Over het seizoen van 1996 valt éigenlijk weinig te vertellen. Ik startte het seizoen met het runnen (enkel avonden) van Ardiew4, dat was het restaurant dat me voor wat betreft de keuken, het best beviel, om dat deze keuken meer bij de Frans/Italiaanse aanleunde, alsook N°5 op Palma, de andere zaken draaiden meer op Engelse keuken, en waren meer van het "Fast-Food" type. Tussen Mei en December 1996, werd ik niet minder als 16 keer opgenomen op Spoedgevallen met Asthma aanvallen. In 4 van die opnames was de aanval zo zorgwekkend, dat ik verplicht was 24 tot 48u in observatie te blijven. In de andere gevallen werd ik (op eigen aandringen) na stabilizeren terug huiswaarts gestuurd. Gelukkig had ik door de verkoop van N°3, een beetje reserve aan personeel, en vond ik steeds wel iemand die kon inspringen. Ik wist heel duidelijk dat ik beslissingen diende te nemen, want mijn gezondheid ginger er zéker niét op vooruit. Sue wond er ook geen doekjes om, en steldde mij voor mijn verantwoordelijkheid tegenover haar zélf maar ook de meisjes. Ze had ook Pa achter hààr kar gespannen, die tijdens de winter van 1996 een bezoek zou brengen. Tegen het einde van een zéér goed, maar niét sùper seizoen, bestond mijn medicatie uit 150Mg Cortizonen, een verstuifmachine, waar ik (naargelang) 2 tot 3 keer/dag aanhing, en allerlei puffers (Inhalers) zoals, (voor de kenners) Duovent, Combivent, Ventolin, Symbicort, Serevent en Atrovent. De Cortizonen, brachten met zich mee dat ik een veel grotere eetlust had, en ook opblaasde. Mijn constante kortademigheid, het alles behalve goed voelen, gesprekken met Dokter(s), alsook het aandringen (bijna ultimatum) van Sue, de ongerustheid van Nathalie, Joanne, maar ook Pa, verplichtte me cruciale beslissingen te nemen. Ik liet N°5 (Palma) over voor 1,5 Mljoen Pesetas, aan Bryan, met een meer dan degelijke huur voor een periode van 10 Jaar. En ik verkocht N°2 voor een niét verwacht bedrag. Ik hield N°4 voor mezelf, daar die zaak voldoende inkomsten had met avondopeningen, de zaak was namelijk meestal volgeboekt tot meedere weken op voorhand. Mond aan mond is namelijk de beste publiciteit, en het viel dan ook meermaals voor, dat mensen vanuit Engeland, of waar dan ook, weken voor dat ze op vakantie kwamen, een tafel boekten, na aaraden van vrienden/familie, reeds op vakantie geweest waren. Pa kwam een week op bezoek, bracht de Kerst samen met ons door, en vloog terug tussen Kerst en Nieuwjaar. Karl was ondertussen gehuwd, en in Madrid woonachtig, hij vloog van Ibiza dan naar Madrid om het Nieuwejaar 1997 samen met Karl en zijn familie in te luiden. Het leek (in de mate van het mogelijke) goed met hem te gaan. Hij had woorden met Marcel gehad, en sindsdien had hij zich vollédig uit zijn zaak teruggetrokken, wat voordien toch een "verzetje" voor hem was geweest. Ik kon me echter moeilijk voorstellen hoe leeg, akelig stil het wel moest zijn in dat bungalowtje van hem, in het midden van de bossen. Hij zei ons echter dat hij een zeker "Pascale" had leren kennen, louter vriendschappelijk, hij leek zijn pluimen nog niet te zijn verloren, grapte ik met hem. Het verkopen, van één, en overlaten van een andere zaak, bracht een boel administratie en réorganisatie met zich mee, die me het grootste deel van het laagseizoen (winter) bezig hield. Zélf had ik maar 1,5 zaak meer, N° 4 noemde ik een hàlve zaak omdat ze slechts s'avonds open was. Ik diende dan ook het personeel te reorganizeren. Nathalie héél voorkomend, beleefd, meertalig, en werklustig, wilde persee bij me komen werken. De scholen in Spanje liepen van 8 tot 14u, ze had dus voldoende tijd, om huiswerk e.d.m te doen alvorens om 19.30 (Spaanse tijden van avondeten) bij me te komen werken, als opdienster. De Gestorie (Boekhouder) zag er ook geen graten in, en daardoor was dat ook geregeld. Pas later vernam ik dat ze het voor 50% gedaan had om in mijn buurt te zijn, zeker wanneer Sue (zoals regelmatig gebeurde) niét op Ibiza was. Ondanks een méér dan goed gespijsde bank en spaarrekening, zag ik het seizoen 1997 een beetje "down" tegemoet. Ik hiéld van problemen, van onverwachte dingen, van overwerk, en dat zou er nu veel minder of niet meer bijzijn. Langs de andere kant moest ik nog 36j worden, hàd reeds een hartaanval achter de rug, en had ik Sue, en haar twee meisjes, die op me bouwden en rekenden, alsook (vroeg of laat) Agnetha in Belgie. Het seizoen van 1997 viel (voor iedereen) tegen. De cijfers waren nog steeds positief op het einde van de "toeristenslag", iets wat véle anderen niét konden zeggen, maar een vroegere insinuatie van Sue werd bewaarheid. Er zat een economische resessie op toerisme aan te komen in Ibiza. De jeugd (70% van het toerisme) begon een beetje uitgekeken te geraken op Ibiza, Cyprus, daarentegen leek "the place to be" te worden. Ik diende dan ook niét lang het aanbod welk ik kreeg voor de verkoop van N°1 te overwegen. Ook tijdens het afgelopen seizoen was ik enkele keren naar het hospitaal gevoerd, de druk van Sue, de "meisjes" maar ook mij geweten werdt té groot. De schulden van N°1 waren reeds làng uit de voeten, en met een beetje weemoed (N°1 was namelijk mijn eerste succes en de aanleiding tot geweest) tekende ik de verkoopscontracten. Palma de Mallorca had beter "geboerd", en de zaak daar draaide prima. We brachten een weekje op Palma door, en gingen meerdere keren eten. Het was een gezellige zaak (nog steeds) en Bryan was een prima kok. Het steldde me ook tevreden dat hij de naam van ARDIEW behouden had, maar die naam was niet alleen in Ibiza, maar na enkele jaren ook hier in Palma een begrip geworden, het houden van die naam was dus een prima zet.. Ook Bryan beperkte zich tot de avonden, dan wel het volledige jaar door, een ideetje dat stillaan bij mij voor N°4 begon te groeien, maar dat ik voorlopig alléén voor mezélf hield.
