De volgende ochtend werd ik (tot mijn verbazing) door Pa wakker gemaakt, met de woorden dat hij me binnen een halfuur beneden wilde. Half versuft keek ik naar de wekker..... Halftien ???, ach ja, ik diende pas tegen de middag naar school. Ik kroop uit mijn bed, en "slofte" naar de badkamer. Ik hoorde alleen de winkeldeur-bel, en stemmen van Pa en Greta. Erna, Theo, en Marcel waren reeds naar school. Moest Pa dan niet gaan werken ?? vroeg ik me af. Terwijl ik een beetje later een boterham naar binnen zat te werken, zegde Pa me dat Ma gisteren in het Hospitaal was opgenomen. Geschrokken vroeg ik hem waarom??, zelfmoord-poging kreeg ik onomwonden tot antwoord, en zorg dat je binnen een kwartier klaar bent om te vertrekken. Wat was er gebeurd ?!?, Was het mijn schuld ?!?, Was het omdat ik weggelopen was ?!?, allemaal vragen die door mijn hoofd speelden. Pa zegde me dat hij niets méér wist. Het kon toch géén toeval zijn, dat ze dat gedaan had, nét wanneer ik weggelopen was dacht ik. In de auto, onderweg naar school nam ik me voor het geld voor mijn drank bij het middageten, te houden, zodat ik op weg naar huis, vanavond, met Bobonne kon telefoneren vanuit de telefooncabine aan het Station van Herent waar ik afstapte. Aangekomen in de school, gingen we dadelijk naar het bureel van de Direkteur. Pa ging alleen binnen, en ik bleef op de gang wachten. Na een kwartiertje, opende Pa de deur, en met van woede-ziedende blikken riep hij me binnen. Mijn resultaten waren ondermaats, en de school wilde niet meer betrokken worden bij mijn "uitspattingen" weglopen,enz. Ik mocht dit jaar nog uitdoen in deze school, maar diende het volgende (6é) leerjaar naar een andere school. Ik was blij dat de Direkteur me naar de klas stuurde, op die manier had ik toch "uitstel van Executie" tot vanavond, want, dat er me iets te wachten stond, had ik dùidelijk van Pa's gezicht af kunnen lezen. De rest van de dag was dat echter bijzaak, en was ik de ganse tijd bezig met Ma, en wat er nu eigenlijk gebeurd was. Ik at s'middags mijn boterhammen op zonder drank te kopen, zodat ik met Bobonne kon bellen. Veel wilde, of kon Bobonne me die avond ook niet vertellen. Ma zou de gas hebben opengezet, dit was echter door de buren op de bovenverdieping geroken, dewelke de politie dan hadden verwittigd. Ma was bewusteloos overgebracht naar het hospitaal. Van zodra ze meer wist, zou ze met Pa bellen. Op weg van het station naar huis, vroeg ik me af hoe het nu verder moest?? Ma was in de kliniek..... ik zou dus geen weekend's naar haar mogen, én véél erger, ik kon dus ook Bobonne niet zien. Thuisgekomen, haaste ik me naar mijn kamer, ik wilde Pa zolang mogelijk uit het vizier blijven. Erna wachtte me boven echter op. Ze zegde me dat Pa reeds gekalmeerd was, dat zij met hem gesproken had. Hij zou reeds afspraak hebben op de Lagere school in Herent, op slechts 150meter van huis. Ik vroeg haar of zij iets wist van Ma, maar kreeg daar negatief antwoord op. Tijdens het avondeten, was het onwennig stil. Pa had besloten een "psychologische oorlog" met me te voeren, ik was dan ook blij dat ik na het eten, dàdelijk van tafel kon, en naar mijn kamer kon verdwijnen totdat hij vertrok voor zijn dagelijkse "afspraken". Ik had een babbel met Erna, en zij zou met Bobonne wel regelen, dat ik het aanstaande weekend toch naar Ma kon. Ik begreep niet goed, hoé ze dat wilde regelen, maar wist dat ik haar kon vertrouwen. Het werd ook geregeld. Ik kon het volgende weekend bij Bobonne blijven, en met haar Ma bezoeken. Dit was hét béste weekend ooit. Samen met Bobonne, eten, tv kijken, enz,enz. Bobonne zegde me wel dat Ma een tijdje naar Kortenberg, de St.Jozef kliniek diende te gaan. De Paasvakantie stond voor de deur, en ze beloofde me, dat ze met Pa zou regelen, dat ik een weekje bij hààr kon blijven, en mét haar dan Ma gaan bezoeken. Mijn 10é verjaardag verliep als volgd: Het waren schoolexamen, ik deed men best te studeren, Pa was thuis aan zijn werktafel bezig met het herstellen van uurwerken. Tot 3maal toe, ging ik naar hem voor gedane taken te laten nakijken, ik legde deze taken op een schuifplankje aan de zijde van zijn bureel, Pa keek daar dan naar met een "Loupe"- voor zijn werk, in één oog, tot drie-maal toe klopte er iets niet aan die taken, en sloeg hij met een piepklein hamertje (waarmee hij werktte) op mijn vinger-toppen zo hard dat ze enkele uren later purper van kleur werden. Dit was niét ongewoon, ik herinner me dié drie-maal echter omdat het mijn verjaardag was, hetgeen enkel door Erna werd herinnerd. Verjaardagen, enz was in onze familie van weinig belang. Het naderende weekje mét en bij Bobonne was al voldoende. Zakgeld was mij onbekend (ik spaarde regelmatig mijn Drink-geld van school) op. Erna gaf me 20 Frank voor mijn verjaardag, dewelke ik veilig wegborg, omdat ik dat samen met Bobonne wilde uitgeven. Ik herinner me dat ik een vrij-goede schooluitslag moet hebben gehad, want, tijdens de rit in de auto van thuis - naar Leuven station, op weg naar mijn weekje met Bobonne, kreeg ik van Pa ook 20 Frank, Gosch met mijn éigen opgespaard geld had ik nu samen 50 Frank ik was rijk !!!! Mijn geluk kon niét op, ik was een volledige week met Bobonne. We gingen samen in het park wandelen, naar de markt, fritjes eten in een frituur, enz,enz. We gingen ook enkele keren Ma bezoeken. Dat het géén gewone kliniek was, wist ik al gauw, ze lag op de Psychiatrische afdeling. Volgens Bobonne, zou ze daar een zestal weken moeten blijven. In de volgende jaren werd Ma daar nog een twee-tal keren opgenomen, voor verslaving aan drugs (medicatie) en zelfmoordpogingen. Alles ging gewoon verder. Ik bleef 2 weekends /maand Ma bezoeken, ik bracht echter méér en méér tijd door bij Bobonne. Ik blééf bij Ma in bed slapen, en haar op haar "sexueele" wenken bedienen.Ik blééf daarvoor echter beloond worden, met snoep,speelgoed, enz, zelfs geld. De situatie thuis tussen Pa en Greta ging van kwaad naar erger. Het volgende (6é) leerjaar ging ik naar school in Herent op 150 Meter van huis. Mijn uitslagen waren ook dààr alles behalve, ondanks een vrij grote inzet van Erna. Pa had zijn vollédig (uurwerken-herstel) overgelaten aan een collega, en was nog slechts zelden thuis, en wanneer hij dan s'nachts (meestal dronken) thuis kwam begon de situatie van jaren voordien zich te herhalen. Wij hadden allemààl "Greta" wel door. Blijkbaar was Pa een uitzondering. Ik was de enige (omwille leeftijd) die de dagen met haar moést doorbrengen, ( De anderen brachten veel tijd bij vrienden, enz door), ik gaf haar echter géén makkelijke tijd, evenmin als zij, mij. Toen Pa me echter op het einde van het schooljaar zegde, dat ik volgend jaar (eerste Middelbaar) in Leuven op Internaat zou doorbrengen, wist ik dat ik aan het kortste eindje had getrokken. Ik was ervan overtuigd dat dat een idee van Greta was, om mij uit het huis te krijgen. Dat was haar dan ook gelukt.
**************************************************** BESTE LEZERS Omwille een verblijf in Ter Duinen in Nieuwpoort, van Begin December, tot Begin Januari, is dit (voor dit jaar) het einde van mijn verhaal. Jullie kunnen een verderzetting verwachten vanaf Half Januari. Mag ik U nù reeds mijn BESTE WENSEN toereiken, voor het Nieuwe jaar 2007, en PRETTIGE FEESTDAGEN wensen, in vrede en geluk. Beste Dank voor jullie reacties en steun, en we zien (lezen) mekaar terug binnen 6,7 weken. Codi Dirk ********************************************************
Vervolg Deel 5 Jaren '70/ Tussentijdse Samenvatting
Het eerste wat ik de volgende ochtend (zondag) deed, was Bobonne telefoneren. Ik zegde dat ik reeds thuis was, maar trad (voor zover ik me heriner) niét in details. Erna kon Pa contacteren, en hem melden dat ik reeds thuis was, zodat hij me niet van het station diende op te halen. Zij probeerde nog steeds te weten te komen, wàt er juist gebeurd was. Wist ik het zelf eigenlijk ???? Was hetgeen er bij Mimmoun gebeurd was,Fout ??....... het was toch niét zo verschillend wat ik soms bij Ma diende te doen ?!? Ik wist, en begreep het gewoon niet. Was het gewoon wéér een crisis van Ma geweest, en had het "gebeurde" er éigenlijk niets mee te maken ??? Ik besloot het héle gebeuren (voorlopig althans) voor mezelf te houden, en ook tegen Pa mijn vervroegde thuiskomst uit te leggen als "een kuur" van Ma. De school vakantie liep op zijn einde, ondanks ik schoolgaan hààtte, was het toch een manier het huis uit te geraken. ************************************* Tussentijdse Samenvatting: ---------------------------- Ik maakte me klaar om aan het 5é leerjaar te beginnen in Leuven. Theo (16j) liep school (St.Lucas) in Brussel, en was meer bij zijn (Hippie)-vrienden als thuis. Marcel (15j) gaf dat jaar de school op, en begon op leercontract te werken als bakker, en gaf zichzelf een grote carriere als wielrenner. Hij reed zondag's koersen als Junior bij de Leuvense "Stoempers-club", de vroegere wandelingen op zondag met Pa,en Greta, waren, nu dan, ook overgenomen door het meegaan naar de wedstrijden. Erna(14j) liep school in "Paridence" in het Leuvense. Zij had een beetje de rol van Ma overgenomen, en hielp me waar ze kon. Greta liep ondertussen rond met de mooiste en duurste juwelen uit de winkel, opende en sloot de winkel wanneer het haar uitkwam, en kreeg om één of andere reden alles gedaan van Pa wat ze ook maar wilde. Haar Dochter Anita (??) woonde bij aar grootmoeder in Kessel-lo, en kwam geregeld op bezoek. Pa werktte als vertegenwoordiger in een Leuvens Immobiliénbedrijf, vertrok s'ochtends vroeg..... kwam thuis rond 16u en maakte ons dan eten, om nà het eten terug te vertrekken naar "afspraken" om dan diep in de nacht stomdronken thuis te komen, wat bijna stééds tot ruzies en geroep met Greta leidde..... er kwam echter géén handgemeen bij te pas. Tussendoor besteede hij ook nog wat tijd aan kleine herstellingen van uurwerken enz. We hadden nog stééds een poetsvrouw die tweemaal per week kwam. Met ons zessen hadden we één badkamer, de dagen dat de poetsvrouw kwam waren echter de dagen dat het nemen van een bad aan Greta was voorbehouden...... dit was één van de door haar ingevoerde regels. ***************************************************** Het leven ging gewoon verder. Het schoollopen ging van kwaad naar erger, ik begon dan ook meer en meer de spijbelen. Ik hing dan een ganse dag rond in het Leuvense, grootwarenhuizen,enz, maar zorgde wel op het "normale"uur met de "normale"bus thuis te zijn. De gebeurtenissen bij Mimmoun waren stilzwijgend voorbij gegaan, en ik ging terug tweewekelijks voor het weekend naar Ma........ of was het eigenlijk Bobonne???? Van Mimmoun was geen spoor meer te bekennen. Bobonne (een stuk in de 60) besloot haar winkeltje over te laten, en de op de tussenverdieping gelegen opslagruimte, te renoveren in een appartementje. De nieuwe winkeleigenaars zouden dan op de tussen verdieping kunnen wonen, en zij behield hààr appartementje boven de winkel, én de zolderverdieping. Nu Mimmoun er niet meer was diende ik zijn "werk" over te nemen. Ik werd nog steeds overstelpt met allerlei cadeautjes, snoep, enz toen ik bij Ma was...... en ik zag dan (zéker niet gevraagd door Ma) verkeerds in het feit, dat haar sexueele verwachtingen van mij hoe langer hoe verder gingen. Dat zal er wel bij horen dacht ik!! Mà zou me toch nooit iets slecht of verkeerd laten doen??? Het schoollopen was ondertussen een Catastrofe geworden. Ik spijbelde bijna évenveel als ik schooliep. Ik ging dan soms bij "Roza" (een vroegere poetsvrouw die een winkeltje uitbaate) te eten, en snoep kopen, en liet "het opschrijven" wetende dat Pa daar een rekening had. Ik hield geen rekening dat vroeg of laat die rekening zou moeten worden betaald. Het liep tegen mijn 10é verjaardag aan, dat ik aan het Herentse-busstation, nog snel wat in mijn agenda zat te schrijven, terwijl ik op de aankomst van "mijn bus" wachtte. Toen deze halt-hield, begon ik aan de 300meter huiswaarts. Ik zag van op een afstand Pa in de winkeldeur staan. Op een paar meters afstand kwam hij uit de winkeldeur, liep naar de (naastgelegen) garagedeur, en wenktte mij hem te volgen. Hij gooide de garage-deur achter ons dicht, ik wist dat er iets op til was. Waar ben je vandaag geweest riep hij me toe...ik kreeg géén tijd tot antwoorden, maar dergelijke slag tegen het hoofd dat ik "sterretjes zag" en mijn evenwicht verloor. Ik hoorde hem zeggen dat hij bij Roza was geweest, terwijl hij me bij de haren rechttrok, en wéér maar eens de ganse lengte van de garage doorsleepte tot aan de keukendeur. Er kwam geen einde aan zijn vervloekingen, hij sloeg en schoptte me naar binnen..... Greta stond daar met een grijns op haar gezicht. Ik probeerde op allerlei manieren aan hem te ontsnappen, maar had ondertussen wel héél wat te incasseren, ik geraakte toch tot aan de trappendeur, half lopend, half kruipend, ik poogde zo snel mogelijk de 18 trappen naar boven te geraken, maar kwam tijdens deze "vlucht" hàrdhandig met enkele treden in aanraking. Ik kroop in het uiterste hoekje van men bed. Knieen bijeengetrokken, in vreselijke pijn over men heel lichaam. Ik hoorde Erna tegen Pa tekeer gaan, zeggende dat hij overdreef, maar hoorde nadien duidelijk dat hij naar boven kwam. Ik verstoppte m'n gezicht tussen mijn armen en benen toen hij de deur van mijn kamer opengooide. Hij was mij "kotsbeu" zegde hij, wie dacht ik wel dat ik was, enz,enz. Ik dùrfde nadien niet meer van mijn kamer te komen. Erna kwam even binnen, helptte mij het bloed overal weg te wassen, en mij uit te kleden, hetwelk ik (omwille pijn in de borst) niet kon. Erna zei me dat ikzelf ook een beetje schuld had aan het gebeurde. De volgende ochtend werd ik door natigheid gewekt. Ik had in mijn bed geplast...............ik wist dat me daar wéér iets zou voor te wachtten staan. Ik trok vlug alle lakens van het bed, sloop stilletjes naar beneden, en bergde de lakens in de wasmand. Ik ging naar Erna, en wekte haar, vertellende wat er gebeurd was. Ze legde schone lakens op mijn bed, en ik kroop er terug in. Het was nog een paar uur, alvorens ik naar school moest. Ik kon de slaap echter niet vinden, en lag daar maar te denken. Een kind van "bijna" 10 lag na te denken over zijn leven ??!!?? Toen ik die dag op school aankwam.... had men nog meer reden om me voor de gek te houden. Ik had géén propere kledij gevonden, en liep dan in een trui met gestolt bloed rond, er waren ook duidelijke sporen van de slagen, in mijn gezicht. Na alles van gisteren, werd ik nu op school ook nog een beetje nagetrapt, en gespuwd. Een leraar, kwam echter tussenbeide, en wilde weten waar ik die verwondingen vandaan had. Als ik Pa zou beschuldigen zwaaide er wat, dacht ik. Ik hield me dan ook van de domme, en vond (herinner me niet welke) een blijkbaar aanvaardbare reden, om die leraar af te wimpelen. In de namiddag werd ik "door een andere leraar" tijdens de klas nog maar eens belachelijk gemaakt omwille mijn (nu toch wel uitermate vuil en onverzorgd) voorkomen, iets wat door de andere leerlingen natùùrlijk in dank werd afgenomen. Tijdens de "speelonderbreking" werd ik pas écht gepest, ik liep weg en verstoptte me in de toiletten. Toen de speelonderbreking voorbij was blééf ik in de toiletten, tot ik hoorde dat iedereen binnen was. Ik liep over de speelplaats naar de hoofdingang, opende de deur en liep de straat op. Ik wist echter niet waarheen, dit was impulsief gebeurd, ik had géén geld, géén eten, mijn boekentas stond zelfs nog in de klas. Ik stak de Brusselsesteenweg over, waar een kleine dichtbegroeide heuvel was. Ik ging naar bovenen verstoptte me tussen de struiken en bomen. Ik heb daar ùren gezeten, gehuild, niet wetend wat te doen. Ik kon de schoolbus zien vetrekken ... maar bleef gewoon op mijn plekje zitten. Hier voelde ik me veilig. Het werd echter stillaan donker en koud. Ik was echter vastbesloten daar te blijven slapen, ik zou naar Bobonne kunnen gaan dacht ik, maar Pa zou me daar dan toch terug komen halen, en nà gisteren kon ik me wél voorstellen wat de gevolgen dààrvan zouden zijn. Mijn vastbesloten hield niet lang stand. Het was echter wél reeds donker wanneer ik besloot, toch maar de 5kilometer naar huis aan te vangen. De koude, en angst van een donker bos, waren groter als de angst voor de gevolgen van mijn daden. Ik was ongeveer halfweg, wanneer ik Pa tegenkwam. Hij was op zoek gegaan naar me...... ik wilde me eerst verstoppen, maar toen ik Erna ook in de auto zag, voelde ik me veiliger. Het was héél raar. Pa zegde niéts op de hele weg naar huis. Ik hield dan ook maar mijn mond, en de sfeer voelde zéér eng aan. Thuisgekomen, kreeg ik van Erna wat eten, Pa was aan de telefoon, er waren blijkbaar meerdere mensen naar mij op zoek, dewelke hij nu inlichtte over mijn thuiskomst. Na het eten, stuurde hij me naar m'n kamer, zeggende, dat hij morgen met mij wilde praten, en hij me tegen de middag naar school zou brengen. Ik wist dat dat school-brengen een zékere reden had,en dat het gesprek ook niet zou zijn om me proficiat te wensen. Ik was echter té moe om veel na te denken, en na een duchtige wasbeurt kroop ik maar in mijn bed. Morgen word wel beter.... dacht ik..... Kon het eigenlijk slechter??
Het is ondertussen Augustus 1970 geworden. Ik was mijn "valiesje" aan het klaarmaken voor een verblijf van één week bij Ma, terwijl Pa, met Greta en Anita op vakantie gingen. Theo, Marcel, en Erna ( resp. 16,15,14jaar) bleven thuis, in de gaten gehouden door "Nonkel Herman" die aan de overzijde van de straat een winkel met bureel-artikelen uitbaatte. Ik was sinds de eerste keer, in Juli, nog een tweetal keren voor een weekend op bezoek geweest bij Ma. Zij had nu iemand leren kennen. Mimmoun, een marrokaan, midden twintig, die bleef regelmatig slapen, ik diende dan in de sofa te slapen. Ik zàg wél dat er allerlei dingen in het bed gebeurden tussen hen beide.. (ik lag aan het voeteinde) maar begreep het niet écht. Ik bracht ook véél tijd door bij Bobonne, die ik onbewust niets zegde noch vroeg over die Mimmoun. S'ochtends werd ik door Pa met de auto naar het Leuvens Busstation gebracht, ik staptte op de bus, en vertrok richting Brussel. Ik ben niét zeker dat mijn blijdschap over het verblijf van een gehele week kwam door; of omwille het feit dat ik van dié Greta, en de (ondertussen terug plaatsvindende) ruzies tussen haar en Pa verlost was, ... of omwille het feit dat ik Bobonne voor een héle week zou zien, dan wél om een héle week bij Ma te zijn. Ik weet het niet. Aangekomen in Schaarbeek ging ik (zoals gewoonlijk) alléén van de bushalte naar ma, maar niet zonder eerst bij Bobonne binnen te springen. Zij was altijd blij me te zien. De relatie met Ma was niét bizonder om niet te zeggen slecht. Ik herinner me dat mijn eerste dag een zondag was, want diezelfde nacht ging ik met Ma mee naar Brussel, waar ik een beetje rondhing te niksen, terwijl zij burelen en kantoren poetste.Dat herhaalde zich in de volgende dagen. Mimmoun was bijna dagelijks in de buurt. Ik vond hem bést leuk, hij kocht me snoep, en ik kreeg ook geld van hem, iets wat voor mij nieuw was.....zakgeld kreeg ik niet, Bobonne stoppte al weleens iets toe, maar noemde dat een dankgebaar om boodschappen enz te doen. Omwille Mimmoun diende ik ook niet meer bij Ma te slapen...... en was ik verlost van ..... x..x..x... Omwille haar nachtwerk, soms tot 7,8uur s'ochtends bleef Ma tot een gat in de namiddag in bed, ik stak dan regelmatig de straat over naar Bobonne, heriner me zelfs dat ik haar (knul van 9) een Tomaat-omelette baktte, en we die samen "gezellig kletsend" opaten. Bobonne voelde écht warm, knus... haar aanwezigheid gaf me een gevoel van genegenheid, zij praatte ik luisterde, ik praatte... zij luisterde. Een gevoel dat ik hoe langer hoe meer koesterde. Ik zou dan ook niét duldden dat iemand (zelfs Ma) haar pijn deed, daardoor voelde ik me beter dat Tony, wel voor haar zorgde in de tijd dat ik er niet was. Het was Vrijdag geworden. Namiddag.... K'wam bij Ma (van Bobonne) aan, zij was ondertussen wakker, Mimmoun was er uiterààrd ook. Ik herinner me niet meer hoe het thema ter sprake werd gebracht, maar op een bepaald moment zegde Ma me... dat ze uitzonderlijk vandààg i.p.v. Zondag kantoren diende te poetsen, en dat het ergens was waar ik niét mee kon. Ooh dan slaap ik wel bij Bobonne.... antwoorde ik steevast. "Niks van" was het antwoord, je kan bij Mimmoun slapen. Niet dat ik een "stem" had, maar ik dacht er toch even over na. Mimmoun woonde enkele huizen verder op een kamer, ik was er voordien al een keer op bezoek geweest, de juiste reden herinner ik me écht niet. Mimmoun zei me dat we daar ook tevee konden kijken, en dat hij speciaal "Boudoirtjes" mijn lievelingskoekjes zou kopen. Ik zag er niks verkeerd in.... en zegde Oke!! Rond 8uur die Vrijdagavond kustte ik Ma met een "Tot Morgen" en stak de straat over naar Mimmoun. Ik sprak een béétje Frans, en hij een béétje Vlaams, voldoende om mekaar te begrijpen. Ik weet niet hoelang ik daar was, en wat hij me zegde, ik weet wél: dat hij me op een moment "grappend" op de tafel liet liggen, op mijn buik.... hij stond achter mij, hij zegde " dat ik dat leuk zou vinden" en ging eerst naar het énige raam in het kamertje en sloot de gordijnen zeggende dat de buren niet àlles moesten weten.. Hij kwam terug naar de tafel....... trok mijn broek af........ waarna ik een striémende pijn in mijn onderbuik voeldde, ik hoorde hem echter zwààr ademen, en mij sussen zeggende dat ik het al vlug "lekker" zou vinden. Na een tijdje, trok hij me bij mijn schouders recht, draaide mij om, hij stond er naakt, hij zegde me "naar zijn penis wijzend" dat daar lekker snoep in zat, als ik maar eventjes zou zuigen. Ik wist dat iéts niét juist was, en toch voelde ik mij niét ongemakkelijk ik ging dan ook op de knieen, en "pijptte" hem. Terwijl ik daarmee bezig was, ging plots de deur open, en daar stond..... ja zijn broer. Nét op dat ogenblik kwam Mimmoun in mijn mond klaar, ik schrok, wist niet wat er gebeurde, ik trok mij snel weg en spuwde mijn mond leeg.... hoestte zoveel mogelijk op, terwijl beiden stonden te lachen. Ik had dérgelijk vertrouwen in hem, dat hun gelach me gerust steldde, "ik zou dan toch niets verkeerd hebben gedaan" dacht ik. Het was nog vroeg avond, en we keken nog wat tevee, ik kreeg mijn koekjes, en er werd wat gebabbeld (onder hun wél in Marrokaans) alsof er niets gebeurd was. Ik vroeg me wél af, of zijn broer zou blijven, en zoja; waar we allemaal zouden slapen.... er was namelijk maar één bed. Ik kreeg daar al snel antwoord op. De broer was nu aan de beurt (ik snapte gewoon niet wat ik deed, en àls ik het zou gesnapt hebben, had ik dan een keuze??), ik diende nu zijn broer in bed af te zuigen, (ik wist nù wél mijn mond tijdig terug te trekken) het ging tot een gat in de nacht door, ik werd geneukt, diende hen te masturberen, enz,enz,enz. Het moet vroeg in de ochtend geweest zijn toen ik mij stond te wassen, en door het raam eerst (dàcht) Ma te zien staan, en ook licht zag bij haar thuis....... zij moest toch werken dacht ik. Ik maakte me er niet verder druk over, en we vielen allen uiteindelijk in slaap. ****** Het duurde jààren alvorens ik wist dat ik "verkéérd" gedaan had, en voor ik wist dat ik eigenlijk voor 4000 Frank door mijn moeder was "uitgehuurd" als sex-spelletje. Spijtig, indien ik dit eerder had begrepen zou ik in mijn verdere leven gespaard zijn gebleven van méér sexueel misbruik. ****** Het moet middag geweest zijn toen we allen wakker werden. Ik kleede me aan, en verliet de kamer op weg naar Ma. Daar aangekomen stond ze me op te wachtten, uit haar ogen, en spraak kon ik opmaken dat ze dronken en/of gedrogeerd was. Ze riep dat ze me dàdelijk buiten wilde, ze roeptte en tierde tegen me, ik had haar nog nooit zo gezien. Ik paktte dan ook vlug mijn valiesje, en stoptte er mijn spullen in, terwijl ik allerlei verwijten en namen kreeg toegeschreeuwd. Ze wilde me nooit meer zien, ik was vuil, ik was smerig. ..... Ik begreep het niet, en verliet de studio met mijn valiesje. Waar moet ik nu heen???? vroeg ik me af. Ik snaptte er niéts van, ze had me o.a. gezegd dat ze gezién had dat er nog licht brandde in het midden van de nacht, was ik dan toch niét verkeerd geweest, toen ik dacht haar te zien staan door het raam??... maar ze was toch gaan werken??? Ik stond op straat, zonder geld, zonder ontbijt.... ik dacht even naar Bobonne te gaan, maar mischien had ik toch wel iéts verkeerd gedaan, waarom had Ma anders zo boos geweest..... Bobonne zou willen weten wat er aan de hand was, en volgens Ma was ik slécht, dus ik durfde ook niet naar Bobonne. Ik ging dan terug naar Mimmoun maar die bleek niet thuis te zijn. Volledig in de war, doolde ik doelloos de straat op en af, tot ik Mimmoun zag...... ik vroeg hem om wat geld voor de Bus, hem zeggende dat ik bij Ma aan de deur was gezet. Hij had echter geen geld. De dag was ondertussen aardig opgeschoten, en ik besloot dan maar naar huis "???" te gaan...... te voet ........ +25 Kilometer. Hier was ik dan, een knulletje van 9, volledig in de war,vol angst, met een valiesje, stappend over het "Dailly en Meiser plein" in de richting van de Leuvensesteenweg. Op weg naar een andere plaats waarvan ik in de war was. Wat zou Pa wel zeggen, als ik tévroeg thuis kwam ???, de afspraak was dat hij me morgen, op zijn terugkeer van vakantie aan het station in Leuven zou opwachtten. Het duurde tot Kortenberg, alvorens ik iemand "liftend" kon doen stoppen, die me mee wilde nemen naar Leuven. Van Leuven diende ik dus verder te voet, een kleine 5 kilometer. Het was dan ook avond voor ik thuiskwam. Erna deed wat ze kon om me op te vangen, ze smeerde me enkele boterhammen, en was heel bekommerd en bezorgd. Ik kon haar alleen maar zeggen dat Ma me buitengegopoid had, Waarom???..... wist ik niet, ik zegde zelfs dat ik met de bus naar Leuven gekomen was, en dan liftend naar huis. Begrijpelijk wilde ik na deze dag slapen.... tot rust komen, en me voorbereiden op Pa zijn reactie van morgen. Ondanks ik (voor mezzelf) niet dacht iets verkeerd gedaan te hebben, vertelde ik er tegen Erna niets over, en zegde dat Ma maar wéér een keer kuren had...... in onze familie was dat een méér dan accptabele uitvlucht. Ik herinner me nog héél goed, hoézeer verward ik naar bed ging, en met hoéveel vragen....... die voor jàren onbeantwoord zouden blijven. Ik had me nu voor te bereiden op Pa's thuiskomst morgen. Zo viel dit Knulletje in slaap.
Het moet tegen de middag zijn aangelopen, toen ik in Schaarbeek aankwam. Er was géén spoor van Ma te bespeuren, maar dat kon mijn pret niet bederven. Ik wist de weg en met mijn spulletjes in een tas liep ik naar Bobonne's winkeltje hetwelk nog steeds open was. Ik denk dat zij éven blij was mij te zien, als ik haar. Toni was daar (Toni was een vriend des huizes, het was hij die destijds op het hulpgeroep van Bobonne had gereageerd toen ze Bompa op de trappen met een hersenbloeding vond) hij deed sindsdien allerlei karweitjes........ volgens Pa én Ma (tot jaren later) was hij enkel uit op Bobonne's geld iets wat bij haar dood als volledig onjuist werd bewezen. Hij was van Italiaanse afkomst, en bést aardig. Ik vroeg Bobonne waar Ma was, ze leek verbaasd dat ik haar dat vroeg, want ze had verwacht dat ik zou zijn opgehaald aan de busstop door haar. Na wat geklets over ditjes en datjes ging ik naar Ma, die op een honderdtal meter woonde, ze huurde daar een vrij grote studio op het gelijkvloers. Het was eigenlijk een grote garage geweest die gedeeltelijk gereformeerd was tot een studio. Ik zag dat er nét naast een frituur was. Jippiee...... ik was dan ook friet-gek. Ik belde aan, en Ma deed open in haar slaapkledij, het eerste wat me opviel was a) dat ze wéér onder invloed was van medicatie, en b) dat de studio naar sigaretten stonk. Ma rookte toch niet, alleen Pa ...........dacht ik. Ik gaf haar een"hallo-kus" niét heel enthousiast, terwijl ik binnenging. Het was de eerste keer dat ik op deze plaats binnen kwam, de vorige keer, toen ik van school wegliep kwam ik niet binnen. Het viel best mee dacht ik terwijl ik rondkeek. Het was een grote doorlopende plaats, vooraan de leefruimte, daarachter (gescheiden door een gordijn) een slaapruimte, met daarachter de keuken en badkamer. Het viel me op dat er maar één bed was. Terwijl ze met koffie en haar ontbijt bezig was, vroeg ze me tot op de bodem uit over de situatie thuis, Pa, Greta, enz,enz, ze zegde dat Pa natùùrlijk de rechter had overtuigd, om alle kinderen bij hém te laten voor het kindergeld, zij moest het nu stellen met 2000 Frank/maand alimentatie, terwijl hij méér gld op één avond uitgaf aan de "hoeren", en het ging zomaar door voor uren ........ ik werd gehersenspoeld. Ze zegde me dat ze in Brussel-Centrum werk gevonden had als poetsvrouw. Ze poetste daar burelen....... dat was nachtwerk. Ik deed alsof thuis alles oke was, anders zit ik hier vanavond nog naar dat gezaag te luisteren dacht ik. Ze was beginnen te roken. Het moet al vér in de namiddag geweest zijn, toen zij besloot zich te gaan wassen en kleden, een gelegenheid waarvan ik gebruik maakte om te zeggen, "wél..... dan ga ik effe naar Bobonne". Zo gezegd zo gedaan. Ze was in haar winkeltje met Toni papieren aan het regelen. Ik vond het een leuk plaatsje, met allerlei, kleine oude(maar ook antieke) meubeltjes, schilderijen, potjes, en pannetjes. Ook haar flatje boven de winkel was ingericht met allerlei oude meubeltjes, maar hing ook vol met prachtige schilderijen, porseleinen borden. Ze had een "Vitrine-kast" vol met allerlei beeldjes, ik mocht daar echter nooit aankomen, ik had toén ook geen benul van de waarde. Toen Toni vertrok, sloot ze de deur, en ging ze met me naar boven. Ik kwebbelde, en kwebbelde maar aan over alles en nog wat, en zij ..............luisterde, luisterde écht!!! Ze vroeg me, of ik die avond met Ma bij haar wilde komen eten. Tuurlijk zei ik, ze gaf me een boodschappenlijstje en geld, en ik ging naar het winkeltje "Sarma" niet zover vandaan, bracht alles netjes terug, en sprak met haar af (nadat ze mijn aangeboden hulp weigerde) op een bepaald uur die avond. Ik ging terug naar Ma, ik voelde me stééds goed tijdens en na een "babbel" met Bobonne. Bij Ma aangekomen, zegde ik haar wat we hadden afgesproken, ik dacht dat ze blij zou zijn (ze werkte 5 nachten) en nu moest ze geen eten zitten maken voor ons. Ze sprong recht van de ztel voor de tevee, brullend WAT????, ik schrok, ik keek haar in het gezicht, zag bloeddoorlopen ogen, ze stonk (wist ik van Pa) naar drank, mijn ogen flitsten dan ook de kamer rond, en daar zag ik inderdaad een fles en glas op een bijzettafeltje. Wat denkt ze wel, wat denk jij wel brulde ze verder, ben ik mischien niet goed genoeg???, kom je mij of Bobonne bezoeken??? na alles wat ik voor je gedaan heb ?!?!? Ik nam mijn (bijna aangeboren) houding van schoenkijken aan, maar durfde toch te mompelen ...." k'dacht dat het plezant zou zijn zo samen met ons drie". Niks van !!! kreeg ik als antwoord....... jij eet hiér en met mij, wat denkt dat kreng we. Na iets aan haar voeten te hebben gestoken, haar sigaret gedooft te hebben, en haar glas in één teug leeg te drinken, schoot ze naar buiten. Ik zag ze door het grote raam, voorbij razen, ik ging aan het raam kijken en zag dat ze bij Bobonne binnenging Ik wist niet wat te denken. Mischien heeft ze wel gelijk ??? Mischien had ik die uitnodiging van bobonne niet mogen aannemen ????, mischien had ik het eerst aan Ma moeten vragen...... ja... dat is het! dacht ik, het is mijn fout, en met het idee dat ik de gemoederen wel kon kalmeren ging ik ook naar buiten.... Ma achterna. Ik kwam al vlug op mijn stappen terug. Halverwege, op tientallen meters van Bobonne verwijderd kon ik Ma horen roepen en tieren, de bakkersvrouw van nét naast bobonne, en enkele andere mensen waren ook op straat gekomen om te kijken wat er gebeurde. Ik hoorde Ma allerlei verwijten maken, ik kon glas horen diggelen, enz,en ik besloot dan maar stilletjes naar Ma's plaats terug te gaan. Ik weet niet wàt ik daar heb zitten denken, gedurende het halfuurtje dat Ma nog wegbleef. Ze "smeuldde" nog stééds toen ze terug kwam. Wat denkt dat mens wel zegde ze tegen zichzelf, ze stak terug een sigaret op, liep naar de achterkant van de keuken en zag haar daar tabletten uit de kast nemen, ( een bekend scenario voor mij). Ze kwam naast me voor de tevee zitten, en schonk haar nog een glas in. Ik had haar stilzwijgend laten razen. Gaan we nu naar Bobonne, vroeg ik haar héél bevreesd,... néé, kreeg ik als kort antwoord, t'is al genoeg dat Pa je van me afpakt, maar zij niet. De avond was ondertussen al goed ingevallen, en ik vroeg wat we gingen eten, het was van ontbijt geleden, en ik had géén eten kunnen bespeuren in de koelkast. We gaan hiernaast wel voor een Friet, zei ze me. Dat woord "Friet" was voldoende, daar kon je me mee omkopen. Het viel me op dat ze een heel goede klant in die frituur was. Het gesprek tijdens het eten, en de rest van de avond was volledig gebaseerd op wat er thuis (bij Pa) gebeurde, en hoe slecht hij haar behandeld hàd en nog deed. We gingen die avond naar (één) bed, er gebeurde echter niets, niet dat ik het gewenst had, maar wel verwacht. Ze was echter te dronken om te spreken, laat staan .......!?!. Het was nog vrij vroeg toen ik de volgende ochtend wakker werd ik wildde dan ook van iédere minuut van de dag gebruik maken, en niét in bed blijven liggen. Ma was echter een andere mening toegedaan. Ik maakte me wat koffie, nam een boterham, en at mijn ontbijt op terwijl Ma verder haar roes uitsliep. Ik durfde...wilde geen lawaai maken, morgen moest Ma de hele nacht gaan werken, dus ....... ik zette de tevee zonder klank aan, en zat daar maar te suffen. Ik had al een paar keer door het raam naar de winkel van Bobonne gekeken, maar zag geen beweging, ook niet boven, ik vroeg me af hoe het met haar zou zijn. Het was middaguur toen er beweging in Ma kwam. Ik vroeg haar of ze koffie wildde, en op een ja..... begon ik er dan ook terug te zetten. Ze zegde me naar de bakker te gaan voor enkele koffiekoeken. Goed zij ik...... mijn vreugde onderdrukkend, want de bakker was nét naast Bobonne, ik zou dan even kunnen binnenwippen. Ze gaf me geld, en ik ging de deur uit. Ik liep die 100meter zo snel ik kon, iédere seconde dat ik sneller bewoog, was een seconde dat ik bij Bobonne kon zijn. Ik belde aan, ging enkele stappen achteruit, zodat ze me van boven kon zien, en de sleutel gooide. Zodra ik bovenkwam, gaf ik haar een diepe lange knuffel. Ik vroeg haar of alles oke was, ondanks de tranen en de kleine wonde op haar voorhoofd, zegde ze me dat alles in orde was, dat ze beter had moeten nadenken, en eerst Ma had moeten vragen. Ik zegde haar dat ik éigenlijk naar de bakker was en ik dus dadelijk weg moest, ik zou in ieder geval proberen vandaag nog even langs te komen. Goed zei ze. Ze zegde me dat Toni straks langs kwam, en dat verheugde me, ze was dan toch niet alleen dacht ik. Na langs de bakker te zijn geweest, kwam ik terug thuis, Ma lag nog steeds in bed, maar maakte nu wel aanstalten om in beweging te komen. Ze bleef op de rand van het bed zitten, en stak een sigaret op. Ik poogde toch nog mijn dag een beetje te redden, en legde de tafel, zo leuk ik kon. Tijdens het ontbijt babbelden we wat over de voorbije maanden, haar werk enz,enz. Later in de namiddag namen we de bus, en reden we naar de "Martini-toren" in Brussel, en ze toonde me de kantoorgebouwen waar ze poetste. Op de terugweg (het was ondertussen rond 6u) gingen we terug langs de Frituur. Ik begreep het nu, dit was haar dagelijkse maaltijd. Ik maakte me tijdens het eten echter zorgen, ik moést de bus van 8u Brussel hebben, die was hier om 10 nà, en ik wilde Bobonne nog zien. Ik loog dan ook tegen haar, door te zeggen dat ik de bus van Hàlfacht moest nemen, en dat ze me gisteren verkeerd begrepen had..... Pa zou me om 8u in Leuven station opwachtten. Ze had (gedurende het bezoek in brussel) al voldoende "glazen" binnen, om zich makkelijk te laten ompraten. Met een kus, de woorden tot binnen 2weken, verliet ik dan ook om iets na 7 Ma's studio. Ik haaste me naar Bobonne, en vertelde haar over m'n leugentje tegen Ma, waar ze niet érg blij mee was, maar toch begreep. Ik vertelde haar ook wat we die dag gedaan hadden, en liet uitschijnen dat ik een goede tijd had gehad. We huilden beiden, toen ik haar knuffelde en zegde dat ik snel weerkwam. Ik herinner me dat ik de gehele terugreis me zorgen zat te maken, waarom was Ma zo kwaad geweest, Bobonne zat daar nu alleen, ik begreep het niet. Pa wachtte me op aan de bushalte op het Station. De hele reis naar huis steldde hij vragen over Ma en hoe ze leefde, wat ze deed, waar woonde ze, wat had ze gezegd, enz, ik poogde de vragen te ontwijken, of beantwoorde ze op de manier dat ik dàcht dat hij het wilde. Hij zegde me, als alles even goed verliep bij mijn volgende bezoek binnen 2 weken, ik eind Augustus een héle week naar haar mocht. Hij en Greta gingen op vakantie zegde hij , en ik was het dérde wiel aan de kruiwagen, vulde ik hem stilzwijgend aan. Ik moest al de gebeurtenissen van de afgelopen 36uur op een rijtje zetten, thuisgekomen ging ik dan ook recht naar mijn kamer, het was ondertussen schoolvakantie (ergens begin Juli '70) en ik zat dus ganse dagen met Greta alleen. Pa ging nu dagelijks werken, Theo was zelden thuis, net zoals Marcel en Erna. Maandag, Woensdag, en Vrijdag gingen we s'avonds wel allen samen zwemmen. Ik herinner me van die avond alleen maar mijn bezorgdheid over Bobonne, en zal zo ook wel in slaap zijn gevallen.
De volgende dag (Zaterdag) werd ik door pa gewekt met de woorden dat hij binnen een uur vertrok, en van me verwachtte klaar te zijn. Het was een wekelijkse gewoonte van hem. Verelst was een goudsmid, die extra werkjes voor mijn Pa opknapte, daar hij héél wat juwelen verkocht. Met gemengde gevoelens, kroop ik uit bed, en ging naar de badkamer, mijn aangezicht was nog steeds pijnlijk, maar had géén tekens overgehouden. "Wat is het ergste dat er kan gebeuren?" vroeg ik me af. Ik hoorde Greta en Pa beneden. Toen ik terug in mijn kamer was om me aan te kleden, kwam Erna plots de kamer binnen, me meedelende dat zij gisteren nog een gesprek met Pa had gehad, en dat hij vanochtend toch wel gekalmeerd bleek te zijn. Ik diende dus niet téveel schrik te hebben, om (de ong 45min durende reis) naar Mechelen, naast hem in de auto te zitten., én.... ik was in ieder geval "het huis uit". Ik ging naar beneden, en terwijl Greta in de keuken bezig was, en Pa in zijn werkplaats zat, werktte ik een boterham, en koffie naar binnen. Van Marcel of Theo geen spoor te bespeuren. Erna was na haar gesprek met me, naar een vriendin vertrokken. Greta liep me enkele keren voorbij, maar gunde me géén blik. Pa kwam even later achter zijn "werk-tafel" vandaan, en zei dat we vertrokken. Gedurende het eerste deel, was hij heel zwijgzaam...... ik voelde me dan ook zéér onwennig. Toen begon hij echter; hij zou een gebeurtenis als gisteren niét meer tolereren, de huidige situatie was dé beste situatie voor iedereen, in afwachting van een Uitspraak, hij zou me laten "plaatsen" als ik nog een keer zoiets uithalde, enz,enz,enz. Ik luisterde stilzwijgend, tot we in Mechelen aakwamen, en ik in de auto wachtte terwijl hij zijn zaakjes ging regelen. Was dat zijn bedoeling mischien???? Zeggen wat hij te zeggen had, en me dan achter laten om dit te laten bezinken ??? ik weet het niet. Hoedanook had al zijn argumentatie, wéinig tot géén vat op me gehad, om niet te zeggen; het was het linkse oor binnen, en dadelijk het rechtse buiten gegaan. Het gesprek op de terugweg, was in grote mate hezelfde als dat van de heenreis, met één verschil, hij zegde me dat Greta haar dochter morgen op bezoek kwam. "Dat kreng had nog een dochter ???" dacht ik, wist ik niet zegde ik, ze was even oud als Erna, en woonde bij haar Grootmoeder zegde hij me. Dat bewees alles voor me..... ze liet haar éigen dochter door haar moeder opvoeden, dus waarom zou ze ook maar énige interesse hebben in ons. Mijn stelling van voordien ( dat ze énkel uit was op een goed leventje) werd hierdoor dus versterkt. Thuisgekomen, ging ik dadelijk naar boven. Ik wilde mijn weekend plannen op die wijze dat ik zo weinig mogelijk thuis was. Zaterdag gingen Erna en Marcel steeds zwemmen, soms ging ik mee, en ik overtuigde Erna, onze Pa zo ver te krijgen, dat ik mee mocht. Dat luktte, en ik had alles bij mekaar een goede avond in het Leuvens zwembad, met Erna en Marcel, ik vond het zelfs leuk. Ik probeerde ook mijn dag van morgen te plannen. Zondags dienden we steeds naar de kerk, Pa ging echter niet mee, op die manier was de voormiddag toch reeds gepland, en voor de namiddag kon ik Erna mischien overtuigen mij mee te nemen naar de Scouts-vereniging. Ik was daar (net als iedereen thuis) al jaren bij aangesloten, maar voelde mij daar ook niet op mijn gemak, had geen vrienden, en ging dus ook maar zelden, wat een vriendenkring onmogelijk maakte. Geen sprake van zei Pa. We gaan (Hij, Greta, Anita (de nog onbekende dochter), en ik) een namiddag wandelen. Toen ik de volgende dag van de kerk thuiskwam, hadden we allemaal middageten, er werd gekletst over van alles en nog wat, ik hield me zelf maar op de achtergrond. Het was toch maar "grote mensen praat". Na het eten ging ik naar boven om mij klaar te maken voor "een boswandeling" in Januari = vriezend koud. We reden naar Kessel-lo en stopten aan een huisje waar ik nog nooit geweest was. Ik diende in de auto te wachten. Na een kwartiertje kwamen ze terug buiten met Anita. Het is de éérste indruk die telt zegt men, en ik kan je zeggen dat die eerste indruk over Anita vollédig negatief was. De kennismaking was kort en kil. Mijn wandeling door de bossen aan het Zoet-Water in Heverlee, was meer een geslof achter hun drieen aan, hopend dat we snel ergens warm binnen gingen. Zij daarentegen kletsen de hele tijd door. Anita werd op de terugweg naar huis, netjes afgezet waar ze werd opgehaald. Mijn heel gesprek met haar die namiddag, bevatte niet meer dan enkele zinnen. Die avond op mijn bed lag ik te denken. Marcel Theo,en Erna waren véél ouder als ik. Theo was zelden thuis, Marcel en Erna hadden hun éigen "ditjes en datjes", als die Anita nu wat jonger geweest was !, maar nee zij was ook 5 jaar ouder, en gaf me daarenboven een "pretensieuze" indruk. Op school bij leeftijd genootjes werd ik gepest en uitgescholden. Was ik écht zo slecht, vroeg ik me af terwijl ik langzaam in slaapviel. De volgende weken..... verliepen zonder noemenswaardige incidenten, voor zover mij betreftt. Toen ik op een dag s'avonds van school thuis kwam, hoorde ik gebrul en geroep van in de garage. Ik kon Theo's stem onderscheidden. Ik liep naar binnen, en zag Pa Theo met twee telefoonboeken!!!, rond het hoofd slaan, terwijl hij hem alle mogelijke en onmogelijke verwijten maken. Theo beet van zich af, en deed een poging weg te geraken, hij strompelde naar de trappendeur, Greta stond vanuit de winkel gewoontjes toe te kijken, Erna poogde Pa te kalmeren. Theo geraakte tenslotte weg, en strompelde de trappen op naar zijn kamer, ik wist niet wat ik moest. Erna zag me, en riep me toe naar boven te gaan..... wat ik zéér graag deed. Later vertelde Erna me dat Theo op bezoek bij Bobonne geweest was, en er geld "zou" hebben gestolen, vandaar de reaktie van pa. Het was in die periode dat Pa ons op een avond tijdens het eten zegdde, dat hij voor een Immobillien-kantoor in Leuven ging werken (Hij maakte van zijn hobby, zijn beroep). Greta zou instaan voor het openhouden van de winkel. De herstellingen van uurwerken liet hij voor 75% over aan iemand anders. Ik was ondertussen 9 geworden. Deze veranderingen waren zéér zeker niét positief. Het duurde niet lang, of Pa kwam éven thuis voor avondeten, en vetrok nadien voor "Afspraken met klanten". Kwam stukken in de nacht stom dronken thuis. De openingsuren van de winkel, laptte Greta absoluut aan de laars, ze opende én sloot wanneer het haar zinde. Het duurde dan ook niet lang, of de nachtelijke situaties van gebrul geroep,enz herhaalden zich. Het liep tegen de zomer van 1970, toen Pa me apart riep, en me zegde dat ik vanaf nu 2 weekenden /Maand Ma mocht bezoeken. Van zaterdagmiddag tot Zondagavond. Tot op die dag had ik Ma, noch Bobonne gezien. Ons contact was beperkt gebleven tot een sporadisch telefoontje. Mijn vreugde kon niét op, ik was zenuwachtig, voelde de vlinders in mijn buik, toen ik voor de eerste keer Vrijdagavond, enkele spulletjes inpaktte voor mijn weekend bij Ma. Pa zou me die Zaterdag naar het Leuvense station brengen, en op de bus zetten, van Ma werd verwacht me in Schaarbeek op te wachtten. Hij maakte me duidelijk, dat indien ik niét op tijd terug was t.t.z; met de bus van 20u morgen (Zondag) dat dit het eerste en laatste bezoek geweest zou zijn. Ik staptte de bus op met een "ja, ja, Pa". Ik kon mijn blijdschap en zenuwen nauwelijks de baas, toen de bus zich in beweging steldde in de richt (mij wél bekend) van Brussel.
Na een klein halfuurtje, zag ik de( in het donker, goed verlichte) kerk, en zegde de chauffeur me bij de halte te laten. Daar stond ik dan, een donkere- koude Januari nacht, in het centrum van een op dat ogenblik "doods" Schaarbeek. Ik wist echter exact welke richting ik uit moest, Bobonne's winkeltje was op ongeveer een kilometer weg. Mijn ongerustheid en angst van de verlaten, donkere straatjes, waar ik als knulletje doorliep, werd verdrongen door de vreugde dat ik al snel Bobonne en Ma zou zien. Ik belde aan, bij Bobonne..... ( het winkeltje was reeds gesloten) en hoorde gestommel op de trappen. Zij woonde namelijk boven het winkeltje. Ze deed de deur open........ ik zag dat ze heftig schrok, maar ze zegde me "Dag Jongen" wat doe jij hier ???. Terwijl ze me binnenliet en naar de trappen leidde, legde ik haar uit dat ik thuis weggelopen was, hoe en wanneer ik het gedaan had, en dat ik zéker niét terug wilde, bij die "heks". Boven gekomen begon ik te wenen, en zij poogde me te troosten. ----------- ondanks ik haar aanwezigheid niet kon waarnemen, verbaasd het me nu nog steeds, dat de al dan niet aanwezigheid van Ma me eigenlijk koud liet. Ik had troost van Bobonne. ------------------- Bobonne lichtte me in dat Ma ondertussen reeds verhuisd was. Ze woonde nu een 50 Meter verder op, en ging naar de telefoon om haar te bellen, en haar op de hoogte te brengen. De telefoon rinkelde echter zélf éérst. Bobonne keek me récht aan. We wisten beiden wel, wie dat was. Ik hoorde haar, Pa's naam vernoemen, maar ze zette het gesprek verder in het Frans, op die manier begreep ik er niets van, dat was ook haar bedoeling. Ik merkte echter wel dat ze zich begon op te winden, en dat er een discussie was. Na een minuut of tien, legde ze de hoorn neer, en belde naar Ma. Terwijl we op Ma wachten, zegde ze me dat Pa me terug kwam halen, dat ik moést wachten tot "Meneer de Rechter" een beslissing had genomen. Mijn gevoelens van dat ogenblik, kan ik onmogelijk beschrijven, boosheid, paniek, angst, ik weet het écht niet. Bij haar aankomst werd Ma, kort ingelicht, en het viel me op dat het haar eigenlijk weinig kon schelen, ik merkte ook (uit de jaren-lange ervaring) dat ze met "dubbele tong" sprak, en dus wéér (nog) onder invloed van medicatie was. Bobonne stelde alles in het werk, om me moed te geven, om me nog even te laten wachten tot "Meneer de Rechter" een besluit nam, ze haalde alle mogelijke argumentatie boven, om me te laten begrijpen dat ik terug naar huis moést. Ma zat er gewoontjes bij.
Het duurde niét érg lang voor de bel rinkelde. Pa was aangekomen. Bobonne ging naar beneden, om Pa binnen te laten, en had daar een vrij uitvoerig gesprek met hem. Nadien kwamen beiden de leefruimte binnen. Pa tot mijn grootste verbazing vroeg me "hoe ik was" hij vroeg het zelfs vriendelijk. Ik had verwacht een "pak slaag" te krijgen. Naar mijn schoenen kijkend antwoorde ik dat ik "in orde" was. Hij vroeg mij, naar de auto te gaan, hij had nog iets met Ma te bespreken. Ja..... Ma was nog stééds aanwezig, ware het dan meer slapend dan wakker, een niét ongewone omstandigheid, wist ik. Ik gaf haar een kus, kreeg een dikke knuffel van Bobonne, en ging naar beneden waar de auto stond........... en wie zat daar in de auto??? juist Greta.... die "heks" zal ook niets missen dacht ik bij mezelf. Ik kroop met "Hey" achteraan in de auto. Bleef daar onbeweegelijk zitten, zonder een woord te zeggen, tot Pa een tijdje later buiten kwam. Hij stapte in de auto, keek even naar mij, en daarna naar Greta. We reden Schaarbeek uit, in de richting van de Leuvensesteenweg. In het begin werd er weinig gezegd, maar toen barstte hij plots los. Ik zat maar een beetje te suffen, en naar buiten te kijken, toen ik plots zijn gehele handpalm fors in het gezicht kreeg. Ik greep naar m'n gezicht, voelde een snerpende pijn. Hij vroeg me of ik wel wist dat de Politie en Rijkswacht ingeschakeld werden om mij te zoeken, Wie of wat dacht ik wel dat ik was, na al hetgeen hij voor ons deed. Hij was er zeker van dat Ma dat mee gepland had, waarbij ik ontkennend antwoorde, hetgeen mij een tweede zwaai van zijn arm door de auto naar achteren, gaf, dewelke een tweede maal vlak in mijn gezicht landde. Ik bloedde nu uit mijn neus, zag ik aan mijn handen. Hij zegde mij, als ik dit nog één keer durfde, dat hij me zou laten "plaatsen" en ik Ma nooit meer zou zien. Hij blééf maar razen, de hele terugweg, en tot mijn "misprijzen" moeide Greta zich nog ook, en gaf hem gelijk, met een "smerige" grijns naar mij kijkend. Thuis aangekomen, had ik een plan uitgewerkt om aan meer slaag te ontsnappen. De auto stond nog niet goed en wel stil, of ik gooide het portier open, holde naar de garage, er doorheen, kwam dan aan de keukendeur, maar bij het doorhollen van deze strompelde ik over het opstapje en kwam met mijn hoofd tegen de keukenkast terecht. Met barstende pijn bleef ik liggen, ik geraakte nu toch niet meer weg. Greta vond het bovendien nog vermakelijk, Pa trok me bij mijn kleren van de grond, en zegde me dat hij me die avond (het was reeds 11u) niet meer wilde horen of zien. Hij zegde me dat hij me wél klaar wilde, morgen (Zaterdag) om 12uur, ik diende mee te gaan, op zijn wekelijkse bezoeken, bij Verelst een goudsmid in Mechelen, die allerlei werkjes voor hem opknapte. Ik begreep niet goed waarom hij dat wilde, maar ik was op dat ogenblik al héél blij dat ik mocht "verdwijnen" in mijn slaapkamer, wat ik ook dadelijk deed. Op weg naar de trappen, kwam ik Erna tegen die Tevee zat te kijken. Het was een Vrijdag-avond, het verbaasde me dus niet geen spoor te verkennen van Theo en Marcel. Ik ging snel naar boven, paseerde even langs de badkamer, om het ondertussen gestolte bloed van mij gezicht te wassen, en ging daarna naar mijn kamer. Ik haatte alles en iedereen. Erna kwam nog even mijn kamer binnen, en zegde me ,dat ik wat geduld moest hebben, dat "Meneer de Rechter" eerst diende te beslissen, en dat alles wel goed zou komen. "Zever in pakjes" waar ik op dat ogenblik (ondanks haar beste bedoelingen) géén boodschap aan had. Terug kijkend op alles wat er die avond gebeurd was viel ik toen in slaap, met angst de volgende dag én trip met Pa naar Mechelen tegemoetziende.
-Dit is een kopie van aanvangsdatum 05/10 om zeker te zijn dat de inleiding en het voorwoord als éérst vermeld staan.
Dit is een antwoord op de 1100 bezoekers van mijn verhaaltje in het forum ... Hoekje van Troost ... met titel; "In nood leert m'n zijn vrienden kennen". Ook ben ik ervan overtuigd dat met het neerpennen van mijn verhaal ik mezelf heelwat vracht van de schouders til, en hoop ik tevens enkele mensen in gelijkaardige situatie's een hart onder de riem te kunnen steken ......... je bent niet alleen.
Ik vang dit verhaal aan op 05/10/2006, de einddatum kan ik niet voorspellen, ik moét dit stuk per stuk schrijven, maar ik ben ervan overtuigd dat het voor de meeste lezers ook makkelijker zal zijn om het stuk per stuk (bv wekelijks) te volgen, ipv het verhaal (dat toch 45 jaar in beslag neemt), in één trek door te moeten lezen. Veel leesgenot toegewenst.
VOORWOORDJE
Dit verhaal is opgedragen aan allen die een soortgelijke ervaring hebben gehad. We zijn overlevenden, noch slachtoffers. Ons is een gelegenheid geboden het leven mee te maken, zoals zéér weinigen het ooit zullen ervaren. We zijn milder en sterker geworden door het vuur waar we eens door heen zijn gegaan. De laatste vonkjes die altijd blijven smeulen, zullen meermaals herinneringen en tranen voortbrengen. Als verantwoordelijke en productieve volwassenen zijn wij nu in de gelegenheid gesteld om te delen, begrijpen, ja, zelfs te helen. We moeten in de wetenschap leven dat dit kan gebeuren élke dag, en zeer vaak in onze omgeving. De ware rust in hoofd en hart is iets wat je verdiend - iets waaraan gewerkt moet worden voordat je het kunt bemachtigen. Het gebeurd niet van de ene dag op de andere, en je hebt er de steun voor nodig van mensen om je heen die van je houden en je willen begrijpen.
Ik was (zoals men dat noemd) "een nakomertje" toen ik op 24 Maart 1961 geboren werd. Ik had twee broers Theo (7), Marcel (6), en een zus Erna (5). Ik werd geboren in Leuven, maar woonde in het nabijgelegen Herent. Mijn vader (31) was Uurwerkmaker-optieker, en we hadden een deels- uurwerken/juwelen/optiek winkel, en deels- Speelgoedwinkel. Mijn grootouders aan moeders-zijde hadden een speelgoed groothandel in het Brusselse, waardoor de zaak ook gedeeltelijk speelgoed was. Dat was natuurlijk wel leuk, het maakte dat wij op verjaardagen, Sinterklaas e.d. speelgoed uit de winkel kregen, zij het dan ........ in bruikleen. Uit mijn eerste levensjaren, herrinner ik mij nog levendig de grote afwezigheid van mijn vader, het slapen bij mijn moeder, en de ruzies die dat teweeg brachten tussen vader en moeder, wanneer vader (hopeloos dronken) in het midden van de nacht thuiskwam.
Mijn échte herinneringen starten rééds in 1964. Ik was toen 3. Ik kan me de juiste indeling van het huis niet meer voor de geest halen, maar ik weet dat ik een kleine, maar éigen slaapkamer had. In dat jaar '64 werd ik op een dag, in het holst van de nacht bruusk door moeder wakker gemaakt, ze verweet me allerlei dingen, waar ik niets van begreep, en sleurde me gillend en tierend de trappen naar de zolder op, waar ik in het donker werd opgesloten. Ik hoorde haar tegen mijn broers en zus verder tieren, en zeggen dat zij moesten gaan slapen. En toen ............ toen werd het stil. Ik stond doodsangsten uit, alléén op een donkere zolder. Ik hoopte op een snelle thuiskomst van mijn vader, maar dat gebeurde echter niet. Na een uurtje ongeveer, poogde ik me naar een klein dakvenster te bewegen, ik stootte daarbij tegen iets, wat een houten bankje moet geweest zijn. Ik bracht dit bankje tot onder het venster, ik klom erop en kon daardoor het raampje openen, en net mijn kopje naar buitenhouden, waarop ik zo luid als ik kon op vader begon te roepen. Na een tijdje (het moet midden in de nacht geweest zijn) reageerde de overbuur, ik poogde hem mijn situatie uit te leggen, maar tot mijn verbazing zegde hij me "naar bed" te gaan. Hij zag in het donker niet waar ik mij bevond. Ik antwoorde " ik heb hiér geen bed" waarop hij lachtte, en blijkbaar terug binnen ging. Ik zette mij op het bankje en begon te schreien. Plots hoorde ik gestommel, Pa dacht ik, en ik begon te roepen. Ik hoorde stappen de trappen opkomen, en vader deed de deur open, hij was stomdronken, vroeg géén uitleg, ik reptte mij naar mijn kamer, want ik wist wat er nu te gebeuren stond. Ik verstoptte mijn hoofd onder m'n kussen maar dat kon er niet voor zorgen dat ik hoorde wat er tussen "pa & ma" gebeurde. Ik leerde toen ook mijn eerste "verboden woorden". Na een tijdje keerde de rust terug, en viel ik in slaap.
De volgende ochtend verliep zoals gewoonlijk. Ik ging naar de kleuterklas, dewelke in dezelfde school was als Erna's lagere school in Herent. Theo en Marcel liepen school in Leuven. Ik werd gewekt door Erna (later begreep ik dat zij (op 8 jarige leeftijd reeds) de problemen kende, en mij onder haar hoede had genomen), en we hadden samen ontbijt. Van pa of ma was niets te bespeuren. We vertrokken allen tesamen naar school, Theo en Marcel met de bus, Ik lopend met Erna. S'namiddags thuiskomend, zat Pa, aan zijn bureel uurwerken te herstellen, Ma liep er ( niet ongewoon) bont en blauw bij. Het leven in dat eerste huisje verliep zoals eerder vermeld. Ik werd wel niet meer op zolder opgesloten, maar (zonder details te kennen) werd Erna (ook zonder enige aanleiding) op een winterse nacht, blootvoets uit haar bed gehaald en in de tuin buitengesloten, waar zij net als ik op zolder, wachtte op verlossing door pa. --------------------------------------------------------------------------------- 1969 Pa kocht een groter huis van een vriend, een 100-tal meter van ons huidig adres verwijderd. Er was een grote ruimte (speelkamer) genoemd, er werd een (voor die tijd) zéér moderne winkel gebouwd, en iedereen kreeg een grotere slaapkamer. Er zou wél geen speelgoed-afdeling meer zijn, maar al het speelgoed wat in de uitverkoop niet was verkocht mochten we delen. Wat kan je meer wensen als knaap van 8 ??? Pa, was méér en méér weg, en wanneer hij thuis was, was hij dronken, Ma lag meer en meer in bed. Het was dan ook pa, die zo goed mogelijk het huishouden runde. Hij deed de herstellingen (uurwerken) ondertussen de winkel, zorgde dat er iedere dag eten op tafel stond. Roza, kwam 2 maal per week poetsen. S'avonds ging mijn vader naar allerlei beurzen om juwelen, uurwerken, enz te verkopen, maar kwam dan steeds een stuk in de nacht en stomdonken thuis. Dit munte uit in 80% van de gevallen, tot heftige ruzie, en slagen. Moeder verplichtte mij hoe langer hoe meer bij haar te slapen, en hoe langer hoe meer dingen bij haar te doen, of dingen door haar bij mij te laten doen. Ik stond er niet écht bij stil. Ik werd namelijk steeds beloond met snoep, een ijsje enz. Op een bepaalde dag, was ( ik weet niet waarom) moeder bij mij komen liggen. Ik had niets gehoord (moet vast geslapen hebben) toen de deur bruusk door Pa werd opgegooid, hij roepte allerlei verwijten, ik was doodsbang, liet mij uit het bed rollen, op de grond hij sleurde ma bij de haren uit het bed, gooide haar tegen de muur, sloeg haar in die mate, dat ik me het bloed op het behangpapier nog herinner, hij sleurde haar uit mijn kamer, mij zeggende te gaan slapen. Het geruzie, en geslaan ging maar door, ik druktte mijn hoofd onder het kussen, tot plots Erna de kamer was binnen gekomen, en het kussen wegtrok. Ik herinner me niet wat ze gezegd heeft, maar het was in ieder geval voldoende om mij wat gerust te stellen. Een tweede van deze voorvallen, gebeurde kort nadien, ik sliep toen alléén in mijn kamer, had mij reeds verborgen voor wat er zich op de gang en andere kamer afspeelde. Mijn moeder vluchtte echter mijn kamer binnen, sloot de deur, dewelke al snel door mijn vader ingetrapt werd, waarna (ik nu besef) moeder mij als schild gebruikte, waardoor mijn vader de kamer verliet. Ik vond dat ik moeder diende te troosten, wilde dat ook, maar wat er dié nacht tussen ons gebeurde kan ik nu alléén bestempelen als sex.
Voor de buitenwereld waren wij een nette gelukkige familie. Dat poogden we toch. Het was echter een publiek geheim, dat mijn vader de nachten in "clubs" doorbracht, en een alcohol-probleem had, en dat mijn moeder verslaafd was aan allerlei medicatie (Valium-Perdolan,enz) dewelke ik met allerlei verschillende apothekers, zonder voorschrift maar met véél beloftes en leugens, ging halen. Door deze verslaving lag ze dan ook grote delen van de dag in bed. Maar toch gingen zij samen (pa en ma) opgedost naar Jaarlijks bal van de biljart, Burgemeester, enz,enz. Deze avondjes uit, eindigden steeds tot geweld, slagen,enz. We wisten dat, en bereiden ons daarop voor. Theo en Marcel (ondertussen Tieners) brachten de nacht door bij vrienden. Erna en ik zorgden ervoor dat we in bed waren tegen dat ze thuis kwamen.
Ik begreep het allemaal niet echt. Ik zag het van één zijde, van ma kreeg ik geregeld snoep en speelgoed, en wat is er belangrijker voor ne knaap van 9 ??? Pa zag ik héél weinig en dan de helft van die keren dronken, en geweldadig tegenover ma. Ik stond er ook niet bij stil, als ik in minder dan één jaar Ma, drie keer met "handelsreizigers" in de zetel of bed vond. -Tot een Vrijdagavond in Januari 1970.
Vrijdag was biljartavond voor pa. Het was een gewoonte geworden dat Ma, Erna en ik daar "ons" gezellig avondje voor tevee (cansonisima) met een thee, en koekjes van maakten. Theo en Marcel hingen dan steeds ergens rond, met of bij vrienden.
Die bepaalde Vrijdagavond deelde ma ons mee dat haar een "ultimatum" door pa was gesteld. Theo, en Marcel hadden gedreigd bij vrienden in te trekken, indien Ma het huis niet verliet, .... later vernam ik dat Erna hetzelfde had gedaan. Toen Ma over dat onderwerp begon, verliet Erna de living en ging naar boven naar haar kamer. Ma vertelde mij dat ze de daarop volgende Zondag bij Pa wegging, en bij "Bobbonne" (haar moeder) in Schaarbeek ging wonen. Ik kende "Bobbone" héél goed, bracht daar regelmatig vakanties door, Bompa stierf in 1965 aan een Hersenbloeding. Bobbonne runde een klein tweedehands&antiek winkeltje. Ik begrijp nog steeds niet waarom, maar ik antwoorde dadelijk positief, toen Ma me vroeg of ik met haar mee wilde. Het weinig zien, en dan bijna alléén dronken van mijn pa, het feit dat hij de "boeman" was die mij Ma sloeg, dewelke toch steeds "lief???" voor me was, speelgoed en snoep voor me kocht, en de goede relatie die ik had met Bobbonne maakten dat ik als"amper 9-jarige" niét moest nadenken.
Ik herinner me niet, de daaropvolgende zaterdg, iemand gezien, of over het onderwerp gesproken te hebben. Pa was zelden thuis onder de weekends. Die zaterdag werden mijn hoogst-noodzakelijke spulletjes door ma ingepakt. Ik ga er van uit dat er en afspraak was tussen Pa en Ma,dat hij dat weekend niét thuis zou komen...... ik weet het niet, ik "mocht" die zaterdagnacht weer bij ma slapen, we zouden de volgende ochtend vroeg de bus naar Leuven nemen, en vandaar de bus naar Schaarbeek. Héél vaag herinner ik me wél, iéts gezegt te hebben, over mijn vertrek met ma tegen Erna, en dat zij me had proberen op andere ideeén te brengen. De grond van dat gesprek herinner ik met echter niét.
Die zondag kwamen we dus in de vroege namiddag bij Bobonne aan. Ma, zou bij bobonne slapen, en ik kreeg de "gewoonlijk" logeerkamer, hetwelke eigenlijk een zolder-kamertje was, en waar ik écht niet van hield. Het was echter maar voorlopig, Ma zou vlug naar een eigen plaatsje verhuizen werd me verteld. Diezelfde zondagavond was er een zware discussie over de telefoon met mijn vader, over het feit dat ik was "meegenomen", wat er met de school gebeuren moest, en dat hij het hierbij niet zou laten. Ma vertelde me dat ik rekening diende te houden dat ik mischien "tijdelijk" terug bij pa moest, volgens haar deed hij dat alléén maar om het "kindergeld" op te strijken. Ik lag die eerste avond in mijn bed te denken, en huiverde bij de gedachte; Bij pa, zonder ma !?!. De dag nadien werd ik al vroeg gewekt door Bobonne. Ze vertelde me dat Pa beneden was, en dat ik terug met hem mee moest gaan, het zou niet voor altijd zijn, maar ik diende te wachten tot "Meneer de Rechter" zegde dat ik terug bij ma kon komen wonen. Zij pakte mijn spullen terug in, terwijl ze me verder suste. Ik ging met haar naar beneden...... Ma was nergens te bespeuren. In het winketje stond pa, met 2 agenten en nog 2 personen die (achteraf ge bleken) deurwaarder en advocaat waren. Ik kreeg plots een angst-aanval...... ik wilde niet mee met deze "boeman". Ik begon te roepen, schreeuwen, en in het rond te slaan en stampen. Er was echter geen ontkomen aan, de twee politieagenten brachten me naar pa zijn auto, waar Erna op me zat te wachten....... ze was waarschijnlijk meegekomen om mij te kalmeren.
Tijdens de terugrit naar Herent, kreeg ik allerlei verwijten van Pa naar mijn hoofd geslingerd; Wat dacht ik wel ??, deed hij niet genoeg voor ons ??, wat zou er met school gebeuren ?? hij poogde me op allerlei manieren te overtuigen dat dit de goede beslissing was, terwijl de woorden van Ma "Kindergeld" steeds weer in mijn hoofd opsprongen.
Ik liep ondertussen school in het Lager onderwijs "De slapperdoeken" bij Meester Trekker in het vierde leerjaar, in Leuven. Ik liep er steeds bij als een hoop lompen. Ik diende namelijk de kleren te dragen, waar eerst Theo, en nadien Marcel uitgegroeid waren. Mijn schooltijd was dus zeker géén makkelijke periode. Ik was zéér in mezelf gekeerd, had weinig tot géén vrienden, en werd omwille mijn "voorkomen" uitgescholden, uitgelachen, en geslagen. Kinderen kunnen nu éénmaal vreselijk hard zijn tegenover mekaar. Op school waren er die week géén veranderingen, mischien iets meer aandacht van de leraar(s) omwille het pas gebeurde, maar toch niet in dergelijke mate dat ik me ervan bewust was.
Het volgende weekend................. één week na het vertrek van Ma. Theo en Marcel waren terug veel meer thuis. Marcel was echter heel sportief, en ging s'avonds veel zwemmen, enz. Zaterdagnamiddag, kwam Pa thuis met een vrouw die hij voorstelde als Greta , zij was een klein, mollig, véél jonger vrouwtje als Pa. Hij zegde dat zij nu voor de winkel en "ons" zou zorgen. Vanaf het eerste moment had ik een verkeerde indruk, ik mocht haar niet, maar ja..... ik was wel de allerlaatste met enig recht op een stem. De anderen verwelkomden haar, al leek mij dat ook maar héél koél te gebeuren. Daags nadien ging ik met Pa mee om nog spullen van Greta op te halen. Ik was geschokt !!!!, pa stopte aan een woning in Heverlee, waar hij zeker 3 jaar geleden, mij ook liet wachten in de auto, terwijl hij "zogezegd" een speciale bestelling moest ophalen. Het verbaasde me toén reeds dat dit lang duurde, en ik niéts van een bestelling had gemerkt. Ik had het dan ook vlug door. Pa kende die Greta al jaren, en zij zou nu de rol van Ma komen spelen. Ik werd misselijk van die gedachte ........ ik moest die "Greta" van in het begin al niet, maar nu ...... nog véél minder. Pa was vrij goed bemiddeld, al begreep ik daar op die leeftijd weinig van. Hij had meerdere huizen in eigendom die hij verhuurde. Ik had reeds regelmatig gehoord dat dié, of dié zijn huur niet had betaald enz. Op Woensdagnamiddag ging hij met 2 vrienden "Sus en Remie" huizen bekijken, dewelke de daarop volgende Vrijdag in Openbare zitting verkocht werden. De Woensdag (na inhuizing vanGreta) ging ik met hem mee. Ik wilde de vrije namiddag niet met die"heks" alleen zijn, en had hem dan ook gevraagd of ik mee mocht. Ik had dat voordien nog gedaan, en vond Sus en Remie, die mij "flipper" noemden wel leuk, ze kochten mij steeds iets lekkers. Ondanks mijn zéér jonge leeftijd had ik diezelfde week reeds door, dat Greta alleen uit was op een "goed leventje" en zéér zéker niét de bedoeling had om zich érg druk over "ons" de kinderen te maken. Pa was plots, véél meer thuis, hij kookte ook het eten, enz. Ik miste Ma echter, er werd met geen woord over gesproken. Later diezelfde week, werd ik véél erger als gewoonlijk aangepakt op school. Ik herinner me niet de exacte reden, maar ik werd uitgemaakt voor "Stinkend varken" geschopt en geslagen. Toen ik thuis gekomen, dit probeerde te zeggen, werd ik volledig genegeerd, en toen we allen samen rond de tafel zaten voor de soep, poogde ik de aandacht te trekken, door niet van mijn soep te eten, ik zat met mijn ellebogen op tafel, één aan iedere zijde van mijn bord, en liet mijn hoofd met een "koppig" gezicht in mijn handen rusten. Mijn hoofd hing dus eigenlijk boven de soep, tot mijn vader plots tegen mijn elleboog sloeg, waardoor mijn hoofd in het bord soep viel. Dat werd op schaterlachen onthaald. Wéér werd ik uitgelachen, en nu nog wel "thuis". Ik was alles behalve boos, toen mijn vader zegde, als je geen honger hebt, ga dan maar naar je kamer. Wenend, en innerlijk kokend, liep ik de trappen op, ik hoorde ze nog altijd lachen. Ik zat op mijn kamer, en na een tijdje besloot ik van huis weg te lopen. Ik begon dit zo goed als mogelijk te plannen, ik zou terug naar Ma gaan...... dat zou ze leren mij voor de gek te houden. De volgende dag was een Vrijdag, nog steeds in Januari 1970, en amper twee weken na het vertrek van Ma. Zoals steeds werd ik gewekt door Erna, nét voor ze naar school vertrok. We liepen nu allemaal naar een andere school. Van Pa, of Greta geen spoor. Ik ging naar beneden, dronk wat van de overblijvende koffie, smeerde me (meer dan normaal) een broodje voor ontbijt, en enkele voor lunch-tijd. Ik was de laatste, en diende dan ook de tafel af te ruimen, van Theo,Marcel,Erna, het ontbijtservies af te wassen, én de tafel te dekken voor Pa en Greta. Ik deed dat zoals altijd. Nét voor ik het huis verliet, ging ik echter naar de winkel, ik opende de geldla, nam een biljet van 100 Frank, m'n hart bonste in mijn keel, toen ik snel langs de garage het huis verliet, en me naar het busstation (op 350 meter) begaf. Ik nam zoals steeds de bus naar school, in de wetenschap dat ik de bus niét terug huiswaarts zo nemen. De schooldag zélf verliep zoals gewoonlijk. Ik was zeer zeker géén voorbeeld leerling, mijn wekelijkse rapporten waren een standaard thuiskomst begroeting, van geroep, gevloek, een pak slaag, e.d.m. geworden.
Op het einde van het laatste lesuur, verstoptte ik me in de toiletten van de school. De bus stoptte namelijk vlak voor de school, ik wilde me dus verstoppen, tot de bus was vertrokken. Daarna liep ik door de schoolpoort, ik wist dat ik aan het station diende te geraken. Ik beseftte niet dat de bus van Leuven Station naar Schaarbeek, vlak voor de schoolpoort passeerde en ook nog een halte had. Ik liep, en liep, en liep, heel de Brusselstraat door, tot aan het stadhuis, en dan naar het station, alles bij mekaar schat ik toch wel 4 tot 5 kilometer. Het begon dan ook reeds donker te worden, toen ik moe, en met pijne voeten eindelijk aan het station was aangekomen. Ik stapte op de bus, en vroeg een tiketje voor Schaarbeek, de chauffeur ( blijkbaar niet verbaasd over een knulletje, om dit uur nog op weg naar Schaarbeek) vroeg me waar in Schaarbeek, dat kon ik hem niet zeggen. Ik zegde hem dat ik wist, dat het aan een kerk was, maar niet welke. Ik kreeg m'n ticketje, en plaatste me vooraan in de bus, want ik zou alleen weten wanneer ik moest afstappen, als ik de plaats (kerk) zag. Het duurde nog een tiental minuten, en het moet ondertussen wel na zes uur geweest zijn, toen de bus zijn reis naar Brussel aanvangde. Ik had een héél trots gevoel over mezelf en wat ik deed. Ik zou al vlug Ma en Bobonne terug zien.
1979 Overlijden Bobonne 
