Arlette's situatie,vorderde beetje bij beetje in positieve zin. Begin Mei begon ze zelfs terug enkele uren per dag in het beneden-gelegen Café te helpen, een extraatje, dat nu (met de extra afbetalingen ven de meubelen) zéér welkom was, want de verkoop van verzekeringen liep alles behalve vlot. Gezondheidswijze voelde ik me (met de hulp van enkele inhalers/puffers, en medicatie) goed , wat ook maakte dat ik in Juni, terug achter een inkomen als bakker begon uit te kijken, het inkomen van de "verzekerings-verkoop"reiktte niét, en als ik té lang úit de "Bakkers-praktijk"zou blijven, zou ik de feeling verliezen. Niet Arlette, noch haar Tante of Nonkel (waar we de laatste tijd geregeld contact mee hadden) deelden mijn mening, ook Lieve was niét volledig akkoord, al begreep ze mijn standpunt wel, Pa legde zich (zoals steeds de laatste tijd) bij mijn beslissingen neer. Het werk als bakker was (omwille nacht, zondag, feestdagen werk) niét zeer geliefd, en de vraag naar eerste Bakkersgasten met ervaring was dan ook groot. Ik hield echter wel rekening met mijn gezondheid, en zocht iets wat meer in de richting van Banket,dan wel broodbakker lag. Ik deed dit zoekwerk, tijdens mijn verkoop van verzekeringen, en kwam tenslotte terecht in een Brood en Banket (Semi) fabriek in Meerbeeck (Bakkerij van Meerbeeck) bij Ninove. Ik zou me daar in grote mate op het banket gedeelte kunnen zetten, en daar het een meer industrieele bakkerij was, waren de gezondheids-voorzieningen (afzuigkappen vr stof, meel-silos ipv jutte zakken,e.d.m.) veel groter dan in een kleinere normale bakkerij. De bakkerij draaide 24u op24, 7 dagen op 7, en had dan ook meerdere werknemers. Ik kreeg een proefcontract, en kon ergens eind Juni, Begin Juli beginnen. Ondanks de voordiene négatieve instelling van Arlette, was ze toch blij met het nieuws, vooral omdat ik blij was, het enige minpunt was de afstand, Vilvoorde - Ninove, maar daar kon een mouw worden aangepast, daar we op het appartement waar we nu verbleven, niet werden gebonden aan een huurkontrakt. Omwille mijn 80% verantwoordelijkheid over Banket, diende ik geen nachturen te werken, ik herinner me niet precies mijn uurrooster, ik herinner me wel, dat ik meer vermoeid was door de heen en terug rijden, als door het werk zélf. De verloning maakte echter veel, zoniet alles goed, en daarbij kwam eind Juli 1982, het nieuws, dat we in verwachting waren. Heel even, had ik daar gemengde gevoelens over...... waren we (ik) daar wel klaar voor, onze relatie was goed, zeer goed zelfs, maar konden we dit financieel, matrieel reeds aan ??? Pa en Lieve waren (ondanks hun úiterlijke acceptatie van onze relatie) héél septisch over dit nieuws, meer zelfs, tijdens een privé gesprek met mij opperde ze,een abortus, iets wat de relatie tussen hen en mij terug naar een dieptepunt bracht, en ik het gesprek woedend verliet. Het nieuws werd wél met vreugde onthaald, bij Arlette's familie, t.t.z; haar Tante en Nonkel, alsook bij haar moeder, al was het contact met deze laatste meer sporadisch. Ook Gemma en Andre reageerden (min of meer) positief, al was mijn contact met hun dan hoofdzakelijk gebasseerd met Andre, Gemma lag nu éénmaal, (nog steeds) 20 uur/dag in bed, niét door ziekte, dan wel door haar verslaving aan verdovende slaap & pijn medicatie. De bevalling werd voorzien voor het begin van 1983. Arlette's Tante en Nonkel, opperden een korte tijd nadien, dat we toch eigenlijk zouden moeten gehuwd zijn. Ik had wél reeds gedacht aan een andere woning, op dit appartement was gewoon géén plaats voor een kindje, en de afstand heen en terug naar werk begon ook zwaar te wegen, maar daar stond het extra inkomen van Arlette's werk in het café tuurlijk tegenover, hetwelk we dan zouden verliezen. Het feit dat in zwangere toestand Arlette dit werk niet kon blijven doen, en dat met mijn huidig inkomen, dat ook niet van de voordiene-noodzaak meer was,we het bést konden redden, maakte dat we half Augustus begonnen uit te kijken naar een woning, meer aangepast aan een "Gezin", en meer in de buurt van mijn werk. Dit was zéér zéker niet met het goedvinden van Gemma. Arlette bracht (uit medelijden ?!?) veel tijd bij haar door, en was ondertussen zich verplicht gaan voelen, om ook allerlei klusjes te doen, Gemma te wassen, en allerlei huishoudelijke werkjes. Indien wij in de richting van mijn werk zouden verhuizen zou dat niet meer mogelijk zijn. Haar gepruttel bracht ons echter niet van de wijs, en al heel snel vonden we een huisje in ROOSDAAL, tegen Ninove, op enkele kilometer van mijn werk. Het huisje was gelegen langs de Steenweg Brussel-Ninove, maar had zeer zeker zij charmes. 2 middelgrote slaapkamers en badkamer op de bovenverdieping, en op het gelijkvloers, een woonkamer (klein, knus en gezellig) een ruime keuken, eetkamer, en een tuintje. De huurprijs was 5500 Frank, goedkoper dan het appartement dus, maar het diende wel een beetje opgeknapt te worden, iets waar ik (manusje van alles) geen graten in zag. Ik huurde het huisje van 01 September, met de bedoeling erin te trekken op 1 Oktober, dat gaf me een maand de tijd om na en/of voor mijn werk de noodzakelijke klusjes (behangen, verven, nieuwe vloerbekleding op gelijkvloers, en isoleren van de kinderkamer, e.d.m.) uit te voeren, waarbij ik veel spontane hulp kreeg van Arlette's Nonkel, (ik kán me zijn naam onmogelijk herinneren) die ondanks zijn leeftijd (+65) nog bést uit de voeten kon. **** Even tussen door; 90 % van onze familiaale contacten bestond uit Arlette's Tante en nonkel, haar moeder en stiefvader hadden weinig contact, het weinige contact hetwelk ik met mijn familie had, beperkte zich tot Pa, en Lieve, contacten met Erna, Marcel of Theo waren onbestaande, ook onderling onder hen, iéder leefde zijn éigen leventje, Theo was ondertussen al aan zijn 3é vrouw toe, en had 3 kinderen, Marcel met één zoon, stond op scheiden, en werkte nu als verkoper voor Pa, Erna had ondertussen 2 kinderen, een derde op komst **** Met een gehuurde bestelwagen verhuisden we op 1 Oktober van Vilvoorde naar Meerbeeck, ik had een week verlof genomen, om alles zo goed mogelijk te doen,..... deze verhuis (zo zou later blijken) was het definitieve einde van de contacten met Gemma en Andre. Arlette's Nonkel en Tante (weeral) nodigden ons daags na de verhuis uit voor een etentje, om dit alles te vieren, doch;..... ook om het onderwerp van onze "burgerlijke stand"nog eens op tafel te brengen. We kwamen echter tot de beslissing niets te overhaasten, en te wachten tot na de geboorte, volgend jaar dus, ik zag niet wat "een stukje papier"kon veranderen aan onze huidige positieve situatie, Arlette stemdde daar volledig mee in. Het positieve van de situatie was net zoals de vorige keren gedoemd van korte duur te zijn. Amper een drie-tal weken na de verhuis ( welke 95% omwille afstand naar werk was gebeurd) werd ik bij aanvang van mijn shift bij de baas geroepen, die me mijn "Vooropzeg" gaf, indien ik me goed herrinner diende men in personeel af te slanken, en daar ik één van de laatst aangeworven was, viel ik in de groep ( met 5 andere) van ontslagenen. Dit nú in 2007 schrijvende.... brengt nog steeds dezelfde gevoelens, van onbegrip, woede, en nog véél meer bij me boven Wat was er aan de hand ???, vroeg ik me af..... we waren nét o,a, voor dit werk verhuisd, hadden daardoor (toch nog voor een tweetal maand) het extra inkomen van Arlette achter gelaten,.... ik begreep het écht niet meer, hier zat ik dan, een ..ja, leuk, nieuw ingericht huisje, kindje op komst... doch maandelijkse afbetalingen, Auto, meubelen, enz... zát, en binnen twee weken zonder inkomen. Ik deed die dag mijn uren, als een 'Zombie", en durfde, wilde, s'avonds niet naar huis gaan met dergelijk nieuws. Ik ging van het één cafe naar het andre, en telefoneerde Arlette, dat ik omwille extra bestellingen overuren diende te doen. Om een nog onbekende reden voelde ik een drang met Lieve te bellen, ik kon vrij goed met haar over de baan, zij was zeer nuchter in dergelijke zaken, en na haar gevraagd te hebben, of ik haar even kon spreken, reed ik de hele afstand ( ong 50 Kilometer) naar ginds. Ik herinner me eigenlijk niet of dat gesprek iets ter zake deed, het feit dat ik het aan iemand als Lieve kwijt kon, zonder gemoei van Pa die niet thuis was, moet zeer zeker een opluchting zijn geweest. Ik weet wél dat ik besloot (voorlopig) niets tegen Arlette te zeggen, en ging voor en na, mijn werk, naarstig op zoek naar ander werk,om alzo te vermijden dat ik énig loonverlies zou lijden. Dat zoeken achter ander werk was makkelijker gezegd dan gedaan, in die streek van Ninove, en het kwam tenslotte neer dat ik werk vond in de Industrieele bakkerij Van Strombeek, ín Strombeek-Bever (Brussel)..... géén Banket, weinig tot géén gezondheidsvoorzieningen, op (weeral) een hele afstand van huis.... nachtwerk, enz,enz.... ik dacht echter... werk is werk, en werk is inkomen, ik kón me niet permitteren "kieskeurig"te zijn in mijn (onze) huidige situatie, en niets weerhield me om tijdens m'n vrije uren achter ánder, béter, nabijer werk uit te kijken. Arlette was zonder meer woedend, dat ik haar niets gezegd had, ze vond dat we als koppel, als aanstaande ouders, toch op elkaar dienden te kunnen rekenen in dergelijke crisissen. De rust keerde terug, Tante en Nonkel werden op de hoogte gesteld, en die begrepen ook niet waarom wij van de éne tegenslag in de andere liepen, maar wensten ons toch het beste, en boden hun hulp aan waar en wanneer nodig. Ik nam enkel dagen vrij, tussen de twee banen in. In die vrije periode werd in het Hospitaal van Ninove een ecografie gemaakt, waaruit bleek dat er een zoontje op komst was. Ondanks haar sceptisme van in het begin,was de wetenschap over het geslacht zeer belangrijk voor Lieve, zij ( meter in spé) was namelijk druk in de weer met het breien van kleding , waarbij het geslacht natuurlijk een rol speelde in kleur. De geboorte werd nu voorzien voor half Januari 1983, een tweetal maanden later. Ik begon te werken in Strombeek, begon om 19u tot een uur of 5, soms 6u, noch toen, noch nu, bestond er iets als 40uren week in de Bakkers-wereld, en op dat ogenblik maakte me dat weinig uit, daar ik per uur werd betaald, ieder uur, was extra inkomen.
Aangekomen in het Hospitaal, hád Arlette reeds bezoek, van een (mij onbekend) koppel, die zich voorstelden als Tante een Nonkel van Arlette, die door Arlette's moeder op de hoogte waren gesteld. Daar zij wél over een auto beschikten en in Anderlecht woonden, waren zij op bezoek gekomen. Ik vroeg me toch even ernstig af, of het écht zo moeilijk was voor Arlette's moeder, om in deze (toch wel érnstige situatie) op de één of ander manier in Vilvoorde te geraken, het was tenslotte toch niet het andere eind van de wereld,.... was het mischien gebrek aan interesse ??? Na ons aan elkaar te hebben voorgesteld, sprak ik even met de verpleegster, er was echter weinig nieuws, ze was enkele korte keren bij bewustzijn geweest, verder zou het nog minstens 2 tot 3 dagen de evolutie afwachten worden, alvorens ze definitief iets konden zeggen. Ik herinner me niet de naam van de aanwezige Tante en Nonkel, maar ook zij begrepen niet waarom er zolang gewacht was om een dokter te bezoeken,..... een vraag die ik probeerde te ontwijken. Na het bezoek aan Arlette, begaven we ons samen naar de Cafeteria, we bleven daar een uurtje praten. Zij leken me een zeer simpatiek koppel, middelbare leeftijd, en ondanks ik Arlette nooit over hen had horen praten, waren ze zeer begaan met Arlette, ook zij waren op de hoogte van de problemen dewelke er tussen "Joske"en haar geweest waren, en hoopten, dat ze nu snel zou genezen, en we beiden wat geluk in het vooruitzicht mochten hebben. Toen we het hospitaal verlieten, gaven ze me hun telefoonnummer, met de vraag om hun op de hoogte te houden, hoewel, ze me zegden dat ze wel terug op bezoek zouden komen. Ze zegden me ook Arlette's moeder op de hoogte te brengen, en te proberen haar bij een volgend bezoek mee te brengen. Ik voelde me redelijk goed toen ik het Hospitaal richtingparking verliet, het gesprek met deze mensen had me opgelucht. Ik reed naar huis, het cafe was gesloten maar ik kloptte aan op de prive-deur, om hen op de hoogte te stellen over Arlette's situatie, en even te telefoneren met Pa,om dezelfde reden. Tot mijn grote verbazing, vroeg pa me om die avond even langs te komen, en een stukje met hen te eten. Ondanks de afstand (35 Km) stemdde ik in. Ik telefoneerde ook op het prive-nummer van Dhr Schulte, de baas van mijn verzekerings werk, bracht hem op de hoogte van de afgelopen gebeurtenissen, en vroeg hem de volgende 2 dagen (maandag en Dinsdag) vrijaf, waar hij dadelijk mee instemde. Ondanks mijn verbazing over de uitnodiging, herinner ik me geen exacte details, van het etentje met Pa en Lieve die avond. Zij begonnen in ieder geval langzaam maar zeker bij te draaien, en te zien dat het mij ernst was, ik veronderstel dat zij meer problemen met Jos, en betrokkenheid hadden verwacht. Ze reageerden wel sarcastisch op mijn "job"van het deur aan deur verkopen van ziekteverzekering, en de toekomst dewelke daaraan was verbonden. Ik meldde hun dat het iets tijdelijk was, maar dat bakkerij volledig "buiten kijf"stond, ik wilde en zou wel iets vinden, maar op dit ogenblik had Arlette toch wel prioriteit. Met de afspraak dat ze in de volgende dagen een bezoek zouden brengen aan Arlette, verliet ik later die avond Baal richting Vilvoorde, echter niet zonder eerst met het hospitaal te hebben getelefoneerd voor een laatse "up date" De situatie van Arlette verliep prima, beetje bij beetje verbeterde ze. Ik gooide me nu volledig tot... wanhopig op mijn werk, het appartement was nog steeds met de luttele meubeltjes van bij onze verhuis, gemeubeld, en ik wilde Arlette een "thuis"geven, om naartoe te gaan bij haar ontslag uit het hospitaal, al zou dat in het béste geval nog wel meerdere weken duren, had men mij gewaarschuwd. Ondanks dat ik één van de betere verkopers van het ganse team was, bracht de verkoop amper genoeg geld in het laadje, om benzine, en levensnoodzakelijke onkosten te dekken. Ondanks ik een nu meer "normaal"kontakt had met Pa enLieve, en geregeld sprak met Arlette's Tante, beet ik hard op mijn lipen als er vragen over mijn/onze financieele toestand werden gesteld. Het was April 1982, toen tijdens een bezoek de dokter me op de hoogte bracht dat Arlette binnen een week naar huis mocht, maar het nog enkele weken rustig aan diende te doen. Ik ontving dat bericht met gemengde gevoelens; eenerzijds was ik blij dat alles prima was verlopen, en dat ze naar huis mocht, anderzijds, was er zeer weinig "thuis"om naartoe te gaan, zeker indien ze het nog enkele weken rustig aan diende te doen, wat ik begreep als 'Thuis zitten ". Ik liet dit onderwerp (ongewild) tegen Andre vallen, dewelke me vroeg waarom ik niet het hoognoodzakelijke ( deftige slaapkamer, een zetel, en wat keukenmatriaal) op afbetaling kocht. Ik vroeg hem, wie er nu aan mij (iemand zonder vást inkomen) iets op áfbetaling zou willen verkopen, waarop hij antwoorde, dat hij wel iemand kende, die persoon zou spreken, en me daags nadien iets zou laten weten. Gemma die vanuit de aanpalende slaapkamer dit gesprek had gehoord, was plots wakker en kwam bij ons aan tafel zitten, Tanson... vroeg ze aan Andre , Tanson kende ik als haar vroeger huisbaas toen ze schuin tegenover Bobonne in Schaarbeek had gewoond. Toen Andre positief reageerde, antwoorde ze "Laat dat maar aan mij over". Gemma zélf ging naar de telefoon, om met die Tanson te telefoneren, en toen dat ze een tiental minuten later terug in keuken kwam, zegde ze dat we morgen middag (zaterdag) bij hem konden langsgaan. Ik verliet die avond hun woning, wéér maar een keer met gemengde gevoelens,..... goed ik kon nu een "Thuis"maken voor Arlette, maar ondanks dit kon gebeuren in áfbetalingen, dienden die betalingen (hoeveel het ook zou zij) wel te gebeuren, en op dit ogenblik was het bijna onmogelijk om de eindjes aan elkaar te knopen. Arlette diende nog meerder weken te rusten, dus haar inkomen van haar werk in het café (hetwelk ze wanneer dan ook mocht hérvatten had de baas gezegd) zou nog een tijdje uitblijven. Ik was op zoek geweest naar ander werk, maar zou die zoektocht nu toch wel meer intens moeten beginnen te doen, van zodra Arlette terug thuis was zou ik daartoe meer tijd hebben, daar ik iedere vrije minuut nú op bezoek in het hospitaal doorbracht. Ik ging daags nadien (met Gemma) naar de winkel van Tanson. Ik herinner me niet exact wat en voor welke prijs ik kocht, ik herinner me echter wél, dat ik door Gemma aangespoord werd, en dingen kocht die niét écht noodzakelijk waren, waardoor de eindprijs, en maandelijkse aflossingen over 36 maand, buitensporig hoog waren. De gekochtte goederen zouden enkele dagen nadien geleverd en naar mijn wens geinstalleerd worden. Ik poogde mijn zorgen van afbetalingen, enz,enz, te onderdrukken met de "euforie"dat ik de persoon van wie ik hield van het hospitaal naar een échte en wárme THUIS kon brengen. Ik reptte dan ook met geen woord over het aankopen van nieuw meubilair tegn Arlette. Haar Tante zou komen de dag van de levering, om mee de inrichting te bepalen, zij was nu éénmaal een dame, en had meer ervaring met dergelijke dingen. Het was 15 April 1982, toen ik van het appartement naar beneden ging, na nog even alles goedgekeurd te hebben, om Arlette in het Hospitaal op te halen. Het appartement was écht mooi gemeubilaird, en gisteren was "Tante"nog langs geweest om te poetsen. Ik voelde me écht gevuld met blijdschap, dat we het niet breed hadden wat geld betrof, liet me op dat ogenblik absolúút koud, het feit dat Arlette na ruim 4 weken eindelijk gezond en wel naar huis mocht, was het énige van belang op dat ogenblik.
