Ik telefoneerde tijdens de overgang van 1981 naar 1982 met Pa, om hem een Gelukkig Nieuwjaar te wensen, hij wenstte me (zei het wéinig overtuigend) hetzelfde terug, ik bracht hem van de laatste gebeurtenissen (Asthma-aanval, ongeval, intrek appartement, enz) op de hoogte, maar kreeg daarop weinig reactie.
Ik zegde hem dat ik mijn spullen (bed, kleerkast, enz) zou komen ophalen in de eertvolgende dagen.
Op 02 Januari trokken we in ons nieuwe stekje in. Het was een ongemeubeld appartement, en we dienden het met weinig te doen.
André bezorgde ons een sofabed, en een tweedehands kookfornuis, mijn éénpersoonsbed en kast diende de slaapruimte te meubilairen.
Op een tweedehandsmarkt, tikten we nog enkele kastjes, tafel, en stoelen op de kop.
Dat was het voorlopig.
Ik was hàrd op zoek naar ander werk, terwijl ik m'n laatste week als Bakker afrondde, maar door mijn beperkte kennis van àlles wat niét met brood/Patisserie te maken had, liep dat alles behalve vlot.
Arlette was gestart in het Café onder het appartement, doordat dit café 90% draaide met het personeel van de (recht tegenover gelegen) Renault-fabrieken, waren haar uren; 05 tot 08 u voor de afgelopen nàchtploeg, en de beginnende ochtendploeg.
Nadien van 13 tot 15 u voor de middagploeg(en) en als laatste van 09 tot 11u voor de avond én nachtploegen.
Ondanks "omnium-verzekering" viel de herstelling van de opgelopen schade aan de auto (omwille franchise) nog vrij hoog op.
Het liep reeds tegen Februari '82 aan, toen ik een werk als "Verzekerings-agent" vond, het was een Duits Ziekte-verzekeringsbedrijf, en het was een job van "deur aan deur" verkoop, hetwelk met commissie betaald werd.
We kregen de eerste week uitleg én opleiding in het Holiday Inn Hotel in Gent,waar ik dagelijks heen en terug reed, er waren dus geen inkomsten maar wél uitgaven aan benzine, lunch in hotel, enz,enz.
Iedere frank welke binnenkwam, werd besteed aan het "huiselijk" maken van ons appartement, maar van mijn zijde kwam er wéinig geld binnen op dat ogenblik, ..... intégendeel.
We gingen steeds met 2 tot 3 verkopers de baan op, soms in de omgeving, doch, soms ook kilometers ver, wat de onkosten van de auto dan weer opdreef.
Arlette deed hààr werk zo goed als mogelijk.
Eind Maart, (tijdens een weekend) kwam de Café & Huisbaas, naar boven, met de melding dat Arlette ziek was, en met hevige buikkrampen zat.
Ik ging naar beneden, en vond haar huilend van de pijn, op een stoel achterin de zaak, ze had me al een hele tijd gezegd dat ze soms maag/buikpijnen had, maar had er verder niet over gerept, tot nu, dat de pijnen ondraagelijk waren geworden, en niet weg-ebten zoals voordien.
Ze kon het niet uithouden, en kon nog amper staan.
Ik belde Gemma & André, voor het juiste adres van hùn dokter (Dokter Maertens) hetwelk ze me gaven, ik legde hun snel de situatie uit, en vroeg hun, de Dokter van mijn komst te verwittigen.
Ik diénde samen met de Huisbaas, Arlette in de auto te dràgen, ze kon de pijn niet langer houden.
Ik droég haar binnen bij de Dokter, die na een héél kort onderzoek, een maag-perforatie vaststeldde.
Ik sloeg vollédig in paniek,..... dat was dus de reden van, de pijn in de afgelopen weken geweest,.... een maagzweer, dewelke nu geperforeerd was.
Omwille de (volgens de Dokter) hoogdringendheid, besloten we niét een ziekenwagen te bellen, hij zou zélf het hospitaal van Vilvoorde bellen terwijl ik haar naar daar voerde.
Ik weet niet wat er door mijn hoofd ging, terwijl ik Arlette naar de autodroeg, haar achterin legde, en met volle snelheid naar het hospitaal gierde, waar op de spoedgevallen de verplegers en dokters klaar stonden om ons op te vangen.
Ik diende te wachten, terwijl Arlette na haar nog even, gezoend te hebben in allerijl naar binnen werd gebracht.
Ik telefoneerde met Andre, en de Café/huisbaas om hen op de hoogte te brengen.
Na slechts een 20-tal minuten kwam een Dokter me op de hoogte brengen dat Arlette dringend geopereerd diende te worden, en dat de situatie ùitermate kritiek was, omwille het lange wachten.
Ondanks ik géén familie was, mocht ik de toestemming tot opereren geven, ik werd niét meer in de mogelijkheid gesteld haar nog even te zien en/of spreken.
Ondanks het àmper tot niét bestaande contact, hetwelk ze met haar moeder had, besloot ik toch haar op de hoogte te brengen, de interesse was toen wél aanwezig, ze woonde echter op ruim 40 Kilometer van Vilvoorde, en had geen wagen, we besloten dat ik haar op de hoogte zou brengen vanelk nieuws, ik telefoneerde ook met Pa, die op dàt éigen moment blijkbaar begon te begrijpen, dat ik mijn relatie met Arlette érnstig nam en begon bij te draaien, ik sprak ook met hem af, hem op de hoogte te houden.
De operatie duurde 6 uur, ik had me op die tijd, (genoodzaakt) overgedoseerd met Puffers van Ventolin, want deze "Stress" had zeker gevolgen op mijn ademhaling.
Het was reeds nacht, toen de Dokter(s) me op de hoogte brachten dat de operatie geslaagd was, maar dat Arlette's situatie nog steeds zéér kritiek was.
Ook zij begrepen niet dat er zolang was gewacht, ik wist dat Arlette kloeg van pijn, maar niet in dié mate en zei dit ook tegen de Dokters.
Ik kon haar 5 minuten bezoeken op de Intensieve zorgen, ze was echter nog steeds onder verdoving.
Ik telefoneerde nog voor mijn vertrek in het ziekenhuis, met André,Arlette's moeder en Pa om hun de situatie te melden, en ik liet het telefoonnummer van het café in het Hospitaal achter voor noodgevallen.
Ik herinner me niét hoe laat ik thuis kwam, ik weet wel dat het Café (waar Arlette dus werkte) nog open was en ging daar binnen, op die manier kon ik een beetje tot rust komen, had ik ook iemand om een babbel tegen te doen, en kon ik Arlette's baas (ondanks haar werk in het zwart was) vollédig op de hoogte brengen.
Omwille het gebrek aan voedsel, en de stress van de afgelopen uren, had ik niét veel drank nodig, om toch midden in de nacht dronken op bed in slaap te vallen.
Het zo verhoopte en verwachtte geluk voor 1982 was zéér zéker nog niet voor dadelijk.
Omwille de drank en de stress werd ik de volgende (zondag) ochtend met barstende hoofdpijn wakker.
Ik kleedde me dàdelijk aan, ging naar beneden, waar ze geen nieuws gekregen hadden, en vanwaar ik met het Hospitaal telefoneerde.
De situatie was onveranderd, ze was slechts héél even wakker geweest maar was nog steeds in kritieke toestand.
Ik vroeg hen de bezoekuren dewelke ze me gaven.
Ik dronk een paar zéér sterke koffie's alvorensweer naar boven te gaan om me een beetje op te frissen en iets naar binnen te wurgen, het was een volledige dag geleden dat ik iets gegeten had.
Het liep tegen de middag aan toen ik naar Gemma en André reed, ik zou van daaruit telefoneren met Arlette's moeder en Pa.
Gemma lag (zoals gewoonlijk) in bed, en ik bleef dan met André in de keuken zitten.
André zegde me dat hij van Gemma wist, dat Arlette érgens pijn had de afgelopen weken, Gemma had haar namelijk pijnstillers bezorgd.
Ik reageerde woede, ik kénde Gemma's manier van omgaan met medicatie maar àl te goed, en ik begreep dan ook niet dadelijk waarom Arlette me niet op de hoogte had gesteld over de ernst van de pijn, maar wél medicatie aannam die (van Gemma komend) zéér zwaar en ook waarschijnlijk hoge dosissen geweest waren.
Is dat haar oplossing voor alles dan ???, vroeg ik sarcastisch aan André, is dat het énige dat ze kent....... pillen??.
Ik voelde me ergens zélfs verraden, waarom had ze me niets gezegd, en we zouden de Dokter opgezocht hebben, waarom neemt ze medicatie aan, dewelke ze niet kent, en daarenboven nog van een "verslaafde" kon, met deze gedachten en vragen verliet ik hethuis richting Hospitaal.
|
