Ik had al vlug door, dat het openhouden van de Bar tijdens de winter, wéinig tot geen zin had, voor wat betreft ontbijt en lunchtijden. Voor Kerst 1989 had ik dan reeds besloten alleen s'avonds met een beperkt menu te openen. Sue, was ondertussen van Ierland,naar het Consulaat op Palma de Mallorca overgeplaast en was nu Consul voor Palma, Ibiza, Menorca, en Formentera, waardoor ze (zeker tijdens de winterperiode) heel wat meer tijd op Ibiza was. Onze (Vriendschap)relatie was zeer nauw geworden, en wat haar betrof veel meer dan enkel vriendschap, ik was me daar de afgelopen maanden best bewust van geworden, maar ik had nog steeds niet gerouwd om Arlette, vond het nog veel té vroeg. Ik had nochtans (op alle vlakken) véél steun aan Sue, en het duurde dan ook niet lang alvorens ze me het deksel op de neus gaf, en me tijdens het voorbereidende-administratief werk voor het Kerstmenu, zoende. Ik herinner me niet meer hoe ik reageerde. Sue was bést wel atractief, méér zélfs, maar toen op dàt ogenblik kon ik alleen denken aan Arlette. De week tussen Kerst en Nieuwjaar ging Ray op familiebezoek in Engeland, een kans die Sue aangreep om.......................... juist. We gingen een avond eten, en nadien "stappen" in Ibiza, en op één of andere manier bereikte Sue, dat ik begon te praten, praten, praten, huilen, huilen, en huilen, al wat ik de laatste jaren had opgekropt, vond zijn weg naar buiten. Toen ik daags nadien (naast Sue) wakker werd, voelde ik me als hérboren, ik was éindelijk in de mogelijkheid gesteld geweest om tegen iemand, écht te praten, zowel over de jaren '70, Gemma, als over Arlette en Ewoud, tegen iemand waarvan ik wist dat ze luisterde, dat ze me begreep, dat ze het deed om mijn éigen bestwil. We besloten echter, voorlopig onze "affaire" geheim te houden, in hoofdzaak omwille Sue's twee dochters Nathalie en Joanne. Dat (zeker in de winter) het geheim houden van iets dergelijks geen sinecure was op een eilandje waar in de winter men niets anders te doen had dan over anderen te praten, zal duidelijk zijn, we deden hoedan ook ons best. In Januari 1990, namen mijn ambities de overhand, ik ken niet exact de details meer, maar ik besloot een tweede zaak over te nemen, een voormalige Ierse Life musicPub/Restaurant, op een 100 meter van ARDIEW gelegen. De eigenaar was Ier, en in Ierland bankroet gegaan, en had de zaak (zonder overname) te huur gesteld. Het was Sue die me op de hoogte bracht, en me ook verzekerde na een uitgebreidde controle, dat het "zuiver op de graat" was. Het was een reuze zaak met 150 zitplaatsen binnen, en een 30tal buiten, een goeduitgeruste keuken, podium voor optredens, en dansvloer. Ik besloot dààr de (hoofd)keuken te maken, zowel voor dié plaats als voor de andere bar, op die manier kon ik ARDIEW méér zitplaatsen binnen geven. Ik herhaal me wéinig details te herinneren, wél weet ik dat ik er een zaak van maakte die dé mééste bieren op vat verkocht, de toog was namelijk niet minder als 12 meter, en ik liet daarop 15 tapkranen plaatsen, Belgisch, Frans, Engels, Iers en Spaans bier, dat alleen was reeds een primeur voor het eiland, en was een (gedeeltelijk) idee van Sue geweest. Ik doopte het gewoon ARDIEW.2., en opende de zaak met 12 personeelsleden "Pasen 1990" dat gaf me een maand de tijd om los te lopen, de andere (kleine) bar opende ik op 01.Mei. Ik deed de volledige keuken, voor beide bars. Er werd een intercom geinstalleerd tussen beide bars, en de lunch of Dinner bestelling van Bar 1 werden in Bar 2 klaargemaakt, en in een speciaal daarvoor ontworpen kist naar de andere bar overgebracht, de afstand was een kleine 100 Meter. Toen het hoogseizoen 1990 losliep, had ik twee goédlopende zaken, en niet minder dan 18 mensen personeel in dienst. S'ochtends vroeg deed ik het ontbijt in ARDIEW 1, om dan tegen lunch tijd klaar te zijn om in ARDIEW 2 te beginnen, tot nà Dinnertijd. Ik was in contact met een lokale agent die mij iedere avond vanaf 22.00u (nà sluiting keuken) Life Atracties bezorgde, dat kon Muzikaal zijn, alsook Karaoke, Komedien, enz. Dit laatste betekende ook dat ik zelden sloot voor 04.30u, verplichtte sluitingstijd, en ik veel meer tijd in Ardiew2 sliep, dan thuis in bed. Mijn lichaam sprak héél dùidelijke taal, en liet me meermaals weten dat het deze situatie niet veel langer meer zou aannemen. Ik was echter koppig, diende het ijzer te smeden .... nù, en dàn, en de rest lostte ik op met Animine énerzijds, en Cortizonen (voor Asthma) anderzijds...... de kassa(s) rinkelden nu éénmaal, en éindelijk had en voelde ik me goed, dat mocht toch ook een keer. De tweede zaak had ervoor gezorgd dat ik in het najaar van 1990, vollédig ùit de aangegane schulden voor de eerste bar was. Nà betaling (finikitos) van alle personeel, afrekening met leveranciers, enz, enz, kon ik de bank de volledige schuld terug betalen. Sue vond het tijd geworden, om open te gaan voor wat onze relatie betrof, ik vroeg haar echter nog even te wachtten, tot ik mijn eigen batterijen had kunnen opladen Mijn bankrekening mocht er dan vrij aardig gespijst uitzien, lichamelijk was ik absolùùt léég, mijn gemiddelde slaap was 2 tot 3u/Nacht geweest, om dan 15u in keuken van soms 50° en meer te staan, en dit voor ruim 6 maanden. Ondanks vraag van omliggende hotels, besloot ik béide zaken de winter periode gesloten te houden, ik kende mezelf en zou (ook in de winter) meer en meer willen, en dat kon ik niet aan. Ik herinner me echter nog zeer goed, hoeveel moeite ik had om ùit te slapen, mijn biologische klok, begreep niet wat er gebeurde, en het duurde dan ook ruim 2 weken alvorens ik éindelijk eens terùg kon doorslapen, dit werd waarschijnlijk ook veroorzaakt door het feit dat mijn ambitie nog steeds niet vollédig was, en ik steeds liep te denken wat ik volgend seizoen nog meer kon doen. M'n zegt wel eens hoe meer je hébt, hoe meer je wil. Nu dat was op dat ogenblik in mijn geval niet anders. Ik besloot die winter niét naar Belgie te gaan, ik had een zéér geregeld contact met Lieve, of Pa, of soms Erna, hoofdzakelijk om te horen hoe het met Agnetha ging. In December, na een lang weekend op Formentera (het kleinste eiland van de Balearen), besloot Sue bij mij in te trekken. Onze relatie was ondertussen (onvermijdelijk) een "Publiek"geheim geworden, zélfs Ray wist ervan. Mijn appartement had twee slaapkamers, voor het geval Sue's kinderen wilden over komen. Nog voor éind 1990, besloot Sue haar "Villa" te koop te plaatsen, en ging Ray op een appartement nabij de Londener wonen. Sue's dochters Nathalie nét 9 en Joanne nét 7, kwamen bij ons wonen. Sue deed haar best haar werk op Palma in een tweetal dagen per week te volbrengen, en Menorca en Formentera kon in de winterperiode volbracht worden door de Vice-Consul. Ray, nam het zeer sportief op, nodigde ons zelfs uit voor een "etentje". Nieuwjaar 1991 heette ik Welkom, in en mét mijn nieuw gezinnetje, hoewel ik toch éven een wrang gevoel had, maar dan vroeg ik mezelf; heb ik geen recht (zij het sporadisch en/of van korte duur) op gelukkige, écht gelukkige momenten???, ja toch. Net dié ervaring, dat het om één of andere reden nooit lang had geduurd, maakte dat ik er met volle teugen van genoot. Ik reed nog steeds met dat kleine, oude tweedehands autootje, en vond voor mezelf maar ook uit praktische overwegingen dat ik; recht had op een kléin beetje luxe, waardoor ik me begin 1991 een (tweedehands) BMW 525 aanschaftte. Ik was me er in het geheel niet van bewust, dat dit olie op het vuur was, voor de (groeiende) jaloezie, van vele (buitenlandse/Engelse) Horeca-uitbaters wie het niet zo voor de wind ging. Daarenboven was Ray al jàren bekend én gerespekteerd op het eiland, het feit dat ik er met zijn vrouw en kinderen "vandoorging" viel al évnmin in goede aarde. Het was Sue die me daarop attent maakte. Dàt maar ook praktische redenen maakte dat we beslisten uit St.Antonio wég te verhuizen, mijn appartementje was voor 4 wat klein, de twee meisjes liepen school in Ibiza -Stad (op 17Km), en Sue verloor uren tijd met het op en af rijden naar de Luchthaven. We huurden ons een gerenoveerde boerderij in St.José, een klein dorpje, nét buiten de stad, op Tweetal kilometer van school en luchthaven. In Maart 1991 zouden we daar naartoe verhuizen.
