Ik denk dat 1994 en 1995 (financieel) het topjaar was.
Dit zowel voor de zaken op Ibiza, als de zaak in Palma.
Fisiek was ik echter volledig uitgeput, ondanks het feit dat ik "alleen" de keuken van N°4 had gedaan, kwam daarbij dat ik dagelijks voor sluiting controle over de, kassa's, stock, personeel, bestelling&leveringen enz,enz voor eigen rekening nam, en dat bij iéder probleem naar mij werd getelefoneerd, in de zomer (zeker Juli en Augustus) had Sue écht géén tijd om in die problemen te worden betrokken.
De problemen met mijn asthma werden dus hoe langer hoe frequenter.
Hoezeer 1994 een topjaar was, wijzen volgende anecdotes uit;
-Ik diende een extra (beveiligings)verzekering te nemen, omdat ik in het holst van de nacht met het geld uit de 4 kassa's naar de bank reed, het totaal van die bedragen liep al makkelijk op tot 2 Miljoen pesetas..
-Deze bedragen liepen zo op, dat de verzekering mij verplichtte, een kluis in de kofferbak van de auto te installeren, en er steeds iemand bij me moest zijn.
-De bank stelde een (nu courant gebruikt) nieuw systeem in, dat ik in alle veiligheid, s'nachts via een speciale kluis het geld in de bank kon laten.
-Het viel regelmatig voor dat ik in N° 4, werd weggeroepen door de avondverantwoordelijke van een àndere zaak, om het geld weg te halen, omdat a) de kassa niet dicht meer kon, en, b) zij niet de verantwoordelijkheid hadden of wilden.
Al deze veiligheidsvoorschriften van de verzekering, werden tegen het seizoen van 1995, aangespekt, met het verplichte gebruik van "Plof-koffers".
De winterperiode bleef N°5 (Palma) open, ik had een regeling getroffen, dat de 6 Wintermaanden gehuurd werden, en bleek dat het deeltijds openen van die zaak ( Vrij/Zat & Zondagavond) voldoende was om uit de kosten te komen.
Diezelfde winterperiode 94/95 nam ik reeds 60Mg Cortizonen, en 4 verschillende inhalers (Puffers) om mijn asthma onder controle te houden.
Niet allen ikzélf maar zéér zéker die hoge dosissen cortizonen pleegden roofbouw op mijn lichaam, en dat was me aan te zien.
--* Ik schrik heden (2008) nog steeds wanneer ik foto's uit die tijd zie*-
Pa en Lieve die ons in December 1994 kwamen bezoeken, drukten met éénzelfde commentaar op het hart.
Het ging goed in mijn relatie met Sue, en (niét minder belangrijk) Nathalie en Joanne, we voelden ons goed bij mekaar, zeker omwille dat deze periodes van samenzijn, heel gelimiteerd waren, doch de énige steeds terugkerende discussie, bleek mijn koppigheid betreffende de zaken te zijn.
Het Feit dat ik (nog) niet bereid was 2 of 3 van hun over te laten, wat a propos zuiver winst was, ondanks het feit dat ik meerdere serieuze kandidaten had die stonden te trappelen.
Meer personeel kon ik écht niet meer aannemen, eenmaal boven de 65, zou de sociale bijdragen een strop vormen.
Ik werkte nog steeds met een groot deel buitenlanders (hoofdzakelijk Engelsen), rekening houdend, met de gratis kost en inwoonst, het dagelijks naar de ondertussen wereldberoemde "Clubs" te kunnen, en het feit dat ze de winterperiode op Werkloosheid in Engeland beroep konden doen (Sinds 1986 EU) hadden zij een zéér degelijk loon.
Als zij (buitenlander zijnde) in Spanje zouden blijven, viel hun werkloosheidsuitkering wég, en zouden ze financieel, iedere 1é Mei van nul af aan moeten beginnen.
Pa en Lieve bleven 10 dagen op Ibiza, ze logeerden bij ons.
Pa was natuurlijk in grote mate geintereseerd in de gang van zaken, ondanks gesloten, bracht hij toch een bezoek aan iedere zaak, en we namen hem en Lieve, samen met de 2 meisjes een Weekend naar Palma.
Hoezeer mijn "zwakke conditie" zichtbaar was, bewees het feit dat zélfs hij, er bezorgde commentaar over gaf, ik stelde hen echter gerust, dat ik nà het volgend seizoen, het overlaten van één of twee zaken, érnstig in overweging zou nemen,.
Nu hij (Pa) met éigen ogen gezien had, wat er te zien viel, draaide hij volledig bij, en verdween al het sceptisme, over van alles en nog wat volledig, hoewel hij nooit in staat is geweest de rest van de familie te overtuigen, maar eigenlijk liet me dat toen reeds koud.
Ik had een tweetal keer rechtsreeks met Agnetha (Telefonisch) kunnen spreken, op ogenblikken dat zij bij Lieve was, want Erna (ondanks mijn zeer royale financieele bijdrage in opvoeding en onkosten) wilde er niets van weten.
Zij vertrokken terug naar Belgie, met de afspraak dat ik me zou "soigneren", en wij volgende winter naar ginder zouden gaan.
Het ondertussen gewoongeraakte leventje ging verder.
Nathalie die naar aanloop van het seizoen 95, een "Puber" van 14 was, was zeer moeilijk uit de zaken weg te slaan.
Ieder vrije uur van school of andere activiteiten, wilde ze helpen in één van de zaken.
Waar Joanne meer "het koppeke" was, intelligent, was Nathalie het "werkertje", steeds klaar om te helpen, en niet verlegen om haar vies of vuil te maken.
De schooluitslagen waren naarvenant;
Nathalie die zéér hard probeerde te studeren, sloeg er maar niet in.
Joanne die de moeilijkste vakken zélf koos, slaagde ieder jaar met verven.
Voorbeeld; toen we in de winter van 94 het huis een beetje opknapten, zorgde Joanne dat we verf en behangpapier genoeg hadden, en de juiste kwaliteit, het was Nathalie, die op de ladder stond te verven en behangen.
Het seizoen van 1995 liep stillaan op zijn einde.
Het was de eerste keer dat ik zo hàrd naar een seizoen-einde had gesnakt,.... ik voelde maar al te best dat ik tolgeld aan het betalen was.
Ik kon niet vluchten in de winter, want in de winterperiode moest ik er ook zijn, mijn steentje bijdragen, de meisjes naar school brengen of halen, in afspraak met Sue, helpen in huishouden, huiswerk van meisjes, enz..
En éigenlijk; het was geen 6 maand winterseizoen... het duurde meestal tot begin December voor alles opgepoetst en klaar was voor een rustperiode.
En éénmaal Januari voorbij, was het tijd om menu's op te stellen, personeel aan te werven, waar nodig een likje verf aan te brengen, regelingen te treffen met de concurerende leveranciers van drank, en andere benodigheden, allerlei inspecties en vergunningen, enz,enz..
Echte plàtte rust was er éigenlijk nooit.
Het was weer een sterk seizoen geweest, al wist ik dat het jaar van 1994 heel moeilijk te kloppen was.
Iederéén wilde een beetje rust, waardoor ook N° 5, de winter gesloten bleef.
Op het finikitofeestje van November 1995,( werd zo genoemd, Finikito, is het bedrag van zogezegde overuren/zon&Feestdagen, e.d.m., hoewel in horeca het éigenlijk een vàst % van je loon, en extraatje..naarvenant was) lichtte ik iedereen in, dat ik nog niet met 100% zekerheid wist, wat het volgende seizoen zou brengen, en ze er dus best niet té vàst op rekenden.
Als ze een ander werk aangeboden kregen, dienden ze het te nemen.
Ik had echter met Sue een duidelijke afspraak gemaakt, dat ik eerst van het seizoen wilde recupereren alvorens beslissingen betreffende, het al dan niet overlaten van één of meerdere, en welke zaken te nemen.
We zouden het onderwerp laten rusten tot December 1995, was afgesproken, een afspraak waar we ons beiden aan hielden.
|
