later. Begin September 1987, tekende ik met Sue en Ray, een overeenkomst. Sue raadde mij een goede kennis, (ook Sue genoemd) aan, die tijdens de zomer regelmatig in de zaak werktte, en op die manier niet alleen als persoon wélgekend was bij de "lokalen", maar ook het reilen en zeilen van de zaak kende. Ik had het dus klaargespeeld, om nu zoveel rond mijn hoofd te hebben, dat ik géén seconde tijd meer had, om te denken en/of tubben, of zelfs een snelle overtocht naar Belgie in overweging te nemen. Ik sprak een lokaal Life-Music koppel aan, en legde met hun (ook in overleg met "De ship") enkele data's vast voor een Life Music avond, waaronder Oudejaaravond. Het organizeren en opstellen van de "Pool"-biljartavonden, liet ik volledig in handen van Sue-2, daar zij zélf speelde bij de damesploeg. Ik vond ook nog 3 personen, die eventueel deeltijds konden inspringen wanneer druk en nodig. Dit alles, zowel personeel als afhuring, enz gebeurde in het zwart, dit was niet alleen Spanje, het was daarenboven Ibiza, en het jaar 1987. Zolang je op goede voet leefde met de lokale bevolking (Ibisencos), kraaide daar geen haan naar. Ik werktte ook een beperkte 3 keuzen Middag, en 5 keuzen Avond menu uit. Op 15 Oktober 1987, stoptte ik toen bij Tom. Tijdens de bespreking, zei hij me, dat ik het volgend seizoen op 01 Juni dadelijk in het strandrestaurant kon beginnen, omdat hij tijdens de winter, een deel van het restaurant zou voorzien van rolschermen, zodat m'n ook bij minder fraai weer binnen kon zitten, en bij beter weer werden deze glazen panelen opgerold. Hij zegde me, dat hij tijdens de winter wel in "De Londener" zou binnenlopen om de precieze afspraken te maken, maar voegde er ook aan toe, dat hij het niet zo positief inzag, dat ik mezelf geen rust gunde. Hij hoopte dat ik er in de loop van het volgende seizoen geen spijt zou krijgen, want ook hij wist, dat ik het niet moést doen, ik kon een gedeelte van de winter halftijds bij hem werken, indien ik dat wilde, financieel had ik het ook niét écht nodig, hij wist dus maar al te goed, dat ik bezig was, om mezelf zo weinig mogelijk tijd tot denken te geven. Ik nam de nodige papieren voor residencia, enz van hem aan, alsook de jaarlijkse "finicito". Ik bracht alle papieren in orde, tegen begin 1988, zou ik nu een werk/verblijfsvergunning van 3 jaar ipv 6 maanden krijgen. Ik probeerde die 2 resterende weken, een beetje te rusten, maar daar kwam weinig van terecht, er kwam dan ook héél wat bij kijken. Ik ging me samen met Ray, een beetje inwerken in de keuken, zodat ik gewoon raakte aan het soort van machines welke hier stonden, bij Tom was het nu eenmaal een bijna Industrieele keuken, vb; in de strandkeuken, stond één plancha van 5 bij 3 meter, waar àlles werd op gebakken en gekookt, er bevonden zich daar 25 Microgolf ovens, in de stadskeuken 50 !!!. De enkele tientallen maaltijden die (in de winter) hier zouden de keuken uitgaan, warenb dus niet te vergelijken met de 3, 400 die buitengingen in het strandrestaurant. Ook diende de" Stock" te worden opgenomen, want die werd nà de winter vergeleken, en dan bij of terùg betaald. Ik nam ook contact met de leveranciers, nota van de winkels, enz,enz. Ik bracht verder weinig tot geen veranderingen aan, en na hem (uit éigen beweging, op die manier was ik gerust) de volledige 6 maanden huur te hebben betraald, nam ik op 31 Oktober s'avonds de sleutels in ontvangst, om op 03 November (tegen wanneer alles zou gepoetst zijn) mijn eigen gangetje, in mijn (voor 6 maanden) éigen zaak te gaan. Toen ik op 03 November om 9u de sleutel in de deur stak, had ik een "Deja vu" gevoel, en hoopte ik heel érg, en héél diep, dat deze zaak me meer geluk zou brengen dan de zaken in Belgie. De zaak draaide goed noch slecht. Het was nu eenmaal winter, toeristen waren schaars tot onbestaand, en het klienteel bestond dus uit de enkele tientallen, overwinteraars, en ook (omwille mijn talenkennis) enkele Ibisencos. Ray ging zélf met de kinderen voor enkele weken naar Engeland. Tijdens die periode kwam ik wel een hele boel te weten, Ray zou buiten deze zaak nog 3 andere zaken hebben, dewelke allemaal failliet waren gegaan, Sue bleef (naar m'n zegde) geld pompen, in allerlei "ambities" van Ray, dewelke hij dan niet kon waar maken. Deze zaak was blijven bestaan, omdat Sue geregeld mee in de zaak stond, en de touwtjes in handen had. Ik bracht die winter door zonder kleerscheuren. Het eindresultaat was, finacieel Kif-Kif, geen winst, geen verlies, en dat was wel het belangrijkste, ik had deze zaak niet gerund om er geld aan te verdienen, dan wel, om zo snel mogelijk, en zonder teveel mentaal leed, de winter door te komen, en daar was ik dan ook in gelukt. Ik had echter wel geleerd, dat ik ook hier in Spanje een éigen zaak kon runnen, en had me ook dieper ingegraven, in de mogelijkheden, en desgevallende risico's. Naar iéders zeggen, was het echter nù of nooit, Ibiza kende eind jaren '80, begin 90 een economische "boom". Toen ik op 01 Juni terug in het strand-restaurant van Tom begon te werken, twijfelde ik sterk of ik het volledige seizoen wel zou ùitdoen, ik had namelijk, reeds contact genomen, met meerdere eigenaars van Taverne, restaurant's enz, die over te nemen stonden, kwamen, of zélfs om één of andere reden gesloten waren, in afwachting van wat kwam. Er zat dus héél wat aktiviteit in mijn hersenen, terwijl ik op 1 Juni, mijn eerste "Break-Fast" (Ontbijten) dewelke ik in de Londener niét had gemaakt, stond klaar te maken. Ik had nog steeds twee tot drie keer/maand contact met Lieve, hoofdzakelijk om naar Agnetha te informeren. Ik greep het storten van mijn maandelijkse bijdrage aan Erna telkens beet, om telefonisch te informeren over de ontvangst, waarbij me het enkele keren luktte een kort woordje met Agnetha af te dwingen.
