Nadat ik in Februari 1987, terùg aan de slag was gegaan, duurde het niet lang alvorens de eerder vastgestelde "hàlve shiften" overgingen in 3/4 en volle (10u) shiften, omwille het te laat of geheel niet terugkeren van personeel, welk de winterperiode in hun eigen land (hoofdzakelijk Engeland) doorbracht. Naar ik vernam viel dat wel geregeld voor, er werd op het eind van ieder seizoen veel gezégd en beloofd, maar wanneer puntje bij paaltje kwam, zag m'n al vlug op tégen de lange wérkuren, in alles behalve aangename weersomstandigheden, temperaturen van 45°C en meer in de keuken(s) waren zeer zéker géén uitzondering in de topmaanden midden Juni, tot eind September. Het was nu eenmaal zo dat buitenlandse zaken (hoofdzakelijk restaurants) algemeen genomen, met hun eigen landgenoten werkten, en de (door regering verplichtte) 25% Spaans personeel werd aangenomen als schoonmakers, afwassers, e.d.m., ook ik had ondertussen héél goed ondervonden dat je véél geduld nodig had, en wéinig rekenschap op de lokale Spaanse bevolking kon maken, dat was nu éénmaal hun mentaliteit, hun cultuur, hun manier van leven, en éigenlijk was daar (éénmaal je ingeburgerd was) niéts verkeerd mee. Tenslotte was ik naar hùn cultuur gegaan, pikte ik hùn jobs enz af, ik vond het dan niet meer dan normaal dat ik me in hùn cultuur inwerktte, dit gold ook voor mijn kennis van het Spaans, die begin 1987, zéér ver was gevorderd, ik begon tijdens telefoons naar Belgie, zelfs problemen te krijgen met het Nederlands, daar ik het afgelopen jaar alleen Engels en Spaans had gesproken. Jarenlang ergerde ik me aan de 95% van de geimigreerde Engelsen, die het vertikten de Spaanse taal te leren, en vonden dat Engels dé Europese taal was, en iedereen hun maar diende te verstaan. Ik had desbetreffend meermaals, tot jaren later discussie's desbetreffende, m'n zégt dat Engels de meest gesproken taal ter wereld is, en daar gaan Engelsen prat op, tegendeel is bewezen, (zeker nu in de 21eeuw) is Chinees de meest gesproken taal ter wereld, en komt, ja... Spaans op N° 2, héél zuidamerika spreekt "Latino=Spaans", en dan op de 3° plaats komt het Engels.
Het weer was zeer goed in 1987,.... dit bracht met zich mee dat het strandrestaurant half Mei, reeds zou worden opgestart. Op 26 April tussen het koken in het stad-restaurant, en het treffen van de voorbereidingen in het Strand-restaurant, riep m'n me vanuit de Bar, aan de telefoon. Ik was me van geen kwaad of onheil bewust, had in de laatste twee dagen met Lieve, en de instelling gesproken, waar alles "normaal" leek. Het was Lieve, die me vroeg hoé snel ik in Belgie kon zijn, Ewoud was s'nachts zéér snel achteruit gegaan, en ze belde mij op aanraden van de Dokters en verpleging. Ik keek naar Tom (De eigenaar), die van de situatie op de hoogte was, en blijkbaar aan mijn gezichtuitdrukking kon zien wat er aan de hand was, want hij riep me toe...... "If you'r needed in Belgium... Go !!". Tom wist wel wàt hij aan me had, in zijn "bedrijf", ik had hem van in het begin dan ook op de hoogte gebracht van de situatie in Belgie, en het feit dat zich déze situatie kon voordoen. Terwijl ik met Lieve afsprak, haar op de hoogte te brengen van het tijdstip dat ik in Belgie zou landen, was Tom reeds beginnen rond te bellen om te informeren naar de eerstvolgende vlucht. Het seizoen was nog niet vollédig op toeren, maar Pasen was achter de rug, en éénmaal Pasen voorbij, of 15 April draaide de (zéér kleine) luchthaven toch reeds op 3/4é van haar capaciteit, desgevallend diende ik in Barcelona over te stappen. Ik had me het afgelopen anderhalf jaar (en zeker sinds mijn verblijf hier) op dergelijk nieuws/situatie ter dege voorbereid, om te vermijden dat ik omwille paniek verkeerde beslissingen zou nemen. Desondanks mijn uiterlijke "bedeesdheid?", oefende deze situatie zwàre druk uit op mijn Asthma, ik nam dan ook mijn (altijd bij de hand hebbende) puffers en extra tabletten, terwijl Tom me zegde naar huis te gaan om wat spullen te pakken, en hij ondertussen de reeds gevonden vlucht voor enkele uren later zou boeken en vastleggen. Op weg naar huis kreeg ik zéér ernstige ademhalingsproblemen, mijn Asthma protesteerde, ik wist dat ik zéker niet mocht panikeren, dat zou het alleen maar erger maken, en thuisgekomen, hing ik mezelf aan een "Neubelizator" een machientje dat via een zuurstofmasker vloeibare medicatie de longen inpompte, ik vouwde vlug wat kleding op en pakte die in een reiszak, terwijl ik aan die machine hing, de extra medicatie deed (voorlopig althans) zijn werk, ik voelde me beter.. Ik liep nog even langs bij het buurmeisje, die ik van mijn afwezigheid voor onbepaalde duur op de hoogte stelde, en het telefoonnummer van Baal gaf voor geval van nood, ik telefoneerde ook vlug met Ray, die samen met zijn vrouw Sue, de afgelopen maanden zeer goede vrienden waren geworden, op de hoogte waren van "Belgie", en door mijn bijna dàgelijks aanwippen na het werk, ongerust zouden worden als ze me een tijdje niet zouden zien......... hij wenste me het beste toe. Zoals afgesproken reed ik terug naar de zaak, vanwaar Tom me naar de luchthaven zou brengen. Amper anderhalf uur na het ontvangen van Lieve's telefoon, was ik op de luchthaven, waar Tom me zéér gemeend het àllerbeste wenste, en me op het hart drukte, dat ik de tijd diende te nemen die ik nodig had. Ik zou in de vooravond op Zaventem landen, en belde het uur, en de gegevens door naar Lieve. Eenmaal op het vliegtuig, kon ik voor 2,5uur niets doen, ik ontspande me dan ook fisiek en mentaal, waardoor àlle gevoelens en emoties die ik de laatste uren, wélbewust onderdrukt had nu vrije ruimte hadden. Het koste me dan ook alle moeite om dié emoties onder controle te houden, Ewoud had wel meer minder goede tot slechte momenten gehad, het zou ook nu wel loslopen. Ik landde stipt als voorzien op Zaventem, er liep echter iets mis met de bagage, waardoor het een hele tijd duurde alvorens die werd vrijgegeven via de rolbanden, ik maakte me boos op mezelf, ik had die bagage best méé in het vliegtuig als handbagage kunnen nemen. Ik snelde me naar de uitgang, waar ik dadelijk Lieve opmerkte. Onderweg naar de auto op de parking, zegde ze me dat ze zonét nog met de instelling contact had gehad, en de situatie dezelfde was, en dat betekende, slecht, zéér kritiek, tijdens de rit van Zaventem naar Tienen, (toch een 40 Kilometer) zegde ze me, dat Ewoud's hartje begon te begeven, het kon al die inspanningen niet langer meer aan. Aangekomen in de instelling kon ik aan de gezichtsuitdrukkingen van het personeel zien, dat de situatie niét goed was. Erna was daar, en verliet zonder me een blik of woord te gunnen de kamer wanneer ik aankwam. Ewoudje, nu een stevig baasje van net 2, lag, half zittend in een soort zetel, die volgelegd was met allerlei kussens die zijn lichaampje steunden, z'n gebalde vuistjes uitgestrekt naast zich, z'n mondje half open, z'n ogen en uitdrukking starend in het niéts, met als enige rustverstoring het zachte gezoem,de pomp van de stuurstof die hem via z'n neus werd toegediend . Ik keek even naar de aanwezige verpleegster, die mijn blik begreep en ja knikte, ik zette me in de zetel naast Ewoud, terwijl zij hem me in de armen legde, Lieve was even naar het doktersbureel voor meer informatie, maar om één of andere reden had ik die informatie niet meer nodig. Zonder woorden uit te spreken, zegde ik hem, dat hij mocht gaan, als hij er klaar voor was, dat het me speet, zéér erg speet dat het toch gedeeltelijk mijn schuld was dat hij bijna anderhalf jaar zo had moeten "leven" , maar dat ik niet egoistisch was, en hem niet wilde blijven laten lijden, dat ik éigenlijk diép van binnen wi'lde dat hij zich te rusten legde. Lieve kwam later nog de kamer binnen, ook Pa bracht een bezoek die avond, ik vertiktte het echter Ewoud los te laten, zelfs de meerdere malen wanneer men zijn longen diende te "Aspireren" hield ik hem op mijn schoot. Plots schrok ik wakker, ik was in slaap gevallen net als Ewoud, en een verpleegster nam hem van me, en legde hem terug in zijn (half zittend) bedje, ik bleef de ganse nacht aan zijn zijde, ik herhaal om één of àndere reden voelde ik dat ik daar moést zijn. Toen Lieve, Pa en Erna de volgende ochtend binnenkwamen, besloot ik van de gelegenheid gebruik te maken, me een beetje te gaan opfrissen en een koffie te drinken in de cafeteria. Die cafeteria lag langs de gang naar buiten, en toen even later Erna daar passeerde, en me zag zitten, opende de deur met de woorden,... In naam van de familie, hoop ik dat we je niet hebben gestoord in je drukke bezigheden met toeristen. Ze had waarschijnlijk gehoopt, verwacht dat ik iets zou antwoorden, maar dat deed ik dus niet, en het kon me éigenlijk diep van binnen niet deren, niet Erna, niemand kon me op dat ogenblik meer pijnigen, dan de hartverscheurende pijn die ik met alle middelen onderukt hield. Even later kwam pa voorbij, hij keek me even aan, maar liep door. Ik ging terug naar de kamer, ik zei tegen Lieve dat zij naar het bureel kon, ik zou wel blijven. Even later zat ik terug in dezelfde zetel, hetzelfde gesprek als daags voordien te voeren met Ewoud. Weerom gaf ik hem aan niemand af, ook niet aan Lieve of Pa, die later die dag nog op bezoek kwamen, het was pas om 21.30u van 27 April 1987, dat de verpleging me zegde dat Ewoud er niet meer was, ik had hem waarschijnlijk ruim een halfuur levenloos op mijn schoot gehad. Zijn hartje had het begeven,........ hij had wat hij zolang geleden had verdiend, rust, en mischien, wieweet, érgens een hereniging met Mama. Het hébben, bijstaan, nabij zijn, van die laatste 30uur, gaven me een opgelucht gevoel, een gevoel dat ik hem had mogen begeleiden naar zijn rustplaats, ik weet (ook vandaag) niet hoe ik zou omgegaan zijn met zijn "dood", wanneer deze zich had voorgedaan terwijl ik op bijna 2000 Km afstand was, neen,.... hem te hebben kunnen ùitwuiven heeft me zéér geholpen, en nog steeds. Ik ben ook steeds Lieve dankbaar geweest om me die mogelijkheid te geven, want "wettelijk" was ik geen familie, Lieve was Ewoud's voogd, en zij had me de toegang tot Ewouds kamer kunnen verbieden. Tijdens het gesprek dat ik later die avond met de bijgeroepen Lieve en Pa had, werd me duidelijk dat ik beter niet langer in de omgeving bleef, indien ik (om nog steeds onbekende redenen) geen problemen wilde met de rest van de familie, Erna, Marcel, enz. Een kort bezoekje aan Agnetha, werd dan ook weggewuifd. Ik vroeg wel om Ewoud in Kortenberg te laten begraven, hoewel dit een heel eind van Tienen was, had ik in de toekomst alle "geliefden" op één plaats liggen, deze vraag werd beantwoord met; we zien wel. Ik belde met de luchthaven, om de eerstvolgende vlucht te kennen, ik had een open retour ticket. Ik bracht nog een laatste bezoek aan Ewoud, waarna Lieve me naar Zaventem voerde, ik had de volgende dag op het middaguur een vlucht terug, en ik checkte in, in een nabijgelegen hotelletje. Omwille het late uur, kon ik Arlette geen bezoek meer brengen. Met haar emotioneele reactie, liet Lieve me bij het afscheid weten, dat zij éigenlijk ook niet de reden van al die haat, of was het nijd kende, die Erna, Marcel, enz koesterden tegenover mij. Pa bevond zich tussen twee vuren zegde ze me, geef het een tijdje, mischien bekoeld het met tijd. Dit laatste gebeurde tot op heden (21 Jaar later) met uitzondering van Pa niet. Ewoud werd op 03 Mei 1987 begraven, met uitzondering van mijn fisiek, was ik volledig op die begrafenis aanwezig. De begravenis vond ondanks mijn wens plaats in Tienen, dat was de plaats waar hij de langste tijd van zijn leven had gewoond, en Tienen had ook een zeer bizonder "kinder-begraafplaatsje". Weerom ging ik als een bezetene aan het werk, draaide geregeld 12 tot 13uur per dag, een manier om alle emoties, gedachten, herinneringen, hoe mooi, en/of pijnlijk dan ook van me af te zetten.
