Het traject van de plaats van ongeval naar hospitaal, werd zéér bruusk afgelegd, en ik was dan ook in onmenselijke pijn, hoofdzakelijk in mijn linkse knie.
Aangekomen op spoedgevallen werd ik dadelijk overgebracht (na een kort vooronderzoek) naar de Radiologische afdeling, om foto's te laten nemen, ook daar herinner ik me de hélse pijnen, omwille een bruuske behandeling.
Terwijl ik een tijdje later terug in de spoedafdeling lag te wachten op de resultaten, en de beslissingen van de Dokter(s), kwamen Pa en Lieve binnen.
Zij waren door Erna gebeld, Marcel was onderweg naar de plaats van het ongeval, daar hij in de nabijheid woonde.
De eerste vraag van Pa was; " Is er veel schade"???, Lieve werd woedend, en antwoorde hem (bijna gelijktijdig met mij) is dàt het belangrijkste, op dit moment ?!?.
Op Lieve's vraag naar mijn toestand, zegde ik haar hoeveel en waar ik de pijn voeldde, en welke onderzoeken ze reeds hadden gedaan. Het was Lieve die me toen attent maakte op het feit, dat omwille de inpakt van het stuurwiel in mijn gezicht, mijn voorste tanden aan de bovenzijde volledig vernield waren, ik voeldde even met mijn tong, maar deed dat op dàt ogenblik af als bijzaak, het was mijn knie die me hévige pijn bezorgde.
Toen ik de binnenkomende dokter aanwees als diegene die me had onderzocht, gingen Pa en Lieve naar hem toe.
Er werd onderling wat gepraat, en zélfs gediscussierd, ik zag aan Pa dat hij ergens niet mee akkoord ging, en ze kwamen naar mij toegestapt.
Volgens de dokter, had ik een "lichte" hersenschudding, twee gekneusde ribben, maar hét érgste was een verbrijzeling van mijn knieschijf, hij deelde me mee, dat men dit dàdelijk wilde opereren, maar dat Pa niét akkoord was.
Het feit dat ik "meerderjarig" was, betekende dat ik de beslissing moest nemen.
Ik overlegde even in hoofdzaak met Lieve, en ook zij, vond het beter, niet dàdelijk te laten opereren, aan een knieschijf met alle mogelijke gevolgen vandien, maar een tweede opinie te vragen, aan een toch wel méér "gerenomeerd" hospitaal zoals Gasthuisberg.
Ik stemde daarmee in, en deelde dit ook mee aan de Dokter(s).
Zij besloten dan een gips van enkel tot lies aan te brengen, en deze later (omwille de te verwachtten zwellingen) open te snijden, zodat het hij met die zwellingen mee kon bewegen.
Ik diende wél mijn éigen vrijwillig ontslag te tekenen, en werd naar een wachtkamer gebracht, in afwachting van het plaatsen van de gips.
Pa en Lieve, gingen enkele telefoons doen.
Men was reeds begonnen aan het leggen van de gips, toen ze terug kwamen, Lieve had met "Tante Ann" getelefoneerd, omdat zij een "Station-wagen" hadden, en ik in een "normale" vierdeurs niet zou geraken, daar ik omwille de gips mijn gànse been gestrekt diende te houden, Tante Ann, zou me dus ophalen en naar Leuven voeren, Pa had ondertussen ook reeds de nodige afspraken in Gasthuisberg gemaakt voor enkele dagen later.
Het was diép in de nacht toen ik vermassecreerd van de pijn ( in en uit de auto gesleurd, via een kleine lift-verplicht op het been staande) op het bed, in Lieve's appartement werd neergelegd.
De situatie van de motor-rijder bleek alles bij elkaar minder erg, en hij zou in de volgende uren het hospitaal ook mogen verlaten.
Het duurde enkele dagen, alvorens de afspraak in Gasthuisberg was.
Ik telefoneerde ondertussen met de Motor-rijder, hij bleek alles bij mekaar weinig letsel te hebben opgelopen, zijn moeder en ik verontschuldigden ons wederzijds, het was een splinternieuwe motorfiets geweest, dewelke hij aan zijn grootmoeder wilde tonen, omwille de regenbuien,en de druppels op het plastic-scherm van de valhelm had hij de afstand slecht ingeschat .
De matrieele financieele schade was echter wel enorm, één van de betrokken (ook totaal vernielde) wagens was splinternieuw, ongeveer een jaar later werd de totale schade op 1.200.0000 Frank (60.000 Euro) geraamd, ik heb echter nooit geweten wie tenslotte verantwoordelijk werd verklaard.
De beslissing van Brussel werd door Leuvense Specialisten afgedaan als "voorbarig", een operatie was (zeker niét dàdelijk) nodig, het was afwachten of de twee versplinterde stukjes van de knieschijf zich zouden vastgroeien en waar.
De gips werd kleiner gemaakt, ik diende wél zo wéinig mogelijk last te zetten op de knie, en krukken te gebruiken.
Ik ging de eerste tijd wékelijks op controle, men nam telkens foto's om de evolutie te volgen, na een zes-tal weken werd de gips vollédig vewijderd, en mocht ik (bijna) alle normale dingen doen.
Kerst 1980, Nieuwjaar 1981, werd gevierd door Pa, Mezelf, Lieve en haar twee zonen, op Lieve's appartement in Leuven.
Greta woonde nog steeds in Baal, en (voor zover ik wist) was Pa druk bezig om haar het huis ùit te krijgen.
De eerste dagen van 1981, verkreeg ik een medisch attest voor mijn knie, omwille het feit dat ik bepaalde "leger"oefeningen niet zou kunnen doen. Dat attest gaf me éigenlijk een vrijgeleide om al dan niet (afhangend van desgevallende pijn en/of moeilijkheden) deel te nemen aan oefeningen.
Op 06 Januari 1981, werd ik door Pa naar het opleidingscentrum in Peutie gebracht, de weekends (Vrijdag tot Zondagavond) ging ik naar huis. Ik herinner me de vréselijk koude, waarin we meerdere oefeningen dienden af te leggen, het was ook dààr waar ik begon te roken, hoewel ik voordien ook al wel ééns een sigaret had gerookt.
In de familie rookte (op Marcel na) namelijk iederéén.
Na enkele dagen vrijaf, om ons klaar te maken, naar de kazernes te vetrekken nam ik begin Februari de TreinBuitenlandseSoldaten, in Leuven richting Soest, waar we door en busje werden afgehaald en naar de kazerne in Werl werden overgebracht.
Het was een middelgrote kazerne, hoofdzakelijk keuken en bakkerij voor de omliggende Belgische kazernes, het had ook een klein Helikopter eenheid.
Ik werd tewerk gesteld in een réusachtige bakkerij, die makkelijk 5000 broden / dag produceerde, en in minder dan 4 uur vollédig "Mobiel" kon worden, gemaakt.
Het was zéér zéker, géén zwaar werk.
De produktie bestond ùitsluitend uit brood, geen pattisserie of dergelijke.
De soldaten van de bakkerij (een dozijn) klikten ook al snel samen, wat betekende dat we s'avonds gezamelijk naar Soest gingen (er was in Werl àmper tot geen uitgangsleven).
Ik poogde ook zoveel mogelijk (desgevallend overnemend van anderen) "Wacht" te kloppen, dat was een 24uur shift (ik was echter gewoon nachten zonder slaap te gaan) en dat leverde extra verlofdagen op. Mijn eerste verlof van een week nam ik met mijn 20é verjaardag, een 5-tal weken na mijn aankomst in de kazerne dus.
Ik herrinner me weinig of niets van dat verlof, verjaardagen waren in onze familie dan ook van weinig belang.
Het was kort na mijn terugkomst in de kazerne, dat ik tijdens inkopen in Soest, plots in ademnood geraakte, het voeldde aan alsof ik een plastic zak over het hoofd had gekregen, ik herrinner me niets meer, tot ik weer bij bewust zijn kwam, en enkele mensen rond me zag, alsook een "militaire"( ik was namelijk in uniform), opgeroepen ziekenwagen.
Deze bracht me over naar de spoedafdeling van het Militair ziekenhuis van Soest, waar ik in de volgende nacht nog 3 van dergelijk aanvallen kreeg.
De volgende dagen, deden er zich nog enkele van die aanvallen voor, en werd ik aan allerlei onderzoeken onderworpen.
Ik telefoneerde met Pa, kon hem echter alleen uitleggen wat er was gebeurd, en hij wees me op de Asthma die aanwezig was in de familie, hijzélf en Marcel had tot puberteit Asthma problemen gehad, Erna had ook regelmatig longproblemen, mijn peter (aan Ma's zijde danwel) was onrechtstreeks overleden aan TBC, ook longen.
De tweede helft van April 1981, werd ik op "Herstellings-verlof" (eigenlijk wist men niet wat met me moesten doen) naar huis gestuurd voor bijna twee weken, ik diende mij op 2 Mei terug (in het hospitaal) te vervoegen.
Ook thuis deden er zich enkele aanvallen voor, in dié màte dat (dat viel zélden voor) Pa in paniek raakte omdat ik een blauwe huidskleur kreeg. De bijgeroepen huisdokter (hoewel onbevoegd vanwege mijn militaire dienst) kon alleen "zwàre, zéér ernstige Asthma" vaststellen.Een asthma die aanwezig was sinds geboorte, doch slapend was gebleven, en door het beroepsmatig contact met bloem, meel actief was geworden.
Deze aanvallen deden zich nu voor met de regelmaat van een klok, dankzij de medicatie in de vorm van "Puffers" inhalers, kon ik de schade beperken.
Met dezelfde uitleg als van de huisdokter, werd ik op 31 Mei 1981, na amper 5 maand dienst, "Onbevoegd voor militaire dienst" verklaard, en uit het leger onslagen.
Ik zou me enkele weken later voor een speciale raad, op het Brussels bestuur van Belgische Defensie, moeten aanmeldden, voor een "defenitieve" onbebvoegdheid.
Op 01 April was ik terug "Burger" met een diploma van een vak, hetwelk ik Medisch niét meer mocht of kon uitvoeren.
De aanvallen minderden in aantal én ernst, maar dit had ook te maken, met de nu "preventieve" medicatie dewelke ik nam.
Het was nét nadien, dat Pa (niet zonder tussenkomst van Marcel, Rijkswacht, deurwaarders, enz) erin slaagde Greta, voor eens en voor goed de deur uit te krijgen in Baal, hij had haar als (tegenprestatie??) een appartement in Herent, en nieuwe auto gekocht.
Lieve, haar twee zonen (Karl en Luk), Pa, en ikzelf verhuisden van het appartement in Leuven naar het huis in Baal, na de (met opzet) berrokkende schade door Greta, was opgeknapt.
Mijn vroegere (kleine) kamer werd ingericht als logeer/strijkamer.
Karl en Luk, namen de twee zolderkamers voor hun, zij zouden al snel op Universiteit en dus ook Kot gaan.
Ikzelf kreeg de tweede grootste op Pa's en Lieve's na slaapkamer.
Begin Juni werd ik Defenitief onbevoegd voor de Militaire Dienst verklaard, ik moest nu mijn toekomst beginnen plannen, maar hoe ??, het énige wat ik écht kon mocht ik niet uitvoeren.
|
