In de daaropvolgende weken, verkende ik St.Antonio zélf, maar ook de rest van het eiland een beetje. Ibiza is een eiland van 850 Vierkante kilometer, en toén een bevolking van 400.000 Ibicencos. Er resideerden ook een groot aantal buitenlanders, hoofdzakelijk Engelse en Duitsers, tijdens de zomer werd het (toén) bezocht door héél wat toeristen, en van Mei tot/Met Oktober telde m'n een bevolking van 1 Miljoen, een aantal dat in de volgende jaren blééf stijgen door de toename van het "drug" toerisme, en de vestiging van meedere reuze discotheken, alsook "sterren" V.b, Beegees, Grace Jones, Julio Iglesias, Freddy Mercury, e.d.m. kochten er hun stekje in de late jaren '80. Ik werktte hard aan mijn Spaanse kennis, ik verbood iedereen (Spanjaarden) tegen mij een àndere taal te spreken, waardoor ik verplicht werd het snel op te pikken. Ik kreeg een voorlopige "Residencia" van 6 maanden, en liet ook de auto invoeren. Ondanks ik de afgelopen maanden weinig last van mijn Asthma had ondervonden, begonnen die problemen zich hier meer en meer te manifesteren. Ik bezocht een Dokter, die de reden zocht in het verschillen van het klimaat, hij zegde me dat Asthma vooràl een Psychologische ziekte is, en ik er dus best niet téveel aandacht aan besteede, waarna hij me (op mijn vraag) enkele voorschriften gaf, voor mijn Puffers, en ook een "cortizone"middel, waardoor ik voor "het seizoen" voldoende had. Ik had regelmatig telefonisch contact met Ewoud's instelling, waar weinig verandering te melden viel. Ik regelde ook een "bestendige opdracht" 20.000 Pesetas/maand naar Lieve, die dat geld dan zou besteden aan onkosten voor Ewoud en Agnetha, ik betaalde die éérste maand zelfs 50.000 pesetas vooruit. Op 01 Mei ging ik dus aan de slag. Het was meer een "fast-food-fabriek" dan wel een restaurant. Het hoofdrestaurant (in het stads-centrum) had makkelijk 200 zitplaatsen, en werktte op "normale" dagen tussen 9 en 12u probleemloos 300 ontbijten de deur uit. Het personeel was dan ook naarvenant. Het hoodrestaurant alléén telde 22 personeelsleden, kok's, saladebereiders, afwassers, groentebereiders en zaalpersoneel. Het "strand"restaurant opende pas op 15 Juli tot eind september. Ondanks "afwasser" zette ik mijn àllerbeste beentje voor, keek niét op één of meerdere overuren. Het duurde dan ook niet lang alvorens "Tom" de eigenaar, me s'avonds apart riep, en me vroeg of ik voldoende kennis had, en had opgestoken om op 15 Juli als hulp-chef in het strandrestaurant aan de slag te gaan. Ondanks mijn (nog) beperkte kennis van Engelse keuken, diende ik er niet over na te denken. Het was wel een doorlopende shift, omdat het strandrestaurant om 20u sloot, m.a.w. diende ik van 09u s'ochtends tot 20u te werken. Er was personeel dat alle voorbereidingen van 07 tot 09u deed, en het opruimen en sluiten nà 20u. Het loon was 120.000 Pesetas. Ik had geen enkele. reden om dit aanbod (wat een bijna zékerheid gaf voor een winter en of nieuw contract), te weigeren. Het waren inderdaad, lànge, en ook zéér warme dagen, maar alles bij elkaar was het maar een periode 2,5maand. Ik herinner me niet waarom of wanneer, maar ik weet wel, dat ik in Augustus reeds Hoofd van de keuken was, en het overige 6 koppige keukenpersoneel onder mijn leiding werktte, wat heel wat verantwoordelijkheid met zich meebracht, want ook hier waren 150 ontbijten en op zondag 200 Sunday lunches géén uitzondering, ik speelde het in ieder geval klaar om zonder al te grote kleerscheuren, op 28 September de laatste dag in het Strand-restaurant te werken. Ik werd dan overgeplaatst naar het "stadrestaurant" waar ik als hulp-chef" het seizoen afwerktte. Het was lachwekkend hoe op 31 Oktober in Ibiza allles zijn "gewone" dingetje ging, en op 01 November iedereen verdwenen was. Op één nacht veranderde het eiland van een boemende toeristische hoofdplaats naar een "spook-stad". Zelfs de luchthaven sloot 5 dagen/week. Het duurde nog een week, alvorens alles klaar was gemaakt om te sluiten, want ook het hoofdrestaurant sloot in November en December. Ik kreeg mijn finicito= een werkloosheidsbedrag, gebaseerd op het officieel inkomen, en de papieren nodig om mij als werkloze te laten inschrijven, niet dat ik een uitkering kreeg (omwille die finicito) danwel om me administratief in orde te brengen en houden. Het duurde een héle tijd, bijna een maand, alvorens ik gerecupereerd was van de zomerperiode. Na het werk wilde ik eerst nog steeds "even uitbollen", wat soms met ander personeel uitliep tot een bezoek aan nabijgelegen discotheken, waardoor de nachten dat ik slécht 3 a 4u mijn bed zag, zéér zéker géén uitzondering waren. Er was een personeels afscheidsfeestje, na grote kuis, ergens half November 1986, en Tom liet me daar duidelijk verstaan dat ik me geen zorgen diende te maken, voor wat betrof werk in het volgend seizoen. Of ik ook in de wintermaanden aan de slag kon, kon hij me (nog) niet zeggen, daar hij die beslissingen in December pas nam. Met de afspraak dat iedereen die geintereseerd was om bij Tom te blijven werken, hier in het hoofdrestaurant aanwezig zou zijn op 20 December, namen we afscheid van elkaar, velen van het personeel, waren hier maar tijdelijk, en brachten de winter in Engeland/Schotland door bij familie, het Spaans personeel was in 95% van de gevallen van het vàsteland (meestal Andalucia) en gingen ook terug. Tom Brown ging ook voor een tijdje naar Engeland. Ik herinner me dat "eenzame" gevoel toen ik naar huis reed, bijna iedereen die ik de afgelopen maanden min of meer had leren kennen, verlieten in de eerstvolgende dagen het eiland. Wat zou ik doen ???, financieel was ik goed, ik had bijna iedere maand met uitzondering van huishuur, sigaretten,en het vàste bedrag aan Lieve, enz het loon op de bank kunnen zetten, de kosten van de "avondjes uit" met personeel, werden meestal gedekt door het drinkgeld, welk tweewekelijks verdeeld was. Ik twijfelde lange tijd om ook een bezoek aan Belgie te brengen. Ik had meerdere keren per week telefonisch contact met de instelling, er viel echter weinig tot niets te melden. Dit werd me op geregelde tijdstippen door Lieve bevestigd. Ik wist indien ik naar Belgie ging, dat ik niét ging voor de mosselen, of fritten, danwél om Agnetha en Ewoud te zien. In Agnetha's geval zou dat tot discussies en miserie met Erna leiden, daar zij nog steeds het standpunt had, dat ik me aan mijn verantwoordelijkheid had onttrokken, in Ewoud's geval zou dat bezoek gepaard gaan met een hele boel emoties. Ik dacht, dat ik met nog een jaartje te wachtten, de ernst van mijn beslissing zou kunnen bewijzen, en in ieder geval Erna zich dan mischien wat "soepeler" tegenover mij zou opstellen. Ik besloot dus in Ibiza te "overwinteren", hoewel dat, dat harder viel als verwacht, zeker op sociaal vlak, Ibiza wa een echt "Spookgebied" geworden, de échte Ibisencos, wilde alleen van buitenlanders weten in de zomer, want die brachten geld mee, de overwinteraars, waren volgens hun profiteurs, beetje zelfde houding als sommige Belgen tegenover buitenlandse werklozen. Er was één Engelse zaak in heel St.Antonio, die de winter door open was, en die dan in die periode druk bezocht werd door de andere buitenlanders (al dan niet met een zaak) die het eiland niét hadden verlaten, die zaak was "De Londener", een middelgrote zaak, op een tweetal kilometer van mijn appartement. Ik was daar tijdens de zomer na werk reeds enkele keren aangelopen. Het was ook één van de betere én gerenomeerde zaken in Ibiza. De eigenaar was Ray, getrouwd met Sue, die Consul was voor het Brits Consulaat in Barcelona, zij vloog dan (in de zomer) ook aan en àf; Vrijdagavond van Barcelona naar Ibiza, en Zondagavond of Maandagochtend terug. Ik werd daar zeer vaste klant die winterperiode. Op 20 December was ik "op post" bij het etentje dat Tom Brown organizeerde, sommige van de vaste personeelsleden die niét overwinterden hadden reeds telefonsch contact met hem genomen. Toen ik later die avond naar huis reed, had ik een geschreven afspraak op zak. Ik kon Februari, Maart, en April halftijds (5u) als 2é chefkok aan de slag in het hoofdrestaurant, vanaf Mei voltijds en de periode (nog niet vaststaand) dat het Strandrestaurant open was, kon ik dààr aan de slag als 1é Chefkok. De halftijdse periode betaalde 55.000 Pesetas (ong 12000 Fr), voltijds 125.000, en de periode op het strand 135.000, dat waren zéér ernstige lonen voor die tijd. Met die geschreven afspraak, ging ik naar de Politie, om mijn residencia voor 6 maand te laten verlengen, de volgende zou dan dadelijk een residencia voor 5 jaar worden. Die Kerstmis viel héél erg zwaar, niet dat ik gelovig wàs, doch Kerstmis blijft nu éénmaal Kerstmis, maar de hoodreden was natuurlijk dat het de eerste verjaardag van Arlette's overlijden, en Ewoud's situatie was. Omdat Engelsen Kerstmis op 25 december vieren, keek ik Kerstavond thuis televisie (mijn kennis Spaans liep héél vlot) en Kerstdag ging ik voor een Christmaslunch die in "De Londener" werd geserveerd. Ook het nieuwe jaar 1987 luidde ik op dié plaats in, er was een feestje met snacks en Life Music georganiseerd. De énige personen die ik aan de lijn kreeg om Nieuwjaar te wensen, waren Lieve, die mijn wensen aan Pa en Agnetha zou overmaken, en Arlette's Tante, dewelke me meldde dat "Nonkel" een zwaar infarct had gemaakt en zich in het hospitaal bevond.
De voor het eerstvermeldde Sue, Consul voor Engeland,en mede-uitbaatster van "De Londener" is de dame afgebeeld op de twee foto's nét boven mijn Soulmate-Poes Elly, aan de rechterzijde van deze pagina.
Ik sloot me de daarop volgende dagen volledig op, op het appartement, waar ik dacht op die manier "orde op zaken" te kunnen stellen, buiten geregelde telefoons naar de instelling om te informeren naar Ewoud, zat ik daar ùren te denken, met veel te veel drank, sigaretten, en véél te weinig eten. Na enkele dagen werd er op de deur gebonkt, na het een tijdje te hebben genegeerd, antwoorde ik toch, het was Mevr.Heyns, die wilde dat ik naar de zaak (beneden) kwam. Ik friste me een beetje op, en begaf me dan ook naar beneden, waar iedereen aanwezig, bleek te schrikken, omwille de staat waar ik me in bevond. Mevr Heyns trok dadelijk van leer, ze bleek opgeroepen te zijn door Jos de kelner, en vroeg me wat ik eigenlijk wilde bereiken, met me zo te laten gaan. Op deze manier zou niémand het verantwoord vinden dat ik tijd met de kinderen doorbracht, laat staan langere tijd (weekend e.d) voor ze zou kunnen zorgen. Ze druktte me op het hart, dat ik in een hopeloze situatie aan het verzeilen was, en ook de zaak begon enorm onder de omstandigheden te lijden, omwille het gebrek aan "een bààs" en ook aan eten. Waarom trek je er geen week tussenuit vroeg ze me, wég van deze omgeving, wég van de zaak, wég van alles wat je 24/7 confronteerd met het verleden. Ik was toch wel een beetje wakker geschud, toen ze de zaak verliet. Ik riep Jos bij me, en vroeg hem om een stand van zaken, dewelke na het inkijken van de boeken, inderdaad zeer belabberd was, de inkomsten waren spectaculair in mekaar gezakt, het welk voor 75% te wijten was aan het verdwijnen van de lunches' en maaltijden. Ergens diep in mij, was ik reeds ingegaan op het voorstel van Mevr.Heyns om er een tijdje tussen uit te trekken, waardoor ik Jos vroeg de twee andere kelners op Half-time te zetten, en of hij (een in het verleden gebruikte) Interim-kok kon optrommelen voor een 3 a 4tal weken . Ik verliet de zaak en wandelde naar Pa's bureel, waar ik bij Lieve naar Agnetha informeerde, volgens lieve was het prima met haar, ik steldde haar ook op de hoogte van m'n gesprek met Mevr.Heyns, waar ze weinig of geen commentaar op leek te hebben, je moet zelf maar doen wat je het beste vind, dit was een typisch antwoord voor Lieve, om me te laten verstaan dat ze niét akkoord was met wàt, hoé ik bezig was. Op mijn weg terug naar de zaak, liep ik een reisagentschap binnen, eb boektte daar een reis naar....... jawel Ibiza, waar ik onlangs met Arlette was geweest, ik zou op 14 februari (enkele dagen later) vetrekken. Mischien was dat inderdààd wél een goede zet, om alles op een rijtje te zetten, dacht ik. Aangekomen in de zaak, had Jos reeds contact gehad met die persoon, welke had toegezegd, en overmorgen reeds aan de slag kon. Ik steldde Jos op de hoogte van mijn plannen, maar wist uit ervaring dat hij de touwtjes wel in handen zou nemen en houden. De volgende dag, na mijn (dagelijkse) telefoon met de instelling, belde ik met Tante & Nonkel in Anderlecht, om diezelfde namiddag af te spreken voor een babbel. Ik herinner me daaruit, dat zij het een beetje opgegeven hadden, zich bij de situatie hadden neergelegd, zij waren zeker niet meer van de jongste en wilden nu even géén problemen meer. Het leek me raar maar begrijpelijk, ik beloofde hun echter wel, hun op de hoogte te houden van iédere verandering in Ewoud's situatie. Toen ik hun appartement verliet, had ik wéér dat lege gevoel, dit waren mensen die ons enorm hadden geholpen, maar nu besloten hadden zich uit de situatie terug te trekken, en me daarom eigenlijk zij het vriendelijk de deur wezen, hadden ook zij érgens een idee, of gevoel dat IK schuld had aan de situatie van Ewoud ??? Op de terugweg, bracht ik een bezoek aan het kerlhof. En later ging ik wéér met mijn vragen, ten raad in een café, veel raad zal ik daar niet hebbben gevonden, het feit dat ik wéér maar eens aan mijn (vaste) tafel in de zaak wakker werd, met een hevige hoofdpijn, toen Jos binnenkwam bewijst dat. Ik bracht Lieve en Mevr.Heyns op de hoogte van mijn geboekte reis, ik loog echter wél over de bestemming, wat er op wijst dat ik me wel dégelijk bewust was, dat een wéder-confrontatie met mijn "gelukkige" dagen met Arlette weinig tot geen heil in mijn huidige situatie zou brengen. Mevr.Heyns juigde mijn beslissing toe, Lieve daarentegen, die ook uit naam van Pa sprak, begreep het allemaal niet zo dadelijk. Jos had er via affiches, en aankondigingen in lokale pers voor gezorgt dat het hér-serveren van eten, niet onopgemerkt bleef.
Toen ik op 22 Februari, van het vliegtuig staptte was ik heel wat wijzer en rijker geworden, al zou de aard van die wijsdom zeer zeker niét in goede aard vallen. Buiten het bezoeken van "onze" Arlette's en mijn plaatsjes, had ik ook veel gesprekken gehad met (veelal buitenlandse/Engels) horeca uitbaters, had kunnen vaststellen hoe groot het aanbod in Horeca was, en had ook besloten alle bruggen (voor zover ik die nog had) te verbranden, en volledig opnieuw te starten, jawel..... in Ibiza. Wat bond mij nog tot Belgie ??? De situatie van Ewoud was onveranderd, hij was zich amper tot niet bewust van wat er met en rond hem gebeurde, al kreeg hij dan de béste zorgen, zijn levensverwachtingen waren volgens dokters nog één tot max 2 jaar, hij zou die instelling dus niet levend verlaten. Agnetha had een échte thuis gevonden, ik kon (in huidige situatie) NOOIT geven wat ze bij Erna en Marc kreeg, ze was in dat gezinnetje van drie, opgenomen als échte zus, ze kon het niet beter hebben getroffen. De reeds jàrenlange problematische situatie in familie (Theo, Marcel, Erna) enz, was er sinds de gebeurtenissen, alleen maar op àchteruit gegaan, zélfs bij verdere familie, zijnde tante's, nonkels enz, ik heb nooit begrepen waarom, en tot op heden ten dage, stel ik mijn nog steeds die vraag De eerste die ik van mijn beslissingen op de hoogte bracht was Arlette en Bobonne, die ik op de terugweg van de luchthaven een bezoek bracht. Ik beldde dezelfde dag nog met Mevr.Heyns, waar ik voor de volgende dag een afspraak mee maakte. Nog diézelfde dag, sprak ik met Jos, en steldde ook hem op de hoogte, ik deelde hem echter mee, dat mijn planning op die manier was opgesteld, dat de zaak niét zou sluiten, en dat hij verder zou kunnen blijven werken, dat steldde hem meer gerust, al trad ik niet in details, om te vermijden dat het té vlug zou uitlekken. Ik was er me namelijk van bewust, dat dit op enorme tegenwerking van Lieve zou stuitten, en had dus besloten eerst alles vàst te leggen, en dan pas Lieve met feiten te confronteren, op die manier kon ze ook zien dat het me menens, maar ook goed doordacht was. Ik maakte ook met de Brouwerij een afspraak voor de volgende dag. Die avond en nacht, werktte mij brein tegen 150/u, en dat was nodig ook met de genomen beslissingen. Toen ik Mevr.Heyns mijn plannen uitgebreid uitlegde, reageerde ze vrij neutraal,ondanks mijn leugen betreffende bestemming, ze kon een lijn in mijn ideeéngang vinden, later (in 2004) vernam ik dat haar overtuiging dat ik al snel tegen een muur zou lopen, en terug zou keren, mee had gespeeld in haar neutrale houding, iets waarin ze éigenlijk geen gelijk had gekregen. De Brouwerij deed ik een voorstel dat ze niet konden weigeren. Ik zegde hun, dat ik de zaak aan hùn overliet, en alleen de huurwaarborg, en waarde van de aanwezige "stock" wilde, zij konden dus zélf de zaak overlaten en de overnameprijs (later vernam ik 1,5 Miljoen) in hùn zakken steken. Mijn voorwaarde was, dat de zaak open bleef, het personeel aan het werk, en dat deze laatsten méé zouden, worden overgenomen door de toekomstige uitbater. Ik zegde hun, dat het appartement ter hunne beschikking zou staan op 01 April, en ik tegen dan ook het gevraagde geld wilde. Dat zij geen minuut dienden na te denken over dit voorstel begrijpt iedereen wel. Ik wilde zélf niet beginnen met de rompslomp van het overlaten van de zaak, wat veel tijd in beslag zou nemen, en érgens was ik mischien ook bang dat ik van gedachten zou kunnen veranderen Daarenboven, startte het "hoogseizoen" in Ibiza op 01 mei, dat zou me dus één maand geven, om een woonst, werk, verblijfsvergunning, te bekomen. In de volgende dagen bracht ik mijn (bijna afbetaalde) auto naar de garage, om de deuken van mijn dollerit naar Gasthuisberg te laten herstellen. De brouwerij stuurde iemand naar de zaak om alles op papier te zetten, ook het behoud van personeel die laatste was ik zéker aan Jos verplicht, en nadien te ondertekenen. Dit ondertekenen, was het moment, dat ik met Pa's bureel beldde, en met Lieve afspraak maakte bij hun thuis in Baal, voor een érnstig gesprek, de volgende zaterdagnamiddag, zo was ik zéker dat Pa geen afspraken of dergelijke zou hebben. Ik herinner me dat ik met een vervangwagen reed. Ik had zéér lang en uitgebreid, dit gesprek in voorbereiding genomen, dit leek weinig te hebben geholpen, want Pa, maar ook Lieve, steigerden toen ik hun mijn plannen meedeelde, en het feit dat alles reeds getekend en geregeld was, maakte het nog erger. Zij noemden het een "vlucht", niet alleen voor de problemen, maar ook voor mijn verantwoordelijkheid ten overstaan van Agnetha en Ewoud. Ik reageerde; hun niet te begrijpen, omdat nét zijzélf ermee hadden voor gezorgt dat Agnetha en Ewoud onder voogdij waren komen te staan, dat ik geen enkele invloed meer kon uitoefenen. Geschreeuw werd beantwoord, met gevloek, en gevloek werd beantwoord met geroep, en op het laatste had het geen zin meer, er nog meer woorden aan vuil te maken. Ik had gezgd wat ik te zeggen had, en ging naar de auto en vertrok. Ik beefde gelijk een palm in de wind, en stoptt aan "Cafe in de baan", waar ik jaren voordien Arlette had leren kennen, ik controleerde eerst wel, dat "Joske" niet aanwezig was. Ik ging een gesprek met de eigenaars die ik kende, zover mogelijk uit de weg, ik wilde gewoon even kalmeren. Ik voelde dat mijn gezondheid (Asthma) begon te lijden onder dit alles, dat was wel meer gebeurd in de afgelopen weken, maar nu had ik mijn medicatie (puffers) niet bij de hand, waardoor ik me beperkte tot twee drankjes, en naar huis reed. Ik besloot hun (pa en Lieve) bezinningstijd te geven, en hun een tijdje met rust te laten, om hun te laten wennen aan het idee. Daags nadien kreeg ik telefoon van Erna, met dezelfde verwijten, ze zegde dat ik me nu zeker goed zou voelen, ik kon "de grote" gaan uithangen, terwijl ànderen maar voor de kinderen en hun problemen dienden op te draaien. Mijn antwoord dat niét ik had gekozen voor de voogdij-plaatsing van Agnetha, werd beantwoord met het feit, dat ik nu financieel ook "onafhankelijk"was. Ik antwoorde haar dat ik het niet zou nalaten (dat had ik ook gepland) om regelmatig finanieel bij te springen, maar dat lachtte ze weg. In de daaropvolgende weken, draaide Lieve (niemand anders) béétje bij béétje, bij, ook zij dacht dat ik al snel "heimwee" zou krijgen en terug keren. Ik bewerkstelligde via Lieve, dat ik (in haar gezeldschap) een namiddag (zéér emotioneel van mijn kant) met Agnetha had, die zeer gelukkig leek met haar 2 zussen en broer, heel even Ewoud ter sprake bracht, maar met geen woord over "Mama" repte, ze noemde Erna Moeke. Ik bracht (ook via Lieve) een volledige dag door in de instelling, bij Ewoud, had hem een hele tijd op mijn schoot, en kon zo ook vaststellen hoe zijn dag er min of meer uitzag, al was hij zich amper van iets bewust, ik poogde mijn schuldgevoelens te onderdrukken, hetgeen lukte tot ik afscheid nam. Ik zegde de verpleging, die door Lieve op de hoogte was gebracht, en dit ook leken te steunen?!, van mijn plannen, hun zo snel mogelijk een telefoonnummer te laten weten, waar ze me in geval van nood konden bereiken., tot zolang zou ik dagelijks (net als nu) blijven bellen. Ik had verder met niemand van de familie contact meer. Ik bracht nog een zéér uitgebreid bezoek aan Bobonne en Arlette, welke laatste ik hoopte dat ze me haar zegen gaf. Met 300.000 Fr, 3 valiezen en 2 reiszakken, vertrok ik op 31 Maart door Lieve, en Jos uitgewuifd met de wagen naar Barcelona, waar ik diezelfde avond nog de boot nam naar Ibiza, om daar de volgende ochtend om 6.30u te arriveren. Ik checkte in hetzelfde hotelletje als tijdens mijn twee vorige verblijven in, in afwachting van het vinden van werk en woonst. Ik diende eerst een werkcontract in handen te hebben, en met datzelfde contract kon ik bij de politie dan een "residencia" werk & verblijsvergunning aanvragen, Sociaal zekerheid in orde brengen, bankrekening openen enz,enz. Spanje (en zéker een klein eilandje als Ibiza), kreunde nog van het nabije Franco-regime, en was nog zeer bureaucratisch, Spanje was datzelfde jaar lid van Europa geworden. Ik bevond me in (wellicht dé meest toeristische/Engelse badplaats) St.Antonio, en was ijverig genoeg om binnen de kortste keren werek te vinden bij Tom Brown, een Engelsman, die 2 restaurants in het stad, en één aan het strand had, Engelse Fast-food keuken. Ik kon beginnen op 01 Mei, met een contract tot 31 Oktober (einde seizoen), één van de (stad)zaken was ook in de winter open, en indien mijn prestaties goed waren zat er dus wel werk in de winter in ook. Ik zou afwasser worden, en hoewel !!!, maakte me dat niets uit, ik was zopas een niéuw leven begonnen, en diende dan ook op àçlle vlakken de "maatschappelijke ladder" te beklimmen. 7 dagen/ week, 1O uur in twee shiften (Ontbijt 08 - 13u) en avond 18 tot 23u) het loon was 100.000 Pesetas (+20.000Fr) een zéér eerlijk loon voor die periode in Spanje, ik kon ook eten en drinken op het werk. Even later vond ik ook een appartementje, nét buiten St.Antonio, hetwelk (zei het karig) gemeubeld was. Omwille mij kennis van Frans, wist ik dat het leren van Spaans wel vlot zou lopen omwille het beide "Latijnse talen" zijn hoewel je met Engels (hetwelk ik best meester was) hier ook uit de voeten kon. Las(Spaanse kranten) en kocht ook dadelijk een televisie aan, wetend dat deze beiden het béste zijn om talen te leren. Na ingetrokken te zijn in mijn nieuwe woonst, hetwelk me 25000 Pesteas/maand kostte alles inbegrepen, en mijn tijdelijke verblijfsvergunning had, stortte ik mijn hele fortuin ( 400.000 Pesetas ) op mijn nieuwe bankrekening. Ik was er nog niet, nog làng niet, maar de eerste stenen;woonst, werk, residencia, waren gelegd. Ik belde met de instelling, en gaf tijdelijk het telefoonnummer van een buur, en van het werk door, de verpleging ginder ver in Tienen wenste me ook het beste, dezelfde gelukwensen van Lieve, waren er, maar véél koeler. Ik was er rotsvast van overtuigd dat hiér en nù (01.05.1986) op 25 Jarige leeftijd mijn leven hérstartte, het was aan mezelf om dit tegenover mezelf te bewijzen
